Μόλις αντίκρυσα ΠΑΛΙ έναν ήρωα της καθημερινότητας ανήμπορο όχι λόγω της ασθενείας του αλλά της γαϊδουριάς μας.
Καθόταν στο πεζοδρόμιο απελπισμένος και περικυκλωμένος από παρκαρισμένα αυτοκίνητα που του έφραζαν το δρόμο.
Από μέσα μου κάνω καθημερινά ένα standing ovation για όλους τους ανθρώπους που η ζωή τους στέρησε μια δυνατότητα κι αυτοί με πείσμα και αισιοδοξία δεν το βαλαν κάτω. Για τους φοιτητές μας που εξακολουθούν να έρχονται σε μια σχολή που δεν έχει ράμπες για αναπηρικά αμαξίδια, που προσπαθούν να κυκλοφορήσουν σε μια πόλη που δεν έχει ράμπες στα πεζοδρόμια, ούτε πεζοδρόμια καν δεν έχει αφού είναι γεμάτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σε μια κοινωνία που ψιθυρίζει καθε μέρα στον ανάπηρο "κλείσου σπίτι σου σακάτη, δεν έχει δρόμο για σένα, εμποδίζεις την κυκλοφορία. Ασε που μας αναγκάζεις να νιώσουμε άσχημα που δεν νιώθουμε άσχημα που είμαστε γαϊδούρια".
Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω: ΣΥΓΝΩΜΗ
Lena Divani
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου