στο ίδιο σημείο
στο ίδιο σημείο
στρέφομαι
σήμερα όπως οι ανεμόμυλοι
αέρας άδειος
παίζει με τα σύρματα
ανάμεσα στα πλευρά μου
σα να έχω ξεχάσει γιατί βρίσκομαι
εδώ
ή οπουδήποτε
σίγουρη πως μόνη μου
εγκαταστάθηκα
πάνω στο γκρίζο
-γιατί κάποτε φέγγει γαλάζιο- κανείς
δεν με έσυρε
κι είχα τόσα να -
όχι, είχα κάτι να κάνω
τόσο δυνατό
το φάντασμα
που δεν φανερώνεται
το τίποτα ως τοπίο
γίγαντες σε πεδίο
κι εγώ αιχμάλωτη
τουλάχιστον ας φυσούσε
δυνατότερα
να τσακιστεί ο ανεμόμυλος
να νιώσω άνθρωπος
λίγα μέτρα μακριά
μέσα στο κλουβί
κι όμως μυρίζω
τίποτα δεν ξεχωρίζω
εκτός από τα κίτρινα τριαντάφυλλα
βαθύ έντονο κίτρινο
ζωής και θανάτου
ράθυμη, θλιμμένη
όπως μια Κυριακή
θέλω να χυμήξω
να γεμίσω τις παλάμες μου
τριαντάφυλλα
να τα χώσω ανάμεσα στα δόντια
να τα πνίξω με το σάλιο και την ανάσα
τα κεφάλια να τους κόψω
και να φτύσω τους μίσχους
που αμέριμνοι στέκονται στα νερά
ενός τενεκεδένιου δοχείου
ενός μοναδικού τριαντάφυλλου
το άρωμα να πιω
που θα με νικήσει
θα με κάνει να ουρλιάξω
γιατί χολή δεν θα 'χω μέσα μου
μόνο ένα κίτρινο γλυκό οξύ
κλεμμένο αίμα
Ναταλία Κατσού
http://www.poema.gr/poem.php?id=264
