Βοήθεια........

Λαφαζάνης : Δεν θα αυτο-εξευτελιστούμε – εκλογές αν …

Για να έρθει στη βουλή η συμφωνία δεν θα την  έχει διαπραγματευθεί η κυβέρνηση στην οποία είναι υπουργός;  Δεν θα έπρεπε να παραιτηθεί από υπουργός αν διαφωνεί με τον πρωθυπουργό; 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-«ΦΩΤΙΑ»
Ο Λαφαζάνης θέλει εκλογές αν η συμφωνία δεν είναι καλή: Δεν θα αυτο-εξευτελιστούμε
Τη λύση των εκλογών προκρίνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε ρήξη.
Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παρασκήνιο» επισημαίνει ότι η κυβερνώσα Αριστερά δεν μπορεί να αυτο-εξευτελιστεί.
Ειδικότερα σημείωσε ότι αν έρθει κάποια συμφωνία την οποία δεν θα ψηφίσουν 30-40 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και θα στηρίξουν βουλευτές από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι τότε η λύση είναι οι εκλογές.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Όχι κ. Τσίπρα δε φοράω Louboutin και τη Δευτέρα κατεβαίνω Σύνταγμα

20/06/2015

Γράφει η Ναταλία Δαδίδου.

Διαβάζω ότι συνιστά προσόν η εμπειρία σε διαδηλώσεις.
Ότι εμείς που δεν χτυπήσαμε κάρτες σ´ αυτές, ούτε κολλήσαμε ένσημα σε καταλήψεις, δεν έχουμε δικαίωμα να κατέβουμε στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθούμε.

Ναι, δεν έχω πάει άλλη φορά σε διαδήλωση, αλλά γεννήθηκα σε μια οικογένεια βλέποντας δυο γονείς να αγωνίζονται να φτιάξουν από το μηδέν, κάτι.
Έμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο, να αγαπώ την προσπάθεια, να αγωνίζομαι για την αριστεία, να υποκλίνομαι στο ταλέντο, να σέβομαι το διαφορετικό και να συμπαραστέκομαι στον αδύναμο.

Μάτωσα στα θρανία, πήρα υποτροφίες επίδοσης, έδινα πανελλήνιες όταν κάποιοι έκαναν καταλήψεις.
Σπούδασα και στο εξωτερικό (για να δω πώς κουνιούνται κι εκεί οι βάρκες), δούλεψα αμισθί, σκούπισα πεζοδρόμια, καθάρισα τουαλέτες, κουβάλησα κασόνια σε σούπερ-μάρκετ, θήτευσα σε λογιστήριο τις μαύρες εποχές της θεώρησης βιβλίων και στοιχείων, που κουβαλούσαμε από τις 06:00 το χάραμα ντάνες τις αποδείξεις των επιχειρήσεων, για να τις "τρυπήσουν" στις ΔΟΥ.

Κι έπειτα, έζησα από πολύ μέσα το χρηματιστήριο και την τότε παράνοια.
Αρθρογράφησα. 
Δημιούργησα χρέη τα οποία αγωνίστηκα να αποπληρώσω, και το έκανα.
Είχα την τύχη να δουλέψω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και να "τιμωρηθώ" γι' αυτό, πληρώνοντας σκληρούς φόρους 11 χρόνια μετά τη λήξη τους. 

Υπήρξα άνεργη, πωλήτρια ρούχων, αντιπρόσωπος ρούχων με μπλοκάκι, οργώνοντας οδικώς την Ελλάδα για να βρω πελάτες ούσα έγκυος στο πρώτο μου αγόρι.
Συνέχισα να πληρώνω της εισφορές μου στο ΤΕΒΕ κι ας ήμουν με το νεογέννητο χωρίς δουλειά.
Κατάφερα και δημιούργησα τη δική μου εταιρεία.
Μεγαλώνω δυο παιδιά, έγραψα ένα βιβλίο.

Ο άντρας μου -με παρόμοια ιστορία ζωής- δουλεύει νύχτα μέρα και δεν ξέρει αν θα έχει δουλειά και τον άλλο μήνα.
Πληρώνω φόρους. Πολλούς και με συνέπεια. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα.
Ένας μισθός βλέπετε, μας χωρίζει από τη φτώχεια, που λένε κι οι Αγγλοσάξωνες...

Προκαλώ τον κ. Τσίπρα, καθώς ανήκουμε στην ίδια γενιά, να μετρήσουμε τα βιογραφικά μας.
Προκαλώ όποιον θέλει να μου πει ότι δεν δικαιούμαι να κατέβω στο Σύνταγμα να διεκδικήσω το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών μου!


(πληροφορίες σχετικά με τη συγκέντρωση της Δευτέρας θα βρείτε ΕΔΩ)

 eyedoll

Κατασκευάζοντας αντίπαλους

«Αφού οι «Μένουμε Ευρώπη» θέλουν να υπογραφεί συμφωνία με κάθε κόστος, να κληθούν οι ίδιοι να το πληρώσουν», δηλώνει ο ένας από τους δυο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπους του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Θανάσης Πετράκος.
Προφανώς από τη θητεία του στην παλιά καλή «ορθόδοξη αριστερά» λίγα κατάλαβε.
Εκεί τουλάχιστον τους μάθαιναν ότι πρέπει να «πληρώνουν» τα οικονομικά μονοπώλια και όχι οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων.

Ο κ Πετράκος μάλλον θα γνωρίζει ότι είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος που ο αρχηγός του με την ιδιότητα του πρωθυπουργού όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων πολιτών, πρέπει να διαπραγματεύεται σκληρά για να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία στο πλαίσιο της ΕΕ και όχι να πάρει τη χώρα και να φύγει από την ένωση των ευρωπαϊκών κρατών.
Oύτε να καταργήσει το ευρώ γιατί τέτοια εντολή δεν έχει ούτε από τους ψηφοφόρους του Συριζα ούτε από το λαό.

Δεν φαίνεται με αυτές τις δηλώσεις να εκφράζει ο κ Πετράκος τη θέληση και τα κριτήρια των ψηφοφόρων του κόμματος, τα οποία οφείλει να υπηρετεί ως κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος.
Και σε καμία περίπτωση δεν είναι «καθοδήγηση (политрук)» όπως σε καμία περίπτωση αυτός ο ρόλος δεν είναι αποδεκτός πλέον από τους σύγχρονους πολίτες.

Αν πιστεύει ότι το 70% του λαού που κατά τις δημοσκοπήσεις θέλει να παραμείνει στην ΕΕ και το ευρώ πρέπει να πληρώσει, τότε να μας υποδείξει με πολιτική σαφήνεια ποιο είναι αυτό το 30% που θα τύχει της φοροαπαλλαγής και με ποια κριτήρια. Διότι ανάμεσα του είναι το μεγαλύτερο  μέρος των ψηφοφόρων της Χ.Α. των ΑΝ.ΕΛ. και του ΚΚΕ.

Ακόμη θα πρέπει να μας πει με ποιο τρόπο και ποια μέσα σκέπτεται ότι μπορεί να επιβληθεί η άποψη του στο κοινωνικό σύνολο. Μια άποψη που εισάγει πολιτικά κριτήρια ποδοσφαιρικού διχασμού, ψηφοφόρων δύο ταχυτήτων και είναι βασισμένη σε έναν πολιτικό λόγο υπό το φως της -κάτω του μετρίου- επιρροής και κατανόησης των ιδεών του πολύπαθου Λένιν.
Προτού ξεκινήσουν την «αποκουλακοποίηση (раскулачивание)» στην Ελλάδα, ας προσέχουν λίγο οι «ανανήψαντες» και να θυμούνται τα λόγια του παλιού τους αρχηγού… «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»

Ανασκευάζει ο Φλαμπουράρης για τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία

«Ο ΦΠΑ στα ξενοδοχεία θα αυξηθεί στο 23% από τον Σεπτέμβριο», τόνισε σε δηλώσεις του ο υπουργός επικρατείας, προσθέτοντας πως το «μέτρο θα είναι προσωρινό μέχρι να πάρει ανάσα η οικονομία της Ελλάδας». Λίγη ώρα αργότερα πάντως, ανασκεύασε τις δηλώσεις του σημειώνοντας πως ήθελε να πει 13%, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τα πνεύματα, αφού υπήρξαν πολλές αντιδράσεις.
Ο κ. Φλαμπουράρης μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό (MEGA), είπε πως ενδεχόμενη παράταση της δανειακής σύμβασης δεν θα είναι καλή εξέλιξη για την χώρα μας.
Αναφερόμενος στο ΦΠΑ, επισήμανε ότι όσον αφορά την ΔΕΗ θα παραμείνει στο 13% με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον τομέα της εστίασης.
«Δεν πρόκειται να φέρουμε συμφωνία που θα προβλέπει την μείωση του ΕΚΑΣ και δεν θα έχει πρόβλεψη για μείωση του χρέους και δημοσιονομική χαλάρωση», πρόσθεσε ο υπουργός επικρατείας.
«Εμείς θα τους πάμε μέτρα που θα καλύπτουν τη διαφορά, αλλά αυτοί θα δείτε ότι δεν θα δεχτούν δημοσιονομική χαλάρωση και την πρότασή μας για το χρέος» είπε χαρακτηριστικά, ενώ θέλησε να τονίσει πως για φέτος υπάρχει συμφωνία με τους εταίρους, όμως για το 2016 η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι περίπου 450 εκατ. ευρώ.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα ασχολούμαστε με δηλώσεις του Φλαμπουράρη. 
Γιατί οι δηλώσεις του, αποτελούν είδηση..
Είτε μιλάει είτε δεν μιλάει, σαχλαμάρες λέει....

Τι θα μας συνέβαινε εκτός ευρώ

Γράφει ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης.

Από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση οι όροι χειροτερεύουν, δεν διασφαλίζεται η ελάφρυνση του χρέους και απομακρύνεται η αναπτυξιακή προοπτική. Ενώ τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη, είναι ώρα να σκεφθούμε το εκτός ευρώ, έστω και ελάχιστα πιθανό, ενδεχόμενο. Είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε;

Το νόμισμα μας θα είναι ευάλωτο και ασταθές. Για να ελεγχθούν οι πληθωριστικές πιέσεις θα χρειαστεί σταθερή, σφικτή και χειρουργικής ακρίβειας δημοσιονομική πολιτική. Προϋπόθεση, η ισχυρή διακυβέρνηση με ειλικρινή ενημέρωση των πολιτών ώστε, να προωθηθούν βίαιες προσαρμογές όπως, η υποκατάσταση των εισαγωγών ειδών πρώτης ανάγκης με παράλληλη ενίσχυση του εξαγωγικού προσανατολισμού των επιχειρήσεων.

Το Δημόσιο συρρικνωμένο, θα πρέπει να προσφέρει διευρυμένες υπηρεσίες προστασίας των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Η φορολογική πολιτική να ικανοποιεί την αναδιανεμητική και την αναπτυξιακή ανάγκη. Η μια επιδίωξη περιορίζει τις επιλογές της άλλης.

Τομείς αιχμής όπως ο Τουρισμός, οι Μεταφορές, οι ειδικές καλλιέργειες, ο Πολιτισμός αλλά και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας θα απαιτήσουν φιλόδοξους σχεδιασμούς και επενδυτικά κίνητρα. Επίσης, τομείς που ενισχύουν το δίκτυ κοινωνικής ασφάλειας, όπως η προληπτική ιατρική ή τα προγράμματα στέγασης με ισχυρό πολλαπλασιαστικό αντίκτυπο στην απασχόληση, θα πρέπει να πλαισιωθούν με ένα υγιές και σταθερό πλέγμα κινήτρων με γνώμονα και την ταχύτητα απόσβεσης των επενδύσεων.
Αυτά είναι μόνον ενδεικτικά μιας δύσκολης πρόκλησης για τον περιορισμό των νέων θυμάτων της ανελέητης ανθρωπιστικής κρίσης.

Αν πράγματι βρεθούμε εκεί, υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι να πιστέψουν ότι η Ελλάδα επανέκτησε την ανεξαρτησία της και αποφασίζει μόνη για το μέλλον της. Κάθε άλλο, αενάως θα διαπραγματευόμαστε και μάλιστα με αδύναμο νόμισμα και σε περιβάλλον γεω-στρατηγικής ανασφάλειας. Με τέτοιες αντιλήψεις, δύσκολα θα προστατευθεί η ελληνική παραγωγή, η ελληνική γη και οι ΔΕΚΟ από τις ορέξεις όσων διαθέτουν ρευστότητα ή ευχερή πρόσβαση σε διεθνείς χρηματοδοτήσεις, είτε πρόκειται για ξένους, είτε για Έλληνες με συσσωρευμένα κεφάλαια στο εξωτερικό. Η οικονομία μας θα προσφέρεται ως λεία σε κερδοσκόπους και όσους διεκδικούν προνομιακή μεταχείριση από το κράτος.

Η πολιτική βούληση, η συναίνεση και οι θεσμοί της Ελλάδας παραμένουν αδύναμοι. Τα κίνητρα και η παράδοση της φαυλότητας ισχυρά, οι πειρασμοί μεγάλοι, οι σχεδιασμοί ατελείς και οι μηχανισμοί εφαρμογής τους αναξιόπιστοι. Οι πολίτες δυσπιστούντες και απελπισμένοι.

Στις ελάχιστες από τις προϋποθέσεις για αποτελεσματική διαχείριση της οικονομίας μας εκτός του ευρώ δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Διατηρώ ακόμη ελπίδες ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, όλα αυτά θα αποδειχθούν αχρείαστες σκέψεις, με την επισήμανση ότι: αν εντός του ευρώ συμπεριφερόμαστε με τις εκτός ευρώ προϋποθέσεις, το μέλλον θα ήταν ευοίωνο.

Χρεοκοπούμε όπως πλουτίσαμε

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Χρεοκοπούμε όπως πλουτίσαμε

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:36 

 

Καθώς το ελληνικό δράμα βαίνει προς άλλη μια κρίσιμη και τραγική καμπή, ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές για να συγχαρούμε τους εαυτούς μας. Μπράβο μας. Μας αξίζουν συγχαρητήρια. Οι Σαμαράδες και οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες τα έκαναν όπως τα έκαναν, και οι Τσίπρες βάζουν το μικροσκοπικό καταστροφικό τους κερασάκι στη σάπια μας τούρτα τώρα, αλλά η δικιά μας η συνεισφορά στην καταστροφή της χώρας δεν πρέπει να παραγνωρίζεται, ή να ξεπετιέται με απλοϊκές αφοριστικές ατάκες παλαίμαχων πολιτικών με λερωμένη τη φωλιά τους. Το κατόρθωμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να υποτιμάται έτσι εύκολα.

Στο βιβλίο του “Λαϊκισμός και Κρίση Στην Ελλάδα” ο καθηγητής συγκριτικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Τάκης Παππάς περιγράφει γλαφυρά την ιστορία της ελληνικής “λαϊκιστικής δημοκρατίας” όπως την αποκαλεί, από τη μεταπολίτευση και μετά, και ειδικά από το 1981 και την έλευση του λατρεμένου ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Είναι μια εξιστόρηση χρήσιμη, επειδή στην αφήγηση της κρίσης ο ρόλος του απλού πολίτη αυτής της χώρας, του κάθε αγνού Έλληνα φορολογούμενου ξεχωριστά, δεν αναδεικνύεται επαρκώς. Στο βιβλίο του ο Παππάς διορθώνει αυτή την ιστορική αδικεία, και εξηγεί γλαφυρά το μηχανισμό με τον οποίο οι Έλληνες πολίτες ήταν ισάξιοι συνέταιροι του φτηνού λαϊκιστικού πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, αν όχι τα πραγματικά αφεντικά της υπόθεσης.

“Κατά τη διάρκεια της λαϊκιστικής κυριαρχίας”, γράφει ο Παππάς, “οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξέλεγαν και κατόπιν φρόντιζαν να διατηρούν στην εξουσία μια πολιτική ηγεσία που υποσχόταν να τους ανταμείψει ατομικά και εις βάρος του κράτους”. Και ακόμα: “Οι ψηφοφόροι έμαθαν να βλέπουν το κράτος ως τρόπαιο προς κατάκτηση, καθώς επίσης και να επιδιώκουν την ασφάλεια κρατικών προνομίων μέσω κομματικών κυρίως διασυνδέσεων, παρά τις περιπέτειες της αγοράς και του ανταγωνισμού. (…) Οι πολιτικοί, από την άλλη πλευρά, έμαθαν ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις μεταρρυθμίσεις, αφού οι εκλογείς θα τους τιμωρούσαν γι’ αυτό στην κάλπη”.

Και τελικά: “Εντολείς και εντολοδόχοι ενεπλάκησαν σε ένα υψηλού επιπέδου παίγνιο συντονισμού με κοινό σκοπό την εκμετάλλευση του κράτους, αλλά με κάθε μία ομάδα να επιδιώκει τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα -οι μεν εντολείς την απομύζηση κρατικών πόρων, οι δε εντολοδόχοι τη διατήρηση της εξουσίας”.

Το ότι ο λαός ήταν πάντα ενεργητικός εταίρος στο παιχνίδι του πολιτικού λαϊκισμού, και όχι απλά ακόλουθος λαϊκιστών πολιτικάντηδων, αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά του απέναντι στους λίγους πολιτικούς που πάλεψαν να περάσουν μεταρρυθμίσεις και να εκσυγχρονίσουν το κράτος: Μόλις έρχονταν εκλογές, τους μαύριζε. Έχουν υπάρξει σοβαροί πολιτικοί στην Ελλάδα, και έχουν προσπαθήσει να αλλάξουν πράγματα, να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις, να εκσυγχρονίσουν τις δομές του κράτους, να ισχυροποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και να φτιάξουν θύλακες αξιοκρατίας και αξιοπιστίας στο δημόσιο χώρο. Κάθε φορά οι Έλληνες ψηφοφόροι τους τιμωρούσαν και το πολιτικό σύστημα τους εξοστράκιζε. Δεν ταίριαζαν. Δεν κόλλαγαν. Ήταν εξαιρέσεις, έβγαζαν μάτι και, μοιραία, ήταν πολύ λίγοι. Για κάθε Σάκη Πεπονή, Αλέκο Παπαδόπουλο και Σταύρο Μπένο υπήρξαν χίλιοι Τζουμάκες, Κουρουμπλήδες και Παυλόπουλοι που τα έλεγαν καλύτερα, τα υπόσχονταν φανταχτερότερα και τα προσέφεραν πιο γενναιόδωρα. Ο λαός μας πάντα αυτούς επέλεγε.

Και βέβαια η ψήφος δεν ήταν το μόνο μέσο πολιτικής έκφρασής του. Αν ήταν, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει το χιλιοφορεμένο επιχείρημα ότι οι πολιτικοί φταίνε πρώτοι, ότι η κότα έκανε το αυγό και όχι το αντίστροφο. Αλλά όχι. Ο λαός μας είχε κι άλλα μέσα επιβολής της βούλησής του, κι αυτά τα χρησιμοποίησε πάρα πολύ εντατικά.

Μόλις κατάλαβε ότι το κράτος είναι διαθέσιμο προς πλιάτσικο και πως οι θεσμοί είναι κουρέλια, ο λαός μας δεν έκατσε να περιμένει τις εκλογές, ούτε περίμενε το λαϊκισμό του πολιτικού προσωπικού για να ακολουθήσει. Βγήκε στους δρόμους. Τη δεκαετία του ’80 έλαβαν χώρα στην Ελλάδα 4.471 απεργίες, δηλαδή σχεδόν δύο κάθε εργάσιμη ημέρα. Για δέκα χρόνια. 7,3 εκατομμύρια Έλληνες έλαβαν μέρος σ’ αυτές τις απεργίες, και σχεδόν από 92 εκατομμύρια εργατοώρες χάθηκαν εξαιτίας τους.
Όπως επισημαίνει ο Παππάς στο βιβλίο του, αυτές οι απεργίες δεν ήταν αμυντικές. Τη δεκαετία του ’80 ο λαός δεν υπερασπιζόταν κεκτημένα δικαιώματα. Αυτό το κύμα διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, που σήμερα έχει περάσει ελαφρώς στη λήθη, ήταν η εκρηκτική διαδικασία που κατοχύρωσε τα κεκτημένα δικαιώματα που απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μικρές ή μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, από τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και το υπόλοιπο Δημόσιο, μέχρι τους συνταξιούχους των ευγενών ταμείων και τους εργαζόμενους στα 130 κλειστά επαγγέλματα της χώρας. Τότε κατοχυρώθηκαν οι κατακτήσεις κάθε υποομάδας που ζητούσε ένα κομμάτι του κράτους για τον εαυτό της.

Την επόμενες τρεις δεκαετίες οι απεργίες ελαττώθηκαν, και πλέον ήταν αμυντικές: Η κάθε υποομάδα πλέον διαδήλωνε κατά των μεταρρυθμίσεων που την αφορούσαν, οπότε όλες μαζί διαδήλωναν εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων. Τη δεκαετία του ’90, ας πούμε, έγιναν πέντε φορές λιγότερες απεργίες από ό,τι στη δεκαετία του ’80. Τα κεκτημένα είχαν κατοχυρωθεί, και οι πολίτες πλέον έπαιζαν άμυνα. Η συναλλαγή λαού και κράτους είχε θεσμοθετηθεί, και η γκρίνια εμφανιζόταν μόνο όταν κάτι πήγαινε να την πειράξει. Όποτε εμφανίζονταν πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να περάσουν μεταρρυθμίσεις (μέρος της βραχύβιας κυβέρνησης Μητσοτάκη, μέρος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ) ο λαός τις έκοβε, τις απέρριπτε, τις αποδοκίμαζε και τις σταματούσε, είτε με διαδηλώσεις και πολιτική πίεση, είτε στις κάλπες. Αυτό ήταν το μοντέλο: Απεργίες κι εκλογές. Έτσι κάνει κουμάντο ο λαός μας εδώ και 40 χρόνια. Το ίδιο κάνει και τώρα, στο τελευταίο κύμα μεταρρυθμιστικών προσπαθειών, το καταναγκαστικό, που προέκυψε από τη χρεοκοπία της χώρας. Στις εκλογές οι Έλληνες επέλεξαν πάλι λαϊκιστές που υπόσχονται φύκια με πετραχήλια και λαγούς με μεταξωτές κορδέλες. Από το 2008 μέχρι το 2011, δε, στις τέσσερις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που χτυπήθηκαν από την κρίση, έγιναν συνολικά 24 γενικές απεργίες. Μία έγινε στην Ισπανία. Δύο στην Πορτογαλία. Πέντε στην πιο ανήσυχη Ιταλία. Και στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα έγιναν δεκαέξι.

Και τι συνέπειες έχουν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες λαϊκιστικής δημοκρατίας στον πολιτικό πολιτισμό ενός λαού; Όχι καλές. Πολίτες γαλουχημένοι στην εγωιστική, καιροσκοπική προσέγγιση της πολιτικής δεν είναι καλά προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν κρίσεις. Γράφει ο Παππάς: “Αντίθετα με ό,τι συνέβη σε άλλες κοινωνίες χτυπημένες από την κρίση, καμιά νέα σημαντική μορφή αλληλεγγύης και συμμετοχής δεν ξεπήδησε μέσα από την ελληνική κοινωνία (…). Απεναντίας, το μερίδιο των πολιτών που ανέφεραν πως βοήθησαν άλλους ή πρόσφεραν εθελοντικά το χρόνο τους μειώθηκε στα χρόνια της κρίσης κατά τέσσερις και τρεις ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα”.
Συμπερασματικά, στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας ο καθένας προσπαθούσε να αρπάξει μόνος του ό,τι μπορούσε εις βάρος όλων των άλλων. Απ’ ό,τι φαίνεται, και την κατάρρευση θα την αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο. Ο καθένας μόνος του, εναντίον όλων.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 

 

Τελευταίο σχόλιο για τη χθεσινή συγκέντρωση "ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ".

Το Παρατηρητήριο

Τελευταίο σχόλιο για τη χθεσινή συγκέντρωση "ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ".


Χθες, κόσμος που δεν πιστεύει σε συγκεντρώσεις, μαζώξεις αγανακτισμένων και μπάχαλα, κόσμος που δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη να κλείνουν οι δρόμοι του κέντρου και τα μαγαζιά γιατί κάποιοι ζητούν να συνεχίσουν να τρέφονται από τον κρατικό μαστό ή να λαμβάνουν επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, κόσμος που δε γουστάρει πανώ, σημαίες, ντουντούκες και πλακάτ, ούτε οδηγητές και ινστρούκτορες, συγκεντρώθηκε, χωρίς υποκινητές και νταβατζήδες και διαδήλωσε, μάλλον αμήχανα, την επιθυμία η χώρα να συνεχίσει να είναι κατά πάντα, μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Μέχρι χθες, η συγκέντρωση αντιμετωπιζόταν με σκωπτικά σχόλια και ειρωνείες από ασήμαντες γραφίδες εκ Λονδίνου ορμώμενες, πιτσιρίκους και λοιπούς κρετίνους. Σήμερα; Οργή. Μίσος. Χολή. Από την επί ΝΔ παρουσιάστρια της άλλοτε ΝΕΤ που τά'βαλε με το φρούραρχο της Βουλής μέχρι τον Πετράκο που ζητά να πληρώσουν τα μέτρα της όποιας τυχόν συμφωνίας όσοι βρέθηκαν στη χθεσινή συγκέντρωση ή τον πολύ κύριο αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που τη μία περιγράφει ως φιλοευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς το αναχρονιστικό κομμουνιστικό κόμμα του που μας κυβερνά και την άλλη δηλώνει πως θα κάνει ερώτημα γιατί αναρτήθηκε από τον ιστότοπο ευρωπαϊκού συμβουλίου φωτογραφία της χθεσινής εκδήλωσης.

Κι αναρωτιέται κάνεις: τόσο πολύ τους έτσουξε; τόσο πολύ τους πόνεσε το γεγονός ότι απλοί άνθρωποι, χωρίς κομματικές παρωπίδες, κατέθεσαν την αγωνία τους δηλώνοντας πως επιθυμούν την επίλυση των σκληρών προβλημάτων που μαστίζουν τη χώρα εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας; τόσο κακό ήταν που δεν ενστερνιζόμαστε όλοι τα οράματα του Λαπαβίτσα ή τις παλαιοκομμουνιστικές ονειρώξεις του Λαφαζάνη;

Η κυβέρνηση βιάστηκε να χαρακτηρίσει μια φιλοευρωπαϊκή συγκέντρωση ως αντικυβερνητική. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δε μας τρέχει κι ο έρωτας από τα μπατζάκια για την "καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών". Ωστόσο χθες, δεν είχε τέτοιο πρόσημο η συγκέντρωση. Μέσα στις χιλιάδες των ανθρώπων, δεν ακούστηκε ούτε ένα σύνθημα κατά της κυβέρνησης, του Τσίπρα ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε; Είναι απλό. Για το ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτηρίζει γερμανοτσολιάδες όσους υποστηρίζουν την ανάγκη των μεταρρθμίσεων εδώ και πέντε χρόνια, για το ΣΥΡΙΖΑ που ταυτίζει φασιστικώ τω τρόπω το κόμμα με το κράτος, που οποίος δε συμφωνεί με τους χειρισμούς Βαρουφάκη είναι προδότης και όργανο των δανειστών, για το ΣΥΡΙΖΑ που με 36% του εκλογικού σώματος θεωρεί πως εκπροσωπεί το σύνολο του ελληνισμού, για το ΣΥΡΙΖΑ της Ζωής Κωνσταντοπούλου που στοχοποιεί δημοσιογράφους που απλώς δεν τις κάνουν τις ερωτήσεις που γουστάρει, για το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα που το bank run δεν τον ανησυχεί γιατί "οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταθέσεις στις τράπεζες" (είναι βέβαιος; υποθέτω πως ήθελε να πει "δεν έχουν καταθέσεις στις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ τράπεζες" μάλλον), γι' αυτόν λοιπόν το ΣΥΡΙΖΑ όποιος δεν είναι απροϋπόθετα μαζί μας, είναι εναντίον μας.

Εμείς, ντε και καλά εναντίον τους, δεν είμαστε. Απλώς δεν είμαστε, δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να είμαστε, απροϋπόθετα μαζί τους.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Το Παρατηρητήριο.

 

 

Ο Πετράκος του ΣΥΡΙΖΑ με παραληρηματική ανάρτηση στο Facebook θέλει να εκδικηθελι όσους πήγαν στο Σύνταγμα

Παραληρηματική αλλά και άκρως εκδικητική για τους συμμετέχοντες της μεγάλης χθεσινής συγκέντρωσης υπέρ του ευρώ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ανάρτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Θανάση Πετράκου.

Ο κ.Πετράκος στην άκρως παραληρηματική του ανάρτηση στο Facebook απειλεί όσους πήγαν στη χθεσινή συγκέντρωση υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ λέγοντάς τους ότι εφόσον επιθυμούν την υπογραφή συμφωνίας θα κληθούν οι ίδιοι να την πληρώσουν, προτείνοντας, μεταξύ άλλων επιβολή φόρου από 50% έως 90% για τα εισοδήματα από 200.000 ευρώ και πάνω και άλλα παρόμοια τιμωρητικά μέτρα.

 iefimerida

 

Και ποιος σας είπε να μην τα κάνατε αυτά τώρα Πετράκο?? 

Γιατί δεν τα κάνετε?? Ποιος σας εμποδίζει? Κυβέρνηση είσαστε!!

Ντρέπεστε, φοβόσαστε, από καλοσύνη ή τι ??

Γιατί δεν πάτε σε άμεση διερεύνηση και εκδίκαση των υποθέσεων μεγάλης φοροδιαφυγής αφού μπορείτε??

Διαπλεκόμενοι είσαστε??

Γιατί πήγα στο «Σύνταγμα» της Ευρώπης

Να ξεκαθαρίσω πως ποτέ δεν πίστεψα στις μαζικές συγκεντρώσεις. Ούτε στις πορείες και στις δημόσιες διαμαρτυρίες. Κι αυτό γιατί, μελετώντας καλά την ιστορία, πάντα διαπίστωνα την καθοδήγηση ή την χειραγώγησή τους από τις εξουσίες. Ανέκαθεν εμπιστευόμουν την κοινωνία των πολιτών -όπου και όποτε υπήρξε- και ποτέ αυτό που οι πάντες αποκαλούν «λαό», χωρίς να μπορούν να ταυτίσουν το σημαίνον με το σημαινόμενο της έννοιας. Στις αληθινές δημοκρατίες, ιδέες, σχέδια και αποφάσεις παίρνονται από την ευθύνη των πολιτών, όχι από τη βουλιμία, το γιούχα, το μίσος και την οργή της μάζας.

Με απασχολούσε ακόμα και κάτι άλλο. Ότι θα βρίσκομαι στην ίδια σύναξη με πολλούς από το πολιτικό σύστημα που έφεραν την κατάσταση ως εδώ. Με τόσους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας. Με όλους αυτούς που βρήκαν τώρα την ευκαιρία να «ξεπλυθούν» από την τερατογένεση του ΣΥΡΙΖΑ που οι ίδιοι  διέπραξαν στα  «εργαστήριά» τους. Δεν είμαι όμως από αυτούς που ξεχνώ, όπως και πολλοί άλλοι. Μπορεί να είμαστε λίγοι αλλά αρκετοί για να το θυμίζουμε πάντα.

Πήγα, λοιπόν, στο Σύνταγμα για πέντε λόγους:
1. Γιατί η συγκέντρωση ήταν διαφορετική από τις άλλες. Δεν την ξεκίνησε κανένα κόμμα, κανένα συνδικαλιστικό όργανο, καμία ομάδα στενών συμφερόντων. Ήταν μια κίνηση αντιπροσώπευσης του αυτονόητου και της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που συνειδητά θέλει την παραμονή της στην Ευρωζώνη και οπωσδήποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό; Καμία, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις.

2. Γιατί έδειξε σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι οι Έλληνες δεν είναι μόνο το 1/5 των εγγεγραμμένων που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ότι ο προσανατολισμός της κοινωνίας, παρόλα τα διπολικά σύνδρομα, είναι σαφέστατα ευρωπαϊκός.  Όπως ασφαλώς, ευρωπαϊκή είναι και η συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει συνέχεια εκτός Ευρώπης.

3. Πήγα στο Σύνταγμα γιατί εμπιστεύομαι την Ευρώπη περισσότερο από την Ελλάδα! Στους θεσμούς, στα συστήματα, στην παιδεία, στις μεταφορές, στις τράπεζες, στην δημόσια διοίκηση, παντού. Όχι μόνο εγώ. Αλλά και  όλοι οι Έλληνες, μηδενός εξαιρουμένου. Προσοχή «εμπιστεύομαι» είπα, όχι «μου αρέσει»!

4. Γιατί αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να ενηλικιωθεί κάνοντας «παρέα», με τις λογικές κοινωνίες της Δύσης και όχι με τις τυχοδιωκτικές φατρίες της Ανατολής. Γιατί θέλω την ασφάλεια που απολαμβάνω εδώ και 35 χρόνια, σ΄ ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που θα μπορώ να παλέψω σκληρά για να βελτιωθεί.

5. Επειδή έχω ένα ιδιότυπο «εθνικισμό». Μια βεβαιότητα ότι η Ελλάδα της δικής μου συνείδησης ζει και μεγαλώνει περισσότερο στη Δύση και όχι τόσο στο «οθωμανοχριστιανικό»  απομεινάρι της  Νότιας Βαλκανικής. Και γιατί πιστεύω ότι, κάποτε, όταν οι Έλληνες ξεφύγουν από τη φυλακή του «ρωμαίικου» κράτους τους, θα είναι  οι μεγάλοι πρωταγωνιστές  της Ευρώπης. Γιατί η δική μου «Αγιά Σοφιά» είναι στις Βρυξέλλες και όχι στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή θέλω να ξαναπάρω πίσω!

Σε κάθε περίπτωση, πήγα στη συγκέντρωση όχι επειδή πιστεύω ότι ο Τσίπρας  θα καταστρέψει τη χώρα. Θεωρώ ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα συμφωνήσει, αν θέλει να συνεχίσει να τη διοικεί. Πήγα για να φανεί επιτέλους, ότι κανείς δεν πρέπει να έχει την αποκλειστικότητα να ταυτίζεται με τον λαό, όταν μάλιστα οι αριθμοί δεν τον επιβεβαιώνουν. Όπως και θα συμπορεύομαι  πάντα, με όποιον ταυτίζει τη χώρα μου με την Ευρώπη.

Κι όσο για τους «ταπεινωμένους» που είναι έτοιμοι, εκ του ασφαλούς, να σηκώνουν τα λάβαρα, θέλω να τους θυμίσω πως, αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να είχαν αλλάξει χώρα, εδώ και δεκαετίες. Γιατί η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη από θυμό και αγανάκτηση για όλους. Για τους δασκάλους στα σχολεία των παιδιών τους, για τους γιατρούς των νοσοκομείων, για  τους δημοσίους υπαλλήλους, για τους πολιτικούς που κλέβουν.

Εδώ είναι όλοι αυτοί. Έλληνες, ομοεθνείς, συμπατριώτες μας. Και δεν τους λένε ούτε Σόιμπλε ούτε Γιούνκερ ούτε Μέρκελ. Γιατί λοιπόν, δεν φεύγουμε από το κράτος που μας βασανίζει αλλά το θεωρούμε πατρίδα μας; Γιατί υποτίθεται ότι παλεύουμε να το αλλάξουμε. Ε, για τον ίδιο λόγο δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ευρώπη. Μόνο να παλέψουμε σκληρά να την αλλάξουμε μπορούμε, όχι να την εγκαταλείψουμε.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr

Το δικαίωμα να είσαι λαός

Την Τετάρτη είχαμε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση του λαού που αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τη διαπραγμάτευση. Αυθόρμητα ξεχύθηκε σαν ποτάμι στην πλατεία Συντάγματος για να βροντοφωνάξει  με το αλάνθαστο κριτήριό του ότι βρίσκεται  στο πλάι της κυβέρνησης αυτές τις  κρίσιμες στιγμές. Είναι η λαική δύναμη, είναι η εκκλησία του Δήμου, είναι αυθόρμητη συμμετοχή, είναι οι ενεργοί πολίτες, είναι ο κόσμος που εγκαταλείπει τις πολυθρόνες, είναι ο σοφός λαός που ξέρει ότι οι μάχες δίνονται στους δρόμους και τις πλατείες, είναι το γέννημα της ανάγκης,  είναι η  πύρινη ανθρώπινη  μάζα  που έρχεται από πολύ μακριά μέσα από τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας του τόπου.

Ασφαλώς οι δυνάμεις του σκότους τρομοκρατήθηκαν. ΄Οπως τότε με τους αγανακτισμένους, όπως όλες τις άλλες φορές που ο λαός αποφασίζει να δηλώσει το παρών, άρχισαν τις λοιδωρίες και τις προσβολές. Γιατί καταλαβαίνουν ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την τίμια οργή του  λαού που ξεσηκώνεται για το δίκιο του.

Την Πέμπτη είχαμε στον ίδιο χώρο άλλη διαδήλωση. Όχι λαού φυσικά- δεν έχει καμία σημασία που ήταν ασύγκριτα περισσότεροι. Είχαμε μάζωξη κάποιων ανθρώπων, οργανωμένη ασφαλώς από τα γνωστά κέντρα. Μάζωξη συγκεκριμένων ανθρώπων. Τα πλάνα γίνονται πάντα κοντινά όταν ξεφεύγουν τα αιτήματα από το πλαίσιο του λαικού συμφέροντος (το οποίο δεν χρειάζεται να αναλύσουμε γιατί είναι κοινός τόπος). Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να κρατηθούμε σε απόσταση, να δούμε από μακριά το ομογενοποιημένο πλήθος και να τους δώσουμε τη νομιμοποίηση (δηλαδή την αγιοποίηση) του λαού που έχει πάντα αγαθές προθέσεις και αγνά κίνητρα και πολύ περισσότερο πάντα δίκιο. Αυτοί της Πέμπτης  δεν είναι λαός. Είναι κυρίες με γόβα στιλέτο και ακριβές τσάντες, είναι στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, είναι γιάπηδες με ντιζαιν γραβάτες, είναι πλούσιοι χωρίς προβλήματα, είναι ευρωλιγούρηδες, είναι ψευτοδιανοούμενοι που τους κουράζει ο λαικισμός, είναι ενεργούμενα κομμάτων, είναι υπάλληλοι εκδοτών, είναι παπαγαλάκια , είναι  εκπρόσωποι των δανειστών, είναι υπερασπιστές της πρότασης Γιούνκερ.  Ε, όχι λαός, αυτοί είναι  το tea party, είναι η Επανάσταση των πλουσίων.

Εμείς ξέρουμε ποιός είναι ο πραγματικός λαός, δηλαδή δεν ξέρουμε και ακριβώς γιατί τα πλάνα του λαού είναι πάντα μακρινά, αλλά ξέρουμε ποιός έχει το δικαίωμα να είναι λαός και για αυτό είμαστε εκείνοι που απονέμουν την ιδιότητα. Το θυμάστε άλλωστε και από τις προηγούμενες φορές. Λαός ήταν οι απολυμένοι της ΕΡΤ και όχι οι μνημονιακοί της ΝΕΡΙΤ. Λαός ήταν οι απολυμένες καθαρίστριες του δημοσίου και όχι οι υπάλληλοι των ιδιωτικών συνεργείων καθαρισμού. Λαός ήταν οι νεαροί συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ  και όχι οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr

Αχ, αυτή η Δύση!

Του Νίκου Δήμου

«Θέλουν να μας ταπεινώσουν…» είπε ο Τσίπρας.

Με την άποψη αυτή συντάσσονται πολλοί Έλληνες. Που πιστεύουν ότι οι «Φράγκοι» δεν μας συμπαθούν, δεν μας πονάνε και δεν μας καταλαβαίνουν.

Αλλά να μας ταπεινώσουν, γιατί;

Εντάξει, τώρα τελευταία το «ελληνικό πρόβλημα» τους έχει πρήξει – τα θέματά μας είναι κάθε μέρα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους, το «μένουνε-φεύγουνε» έχει γίνει πασατέμπος. Είναι φυσικό να μας έχουν βαρεθεί – κι εμάς και τη μοίρα μας.

Σκεφθείτε κάθε μέρα να διαβάζατε στην εφημερίδα και να βλέπατε στην τηλεόραση για τα αδιέξοδα και τα διλήμματα μιας χώρας κάπου μακριά σας, στην οποία έχετε πάει μία-δύο φορές διακοπές – και η οποία μάλιστα σας χρωστάει λεφτά. (Μη κοροϊδεύετε τον εαυτό σας – έτσι βλέπουν την Ελλάδα οι περισσότερη ξένοι. Τα περί αρχαίου κλέους, τραγωδίας και φιλοσοφίας, αφορούν μία μικρή μειονότητα μορφωμένων).

Ωραία, μας έχουν βαρεθεί. Αλλά γιατί να μας ταπεινώσουν;

Υπάρχουν εδώ δύο απαντήσεις. Η μία του «Ελληνάρα»: Μας ζηλεύουν. Μας φθονούν. «Ουκ εά τους καθεύδειν το των Ελλήνων τρόπαιον». Είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου που ζει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου – και αυτό δεν το αντέχουν. Καιρός να μας βάλουν στη θέση μας.

Δεν θα ασχοληθώ με αυτή την άποψη.

Υπάρχει όμως και άλλη, πιο πρόσφατη. Εδώ και μερικούς μήνες εμφανιζόμαστε ως μοναδικοί κάτοχοι της Αλήθειας, ως κήρυκες κάποιου νέου Ρεαλισμού, και προσπαθούμε να αναμορφώσουμε όλη την Ευρώπη. Να την λυτρώσουμε από τα δεσμά του Νέο-φιλελευθερισμού, από την σκλαβιά του Καπιταλισμού και να την οδηγήσουμε σε ένα νέο χρυσό αιώνα. Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός μιλάει για το ελληνικό πρόβλημα τονίζει ότι αφορά όλη την Ευρώπη – αλλά και την υφήλιο.

Δεν νομίζω ότι ο μέσος Ευρωπαίος νιώθει δυστυχής ή καταπιεσμένος. Αντίθετα στις δημοσκοπήσεις οι πιο δυσαρεστημένοι με τη ζωή τους είμαστε εμείς. Έρχονται λοιπόν οι δυστυχείς να διδάξουν τους ευτυχείς; Οι φτωχοί να απελευθερώσουν τους πλούσιους και οι αποτυχημένοι και καταχρεωμένοι να κάνουν μάθημα στους επιτυχημένους;

Δεν είναι μόνο ουτοπικό και φαντασιακό το κήρυγμα του Αλέξη Τσίπρα. Είναι αφάνταστα αλαζονικό. Πιάνει τον Αυστριακό, τον Ολλανδό, (από τους οποίους ζητάει και δανεικά) και του πουλάει ξεφτισμένα και αποτυχημένα οράματα του 19ου αιώνα (νέα εκδοχή του: «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»). Μόνο που δεν υπάρχουν πια στην Ευρώπη προλετάριοι (το ρόλο παίζουν τώρα μετανάστες) και δεν φοριούνται αλυσίδες…

Αποκλείεται όμως εμείς να έχουμε πραγματικά κάτι ουσιαστικό να προσφέρουμε στην Ευρώπη; Σίγουρα έχουμε (μάλλον όχι στην οικονομία).  Όμως με την υπεροψία και την αλαζονεία δεν θα πείσουμε κανένα – ακόμα κι αν μιλάμε σωστά. Με τους επιθετικούς αφορισμούς Τσίπρα και τις διάφορες εμφανίσεις του παντογνώστη, είρωνα και προκλητικού Βαρουφάκη, χάνουμε το (όποιο) δίκιο μας.

Για να αλλάξουμε την Ευρώπη -και τον κόσμο ολόκληρο αν θέλετε- πρέπει πρώτα να επιβιώσουμε. Αν βουλιάξουμε, πρώτες θα πάνε στον βυθό οι ιδέες μας…
Protagon.gr

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Αχ, αυτή η Δύση! - Του Νίκου Δήμου

Οι καπιτάλες

Κέζα Λώρη 

Είναι κι αυτοί οι επιχειρηματίες εντελώς αφελείς. Μαζεύτηκαν πέντε φορείς, ξέρετε, βιομήχανοι, έμποροι και λοιποί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της γραβατοσύνης για να στείλουν κοινή επιστολή στον πρωθυπουργό.

Δεν έχουν καταλάβει τίποτα δηλαδή.

Ας τους βοηθήσουμε με ένα μάθημα επικοινωνίας: τι φωτογραφία βγαίνει με τον Τσίπρα και τις αφεντιές τους; Γκρι κοστούμια, βαρετές φάτσες και μια υπόνοια ότι οι επιχειρηματίες πίνουν το αίμα του εργάτη και φοροδιαφεύγουν. Η εικόνα δεν είναι πιασάρικη. 

Στον αντίποδα έχουμε τη φωτογράφηση με τις καθαρίστριες. Στα σκαλοπάτια του Μαξίμου, γροθιά υψωμένη με κόκκινο πλαστικό γάντι. Η νίκη του συνδικαλισμού, η νίκη της επιμονής, το δίκιο του εργάτη, έξω οι βάσεις του θανάτου. Να πούμε κάτι ακόμα. Ο πρωθυπουργός είναι συνεπής στις προγραμματικές δηλώσεις του. Ακούστηκε να λέει κάτι για την επιχειρηματικότητα; Ακούστηκε να ενθαρρύνει τους νέους να δημιουργήσουν μια start up; Ακούστηκε να μιλάει για μέτρα που θα παρακινήσουν τον υπάλληλο να κάνει κάτι δικό του;

Ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση ως απατεώνας και πιθανός φοροκλέφτης.  Το μότο είναι το εξής: θα γίνονται έλεγχοι επειδή όλοι κάνουν κάτι κακό αλλά δεν θα παρέχεται ασφάλεια. Η ασφάλεια διασφαλίζεται με βασικά εργαλεία. Ένα από αυτά είναι η φορολογική σταθερότητα. Θα μπορούσε η κυβέρνηση να δεσμευτεί ότι ένας νέος φορολογικός κώδικας θα εφαρμοστεί για τέσσερα χρόνια. Να δεσμευτεί ότι καμία υπουργική απόφαση, κανένας νόμος, καμία ρήτρα δεν θα δημιουργήσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Οι επιχειρηματίες θα μπορούσαν να κάνουν το κουμάντο τους. Αμ δε…

Ο πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ από το 2015. Αυτό συν τω χρόνω αναιρέθηκε πλήττοντας τους επιχειρηματίες που διαθέτουν ιδιόκτητη έδρα. Η αβεβαιότητα με τον ΦΠΑ, η ασαφής προοπτική για αύξηση του βασικού μισθού, όλα αυτά τοποθετούν τους επιχειρηματίες σε κινούμενη άμμο.

Ας δούμε όμως ποιοι είναι εκείνοι που έστειλαν το γράμμα στον Αλέξη Τσίπρα και τι του λένε.
Εχουμε και λέμε: Κωνσταντίνος Μίχαλος, πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος (ΚΕΕΕ), Θεόδωρος Φέσσας, πρόεδρος ΣΕΒ, Βασίλειος Κορκίδης, πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ), Ανδρέας Ανδρεάδης, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και Αθανάσιος Σαββάκης, πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ).

Λένε λοιπόν όλοι ετούτοι ότι δεν πρέπει να χαθεί η κατάκτηση, δηλαδή η συμμετοχή στην ευρωζώνη. Στο δια ταύτα: τοποθετούνται ενάντια στις φορολογικές επιβαρύνσεις, υποστηρίζοντας ότι μόνο με διαρθρωτικές αλλαγές θα αποφευχθούν η υπερφορολόγηση, οι έκτακτες εισφορές και άλλες αντιπαραγωγικές πρακτικές που πλήττουν τις επιχειρήσεις, την απασχόληση και εν τέλει την οικονομία.
Δεν έχουν καταλάβει τίποτα δηλαδή.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι η κυβέρνηση διάκειται εχθρικά στην ιδέα της επιχειρηματικότητας. Δεν ενδιαφέρεται για τον ιδιωτικό τομέα, ούτε για τους υπαλλήλους ούτε για τους κατέχοντες το χρήμα. Αυτά είναι τα κατάλοιπα  μιας κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης: όλα ανήκουν κι ελέγχονται από το κράτος. Οποιος διεκδικεί από το κράτος τα μέσα παραγωγής, είναι εχθρός.

ΤΟ ΒΗΜΑ / ΓΝΩΜΕΣ

Οι τρελοί πήραν το τιμόνι…

Χιώτης Βασίλης  

 

Αυτό που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες, με τον Λαφαζάνη στα ταβάνια και τον Βαρουφάκη στα πατώματα, με την Ζωή Κωνσταντοπούλου να συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας και την Ραχήλ Μακρή να ακολουθεί τα χνάρια Καμένου στην δικομανία, η κοινωνία παρακολουθεί πια άφωνη και σταυροκοπιέται μη μας βρει κανένα κακό…
Αν μας βρει όμως κανένα κακό, θα είναι άδικο να κατηγορήσουμε τους τρελούς για την τρέλα που κουβαλάνε.
Θα πρέπει να κατηγορήσουμε εκείνον που μας έφερε τους τρελούς.
Εκείνον που μας τους φόρτωσε στην πλάτη και δεν τους ξεφορτώνεται ούτε τώρα, που επιβεβαιώνονται οι φόβοι, όσων γύρω του τον προειδοποιούσαν, να μην τους δώσει θέσεις ευθύνης και πόστα εξουσίας.

«Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουμε την εξουσία» είπε ο πρωθυπουργός μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα, εννοώντας ότι ορισμένα παράκεντρα εξακολουθούν να διαφεντεύουν τον τόπο.
Είναι ένας βολικός μύθος για να καλλιεργείς, όταν δεν έχεις τα κότσια να επιβάλλεις την εξουσία που εκπέμπει το αξίωμά σου, ακόμη και στο ίδιο σου το κόμμα.
Έχει συμβεί και στο παρελθόν με προκατόχους του κ. Τσίπρα. Άλλοι συγκρούστηκαν με την κομματική νομενκλατούρα τους κι έγιναν από αρχηγοί, ηγέτες. Άλλοι πάλι δεν το τόλμησαν και τώρα περνούν την ώρα τους στις ταβέρνες…

Διότι αν επικρατεί σκηνικό τρέλας στο καράβι, δεν φταίνε οι τρελοί που πήραν το τιμόνι. Φταίει ο καπετάνιος  που το επιτρέπει. Ειδικά όταν το καράβι πλησιάζει στα βράχια…  

ΤΟ ΒΗΜΑ / ΓΝΩΜΕΣ

 

Το λάθος του Αλέξη Τσίπρα

Ιουνίου 17, 2015

Ο Τσίπρας παίζει δυνατά το τελευταίο του χαρτί, στη διαπραγμάτευση: μου δίνετε το κούρεμα του χρέους, υπογράφω τη συμφωνία. Δεν το δίνετε, συμφωνία δεν έχει – και το κρίμα στο λαιμό σας.
Αν όμως, ενόψει της πιθανής αναταραχής που θα επιφέρει διεθνώς ένα Grexit (πολλοί μιλάνε για ανήκεστη βλάβη στην ευρωζώνη και το ευρώ) οι πιστωτές συμφωνήσουν και δεχτούν (ή δώσουν «υπόσχεση», ίσως λιγότερο ασαφή από εκείνη του 2012) θα έχουμε λύση του ελληνικού δράματος;
Σε καμία περίπτωση. Θα έχουμε συμφωνία, αλλά δεν θα έχουμε λύση, σε καμία περίπτωση. Για τους εξής λόγους:

• Τα μέτρα που έχουν συζητηθεί και συμφωνηθεί (αλλά και εκείνα στα οποία θα συμφωνήσει η ελληνική πλευρά, ενόψει του μείζονος στόχου, δηλαδή της μείωσης του χρέους) κινούνται ακριβώς στο ίδιο σπιράλ του θανάτου, της προηγούμενης συνταγής και μάλιστα επαυξημένα: νέος κύκλος ύφεσης, φτώχειας, ανεργίας, νέος κύκλος λουκέτων σε επιχειρήσεις (λόγω φοροεπιδρομής + αύξησης κόστους) – ακόμα και στον τουρισμό.
• Καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν προβλέπεται – κυρίως οι δύο απολύτως αναγκαίες: στο συνταξιοδοτικό, με διόρθωση των κραυγαλέων ταξικών και κοινωνικά τοξικών αδικιών, αντί να συνεχίσει να λειτουργεί ως μαύρη τρύπα και στο φορολογικό, όπου αντί για την απολύτως αναγκαία φορολόγηση του πλούτου με ρεαλιστικούς όρους φαίνεται πως έχει συμφωνηθεί νέα, δυσβάσχτατη για τα νοικοκυριά και καταστροφική για τις ακόμα ζωντανές επιχειρήσεις, φοροεπιδρομή.
  

Η συμφωνία ακόμα κι αν υπάρξει δεν πρόκειται να εφαρμοστεί, γιατί οι πολίτες θα τη σαμποτάρουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, προκειμένου να επιβιώσουν (και τα λαμόγια προκειμένου να επωφεληθούν από το εύκολα προβλέψιμο ξεχαρβάλωμα κάθε ελεγκτικού μηχανισμού, που θα προκύψει). Γιατί, στις γενικές της γραμμές η συμφωνία θα χειροτερεύει τα προβλήματα που δημιούργησε η αποτυχημένη συνταγή που επέβαλε η Τρόικα. Μόνο που αυτή τη φορά, με τη διάψευση της τελευταίας ελπίδας, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την ελληνική κοινωνία και τα χειρότερα που προβλέπαμε το 2010 και δεν επαληθεύτηκαν παρά σε περιορισμένη κλίμακα θα έχουν μια νέα ευκαιρία. Πιθανότατα, τη φαρμακερή.
Αν είναι σωστή αυτή η προσέγγιση, τότε ο Αλέξης Τσίπρας κάνει ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος αυτές τις μέρες, είτε «κερδίσει», είτε χάσει στο σκληρό παιγνίδι της διαπραγμάτευσης. Γιατί επέλεξε να παίξει σε λάθος γήπεδο – κι αυτό κάποιοι το επισημαίναμε  ακόμα και πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου: τα πάντα όλα θα κριθούν από αυτά που θα αποφασίσουμε και θα υλοποιήσουμε εμείς, στο εσωτερικό της χώρας. Όχι από τη συμφωνία με τους δανειστές.
Αν όμως βαδίσουμε σ’ αυτό το μονοπάτι,  τα πάντα έχουν ήδη κριθεί – και χαθεί.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Πανούσης: Να ξεδοντιαστούν τα φίδια που απειλούν την αστική δημοκρατία

Αναρτήθηκε την 17 Ιουνίου 2015, 21:17
Αρθρο του/της: Palmografos.com

ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ


Την άμεση ανάγκη να απαλλαγεί η Ελλάδα από τους «α(σ)κόπως αριστερούς» που κάνουν ο,τιδήποτε για να αποτύχει η κυβέρνηση της Αριστεράς τονίζει με παρέμβασή του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, καταγγέλλοντας τους «χυδαίους που θεωρούν φασιστικό ότι δεν τους μοιάζει.
Πανούσης: Να ξεδοντιαστούν τα φίδια που απειλούν την αστική δημοκρατία

Σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα anoixtoparathyro ο Γιάννης Πανούσης επιτίθεται σε δυνάμεις εντός της κυβερνητικής συμπαράταξης, την ώρα που κλιμακώνεται η συζήτηση για τη στάση που πρέπει να κρατήσει η κυβέρνηση Τσίπρα απέναντι στους δανειστές, με τη διαπραγμάτευση να έχει φτάσει πλέον στην ώρα της πολιτικής συμφωνίας ή ρήξης.

Ο χαρακτηριστικός τίτλος του άρθρου, «Οι πραγματικοί εχθροί της Αριστεράς», συνεδεύεται από ένα συμβολικό δίστιχο του Ανδρ. Μήτσου από το «Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια»:

Αύριο θα χτίσω το παράθυρο
που βλέπει στο δρόμο.

Το πλήρες κείμενο του Γιάννη Πανούση

Το μεγάλο ταξίδι της Αριστεράς Διακυβέρνησης δεν μπορεί να μην έχει ως σημαία τον Διαφωτισμό, τον Ορθολογισμό, δεν μπορεί ο κάθε κωπηλάτης να έχει δική του πυξίδα που οδηγεί σε άγνωστες ακτές, δεν μπορεί ο καπετάνιος να μην έχει τη δύναμη να διατάζει το πλήρωμα πότε και πώς θα στρέψει το καράβι για να βρει ούριο άνεμο.

Η Κυβερνώσα Αριστερά διατρέχει τον κίνδυνο να δηλητηριασθεί από μεγάλη (ή και νοθευμένη) δόση ιδεολογίας. Σήμερα στην Ελλάδα η Αριστερά δεν υπερασπίζεται αμυντικά την ιστορική της παράδοση αλλά οφείλει να ανατρέψει με όρους δημοκρατικής νομιμοποίησης και κοινωνικής συναίνεσης την πορεία προς το χάος.

Τέλος με την «μαρτυρική Αριστερά» που την κυνηγάνε όλοι. Τώρα αυτή κρατάει το τιμόνι. Χρειάζεται λοιπόν μια νέα πρόταση προς/για την κοινωνία.

Μια επί χρόνια καταπιεσμένη Αριστερά δεν πρέπει να θέλει τώρα να «ισοφαρίσει» και να κάνει τα δικά της κόλπα προκειμένου να τιμωρήσει τους βασανιστές.
Δεν είναι ώρα για αναμετρήσεις και συγκρούσεις με το παρελθόν στη λογική «νικητές – χαμένοι».

Όταν αρχίζεις να παίζεις με τους κανόνες του αντιπάλου σου γρήγορα θα χάσεις γιατί αυτός είναι περισσότερο προπονημένος (στη διαφθορά, στη διαπλοκή, στη λογική του κατεστημένου).

Ακόμα κι αν θέλεις να φτιάξεις τη δική σου κομματική πελατεία πάλι θα χάσεις γιατί οι περισσότεροι πελάτες σου είναι περιστασιακοί (και όχι ιδεολογικά φίλοι).

Η σύγχυση ανάμεσα στον αριστερό ρομαντισμό και την κυβερνητική αμηχανία, η ταύτιση της πολιτικής ευθύνης απέναντι στη χώρα με την κομματική ισορροπία και τους εσωτερικούς μηχανισμούς οδηγεί σε συνολική καταστροφή.

Με ποιον αναμετριέται σήμερα η Αριστερά; Με το μέλλον ή με το παρελθόν; Με τα νεκρά τσιτάτα της ή με την ευκαιρία να σηκώσει ψηλά την Ελλάδα και να μετατρέψει την παρακμή σε δύναμη αναγέννησης;

Ευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου, προοδευτικοί μεταρρυθμισμοί, στρατηγική απεγκλωβισμού από την εθνική μοναξιά, θεσμική αναβάθμιση και εμπιστοσύνη, ανάδυση νέων κοινωνικών δυνάμεων: ιδού το μοντέλο.

Αρκετές δυνάμεις αναλώθηκαν στο όνομα των «αντι-στάσεων». Καιρός να μαζέψουμε τη δυναμική της Αριστεράς σε μια ενιαία δέσμη πυρός. Τη μοίρα μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας αλλά δεν είμαστε μόνοι όταν την φτιάχνουμε. Κι από την άλλη δεν έχουμε καμία ελπίδα ν' αλλάξουμε τη χώρα αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι.

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ορισμένοι «γνήσιοι» συνεχίζουν να βρίζουν, να προπηλακίζουν, να εξορίζουν, να λοιδορούν ό,τι και όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Παλιές αρρώστιες σε νέες μορφές «αριστερής» χυδαιολογίας.

Οι χυδαίοι που θεωρούν «φασιστικό» ότι δεν τους μοιάζει, καιρός είναι να μπουν στο υπόγειο της ιστορίας.

Η Κυβερνώσα Αριστερά ζει και κινείται στο φως. Ό,τι και όποιος ζει στο σκοτάδι μόνο κακό θα της κάνει.

Πρέπει να απαλλαγούμε ως χώρα από τους «α(σ)κόπως αριστερούς» που κάνουν ο,τιδήποτε για ν' αποτύχει η Κυβερνώσα Αριστερά ώστε να μπορούν και πάλι να παίζουν τα διπλά – τριπλά σκοτεινά (και συχνά «βρώμικα») παιχνίδια τους.

Έλεος! Δεν είναι αυτοί οι εκφραστές της Ελλάδας μετά την κρίση. Δεν θέλει ο ελληνικός λαός τέτοιους ανθρώπους να ορίζουν το μέλλον του.

Ώρα για να ξεδοντιαστούν όλα τα φίδια που απειλούν την κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία.

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών
και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
ΕΘΝΟΣ

Από Palmografos.com

Αυτό είναι σοβαρό

Γράφτηκε από τον  Κ.Π. Αναγνωστόπουλος

Ο κ. Βαρουφάκης τα 'κανε θάλασσα. Στο πιο σημαντικό, στο πιο κρίσιμο έργο της ζωής του προτίμησε να παίξει τον εαυτό του και όχι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Γιατί; Διότι δεν κατάλαβε ότι «Αυτό είναι σοβαρό.» Και μάλιστα ιδιαζόντως σοβαρό, διότι οι αποφάσεις και η συμπεριφορά του είχαν (και έχουν ακόμη) να κάνουν με τη ζωή των άλλων.

Πώς κατάφερε ο κ. Ιωάννης Βαρουφάκης μέσα σε ένα τρίμηνο να βρεθεί από την κορυφή του Ολύμπου στα Τάρταρα; Πώς φούσκωσε και ξεφούσκωσε το «φαινόμενο Βαρουφάκη» τόσο σύντομα; Αφήνω στην άκρη τα χιλιοειπωμένα περί στυλιστικών επιλογών και άλλα παρόμοια, επειδή καταρχάς με ενδιαφέρει κάτι που είχε πάρει διαστάσεις στο μυαλό των συμπατριωτών μας, αλλά για το οποίο σίγουρα δεν ευθύνεται ο υπουργός Οικονομικών. Αυτό ακουγόταν: η ανάθεση του υπουργείου Οικονομικών σε γνώστη της θεωρίας των παιγνίων αποτελεί τρόπον τινά εγγύηση ότι θα ευοδωθούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας. 

Μια ιστορία πρώτα. Ένας εξέχων φιλόσοφος της επιστήμης συνάντησε κάποιον διάσημο θεωρητικό των αποφάσεων σε διάδρομο του πανεπιστημίου τους. Ο θεωρητικός των αποφάσεων βημάτιζε πάνω-κάτω μουρμουρίζοντας: «Τι θα κάνω; Τι θα κάνω;.»

«Τι συμβαίνει Χάουαρντ;» ρώτησε ο φιλόσοφος.

Ο θεωρητικός των αποφάσεων απάντησε: «Είναι φοβερό, Έρνστ. Έλαβα μια πρόταση από το Χάρβαρντ και δεν ξέρω αν πρέπει να τη δεχθώ.»

«Γιατί Χάουαρντ;», αντέδρασε ο φιλόσοφος. «Είσαι από τους σημαντικότερους ειδικούς παγκοσμίως στη λήψη των αποφάσεων. Κατασκεύασε ένα δένδρο αποφάσεων, υπολόγισε τις πιθανότητες και τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, και προσδιόρισε ποια επιλογή μεγιστοποιεί την προσδοκώμενη χρησιμότητά σου.»

Ενοχλημένος ο θεωρητικός των αποφάσεων απάντησε: «Έλα, Έρνστ. Αυτό είναι σοβαρό.»

Αληθινή ή ψεύτικη, η ιστορία αυτή αποτυπώνει τη διάχυτη πλέον δυσπιστία μεταξύ των οικονομολόγων όσον αφορά την καταλληλότητα της θεωρίας των αποφάσεων γενικά και της θεωρίας των παιγνίων ειδικά  ̶ μείζονα αναμφιβόλως επιστημονικά επιτεύγματα του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα ̶  τόσο για την πρόβλεψη της συμπεριφοράς των αποφασιζόντων όσο και ως οδηγός για το πώς πρέπει να δρουν σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα. Έτσι, δεν είναι διόλου εντυπωσιακό ότι ο Shaun Hargreaves Heap ισχυρίζεται ότι η χρήση της θεωρίας παιγνίων στις διαπραγματεύσεις της χώρας μας πρακτικά είναι μηδαμινής αξίας (http://www.bbc.com/news/magazine-31503875). Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: ο Hargreaves Heap είναι συν-συγγραφέας με τον κ. Βαρουφάκη του βιβλίου Game Theory: A Critical Introduction. Και αναπόφευκτο συμπέρασμα: ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη αποτελεί η γνώση της θεωρίας των παιγνίων για την ευόδωση των διαπραγματεύσεων.

Συνεπώς, αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της αποτυχίας του κ. Βαρουφάκη. Με υπερβαίνει το αν έχει ή όχι προσωπική ατζέντα. Ξεχνώ ότι με πληθωρική κιμπαριά αδιαφόρησε για τα 11 δισ. του ΤΧΣ. Παραβλέπω ότι το επίθετο από την περίφημη «δημιουργική ασάφεια» εξαερώθηκε τάχιστα, ως αναμένετο, αφήνοντάς μας στη μοναξιά της σύγχυσης. Από την άλλη, προσπερνώ ισχυρισμούς περί ιδιοτελούς συμπεριφοράς που καταλήγουν στο κακεντρεχές «έπιασε την καλή, θα γυρνάει τον κόσμο και θα βγάζει έναν σκασμό λεφτά από διαλέξεις», διότι δεν μου δίνει την αίσθηση ανθρώπου που του έλειψαν ή τον απασχόλησαν ποτέ τα χρήματα. Θεωρώ αυτονόητο, επίσης, ότι έτη φωτός τον χωρίζουν από έναν μπαγιάτικο, τριτοδιεθνιστικής οσμής, μαρξισμό(-λενινισμό) που ευδοκιμεί εντός του κυβερνώντος κόμματος.

Η αδολεσχία του, όμως, υπήρξε μείζον πρόβλημα. Πολιτική επιπολαιότητα και μόνον προδίδει η περιττολογία ενός υπουργού οικονομικών  ̶  πόσω μάλλον υπουργού χώρας που βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Ποιος θέλει να θυμάται ότι δασκάλευε την Ευρώπη για το πώς θα σωθεί ή τους Ιταλούς ότι το χρέος τους δεν είναι βιώσιμο; Δικαίωμά του να αποστρέφεται τα στερεότυπα, δικαίωμά του να τον αρρωσταίνουν οι κοινοτοπίες, αλλά θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η ακατάσχετη ροπή (ματαιοδοξία;) προς «σοφιστικέ» ατάκες αυξάνει εκθετικά τον κίνδυνο της ασυναρτησίας. Επί παραδείγματι, ομολογώ ότι μπερδεύομαι όταν τον ακούω να λέει «Φοβόμαστε, αλλά δεν είμαστε φοβισμένοι» και συγχρόνως ότι είναι «τρομοκρατημένος και εμβρόντητος» με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Εξάλλου, σύγχυση και εκνευρισμό μάλλον σκορπά, όταν δηλώνει ότι «βλέπει με σεβασμό τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, αλλά πως προκαλεί απογοήτευση το γεγονός ότι δεν έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο, στο οποίο τα επιχειρήματα θα παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τη σχετική ισχύ» (Τα Νέα, 20.05.2015). Ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ ερμήνευσε αυτή τη δήλωση ως προσβολή προς τον Σόιμπλε με την έννοια ότι καταχράται τη δύναμή του αντί να απαντά στα επιχειρήματα των άλλων. Εγώ κατάλαβα ότι εννοεί «Θεέ μου, γιατί να μη ζούμε σε έναν καλύτερο κόσμο;» Κάποιος άλλος ενδεχομένως θα μιλούσε για απερινόητη υπεροψία ενός καθηγητή ο οποίος, απολύτως βέβαιος ότι ερμηνεύει ορθά τον κόσμο, σηκώνει το δάκτυλό του στους συνομιλητές του λέγοντας «είστε άσχετοι, θα σας κολλήσω στον τοίχο με τα επιχειρήματά μου.» Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα με τον κ. Βαρουφάκη είναι βαθύτερο.

Στο Administrative Behavior, ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα για το μάνατζμεντ, ο Herbert Simon παρομοιάζει τη διοίκηση με την ηθοποιία. Ο καλός ηθοποιός, ισχυρίζεται, πρέπει και να γνωρίζει και να παίζει καλά τον ρόλο του, διότι μια πετυχημένη παράσταση εξαρτάται και από το έργο και από το πόσο καλά ερμηνεύεται. Παρομοίως, «η αποτελεσματικότητα της διοικητικής διαδικασίας θα μεταβάλλεται συναρτήσει της αποτελεσματικότητας της οργάνωσης και της αποτελεσματικότητας με την οποία τα μέλη της εκπληρώνουν τους ρόλους τους.»

Ο κ. Βαρουφάκης τα ‘κανε θάλασσα. Στο πιο σημαντικό, στο πιο κρίσιμο έργο της ζωής του προτίμησε να παίξει τον εαυτό του και όχι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Γιατί; Διότι δεν κατάλαβε ότι «Αυτό είναι σοβαρό.» Και μάλιστα ιδιαζόντως σοβαρό, διότι οι αποφάσεις και η συμπεριφορά του είχαν (και έχουν ακόμη) να κάνουν με τη ζωή των άλλων.

Το «δεν κατάλαβε» είναι ήπιος χαρακτηρισμός, όταν έχεις να κάνεις με εμμονική αναζήτηση της μοναδικότητας. Στα νιάτα σου, ας πούμε ότι δικαιούσαι να αφαιρείς ένα «ν» από το όνομά σου για να ξεχωρίσεις από τον σωρό. Οδεύοντας προς τα εξήντα σου και έχοντας αναλάβει κορυφαία δημόσια θέση, ξενίζει η σώνει και καλά αγνόηση των κανόνων του παιχνιδιού. Διότι οι μεν καλοπροαίρετοι θα χαρακτήριζαν αυτή την εμμονή γνησιότητα και αυθεντικότητα, ανυποκρισία και φυσικότητα^. οι δε κακοπροαίρετοι παρατεταμένη εφηβεία. Δυστυχώς, όταν στραβώνουν τα πράγματα, όταν δηλαδή έρθει η ώρα της Ρίγας, δικαιώνονται, δικαίως ή αδίκως, οι δεύτεροι.

ΥΓ. Διακινδυνεύω μια πρόβλεψη. Όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα και αποτιμηθεί ψύχραιμα το πεντάμηνο αυτής της θορυβώδους, αλαλουμοειδούς και επώδυνης για τη χώρα διαπραγμάτευσης, οι πολέμιοι της λιτότητας θα καταλογίσουν μεγάλες ευθύνες στον κ. Βαρουφάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ για υπονόμευση της αξιοπιστίας των πολιτικών κατά της λιτότητας. Εννοώ σοβαρούς μελετητές εντός και εκτός Ελλάδας. Όχι τους αιθεροβάμονες εντός και εκτός Ελλάδας. Η απουσία ενός στοιχειώδους σχεδίου με συγκεκριμένες, μη μαξιμαλιστικές προτάσεις υποκαταστάθηκε από ανοησίες (τζιχαντιστές), απειλές (Κούγκι), το «μια έτσι, μια αλλιώς» (θα πληρώνουμε στο διηνεκές το ΔΝΤ και δεν το πληρώνουμε). Είναι απίστευτο ότι ούτε μια νέα ιδέα δεν ακούστηκε από ένα κίνημα που αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικό και προοδευτικό, και ήθελε να αλλάξει την Ελλάδα και τη Ευρώπη.

 

Η «Δημοκρατία» του κ. Τσίπρα

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

Υπάρχει ζωή μετά την ρήξη; Φυσικά. Ακόμη και η περιοχή γύρω από το Τσερνομπίλ ανέκαμψε. Αλλά χρειάστηκαν πολλά χρόνια. Το ίδιο αναμένουν πολλοί και για την εθνική οικονομία. Μετά από χρόνια πιθανότατα θα έχει ζωή. Αλλά θα ζήσουμε πολλά και θα πρέπει να ξεπεράσουμε περισσότερα. Και το τελευταίο είναι ακόμη πιο δύσκολο, από το πρώτο.

Πρωί, πρωί της Δευτέρας, λοιπόν, κι ενώ ο ήχος της καρίνας ακούγεται να σκάει στα βράχια ολόκληρος ο επικοινωνιακός μηχανισμός των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ξεχύθηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με οργουελιανό λεξιλόγιο: Πρώτος ο πρωθυπουργός που βάφτισε «Δημοκρατία» την προχειροδουλειά της κυβέρνησής του. Είδε «πολιτική σκοπιμότητα στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις» (15.8.2015), όταν ο προϋπολογισμός εκτροχιάζεται και η κυβέρνησή του προχωρά σε όργιο προσλήψεων και επαναπροσλήψεων.

Την  ίδια ώρα γινόταν συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Εργασίας όσων παρανόμως προσελήφθησαν δια Stage από την κυβέρνηση Καραμανλή και έφυγαν μετά την λήξη της «μαθητείας» τους το 2010. Στην ανακοίνωσή που ανήρτησαν στο διαδίκτυο διαβάζουμε: «Ο ΟΑΕΕ τακτοποιήθηκε. Η ΕΡΤ άνοιξε και οι εργαζόμενοι τακτοποιήθηκαν. Οι καθαρίστριες πάλι νόμιμες. Οι σχολικοί φύλακες στην θέση τους. Οι δημοτικοί αστυνομικοί πάλι στις δουλειές τους. Οι συμβασιούχοι στους Δήμους αορίστου χρόνου. Όλοι τους τακτοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμβασιούχοι Stage άνεργοι;;;;;; Ξεσηκωθείτε συνάδελφοι. Μην μένετε στο internet και στο Facebook. Δεν θα μας κάνουν μόνιμους από εδώ.»

«Δημοκρατία» λοιπόν για τον κ. Τσίπρα είναι να δίνει κάποιος λεφτά για να τακτοποιεί ο ίδιος παλιά και νέα ρουσφέτια. «Δημοκρατία», επίσης, για τον πρωθυπουργό είναι να τάζει προεκλογικώς «την μάνα και τον πατέρα του» (στην δημοσίευση των Σταζιέρ υπάρχει και βίντεο με τον κ. Τσίπρα να λέει στην συγκέντρωσή τους ότι «οι τίμιοι αγώνες δικαιώνονται») και μετά να ψέγει τους εταίρους διότι δεν δίνουν τα λεφτά για να μονιμοποιήσει και αυτούς. «Δημοκρατία» για τον κ. Τσίπρα είναι να δημιουργούν ελλείμματα (τα πλούσια κατά κύριο λόγο) ασφαλιστικά ταμεία και κάποιος άλλος να τα πληρώνει. «Δημοκρατία» για τον κ. Τσίπρα είναι να ξοδεύει πέντε μήνες σε πολιτικά πυροτεχνήματα (Βαρουφάκης: «οι Έλληνες δεν θέλουν δουλειές και λεφτά, θέλουν αξιοπρέπεια», Φλαμπουράρης: «το χρεος είναι αέρας και με αέρα θα πληρώσουμε» και λοιπά, πολλά, πολλά· μα, πάρα πολλά...) και να λέει ότι «η ελληνική κυβέρνηση προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με σχέδιο και με τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις».

Ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης, που περιέφερε επί πεντάμηνο τις κόκκινες γραμμές του πέτου του σε όλες τις συνόδους των υπουργών Οικονομικών, εκτιμά ότι «η συμφωνία είναι δυνατή και ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μάλιστα μέσα σε μία νύχτα, αν είναι παρούσα η Άγκελα Μέρκελ». Λες και η Μέρκελ δεν έχει κοινοβούλιο να αποφασίζει και λαό που κοιτά τι γίνονται τα λεφτά του.

Ο κ. Γιάννης Παππάς δηλώνει ότι η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε ισοδύναμα που οι «θεσμοί» αρνήθηκαν, αλλά δεν ανακοινώνει ποια είναι αυτά τα ισοδύναμα. Το Μαξίμου αφήνει να διαρρεύσει ότι πρότεινε μείωση των εξοπλιστικών δαπανών και οι εταίροι δεν το δέχτηκαν. Μείωση ποίων εξοπλιστικών; Των 500 εκατομμυρίων ευρώ για σαράβαλα αεροπλάνα, που υπέγραψε και ο κ. Τσίπρας, εν μέσω «ανθρωπιστικής κρίσης»;;

Χειρότερη και από την χρεοκοπία είναι το οργουελιανό σκηνικό που στήνει η κυβέρνηση, λέγοντας ότι «ο πόλεμος είναι ειρήνη και η ειρήνη πόλεμος». Να διαπραγματεύεται τάχαμου «πολιτικώς» αριθμούς που δεν βγαίνουν, να καταγγέλλει το χρέος και να ζητά την δημιουργία περισσότερου χρέους, να καταστρέφει την οικονομία και να ζητά αποζημίωση, σαν τον νεανία δολοφόνο των γονιών του που ζήτησε επιείκεια από το δικαστήριο «επειδή είναι ορφανός».

Πέντε μήνες τώρα οι υπουργοί λένε το κοντό και το μακρύ τους στα τηλεπαραθύρια, χωρίς να έχουν αφιερώσει ούτε μία ολόκληρη μέρα δουλειάς στο υπουργείο τους. Πέντε μήνες τώρα εκστομίζουν ανοησίες για την συμφωνία που έρχεται, την συμφωνία που δεν έρχεται, την συμφωνία που γράφεται, την συμφωνία που δεν έχει βάση συζήτησης, την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που είναι ιστορική και πρέπει οι εταίροι να σεβαστούν, την συμφωνία της  20ης Φεβρουαρίου που, κατά τον κ. Βαρουφάκη, δεν είναι παρά ένα παλιόχαρτο δημιουργικής ασάφειας. Πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση σκορπά αφειδώς το πολιτικό κεφάλαιο της χώρας και εξανεμίζει τα τελευταία αποθεματικά των ταμείων μας, για να βολέψει τα δικά της παιδιά και να ελπίζει ότι όπως περνούσαν  δια καταλήψεων τα μαθήματα στα ΑΕΙ, έτσι θα προσπεράσουν και τώρα την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, με ένα πανό στο χέρι και με την απειλή ότι θα το κάνουν «Κούγκι».

Χειρότερη και από την χρεοκοπία είναι η πληγή στην Δημοκρατία που ανοίγει αυτή η κυβέρνηση. Όχι την ψευδεπίγραφη που ανεμίζει ο κ. Τσίπρας στα ευρωπαϊκά σαλόνια κι όλοι -μέχρι και ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών- πολύ λογικά δηλώνουν ότι αδυνατούν να κατανοήσουν. Η «Δημοκρατία» του κ. Τσίπρα βλάπτει σοβαρά τον τόπο, αλλά και την πραγματική Δημοκρατία. Αυτή που με χίλια βάσανα στήθηκε μετά την χούντα και ο σύριζα μαγάριζε με καταλήψεις και παρανομίες διαρκώς...

«Η χώρα πια δε μ’ αρέσει»

Βγήκαμε για ποτό. Φίλοι, ο ένας τραπεζικός υπάλληλος, οι δύο με δικές μας επιχειρήσεις, ένας ξενιτεμένος στην Ζυρίχη κι ένας άνεργος. Ηλικίες από 30 έως 35 όλοι. Αν σκέφτεις ότι μόλις 1 στους 5 ήταν ο άνεργος, πάλι καλά ήταν.

Όσο περνάει ο καιρός και δεν αλλάζει τίποτα, τόσο περισσότερο έρχεται στις κουβέντες το ένα και μοναδικά καυτό θέμα· της μετανάστευσης. Να μείνουμε ή να φύγουμε;
Στις αρχές, το δίλημμα το είχαν όσοι δεν βρίσκανε δουλειά. Πιθανόν να είχαν ένα πτυχίο το οποίο στην Ελλάδα δεν μπόρεσαν να βρουν τρόπο για να αξιοποιήσουν, οπότε η αμέσως επόμενη λύση ήταν η αναζήτηση της τύχης στο εξωτερικό. Κι ήταν λογικό και σεβαστό.

Όσο περνάει ο καιρός, όμως, παρατηρώ σε παρέες μου, φίλους και γνωστούς μου, πως η τάση μετατοπίζεται. Δεν μιλάνε πια για ενδεχόμενη μετανάστευση μόνο όσοι αναζητούν μια αξιοπρεπή θέση εργασίας, αλλά και αυτοί που ήδη εργάζονται κάπου και είναι καλά εκεί. Μπορεί να είναι υπάλληλοι, να έχουν μια δική τους επιχείρηση, ή μπορεί και οικογένεια· σαφώς περισσότερο «στρωμένες» ζωές από κάποιους άλλους που ακόμα ψάχνουν εργασία, κι ένα σημείο αναφοράς πάνω στο οποίο θα στήσουν τις ζωές τους, τις οικογένειές τους.

Θέλουν να φύγουν γιατί η χώρα πια δεν τους αρέσει. Τόσο απλό και συνάμα τόσο σκληρό. Σκέφτονται πως η ζωή είναι μικρή για να την περάσεις σε μία κοινωνία διαρκώς διχασμένη με τον ίδιο της τον εαυτό κι αόριστα θυμωμένη. Ίσως όχι και τόσο αόριστα σκέφτομαι εγώ.

Πρέπει να αλλάξουμε, αμέσως. Όχι για να ρίξουμε τα spreads, να μειώσουμε το έλλειμμα ή να εξαλείψουμε την ανεργία· όχι. Αλλά για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αξίζει να μείνουμε εδώ. Είναι άλλο πράγμα να μεταναστεύεις για να πας κάπου και άλλο να το κάνεις για να φύγεις από κάπου. Αξίζει να προσπαθήσουμε για όσα συμφωνούμε κι όχι να επιβεβαιώνουμε ξανά και ξανά τα όσα διαφωνούμε, όσο κι αν διαφωνούμε. Να σώσουμε ό,τι απέμεινε από τα παιδικά μας χρόνια.
Εμάς χρειάζεται ο τόπος μας, κανέναν «ηγέτη» μα όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά· με την ευθύνη του καθενός μας για να θεσπίσουμε επιτέλους κανόνες δίκαιους μέσα στη μεγάλη συλλογικότητά μας. Θεσμούς και δομές τέτοιες που θα διασφαλίζουν πως ό,τι και να γίνει, το μόνο που θα είναι πάντα αναγκαίο για το κοινωνικό μας σύνολο, θα είναι ο καθένας μας ξεχωριστά. Κανένας λιγότερο, κανένας περισσότερο, μα ο καθένας μας· με τα ατομικά του δικαιώματά αλλά και τις προσωπικές του ευθύνες.

Κι ας κουνάμε λιγότερο το δάκτυλο στον άλλον, κι ας είμαστε λίγο μετρημένοι. Ίσως και λίγο ταπεινοί. Μια ταπείνωση που δεν θα έχει όμως να κάνει με τα χρέη μας, τα spreads μας, την ανεργία μας, τις τράπεζες και τα μνημόνιά μας.

Αλλά μια ταπείνωση σαν εκείνη του ανθρώπου που ενώ παιδί ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, μεγαλώνοντας δεν καταφέρνει ν’ αλλάξει ούτε τον εαυτό του.

* Ο Νικόλας Μάστρας Γκουλέμας είναι επιχειρηματίας και ζει στην Κοζάνη. 

protagon.gr

Οι εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ

Κέζα Λώρη

Η κυβέρνηση υποτίθεται πως στεκόταν απέναντι στο παλαιό σύστημα. Υποτίθεται.

Πέρα από τη συγκυρία και τις πολιτικές εξελίξεις, υπάρχουν βασικές αρχές. Σε ένα κράτος δικαιοσύνης και ισότητας, όλοι οι πολίτες έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Δεν υπάρχουν «πιο πολίτες» από τους πολίτες. Τούτο βρίσκει εφαρμογές παντού. Να δούμε λοιπόν πώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται την ισότητα. Κυκλοφόρησαν πίνακες με τις προτάσεις της κυβέρνησης για τις ηλικίες συνταξιοδότησης. Το 2040 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 64,4. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, δηλαδή οι μούλοι, θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 67.

Η κυβέρνηση διατηρεί την ανισότητα στο διηνεκές. Σήμερα τα όρια είναι επίσης διαφορετικά. Ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στο Δημόσιο είναι τα 56,3 χρόνια ενώ στον ιδιωτικό τομέα τα 60,6. Κάνουν όμως εντύπωση η ρητορική και το παζάρεμα σχετικά με όσους έχουν θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης. Θεωρείται προοδευτική πολιτική να μιλάμε αυτή τη στιγμή για συντάξεις με 20 χρόνια δουλειάς ενώ αποσιωπάται ότι όλα αυτά τα γενναιόδωρα θα τα πληρώσουν τα παιδιά μας δουλεύοντας 40 χρόνια. Εδραιώνεται λοιπόν η αδικία συγχρονικά και διαχρονικά.

Τα ερωτήµατα που προκύπτουν πρέπει να απαντηθούν, όχι όμως με πίνακες και μαθηματικές αναλύσεις. Χρειάζεται πολιτική απάντηση η οποία δεν σχετίζεται με λογιστήρια και αποθεματικά. Ας μην την πιάσουμε όμως αυτή τη συζήτηση, για τα αποθεματικά των ταμείων και τον ρόλο του κράτους στην κατάρρευσή τους. Είπαμε, έχουμε κρίση, δεν θα πάμε πίσω στον χρόνο να αποδώσουμε ευθύνες για το ένα και το άλλο και για τα χιλιάδες σφάλματα, τις χιλιάδες πολιτικές επιλογές που κατέταξαν τους εργαζομένους σε απολύτως προνομιούχους και σε σχεδόν απροστάτευτους. Δεν θα σχολιάσουμε τον τρόπο του διορισμού. Να μείνουμε στο εδώ και τώρα: με ποια λογική, με ποιο αίσθημα δικαίου γίνεται διαχωρισμός μεταξύ συνταξιούχων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί την κοινωνική αντιπαράθεση με τις εμμονές του. Καθημερινά (κυριολεκτικά και όχι ως σχήμα λόγου) δίνει εγγυήσεις για την καταβολή μισθών και συντάξεων. Μήπως, λέμε μήπως, θα μπορούσε εναλλακτικά να αναφερθεί στους ανέργους, εκείνους που έχουν να εισπράξουν χρήματα εδώ και χρόνια; Μήπως θα μπορούσε, έτσι για αλλαγή, να αλλάξει τροπάρι, να πει ότι αντί να πληρώσει το ΔΝΤ θα δώσει ένα βοήθημα στο 27% των ανθρώπων που είναι χωρίς δουλειά και δεν έχουν καμία κρατική βοήθεια; Γιατί άραγε η κρατική πρόνοια περιορίζεται επίμονα σε μια κατηγορία εργαζομένων;

Καταγράφεται μια άρνηση μεταρρύθμισης και, ακόμη χειρότερα, μια διάθεση να παραμείνουν όλα το ίδιο, με τις παθογένειες που δημιούργησαν τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν. Σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να κάνει τίποτε εντύπωση, ούτε το αίτημα της ΑΔΕΔΥ για αύξηση στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ούτε η ιδέα της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ για ημερήσιο επίδομα 6 ευρώ για την τυρόπιτα της εργατιάς. Δεν πρέπει να κάνει εντύπωση ούτε η συζήτηση για τις ειδικές προσλήψεις στην ΕΡΤ. Από τα ανήκουστα, να προσληφθούν οι συγγενείς των νεκρών του κρατικού καναλιού - πέθανε κάποιος από στενοχώρια που τον απέλυσαν και ζητείται η πρόσληψη του παιδιού του. Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.

Η κυβέρνηση δεν παίρνει σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι στις εδραιωμένες αδικίες ούτε επιχειρεί μεταρρύθμιση. Δεν παίρνει καν σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι στα παράλογα αιτήματα της στρατιάς των ευνοημένων που παρουσιάζουν τα παράλογα αιτήματα ως ανθρωπιστικά και επαναστατικά. Επαναλαμβάνουμε. Αυτό δεν έχει σχέση με τη συγκυρία ούτε με τις πολιτικές και τις πιέσεις των δανειστών. Εχει σχέση με ό,τι πιο παλαιομοδίτικο, ό,τι πιο ευκαιριακό και υστερόβουλο γέννησε ένα πολιτικό σύστημα, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ στεκόταν απέναντι - υποτίθεται.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Οι... περισσότεροι

Μια από τις συγκεντρώσεις υποστήριξης στην κυβέρνηση τον Φεβρουάριο του 2015 (Photo: Μαρία Μαράκη)

«Υπουργέ, ο κόσμος προβληματίζεται και ανησυχεί», του λέω. Τον είχα τραβήξει παραπέρα για να μη μας ακούνε οι υπόλοιποι, μπας και καταφέρω να καταλάβω πού πάει το πράγμα.
«Το ξέρω. Τι νομίζεις, ότι ζούμε σε γυάλινο κλουβί; Μέσα στον κόσμο κυκλοφορούμε, ξέρουμε καλά τι γίνεται», μου απαντά.

«Αφού το ξέρετε, κάντε κάτι γρήγορα. Αυτή η παρατεταμένη εκκρεμότητα είναι θάνατος».
«Ε, εντάξει, μην δραματοποιείς τα πράγματα και κυρίως μην γενικεύεις. Αυτό κάνετε συστηματικά εσείς στα κανάλια. Γενικεύετε, τσουβαλιάζετε και μεγεθύνετε επίτηδες τις υποπεριπτώσεις. Δεν ανησυχούν όλοι, μόνο αυτοί που έχουν κάτι να χάσουν».

«Άει γειά σου, σωστά το λες υπουργέ μου. Φοβούνται αυτοί που έχουν κάτι να χάσουν. Αλλά αυτοί κρατάνε ακόμα όρθια την αγορά και την οικονομία. Και δεν είναι και λίγοι». «Ίσως. (Και μετά από μικρή παύση σκεπτικισμού) Όμως οι άλλοι, είναι περισσότεροι. Και μας στηρίζουν…».

Ο προσωπικός αυτός διάλογος μου με υπουργό που μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου και συν-διαμορφώνει την πολιτική γραμμή της κυβερνώσας Αριστεράς, έγινε πριν τρεις μέρες. Μην ρωτάτε ποιος είναι, δεν έχω εξουσιοδότηση να πω. Δημοσίως, θα μου απαντούσε εντελώς διαφορετικά. Άλλωστε, δεν έχει σημασία το όνομα, αλλά ο τρόπος σκέψης του(ς).

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr

Κολοκυθιά - Του Νίκου Δήμου

Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 23 κολοκύθια.
-Και γιατί να κάνει 23;
-Αμ πόσα να κάνει;
-Να κάνει 13
-Και γιατί να κάνει 13;
-Επειδή τα 23 είναι πολλά και δεν μπορεί να τα πληρώσει ο κόσμος!

Εδώ διακόπτεται, προς το παρόν, η διαπραγμάτευση για τον ΦΠΑ.

-Έχω μία κολοκυθιά που κάνει 1,5 πρωτογενές πλεόνασμα.
-Και γιατί να κάνει 1,5;
-Αμ πόσο να κάνει;
-Να κάνει ένα. Ή, καλύτερα, 0,75!
-Λίγο είναι. Έτσι δεν θα αποπληρωθεί ποτέ το δάνειο.

Εδώ αναστέλλεται, για λίγο, η διαπραγμάτευση για το πρωτογενές.

Και τώρα να παίξουμε άλλο παιχνίδι:

-Πινακωτή – πινακωτή!
-Από το άλλο μου τ’ αυτί
-Γιατί είναι η μάνα μου κουφή.
-Πέρασα από το γαϊδουροπάζαρο της Μεγάλης Ευρώπης και άκουσα πολλά καλά και κακά για σας.
-Σαν τι άκουσες;
-Πως έχεις πολλά αρνιά και δεν δίνεις. Είπε ο βασιλιάς να μου δώσεις ένα αρνί.
-Δεν το δίνω, δεν το δίνω, μα τον Άγιο Κωνσταντίνο!
-Θα το πάρω!
-Δεν το δίνω…

Εδώ ολοκληρώνεται η διαπραγμάτευση για ΕΚΑΣ, συντάξεις και άλλα επιδόματα.

Όταν, παιδιά, παίζαμε αυτά τα παιχνίδια – τα αντιμετωπίζαμε με μεγάλη σοβαρότητα. Σαν να κρεμόταν η τύχη μας από αυτά. Μάχη, για το τελευταίο αρνί της πινακωτής!

Τώρα φοβάμαι πως παίζουμε εν ου παικτοίς – παίζουμε το κεφάλι μας. Και οι απέναντι δεν έχουν πολλά να χάσουν – εμείς όμως ήδη τα έχουμε χάσει σχεδόν όλα. Κανένα παιχνίδι μας δεν καταλήγει κάπου. Κι έτσι μας έμεινε μόνο να παίζουμε το «σπασμένο τηλέφωνο». Όχι μόνο με τους άλλους – αλλά και μεταξύ μας…
Protagon.gr

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Κολοκυθιά - Του Νίκου Δήμου

To whom it may concern

Ιουνίου 14, 2015

Προς Α.Τ, Μαξίμου, Αθήνα.
Πολλοί στηρίξαμε την προσπάθεια της κυβέρνησης ακόμα και πέρα από τις κόκκινες γραμμές της πολιτικής μας αισθητικής αλλά και της κοινής λογικής. Να ξέρεις όμως ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία και πάει η χώρα στα βράχια επειδή υπερασπίζεις την κόκκινη γραμμή των πρόωρων / υψηλών / πολλαπλών συντάξεων (όπως έκαναν και οι προηγούμενοι) θα έχουμε casus belli. Μεταξύ μας.

 Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Ο δανειστής δεν είναι η μαμά σου

Κέζα Λώρη 

Είναι άραγε έξυπνο να μουλαρώνει κανείς και να γενικεύει; Ο Αλέξης Τσίπρας εμμένει ακόμη και τώρα στην προστασία των συντάξεων. Για μια ακόμη φορά χθες, βγαίνοντας από την πιο κρίσιμη συνάντηση με τους θεσμούς, μια συνάντηση που δεν έγινε, δήλωσε: «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια».

Ενας ευέλικτος χειρισμός θα αξιοποιούσε τη λεπτομέρεια. Θα μπορούσε δηλαδή ο πρωθυπουργός να πει ότι δεν θα υπάρξει γενική περικοπή των συντάξεων εντούτοις θα αλλάξουν τα δεδομένα για τα συνταξιοδοτημένα νιάτα. Δηλαδή, δεν ακουμπάμε αναπηρικές και μπλα μπλα μπλα όμως εξετάζουμε τις περιπτώσεις όσων εισπράττουν σύνταξη γήρατος χωρίς να είναι γέροι.

Συγκεκριμένα: 19.000 άτομα ηλικίας 26 ως 50 ετών παίρνουν σύνταξη κατά μέσο όρο 1.200 ευρώ και 60.000 άτομα ηλικίας 51 ως 55 ετών παίρνουν σύνταξη κατά μέσο όρο 1.150 ευρώ. Βλέποντας τα πινακάκια διαπιστώνουμε ότι όσο μεγαλώνουν οι συνταξιούχοι, τόσο μικραίνει η σύνταξη.
Εάν ο πρωθυπουργός έλεγε ότι θα κάνει έναν λογικό και υγιή διαχωρισμό μεταξύ συνταξιούχων, εάν δεσμευόταν ότι δεν θα συνεχιστεί αυτή η αθλιότητα, ότι δηλαδή από 1^η Ιουλίου θα αλλάξει το σύστημα, τότε η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική.

Το αυτό ισχύει με τις διαθεσιμότητες. Δεν είναι ανάγκη να επιμένει στην επιστροφή των υπαλλήλων με επιχείρημα την κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα των δανειστών και να εξηγήσει ότι όσοι είναι σε διαθεσιμότητα λαμβάνουν το 75% του μισθού χωρίς να δουλεύουν. Η επιστροφή στις θέσεις εργασίας για 2.900 εργαζόμενους θα στοιχίσει κάπου 880.000 ευρώ το μήνα ενώ τώρα η δαπάνη ανέρχεται στα 2,6 δισ. για το τίποτα.

Τι θέλουμε να πούμε. Η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνεται με όρους κλάψας. Δεν μπορεί να γίνεται χωρίς να συνυπολογίζεται η πραγματικότητα των άλλων κρατών. Δεν μπορεί να γίνεται χωρίς λογική. Δεν μπορεί να υπερασπίζεται τα κεκτημένα της πασοκαρίας και της Δεξιάς. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν έχει πλήρες, λεπτομερές σχέδιο. Οι 47 σελιδούλες της πρότασης που κατατέθηκε δεν δείχνουν καν το πλαίσιο, δεν δείχνουν καν τις προθέσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας παλεύει για μια πολιτική λύση αλλά την παλεύει με όρους δεκαπενταμελούς. Με μόνη διαφορά ότι οι δανειστές δεν είναι ούτε γονείς ούτε καθηγητές ώστε να υποκύψουν σε συναισθηματικούς εκβιασμούς.  

Περιμένουμε λεφτά - Του Σπύρου Σεραφείμ

Η ευδαιμονία που γεννήθηκε την 25η Ιανουαρίου, το βράδυ των εκλογών, στερεύει. Βλέπεις, φευ, η ευτυχία φιλτράρεται μέσα από ευρώ. Των άλλων...

Δεν χωράει υπερανάλυση στην κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα: Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί -πολύ «χοντρά»- να πάρει από τους δανειστές μας χρήματα δίχως να τα χρωστάει, ενώ η άλλη πλευρά -λογικό- «τσινάει» ωσάν παλιομούλαρο. Βλέπεις, οι Θεσμοί θα έχουν στο μυαλό τους αυτό που είχε πει ο Warren Buffett - ο επενδυτής: «Κανόνας πρώτος: ποτέ μη χάνεις λεφτά. Κανόνας δεύτερος: ποτέ μην ξεχνάς τον πρώτο κανόνα».

Το ζήτημα είναι πως, ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η Ελλάδα, για να κινηθεί, χρήζει χρημάτων. Ο κρατικός κορβανάς είναι άδειος, με αποτέλεσμα μια αστείρευτη σειρά από παρενέργειες, οι οποίες δεν αναγράφονται σε κανένα φυλλάδιο οδηγιών χρήσης διακυβέρνησης μιας χώρας. Για να το γράψω απλά, το κράτος δεν πληρώνει σχεδόν καμία οικονομική υποχρέωση που έχει, οπότε παρατηρείται ένα δυσάρεστο φαινόμενο, που διαθέτει ευρεία γκάμα: Από το να μη γίνεται service σε ασθενοφόρα νοσοκομείων, μέχρι να μην έχει πάρει δεκάρα (του ευρώ) σχεδόν κανένας προμηθευτής του Δημοσίου. Στα ενδιάμεσα προστίθενται, καθημερινά, πάμπολλες απληρωσιές – το ταμείο είναι μείον, αδέρφια.

Εν μέρει, είναι απολύτως προβλέψιμη αυτή η κατάσταση. Τι να κάνουμε; Να τα γεννήσουμε τα λεφτά; Λογικό. Για την απουσία πολιτικής, όμως, πού φταίει η έλλειψη χρημάτων; Την περασμένη Πέμπτη, είδα να αναγεννιέται μια παμπάλαια πρακτική αποφυγής κυβερνητικών ευθυνών. Ο υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, κ. Νίκος Ξυδάκης, απάντησε στην ερώτηση του βουλευτή του Ποταμιού, Νίκου Ορφανού (Β’ Πειραιά) για τις προγραμματικές δεσμεύσεις τού πρώτου και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για τον σύγχρονο πολιτισμό. Γιατί ο Ξυδάκης δεν έκανε κάτι για αυτά; Όλα οφείλονται, κατά τον ίδιο, στο χάος που παρέλαβε και στις μνημονιακές πολιτικές. Είπε «τα χέρια μου είναι δεμένα, καθώς, κάθε ενέργειά μου, σκιάζεται από το βάρος της διαπραγμάτευσης». Ο Ορφανός, πολύ σωστά, ξεκαθάρισε πως έχει σαφή εικόνα για την οικονομική κατάσταση της χώρας και, επομένως, δεν ζητά χρήματα, αλλά το θεσμικό πλαίσιο που θα βοηθούσε στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Ξυδάκης, συνεχίζοντας να μην απαντά, παραδέχτηκε πως τα χρήματα των δανειστών και το ΕΣΠΑ θα του δώσουν τη δυνατότητα να προχωρήσει τα όσα σχεδίαζε.

Υπέροχο! Κάποτε περιμέναμε τα πακέτα Ντελόρ «για να έρθει η ανάπτυξη», τώρα, για να εφαρμόσουμε πολιτικές αναμένουμε «θεσμικά», δανεικά λεφτά ή το ΕΣΠΑ. Λες και η πολιτική βούληση εμβαπτίζεται σε κολλαριστά χαρτονομίσματα του ευρώ, θαρρείς πως η καίρια πολιτική απόφαση, για οτιδήποτε, απαιτεί αποκλειστικά οικονομική πριμοδότηση και όχι λαμπερές ιδέες-αποφασιστικότητα. Τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν κρεβάτι, αλλά όχι ήσυχο ύπνο. Τόμους βιβλίων, αλλά όχι μόρφωση. Ανθρώπους, αλλά όχι ανθρωπιά. Κάποιες φορές, δεν μπορούν να κάνουν καλύτερους τους πολιτικούς άνδρες μιας χώρας.

Ανάβω τσιγάρο, βυθίζομαι στην πολυθρόνα του γραφείου μου και στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα ενός άλλου Warren, πέραν εκείνου που ήδη έγραψα, του Warren Ellis, ενός Βρετανού συγγραφέα, ο οποίος -με ολόκληρα κομμάτια φλέγματος- είχε πει: «Είσαι απογοητευμένος, νευριασμένος και κουρασμένος. Είσαι σε τέλεια διάθεση για δημοσιογραφία». Ευτυχώς, δεν ανέφερε το «χωρίς λεφτά»...

Protagon.gr

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Περιμένουμε λεφτά - Του Σπύρου Σεραφείμ

149 βουλευτές, 150 απόψεις

                                 Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη (13.06.15), ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν είναι Γενναίοι. Αναίσθητοι είναι.

Αποψεις | Χρηστου Κωνστα

Η Ελλάδα δεν θα υπογράψει νέο Μνημόνιο αλλά ένα νέο «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων». Δεν θα χρειαστούμε δανεικά αλλά «ευνοϊκή χρηματοδότηση».  Δεν θα πάρουμε σκληρά υφεσιακά μέτρα αλλά θα επιβάλουμε νέους βαρύτερους έμμεσους «αναδιανεμητικούς  φόρους» που θα φέρουν κοινωνική δικαιοσύνη.

Στο μεταξύ, οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι άνεργοι αυξάνονται, οι υποχρεώσεις διογκώνονται.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η απασχόληση μειώθηκε κατά 0,9% και ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 2,1%, μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2015. Ο αριθμός των απασχολουμένων Ελλήνων ανήλθε σε 3.504.446 άτομα και οι άνεργοι ήταν 1.272.541. Περισσότεροι από 1 εκατ. πολίτες δουλεύουν αλλά δεν πληρώνονται…

Όταν στην αγορά δεν κυκλοφορεί χρήμα, οι θέσεις εργασίας σβήνουν, οι ζωές των απλών ανθρώπων της καθημερινότητας συνθλίβονται.
Η νέα «μεγάλη ιδέα» των κοινωνικά αναίσθητων και οικονομικά αναλφάβητων, σκληρών διαπραγματευτών, ήταν να «ξεφορτωθούμε» το ΔΝΤ.

Θα χρησιμοποιήσουμε –πρότειναν- τα 10,9 δις € του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που βρίσκονται, απόφαση Βαρουφάκη, σε ειδικό escrow account λογαριασμό του Λουξεμβούργου, για να πληρώσουμε τις δόσεις που οφείλουμε σε ΔΝΤ και ΕΚΤ.
Ουδείς διανοήθηκε να ασχοληθεί με το γεγονός ότι τα «κόκκινα δάνεια» των τραπεζών έχουν ήδη ξεπεράσει τα 84 δις Ευρώ.

Τα δάνεια ελλήνων πολιτών που εμφανίζουν καθυστερήσεις, για περισσότερες από 90 ημέρες, αντιστοιχούν στο 44,2% του ΑΕΠ. Αν σε αυτά προστεθούν τα προβληματικά δάνεια, δηλαδή αυτά που έχουν μικρότερες -αλλά συνεχείς- καθυστερήσεις από τις 90 ημέρες, τότε ανέρχονται σε περισσότερα από 110 δισ. ευρώ και αντιστοιχούν σε άνω του 58% του ΑΕΠ και σε λίγο περισσότερο από το 50% του συνόλου των χορηγήσεων.
Την ίδια στιγμή οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες έχουν κατρακυλήσει στα 128 δισεκατομμύρια ενώ τα δάνεια που έχουν χορηγήσει διαμορφώνονται στα 211,3 δισεκ. Ευρώ. Από αυτά, τα 84 είναι δάνεια σε καθυστέρηση.

Οι «σκληροί διαπραγματευτές» δίνουν την παράσταση της ζωής τους, γράφουν τη δική τους μικρή ιστορία, διαγράφοντας μονοκοντυλιά τις ζωές χιλιάδων πολιτών.

Η ανεπάρκειά τους είναι πασιφανής. Η επικινδυνότητά τους τεράστια…
Δεν έχουν συναίσθηση του κινδύνου στον οποίο έχουν εμπλέξει τη χώρα.

Δεν είναι γενναίοι. Αναίσθητοι είναι.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ