Σάββατο 24 Ιουνίου 2023
Αν είναι να τα σκατώσεις, σκάτωσε τα σωστά!
Όταν θέλουμε να τα γαμήσουμε όλα,
η μετριότητα είναι θλιβερή..
π.ρ
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023
Γιά πού το 'βαλες καρδιά μου - 100 έντεχνα & άλλα αγαπημένα (by Linda's Music Dream)
Ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2023
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, 1934-1944, ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ
Με την Αθήνα πρωταγωνίστρια, το ημερολόγιο αυτό είναι ένα από τα σπάνια γραπτά τεκμήρια γραμμένα από παιδί ή έφηβο στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '40. Δίνει το έναυσμα για σύγκριση, μελέτη, αναστοχασμό. (Από την έκδοση)"
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Τρίτη 20 Ιουνίου 2023
Νατάσσα Μποφίλιου & Πάνος Μουζουράκης - Κοίτα Εγώ | (Στην Υγειά μας)
Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δε μ' ανηκει ο εαυτός μου γι'αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω.
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023
Μόνοι τους..
Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να μιλήσουν.. ψάχνονται.. βολοδέρνουν..
Μιλάνε μόνοι τους.. Αποφασίζουν μόνοι τους..
Χαίρονται μόνοι τους.. Λυπούνται μόνοι τους.. Απελπίζονται μόνοι τους..
Ελπίζουν μόνοι τους.. Ψάχνονται μόνοι τους.. Καταδικάζουν μόνοι τους.. Κάνουν τις επιλογές τους μόνοι τους.. Τερματίζουν μόνοι τους.. Ξαναξεκινάνε μόνοι τους.. Νευριάζουν μόνοι τους.. Γλυκαίνουν μόνοι τους...Γελάνε μόνοι τους... Παραιτούνται μόνοι τους.. Θλίβονται μόνοι τους... Αντέχουν μόνοι τους...
Αποδέχονται, ομολογούν, το αδιέξοδο. Ακόμα κι όταν έχουν τη δυνατότητα να ψιθυρίσουν κάτι..
Να εκτεθούν.. Λίγο.. Δεν το μπορούν..
Αγαπάνε μόνοι τους.. Μαθαίνουν να είναι μόνοι τους...
Μένουν μόνοι τους...
Και? Δεν έχει και.. Αυτό είναι το τέλος του παραμυθιού... Βολικό τέλος. Αναίμακτο.
Το έχω πει πολλές φορές. Τα παραμύθια με λυπημένο τέλος είναι τα πιο πιστευτά..
π.ρ
Έρωτας ή τίποτα
Αδιάκοπος χορός.
Από αγκαλιά σε αγκαλιά, τα σώματα παραδίδονται απελπισμένα σε περιπτήξεις που διαρκούν ελάχιστα.
Σε αγκαλιές που παρέχουν ευχαρίστηση, ανακούφιση και ζεστασιά, αλλά που δεν υπάρχουν.
Προσομοίωση ερωτικής σχέσης δίχως έρωτα.
Χάπια που ανακουφίζουν προσωρινά τη στέρηση, αυτές οι απελπισμένες προσμίξεις σωμάτων.
Εξαφανίζεται ο έρωτας μέσα στην εικονική πραγματικότητα των απρόσωπων ερωτικών σχέσεων.
Καταβροχθίζεται ο έρωτας από την βουλιμική κατανάλωση.
Μια πείνα που δεν ησυχάζει, γιατί άλλο επιζητεί.
Αδιάκοπος χορός ερωτικών επαφών, δίχως έρωτα.
Ένας αδιάκοπος χορός σχέσεων, που αντιστοιχεί σε αφόρητη μοναξιά που δεν συνειδητοποιείται, γιατί η συγκάλυψή της είναι το ζητούμενο.
Παράλληλες μοναξιές. Τα σώματα σπαρταρούν ηδονικά και τα βλέμματα είναι άδεια και σκοτεινά.
Ο άλλος είναι κάτι που δεν με αφορά.
Όπως δεν τον αφορώ και εγώ.
Η φαντασίωση είναι ότι υπήρξαμε μαζί. Όμως η συνεύρεση δεν έγινε ποτέ.
Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή.
Τίποτα: Το κενό. Το άδειο. Η απουσία. Η εγκατάλειψη. Η ανυπαρξία. Ο θάνατος.
Η εμπειρία των αδιέξοδων σεξουαλικών επαφών δίχως έρωτα γίνεται η αφορμή για την αναζήτηση του έρωτα που θα αφορά όλη την ύπαρξη.
«Έρωτας ή τίποτα για εκείνους που δεν αποδέχονται τον συμβιβασμό της μετριότητας και ζουν στις ερωτικές σχέσεις που διαρκούν τουλάχιστον μια ζωή, το θαύμα της συντροφικής σχέσης.»
Ερωτικοί ως τον θάνατο. Και τότε καταργείται ο θάνατος.
Γιατί το θαύμα της ζωής, που υπερβαίνει το τυχαίο και το δοσμένο, δεν σβήνει ποτέ. Συντελείται σε μια σκυταλοδρομία ζωής που υπερβαίνει τις φθαρτές ατομικότητες.
Και ο έρωτας είναι η πρόσκληση για να υπερβούμε την ατομική ανεπάρκεια για να συναντήσουμε τον πυρήνα της ζωής, που θα παραμένει άφατος, ακατανόητος, απερίφραστος, πάντα υπάρχων, ανέφικτος μέσα από τις γνώσεις και τις πληροφορίες, αλλά πάντα διαθέσιμος στο να αγγιχθεί από εκείνους που δεν κλείνονται στην ατομική τους αυτάρκεια και δεν παραιτούνται από το να τον αναζητούν.
Ο έρωτας ως συνειδητοποίηση των απεριόριστων δυνατοτήτων της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν ξεπερνά την επιβίωση και τις καταναλωτικές επιταγές της.
Ο έρωτας όχι ως καρδούλα-καρτούν που είναι ματωμένη από τα βέλη του αλλά ως ψυχικά φτερά, διαρκώς ανανεούμενα!
Δημήτρης Καραγιάνης, Έρωτας ή τίποτα
εκδ. Αρμός, 2014
THECLOWN
Κυριακή 18 Ιουνίου 2023
ΕΣΕΝΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΞΕΡΕ ΚΑΝΕΙΣ
"Εσένα τον μπαμπά σου δεν τον ήξερε κανείς..."
Το εννοούσε ως κοπλιμέντο. Ήθελε να πει ότι εγώ είμαι αυτοδημιούργητος, πως δεν στηρίχτηκα σε κάποια οικογενειακή συγγραφική οικογενειακή παράδοση.
Στη χώρα που όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι ηθοποιοί -και οι τραγουδιστές ακόμα- δίνουν το "δαχτυλίδι" στα παιδιά τους, γιατί να μην το κάνουν και όσοι γράφουν βιβλία; " Εάν εξαιρέσουμε τον Αλέξανδρο Δουμά υιό, δεν είχε άλλος συγγραφέας γονιό συγγραφέα..." θα του επεσήμαινα παιγνιωδώς. Με είχε πειράξει όμως εκείνο "τον μπαμπά σου δεν τον ήξερε κανείς" με τον απαξιωτικό -περιφρονητικό σχεδόν- τόνο που εκφράστηκε.
"Δίκιο έχεις.." θα του απαντούσα άμα δεν έκρυβα, από περηφάνεια, την ενόχλησή μου. "... Πράγματι, ο πατέρας μου δεν είχε βγει ποτέ στην τηλεόραση, δεν είχε δει το όνομά του στην εφημερίδα παρά στην αγγελία του γάμου του. Μεγάλωσε στην Κατοχή, τελείωσε δουλεύοντας την Νομική Σχολή, στεγάστηκε σε ένα από τα εκατοντάδες γραφεία της οδού Σανταρόζα και προτού έρθουν οι μεγάλες υποθέσεις - που θα του έφερναν ίσως λεφτά και φήμη-, πριν συμπληρώσει τα πενήντα, αρρώστησε και πέθανε.
Στην κηδεία του δεν εκφωνήθηκαν λόγοι, δεν κατατέθηκαν στεφάνια από επίσημους ούτε καν από τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου. Μα ήταν ο πατέρας μου ένας πληθωρικός τύπος που ξενυχτούσε με την παρέα του στη Φωκίωνος Νέγρη συζητώντας για βιβλία και ταινίες δίχως να περνιέται για διανοούμενος. Που ερωτεύτηκε και έκλεψε την μάνα μου, παντρεύτηκαν σε μία άδεια εκκλησία χωρίς προίκα, χωρίς δώρα, χωρίς συγκινημένα πεθερικά. Πού αντί για αυτοκίνητο -το όνειρο του μικροαστού στα 70ς- αγόραζε δίσκους κλασσικής μουσικής και έραβε φίνα κοστούμια. Που με έμαθε ποδήλατο, μού διάβασε τον Δον Κιχώτη, μού άφησε στη βιβλιοθήκη του το Κιβώτιο; του Άρη Αλεξάνδρου και τον Φύλακα στη Σίκαλη.
Ναι, τον μπαμπά μου δεν τον ήξερε κανείς. Εκτός από τους μετρημένους εκείνους που ο ίδιος διάλεγε για φίλους και για συνομιλητές.
Εάν το ίχνος του στη ζωή δεν ήταν ορατό στα πλήθη, αποδείχθηκε βαθύ. Διαρκές. Σαράντα τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτώ. Όλος αγάπη...
Χρήστος Α. Χωμενίδης
Υπέροχος...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)