Δυστυχώς νικήσατε σύντροφοι...

Μετρώντας τα κόκκινα άστρα κι εκείνα που έχουν το χρώμα του δαμάσκηνου.
Ο ήλιος ανατέλλει από την πύλη της γλώσσας σου.
Οι ώρες μου νυμφεύονται τη σκιά.
Δεν αφουγκράζομαι πια για το τρίξιμο μιας καρίνας
Πάνω στις γυμνές πέτρες της αποβάθρας.
Σύλβια Πλαθ - Κολοσσός 

Για να καταλάβει κάποιος το αδιέξοδο που βρίσκεται η Ελλάδα, μετέωρη μεταξύ Ευρώπης και Τρίτου Κόσμου, θα πρέπει να κατανοήσει το αδιέξοδο της ελληνικής αριστεράς, που μοιάζει με ένα δραπέτη της ιστορίας που δεν έχει μέρος να κρυφτεί.

Το δράμα αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ριζοσπαστική αριστερά στην Ευρώπη είναι πως δυο από τους βασικούς θεμελιωτές της στη μεταπολεμική περίοδο, ο Λουί Αλτουσέρ και ο Νίκος Πουλατζάς όταν βρέθηκαν σε αδιέξοδο προτίμησαν την αυτοκτονία από την αυτοαναίρεση μέσω της παραδοχής του λάθους. 

Με αυτήν την έννοια έντιμη αριστερά στην Ευρώπη ήταν αυτή του ΚΚ Ιταλίας του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ η οποία μετά την πτώση του κόκκινου άστρου πάνω από το Κρεμλίνο (όπως έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος) προτίμησε να αυτοδιαλυθεί παρά να εξευτελιστεί. 

Το ’48 όταν αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν το γ.γ. του ΚΚ Ιταλίας Παλμίρο Τολιάτι και είχαν δημιουργηθεί συνθήκες εμφυλίου, όταν αυτός μετά από μέρες συνήλθε από το κώμα το πρώτο πράγμα που είπε ήταν να κατεβάσουν τα όπλα και να αποφύγουν τον εμφύλιο. 

Στην Ελλάδα αντιθέτως δεν αποφύγαμε τον εμφύλιο και σ’ αυτό φέρνουν ευθύνη αμφότερα τα άκρα. Αυτό της δεξιάς γιατί επεδίωξε να ωθήσει τους άλλους στην ανταρσία για να τους εξοντώσει και αυτό της αριστεράς  γιατί δεν διάβασε σωστά τους συσχετισμούς δυνάμεως και προτίμησε να θυσιάσει τη χώρα για να έχει ο Στάλιν ένα χαρτί να "μπλοφάρει".

Η ελληνική αριστερά φέρει στο DNA της τα γονίδια της αυτοκαταστροφής και της μαρτυρικής υπόστασης. Συνδυάστε αυτό με την ανατολίτικη αποστροφή στην κοινή λογική και την έφεση στη μεταφυσική, το παράλογο και τη συνωμοσιολογία και θα έχετε το σενάριο της τέλειας καταιγίδας. 

Π.χ. όταν το πρόβλημα και το αδιέξοδο των 3 εκατ. συνταξιούχων και των 2,5 έως δυνητικά 4 εκατ. εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι γνωστό,  δεν επιστρατεύεται η λογική για να εξευρεθεί λύση αλλά η μυστική καρτερικότητα της καθ’ ημάς ανατολής του έχει ο Θεός. Ήτοι, θα προκύψει κάποια λύση από τον ουρανό.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η κοινωνία στην εκτίμηση αν θα υπάρξει συμφωνία ή όχι δεν λαμβάνουν σαν αφετηρία τις βασικές θέσεις των κειμένων των 47 σελίδων της κυβέρνησης και άλλων 3 σελίδων στη συνέχεια και το κείμενο των 7 σελίδων των εταίρων και την απόσταση που τα χωρίζει, αλλά τη μεταφυσική της πολιτικής συμφωνίας όπως αυτό θα μπορούσε να αποτυπωθεί από τη σημειολογία του τρόπου που χαιρέτησε ο Γιουνκέρ τον Τσίπρα ή πόσο εγκάρδια του χαμογέλασε η Μέρκελ. 

Οι εξελίξεις της Τετάρτης μετά το μεσημέρι δημιούργησαν την αίσθηση πως επίκειται κάποια συμφωνία. Για πολλοστή φορά η κυβέρνηση μίλησε για συμφωνία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτρέψει την κατάρρευση των τραπεζών και της οικονομίας. Η κατά 2,3 δισ. αύξηση του ELA  την Τετάρτη δείχνει το βαθμό επιδείνωσης και το οριακό σημείο πλέον με 83 δισ. ELA  σε συνολικά 119 δισ. ευρώ άνοιγμα των τραπεζών.

Η Ελλάδα συνεχίζει να κρέμεται από μια κλωστή και την κλωστή αυτή δεν την έχει κόψει, ενώ θα μπορούσε, ο Ντράγκι.

Ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να είναι παγιδευμένος μεταξύ αυτών που υπόσχονταν ανεύθυνα και δημαγωγικά προεκλογικά και της πραγματικότητας.

Ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως έχει αντιληφθεί πως ρήξη και χρεοκοπία της χώρας θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με πρώτο υποψήφιο να του επιρρίψουν τις ευθύνες την επομένη τον ίδιο. 

Από λάθος ανάγνωση των συσχετισμών στην Ευρώπη προσπάθησε να εκβιάσει μια συμφωνία που θα μπορούσε να την παρουσιάσει σαν επιτυχία, αλλά απέτυχε.

Ο πρωθυπουργός όμως εμφανίζει ορατά πλέον σημάδια αδυναμίας ελέγχου της κυβέρνησης, της κοινοβουλευτικής ομάδας και του κόμματος. 

Το αδιέξοδο αυτό ήταν ορατό εδώ και χρόνια. Τώρα επιβεβαιώθηκε.

Σαν ύστατη προσπάθεια, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν την Τετάρτη το απόγευμα, μπροστά στο αδιέξοδο της ρήξης που υποβάλει η μη συμφωνία, αντιπρότεινε την παράταση της υπάρχουσας για 9 μήνες μέχρι το Μάρτιο του 2016.

Αντιπρότεινε δηλ. την επέκταση του μνημονίου  του 2012 των Σαμαρά -Βενιζέλου που με λύσσα πολέμησε. Αυτό που υποτίθεται πως κατάργησε ή θα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο. 

Η επέκταση όμως της συμφωνίας αυτής μετά την 20η Φεβρουαρίου και η αβεβαιότητα που τη συνόδεψε είχε σαν συνέπεια μέχρι τώρα τη φυγή καταθέσεων, την αύξηση των κόκκινων δανείων, το πάγωμα της αγοράς και της οικονομίας, την επάνοδο σε ύφεση, την αύξηση της ανεργίας, την επιδείνωση των προσδοκιών για την τουριστική κίνηση φέτος, την αδυναμία δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος χωρίς μέτρα κλπ.

Γιατί η επέκταση αυτής της συμφωνίας για άλλους 9 μήνες θα αλλάξει το καλπάζον αρνητικό κλίμα;

Αν υπάρξει παράταση της συμφωνίας οι αποταμιευτές θα επιστρέψουν τις καταθέσεις στις τράπεζες; Θα προκύψει ενδιαφέρον για ξένες ή ελληνικές επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και κρατικά έσοδα; 

Πιστεύει κανείς σώφρων άνθρωπος πως υπάρχει Έλληνας που θα εμπιστευτεί τις καταθέσεις σε ελληνική τράπεζα, όταν οι κ. Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης, Στρατούλης, μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας και το 40-50% της εκλογικής βάσης ζητούν ρήξη και έξοδο από το ευρώ και όχι μνημόνιο και πάση θυσία παραμονή;

Η αποδοχή από τους εταίρους μιας παράτασης της παλιάς συμφωνίας μπορεί να απομακρύνει τον κίνδυνο της ακαριαίας "ασφυξίας" αλλά όχι τη συνέχιση της βαθμιαίας ασφυξίας στην οικονομία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας παραμένει η κοινοβουλευτική δικτατορία μιας πλειοψηφίας 3 εκατ. συνταξιούχων και άλλου 1 εκατ. κρατικοδίαιτων απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία και η πολιτική εκπροσώπηση αυτού το μπλοκ εξουσίας από μια αριστερά με παράδοση στις κινήσεις αυτοκτονίας όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Ο τίτλος σήμερα είναι παράφραση του βιβλίου του Τάκη Λαζαρίδη "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι..." όπου περιγράφει τα αδιέξοδα της ελληνικής αριστεράς. Ο κ. Λαζαρίδης είχε καταδικαστεί σε θάνατο μαζί με το Ν. Μπελογιάννη, αλλά κατάφερε να επιβιώσει και να περιγράψει την αποτυχία των οραμάτων για τα οποία θυσίασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. 

Δυστυχώς γι’ αυτόν και τη χώρα η ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις τελευταίες εκλογές. Αυτές που ίσως εκ των υστέρων αποδειχθούν πως κανένας δεν θάθελε να κερδίσει. 

Κώστας Στούπας 
kostas.stoupas@capital.gr

Αισιόδοξος για συμφωνία ο Φλαμπουράρης

Posted By: reporteron: June 12, 2015In: homepolitiki, hometopnews, Πολιτική

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης μιλώντας στην ΕΡΤ εξέφρασε την αισιοδοξία του για συμφωνία στο Eurogroup στις 18 Ιουνίου.
«Ελπίζω πως θα έρθει πολύ σύντομα, στις 18 Ιουνίου, όταν συνεδριάζει το Eurogroup», είπε ο υπουργός Επικρατείας.
Παρόλα αυτά άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά λέγοντας χαρακτηριστικά πως: «ένα άτομο όταν τελειώνει ο χρόνος του ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνει».

Εεε, αν το λέει ο Φλαμπουράρης κάτι θα ξέρει... Πριν το Πάσχα ήταν απόλυτα σίγουρος για συμφωνία εντός ημερών... Κάποια στιγμή θα του κάτσει.. Αλλά πάλι, αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.. Φαιδρός και ο Φλαμπρουράρης και αυτοί που κάνουν είδηση λεγόμενα του!! 

Ουγκ-ουγκ-ούγκαλος - Του Νίκου Δήμου

Αναρτήθηκε την 11 Ιουνίου 2015, 10:48
Αρθρο του/της: Νίκος Δήμου

Από Palmografos.com: Palmografos.com 

Πάντα υποπτευόμουν ότι η Αριστερά ήταν μία ειδική, μάλλον πρωτόγονη, γονιδιακή μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Οι επαφές μου με αριστερούς – από τους Σταλινικούς των νεανικών μου χρόνων, μέχρι τους Ανανεωτικούς των νεοτέρων μου, επιβεβαίωσαν αυτή την υποψία.

Υπήρχαν βέβαια εξαιρέσεις: άνθρωποι σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη ή τον Λεωνίδα Κύρκο, με τους οποίους η επικοινωνία ήταν εύκολη. Αλλιώς όμως είχα την ίδια εντύπωση που μου έδιναν οι Ιησουίτες μοναχοί που σπούδαζαν μαζί μου φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ήταν διαβασμένοι και καλοί συνομιλητές – αλλά μέχρις ενός σημείου. (Κόκκινη γραμμή θα το λέγαμε σήμερα). «Από εδώ και πέρα» ξεκαθάριζαν, «είναι θέμα Θείας Αποκάλυψης». Ήταν ο δογματικός πυρήνας της πίστης τους. Εκεί συναντούσες τείχος.

Μαζί με τον πυρήνα υπήρχε και ειδικό γλωσσάρι – αν δεν το είχες μελετήσει, ήταν αδύνατη η συνεννόηση. Αυτό, μαζί με μία εντελώς ιδιαίτερη αλλά σαφέστατη αντίληψη της πραγματικότητας, (που ήταν τελικά ένα επεξεργασμένο κοσμοείδωλο), έκαναν τόσο τους μοναχούς όσο και τους αριστερούς να μοιάζουν με άλλου είδους όντα. Το ότι η εικόνα τους για την πραγματικότητα δεν συμφωνούσε με αυτό που βίωναν όλοι οι άλλοι, δεν τους πτοούσε καθόλου.
Κατόπιν αυτού, ήταν εκατό τα εκατό προσδοκώμενο ότι η επαφή της δικής μας «Πρώτη φορά κ.λπ.» με τους εταίρους (οι οποίοι στη γλώσσα τους ονομάζονται τοκογλύφοι) ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Γλωσσική και εννοιολογική Βαβέλ.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση: ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στο Συμβούλιο Υπουργών Ενέργειας της Ε.Ε. Εικοσιεπτά υπουργοί ήταν υπέρ της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας και της απεξάρτησης από μονοπωλιακούς προμηθευτές – και  μόνον ο δικός μας ήταν εναντίον. Θα πείτε: η Αριστερά υπέρ των μονοπωλίων; Φυσικά, αν ο προμηθευτής είναι η Ρωσία. Το αίμα νερό δεν γίνεται!

Παρακολουθώ με συμπόνοια την εμπλοκή του Γιάννη Πανούση στο παρόν κυβερνητικό σχήμα. Είναι εντελώς ξένο σώμα. Δικαίως η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την αποπομπή του. Ο άνθρωπος μιλάει τη γλώσσα της λογικής! Δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής (μετά τον ολέθριο νόμο του 1268/82 για τα ΑΕΙ) αλλά βρίσκω ό,τι έχει δηλώσει και πράξει από τότε που υπουργοποιήθηκε εύλογο και σωστό.

Αυτό και μόνο τον καταδικάζει. Πού ζει ο άνθρωπος; Δεν βλέπει τους 22 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που μέσα στην απόλυτη πενία του κράτους, ζητάνε αυξήσεις μισθών; Πλήρης άγνοια της πραγματικότητας. Μία πρωτόγονη βολονταριστική άποψη: έτσι είναι ο κόσμος, γιατί έτσι θέλω να είναι! Αυτοί είναι το υπόδειγμα της αριστερής σκέψης. Όπως και ο ουγκ-ουγκ-ούγκαλος, είναι το υπόδειγμα του αριστερού ήθους.
Protagon.gr

όνειρα ασπαίροντα

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα

Πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία: απάτριδες, ανέστιοι, ξεριζωμένοι, κατατρεγμένοι, πεινασμένοι.

Άνθρωποι που θέλουν να ξεχάσουν το παρελθόν και αναζητούν απεγνωσμένα μέλλον.

Οικογένειες ολόκληρες, που άφησαν πίσω τον ορυμαγδό του πολέμου, γλίτωσαν από τα σαπιοκάραβα του θανάτου και πάτησαν το πόδι τους στη στεριά - την ελληνική γη - πιστεύοντας ότι βρήκαν καταφύγιο, ότι ο εφιάλτης ανήκει στο παρελθόν.

Ζωές που παραπαίουν, όνειρα ασπαίροντα, υπάρξεις στο ημίφως της ζωής.

Ελλάδα: μια χώρα σε (αυτο)καταστροφική τροχιά.

Μια χώρα με χιλιάδες προβλήματα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, αλλά κυρίως υπαρξιακά.

Μια χώρα, που ψάχνει την ταυτότητά της, που τροφοδοτεί την εθνική υπερηφάνεια και τον εγωισμό της με περασμένα μεγαλεία, που στηρίζει το μέλλον της σε άρρωστες και εγωκεντρικές ιδεολογίες, παλαιοκομματισμούς και μικροσυμφέροντα. Μια χώρα που εξακολουθεί να βιώνει το παρόν μέσα από αμφίδρομες πελατειακές σχέσεις κράτους - πολίτη, ενώ ταυτόχρονα αναζητεί αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσει τις αμαρτίες της και να ξαλαφρώσει τη συνείδησή της. Μια χώρα, όπου όλοι μιλάμε (ή μάλλον ουρλιάζουμε) ταυτόχρονα, χωρίς κανείς ν' ακούει κανέναν, χωρίς κανείς να σέβεται κανέναν, απρόθυμοι σύμπαντες για ενδοσκόπηση και αλλαγή. Φυλορροούν οι ελπίδες οι στερνές.

Κάποιοι ανέστησαν ένα πνεύμα, μια ιδέα, μια πατρίδα. Μας τα παρέδωσαν. Ασελγήσαμε πάνω τους σε κακουργηματικό βαθμό. Διαπομπεύσαμε τις αξίες και τα ιδανικά που προσδιορίζουν την αξιοπρέπεια ενός λαού και βγήκαμε εξανδραποδισμένοι στα σκλαβοπάζαρα, εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι ψωμί.

Σκυλεύσαμε την Ελλάδα, παίξαμε στα ζάρια τα ιμάτιά της. Δεν απέμεινε τίποτα ανέγγιχτο, αμόλυντο. Πλησίστιοι βαδίζουμε προς το τέλος, με φρένα σπασμένα. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να αναχαιτίσει την πορεία μας, ούτε ο διεθνής μώμος της χώρας - εδώ και χρόνια - ούτε το μέλλον που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Μας καταριούνται οι πεθαμένοι, μας βλαστημούν οι αγέννητοι.

Κι αυτοί οι βαριόμοιροι ήρθαν εδώ για να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή. Στοιβάζονται στα λιμάνια, στα αντίσκηνα, στις τρώγλες...

Λάθος τόπο, λάθος χρόνο διαλέξατε, παιδιά. Τα ξεπουλήσαμε όλα. Το μαγαζί κλείνει.

Η Ελλάδα πεθαίνει, όχι από λιμοκτονία, από ασφυξία.

Ολοένα και λιγοστεύει το οξυγόνο.

Συντηρούμαστε ήδη με μηχανική υποστήριξη.

«…πώς τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»*

Από Palmografos.com

Το ακριβό εθνικό μας φροντιστήριο

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Κάπου εδώ τελειώνει το τετράμηνο εθνικό μας φροντιστήριο. Επρεπε να το περάσουμε για να καταλάβουμε πού στεκόμαστε, τι έχουμε απέναντί μας, ποια είναι τα περιθώρια χειρισμών μας. Πέντε χρόνια καλλιεργήθηκαν πειστικοί μύθοι που λειτούργησαν σαν βάλσαμο για ένα λαό που υπέφερε και δεν μπορούσε πια να ακουμπήσει στο παλιό του πολιτικό σύστημα. Ηταν μύθοι πανίσχυροι που άγγιζαν τις πιο ευαίσθητες χορδές του μέσου Ελληνα. Κανείς δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει εγκαίρως, γιατί η κοινή γνώμη απλώς δεν ήθελε να ακούσει. Ο θυμός ήταν δικαιολογημένος και ανεξέλεγκτος. Οι πλασιέ της οργής πούλησαν θεωρίες συνωμοσίας, ανέφικτα εναλλακτικά σενάρια και γεωπολιτικές παλαβομάρες.

Ο κ. Τσίπρας ανέλαβε να δοκιμάσει έναν έναν αυτούς τους μύθους, για λογαριασμό μας. Η Ιστορία τού επεφύλαξε αυτόν τον δύσκολο ρόλο. Επωμίσθηκε τις ανεδαφικές προσδοκίες των Ελλήνων, που ήταν βασισμένες σε σαθρές παραδοχές. Προσπάθησε να δημουργήσει την περιβόητη συμμαχία του Νότου. Εψαξε να βρει χρήματα από τη Μόσχα και το Πεκίνο. Δοκίμασε, με ευγενικό και θεσμικό τρόπο, τη μέθοδο του Κουγκίου μη καταβάλλοντας εγκαίρως μία δόση προς το ΔΝΤ. Απείλησε με δημοψήφισμα. Επαιξε το παιχνίδι της διαίρεσης των θεσμών. Επιχείρησε να παίξει το «αμερικάνικο» και κατόπιν το «ρώσικο» χαρτί. Εβαλε στην αρχή με δυναμικό τρόπο το ζήτημα της διαγραφής του χρέους. Απ’ όσο θυμάμαι δεν απομένει τίποτα άλλο να δοκιμάσει...

Επειτα απ’ όλα αυτά βρισκόμαστε εκεί που αφήσαμε τη γραμμική πορεία των πραγμάτων, τον περασμένο Δεκέμβριο, για να μπούμε στο τρέχον περιπετειώδες ιστορικό μας επεισόδιο. Διαγραφή χρέους δεν «παίζει», παρά μόνο ύστερα από έξοδο από το ευρώ. Χρήματα για να επιβιώσουμε τα επόμενα χρόνια δεν βρίσκονται, παρά μόνον από την Ευρώπη. Το Κούγκι είναι ιδεατό και απαραίτητο ως εθνικό σύμβολο, δεν συνιστά ενδεδειγμένη διαπραγματευτική τακτική το 2015. Ο Νότος συσπειρώθηκε, όχι όμως υπέρ μας, κλπ. κλπ.

Ποιος είναι τώρα ο κίνδυνος; Αν ο κ. Τσίπρας δεν εξηγήσει την πραγματικότητα στον λαό δεν έχει κανένα μέλλον. Να το πούμε απλά: αν ο λαός δεν χωνέψει την πραγματικότητα ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε κανείς άλλος θα μπορέσει να αποφύγει τη δραχμή και την καταστροφή. Και αυτό γιατί καραδοκούν εκείνοι που θέλουν να δοκιμάσουν τους εθνικούς μας μύθους φτάνοντας ώς τα απώτατα άκρα, την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Ο κ. Τσίπρας μπορεί εύκολα να υπερκερασθεί απ’ αυτούς. Μέχρι τώρα δεν μας έχει δείξει ότι μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα και να εξηγήσει δύσκολες αλήθειες. Δυστυχώς πάει πάντοτε με το ρεύμα... Εδώ, όμως, ακριβώς βρίσκεται η ιστορική ευθύνη των αστών πολιτικών, διανοουμένων, επιχειρηματιών και όσων έχουν ευθύνη και ρόλο. Αν δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, η καταστροφή δεν θα αργήσει. Σαν υπνοβάτες θα ακολουθήσουμε όσους θέλουν να δοκιμάσουν τους μύθους μας σε ακραίες και ανεξέλεγκτες συνθήκες.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι νεκροί της ΕΡΤ και οι ζωντανοί του ΟΑΕΔ

Λεπτό θέμα ο θάνατος και πρέπει να βαδίσεις σε λεπτή γραμμή για να τον σχολιάσεις. Στην ίδια λεπτή γραμμή βαδίζει και αυτός που θέλει να τον καπηλευτεί.


Το θέμα των νεκρών της ΕΡΤ ξεκίνησε μαζικά ως τρολάρισμα της Ραχήλ Μακρή που ζήτησε πριν καμιά εικοσαριά μέρες μέσω twitter«να δικαιωθούν οι νεκροί της ΕΡΤ».

Χθες, ο συνδικαλιστής της ΠΟΣΠΕΡΤ (ξανά πλέον με αντικείμενο) Παναγιώτης Καλφαγιάννης, ζήτησε να προσληφθούν στη κρατική τηλεόραση οι συγγενείς πρώτου βαθμού των νεκρών της ΕΡΤ, προκαλώντας πλήθος σχολίων σε media και social media. Ομολογώ, ότι ο μόνος άνθρωπος που γνώριζα ότι έχασε τη ζωή του στις κινητοποιήσεις της ΕΡΤ, ήταν ο δημοσιογράφος του Έθνους Αχιλλέας Παναγούλης ο οποίος τραυματίσθηκε θανάσιμα σε τροχαίο δυστύχημα έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

 Από διάφορα δημοσιεύματα έμαθα τώρα, ότι στα δύο χρόνια από το κλείσιμο της ΕΡΤ κάποιοι από τους απολυμένους πέθαναν είτε από φυσικά αίτια είτε από ψυχολογικούς λόγους, κάποιες έγκυες απολυμένες απέβαλλαν ενώ ένας πατέρας ενός εργαζόμενου στα Μουσικά Σύνολα λέγεται ότι αυτοκτόνησε, επειδή το παιδί του έχασε τη δουλειά του.

 Λεπτό θέμα ο θάνατος και πρέπει να βαδίσεις σε λεπτή γραμμή για να τον σχολιάσεις. Στην ίδια λεπτή γραμμή βαδίζει και αυτός που θέλει να τον καπηλευτεί.

Όμως, αναμφίβολα, ο νεκρός ενός αγώνα είναι αυτός που χάνει τη ζωή του στη μάχη. Ο νεκρός του Πολυτεχνείου ήταν αυτός που βρέθηκε μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο και έφαγε τη σφαίρα στοχευμένη ή αδέσποτη. Νεκροί ενός αγώνα είναι όλοι αυτοί σε όλο τον κόσμο που έβαλαν τα σώματα τους μπροστά στα τανκς και τα πολυβόλα αψηφώντας τον θάνατο.
Αυτός είναι ο νεκρός ενός αγώνα. Και σε αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση.

Ωστόσο αν συμφωνήσουμε ως κοινωνία (συνολικά και όχι τοποθετημένη μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ) ότι πρέπει να δείξουμε μια μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στις οικογένειες που έχασαν ανθρώπους στη διάρκεια της κρίσης, φυσικά και να το πράξουμε. Αλλά θα αφορά όλους. Και τις οικογένειες των ανέργων της ιδιωτικής επιχείρησης που μαράζωσαν από τη φτώχεια αλλά και τις οικογένειες όσων έχασαν το μαγαζάκι τους και τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα κάτω από την πίεση των τοκογλύφων.

Και μια λεπτομέρεια..
Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω από την ΕΡΤ που θα κάνει μεγάλες γιορτές για τις επαναπροσλήψεις και θα γεμίσει πάλι γελαστά πρόσωπα, βρίσκεται το κτίριο του ΟΑΕΔ της Αγίας Παρασκευής. Εκεί έξω θα δεις μόνο σκυθρωπά και μελαγχολικά πρόσωπα που αναζητούν σανίδα σωτηρίας στον ωκεανό. Δεν έχουν όμως  να «εξαργυρώσουν» κανέναν νεκρό ούτε στέκονται στο πλευρό τους υπουργοί. Και ξέρουν ότι κάθε δίμηνο θα πληρώνουν στη ΔΕΗ το κάτι τις τους για να αμείβονται βρέξει χιονίσει, τα χαμογελαστά πρόσωπα της ίδιας λεωφόρου.

 http://www.klik.gr

Οι φιλότιμοι σκλάβοι

Κέζα Λώρη  

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει επιλογή συμβούλων με ταξικά κριτήρια; Γιατί ποντάρει στον εθελοντισμό;

Είναι όµορφο και γενναιόδωρο να προσφέρει κάποιος υπηρεσίες ως δωρεάν σύμβουλος για έναν καλό σκοπό. Για παράδειγμα, να γίνεται σύμβουλος στο Λύκειο των Ελληνίδων, για τη διάδοση των παραδοσιακών χορών, ή να γίνεται σύμβουλος στον Σύλλογο Συλλεκτών «Μια ωραία πεταλούδα». Βρίσκουμε σε όλα αυτά την άδολη γενναιοδωρία του εθελοντισμού, την επιθυμία για προσφορά. Τα πράγματα βεβαίως αλλάζουν όταν κάποιος «δωρεάν σύμβουλος» καταλαμβάνει μια θέση εργασίας και με το πρόσχημα της καλής προαίρεσης καταργεί όλα τα κεκτημένα των εργατικών αγώνων. Τα πράγματα αλλάζουν όταν αυτή η θέση εργασίας βρίσκεται σε γραφείο υπουργού.

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή τις διαφωνίες για τον ρόλο της Ελενας Παναρίτη, άμισθης συμβούλου του υπουργού Οικονομικών που διορίστηκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά δεν δέχτηκε τον διορισμό. Τέλος πάντων. Δεν θα σταθούμε στις διαδικασίες του διορισμού αλλά στη μεσαιωνική άποψη που επιτρέπει την απασχόληση ανθρώπων χωρίς αμοιβή. Επιτρέπει την εκμετάλλευση, την ανισότητα των ευκαιριών και επιπλέον δίνει σε αυτά στοιχεία ιδεολογίας. Ο τσάμπα σύμβουλος (κατά την έκφραση «τσάμπα μάγκας») στηρίζει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, συντάσσει κείμενα και προτάσεις, μοιράζεται την εμπειρία, αφιερώνει πολλές ώρες καθημερινά στη στήριξη του υπουργού.

Για κάθε εκλεγµένο πολιτικό πρόσωπο προβλέπεται συγκεκριμένος αριθμός έμμισθων συμβούλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ καθιέρωσε με διάταξη θέσεις επιπλέον απλήρωτων. Ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης πασπάλισε την εκμετάλλευση με αριστεροσύνη: η διάταξη στοχεύει στην αξιοποίηση του «τεράστιου κύματος εθελοντισμού και διάθεσης λαϊκής συμμετοχής που κράτησε όρθια σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας». Το μοντέλο του απλήρωτου, χαμογελαστού θύματος είναι γνωστό. Οι εθελοντές των Ολυμπιακών Αγώνων προσφέρουν αναρίθμητες ώρες εργασίας για να πλουτίζουν οι χορηγοί. Στον αντίλογο: προσφέρουν δωρεάν εργασία οικειοθελώς, για τη χαρά της προσφοράς.

Για να δούμε: ποιοι είναι εκείνοι που μπορούν να δουλεύουν για το τίποτα, δηλαδή να μην έχουν ανάγκη μισθού; Είναι εκείνοι που έχουν καταπίστευμα και ξοδεύουν από τα έτοιμα. Είναι εκείνοι που έχουν ευκατάστατους γονιούς ή έκαναν τον λεγόμενο «καλό γάμο». Είναι εκείνοι που έχουν αδιαφανείς πηγές χρηματοδότησης και ξοδεύουν περισσότερα από όσα κέρδισαν ποτέ. Είναι εκείνοι που θα αποκτήσουν χρήμα κάνοντας εξυπηρετήσεις. Είναι εκείνοι που έχουν και άλλη νόμιμη δουλειά, συναφούς αντικειμένου (γιατρός δίνει συμβουλές για νοσοκομεία, καθηγητής δίνει συμβουλές για τα πανεπιστήμια).

Εν ολίγοις ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει επιλογή συμβούλων με ταξικά κριτήρια. Οποιος έχει εισοδήματα, μπορεί. Οποιος κατατρύχεται από πληρωμή λογαριασμών, δεν μπορεί. Δεν θα σχολιάσουμε το πόσο ευάλωτος είναι ο άμισθος ούτε την τυχόν υστεροβουλία για μελλοντικά οικονομικά οφέλη ούτε τη σύγκρουση συμφερόντων όταν ο σύμβουλος δίνει συμβουλές για τομέα που τον αφορά. Θα σχολιάσουμε την ανισότητα μέσα στο υπουργικό γραφείο. Ο σύμβουλος είναι άμισθος, ο υπουργός είναι έμμισθος. Τίθεται ερώτημα: γιατί προωθείται το ιδεολόγημα του φιλότιμου σκλάβου μόνο για συμβούλους και όχι για τα πολιτικά πρόσωπα; Αν η κυβέρνηση θέλει εθελοντές συμβούλους, θα πρέπει να σκεφτεί την προοπτική του εθελοντή υπουργού, του εθελοντή πρωθυπουργού και πάει λέγοντας.

Υπάρχει ψευδοαπάντηση: άνθρωποι με γνώση και εμπειρία μπορούν μέσω του θεσμού αυτού να προσφέρουν υπηρεσίες στην κυβέρνηση. Το κατανοούμε. Υπάρχει τρόπος να συμβουλεύουν χωρίς να κατσικώνονται όλη μέρα στο υπουργείο. Οποιος θέλει να δώσει ιδέες και συμβουλές, ας κλείνει ραντεβού με τον υπουργό, ας στέλνει γραπτές προτάσεις και όλα αυτά να καταγράφονται σε βιβλίο συμβάντων. Αν η σχέση δεν είναι αυτή, δηλαδή αν μιλάμε για πρόσωπα που καθημερινά, επί πολλές ώρες παράγουν έργο, τότε είναι ανεπίτρεπτο να παραμένουν απλήρωτοι και ανασφάλιστοι. Αν τα έκανε αυτά δεξιά κυβέρνηση, θα την έπαιρναν με τις πέτρες.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Γ. Χαρούλης: «Δεν είμαι όσο ταπεινός θα ήθελα»

Γ. Χαρούλης: «Δεν είμαι όσο ταπεινός θα ήθελα»

ΓΙΟΥΛΗ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ 

 

«Για μένα παράδοση είναι ένας διάλογος με το παρελθόν μου, με τα βιώματά μου, στα σπίτια, στα χωράφια, στις παρέες και στα πανηγύρια, που καμιά φορά ξεχνιέμαι και δεν τον κάνω, αλλά όταν τον κάνω νιώθω καλά, βρίσκω ένα σκοπό», λέει ο Γιάννης Χαρούλης. 

Tην ώρα που οι τρεις συμπαθέστατες κυρίες έπιναν τον καφέ τους στο διπλανό τραπέζι σχολιάζοντας τα καμώματα της νύφης της μιας –αθάνατη ελληνική οικογένεια–, το μαγνητοφωνάκι άρχισε να γράφει.
«Τα γκρίζα μαλλιά από πού τα κληρονόμησες», ρωτάω τον Γιάννη Χαρούλη, με τον ενικό σχεδόν να επιβάλλεται, κόντρα στο savoir faire των συνεντεύξεων, από το νεαρόν της ηλικίας του, 34 ετών, αλλά και από την πηγαία και ανεπιτήδευτη απλότητά του. «Μάλλον από τη μητέρα μου, γιατί θυμάμαι τον πατέρα μου στα 40 του ήταν μια χαρά. Μελαχρινός, μελαχρινός», απαντάει.

«Αλλά θέλω να σου πω και σένα τη σημερινή ιστορία», συνεχίζει, χαμογελώντας και ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. «Είναι αστεία και λίγο σουρεάλ. Κοιμήθηκα χθες στις 4 τα ξημερώματα. Διαβάζω, ακούω μουσικές, χαλαρώνω. Τώρα τελευταία μου αρέσει να ακούω κλασική μουσική. Ακουγα λοιπόν Μάλερ, παρακολουθώντας ζωντανές συναυλίες. Κάποια στιγμή έπεσα για ύπνο. Ξαφνικά, το πρωί γύρω στις 8 ξυπνάω ακούγοντάς με. Σκέφτομαι, εντάξει, μεράκλωσε κάποιος γείτονας. Ηταν γλυκό, σαν καντάδα. Λέω, θα σταματήσει. Αλλά συνεχιζόταν. Ακούσαμε όλο τον δίσκο, τις “Μαγγανείες”. Ενιωσα περίεργα, ήταν και πολύ πρωί, και άρχισα να φτιάχνω εικόνες, προσπαθώντας να καταλάβω ποιος γείτονας είναι, αλλά δεν καταλάβαινα και δεν μπορούσα να βγω και με τη ρόμπα στο μπαλκόνι. Η μουσική σαν να ερχόταν από παντού. Μέχρι που ακούω ομιλίες και καταλαβαίνω ότι γίνεται συγκέντρωση έξω από το σπίτι μου. Εχουν μαζευτεί κάποιοι κάτοικοι και διαμαρτύρονται, θέλουν να κατέβουν οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας που έχουν τοποθετηθεί στο απέναντι κτίριο».

Σταμάτησα να σκέφτομαι κατά πόσο οι «Μαγγανείες», δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Γιάννη Χαρούλη στο τραγούδι, θα μπορούσαν να κάνουν τα μαγικά τους και να αποκαθηλώσουν τις κεραίες, και ανέσυρα από τη μνήμη μου τις υπέροχες μουσικές, τη λύρα, το λαούτο, το τσέλο, τα τύμπανα και το κλαρίνο, τις κιθάρες, στίχους σαν κι αυτόν: «Τα βήματα, τα τρίμματα, του δρόμου κατακάθι, της αγοράς τα κρίματα, του έρωτα τα πάθη». Εχω απέναντί μου έναν ψηλό, μακρυμάλλη Κρητικό, που ακούει Μάλερ, κάνει τζόγκινγκ με Sigur Ros στα ακουστικά, θυμίζει τον Ξυλούρη, αποτίνει φόρο τιμής στους άλλους μύθους της Κρήτης, τον Κώστα Μουντάκη, τον Νίκο Μανιαδάκη, έχει κάτι παλιό και βαθύ, μια φωνή που λες και βγαίνει από ρωγμή του χρόνου. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά στην περίπτωσή του μοιάζουν τόσο, μα τόσο φυσικά. Σχεδόν αυτονόητα. Τι είναι, τελικά, ο Γιάννης Χαρούλης; Γιατί γεμίζει θέατρα με χιλιάδες κόσμο, γιατί συγκινεί τόσο, από πιτσιρίκια μέχρι 70άρηδες; «Οχι, δεν θα πω τη λέξη», του λέω. Χαμογελάει.

Φαινόμενο... καιρικό

«Ενας φίλος μου μέτρησε πόσες φορές έχει γραφτεί για μένα η λέξη φαινόμενο. Δεν κάθομαι να το σκεφθώ, να το αναλύσω. Προσπαθώ να δω τι θα κάνω στους επόμενους καιρούς σε σχέση με το τι κάνω τώρα, αλλά και ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ναι, ξέρω, σκέφτεσαι ότι είμαι ταπεινός. Θα σε προλάβω. Δεν είμαι όσο θα ήθελα. Με εμποδίζει η μνήμη μου γιατί συχνά ξεχνάω όλα τα καλά που έχω, όλα τα καλά που μου συμβαίνουν. Αρα δεν είμαι τόσο ταπεινός. Τώρα, αυτό που μου συμβαίνει δεν το είχα φανταστεί. Δεν ήξερα πόσο μεγάλα θέατρα μπορεί να υπάρξουν, και πόσος κόσμος μπορεί να μαζευτεί. Ηξερα σε κάποιους γάμους ή σε ένα μεγάλο πανηγύρι πώς είναι να παίζεις μπροστά σε δυο-τρεις χιλιάδες κόσμο. Αλλά μέχρι εκεί».

Τα φαινόμενα λοιπόν είναι μόνο καιρικά. Οι καιροί που ζούμε, όμως, μήπως έχουν ανάγκη από λαϊκούς ήρωες; «Το ότι με χειροκροτάει τόσος κόσμος και γλεντάμε δεν με κάνει ήρωα. Είναι σαν να μεγαλώνει η οικογένειά μου, το χαίρομαι, αλλά δεν νιώθω καθόλου λαϊκός ήρωας», λέει ο Γιάννης Χαρούλης.

«Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για την οικογένειά τους, για την παιδεία των παιδιών τους. Αυτοί είναι ήρωες. Εμείς να βρούμε μια άλλη λέξη. Δεν θεωρώ ότι η λέξη ήρωας είναι για μένα. Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνω ότι οι συνθήκες μάς κάνουν να ψάχνουμε την ταυτότητά μας. Αν ο Χαρούλης είχε βγει το ’90 στην εποχή του λάιφ στάιλ, ίσως να μη διέγραφε την ίδια πορεία. Σαφώς μετράει και το κλίμα για να δέσει ένα φυτό. Υπάρχει μια ανάγκη, γενικότερα, όχι μόνο στη μουσική. Ξαφνικά, πολλοί άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι είμαστε στο σκοτάδι, ενώ νόμιζαν ότι ήμασταν στο φως και στον αέρα. Τρόμαξαν, και τώρα ψάχνουν λίγο φως. Η παράδοση είναι φως, για άλλους λιγότερο και γι’ άλλους περισσότερο. Για πολλά χρόνια κάναμε το λάθος να πιστεύουμε ότι γίνεται ένα πάρτι εκεί έξω και θέλαμε κι εμείς να ντυθούμε αναλόγως και να μας αφήσει ο πορτιέρης να μπούμε στο πάρτι. Δεν υποστηρίζω να φοράμε τη στολή του τσολιά, αλλά μήπως είναι προτιμότερο από το να φοράμε ρούχα που τελικά για όλους είναι ξένα; Πέφτουμε σε μια αντίφαση. Λέμε, πρέπει να είμαστε όλοι ανοιχτοί στη διαφορετικότητα, αλλά δεν προστατεύουμε τη διαφορετικότητα του τόπου μας».

«Αυτό είναι το αίμα»

Παράδοση σημαίνει... «Για μένα είναι απλό. Είναι ένας διάλογος με το παρελθόν μου, με τα βιώματά μου, στα σπίτια, στα χωράφια, στις παρέες και στα πανηγύρια, που καμιά φορά ξεχνιέμαι και δεν τον κάνω, αλλά όταν τον κάνω νιώθω καλά, βρίσκω ένα σκοπό. Τον παππού μου δεν τον γνώρισα, πέθανε νέος, ούτε ο πατέρας μου δεν πρόλαβε καλά καλά να τον γνωρίσει. Πριν από 4-5 χρόνια, ένας φίλος του μου έκανε δώρο μια φωτογραφία όπου ο παππούς μου κάθεται σε ένα καφενείο με την παρέα του και παίζει μαντολίνο. Και αυτό που παρατήρησα ήταν ότι ο τρόπος που κρατούσε το μαντολίνο είναι ίδιος με τον δικό μου. Αυτό είναι το αίμα που λένε».

Ο ήχος του κινητού του τηλεφώνου διακόπτει τη συζήτηση. Ούτως ή άλλως, έχει περάσει η ώρα. «Γιώργη, ίντα κάνεις;» τον ακούω να λέει. Ξύπνησε η Κρήτη μέσα του σκέφτομαι. «Ευτυχώς σε μεγάλο βαθμό, ξεκινώντας από την οικογένειά μου, τους γονείς μου που ζουν ακόμη στο χωριό και ασχολούνται με τα χωράφια πια, και από τον τρόπο που μεγάλωσα στο χωριό, μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχής. Εχω ανθρώπους δίπλα μου σταθερά, “παλιούς” αλλά και καινούργιους που με συγκινούν. Ξέρεις ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που μου έχουν πει σε συναυλία; “Σ’ ευχαριστούμε, Γιάννη, φύγαμε πέντε πόντοι πιο ψηλοί”. Αυτή είναι μια ωραία κουβέντα».
«Με αγάπη, πίστη και τύχη, πορεύομαι»
Εξω Λακώνια Αγίου Νικολάου. Κρήτη. Ενα χωριό 250-300 κατοίκων σήμερα. Τα σχολικά χρόνια ξεκινάνε στο μονοθέσιο δημοτικό του χωριού. «Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχω ζήσει σαν παλιός», μου λέει ο Γιάννης Χαρούλης, πατέρας ενός κοριτσιού που ετοιμάζεται να πάει στο γυμνάσιο. «Οπως ζούσαν οι προηγούμενες γενιές. Μετά, στα 21 μου, το 2002, ήρθα στην Αθήνα κι έγινε η έκρηξη. Είχα όλες μου τις αισθήσεις να δουλεύουν στο φουλ και ρούφαγα τα πάντα, αλλά και στο ρούφηγμα κάποια στιγμή το φίλτρο μπουκώνει. Από τη μια συναντούσα όλη αυτή την κλεισούρα των ανθρώπων, αλλά από την άλλη είχα εγώ τόσο άνεμο που όλο αυτό ήταν εκρηκτικό. Προσπάθησα να μπω σε ένα ΙΕΚ λογιστικής, όχι γιατί ήθελα, αλλά για να παρατείνω την αναβολή της στρατιωτικής θητείας. Ευτυχώς, ήρθα γρήγορα στα καλά μου. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Αν μου λείπουν πράγματα; Πολλά. Ολη αυτή η προσοχή που μπορείς να δώσεις σε μικρά πράγματα στην επαρχία, σε δυναμώνει και σε κάνει να νομίζεις ότι η ζωή είναι πιο μεγάλη. Αλλά δεν παραπονιέμαι, συνεχίζω τον δρόμο μου και με αγάπη, πίστη και τύχη, πορεύομαι».
Περιοδεία με 30 σταθμούς
Για να φτιάξει κανείς το μουσικό περίγραμμα του Γιάννη Χαρούλη, από πού πρέπει να ξεκινήσει; «Θα του έλεγα να ξεκινήσει από την Κρήτη. Ο,τι κι αν πω έχει ρίζες εκεί. Μετά θα μπορούσα να αναφέρω μερικούς από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, για να καταλάβει περισσότερα. Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Νικόλα Ασιμο, τον Μάνο Χατζιδάκι, τις Τρύπες, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Χρήστο Θηβαίο, τον Νίκο Μαμαγκάκη», απαντάει. Μέχρι στιγμής ο Γιάννης Χαρούλης έχει στο ενεργητικό του τέσσερις δίσκους, πολλές συμμετοχές, ακόμη περισσότερες συναυλίες στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο. Και μια καλοκαιρινή περιοδεία στον ορίζοντα με περίπου τριάντα σταθμούς και την αρχή να γίνεται στο θέατρο Βράχων Βύρωνα. Ανακοινώθηκαν δύο συναυλίες αύριο το βράδυ και το βράδυ της Τρίτης 9 Ιουνίου, εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια εν ριπή οφθαλμού κι έτσι προστέθηκε και μια τρίτη στις 10 του μήνα, όπου κι εκεί κανείς δεν μπορεί πια να βρει εισιτήρια, γεγονός πολύ θετικό καθώς όλα τα έσοδα της τρίτης συναυλίας θα πάνε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς: Στη στέγη θηλέων Π. Φαλήρου «Αγιος Αλέξανδρος» για κακοποιημένα και παραμελημένα κορίτσια, στο αθλητικό σωματείο ατόμων με αναπηρίες «Τυρταίος» και στο εργαστήρι ειδικής αγωγής «Μαργαρίτα» με προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης για περίπου εκατό σπουδαστές με αναπηρία.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τι είναι χειρότερο από την επιστροφή στη δραχμή;

Αν εκείνη την Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου, είχε προσέλθει στο Γιούρογκρουπ ο Βαρουφάκης με όλα τα παρελκόμενα (ύφος καρδιναλίων, φουλάρια, χύμα πουκάμισα κτλ) και είχε δηλώσει στους συναδέλφους του: «Ξέρετε, εγώ είμαι εκπρόσωπος μίας νεοεκλεγείσας αριστερής - κομμουνιστικής κυβέρνησης και έχω δώσει εντολή στο διοικητή της Κεντρικής μου Τράπεζας τη Δευτέρα να αλλάξω το νόμισμά μου, αν λοιπόν έχετε να μου προτείνετε κάτι καλύτερο τα ξαναλέμε, εντός των τεσσάρων ημερών που απομένουν» – αν λοιπόν είχε μιλήσει έτσι ο υπουργός, αυτή τη θέση-τελεσίγραφο, παρόλο που δεν συμφωνώ, θα μπορούσα να την καταλάβω.

Αν πάλι μέσα σε ένα λογικό χρονικό περιθώριο μερικών ημερών –αφού οι κυβερνώντες θα είχαν ενημερωθεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τους διοικητές των τραπεζών και τη Δημόσια Διοίκηση για τις ζοφερές προοπτικές της οικονομίας και αφού έβαζαν το περίφημο mail Χαρδούβελη μπροστά στο τραπέζι– έλεγαν στους εταίρους: «Κάντε ένα σκόντο, το υπογράφουμε και ξεκινάμε», αυτή την ενέργεια επίσης θα την καταλάβαινα και θα συμφωνούσα.

Αυτό όμως που συμβαίνει είναι ακατανόητο. Επί πέντε ολόκληρους μήνες η οικονομία σέρνεται στον κυκεώνα της αναποφασιστικότητας και της παρέλκυσης. Οι εκροές των καταθέσεων ανάγκασαν τις τράπεζες να σταματήσουν τις χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων, οι εξαγωγείς υπομένουν εκβιασμούς από τους πελάτες τους και οι εισαγωγείς διαπιστώνουν με τρόμο πως οι προμηθευτές τους δεν δέχονται τις πιστώσεις και εγγυήσεις των ελληνικών τραπεζών.

Λέει μία παλιά επιχειρηματική προτροπή: «Καλύτερα να κάνεις λάθος, παρά να μην κάνεις τίποτα». Ε λοιπόν αυτή η κυβέρνηση είναι ανίκανη για συμφωνία και ταυτόχρονα ανίκανη για ρήξη, και το μόνο ουσιώδες που είδαμε είναι το τίποτα, μαζί με μπόλικες αιθεροβάμονες ιδέες περί δανεισμού από Ρωσία και Κίνα και συνεκμετάλλευση μελλοντικών κοιτασμάτων πετρελαίου με τις ΗΠΑ.

Η περίπτωση της «δημιουργικής ασάφειας» του Βαρουφάκη θα επαναπροσδιορίσει σύντομα τον ορισμό της ανοησίας. Ενώ ζούμε σε κόσμους όπου οι δικηγόροι παλεύουν με τις λέξεις στα συμβόλαια και διυλίζουν τους όρους, αυτός παράτησε μία ολόκληρη χώρα στην αβεβαιότητα, την ασάφεια και την καλή πίστη των αντισυμβαλλόμενων, που ωστόσο ο ίδιος και το κόμμα του αντιμετώπισαν εχθρικά και καχύποπτα.

Δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε: γιατί σε αυτούς που θεωρείς εχθρούς και κακούς εταίρους-δανειστές τούς προσφέρεις την πολυτέλεια της δημιουργικής ασάφειας, που μεταφράζεται σε μεγάλα περιθώρια χρόνου, ενώ εσύ αιμορραγείς και η οικονομία σου τρώει τις σάρκες της;

Ακόμη κι αυτή την ώρα, τώρα που γράφεται αυτό το άρθρο (ξημερώματα Παρασκευής), αν επιτευχθεί τελικά συμφωνία, οι όροι θα είναι τόσο δυσβάσταχτοι και κατακρεουργικοί για το σύνολο του πληθυσμού, ώστε η ζημιά θα είναι ασύλληπτη για την κουρελιασμένη οικονομία, που θα κατρακυλήσει σε νέο υφεσιακό κύκλο.

Αν πάλι οδηγηθούμε σε εκλογές, σενάριο που αναμοχλεύτηκε πρόσφατα από Βούτση, Στρατούλη και άλλους, είτε ως ομολογία και παραδοχή της πολιτικής ανεπάρκειας είτε γιατί μετρήθηκαν οι ψήφοι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν τουλάχιστον 13 που δεν θα πειθαρχήσουν, τότε θα μάθουμε τι είναι εφάμιλλο, ακόμη και χειρότερο, από την επιστροφή στη δραχμή.

Είναι ο μεσολαβών χρόνος μέχρι την επιστροφή στη δραχμή.

---

montrezornk@gmail.com

Το «άστρο» των καταλήψεων

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν «άστρο» στη ζωή τους. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας απ’ αυτούς. Χωρίς κάποιες ικανότητες και χωρίς «άστρο» δεν θα μπορούσε να φτάσει από ηγέτης ενός ακραίου 3% να γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι γόνος κάποιας δυναστείας, δεν τέλειωσε κάποιο προνομιακό σχολείο, ό,τι έκτισε το έκτισε μόνος του. Το πρόβλημα είναι ότι το «άστρο» σε πάει μέχρι ένα σημείο και δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη εμπειριών, γνώσεων για το διεθνές περιβάλλον και ευθυκρισίας. Ο κ. Τσίπρας έγινε με το σπαθί του, αλλά και χάρη στην κατάρρευση του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου, πολύ νέος πρωθυπουργός. Η Ιστορία, όμως, του επεφύλαξε έναν άχαρο ρόλο. Είναι ελάχιστοι οι ηγέτες της νεότερης Ελλάδας οι οποίοι εκλήθησαν να χειρισθούν μία τόσο κρίσιμη συγκυρία σαν τη σημερινή. Ηταν όλοι άνθρωποι ψημένοι, μεστοί, έτοιμοι για τον ρόλο. Είχαν ζήσει πολέμους, κατοχές, επαναστάσεις, φτώχεια. Ακόμη και αν δεν είχαν τις γνώσεις, διέθεταν τα βιώματα και το ένστικτο που γεννούν.

Ο κ. Τσίπρας πέρασε όλα του τα χρόνια σε ένα συνδικαλιστικό και κομματικό περιβάλλον. Από το 2012 έως σήμερα έδειξε μία εντυπωσιακή αυτοβελτίωση, που ήταν αποτέλεσμα ταξιδιών, συνομιλιών με σημαντικούς ανθρώπους, νέων εμπειριών. Φοβάμαι, όμως, ότι ούτε ο χρόνος έφτανε για να ψηθεί αρκετά ούτε οι εθνικές μας περιστάσεις αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω «αναγκαστικό φροντιστήριο».

Ο τρόπος που χειρίσθηκε τους έξω κατά την αντιπολίτευση αλλά και τώρα που είναι πρωθυπουργός ξεπατικώνει ελαφρώς τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν η γενιά του και ο ίδιος στο σχολείο, στο Πολυτεχνείο, στην κινηματική του πολιτική δραστηριότητα. Βασικό εργαλείο ήταν η έννοια της «κατάληψης». Αν κάτι δεν τους άρεσε έκαναν μια κατάληψη και το πετύχαιναν. Οποιος στεκόταν απέναντί τους ήταν μέλος ενός απροσδιόριστου μαύρου μετώπου, που γινόταν στόχος λοιδοριών και επιθέσεων. Κάθε έννοια θεσμικής τάξης ήταν αντικείμενο περίγελου. Οι φοιτητές έμπαιναν μέσα, διέκοπταν το μάθημα ή τη Σύγκλητο, έλεγαν ό,τι ήθελαν και τους «ταγούς» αίφνης περιέλουζε κρύος ιδρώτας. Το ψοφοδεές ελληνικό κατεστημένο, πρυτανικό, πολιτικό, επιχειρηματικό είχε κάνει, άλλωστε, μια ιδιότυπη συμφωνία. Εκείνο λειτουργούσε ανεπαρκώς, με φαυλότητα και ενίοτε διεφθαρμένες πρακτικές. Σαν αντάλλαγμα έκανε τα στραβά μάτια στη βία, το μπάχαλο, σε όλα. Ακόμη και τα μαθήματα τα περνούσες «στη ζούλα» αν ήσουν κομμάτι του μπλοκ της ακραίας διαμαρτυρίας.

Η μέθοδος της κατάληψης δεν λειτουργεί ως εργαλείο διεθνούς πολιτικής. Οχι ότι οι Ευρωπαίοι «ταγοί» δεν είναι και αυτοί φαύλοι ή διεφθαρμένοι. Εχουν, όμως, μερικούς στοιχειώδεις κανόνες που απαιτούν να ακολουθούν όλοι για να μη γίνει το μαγαζί μπάχαλο. Φοβούνται ότι αν υποχωρήσουν στην ελληνική «κατάληψη» στην Ευρωζώνη θα ακολουθήσουν και άλλοι που θα θέλουν να κάνουν το ίδιο, στην Ισπανία, στην Ιταλία κ.α. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα... στραβά μάτια, να μας βάλουν 5,5 αντί για 4, ακόμη και να μας αφήσουν να σερνόμαστε σαν αιώνιοι φοιτητές χωρίς καμία προοπτική αποφοίτησης. Ολα αυτά, όμως, έχουν ένα όριο και μια ημερομηνία λήξης. Στο τέλος της ημέρας για να είσαι μέλος του κλαμπ (τους) πρέπει να είσαι στοιχειωδώς εντάξει στις υποχρεώσεις σου.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να μην το έχει καταλάβει αυτό. Δεν γίνεται. Υστερα από τόσες ώρες συζήτησης με την κ. Μέρκελ, τον κ. Ντράγκι και τόσους άλλους ξέρει τι έχει απέναντί του. Τώρα θα αποδειχθεί εάν μπορεί να αφήσει πίσω τα βιώματα, να σταματήσει να επαναπαύεται στο «άστρο» του και να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούν οι συνθήκες.

Ξέρετε τι φοβάται; Το νιώθει κανείς έντονα τις τελευταίες μέρες και ώρες. Μην μπουκάρουν οι «δικοί του» και του κάνουν «κατάληψη» αν δουν ότι βαδίζει σε άλλο δρόμο από αυτόν που τόσα χρόνια περπάταγαν μαζί...

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παπά Στρατής: «Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες!»

Γύρισε σπίτι αργά κι έβαλε κάτι να φάει. Τον πήρα απ’ τα μούτρα. Στη Λέσβο γίνεται χαμός. Κάθε μέρα η θάλασσα ξεβράζει πια εκατοντάδες ανθρώπους. Πλέον, περισσότερες οικογένειες με παιδιά, γυναίκες εγκυμονούσες και ασυνόδευτα ανήλικα. Έπρεπε να μιλήσω με τον παπά Στρατή Δήμου.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Ο παπά-Στρατής από την Λέσβο είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας πολυσήμαντος ιερέας. Το 2009 δημιούργησε την ΜΚΟ Αγκαλιά μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς και προσφοράς σε όσους ανθρώπους έφταναν με καραβιές στις ακτές της Λέσβου.

Ξεκινάει στις έξι το πρωί και κοιμάται συνήθως στις δύο τα ξημερώματα.
Χθες το βράδυ μια ακόμη καραβιά άφησε 200 με 300 ανθρώπους στο Μόλυβο. «Ανάμεσά τους πολλά ασυνόδευτα γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, νήπια και μικρά παιδιά», περιέγραφε ο παπά Στρατής.
Μιλάω μαζί του αργά το βράδυ. «Γίνεται χαμός. Ευτυχώς που τρέχει ο κόσμος και βοηθάει και μπορούμε να τους κρατήσουμε όρθιους μέχρι να φτάσουν στη Μυτιλήνη για να συλληφθούν», μου λέει.

Η πρώτη αντίδραση είναι να τον ρωτήσω τι χρειάζονται. Μου απαντά: «Τα πάντα. Κόβουμε κούτες από χαρτόνια και τα κάνουμε παπούτσια για να γιατρέψουμε τις πατούσες κι αυτά γίνονται δεκτά με κραυγές χαράς! Χρειαζόμαστε τα πάντα, φόρμες για γυναίκες και άντρες, ξηρά τροφή, πάνες και πράγματα για παιδιά...»

Οι κάτοικοι της Λέσβου τα δίνουν όλα. Καθημερινά.
«Παρ’ όλη την φτώχεια και την κρίση, έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό», δηλώνει ο παπά Στρατής στο Newsbomb.
Από το 2007 μέχρι σήμερα, έχει δει καραβιές και καραβιές, έχει αντικρίσει δυστυχίες και... δυστυχίες.
Πως βλέπετε να πηγαίνουν τα πράγματα;

«Αυτή η ιστορία θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να υψώσουμε τα χέρια μας. Να καταλάβουν οι ισχυροί του κόσμου ότι πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι για να σταματήσουν οι ξεριζωμοί».

Το τελευταίο διάστημα δεν έχει πληθύνει μόνον ο κόσμος που καταφτάνει στις ακτές της Λέσβου. Το θέμα είναι ότι έρχονται όλο και περισσότερες οικογένειες με μικρά παιδιά. «Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, γυναίκες που έχουν χάσει τους άντρες τους. Αν τους δεις θα δεις ότι είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους για την ζωή», απαντά.

Ο παπά Στρατής όπου πηγαίνει πια, παίρνει μαζί του και τα «μηχανάκια» του οξυγόνου. «Ό,τι υπάρχει στους πνεύμονες», μου λέει, «το έχω». Αλλά, όπως περιγράφει,  είναι άνθρωπος που ποτέ δεν χάνει την ελπίδα του.

Αναφέρεται στην κρίση: «Δεν είναι οικονομική. Είναι πρώτα ηθική. Αυτοί που την έφεραν, αυτοί που την δημιούργησαν, αυτοί που πέταξαν το καράβι στην στεριά, δεν πρέπει να μιλούν. Είναι οι καπετάνιοι που έριξαν το καράβι.  Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, οι λεηλατητές της γης,  ότι θα πρέπει να σταματήσουν.  Ομως, για να γίνει αυτό θα πρέπει να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Εμείς απ’ τα χαμηλά θα πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας να την ακούσουν αυτοί που ‘ναι ψηλά. Και μία ζωή να σωθεί, είναι κέρδος».

«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους»
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες. Το λέω και το φωνάζω. Χάσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Κάναμε σπίτια πολυτελή, αλλά πήγαμε μακριά τις αγκαλιές μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο απέναντί μας είναι άνθρωπος. Είναι πλάσμα του Θεού, έχει πλαστεί από τον ίδιον τον Θεό. Για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσουμε τους Ανθρώπους. Ο Θεός τους έχει τους ανθρώπους αδελφούς. Πως εμείς τους πετάμε στο δρόμο; Δε με ενδιαφέρει εμένα η θρησκεία. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Να είναι άνθρωπος που αγαπάει τον κόσμο».

Οι καθημερινοί... εφιάλτες
«Εχουμε δει κόσμο να τρώει ωμά κολοκύθια από την πείνα. Μητέρες να ουρλιάζουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών τους. Το δάκρυ να τρέχει ασταμάτητα».
Ρατσισμός;      
«Ο κόσμος δεν ξεχωρίζει. Ο κόσμος δεν βλέπει ούτε φίλο, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Προχθές ήρθε ένας μουσουλμάνος να με ασπαστεί διότι βρήκαμε την γυναίκα και το παιδί του. Η θρησκεία δεν έχει σύνορα. Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι οικονομικό. Οταν θα έρθει κάποιος πλούσιος απ’ έξω με κελεμπία με πολλά λεφτά να αγοράσει ένα νησί να φτιάξει ξενοδοχείο, όλοι θα τον υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Οταν, όμως, βλέπουμε φτωχούς ανθρώπους να έρχονται, μπαίνει μέσα μας ο φόβος κι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε: τι θέλουν αυτοί εδώ;»

Η 22α Μαΐου ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του. «Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή.

Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.
Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους.
Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.
Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.

Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς. Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.

Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά της  και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.
Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή. ...

...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς  φέρνοντας μαζί τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί.

Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Ομως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο.
Ηταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει».

Υ.Γ., Τα τηλέφωνα του Παπά Στρατή για όποιον θέλει να βοηθήσει είναι: 6945936856 και 6936865055.

Η ιδεολογία του κενού

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ 

Παρακολουθεί κανείς τον Αλέξη Τσίπρα και αναρωτιέται αν η ασύλληπτη κοινοτοπία του ξύλινου λόγου είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει (ενώ θα ήθελε) ή έχει προχωρήσει, όπως όλη η κυβέρνηση, στην ανάδειξη της καταστροφικής κενολογίας ως ιδεολογήματος. Το πιθανότερο είναι ότι οι πιο «έξυπνοι» από την κυβέρνηση έχουν αντιληφθεί την τρομακτική ανεπάρκειά τους και παλεύουν ανάμεσα σε κρυφές προς το εκλογικό σώμα κρίσεις πανικού και φανερές κινήσεις φθηνού λεονταρισμού. Ομως, επειδή η περίοδος που μπορούσε κανείς να περιμένει (μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά) έχει προ πολλού παρέλθει, και αφού εξοργιστήκαμε, γελάσαμε και ειρωνευτήκαμε, φτάσαμε στο σημείο να απαιτήσουμε.

Κοινή απαίτηση είναι η ανάληψη ευθυνών. Τεράστια είναι η ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχει αφήσει την τραγικών επιδόσεων κυβέρνηση να αλωνίζει ενώ ηττάται σε κάθε επίπεδο. Και τεράστια είναι η ευκαιρία για δημιουργία αντίπαλου δέους στην καταστροφική κενολογία της κυβέρνησης. Αυτό που απογοητεύει περισσότερο είναι ότι, παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια, ο μέσος Ελληνας εξακολουθεί να σαγηνεύεται από τον πελατειακό κρατισμό. Είναι τόσο ριζωμένη αυτή η σχέση, που ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένο να δείξει χυδαία και επιθετική συμπεριφορά προκειμένου να συντηρήσει τη νοσηρότητα που αυξάνει τους φόρους και διώχνει όσους σκέφτονται το ενδεχόμενο να κάνουν κάτι θετικό σε ένα κλίμα ελεύθερης αγοράς.

Και αυτή η απογοητευτική κοινωνική πραγματικότητα, που πίσω από το λάβαρο της ψευδοεπαναστατικότητας γίνεται σκληρό πέτρωμα συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης, ναρκισσεύεται και κολακεύεται από τον κενό περιεχομένου λόγο του πρωθυπουργού και των στελεχών που έχει επιλέξει.

Αυτό το νανούρισμα της κοινωνίας των νοσταλγών του παρελθόντος γίνεται καύσιμο για άντληση ψήφων. Οι διορισμοί και το μοίρασμα ευθυνών στους εχθρούς οργανώνουν το σχήμα, αλλά αυτό που προέχει είναι η ανάδειξη της κενολογίας σε κυρίαρχη γλώσσα του νέου καθεστώτος. Ο εθισμός στις ρητορείες που αναπαράγουν τα πλέον καταστροφικά στερεότυπα έχει διαβρώσει την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που το νοσηρό «τίποτα» εξελίσσεται σε εθνικό ιδεολόγημα. Ακούς τον πρωθυπουργό και συνηθίζεις την αξία του κενού.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ