Για το ρίξιμο του φράχτη και το ασφαλές πέρασμα των προσφύγων

Του Πάνου Σκλιά

Επειδή η γραφικότητα (απ’αυτές που ενώ ξεκινούν από καλή διάθεση, φτάνουν να σαμποτάρουν τον σκοπό που εξυπηρετούν) χτύπησε κόκκινο, λίγα γεωγραφικά στοιχεία σχετικά με τα ελληνοτουρκικά σύνορα:

Η όλη φάση με τον φράχτη είναι γελοία, πέρα του συμβολισμού. Αν υπήρχε πολιτική βούληση για να «κανονικοποιηθεί» η μετάβαση των προσφύγων από Τουρκία σε Ελλάδα μέσω χερσαίας οδού, το ζήτημα δε θα ήταν να «πέσει ο φράχτης», που είναι σχεδόν τέρμα βόρεια κι όπου ο μόνος δρόμος που περνάει από κει είναι προς Βουλγαρία, αλλά να ανοίξει ο κεντρικός οδικός άξονας πιο νότια που συνδέει Τουρκία με Ελλάδα, κι απ’όπου περνάει η κανονική κυκλοφορία.

Το να διεκδικούμε να περάσει ο κόσμος από κει που είναι (και θα «πεσει») ο φράχτης είναι συνώνυμο με το να επιμένουμε οι πρόσφυγες να μετακινούνται όσο πιο μακριά από την κανονικότητα γίνεται (δλδ όπως βλέπουμε στα Βαλκάνια, καταμεσής χωραφιών, μακριά από δρόμους να μη πέσουν σε μπάτσους, πηδώντας φράχτες, διασχίζοντας ποτάμια κτλ).
Άσε που ο χειμώνας εκεί έρχεται τάχιστα. Πρέπει οι άνθρωποι να μείνουν πάνω στους κεντρικούς άξονες πόλεων. Γιατί αλλιώς, κ εν τέλει, τους νεκρούς που δε θα μαζέψουμε στη θάλασσα, θα τους βρούμε στα χωράφια-βουνά την άνοιξη όταν θα λιώσουν τα χιόνια.

Η έκκληση που πρέπει να γίνει, δεν είναι να «πεσει ο φράχτης» (χώρια ο συμβολισμός πάντα), αλλά να δοθεί η δυνατότητα να διασχίζουν τα σύνορα στο ΤΕΛΩΝΕΙΟ (Εγνατία), με κατεύθυνση την Αλεξανδρούπολη κι όλο το οδικό δίκτυο συγκοινωνιών, ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι θηρία στα χωράφια και και στα βουνά, όπου εντέλει θα χαθούν ακόμα και προς Βουλγαρία μεριά, Νοέμβρη (και «καλό», δε γαμιέστε) μήνα.

hit&run (hitndrun.gr)

"Γιορτή" κτηνωδίας

«Γιορτή» κτηνωδίας στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας – «Σοκαρισμένος» δηλώνει ο Μπαν Κι Μουν

 

ereportaz.gr

Einstein Alert: Ο Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι δύο διαφορετικά νησιά

Ντάξει, το ξέραμε ότι δεν έχουμε τον πιο έξυπνο πρωθυπουργό του κόσμου, ok, είχαμε αποδεχτεί ότι δεν ξέρει Αγγλικά, Ελληνικά, ιστορία, οικονομικά, νομικά κλπ, αλλά το να αναφέρεις τη Μυτιλήνη και τη Λέσβο ως ξεχωριστά μέρη είναι κάπως μπέησικ βλακεία, σα να λες τον κροκόδειλο κορκόδειλο ή το μολύβι μολύδι. Χμ, σίγουρα κάτι άλλο εννοούσε και παρερμηνεύτηκε, πάντως, ή μπερδεύτηκε εν τη ρύμη του (εξόχως περίπλοκου) λόγου του ή το βίντεο είναι προϊόν μοντάζ ή αυτός δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας αλλά ένας παρανοϊκός ιμπόστερ κ.ο.κ

thecurlysue.com

Αξιολόγηση: Ο φόβος των τεμπέληδων

Του Σάκη Μουμτζή

Αυτά που έγιναν προχθές στο ΕΚΠΑ, με τον προπηλακισμό των διεθνούς κύρους πανεπιστημιακών που αποπειράθηκαν να αξιολογήσουν τις δομές του, ούτε πρωτόγνωρα είναι, ούτε πλέον εκπλήσσουν. Το να χαρακτηρίσουμε δε, τους πανεπιστημιακούς χώρους ως κέντρα ανομίας, δεν προσφέρει τίποτα το νέο στη συζήτηση.

Όλα αυτά που έγιναν, είναι έκφραση της ιδεολογίας του «χαβαλέ», που αποτελεί την έσχατη και εξευτελιστική εκδοχή του συνθήματος της δεκαετίας του ΄80, «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών”. Και να αναλογιστούμε με θλίψη, πως αυτός ο πολιτικός χώρος, στη δεκαετία του ’70 είχε το σύνθημα « πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα».

Αλλά το Πανεπιστήμιο, σαν ένας κοινωνικός χώρος, δεν είναι αποκομμένος από την κοινωνία. Την αφουγκράζεται, εισπράττει τα μηνύματα της και τα αποδέχεται ή τα απορρίπτει, πάντα βέβαια με τις ιδιομορφίες του χώρου. Συνεπώς, αν θέλουμε να μην αντιμετωπίσουμε επιδερμικά τα όσα έγιναν προχθές στο ΕΚΠΑ, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα, αν η διαδικασία της αξιολόγησης είναι μία κοινωνικά αποδεκτή μέθοδος κρίσης. Δηλαδή αν η ελληνική κοινωνία επιθυμεί την επιβράβευση αυτών που αποδίδουν και τον έλεγχο αυτών που ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντα τους.

Η αξιολόγηση λοιπόν απαιτεί από τους αξιολογούμενους να αποδεχθούν πως υπάρχουν κάποιοι με περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες από αυτούς, και οι οποίοι θα τους κρίνουν. Επί πλέον η αξιολόγηση προϋποθέτει, πως ο ανταγωνισμός, η επιβράβευση, ο έλεγχος και η ποινή, αποτελούν αξίες πάνω στις οποίες κτίσθηκε το κοινωνικό οικοδόμημα, αξίες που υπαγορεύουν και συμπεριφορές.

Νομίζω πως εδώ και αρκετές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαίτερα εχθρική απέναντι σε όλα αυτά .Είναι εχθρική γιατί μία ανταγωνιστική κοινωνία απαιτεί προσπάθεια, εργασία, απόδοση, αποτελεσματικότητα. Μία κοινωνία που αποστρέφεται την ιεραρχία και τα όσα απορρέουν από αυτήν δεν μπορεί να εγκολπωθεί την αξιολόγηση και τον έλεγχο γιατί δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη δομών και ανθρώπων που εκ της θέσεως τους και εκ των προσόντων τους θα γίνουν κριτές τους.

Η αριστεία είναι η φυσιολογική κατάληξη μιας ανταγωνιστικής διαδικασίας που διεξάγεται με αδιάβλητους κανόνες και ως εκ τούτου στις πολιτισμένες κοινωνίες καταλαμβάνει τη θέση του κοινωνικού προτύπου. Δυστυχώς στη χώρα μας η αριστεία αντιμετωπίσθηκε –στα πλαίσια της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς- σαν ένα φαινόμενο ταξικής κυριαρχίας και συνεπώς έπρεπε να αποδομηθεί ιδεολογικά και στη συνέχεια να εξοβελισθούν όλες οι δομές και οι διαδικασίες που την παράγουν.

Ο χώρος που εφαρμόστηκε αυτή η αποδόμηση ήταν η Παιδεία, προνομιακός χώρος δράσης των κάθε μορφής αριστερών ομάδων. Το σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», φορέας του μηνύματος της ήσσονος προσπάθειας, πολύ γρήγορα με τη βοήθεια και της γενικότερης πολιτικής κατάστασης μετατράπηκε «στην καθόλου προσπάθεια» και στην ιδεολογικοποίηση του χαβαλέ. Το χιουμοριστικό σύνθημα της δεκαετίας του ’70 για το «πολιτικό 5», έγινε πραγματικό φοιτητικό αίτημα. Κι έτσι πορευόμαστε.

Να μην απορούμε λοιπόν για τα όσα έγιναν στο ΕΚΠΑ. Άλλωστε στην κυβέρνηση βρίσκονται οι πρωταγωνιστές της αποδόμησης των αξιών που χαρακτηρίζουν μία οργανωμένη κοινωνία , όταν στα νιάτα τους έκτιζαν τις πόρτες των καθηγητών και έκαναν διαπραγμάτευση μαζί τους για τη βαθμολογία των ιδίων και των ομοϊδεατών τους.

liberal.gr

Ούτε ζωντανοί ούτε νεκροί

Γιούλα Ράπτη

Ας αφήσουμε στην ησυχία τους τα πνιγμένα παιδιά - άλλωστε «όλοι συμπαθούν τα νεκρά παδιά», όπως είπε και ο πρωθυπουργός! Κάποιοι συμπαθούν κι άλλους νεκρούς: νέες γυναίκες που άφησαν πίσω «ασυνόδευτα παιδιά» -αυτά κι αν προκαλούν συμπάθεια- νέοι άνδρες που ναι, θα μπορούσε και να αποδειχθεί στο μέλλον ότι είναι ή θα γίνουν τρομοκράτες -αφού έχουν ζήσει πριν ωμό τον θάνατο- αλλά και ηλικιωμένοι μέχρι και κάποιοι που πέρασαν τον αιώνα ζωής - για να δουν ένα τέλος που μόνο ειρηνικό και ανεπαίσχυντο δεν το λες.

Πριν τους κατατάξουμε και τους διαχωρίσουμε σε καλούς «πρόσφυγες πολέμου» και ανεπιθύμητους μετανάστες από άλλες αιτίες (το «λαθρομετανάστες», ως όρος, έχει θεωρηθεί ως μη δόκιμος και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), και αφήνοντας κατά μέρος τον εύκολο συναισθηματισμό, πάμε ένα βήμα πίσω, ή μάλλον πολλά χιλιόμετρα πίσω, στο σημείο εκκίνησης αυτού του ανθρώπινου κομβόι.
Οι χώρες τους έχουν λεηλατηθεί -με τον ένα ή τον άλλον τρόπο- από μια Δύση που ομνύει στη Δημοκρατία (ακόμη και εξαγόμενη με τη βία), έχουν βομβαρδιστεί από αντιμαχόμενα πυρά, εσωτερικά και εξωτερικά, αφήνοντάς τους άστεγους και πένητες, χωρίς τροφή, νερό, ρεύμα, στην ίδια τους την πατρίδα.

«you have to understand,
that no one puts their children in a boat
unless the water is safer than the land»

Το απόσπασμα είναι από ένα ποίημα της Warsan Shire που κάνει τον γύρο του Διαδικτύου, σαν να θέλει να απαντήσει σε όσους αναρωτιούνται -ακόμη- για το μέγεθος της απελπισίας που σπρώχνει χιλιάδες ανθρώπους στα τουρκικά παράλια, στους δουλέμπορους και στα σαπιοκάραβα, που διαλύουν μόνοι τους, όπως τους δασκαλεύουν, για να βρεθούν ναυαγοί στα ελληνικά χωρικά ύδατα κοντά στις ακτές και να σωθούν από το λιμενικό, ή από τους βαρκάρηδες της Μυτιλήνης, τις ελληνικές και ξένες ΜΚΟ που είναι στο νησί, τους εθελεοντές.

Τα νούμερα τα γνωρίζουμε πια για τις χιλιάδες που πέρασαν με θανατηφόρο ρίσκο το Αιγαίο, για τους μικρούς Αϊλάν που κοντεύουν να φτάσουν τους 100, για τη μοιρασιά που προσπαθεί να κάνει η Ευρώπη. Αλλά και για το αίτημα (και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, όχι ως κυβέρνηση) να «πέσει» ο φράχτης του Έβρου» -και «όχι στην Ευρώπη φρούριο».

Από τη μία πλευρά, το αίτημα να μην υπάρχει ο φτάχτης, μπροστά στον οποίο πόζαρε παλιά ο Αντώνης Σαμαράς και που πιθανόν σε μια μερίδα κατοίκων να δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας, έχει σίγουρα κι έναν συμβολικό χαρακτήρα, αλλά ανοίγει και μια δίοδο -όχι την πιο ασφαλή, όσο μπαίνει κι ο χειμώνας- στους ανθρώπους που συνωστίζονται στα τουρκικά παράλια με μόνη διέξοδο το Αιγαίο. Ήδη έχουν συγκεντρωθεί πολλές υπογραφές προς τον Πρωθυπουργό αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση με την κίνηση #OpenEuBorders.

‪Από την άλλη, όταν είτε με τον κίνδυνο να πνιγείς μεσοπέλαγα είτε με τον κίνδυνο να χαθείς, να πεθάνεις από το κρύο ή από νάρκες, έχεις πάρει έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, ποια άλλη λύση ή αίτημα βάζει ο πολιτισμός και ο ανθρωπισμός από το να μεταφερθούν οι πρόσφυγες με μέσα ασφαλή, βγάζοντας από τη μέση τους διακινητές, για να σταματήσει αμέσως αυτή η τραγωδία; (Μην την πω γενοκτονία ή εθνοκάθαρση και ξύσουμε άλλες πληγές. Ας το αποφασίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, θα έχουν τόσα να ξεμπερδέψουν).

Πρόσφατα, ο δήμαρχος Μυτιλήνης σε κάποιο ραδιόφωνο έλεγε ότι 50 νεκροί πρόσφυγες παρέμεναν άταφοι, φορτωμένοι σε ένα κοντέινερ στο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης χώρου. Κι αν ούτε ζωντανούς μπορεί να τους «απορροφήσει» η Ευρώπη ούτε νεκρούς να τους θάψει, ας το πει ξεκάθαρα. Μεσαία λύση εδώ δεν υπάρχει. Ας βγουν οι ηγέτες της Ευρώπη, που ντρέπονται για το ναυάγιο του ουμανισμού στα νερά του Αιγαίου, να το πουν καθαρά: να πάνε να πνιγούνε! Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από μεγάλα λόγια και μικρά μνημόσυνα.

Οι πολίτες, όσοι μπορούν, όσοι αντέχουν -κι ας μην καπηλεύονται οι θεσμοί αλλά και όλοι μας τους εθελοντές- έχουν δώσει αγώνα ανθρωπιάς, να σώσουν, να ταΐσουν, να περιθάλψουν, να καθησυχάσουν τους κατατρεγμένους. Σ' αυτήν την τραγωδία που συμβαίνει (και) στην Ελλάδα, που περνάει τη δική της ανθρωπιστική κρίση, λάμπει δια της απουσίας της η Εκκλησία - ναι, ξέρω, οργανώνει συσσίτια, αλλά είναι αυτό το περισσότερο που μπορεί, όταν συσσίτια οργανώνει πια η κάθε γειτονιά;

* Την Κυριακή το βράδυ, παρακολούθησα στο Θέατρο Τέχνης, το έργο του Χρήστου Αγγελάκου «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» (εκδ. Ευρασία), ενταγμένο στα Θεατρικά Αναλόγια 2015, με θέμα «Το πέρασμα/Μετανάστευση και Προσφυγιά». Γυρίζοντας από τη Μυτιλήνη, ο Χρήστος Αγγελάκος δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει γι' αυτό που έζησε εκεί, εθελοντής για τρεις εβδομάδες. Το έργο έχει επίκεντρο την οργάνωση «Ανώνυμοι Νεκροί», μια ομάδα που αναλαμβάνει να θάψει τους νεκρούς που είναι στα αζήτητα, να βρει γι' αυτούς ένα όνομα, μια ιστορία και να γράψει έναν επικήδειο. Την άλλη μέρα, οι άταφοι νεκροί της Μυτιλήνης έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η ζωή τελευταία έχει ξεπεράσει και το πιο μαύρο σενάριο που μπορεί η Τέχνη να μας δώσει, φωτίζοντας ωστόσο αυτόν τον ζόφο που επικρατεί γύρω μας και μέσα μας.

protagon.gr

Ν. Δήμου: Πλησιάζουμε σταθερά στο όριο του failed state

«Ένας λαός που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τα σκουπίδια του, ανήκει σε αυτά». Παρ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου θεωρεί πως «υπάρχουν πολλές διέξοδοι και δυνατότητες, αν ποτέ μπορέσουμε να σκεφτούμε ορθολογικά». Στα 80 του χρόνια δεν πιστεύει πως θα προλάβει την ανάκαμψη, «αν ποτέ έρθει», και απελπίζεται στη σκέψη ότι η χώρα μας «μετά τη Μεταπολίτευση σαρώθηκε από τη λαίλαπα του λαϊκισμού».

Στην Αγγελική Σπανού

Όταν κοιτάζετε μπροστά, αισιοδοξείτε ή μελαγχολείτε;
Ήμουν πάντα απαισιόδοξος – αλλά μαχόμενος απαισιόδοξος. Έγραψα κάποτε: «Καμία ζωή δεν τελειώνει με χάπι εντ». Τώρα είμαι 80 ετών. Δεν έχω περιθώρια αισιοδοξίας, ούτε ατομικής, αλλά ούτε και συλλογικής. Γιατί και η ανάκαμψη –αν ποτέ έρθει– θα χρειαστεί χρόνια, και δεν νομίζω πως θα την προλάβω.
Ωστόσο παραμένω αισιόδοξος για την ανθρωπότητα. Παρόλο που οι τυπικοί διανοούμενοι διαφωνούν, εγώ νομίζω πως έχουμε κάνει τεράστια βήματα προόδου. Πριν χίλια χρόνια δεν υπήρχαν ελεύθεροι άνθρωποι στη γη – παρά μόνο μερικοί βασιλιάδες και τύραννοι. Πριν εκατό χρόνια υπήρχαν μόνο πέντε δημοκρατίες και ο μέσος όρος ζωής ήταν τα 35 χρόνια. Πριν δέκα χρόνια υπήρχαν ένα δισεκατομμύριο πεινασμένοι – μειώθηκαν στο μισό. Τα θαύματα της τεχνολογίας έφεραν τη γνώση και την τέχνη στην τσέπη κάθε ανθρώπου: το 1/3 της ανθρωπότητας έχει κινητό με πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Ντρέπεστε ή θυμώνετε για την κατάσταση;
Μιλάτε για την Ελλάδα… Απελπίζομαι. Σκέπτομαι πως άρχισα να νιώθω τη ζωή μέσα στο σκοτάδι της Κατοχής και θα την αποχαιρετίσω μέσα στο σκότος μιας νέας βαρβαρότητας. Ο κόσμος μέσα στον οποίο μεγάλωσα είχε την οργάνωση και το ήθος της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Ήταν ολιγάριθμη στην Ελλάδα – αλλά υπήρχε. Μόνο που μετά τη Μεταπολίτευση σαρώθηκε από τη λαίλαπα του λαϊκισμού.
Έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η Χαμένη Τάξη», όπου δείχνω πως το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η απουσία μιας αστικής τάξης – αυτής που στη Δυτική Ευρώπη έφερε την Αναγέννηση, τη Μεταρρύθμιση, το Διαφωτισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη σύγχρονη δημοκρατία. Λίγα χρόνια μετά από μένα, ένας σημαντικός μας φιλόσοφος, ο Παναγιώτης Κονδύλης, κατέληξε και αυτός στο ίδιο συμπέρασμα.
Σε ένα άλλο, πολύ γνωστό μου βιβλίο («Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας») έθιξα το θέμα της νεοελληνικής ταυτότητας. Ο Έλληνας, ανάμεσα στην αρχαία δόξα και στη σημερινή δυσπραγία, ανάμεσα στην Ευρώπη που ποθεί και αυτή που φοβάται, ανάμεσα στη Δύση και τα Βαλκάνια, ψάχνει ακόμα να βρει το πραγματικό πρόσωπό του. Δεν ξέρει ούτε που ανήκει ούτε που θέλει να ανήκει.
Όπως σωστά γράφει ο Στέλιος Ράμφος, στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημόσιος χώρος παρά πολλοί συγκρουόμενοι ιδιωτικοί: οικογένεια, χωριό, φατρία, συντεχνία. Αδύνατο, λοιπόν, να περάσει οιαδήποτε μεταρρύθμιση ή εκσυγχρονισμός.

Γιατί αργεί τόσο πολύ να γραφτεί ο επίλογος της Μεταπολίτευσης;
Ο επί-λογος προϋποθέτει ένα λόγο. Πώς να γραφτεί ο επίλογος ενός βιβλίου που ποτέ δεν γράφτηκε. Γιατί δεν είναι βιβλίο αυτό το συνονθύλευμα από λαϊκισμούς και συμφέροντα, ιδιωτικές πολιτικές και δημόσιες καταχρήσεις. Η Μεταπολίτευση απλώς δεν υπήρξε σαν συγκροτημένη ιστορική περίοδος. Ίσως μόνο ένα σύντομο διάστημα –την πρώτη τετραετία Σημίτη– υπήρξε μια απόπειρα για οργανωμένη πολιτεία. Μετά, και εκεί, ο λαϊκισμός πήρε το επάνω χέρι.

Έχει ανατείλει ο «νέος κόσμος» ή βρισκόμαστε ακόμη στη μετάβαση;
Μάλλον στη μετάβαση – αλλά ανάθεμα κι αν ξέρω από πού ξεκινάμε και πού μεταβαίνουμε. (Αυτή είναι η εύκολη απάντηση: έτσι κι αλλιώς, κάθε εποχή είναι μεταβατική…)

Το πολιτικό μας σύστημα είναι όπως εμείς ή χειρότερο;
Όπως εμείς – ή λαϊκότερα: σαν τα μούτρα μας. Πώς το είπε η Γαλάτεια Καζαντζάκη; «Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία, και σου μοιάζω».

Είμαστε χώρα του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. ή απλώς έτυχε και φέρουμε τον τίτλο χωρίς να το εννοούμε;
Ο Μέγας Καραμανλής (σε αντιδιαστολή με τον μικρό) μας έριξε στη θάλασσα της ΕΟΚ ελπίζοντας ότι θα μάθουμε κολύμπι. Εμείς ακόμα θαλασσοπνιγόμαστε και θα συνεχίσουμε καιρό, όσα σωσίβια κι αν μας ρίξουνε.

Με τέτοια κρίση αξιών στην Ε.Ε. (ανεργία νέων, προσφυγικό κ.ο.κ.), δεν είναι αναμενόμενο να αναπτύσσονται αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις;
Η «κρίση» που αναφέρετε είναι μάλλον δική μας κατασκευή, του στιλ: «παρηγοριά στον άρρωστο…». Ελάχιστες χώρες της Ε.Ε. περνάνε κρίση. Οι περισσότερες ευημερούν, απλώς μερικές ευημερούν λιγότερο. Δείτε τους δείκτες: μόνο δύο χώρες του Νότου έχουν πρόβλημα – αλλά κι εκεί βελτιώνονται. Εμείς βέβαια θα θέλαμε να είναι σε βαθιά κρίση η Ε.Ε., και για να νιώθουμε καλύτερα και για να τη σώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Όσο για τις αξίες… στο σπίτι του κρεμασμένου…
Το προσφυγικό δεν είναι κρίση της Ε.Ε. – είναι παγκόσμια. Έρχεται από χώρες εκτός (Συρία, Ιράκ, Λιβύη), κορυφώνεται σε χώρες εκτός (Τουρκία) και απλώς καταλήγει σ’ εμάς.

Υπάρχει διέξοδος για τη χώρα μας;
Υπάρχουν πολλές διέξοδοι και δυνατότητες, αν ποτέ μπορέσουμε να σκεφτούμε ορθολογικά. Πράγμα που μέχρι σήμερα δεν έχουμε καταφέρει – κι ας περηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι εκείνων που ανακάλυψαν και πρώτοι άσκησαν τον ορθό λόγο. Εμείς τους αποστηθίζουμε – αλλά ποτέ δεν τους μελετάμε.

Ήταν μία εβδομάδα παρελάσεων και εθνικού φρονήματος. Ωραία;
«Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι». Αυτά μας έφαγαν. Οι μεγάλες Ιδέες και οι μεγάλες φαντασιώσεις. Ακόμα ζούμε με μύθους. Ακόμα διδάσκουμε στα σχολεία μας όχι την ιστορία αλλά τη μυθιστορία της Ελλάδας.
Είναι κοινοτοπία να επαναλάβει κανείς ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι κατά 80% θέμα παιδείας. Μόνο που δεν συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο είναι αυτό το πρόβλημα. Η παιδεία είναι θέμα α) συστήματος, β) ύλης και γ) διδασκόντων.
Ακόμα και αν εκσυγχρονίζαμε τα δύο πρώτα (διόλου εύκολο), για το τρίτο χρειάζονται πολλά χρόνια. Όπως έδειξαν επιστημονικές έρευνες (θυμίζω μία: Φραγκουδάκη - Δραγώνα), έχουμε ένα σε μεγάλο βαθμό καθυστερημένο, συντηρητικό, απαίδευτο και άμουσο εκπαιδευτικό προσωπικό.
Ποιος θα διδάξει τους δασκάλους που θα διαμορφώσουν νέες γενιές; Και πόσες γενιές χρειάζεται αυτό;
Προς το παρόν πλησιάζουμε σταθερά στο όριο του αποτυχημένου κράτους (failed state).
Θα ξαναπώ μια φράση μου, που πονάει: ένας λαός που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τα σκουπίδια του, ανήκει σε αυτά.

[Free Sunday, τεύχος 340]

Tags

• Νίκος Δήμου

.................

'' Eγώ δεν προοοριζόμουν
για την πραγματικότητα
αλλά η ζωή ήρθε
και με βρήκε..''

**********************************

Φ.Πεσσόα

Καληνύχτα.....

On the road

                                                                                                                      

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος

''Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό.
Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.
Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.''

Χρόνης Μίσσιος

Αγωνίζομαι, κι εγώ, κάπου τα καταφέρνω, κάπου όχι...
Αλλά το παλεύω... όσο μπορώ... όσο...

Ντροπή και κρίμα..

Νέο ναυάγιο με 11 νεκρούς, ανάμεσα τους τέσσερα βρέφη και δύο παιδιά στη Σάμο

 

Hit&run

Για ποιους δεν ντρέπεστε, κ. Τσίπρα;

  Ανδρέας Πετρουλάκης

Να τα πάλι τα παντοτινά αγαπημένα στερεότυπα. «Ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα στους Ευρωπαίους». «Η Ευρώπη με κάνει και ντρέπομαι». Ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή ήρθε να συνεχίσει τη ρητορική του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου «αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας θα είχαν στηθεί κρεμάλες» ή την παλαιότερη του σατιρικού (όλων των άλλων, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) Λάκη Λαζόπουλου «αν μπορούσε ο Σόιμπλε θα τους έπνιγε».

Η Αριστερά δεν τα έλεγε παλιά αυτά, είχε πιο ευρύχωρη και κοσμοπολίτικη ματιά. Δεν απέδιδε στους λαούς συλλογικά χαρακτηριστικά και μάλιστα για να αποθεώσει τα δικά μας. Φαίνεται η πρόσφατη συμμαχία τής άνοιξε νέους ορίζοντες στην κολακεία του λαού, πέρα από αυτούς που είχε από μόνη της.

Οι χώρες, αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, δεν κρίνονται από τις αποσπασματικές εκδηλώσεις του λαού τους. Κρίνονται από το πολιτισμικό-πολιτικό τους πλαίσιο, τη θεσμική τους λειτουργία, την κρατική τους συγκρότηση και τις αποφάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών τους. Οι κάτοικοι της Μυτιλήνης και των άλλων νησιών που αγκάλιασαν τους πρόσφυγες είναι, ως άτομα, αξιοθαύμαστοι για την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους, όχι ως Έλληνες. Μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι για τους συμπατριώτες μας οι οποίοι έδωσαν μάθημα πρώτα πρώτα σε μας, αλλά είναι επικίνδυνος λαϊκισμός να θέλουμε να πιστωθούμε όλοι από τα αναπαυτικά μας σαλόνια τη συμπεριφορά τους- την ίδια στιγμή θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρεωθούμε τη στάση των ανά την Ελλάδα Κασιδιάρηδων που δυστυχώς δεν είναι καθόλου λίγοι και είναι και αυτοί εξ ίσου Έλληνες. Η συμπεριφορά του πολίτη είναι θέμα ατομικής ευθύνης και ευαισθησίας και δεν γίνεται να κόβεις τη φέτα του λαού που σε βολεύει για να χαρακτηρίσεις το όλον. Αντιθέτως η συμπεριφορά του  κράτους είναι υπόθεση όλων μας και αυτό δεν έδωσε κανένα μάθημα σε κανέναν. Η εκλεγμένη κυβέρνησή σας, κ. Τσίπρα, δεν έχει πολλούς λόγους να νιώθει υπερήφανη στην αντιμετώπιση του προβλήματος, κυρίως στην πρώτη της θητεία. Αδράνησε παροιμιωδώς και όταν έφτασαν οι μεγάλοι όγκοι προσφύγων βρέθηκε απροετοίμαστη, για αυτό το εισαγγελικό ύφος σας στη συζήτηση της Βουλής ήταν αταίριαστο. Δεν μονοπωλείτε την ευαισθησία, αρκεί με τη διαφήμιση της συντριβής σας, δεν είστε οι μόνοι θλιμμένοι επιτέλους. Πράξεις και όχι συναισθήματα θέλουμε από τις κυβερνήσεις.

Αναγνωρίζουμε όλοι ασφαλώς ότι ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν λέει πως το βάρος που πέφτει στη χώρα μας είναι δυσανάλογο και ασύμμετρο και ότι η λύση πρέπει να δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως ο ίδιος δεν μπορεί να μιλά πια ως ο αρχηγός που πίστευε ότι το μεταναστευτικό λύνεται με «Βίλες Αμαλίες». Ο όγκος των πληροφοριών που έχει αποκτήσει ως Πρωθυπουργός δεν του επιτρέπει να χάνει τη μεγάλη εικόνα που δυστυχώς χάνουν πολλοί από τους συντρόφους του. Ο ίδιος οφείλει να κάνει δημοσίως τις παραδοχές που θα αποκαταστήσουν την πραγματικότητα και θα διαλύσουν τις χρόνιες παρεξηγήσεις.

Η μεγάλη εικόνα, λοιπόν, είναι ότι έχουμε απαιτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί ακριβώς είναι η ασφαλέστερη νησίδα ουμανισμού, Δημοκρατίας, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ευημερίας στην υφήλιο. Δεν ντρεπόμαστε αλλά είμαστε υπερήφανοι για αυτήν. Της αποδίδουμε ευθύνες και της ζητούμε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ακριβώς γιατί είναι η μόνη που μπορεί και είναι προορισμένη να το κάνει. Δεν θα γινόταν καμία συζήτηση για τις ευθύνες της αν επρόκειτο, ας πούμε για τη Ρωσία, τη μεγάλη αγάπη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για αυτήν δεν ντρέπεται κανείς γιατί ποτέ δεν μπήκε θέμα να φιλοξενήσει στην αχανή της χώρα κανέναν- ήδη χες απέλασε μία οικογένεια. Ντρέπεται άραγε για αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας; Επίσης, ουδείς ντρέπεται για τις παραδοσιακά φιλικές μας αραβικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, κάποιες πάμπλουτες, που ενώ είχαν αποφασιστική συμμετοχή στη δημιουργία της κρίσης, δεν τέθηκε ποτέ θέμα να ανοίξουν τα σύνορα να υποδεχθούν τους κυνηγημένους ομόθρησκούς τους. Ακόμα και στην Ευρώπη, η μισητή Γερμανία είναι που σέρνει το κάρο- για φανταστείτε αν η αντιπαθής Μέρκελ υποκρινόταν ότι το προσφυγικό δεν την αφορά για τι είδους ανθρωπιστική κρίση θα μιλούσαμε. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρώην κομμουνιστικές, παρά την πολύχρονη αριστερή ευαισθητοποίησή τους, έκλεισαν βάρβαρα τις πόρτες τους στους κατατρεγμένους. Τι είπατε; Πέρασαν 26 χρόνια από την πτώση του τείχους; Μα από τον πόλεμο έχουν περάσει 75, γιατί κάνετε, σύντροφοι, τόσες συχνές αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας; Στο μεταξύ ο προαιώνιος εχθρός μας, η Τουρκία, με το αυταρχικό καθεστώς και τις ιδιοτελείς στοχεύσεις της με μοχλό τους πρόσφυγες (αλήθεια, ο δικός μας Πρωθυπουργός δεν κάνει το ίδιο;), όσο και αν θέλουμε εμείς να το αγνοούμε φιλοξενεί 2,5 εκατομμύρια Σύρους. Τι θα γινόταν αν ο Ερντογάν έκλεινε τα σύνορά του κι αυτός;

Τι έχουμε κάνει λάθος, κ.Τσίπρα, και τα κλισέ μας έγιναν ανεστραμμένα είδωλα της αυταπάτης μας; Ποιοι είναι οι πραγματικοί υπερασπιστές των αρχών του ουμανισμού και ποιοι πρέπει να ντρέπονται; Ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι είναι οι πραγματικοί συγγενείς του πολιτισμού μας; Γιατί δεν αμφισβητούμε τον κομφορμισμό της Μεταπολίτευσης; Γιατί δεν αμφισβητείτε τους φίλους σας, γιατί δεν αναθεωρείτε τους αντιπάλους σας; Γιατί δεν τολμάτε να μιλήσετε, με γενναιότητα κι εσείς, για την ιστορική γενναιότητα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, που με τεράστιο πολιτικό κόστος σήκωσε στην πλάτη της το ευρωπαϊκό ιδεώδες, και μιλάτε μόνο για ντροπές; Εξηγήστε μας επιτέλους σε αυτήν την τεράστια ανθρωπιστική κρίση για ποιους δεν ντρέπεστε;

  protagon.gr