Αυτό το παιδί που πήγαινε κλαίγοντας έμοιαζε με το ποίημα του Σεφέρη.
Κανείς δεν ήξερε να πει γιατί.
Το βράδυ, με τα φώτα της πόλης να ανακατεύονται πάνω στα ρούχα του, απομακρυνόταν. Ξεμάκραινε ολοένα πάνω στο νυχτερινό του ποδήλατο, περνούσε δίπλα απ' τα σώματα των ανθρώπων και γιατί. Του έκρυβαν τη θάλασσα τα σκοτεινά πρόσωπα. Γυναίκες που έδιναν το φριχτό μέλι τους γλείφοντας ένα χαλασμένο σωλήνα. Αγρίευε η φύση του σα νηστικό κύμα και ξεσπούσε μέσα του, πλημμυρισμένο. Και απορούσε με τους καινούργιους λύκους. Ηταν της πόλης. Αυτή η γερμένη παρέλαση βλεμμάτων ερχόταν συνέχεια προς το μέρος του.
Πήγαινε κλαίγοντας και δεν μπορούσε γιατί. Διαπερασμένο απ' την αλήθεια των άλλων, κανείς δεν μπορούσε γιατί. Πολλές φορές έμπαινε μέσα σε πίνακες και γινόταν διάφορα χρώματα. Γινόταν τοπία, βροχή, τραπεζάκια στο ήλιο. Γινόταν. Ακρόπολη τον χειμώνα, Σούνιο το καλοκαίρι. Γινόταν μουσική να αντέξει. Τις αποφάσεις των άλλων. Το φως που σκοτείνιαζε.
Το είδα με τα μάτια του κρύσταλλα απ' το χιόνι να μου λέει οι άνθρωποι. Να μου λέει οι κήποι ήταν χυδαίοι στις πολιτείες των παιδιών. Να μου λέει, ό,τι προσπάθησα, ένα μαζί. Ούρλιαζε σαν πληγωμένο ζώο το φοβερό ουρλιαχτό των ανθρώπων. Από τότε που εμφανίστηκαν, για μένα ο πόνος.
Η ζωή είναι μια μακριά αλυσίδα από όνειρα που περιπλανιούνται το ένα μέσα στο άλλο, λέει η Γερτρούδη του Ντράγιερ. Είχε όμως σπάσει. Από προορισμό. Η αλυσίδα. Κομμάτια. Τα μάζευε υπομονετικά και τα ζέσταινε στην τσέπη του κάθε βράδυ. Δεν μιλούσε.
Οσο μεγαλώνεις, σωπαίνεις. Προσπαθείς να ζήσεις συνολικά την προσωπική ιστορία σου, σαν ένας ένθερμος οπαδός του έργου στο οποίο επιθυμείς να παίξεις. Καθώς το σενάριο πλησιάζει στο τέλος του, ανακαλύπτεις πως ξέχασες να χωρίσεις κεφάλαια. Οι αναπνοές είναι δύσκολη υπόθεση - ιδίως όταν σε λούζουν οι λέξεις. Πρέπει πάντα να τις προβλέπεις. Σα μάγος.
Κάποτε έστρωσε να κοιμηθεί πέρα απ' τον κόσμο. Καθάρισε προσεκτικά τις πέτρες γύρω του, άνοιξε μια αγκαλιά σαν σεντόνι. Τα χέρια του τύλιξαν το κορμί του, έγιναν η προέκταση του φωτός που το έκαιγε. Μετά, άπλωσε μια κουβέρτα στα σύννεφα - του είχαν απομείνει λίγα. Τον τελευταίο καιρό, μόνο σύννεφα. Σκοτεινός ουρανός. Θύμιζε μέλλον.
Το μέλι στα χείλη του είχε σκουριάσει. Ο πίνακας του Ιερώνυμου Μπος ήταν αλήθεια. Του είχαν πει ψέματα. Το είχαν παραπλανήσει. Με ρώτησε τι πιστεύω. Του είπα στη ζωή, όχι στις συνέπειές της. Μου είπε καληνύχτα. Και αποκοιμήθηκε.
Σταύρος Σταυρόπουλος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
τα εύκολα ψέματα εύκολα καίγονται
Κάτι δεν πάει καλά.
Κάτι πάει πολύ χειρότερα από τα συνηθισμένα εκείνα, που, χρόνια τώρα, μας κάνουν να λέμε κάθε τρεις και λίγο ότι «κάτι δεν πάει καλά».
Ο κ. Παπανδρέου είπε εν γνώσει του ψέματα στον ελληνικό λαό και κέρδισε τις εκλογές.
Πράγμα όχι καινοφανές, αλλά με αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτά τα ψέματα ήταν χοντρά.
Αμέσως μετά τις εκλογές περιεσφίχθη γύρω του έναν κλοιό συνεργατών που αντιμετωπίζουν το πολίτευμα όπως οι μουτζαχεντίν τις σουφραζέτες.
Ακολούθως άρχισαν βροχή οι πασοκιές. Με τα ηλεκτρονικά βιογραφικά, την ονοματολογία των υπουργείων και άλλα φαιδρά, κάργα αντιπαραγωγικά.
Στη συνέχεια ο κ. Πρωθυπουργός αφού ασκήθηκε με τον κ. Παπακωνσταντίνου στην προσφιλή τους σημίτεια δημιουργική λογιστική -πλην όμως με οικτρά αποτελέσματα- ανακάλυψε αίφνης ότι όχι μόνον έλεγε ψέματα προεκλογικώς ότι «υπάρχουν τα λεφτά», αλλά ότι προσέτι δεν «υπάρχει σάλιο».
Αρχισε τότε σοβαροφανώς έντρομος και αυτάρεσκα πανικόβλητος να φωνάζει εν δήμω τα εν οίκω, urbi et orbi ότι «είμεθα σε κώμα», ότι είναι η «χώρα στην εντατική» κι άλλα που έκαναν τα σπρεντ κανίβαλους.
Και τότε, αντί να στρωθεί κάτω η κυβέρνηση και να δουλέψει με παραγωγικά νομοσχέδια για το φορολογικό, το ασφαλιστικό, την παιδεία, την ανάπτυξη, ο κ. Πρωθυπουργός πάλι μεγαληγορώντας άρχισε τα ταξίδια δηλώνοντας (προς τους ιθαγενείς) «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και προς τους εταίρους κουταμάρες εν τη μεθερμηνεία τους για «πιστόλια στο τραπέζι», μπλόφες, κι άλλα τραγελαφικά όσον και κωμικοτραγικά -μέχρι και στην Ουγγαρία (γιατί άραγε;) έφθασε η χάρη μας.
*****
Υστερα από όλα αυτά βεβαίως τα πράγματα ζόρισαν -όμως οι πασοκιές τον χαβά τους: κυνήγαγαν πάλι κάτι φοροφυγάδες μεγαλογιατρούς στο Κολωνάκι τάχα- ενώ στην πραγματικότητα άρχισαν να σφάζουν δημοσίους υπαλλήλους.
Αντί η κυβέρνηση να τσακώσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων, άρπαζε απ' την τσέπη του συνταξιούχου 50 ευρώ.
Αντί να σταματήσει αμέσως τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος κι αντί να οργανώσει αμέσως (και να παρατάξει) τον δημόσιο πλούτο, συνέχισε να προσλαμβάνει συμβούλους, να επιχορηγεί αχαΐρευτους και να υπηρετεί κανονικά τους νταβατζήδες.
Ενας πίθος των Δαναΐδων αδηφάγος, τον οποίον καλούνται να γεμίσουν οι Ελληνες από το υστέρημά τους, ενώ ασύδοτοι οι έχοντες και κατέχοντες συνεχίζουν να αυξάνουν το πλεόνασμά τους.
Στο σημείο αυτό ο κ. Παπανδρέου διαπίστωσε ότι η πολιτική του δεν είναι σοσιαλιστική, αλλά ότι αποτελεσματικές στην παρούσα φάση είναι μόνον οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Τέτοια παραδοχή ιδεολογικής ήττας, ακόμα κι ως πασοκιά, δεν έχει προηγούμενο.
Αλλά εκτός της οικονομίας, και στους υπόλοιπους τομείς τα πράγματα το ίδιο χειμέρια βαίνουν. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, φέρ' ειπείν, πως όταν ο κ. Δρούτσας συζητά με τον κ. Νταβούτογλου περί υφαλοκρηπίδας δεν νομίζει ότι η υφαλοκρηπίδα είναι η Κορίνθου - Τριπόλεως.
Ή ότι η πράσινη ανάπτυξη είναι ολίγη από Σουφλιά χωρίς λιπαρά. Ή ότι η λυδία λίθος για την εκπαίδευση είναι η βάση του 10. Ή ότι χρειάσθηκε είκοσι μέρες ο κ. Παπακωνσταντίνου για να εννοήσει ότι το χαράτσι του 8% δεν είναι ο φόρος Τόμπιν.
Τσαπατσουλιές, ανακολουθίες, προχειρότητες, παλινωδίες, αναδιπλώσεις, πειραματισμοί μαθητευόμενων μάγων στου κασίδη το κεφάλι.
Κι έτσι παρά τους πανηγυρισμούς συχνά - πυκνά των παπαγάλων στα ΜΜΕ, φθάσαμε ώς εδώ: οι ξένοι σοφοί που θα έφερνε στη χώρα ο κ. Παπανδρέου να 'ναι οι κομισάριοι του ΔΝΤ.
Και τώρα παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στους Επικυριάρχους γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός υπό κατοχήν στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ομως, αδιάβροχος ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, δήλωνε χθες στη βουλή ότι «εμείς δεν πανηγυρίσαμε ποτέ», δειλός, έριχνε το φταίξιμο για τον ερχομό του ΔΝΤ στις «συντηρητικές δυνάμεις της Ενωσης» και μιθριδατικός, διακήρυττε ότι τώρα «νιώθει πιο σοσιαλιστής παρά ποτέ».
Δεν ξέρω πια τι λέει, όταν ξέρει τι λέει, κι ούτε ξέρω αν καν ξέρει τι λέει. Κάτι δεν πάει καλά...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.IV.2010 stathis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Κάτι πάει πολύ χειρότερα από τα συνηθισμένα εκείνα, που, χρόνια τώρα, μας κάνουν να λέμε κάθε τρεις και λίγο ότι «κάτι δεν πάει καλά».
Ο κ. Παπανδρέου είπε εν γνώσει του ψέματα στον ελληνικό λαό και κέρδισε τις εκλογές.
Πράγμα όχι καινοφανές, αλλά με αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτά τα ψέματα ήταν χοντρά.
Αμέσως μετά τις εκλογές περιεσφίχθη γύρω του έναν κλοιό συνεργατών που αντιμετωπίζουν το πολίτευμα όπως οι μουτζαχεντίν τις σουφραζέτες.
Ακολούθως άρχισαν βροχή οι πασοκιές. Με τα ηλεκτρονικά βιογραφικά, την ονοματολογία των υπουργείων και άλλα φαιδρά, κάργα αντιπαραγωγικά.
Στη συνέχεια ο κ. Πρωθυπουργός αφού ασκήθηκε με τον κ. Παπακωνσταντίνου στην προσφιλή τους σημίτεια δημιουργική λογιστική -πλην όμως με οικτρά αποτελέσματα- ανακάλυψε αίφνης ότι όχι μόνον έλεγε ψέματα προεκλογικώς ότι «υπάρχουν τα λεφτά», αλλά ότι προσέτι δεν «υπάρχει σάλιο».
Αρχισε τότε σοβαροφανώς έντρομος και αυτάρεσκα πανικόβλητος να φωνάζει εν δήμω τα εν οίκω, urbi et orbi ότι «είμεθα σε κώμα», ότι είναι η «χώρα στην εντατική» κι άλλα που έκαναν τα σπρεντ κανίβαλους.
Και τότε, αντί να στρωθεί κάτω η κυβέρνηση και να δουλέψει με παραγωγικά νομοσχέδια για το φορολογικό, το ασφαλιστικό, την παιδεία, την ανάπτυξη, ο κ. Πρωθυπουργός πάλι μεγαληγορώντας άρχισε τα ταξίδια δηλώνοντας (προς τους ιθαγενείς) «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και προς τους εταίρους κουταμάρες εν τη μεθερμηνεία τους για «πιστόλια στο τραπέζι», μπλόφες, κι άλλα τραγελαφικά όσον και κωμικοτραγικά -μέχρι και στην Ουγγαρία (γιατί άραγε;) έφθασε η χάρη μας.
*****
Υστερα από όλα αυτά βεβαίως τα πράγματα ζόρισαν -όμως οι πασοκιές τον χαβά τους: κυνήγαγαν πάλι κάτι φοροφυγάδες μεγαλογιατρούς στο Κολωνάκι τάχα- ενώ στην πραγματικότητα άρχισαν να σφάζουν δημοσίους υπαλλήλους.
Αντί η κυβέρνηση να τσακώσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων, άρπαζε απ' την τσέπη του συνταξιούχου 50 ευρώ.
Αντί να σταματήσει αμέσως τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος κι αντί να οργανώσει αμέσως (και να παρατάξει) τον δημόσιο πλούτο, συνέχισε να προσλαμβάνει συμβούλους, να επιχορηγεί αχαΐρευτους και να υπηρετεί κανονικά τους νταβατζήδες.
Ενας πίθος των Δαναΐδων αδηφάγος, τον οποίον καλούνται να γεμίσουν οι Ελληνες από το υστέρημά τους, ενώ ασύδοτοι οι έχοντες και κατέχοντες συνεχίζουν να αυξάνουν το πλεόνασμά τους.
Στο σημείο αυτό ο κ. Παπανδρέου διαπίστωσε ότι η πολιτική του δεν είναι σοσιαλιστική, αλλά ότι αποτελεσματικές στην παρούσα φάση είναι μόνον οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Τέτοια παραδοχή ιδεολογικής ήττας, ακόμα κι ως πασοκιά, δεν έχει προηγούμενο.
Αλλά εκτός της οικονομίας, και στους υπόλοιπους τομείς τα πράγματα το ίδιο χειμέρια βαίνουν. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, φέρ' ειπείν, πως όταν ο κ. Δρούτσας συζητά με τον κ. Νταβούτογλου περί υφαλοκρηπίδας δεν νομίζει ότι η υφαλοκρηπίδα είναι η Κορίνθου - Τριπόλεως.
Ή ότι η πράσινη ανάπτυξη είναι ολίγη από Σουφλιά χωρίς λιπαρά. Ή ότι η λυδία λίθος για την εκπαίδευση είναι η βάση του 10. Ή ότι χρειάσθηκε είκοσι μέρες ο κ. Παπακωνσταντίνου για να εννοήσει ότι το χαράτσι του 8% δεν είναι ο φόρος Τόμπιν.
Τσαπατσουλιές, ανακολουθίες, προχειρότητες, παλινωδίες, αναδιπλώσεις, πειραματισμοί μαθητευόμενων μάγων στου κασίδη το κεφάλι.
Κι έτσι παρά τους πανηγυρισμούς συχνά - πυκνά των παπαγάλων στα ΜΜΕ, φθάσαμε ώς εδώ: οι ξένοι σοφοί που θα έφερνε στη χώρα ο κ. Παπανδρέου να 'ναι οι κομισάριοι του ΔΝΤ.
Και τώρα παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στους Επικυριάρχους γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός υπό κατοχήν στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ομως, αδιάβροχος ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, δήλωνε χθες στη βουλή ότι «εμείς δεν πανηγυρίσαμε ποτέ», δειλός, έριχνε το φταίξιμο για τον ερχομό του ΔΝΤ στις «συντηρητικές δυνάμεις της Ενωσης» και μιθριδατικός, διακήρυττε ότι τώρα «νιώθει πιο σοσιαλιστής παρά ποτέ».
Δεν ξέρω πια τι λέει, όταν ξέρει τι λέει, κι ούτε ξέρω αν καν ξέρει τι λέει. Κάτι δεν πάει καλά...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.IV.2010 stathis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Βάση του 10
Ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι η βάση του 10 δεν απέδωσε και γι' αυτό καταργείται. Είχε όμως αποδώσει καλύτερα το προγενέστερο σύστημα, χωρίς αυτήν τη βάση; Οχι!
Αντί λοιπόν να βρεθεί μια νέα λειτουργική λύση, απλώς επιστρέφουμε απ' το διαγνωσθέν κακό στο οικείο χειρότερο. Μια ακόμα πασοκιά (εις ό,τι αφορά τις σοφιστείες), άλλη μια πασοκιά στην πράξη - τόσο μπορούμε
τόσο κάνουμε!..
Ελευθεροτυπία, "Ναυτίλος", χτες
Αντί λοιπόν να βρεθεί μια νέα λειτουργική λύση, απλώς επιστρέφουμε απ' το διαγνωσθέν κακό στο οικείο χειρότερο. Μια ακόμα πασοκιά (εις ό,τι αφορά τις σοφιστείες), άλλη μια πασοκιά στην πράξη - τόσο μπορούμε
τόσο κάνουμε!..
Ελευθεροτυπία, "Ναυτίλος", χτες
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)