θα 'μαι κοντά σου όταν με θες..

                                      

Είναι Πέμπτη..

Και?? Δεν έχει και. Εκεί τελείωσε.

........................................
Το παραμύθι;
- Το παραμύθι.
- Κι αυτή;
- Όση ώρα το διηγιόμουν κοιτούσα το ταβάνι. Όταν το τελείωσα και γύρισα να τη δω, κοιμόταν. Ήταν ήρεμη και χαμογελούσε.
- Και;
- Δεν έχει και. Εκεί τελείωσε. Άνοιξε τα μάτια της. Με βλέπει. Φέρνει μια βόλτα το βλέμμα της στο δωμάτιο. Συνειδητοποιεί, θυμάται, καταλαβαίνει. Τραβιέται από δίπλα μου και μου λέει: Δεν θέλω να ξανάρθεις... μην ξανάρθεις... Σε παρακαλώ!
Δεν ξαναπήγα.

Γιάννης Κακουλίδης

- Θα μπορούσε να ήταν κι έτσι.. δεν το ήθελε όμως έτσι.. ήθελε αίμα.. το είχε... 
- Και???

- Δεν έχει και... Δεν το εξήγησε ποτέ... Εκεί τελείωσε...  Όπως το ήθελε.. Εκεί τελείωσε

Το τέλος της τρέλας

προπάντων όταν κάποιος γράφει και κατανοεί ότι δεν υπάρχει ποτέ κανείς, κανείς, ανάμεσα στη σελίδα και στην πένα, ανάμεσα στο μάτι και στη σελίδα, ανάμεσα στο εγώ που σου γράφει και στο εσύ που με διαβάζει

Χόρχε Βόλπι
Το τέλος της τρέλας

 Κι όμως. Μια χαρά με βολεύει η τρέλα. Πάντα έχω να μιλήσω με κάποιον...

Speak Low (Bent Remix)

«Βαφτίζοντας» τις μικροδουλειές του Κράτους, μεταρρυθμίσεις

«Είναι ντροπή να βγαίνουν συνταξιούχοι στα 45 και στα 46, υπάρχουν ακόμη και σήμερα συνταξιούχοι στα 45 και αυτό πρέπει να σταματήσει», δήλωσε η σύμβουλος Βαρουφάκη Έλενα Παναρίτη, κατά τη διάρκεια ομιλίας σε εκδήλωση του Deree. Φυσικά και είναι ντροπή. Άρα πρέπει να φέρεις μια ρύθμιση που θα περιορίζει τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Κάντο! Θα βελτιώσει κατάτι την ευστάθεια του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό θεωρείται μεταρρύθμιση; Δύσκολο. Μάλλον για μια απλή διοικητική ρύθμιση μιλάμε.

Μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια συνολική αντιμετώπιση του ασφαλιστικού θέματος, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια λόγω των μειούμενων κάθε χρόνο εισφορών και της εντυπωσιακής αύξησης των συνταξιοδοτούμενων, οδηγείται σε τέλμα.

Στην κυβέρνηση έχουν μια ασυνήθιστη, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, αίσθηση του τι είναι μεταρρύθμιση. Οτιδήποτε κάνουν από μια ρύθμιση ληξιπρόθεσμων χρεών, μέχρι την χορήγηση τροφής στους φτωχούς, που άλλωστε είναι υποχρεωσή τους, την «βαφτίζουν» μεταρρύθμιση. Από τα 7 πρώτα μέτρα της λίστας Βαρουφάκη προς τους ετέρους, με τους οποίους θυμώνουν γιατί δεν της δίνουν την ανάλογη σημασία, το πολύ ένα (μείωση γραφειοκρατίας, ενίσχυση ανταγωνισμού) θα μπορούσε να θεωρηθεί μεταρρύθμιση και αυτό όταν θα γίνει συγκεκριμένο. Τα άλλα θέματα είναι είτε υπόλοιπα του παλαιού προγράμματος (του μνημονίου) είτε προσαρμοσμένες παροχές του πργράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο Δημόσιο για παράδειγμα ο ΟΟΣΑ στον οποίο προσφεύγουμε για να μας συμβουλέψει, έχει προτείνει από το 2013, την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο και προσλήψεις με συμβάσεις αορίστου χρόνου κατά τα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα! Θα το κάνει η κυβέρνηση; Γιατί ο οργανισμός αυτό πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη μεταρρύθμιση.

Για την ανταγωνιστικότητα, ο ΟΟΣΑ γνωρίζουμε όλοι ότι προτείνει την άρση των εμποδίων στους τομείς του λιανικού εμπορίου, της επεξεργασίας τροφίμων, του τουρισμού και των οικοδομικών υλικών, ζητώντας την κατάργηση 555 ρυθμίσεων που προστατεύουν συγκεκριμένα μικροσυμφέροντα. Αυτές είναι μεταρρυθμίσεις. Τι σημαίνει η εφαρμογή των εν λόγω μεταρρυθμίσεων; Ότι θα πληγούν παραγωγικές τάξεις όπως οι φαρμακοποιοι, οι κτηνοτρόφοι, οι λαικατζήδες, οι μαντράδες... Θα τα βάλουν μαζί τους; Χλωμό..

Όσο για την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, αναμένουμε ακόμα τα ονόματα των ολιγαρχών που είχε υποσχεθεί προεκλογικά στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης... Αυτό θα ήταν σίγουρα μεταρρύθμιση...

Από Palmografos.com: Palmografos.com - «Βαφτίζοντας» τις μικροδουλειές του Κράτους, μεταρρυθμίσεις - Του Νίκου Φιλιππίδη

Ο φτωχός, φτωχότερος

Βάλτε Καζαντζίδη στο πικάπ, ανάψτε κι ένα τσιγάρο στριφτό και πάμε να διαβάσουμε τα ευρήματα  έρευνας του γερμανικού Ιδρύματος Μακροοικονομικών Μελετών Hans Böckler. Πάμε να δούμε πόσο επιστημονικός είναι ο στίχος «ο φτωχός, ο φτωχός όταν πεθαίνει, τότε μόνο, τότε μόνο ξαποσταίνει».

Στο καιρό της κρίσης οι φτωχοί πλήρωσαν παραπάνω φόρους μέχρι και 337%. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος, ο αριθμός είναι τριψήφιος. Οι πλούσιοι επιβαρύνθηκαν με φορολογικές αυξήσεις 9%. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος, ο αριθμός είναι μονοψήφιος.

Στο πλαίσιο τη έρευνας αναλύθηκαν στοιχεία που αφορούσαν 260.000 ελληνικά νοικοκυριά. Προκύπτει λοιπόν ότι το ονομαστικό ακαθάριστο προϊόν των μέσων ελληνικών νοικοκυριών ανάμεσα στο 2008 και 2012 μειώθηκε έως και κατά ένα τέταρτο. Οι μεγάλες μειώσεις οφείλονται κατά το ήμισυ στις περικοπές των μισθών. Τα χαμηλά στρώματα έχασαν μέσα στην κρίση το 86% του συνολικού τους εισοδήματος, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες μόλις το 16%.
Από τη μια λοιπόν χάθηκαν τα εισοδήματα λόγω απολύσεων και περικοπών από τους εργοδότες, από την άλλη το κράτος ζητούσε όλο και περισσότερα.

Η θλιβερή ανισορροπία στην αύξηση των υποχρεώσεων απέναντι στο κράτος δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακή στα απόλυτα νούμερα. Ο φτωχός καλείται να πληρώσει κάποια κατοστάρικα παραπάνω φόρου. Τι είναι διακόσια ή τριακόσια ευρώ στη συνείδηση των τεχνοκρατών; Κι όμως, για εκείνον που ζει με το τίποτα αυτά τα διακόσια ή τριακόσια ευρώ είναι η επιβίωσή του.

Σημειώνεται στην έρευνα ότι οι περικοπές ήταν πολύ πιο εκτεταμένες από ό,τι χρειαζόταν για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας σε διεθνές επίπεδο. Σχετικά με τις μειώσεις μισθών σημειώνεται ότι ήταν πιο οδυνηρές στον ιδιωτικό τομέα. Οι αποφάσεις για τους μισθούς του δημοσίου είτε δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην πράξη είτε αποσύρθηκαν λόγω δικαστικών αποφάσεων.
Προκύπτει επίσης ότι το 2012 ένα στα τρία ελληνικά νοικοκυριά έπρεπε να ζήσει με ετήσιο εισόδημα 7.000 ευρώ. Δηλαδή μια οικογένεια ή ένα ζευγάρι ή έστω ένας άνθρωπος έπρεπε να τα βγάζει πέρα με λιγότερα από 600 ευρώ το μήνα.

Την έρευνα  για λογαριασμό του Ιδρύματος Hans Böckler εκπόνησε ο Τάσος Γιαννίτσης (τα έλεγε ο άνθρωπος, επί Σημίτη, ότι χωρίς μεταρρυθμίσεις πάμε στο γκρεμό) μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σταύρο Ζωγραφάκη. Ο Καζαντζίδης είναι διαχρονικός. «Η φτώχεια είναι αβάσταχτη/ κι απ’ την καρδιά μου τρώει/ χαρά δε μου `δωσε στιγμή/ και μου `χει κάνει τη ζωή/ πικρή σαν μοιρολόι».

 Κέζα Λώρη
ΤΟ ΒΗΜΑ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/03/2015

Το σταυροδρόμι του Αλέξη

Του Σάκη Μουμτζή

Μετά από 55 μέρες πορείας μέσα στην ομίχλη, καλείται ο Α. Τσίπρας να αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθήσει αυτός και η χώρα. Οι συνθήκες το έφεραν και βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα ουσιαστικά στο ξεκίνημα της κυβερνητικής του θητείας. Και αυτό είναι καλό για όλους μας.
Η υποβολή του καταλόγου των μεταρρυθμίσεων -ελπίζω να είναι σοβαρές και κοστολογημένες- δίνει την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να κάνει μία στρατηγική επιλογή. Να επιλέξει τον ζωτικό πολιτικό χώρο στον οποίον θα κινηθεί. Γιατί είναι ευνόητο πως η διαχωριστική γραμμή μνημόνιο/αντιμνημόνιο -που συσκοτίζει τις πολιτικές- έχει ημερομηνία λήξεως και μάλιστα πολύ κοντινή.

Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, έχουν να επιλέξουν μεταξύ της πολιτικής του Αριστερού Ρεύματος και μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι εταίροι μας, κινούνται σε ασύμβατο πεδίο με την πολιτική πρόταση της λαφαζανικής συνιστώσας. Οποιαδήποτε απόπειρα σύνθεσης των δύο πολιτικών προτάσεων θα οδηγήσει σε τερατογένεση με καταστροφικά αποτελέσματα και για τη χώρα και για την κυβέρνηση βέβαια.

Οφείλω να παραδεχθώ πως η πολιτική πλατφόρμα του Αριστερού Ρεύματος -με την οποία διαφωνώ προφανώς- είναι και συγκροτημένη και συνεκτική στο βαθμό που διακηρύσσει την αδυναμία υλοποίησης της εντός της ευρωζώνης. Οι πολιτικές που προτείνει, για να πραγματωθούν απαιτούν η Ελλάδα να ανακτήσει τη νομισματική της κυριαρχία, μακριά από τους περιορισμούς (νομικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς) της ευρωζώνης. Επειδή ακριβώς η συνολική θεώρηση του Λαφαζάνη δεν αφήνει εσωτερικές ασάφειες, θα είναι η μόνη πολιτική πρόταση που θα επιβιώσει ως η εναλλακτική της αριστεράς.

Αντιθέτως η κυριαρχία στην ευρωζώνη ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου περιορίζει σημαντικά τις επιλογές των χωρών της. Έτσι η ηγετική ομάδα του Σύριζα είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε γενναίες ιδεολογικές και πολιτικές εκπτώσεις από τις αφετηριακές – καταστατικές θέσεις του κόμματος, σε βαθμό που να μιλούμε για πολιτική μετάλλαξη. Αυτή ακριβώς η μετάλλαξη αν γίνει συνειδητά και οργανωμένα από τον Α Τσίπρα και τους συνεργάτες του, θα οδηγήσει στην μετατόπιση του ζωτικού χώρου του Σύριζα από το αντιμνημονιακό – αριστερό στρατόπεδο σε αυτό της σοσιαλδημοκρατίας.

Συνεπώς ο πρωθυπουργός αν θελήσει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των εταίρων μας για το εύρος και την ποιότητα των μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει να αντιληφθεί πως η εφαρμογή τους δεν μπορεί να γίνει από συνεργάτες του με στρατηγικά διαφορετική αντίληψη. Πολύ δε περισσότερο θα πρέπει να απομακρύνει κάθε σκέψη για νόθευση τους στην πράξη, στα πλαίσια πολιτικών ισορροπιών. Το παράδειγμα των προηγουμένων κυβερνήσεων είναι χαρακτηριστικό. Η Νέα Δημοκρατία και το Πασόκ προσπάθησαν τον ενδιάθετο κρατισμό τους να τον παντρέψουν με τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε η τρόικα. Τελικά δημιούργησαν μιαν ερμαφρόδιτη κατάσταση που τους οδήγησε στην εκλογική ήττα. Είναι σαφές νομίζω, πως σε περιόδους δομικών κρίσεων χρειάζονται ξεκάθαρες πολιτικές που θα εφαρμοσθούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα.

Ο Α Τσίπρας λοιπόν έχει μπροστά του έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, που τα προτάγματα του είναι συμβατά με τις μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις των εταίρων μας, ένα χώρο που η φθορά του πολιτικού προσωπικού που τον υπηρέτησε τον κατέστησε ορφανό από εκπροσώπηση. Με όχημα τις μεταρρυθμίσεις και κυρίως την απρόσκοπτη εφαρμογή τους, μπορεί ο Α. Τσίπρας καλύπτοντας την σοσιαλδημοκρατική περιοχή, να ηγεμονεύσει στην πολιτική ζωή του τόπου για πολλά χρόνια. Πρέπει να αντιληφθεί πως μόλις ο κίβδηλος διαχωρισμός μνημόνιο/ αντιμνημόνιο πάψει να παράγει πολιτικά αποτελέσματα, τον λόγο θα έχουν οι κρυστάλλινες πολιτικές προτάσεις. Και θα κληθεί να διατυπώσει τις δικές του.

Εάν δεν το πράξει, τότε όλες αυτές οι πρωτόγνωρες εμπειρίες που έζησε αυτό το δίμηνο στην ηλικία των 40 χρόνων του, δεν θα είναι αρκετές για να τον διασώσουν.
* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας

 Capital.gr

Παράλογο να ναρκισσεύεται η παρακμή - Του Χρήστου Γιανναρά

Οι δυσκολότερες στιγμές για έναν ηγέτη, οι πιο επώδυνες, πρέπει να είναι αυτές των ρήξεων. Οχι τόσο της σύγκρουσης με αδίστακτους αντιπάλους, κατεστημένα άνομα συμφέροντα, ιδιοτελείς ή ανεπαρκείς συνεργάτες. Το κυρίως οδυνηρό πρέπει να είναι η απρόσμενη αχρήστευση εγγύτατων φίλων, σφάλματα ή απρονοησίες που «καίνε» στενούς συνεργάτες, κεντρικά επιτελικά στελέχη.

Σίγουρα στην αρένα της πολιτικής πλεονάζουν οι εν ψυχρώ σκόπιμες συμμαχίες, οι συμφεροντολογικές συμπορεύσεις. Αλλά θα γεννιώνται ασφαλώς και φιλίες, θα ανακαλύπτονται συγκλίσεις νοο-τροπίας, κοινά κριτήρια αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων. Η άσκηση εξουσίας ήταν πάντοτε αμείλικτο δοκιμαστήριο «αντοχής των υλικών» – πόσο ανθεκτική είναι η ανιδιοτέλεια του καθενός, η ετοιμότητα και ικανότητά του για δημιουργική προσφορά, η ελευθερία του από εγωκεντρικές σκοπιμότητες. Από τα πανάρχαια χρόνια η κοινή εμπειρία βεβαιώνει ακατάπαυστα πόσο εύκολα μετασχηματίζονται οι αγαθές προθέσεις κοινωνικής προσφοράς σε μέθη εξουσιαστικής ηδονής, πόσο διαφθείρει ανεπαίσθητα και εξαχρειώνει τον άνθρωπο η δίψα της δημοσιότητας, της «αναγνωρισιμότητας», η βουλιμική εξάρτηση από κολακείες.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ακόμα άγνωστη (μη προβλεπόμενη) η έκβαση της απίστευτης σε ένταση και έκταση, λυσσαλέας προσπάθειας να αποβληθεί από το ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα Γ. Βαρουφάκης. Το μένος μοιάζει ενορχηστρωμένο και το εκφράζουν αδίστακτα κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, όπως και έντυπα χυδαίου κιτρινισμού. Η αμετρία της εμπάθειας αφαιρεί από τον πολίτη (τον οποιασδήποτε εθνικότητας Ευρωπαίο) τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους της τόσης απέχθειας και επιθετικότητας.

Υποθέτουμε τις ελπίδες που πρέπει να είχε επενδύσει στον κ. Βαρουφάκη ο πρωθυπουργός: Ισως τους συνέδεε και φιλία, πάντως προβλήθηκε ως ο δεύτερος σε ευθύνες συνεργάτης του στο τιτάνιο εγχείρημα να ξαναστηθεί στα πόδια της η ελλαδική κοινωνία. Καταξιωμένος στον διεθνή επιστημονικό στίβο ο κ. Β., με ευρύτατη προβολή των βιβλίων του στην αγγλόφωνη αγορά, νους οξύτατος και γοητευτικός αγορητής, διαθέτει προσόντα και εντυπωσιακή παρουσία που για πρώτη ίσως φορά εμφάνισε ελλαδίτης υπουργός Οικονομικών στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.

Δυστυχώς, μοιάζει να του λείπει η στόφα του ηγέτη: Διότι ο ηγέτης ξέρει να αξιοποιεί τα προσόντα του, αλλά δεν τα επιδεικνύει. Η διαφορά είναι λεπτή, όμως καίρια, αποφασιστική. Ο κ. Β. μπήκε στην αρένα με τον αέρα της βεντέτας. Στην αρχή μάς συγκίνησε, μας μετάγγισε περηφάνια – δεκαετίες ολόκληρες ντρεπόμασταν για τους σπιθαμιαίους που μας εκπροσωπούσαν στην Ευρώπη. Αλλά ο «αέρας» του νάρκισσου είναι μια άλλη ντροπή: είναι η υπεραναπλήρωση μειονεξίας, το σύνδρομο του αδικαίωτου εγώ.

Ετσι, η αρχική ανακούφιση άρχισε να μετατρέπεται σε ανησυχία. Γιατί πρώτο χάρισμα του αληθινού ηγέτη είναι να χειρίζεται τα ταλέντα του με την απλότητα αποδοχής του αυτονόητου: σαν να μην υπάρχουν. Οταν ένας ατάλαντος σπιθαμιαίος κομπάζει, γίνεται απλώς γελοίος. Οταν ένα ταλαντούχος ναρκισσεύεται, είναι επώδυνα θλιβερός, τον νιώθεις να αυτοαχρηστεύεται. Μακάρι να είναι αντισυμβατικός ο ηγέτης. Αρκεί να μπορεί να ξεχωρίζει τη γνησιότητα της αυθορμησίας από την εξεζητημένη αμφίεση και συμπεριφορά, την καινοτομία από τη συμπλεγματική επίδειξη.

Ξάφνιασε η αμφίεση του κ. Β. Εμοιαζε θαρραλέα άρνηση υποταγής στα στερεότυπα. Ωστόσο ο «αέρας» του τολμήματος ήταν θελημένα επιθετικός και η επιθετική προκλητικότητα, όταν είσαι ο ηττημένος και αναγκεμένος, εισπράττεται με δυσφορία: Είναι «χοντράδα» να προσέρχεσαι ζητώντας βοήθεια για «κρίση ανθρωπιστική» στη χώρα σου, και να το κάνεις ντυμένος με «σινιέ συνολάκι», τελευταία λέξη της μόδας. Κάπου «μπάζει» τέτοιος αντικομφορμισμός.

Η δυσφορία για την αμφίεση επιτάθηκε από την πληθωρική, κατακλυσμική παρουσία του κ. Β. στα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ. Καταιγισμός συνεντεύξεων, δηλώσεων, δημόσιων αντιμαχιών, σε ποσότητα και πυκνότητα που απαιτούν πλήρη και αποκλειστική απασχόληση – τέτοιο φόρτο αναλαμβάνει μόνο ένας «κυβερνητικός εκπρόσωπος», όχι ο επιτελάρχης της Οικονομίας. Αποτέλεσμα: δόθηκαν λαβές στη γερμανική εμπάθεια να χαρακτηρίζει τους Ελληνες, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, «μη σοβαρούς».

Θριαμβική επιβεβαίωση του απαξιωτικού αυτού ισχυρισμού ήταν η φωτογράφιση του ζεύγους Β. για το ελαφρολαϊκό περιοδικό Paris Match. Το είδος και «ύφος» της φωτογράφισης ταξιθετούσε οριστικά τον ναρκισσισμό του χαρισματικού υπουργού στο είδος του «ανεπαίσθητου» επαρχιωτισμού. Και το πιο οδυνηρό: Επέτρεπε στον κ. Σόιμπλε να περιφρονεί, βαρβαρικά και αναιδέστατα, κάθε έννοια δημοκρατίας, κάθε σεβασμό της εκφρασμένης βούλησης ενός λαού, δηλώνοντας ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέστρεψε όλη την εμπιστοσύνη που είχε επιτευχθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση» («Κ» 17.3.2015). Τόσο απερίφραστος χαρακτηρισμός των πρασινογάλαζων ελλαδικών κυβερνήσεων ως παρακεντέδων εξυπηρέτησης των γερμανικών φιλοδοξιών δεν είχε ποτέ αποτολμηθεί.

Είναι τιμή απροσμέτρητη να εμπιστεύονται εκατομμύρια ανθρώπων τη διαχείριση της ζωής τους και των ελπίδων τους, τη χαρά και την ποιότητα της καθημερινότητάς τους σε έναν ηγέτη. Αυτή η τιμή είναι παραπάνω από φιλίες, συντροφικούς δεσμούς, πολύχρονες συμπορεύσεις. Γι’ αυτό και οφείλει ο κ. Τσίπρας στον κ. Βαρουφάκη την επώδυνη και για τους δυο ρήξη: «Φίλε Γιάννη (με δύο «ν», γιατί ο σεβασμός για τη γλώσσα σαρκώνει τον σεβασμό για την κοινωνία) άθελά σου κάηκες, είσαι πια καμένο χαρτί. Την οδυνηρή ρήξη την υπαγορεύει το κοινό μας χρέος, αλλά και η κοινή ενοχή: Εχεις ευθύνη που σπατάλησες σπουδαίο τάλαντο και είμαι ένοχος που δεν σε συγκράτησα έγκαιρα».

Η εντολή που δόθηκε στον κ. Τσίπρα (και μέγιστη τιμή) είναι να στήσει την Ελλάδα στα πόδια της, να δώσει στη ζωή μας ειρήνη και αξιοπρέπεια. Να αποτρέψει την επιστροφή στις προτιμήσεις που έχει για τη διακυβέρνησή μας ο κ. Σόιμπλε, επιστροφή στον εφιάλτη ανυπόφορης ατίμωσης.

Η Καθημερινή

22/3/2015