εκείνο που πέρασε

Είναι κοντά ‘κείνο που πέρασε
ή ‘κείνο που θάρθει?

Πάνος Κυπαρίσσης
Η σιωπή των κήπων

Ιθαγένεια..

Υπέρ της χορήγησης της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών είναι ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Εναντίον σε αυτήν τη χορήγηση ο Πειραιώς Σεραφείμ.
Ας ησυχάσουν οι δυο ιερείς (κι όλοι οι κληρικοί που ανακατεύονται με αυτό το ζήτημα) -μας βλάπτουν και οι δυο το ίδιο. Δεν είναι δουλειά δική τους το τι θα κάνει η πολιτεία με τα του Καίσαρος.
Ας έχουν τη γνώμη τους ως πρόσωπα• όχι όμως κι ως παράγοντες του πολιτεύματος -με τοποθετήσεις (ούτε καν υπό τη δορά του κηρύγματος) διότι, απλούστατα, δεν είναι τέτοιοι παράγοντες.
Δεν είναι πλέον η χώρα Οθωμανικό σαντζάκι, ώστε να εκπροσωπούν οι Δεσποτάδες το ρωμέικο μιλιέτι στον Τύραννο, πολλοί δε από δαύτους να συνεργάζονται μαζί του, κι όλοι μαζί να λένε στον λαό τι να κάνει.
Ας ησυχάζουν σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα οι Δεσποτάδες. Εχουν άλλωστε βεβαρημένο κυρίως παρελθόν. Παραβιάζοντας συχνά ακόμα και την πιο βαθιά ουσία της θρησκείας τους, αντί να αντιμετωπίζουν ως αδελφές θρησκείες το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό, έχουν επιδείξει μισαλλοδοξία και, ενίοτε, αγριότητα. Οπως εξάλλου και προς τους ρωμιούς. Αν εξαιρέσει κανείς δυο Δεσπότες που βγήκαν αντάρτες στην Κατοχή, καθώς και τον λαϊκό κλήρο που στέκονταν στα δύσκολα (Τουρκοκρατία, Κατοχή) στο πλάι του λαού, κατά τα άλλα Δεσποτάδες και Δυνατοί πήγαιναν πάντα ή, αν όχι πάντα, συνήθως μαζί. Χέρι - χέρι...
Ας ησυχάζουν οι πολυπράγμονες Δεσπότες (ξέρουν αυτοί τι εστί ησυχασμός), βρίσκονται πολύ μακριά από το πρωταρχικό εκείνο conjugere rationem fidemque (να ενώσουμε την πίστη με τη λογική) του Βοήθιου κι ακόμα μακρύτερα από τον Καισαρείας Βασίλειο, («Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»).
Οταν δούμε την Ελλαδική Εκκλησία να πρωτοστατεί (ναι να πρωτοστατεί) για να αποκτήσουν επιτέλους οι Μουσουλμάνοι τζαμί στην Αθήνα, τότε τα ξανασυζητάμε. Κι όταν λέμε τα «ξανασυζητάμε» δεν εννοούμε τα πολιτικά και τα πολιτειακά (αυτά είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο», του Καίσαρα, του Δήμου, του λαού, του λαϊκού κράτους), τα άλλα να συζητήσουμε «για το καλό, για το κακό, τη δόξα και τα πλούτη» που λένε και οι «Δερβισάδες» των «Χειμερινών Κολυμβητών».
Να ανάψουμε, αν θέλετε κι ένα κεράκι, στη «θύραθεν παιδεία» των Βυζαντινών και στους νεομάρτυρες που έσωσαν την ψυχή του λαού στην τουρκοβενετοκρατία, αλλά ώς εκεί, πατέρες μου. Τα υπόλοιπα η Βουλή των Ελλήνων, οι πολίτες και οι πολιτικοί.
Και με την ευκαιρία: σε πρόσφατη σφυγμομέτρηση (χθεσινά «Νέα») εφτά στους δέκα Ελληνες είναι υπέρ της χορήγησης της ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα!
Ποσοστό πολύ υψηλότερο από τα συνήθη στη διαφωτισμένη Δύση και μάλιστα παρά το σοκ που έχουν υποστεί οι ρωμιοί από την απότομη και μεγάλη μετανάστευση, όπως και από την εντεινόμενη μεταναστευτική πίεση σε μια συνοριακή ως προς την Ευρωπαϊκή Ενωση χώρα.
Οταν λοιπόν ορισμένοι κουφιοκεφαλάκηδες κατηγορούν εύκολα και συλλήβδην τους Ελληνες για ρατσισμό, τι υπηρεσία προσφέρουν στους μετανάστες;
Ο νόμος που προτείνει η κυβέρνηση για τους μετανάστες είναι ένας κατ' αρχήν καλός νόμος• και με τις βελτιώσεις που μπορούν να προκύψουν μέσα από τον εθνικό διάλογο και την εθνική συναίνεση, μπορεί και πρέπει να γίνει νόμος του κράτους.
Κι επ' αυτού (εκτός απ' τους κληρικούς) ας προσέξει λίγο και η Αριστερά: έχοντας τρόπον τινά «νομιμοποιήσει» κάποιους δυστυχείς καραγκιόζηδες να κατηγορούν όποιον πολίτη γουστάρουν για εθνικισμό, αντισημιτισμό και δεν συμμαζεύεται, δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στον διάλογο και τη γόνιμη αντιπαράθεση των ιδεών. Γιατί; Διότι έξω απ' τα σύνορα της Αριστεράς δεν αρχίζει ο... ΛΑΟΣ. Κι ούτε μπορεί να χαρίζεται στον ΛΑΟΣ τέτοια επικράτεια. Δεν έχει τέτοιο εύρος, ας μην του αναγνωρίζεται απ' την Αριστερά προίκα που δεν έχει ούτε στα γράμματα ούτε στα άρματα.
Οσο για το θέμα της ιθαγένειας, φον κωλοτούμπεν απεδείχθη και σ' αυτό ο κυρ Καρατζαφέρης. Τον ξεσκέπασε και μπράβο του ο κ. Χατζηνικολάου, όταν του θύμισε ότι το 2007 και ο κυρ Καρατζαφέρης δεχόταν να παίρνουν την ιθαγένεια τα παιδιά των νομίμων μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα.
Τώρα, λοιπόν, τι το ζητάει το δημοψήφισμα; για να αποφανθούμε αν έλεγε κουταμάρες τότε;
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.Ι.2010 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα (ναυτίλος)

Ελλειμμα εκτίμησης

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
Τα αρνητικά δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο για την Ελλάδα παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Και δεν μιλάμε για έντυπα λαϊκής κατανάλωσης ή φθηνού εντυπωσιασμού, αλλά για τις μεγαλύτερες και τις εγκυρότερες εφημερίδες του πλανήτη. Ομολογώ πως τέτοια γενική κατακραυγή δεν έχω ξανασυναντήσει ούτε στις χειρότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας. Και ούτε μπορώ να θυμηθώ εύκολα τόσο αρνητική δημοσιότητα για μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τι συμβαίνει άραγε; Ασφαλώς το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι και υπαρκτό και σοβαρό. Από μόνο του, όμως, μάλλον δεν δικαιολογεί το μέγεθος της οχλοβοής. Εντάξει, η ΝΔ τα έκανε ρημαδιό και το ΠαΣοΚ που τη διαδέχτηκε σέρνει τα πόδια του, αλλά δεν ξέρω πόσο αυτό δικαιολογεί δύο πρωτοσέλιδα και δύο κύρια άρθρα της «Wall Street Journal» μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες- για να σταθώ σε ένα μόνο παράδειγμα... Για να το πω απλά, δεν βλέπω γιατί να καίγεται το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης για το «Ρlan Β» του Παπακωνσταντίνου.

Με κάτι τέτοια, βεβαίως, φουντώνουν οι πιο βλακώδεις «θεωρίες συνωμοσίας», ιδίως σε μια χώρα που συνηθίζει να θεωρεί ότι την επιβουλεύονται όλοι. Εντάξει, υπάρχει σίγουρα ένα στοιχείο υπερβολής. Εντάξει, υπάρχει ενδεχομένως και μια πλευρά κερδοσκοπίας. Αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι ο διεθνής καπιταλισμός διέταξε ξαφνικά τον διεθνή Τύπο να υποχρεώσει τον Παπανδρέου να ανεβάσει τον φόρο στα καύσιμα.

Αντιθέτως, και όσο περνάει ο καιρός, τείνω να πιστέψω ότι το πραγματικό οικονομικό πρόβλημα είναι δευτερεύον. Και ότι αυτό που κυρίως πλήττει τη χώρα είναι η εικόνα της. Η εικόνα μιας κοινωνίας βυθισμένης στην αμεριμνησία, χωρίς καμία αίσθηση προσπάθειας και πειθαρχίας, η οποία ζει κοροϊδεύοντας τον κόσμο και κυρίως τους συνεταίρους της. Μια εικόνα που ενοχλεί, όταν δεν εξοργίζει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι ξένοι με τους οποίους έτυχε να συνομιλήσω το τελευταίο διάστημα δεν στέκονται τόσο στο χρέος ή στα ελλείμματα, όσο στα ψεύτικα στοιχεία που στέλναμε στις Βρυξέλλες. «Μα είναι δυνατόν ένα κράτος να ψεύδεται;», ρωτούν όσοι αφελείς προέρχονται από χώρες όπου το ψέμα είναι παράπτωμα και όχι μέθοδος άσκησης πολιτικής.

Για να πω τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό που είμαστε δεν αρέσει σε κανέναν και ούτε μας πιστεύουν όταν υποσχόμαστε να γίνουμε καλύτεροι. Πολύ φοβούμαι, δηλαδή, ότι ονομάστηκε «έλλειμμα αξιοπιστίας» κάτι που στην πραγματικότητα είναι «έλλειμμα εκτίμησης» και το οποίο χρειάζεται πολλά περισσότερα από ένα Σχέδιο Σταθερότητας για να αντιμετωπιστεί.

jpretenteris@dolnet.gr
ΤΟ ΒΗΜΑ, σήμερα

Συμφωνώ με τα παραπάνω, μόνο που δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μη ψεύδεται. Ισως οι άλλοι το κάνουν πιο παστρικά, ίσως εμείς να το κάνουμε ασύστολα..
Ισως απλά να είμαστε μια εξαιρετική ευκαιρία για να χτυπηθεί το ευρω..

Αχ να σε βρω...

Ορφέας Περίδης

Ημέρες...

Ημέρες...
ή μάλλον ώρες της ζωής μου
δεμένες με βάρος, ξανάρχονται
εμπρός μου, γύρω μου, δε φεύγουν.

Της Ζωής Καρέλλη

Εισαγγελείς

Δημήτρης Δανίκας , ddanikas@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 19 Ιανουαρίου 2010
ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ Η αξιωματική αντιπολίτευση να επικρίνει την κυβερνητική πολιτική; Φυσικά. Αλίμονο αν δεν είχε στόμα και λαλιά. Με τρεις προϋποθέσεις για τον Αντώνη Σαμαρά. Η πρώτη, η συλλογική αυτοκριτική για τα εφιαλτικά πεπραγμένα της νεοδημοκρατικής ακρίδας. Μέχρι στιγμής σφυρίζουν αδιάφορα οι γαλάζιοι παλατιανοί. Η δεύτερη, η καταγγελία η ονομαστική. Ποιοι οργάνωσαν, σκηνοθέτησαν, πρωταγωνίστησαν και ωφελήθηκαν απ΄ αυτήν τη λαίλαπα την πρωτοφανή. Και ο τρίτος, η σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Η διαπόμπευση είναι προϋπόθεση της χειρουργικής τομής. Αυτή η λύτρωση για να προσεγγίσει το κόμμα μια κάποια, ελάχιστη ηθική. Κοίτα ποιοι μιλάνε δηλαδή. Οι άνθρωποι που έφεραν για δεύτερη φορά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Χωρίς κανένα κόστος, καμία τιμωρία, χωρίς την ελάχιστη ποινή. Το πλιάτσικο πορεύεται με την ασυλία και το θράσος με τη νεοελληνική αμνησία. Τα βαθύτερα αίτια της χρεοκοπίας βρίσκονται εκεί. Εισαγγελέας ο δολοφόνος αυτής της καταστροφής!

"ΤΑ ΝΕΑ"

Η κάθοδος των μυρίων ...αξιών

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ
Το ότι ο (ακόμα) πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ Χρήστος Παναγόπουλος ανήκει στην ίδια «σχολή» με τον Γιώργο Βουλγαράκη (και άλλους αναρίθμητους...), στην οποία διδάσκεται ότι «το νόμιμο είναι ηθικό», δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς.
Επίσης, δεν νομίζω να αμφισβητείται πως οι επ' εσχάτω αποκαλυφθέντες (ο κόσμος το 'χε τούμπανο, αλλά τέλος πάντων...) σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, εργαζόμενοι, συμβασιούχοι και λοιπά υψηλόμισθα στελέχη της ΕΡΤ, από κοινού με τον πρόεδρο, επέδειξαν προς την κυβέρνηση που τους όρισε συμπεριφορά... άξια του μισθού τους και ανάξια για μέσο ενημέρωσης κρατικής (με υποχρεωτική συνδρομή του πανελληνίου) χρηματοδότησης.
Ενα πράγμα με προβληματίζει: Οταν ο αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος δεν ανακοινώνει παραδείγματα υψηλόμισθων στελεχών της ΕΡΤ, με το αιτιολογικό (που είναι σωστό) ότι «η δημοσιοποίηση μισθών είναι παράνομη» - συνταγματική δέσμευση που, ίσως, αρθεί. Μήπως, ο κ. υπουργός έχει τη γνώμη ότι, εάν «έβγαιναν στη φόρα» οι υψηλές αποδοχές (που λίγο-πολύ έχουν μαθευτεί!), αυτοί που τις εισέπρατταν δεν θα είχαν «μούρη να φανούν» στον κόσμο;
Διότι πολύ φοβούμαι ότι, στην κάθοδο των... μυρίων αξιών που (κατα)λαμβάνει (την) χώραν τουλάχιστον από δευτέρας τετραετίας ΠΑΣΟΚ (1985) και εντεύθεν και πήρε κουτρουβάλες επί νεοδημοκρατικών ημερών Κώστα Καραμανλή, ουδείς κονομημένος (από εύνοια Δημοσίου ή κομπίνα εις βάρος Δημοσίου!) έχασε τον ύπνο από τύψεις όσο χρόνο κονομούσε. Τον έχασε όταν έπαψε να κονομάει, επειδή έπαψε να κονομάει και κονομούσαν άλλοι! Από εκεί νομίζω, από την ηθική (επιτέλους!) απαξίωση του χρήματος, που είναι συγχρόνως απαξίωση της εργασίας και της πολιτικής (ποιοι παράγουν και ποιοι και πώς πληρώνονται από το προϊόν που παράγεται!), πρέπει να ξεκινήσει όποιο βήμα ανόδου. Αλλιώτικα...
Ελληνας ήταν και ο Σίσυφος!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ , ΣΗΜΕΡΑ

Ο Πανταχόθεν...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

0ι ληστείες, ακόμη και γκανγκστερικού τύπου ή ιλαροτραγικών διαστάσεων (ληστεία σε γαμήλιο γλέντι) πολλαπλασιάζονται, η παραβατικότητα αυξάνεται, οι επιδείξεις αφασικής βίας (εκρήξεις, γκαζάκια, ξυλοδαρμοί) σε ημερήσια διάταξη, οι ποικίλες εκτροπές πυκνώνουν (πυρπόληση της Συναγωγής στα Χανιά, εισβολή ακροδεξιών σε εκδήλωση για τους μετανάστες κ.ά.)... Εξαιρετική προβλέπεται η συνέχεια *** Η κυβέρνηση παρουσίασε βιαστικά τον «Καλλικράτη» χωρίς να πει πού θα βρεθούν τα 4 δισ. ευρώ που απαιτούνται για να λειτουργήσει, η Νέα Δημοκρατία μιλάει επιπόλαια για ακυβερνησία, το ΚΚΕ θεωρεί ότι οποιαδήποτε βελτίωση είναι βλαπτική γιατί ενισχύει το αστικό κράτος, ο ΛΑΟΣ κλείνει το μάτι στον υπαρκτό πρωτογονισμό και στις εύλογες αγωνίες και ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί το προοδευτικό του καθήκον στηρίζοντας την κυρία Δραγώνα... Εξαιρετική φαντάζει η προοπτική *** CUT: Τι λένε επί της ουσίας του «Καλλικράτη» ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άνθρωποί του στην Αυτοδιοίκηση; Σχεδόν τίποτε. Ούτε ένα μεστό επιχείρημα. Θα ήταν άδικο -η δίκη προθέσεων- αν πει κανείς ότι η αγωνία του χώρου αυτού αφορά τις εκλογικές απώλειες που συνεπάγεται (αυτοδιοικητικά) ο «Καλλικράτης» για την Αριστερά; (Τουλάχιστον το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη άποψη. Δογματική και ανέρειστη, αλλά άποψη) *** Ευτυχώς να λες, υποβολέα, που υπάρχει ο Πάγκαλος και λέει κάνα ανέκδοτο (για κυβέρνηση που παίζει ΝΒΑ) και περνάει κάπως ανώδυνα η ώρα...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ , ΣΗΜΕΡΑ

Στον καιρό της Πετρούλας

Tης Ολγας Σελλα
Φαίνεται πως η λογική του σκληρού, αποκαλυπτικού, αδιάκριτου reality διαπερνά όλο και περισσότερο τα ήθη. Οχι μόνο τα προσωπικά, αλλά και τα καλλιτεχνικά. Γιατί πώς αλλιώς να γίνει κατανοητή η έκδοση ενός βιβλίου που θέμα του έχει τις προσωπικές στιγμές, τις ιδιαίτερες συμπεριφορές, τις παρεΐστικες συναντήσεις εκδοτών, συγγραφέων, δημοσιογράφων, με όλα τα ανάλαφρα ή τα σοβαρά που λέγονται σε τέτοιου είδους συναθροίσεις;
Δεν έχει κανένα νόημα η υπόμνηση του τίτλου του βιβλίου ούτε του ονόματος του συγγραφέα. Θα έμοιαζε σαν να ανακυκλώνουμε εκείνη την καθόλου παλιά προτροπή που καλούσε απαντες και άπασες να δουν τον καιρό της Πετρούλας. Ενα κορίτσι που έκανε (κάνει) reality και γαργαλιστικό το δελτίο καιρού, πετυχαίνοντας έναν διπλό στόχο: από τη μια, να κινητοποιήσει τις φαντασιώσεις των θεατών και, από την άλλη, να αυξήσει την τηλεθέαση του καναλιού που την εργοδοτεί.
Είναι κάτι σαν τ’ απομεινάρια εκείνων των φτηνών επιθεωρήσεων που φιλοξενούνται σε διάφορα χειμωνιάτικα ή καλοκαιρινά θέατρα και κλείνουν, σε κάθε φράση διαλόγου, πονηρά το μάτι στο κοινό, με μόνα υλικά τα χοντροκομμένα σεξουαλικά υπονοούμενα, γυμνασιακού επιπέδου και ευφυΐας. Αυτή τη φορά, στις σελίδες του βιβλίου, όλα αυτά, τα ίδια πράγματα, είναι ενδεδυμένα με ξερολισμό, έπαρση, αυθάδεια και αδιακρισία. Και όχι για ήρωες φανταστικούς, αλλά για πρόσωπα υπαρκτά, γνωστά μας, ενεργά αυτής της πόλης και της λογοτεχνικής της κοινότητας.
Είναι κι άλλες φορές, σχετικά πρόσφατα, που Ελληνες συγγραφείς έκαναν ήρωες υπαρκτά πρόσωπα, συγχρόνους τους, συνεργάτες και ομοτέχνους τους. Ασχέτως με το επιτυχές ή όχι λογοτεχνικό αποτέλεσμα, δεν έφτασαν ποτέ στο επίπεδο της ανήθικης αδιακρισίας στην προσωπική ζωή των ανθρώπων.
Ποιους αφορά αυτό το βιβλίο; Ισως όχι τη μελλοντική ιστορία της λογοτεχνίας, αλλά μια ιστορία των κοινωνικών συμπεριφορών και αξιών του 21ου αιώνα, που θα κάνει φανερό πόσο ο ρεαλισμός έχει ταυτιστεί με το φτηνό reality. Και πόσο οι κώδικες αυτού του φρούτου, που κοντεύει να σαπίσει και απλώνεται από τη μαγειρική μέχρι το προξενιό και το αλληλοκάρφωμα, περνούν πια στα χωράφια της λογοτεχνίας.
Και ο συγγραφέας της ιστορίας μας, που δυστυχώς είναι αληθινή, δεν διστάζει να... αποκαλύψει τις προσωπικές του σχέσεις, τις προσωπικές ερωτικές επιδόσεις και επιλογές, τις πιο μύχιες σκέψεις του για βιβλία και συγγραφείς. Οπως ακριβώς η Πετρούλα δεν διστάζει να αποκαλύπτει όσα ονειρεύονται οι θεατές, όπως ακριβώς τα reality δεν διστάζουν να ισοπεδώσουν ανθρώπινα συναισθήματα, ανθρώπινα ελαττώματα και αδυναμίες.
Μόνο που εκεί το μέσον είναι άλλο και άλλες οι επιδιώξεις: είναι η εικόνα, η τηλεθέαση, η πίτα της διαφήμισης. Φαίνεται πως ακριβώς αυτά τα κριτήρια αρχίζουν να περνούν και στις σελίδες της λογοτεχνίας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΣΗΜΕΡΑ

Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Tης Χριστινας Κοψινη
Εντυπωσιακός ο κατάλογος με τους υψηλούς μισθούς στη ΝΕΤ. Οχι για τα πρόσωπα που αμείβονται με πάνω από 200 ή 300 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Aλλωστε, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τι κάνουν και κυρίως τι σκέπτονται οι μεμονωμένοι άνθρωποι. Ούτε ενδιαφέρει αν είναι αριστεροί, δεξιοί ή προσχώρησαν στο κόμμα του «παντός καιρού». Kαι ούτε που ενδιαφέρει αν αυτοαξιολογούνται ακριβότερα σε σύγκριση με την εξειδικευμένη μαστοριά ενός καθηγητή μικροχειρουργικής από το χέρι του οποίου χαράσσεται καθημερινά η γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο;
Σημασία έχει ότι στην υπόθεση των ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων του Δημοσίου, ο κλάδος σιώπησε. Και οι συνδικαλιστικές επαγγελματικές μας ενώσεις, τόσο εύθικτες σε ζητήματα κεκτημένων, παρατηρούν, το πώς εκμαυλίζονται δημοσιογράφοι από τις σχέσεις τους με το κράτος.
Χαρακτηριστική η «θυμωμένη» ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ. Το μόνο που είδε στις λίστες για τους μισθούς ήταν «η επίθεση κατά της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, που κλιμακώνεται επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα». Δηλαδή, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ρίχνει έναν γενικό αφορισμό κι αφήνει στο απυρόβλητο το άβατο του Δημοσίου, της ΝΕΤ, του ΑΠΕ, των δημοτικών ραδιοφώνων.
Απαγορευμένη ζώνη είναι όλα αυτά για το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, που ενώ γνωρίζει πολύ καλά τον φαύλο κύκλο με την εξουσία –στην οποία εύκολα μπορεί να παγιδευτεί ακόμη κι ένας «υπεράνω πάσης υποψίας» δημοσιογράφος–, ταμπουρωμένο πίσω από το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων, επιρρίπτει την ευθύνη στο ιδιωτικό κατεστημένο.
Ας μην κρυβόμαστε. Δεν φταίνε οι ιδιώτες για τις σπατάλες στην ΕΡΤ. (Οπως δεν φταίνε και για τη διατήρηση άσκοπων αστυνομικών στο εσωτερικό της Βουλής, απραγματοποίητων υπερωριών στις επιτροπές της και πλασματικών χρόνων εργασίας στους ΟΤΑ.) Δεν ευθύνεται ο ιδιώτης που η ΝΕΤ ενίσχυσε το star system με υψηλότατους μισθούς. Που ακόμη και οι αριστεροί που είχαν κάποτε ως επαγγελματίες το ηθικό πρόταγμα, το έχασαν μέσα στην υπερπροσφορά των προνομίων. Δεν φταίνε ο εκδότης και ο καναλάρχης γι’ αυτά.
Αλλωστε, ο αγώνας δρόμου των ΜΜΕ για τη διαφημιστική πίτα δημόσιου – ιδιωτικού ήταν και θα είναι αντικείμενο σκληρού ανταγωνισμού. Και στο κάτω κάτω, γιατί θα έπρεπε οι μισθοί των δημοσιογράφων στους ιδιωτικούς ομίλους να είναι το συγκριτικό μέγεθος γι’ αυτούς της δημόσιας επιχείρησης; Eφόσον καταβάλλουμε δημόσιο τέλος ακόμη και για τους κοινόχρηστους χώρους των πολυκατοικιών που δεν έχουν συσκευή τηλεόρασης, πρέπει να ελέγχουμε τα πάντα γύρω από τις προσλήψεις, τους μισθούς, τους ειδικούς και γενικούς συμβούλους.
Το δημόσιο τέλος υπέρ της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης υποτίθεται ότι αποσκοπεί στη διατήρηση της ανεξαρτησίας, τη διαφάνεια και την αντικειμενικότητά της. Γι’ αυτόν το λόγο το πληρώνουμε.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΣΗΜΕΡΑ

Το «σκάνδαλο του αιώνα»

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

«Είχαμε μια ήπια γρίπη (ιός Η1Ν1) και μία λάθος πανδημία», λέει ο επιδημιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, επικεφαλής της Επιτροπής Υγείας του Συμβουλίου της Ευρώπης, που μιλάει για το «μεγαλύτερο ιατρικό σκάνδαλο του αιώνα»...

Ο κ. Βόνταργκ μίλησε στη Δήμητρα Πανάνου («Realnews»):

- «Δεν υπήρχε καμία ένδειξη που να δικαιολογεί την κήρυξη πανδημίας τον περασμένο Ιούνιο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας... Θα πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε αν μπορούμε να βασιζόμαστε σ' αυτόν τον οργανισμό. Θα πρέπει να μάθουμε πώς κινήθηκε το σύστημα και ποιος ήταν υπεύθυνος για τις λάθος αποφάσεις, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε ανάλογα φαινόμενα στο μέλλον».

- «Υπάρχουν ενδείξεις όσον αφορά το μεγάλο ενδιαφέρον των φαρμακευτικών εταιρειών για την κήρυξη πανδημίας».

(Σ.Σ.: Ανάλογο ρεπορτάζ - του Νικήτα Κουριδάκη - δημοσιεύθηκε στο «Εθνος»)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Που είναι όλοι αυτοί και κυρίως από τα ΜΜΕ που μας είχαν ζαλίσει τα αρχίδια???

Αρπακτικά και αγύρτες

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω, υποβολέα, δεν εκπορεύονται από ανθρώπους επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίας ή ευένδοτους σε ιδεοληψίες.

Θεωρούν δεδομένη την κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά ανιχνεύουν πτυχές οι οποίες φωταγωγούν και προφανείς ευθύνες άλλων. Των... σωτήρων! Και των ιθυνόντων που συμπεριφέρονται σαν συνοφρυωμένοι επιθεωρητές στα ελληνικά σχολεία τη δεκαετία του '60. Ιδού, λοιπόν: «Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει; Η συζήτηση είναι πολύ της μόδας, και οι εταιρείες αξιολόγησης τροφοδοτούν συνεχώς αυτές τις συζητήσεις. Οχι μόνο δεν έδειξαν την ίδια προθυμία, αλλά ούτε καν προέβλεψαν τη χρεοκοπία της ENRON το 2001, ούτε την κρίση των επισφαλών δανείων το 2007» (Ντομινίκ Σίκο, στη γαλλική «Humanite Dimanche» και την «Εποχή») *** «Η Γερμανία φταίει για την κρίση στην Ελλάδα», αλλά και για τα συναφή προβλήματα που αντιμετωπίζουν και άλλες χώρες του Νότου, λέει στα «Νέα» ο Γερμανός Χάινερ Φλάσμπεκ, κορυφαίος οικονομολόγος του ΟΗΕ. Και εξηγείται: «Το πρόβλημα αυτό έχει μια αιτία: την έντονη συμπίεση (ντάμπινγκ) των μισθών που ακολούθησε η Γερμανία στο πλαίσιο της Ευρωζώνης». Και συμπληρώνει: «Αγνοήστε τους οίκους αξιολόγησης» διότι είναι αστείο να δέχεται η Ευρώπη να της υπαγορεύουν τι επιτόκια θα πληρώσει η Ελλάδα» *** «Κατ' αρχάς, η συμμετοχή στην Ευρωζώνη δεν προστατεύει καθόλου ένα κράτος από την αρπακτικότητα των αγορών. (...). Η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει για το δάνειό της ένα επιτόκιο 70% παραπάνω από το επιτόκιο αναφοράς -όπως αυτό που πληρώνει η Γερμανία. Πρόκειται για ένα μέτρο που χωρίς άλλο βυθίζει στο αδιέξοδο μια χώρα που την έχουν πιάσει από τον λαιμό. (...) Απορρέει η ανάγκη για μια Ευρώπη μεταρρυθμισμένη, να διαθέτει τα μέσα ώστε να είναι πολύ λιγότερο εξαρτημένη από τις αγορές για να μπορεί να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξή της» (Φράνσις Βουρτς, πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς στην Ευρωβουλή. Από την «Εποχή») *** Αυτά, λοιπόν, υποβολέα για τους αγύρτες, τους νταβατζήδες και τους ιεροεξεταστές.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Κι εγώ ο μαλάκας δουλεύω...

Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να βρω γιατί αισθάνομαι κουρασμένος και κατηγορούσα την έλλειψη ύπνου. Τώρα όμως ξέρω τον πραγματικό λόγο ... Είμαι κουρασμένος γιατί δουλεύω υπερβολικά!

Ο πληθυσμός αυτής της χώρας είναι 11.000.000. Τα 5.100.000 είναι συνταξιούχοι και βρέφη ... Μας μένουν λοιπόν 5.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.

Από αυτούς τα 3.000.000 είναι σε σχολεία (Δημοτικό μέχρι Μεταπτυχιακά) άρα μένουν 2.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.

Από αυτούς, 800,000 είναι στο στρατό (αξιωματικοί και φαντάροι) και μας μένουν 2.100.000 να κάνουν τη δουλειά.

Βγάλε έξω και 1.500.000 δημοσίους υπαλλήλους (που τα ξύνουν) άρα μένουν 600.000 να κάνουν τη δουλειά.

Αν σκεφτείς ότι κάθε χρονική στιγμή, στα νοσοκομεία υπάρχουν 188,000, μας μένουν 412.000 για να κάνουν τη δουλειά.

Επίσης υπάρχουν 358.998 στις φυλακές. Μας μένουν 53.002 για να κάνουν τη δουλειά.

Αν σκεφτείς ότι οι άνεργοι είναι 53,000 πολύ εύκολα καταλαβαίνεις ότι μένουν μόνο 2 για να κάνουν τη δουλειά.

Εσύ κι εγώ.
ΕΣΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ !!!!!

Κι' εγώ ο μαλάκας δουλεύω !!!!!!!!!!!!!

παλιό βέβαια αλλά δίνει εικόνα...

Φύλακας αγγελος

Γιάννης Κότσιρας

Κι εκείνα που λάμπουν

Κι εκείνα που λάμπουν
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Αφήνοντας την κεντρική λεωφόρο των ειδήσεων, όπου συνωστίζονται ελλείμματα, χρέη, προγράμματα, ιάματα (και μνήματα, στην έρημο της Αϊτής), γλιστράς στον παράδρομο και πέφτεις στην αγκαλιά της Γαλλίας.

Είναι η ιδανική χώρα να ζεις, λέει ένα έγκυρο αμερικανικό περιοδικό (η Ελλάδα βρίσκεται στην ουχί ευκαταφρόνητη 28η θέση)... Εκεί, λοιπόν, στις απλωσιές του γαλλικού νότου. Παρέα με τον Ζαν Γκαμπέν και τον Καμί, τον Φουριέ και τον Μαρέν Μαραί, τη Σαντρίν Μπονέρ και τον Λεϊρίς, τον (άνισο) Μισέλ Ονφρέ και την αποκάλυψη που λέγεται Νατάσα Πολονύ («Τα χαμένα παιδιά μας», εκδόσεις «Πόλις»). Εκεί, με το βλέμμα στα Πυρηναία και το Μπιαρίτς, καθώς θα σβήνει στον καθρέφτη του αυτοκινήτου η Κυανή Ακτή και θα αποκοιμιέται η Μασσαλία... Κι όπως θα επιστρέφεις στην αγκαλιά της χειμαζόμενης πατρίδος, δοξάζοντας -ακίνητος, στο σπίτι σου- τα ταξίδια που σκαρώνει η φαντασία το Σαββατοκύριακο, με υλικό μουσικές και βιβλία, αποφεύγεις προσωρινά εκείνα που σκιάζουν το καθεμέρα σου: Την καθηλωτική αχλύ των κυβερνώντων. Τους βάσιμους φόβους ότι το «Πρόγραμμα» θα σκοντάψει στα βράχια του βραδύγλωσσου κρατικού μηχανισμού και της ανεπάρκειας των ιθυνόντων. Τις βάρβαρες εκφάνσεις της κουκουλοφόρου αφασίας, και τόσα άλλα, με πρώτο και καλύτερο το μαδημένο φεγγάρι του «Συνασπισμού» που πάει ολοταχώς στη δύση του... Στην άκρη του παραθυριού έλαμπε το πρωί. Κι «ένα διάδημα δροσερών σκέψεων»...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο ΚΑΙΡΟΣ

"Ο Καιρός"

Η σοφία είναι το γιατρικό της ψυχής

Τη βδομάδα που τέλειωσε, η κυβέρνηση συμπλήρωσε 100 μέρες ζωής. Μετά τις οικονομικές εξαγγελίες της ελπίζουμε να τις συμπληρώσουμε κι εμείς.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ομηροι αύξοντος πρωτογονισμού

Tου Χρηστου Γιανναρα

Κάτι έχει αλλάξει στη συμπεριφορά μας. Στη συμπεριφορά του μισού ελλαδικού πληθυσμού τουλάχιστον –δηλαδή των κατοίκων του λεκανοπεδίου– ίσως και ευρύτερα.

Οι αλλαγές στη συμπεριφορά συντελούνται «ανεπαισθήτως», δύσκολα τις εντοπίζουμε όσο «η πόλις μας ακολουθεί», όσο γυρνάμε «στους ίδιους δρόμους, στες ίδιες γειτονιές, στην κώχη τούτη τη μικρή». Πρέπει να συμβεί μια έστω και εφήμερη απομάκρυνση, μετάθεση στο τοπικά και τροπικά διαφορετικό, να είναι και τεταμένη η ευαισθησία, για να «αστράψει» ο νους, να δούμε την αλλαγή.

Στη συμπεριφορά αντανακλάται η νοο-τροπία (ο τρόπος του νοείν). Πρώτα αλλάζει ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τη ζωή και τα πραγματικά της δεδομένα, και ύστερα προσαρμόζεται στην αλλαγή η συμπεριφορά αθέλητα, αντανακλαστικά. Και μοιάζει να υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι συμπεριφοράς, δύο τρόποι να σκέφτεται και να ενεργεί ο άνθρωπος: Ο τρόπος της χρήσης και ο τρόπος της σχέσης. Ασφαλώς διαπλέκονται οι δύο τρόποι, συνυπάρχουν. Αλλά και διαβαθμίζεται η προτεραιότητα: της χρήσης ή της σχέσης – η διαβάθμιση κλιμακώνει τα επίπεδα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, τελικά και τη διαφοροποίηση των πολιτισμών.

Η προτεραιότητα της χρήσης δηλώνει προβάδισμα της ατομοκεντρικής ανάγκης: των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής. Βλέπω και αξιολογώ το κάθε τι γύρω μου, ανθρώπους και πράγματα, με πρώτιστο κριτήριο (ίσως ασυνείδητο) το πόσο χρήσιμα είναι για το άτομό μου, πόσο μπορούν να ικανοποιήσουν την ενστικτώδη ανάγκη μου για αυτεξασφάλιση, επιβολή, απόλαυση. Είμαι υποταγμένος (ανεπίγνωστα, δίχως λογικό έλεγχο) στην απρόσωπη φυσική ανάγκη, υποχείριο της ανάγκης, συμπεριφέρομαι με αντανακλαστικά καταναγκασμού στην ιδιοτέλεια. Η προτεραιότητα της σχέσης δηλώνει ελευθερία από την αναγκαιότητα της ορμής: Για να πετύχω σχέση, με κάποιον ή με κάτι, πρέπει να δεχθώ και να σεβαστώ την ετερότητά του: το γεγονός ότι είναι κάτι άλλο από προέκταση του εγώ μου, έχει τη δική του ύπαρξη, τις δικές του ανάγκες. Κατορθώνω σχέση, όταν ελεύθερα παρακάμπτω την ιδιοτέλειά μου, επειδή ο άλλος ή το άλλο με ενδιαφέρει ως αυτό που είναι και όχι επειδή εγώ το χρειάζομαι. Μόνο ελεύθερος από τις εγωκεντρικές μου ενστικτώδεις ενορμήσεις μπορώ να γνωρίσω πραγματικά την ετερότητα του άλλου, την έκπληξη της μοναδικότητάς του. Να ζήσω τη σχέση, να υπάρξω με την ελευθερία της σχέσης.

Υπήρξαν πολιτισμοί (συλλογικοί τρόποι του βίου) θεμελιωμένοι στην προτεραιότητα του αθλήματος της σχέσης, της κοινωνίας των σχέσεων. Τέτοιον πολιτισμό διαμόρφωσαν για πολλούς αιώνες οι Ελληνες. Σήμερα πανανθρώπινος πολιτισμός (τρόπος του βίου όλων μας) είναι η χρησιμοθηρία, ο ατομοκεντρισμός. Μοιάζει ακαταμάχητος, γιατί ευκολύνει και κολακεύει τα αντανακλαστικά της φύσης μας, τις ενστικτώδεις ενορμήσεις μας. Κάποιες κοινωνίες, με ντρεσάρισμα αιώνων στη χρησιμοθηρία, κατόρθωσαν να αξιολογήσουν χρηστικά και την ωφελιμότητα του ελέγχου των εγωκεντρικών ενορμήσεων: να εθιστούν στην ευγενική συμπεριφορά, στην πρόθυμη αλληλεξυπηρέτηση, στην πειθαρχία σε συμφωνημένες αρχές – οι Ελβετοί, οι Φινλανδοί, ίσως και άλλοι.

Εμείς, οι Μετα-έλληνες, δεν κατορθώσαμε τέτοιαν εξημέρωση της χρησιμοθηρίας. Από τη στιγμή που απολακτίσαμε όσα στοιχεία ελληνικής ταυτότητας έσωζε η λαϊκή μας παράδοση, υιοθετήσαμε την προτεραιότητα του ατομοκεντρισμού με αχαλίνωτο πρωτογονισμό. Οσο εξαλείφονται και τα ελάχιστα ίχνη (ψυχολογικής έστω, συναισθηματικής) ελληνικότητας, όσο «εκσυγχρονίζονται» τα σχολειά και ο δημόσιος λόγος από την ακκιζόμενη ψυχανωμαλία των «αποδομιστών» και εθνομηδενιστών, τόσο πιο ασυγκράτητοι γινόμαστε σε χυδαιότητα συμπεριφοράς, σε κτηνώδη ιδιοτέλεια.

Από χρόνο σε χρόνο γίνεται πιο φανερή, αλλά και πιο αυτονόητη η κυριαρχία του νόμου της ζούγκλας: το δίκιο του ισχυρότερου, η καταξίωση του εκβιαστή, η αποτελεσματικότητα της θρασύτητας. Νόμος είναι ο τσαμπουκάς του διαδηλωτή, το εμπεδωμένουν τα σκολιαρόπαιδα οργανωμένα σε «μαθητικό κίνημα» (!) πριν ακόμη ξετρίψουν στην ανάγνωση και στη γραφή. Η «κατάληψη», ο αποκλεισμός των δρόμων είναι στο σημερινό Ελλαδιστάν η αυτονόητη μορφή «λαϊκής πάλης», δηλαδή ο κτηνώδης εγωισμός των αδίστακτων που εξουσιάζουν βασανίζοντας τους πολλούς.

«Ανεπαισθήτως» αυτός ο πρωτογονισμός της ζούγκλας γίνεται κανόνας γενικής συμπεριφοράς: Ο Μετα-έλληνας οδηγεί, παρκάρει, εισορμά στο λεωφορείο ή στο μετρό, συνωστίζεται μπροστά σε θυρίδες ή γκισέ, με την αφομοιωμένη πεποίθηση ότι αυτός και μόνο υπάρχει επί της γης, μπροστά στο εγώ του πρέπει να παραμερίζουν όλοι. Είναι ο ευφυέστερος, οι άλλοι όλοι «κορόιδα» – δεν μοιάζει να υπάρχουν καν ποινές για τροχαίες παραβάσεις υπεροπτικής αναίδειας.

Καταλαβαίνουμε τη ζωή και τη συνύπαρξη με κατηγορίες εξουσίας: πόση ισχύ επιβολής διαθέτουμε. Δεν μετράνε οι σχέσεις που κατορθώσαμε, η χαρά της προσφοράς, η ποιότητα η σαρκωμένη στην ανιδιοτέλεια. Ο αναιδής, ο αδίστακτος ισχυρός, είναι στο Ελλαδιστάν ατιμώρητος. Τιμωρήθηκε ποτέ πολιτικός ή συνδικαλιστής ακόμα και για κατάφωρα κοινωνικά εγκλήματα; Και όταν υπάρχουν κάποιοι που απολαμβάνουν «δικαίωμα» ατιμωρησίας, κάθε άλλος με στοιχειώδη συνέπεια στο «κοινωνικό συμβόλαιο» συμπεραίνει ότι αποδείχνεται απερίφραστα βλαξ.

Ο ραγδαία συντελούμενος εκβαρβαρισμός των συμπεριφορών στην ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι πρόβλημα κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) πολιτικό. Δεν έχουμε άλλον τρόπο να αντιμετωπίσουμε νοσηρά κοινωνικά συμπτώματα παρά μόνο τους θεσμούς, δηλαδή την πολιτική. Η ηθικολογία είναι τόσο ανεπαρκής, ώστε η επίκλησή της να καταντάει απάτη. Μόνο με θεσμικά μέτρα τιθασεύεται, παντού και πάντοτε, η αλογία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ο κτηνώδης εγωκεντρισμός.

Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης παρήγαγε όχι μόνο το θεσμικό πλαίσιο της ατιμωρησίας κοινωνικών εγκλημάτων, όχι μόνο το «κλίμα» αυτονόητης συλλογικής δουλοφροσύνης απέναντι στη φασιστοειδή ιταμότητα, αλλά και την εμφατική προβολή και ψυχολογική επιβολή του ανθρωπολογικού τύπου μιας θελημένα προκλητικής, ανεξέλεγκτης αναίδειας. Συμβολικές φιγούρες του παλιμβαρβαρικού ήθους αυτής της περιόδου, καταλύτες για την καθολική επιβολή νομιμοποίησης και εξωραϊσμού της χυδαιότητας, είναι κάποιοι κορυφαίοι του λαϊκισμού πολιτικοί, κάποιοι τηλεπαρουσιαστές, τιμητές τάχα παρεκτροπών και αυθαιρεσίας. Γράφουν ιστορία ντροπιαστικής παρακμής. Και επιμένουν θριαμβικά απτόητοι, πλεονεκτικοί σε φήμη, εξουσία, χρήμα.

Οταν η «δημοκρατία» ταυτίζεται με την καταξίωση αντικοινωνικών συμπεριφορών, την τυραννία του νόμου της ζούγκλας, σε ποιο πολίτευμα να προσβλέψουν οι όμηροι πολίτες;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα