Σάββατο 25 Μαρτίου 2023
Κροκέτες μπακαλιάρου
Κροκέτες μπακαλιάρου ή τώρα πια σίγουρα ποτέ ξανά κροκέτες μπακαλιάρου. Αλλά κάθε χρόνο αυτό:
Κάθε χρόνο τα ίδια. Από τότε που παντρεύτηκε, από το ’66 δηλαδή. Εστελνε τον άντρα της στην αγορά τέσσερις μέρες πριν από του Ευαγγελισμού. Επρεπε να διαλέξει τον σωστό μπακαλιάρο. Οχι τίποτα φιλέτα καθαρισμένα. Από εκείνον τον παστό με το χοντρό αλάτι που περνάς και μυρίζει σαν… άσε σαν τι! Επρεπε να μην είναι πολύ παχύς, έπρεπε να μην είναι πολύ λεπτός. Να μην είναι σαν άχυρο αλλά να ’χει και «ψωμί».
Ετρεχε λοιπόν εκείνος, πρωί πρωί, στη Βαρβάκειο, διάλεγε το κομμάτι που πίστευε ότι θα την ευχαριστούσε, πήγαινε μετά στη δουλειά, άφηνε τον μπακαλιάρο στο αυτοκίνητο. Οταν το άνοιγε το απόγευμα για να πάει σπίτι, βρόμαγε ο τόπος σαν ψαροκασέλα. Ανοιγε τα παράθυρα, γιατί Μάρτης ήταν, μες στην άνοιξη, και χαιρόταν γιατί έφτανε η μέρα που επιτέλους θα έτρωγε κροκέτες μπακαλιάρου.
Και αυτό τότε δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Εκείνος ήξερε και έτρωγε μια ζωή τα κλασικά φαγητά της μάνας του. Η γυναίκα του όμως ξεσήκωνε κάτι συνταγές από ευρωπαϊκά και αμερικανικά περιοδικά που του «αναβάθμισαν» τον ουρανίσκο. Αυτές οι κροκέτες μπακαλιάρου ήταν άλλο πράγμα! Τις έφτιαχνε όμως μόνο μια φορά τον χρόνο. Δυστυχώς! Λες και το ’χε τάμα στην Παναγιά!
Ετσι, λοιπόν, αυτή τη μέρα, ακόμη και πολλά χρόνια μετά, περίμεναν όλοι, σύζυγος, παιδιά, εγγόνια, γαμπροί, νύφες, να φτιάξει η γιαγιά τις περίφημες κροκέτες μπακαλιάρου.
Η διαδικασία είχε ως εξής: παραλάμβανε τον μπακαλιάρο τέσσερις μέρες πριν. Τον έβαζε μέσα σε μια λεκάνη με νερό, να ξαρμυρίσει (και να ξεμυρίσει). Αλλαζε κάθε τόσο το νερό. Την παραμονή τον έβγαζε λαμπίκο και, φορώντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά της, έπαιρνε το τσιμπιδάκι και αφαιρούσε προσεκτικά κάθε κόκαλο και κοκαλάκι. Μπαμπάκι ο μπακαλιάρος, διαλυόταν στα χέρια της. Τον έβαζε στο ψυγείο.
Το πρωί του εορτασμού της Ελληνικής Επαναστάσεως ετοίμαζε το μυστικό κουρκούτι. Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς και με τι. Και, όταν έφτανε όλη η οικογένεια στο σπίτι, μετά τις παρελάσεις και τους καφέδες, έβρισκε πάνω στο τραπέζι τα χρυσά συννεφάκια μπακαλιάρου στην κεντρική θέση, πλαισιωμένα από μια αλησμόνητη σκορδαλιά και άλλα σαρακοστιανά.
Πέφτανε όλοι μαζί, αρπάζοντας τις κροκέτες με τα χέρια και εκείνη τους κοιτούσε ικανοποιημένη με την ποδιά ακόμη στη μέση. Ρωτούσε: «Πείτε, καλέ, έγιναν νόστιμες φέτος;» Για να πάρει την αναμενόμενη απάντηση: «Φο-βε-ρές!!!».
Μια χρονιά, όμως, η κατάσταση άλλαξε. Δραματικά. Η όλη προετοιμασία έγινε, η όλη διαδικασία έγινε, αλλά… Την ώρα του τηγανίσματος η γιαγιά πρώτη φορά στη ζωή της δεν ήταν πάνω από το τηγάνι. Αφησε το λάδι να ζεσταίνεται και βγήκε να πάρει μια ανάσα στη βεράντα.
«Μα πόσο έκανα;» έλεγε και ξανάλεγε απαρηγόρητη στους πυροσβέστες. «Ούτε δυο λεπτά!» Μέσα σε εκείνα τα δυο λεπτά, άρπαξε μια φωτιά στην κουζίνα από τις καλές! Τρομαγμένη βγήκε στον διάδρομο. Ο άντρας της μπήκε στην κουζίνα, άρπαξε το τηγάνι και το έβγαλε στο μπαλκόνι. Κάλεσαν οι γείτονες την Πυροσβεστική και ευτυχώς δεν επεκτάθηκε η καταστροφή στο υπόλοιπο σπίτι. Ηρθε η οικογένεια στο σπίτι, τι να δει; Αντί για τα χρυσά συννεφάκια, μαύρα σύννεφα καπνού στο σπίτι. Εκείνη να κλαίει απαρηγόρητη.
– Ελα, βρε μάνα, – Ελα, βρε γιαγιά, – Ελα, βρε γυναίκα, σημασία έχει που είσαι εσύ καλά, μη στενοχωριέσαι. Τίποτα εκείνη. Μία βδομάδα έκανε να συνέλθει, να γελάσει το χειλάκι της. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι από τότε, από εκείνη την 25η Μαρτίου της φωτιάς, δεν ξαναέφτιαξε ποτέ κροκέτες μπακαλιάρου.
Πόσο την παρακάλεσαν, πόσο την ικέτεψαν, δεν τα κατάφεραν. Ετοιμάζουν οι άλλοι το φαγητό. Εκείνη βγαίνει πρωί πρωί, πάει τις βόλτες της και γυρνάει την ώρα του φαγητού. Από όλα τα καλά έχει το τραπέζι. Και μπακαλιάρο τηγανητό έχει. Σκέτο. Τρώνε όλοι και κοιτάνε σαν δαρμένα σκυλιά τη γιαγιά που κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Παινεύει τους μάγειρες για τις επιδόσεις τους με «Μπράβο!» και «Μπράβο!». Τόλμησε να τη ρωτήσει ο άντρας της την περσινή 25η Μαρτίου: – Βρε γυναίκα, κροκέτες μπακαλιάρου πότε θα φτιάξεις; – Του χρόνου, Κωστάκη μου! Του χρόνου!
Του χρόνου έφτασε. Μα εκείνος ξέρει πως η γυναίκα του δεν θα τηρήσει και πάλι την υπόσχεσή της.
Βλέπετε, είμαστε ήδη τρεις μέρες πριν από τη γιορτή και δεν έδωσε την ποθητή παραγγελιά. Του είπε να φέρει μύδια, παράγγειλε και ένα χταποδάκι. Το τραπέζι της 25ης Μαρτίου δεν είναι πια τόσο νόστιμο.
«Του χρόνου», του λέει όμως εκείνη κοιτώντας τα σημάδια που του άφησε εκείνη η φωτιά στα χέρια, «του χρόνου!» και του κλείνει το μάτι. Για εκείνη αυτός ήταν ο ήρωας, ο ήρωας της 25ης Μαρτίου του 2010.
Κυριακή Μπεϊόγλου ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ Εφημερίδα των Συντακτών , 24.03.2019
Παρασκευή 24 Μαρτίου 2023
Πέμπτη 23 Μαρτίου 2023
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
«Πατέρας σας είναι ο κύριος;», τη ρώτησε χαμηλόφωνα ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου την ώρα που έφευγαν. Απάντησε θετικά. «Να είναι πάντα καλά και να τον προσέχετε σαν τα μάτια σας», συνέχισε εκείνος βουρκωμένος. «Έχασα τον δικό μου πατέρα από καρδιακή ανακοπή όταν ήμουν μόλις δέκα ετών. Ακόμα τον βλέπω στα όνειρά μου και του λέω αυτά που δεν πρόλαβα να του πω όσο ζούσε...»
Έξοδος για τρεις για τα γενέθλιά του. Μόλις είχε συμπληρώσει ογδόντα τρία χρόνια γλυκόπικρης ζωής· με αρκετές χαρές αλλά και με κάμποσες απώλειες, πρόωρες και δυσβάσταχτες. Είχε πεθυμήσει ουζάκι και θαλασσινά. Πώς να του χαλάσουν χατίρι οι θυγατέρες του; Αυτό θα ήταν, άλλωστε, το αποχαιρετιστήριο γεύμα. Σε λίγες μέρες θα αποχωρίζονταν ξανά. Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στο νησί. Πώς κύλησαν τρεις μήνες ούτε που το κατάλαβαν. Μακάρι να έμενε λίγο παραπάνω, να τον χορτάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να τον μεταπείσουν.
Δεν κρατιόταν με τίποτα. «Τα δέντρα μου χρειάζονται φροντίδα για να δώσουν και φέτος καρπό, τα κλήματα επίσης. Σπέσιαλ σταφύλια θα σας έχω το καλοκαίρι! Τα κουκιά μου θα έχουν φυτρώσει πια, θέλω να σπείρω ρόκα, να φυτέψω κρεμμυδάκια και σκόρδα... Βαρέθηκα κλεισμένος στο διαμέρισμα. Μου έλειψε το σπίτι μου.»
Ύψωσαν τα ποτήρια. «Χρόνια πολλά, μπαμπά, και καλή αντάμωση.»
«Όταν ζεις μόνος, όπως εγώ, αναγκαστικά έχεις πολύ χρόνο να σκέφτεσαι, μερικές φορές και να φιλοσοφείς», θα τους έλεγε λίγες μέρες μετά, καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο.
«Έχω, λοιπόν, καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο χρέος που έχουμε απέναντι στην ανώτερη δύναμη που μας έφερε στη ζωή -Ο θεός είναι, η φύση; Δεν ξέρω, ό,τι πιστεύει καθένας...- είναι να αξιοποιήσουμε αυτό το πολύτιμο δώρο, να το χαρούμε, να μην το αφήσουμε να πάει χαμένο. Να απολαμβάνετε κάθε λεπτό, λοιπόν, κάθε στιγμή. Και να παραμείνετε δημιουργικές, να έχουν νόημα όλα όσα κάνετε.
Γιατί η ελιά, ακόμα κι αν την κόψεις σύρριζα, από το κούτσουρο που θα απομείνει θα βγάλει νέους βλαστούς, θα ξαναγίνει δέντρο. Ο άνθρωπος, όμως, μονάχα μια φορά γεννιέται.»
Μπροστά στην πύλη ελέγχου επιβατών αγκαλιάστηκαν σφιχτά. «Να προσέχεις τον εαυτό σου. Να τρως καλά, να παίρνεις τα φάρμακά σου, να μετράς την πίεσή σου.
Και να μην ανεβαίνεις στα δέντρα και πάθουμε καμιά λαχτάρα!»
Γονείς γινόμαστε για τους γονείς μας όταν μεγαλώνουν. Ένας κύκλος δεν είναι η αγάπη; Ποτέ δεν (πρέπει να) κλείνει.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Tassoula Eptakili
Τετάρτη 22 Μαρτίου 2023
katidikamou
32 ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ και ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Προσπαθώ εδώ και 15 μέρες να μαζέψω τη σκέψη μου, και να μετρήσω τα συναισθήματα. Και να υπολογίσω την επίγευση 60 ετών. Την προσωπική μου στάση απέναντι σε όσα ζω.
Όχι για να πάω πίσω, ή να μείνω στάσιμος. Για να προχωρήσω μπροστά. Σταθερά, με καθαρό μυαλό και δίκαιο ζύγισμα των γεγονότων, των ανθρώπων και της χώρας μου.
1. H (κάθε) Κυβέρνηση φταίει, αφού κυβερνάει.
Και τέσσερα χρόνια είναι αρκετά για συμπεράσματα. Και για συγκρίσεις.
2. Η (κάθε) Αντιπολίτευση πρέπει να ελέγχει και να προτείνει.
Δεν λέει μόνο “όχι” ή “παρόν”. Δεν είναι άσφαλτη.
Όταν πρέπει, βάζει πλάτη. Και δεν ξηλώνει ό,τι έκανε ο προηγούμενος.
3. Δεν υπάρχουν καλές και κακές καταστροφές. Ούτε ανθρώπινες ή φυσικές. Ούτε έχουν κομματικά χρώματα.
Αυτό δεν αφορά κανέναν Έλληνα. Ζωντανό ή πεθαμένο.
4. Δεν υπάρχουν προβλήματα αυτού του κόμματος ή του προηγούμενου. Είναι της χώρας μας και πρέπει να λύνονται.
Με πράξεις και ιδέες. Όχι με κραυγές και ιδεοληψίες.
Όποιος δεν μπορεί, σπίτι του.
5. Κάθε κριτική, έχει τόση αξία και κύρος όσο και οι πράξεις μας.
Και είναι πάντα εύκολη όταν γίνεται “από την κερκίδα”.
Και γιαυτό τότε, είναι λάθος.
6. “Ειλικρινής συγγνώμη” σημαίνει “φταίω, κατάλαβα, διορθώνω”.
Mε πράξεις. Άμεσα. Και είναι πάντα καλύτερη από την έλλειψη συγγνώμης.
Τα ίδια ισχύουν και για την “Πολιτική ευθύνη”.
7. Άλλο θεσμικοί, άλλο καιροσκόποι. Ημερομηνία εκλογών, τώρα.
Κακώς δεν έγινε χθες. Αύριο είναι ακόμη πιο αργά.
8. Η Ελλάδα δεν ξεκίνησε το 2019. Ή το 2015.
Ή το 1974. Ούτε και το ελληνικό Κράτος.
9. Το (βαθύ) κράτος φτιάχτηκε από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ(ΑΝΕΛ).
Και τους συνδικαλιστές που (συν)κυβερνούν συντεχνιακά, με τραβηγμένο χειρόφρενο.
Το θρέψαμε όλοι, όλο αυτό. Γιατί μας βόλευε. Και τώρα μας δαγκώνει.
10. Το (βαθύ) κράτος δεν φτιάχτηκε σε ένα χρόνο. Ούτε τέσσερα.
Δεν διορθώνεται σε ένα χρόνο. Ή τέσσερα. Ή μόνο από ένα κόμμα.
11. Κράτος είναι οι διάλογοι της ντροπής στα Τέμπη.
Αλλά και ΕΜΑΚ, ΕΚΑΒ και νοσηλευτές και γιατροί του ΕΣΥ.
12. Κράτος είναι το μπακαλοτέφτερο της Λάρισσας. Και το μπλάνκο.
Όμως είναι και το open.gov. Kαι η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και τα ΚΕΠ.
13. Ελλάδα δεν είναι μόνο τρένο. Και άθλιος ΟΣΕ.
Είναι αεροδρόμια όπου διακινούνται 30.000.000 τουρίστες.
Με ασφάλεια κάθε χρόνο. Και γρήγοροι δρόμοι όπου δεν σκοτωνόμαστε.
14. Ελλάδα είναι Ευρώπη. Δύση. ΝΑΤΟ. Ευρωζώνη.
Μια δημοκρατική, αναπτυγμένη χώρα του κόσμου.
Όποιον τον στενεύει, μην τον καθυστερούμε.
15. Ελλάδα είναι χιλιάδες αποτελεσματικοί επαγγελματίες.
Εξίσου καλοί με κάθε Ευρωπαίο. Ή Αμερικανό.
Και ας δουλεύουν περισσότερο. Και ας αμείβονται χειρότερα.
16. Ελλάδα είναι επιχειρήσεις που πετυχαίνουν. Κυρίως μικρές.
Χωρίς βοήθεια. Χωρίς τράπεζες. Κόντρα στο κύμα.
Και ας θεωρείται το επιχειρείν περίπου έγκλημα, από κάποιους.
17. Ελλάδα είναι επιχειρήσεις που παράγουν. Και εξάγουν. Όλο και πιο πολύ. Σε όλο το κόσμο.
Ξεκινώντας πίσω από τους ανταγωνιστές τους. Με το Κράτος κόντρα, εμπόδιο.
Και το Κράτος είναι άνθρωποι, δεν είναι αφηρημένη έννοια.
18. Ελλάδα είναι πλέον γρήγορες συντάξεις.
Χωρίς εξευτελιστικές αναμονές πενταετίας, όπως ίσχυε για πολλές δεκαετίες.
19. Ελλάδα είναι Ελληνοτουρκικά. Kαι αμυντική θωράκιση. Και διεθνείς συμμαχίες.
Η αίσθηση ασφάλειας είναι και σε αυτό σημαντική.
20. Ελλάδα είναι Πανεπιστήμια όπου παιδιά σπουδάζουν με ασφάλεια και βγαίνουν επιστήμονες.
Δεν είναι καταλήψεις 40 χρόνων ή εργαστήρια για μολότωφ.
Ούτε ναρκωτικά και συμμορίες.
21. Ελλάδα δεν είναι η χώρα όπου “ζούμε από τύχη”.
Όπως δεν είναι και η Ισπανία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν τυχαίνει, πετυχαίνει.
Ίσως όχι όσο γρήγορα πρέπει ή αξίζουμε. Αλλά ισχύει.
22. Ελλάδα είναι και μεταναστευτικό.
Με σύνορα που φυλάγονται δίκαια. Χωρίς λάθρο που λιάζονται και ύποπτες ΜΚΟ.
Και χωρίς επαναπροωθήσεις.
23. Ελλάδα είναι αποτυχημένοι πολιτευτές που γίνονται διευθυντές.
Σε σημαντικά κρατικά πόστα. Δεν βγάζει νόημα. Φτάνει.
Πρέπει να αλλάξει. Χθες. Οριστικά.
24. Η παραγραφή αρνητικών και η διαγραφή θετικών είναι εξίσου λάθη.
Όπως και η συγκάλυψη, εξίσου λάθος με την πολιτική εκμετάλευση.
25. Ο οργανωμένος φοροφυγάς δεν δικαιούται να απαιτεί.
Δεν δίνει, δεν βοηθάει, ζει παρασητικά.
26. Όποιος δεν ψηφίζει, δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται. Για τίποτε.
Δεν συμμετέχει, δεν απαντάει, γιαυτό δεν έχει λόγο.
27. Όποιος δεν εκτιμάει τη δουλειά του, ή δεν τον καλύπτει, δεν σταματάει να παράγει. Ούτε ζει σε βάρος όλων.
Ψάχνει για άλλη δουλειά ή παραιτείται. Υπάρχουν πολλοί άλλοι που θέλουν να δουλέψουν.
28. Εργαζόμενος που δεν ελέγχεται ή δεν αξιολογείται, δεν νοείται. Πουθενά.
Κάθε ελεύθερος επαγγελματίας αξιολογείται καθημερινά. Εκατοντάδες φορές.
Όπως και ο υπάλληλος στην αγορά. Επί ποινή “απόλυσης”. Και οι δύο.
29. Εργαζόμενος που μένει ατιμώρητος, ό,τι και αν γίνει, δεν νοείται επίσης.
Ή που δεν επιβραβεύεται όταν αποδίδει πιο πολύ. Ή όταν εξελίσσεται.
30. Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Είναι η πιο όμορφη χώρα στο κόσμο. Και δεν με πληγώνει ποτέ.
Αντίθετα με αρκετούς κατοίκους της.
31. Ελλάδα είναι η χώρα μου. Την αγαπάω και είμαι περήφανος για αυτήν. Και για τους ανθρώπους της.
Δεν υπάρχουν καλύτεροι. Πουθενά. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον παραπάνω κανόνα.
32. Αυτές είναι οι προσωπικές μου απόψεις. Δεν σημαίνει πως είναι σωστές. Δεν είναι αναγκαίο να συμφωνεί κάποιος άλλος.
Δεν διεκδικώ ψήφο, ούτε αξίωμα. Διεκδικώ όμως λόγο και χώρο να τον εκφράσω.
Και απολαμβάνω το ότι ζω σε μια ώριμη Δημοκρατία όπου αυτό είναι αυτονόητο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)