Κατρουγκαλισμός: το ανώτατο στάδιο του δοκησισοφισμού

7 Ιουνιου 2016

Του Νίκου Λακόπουλου


Αν και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για τσιπρισμό, ήδη μιλάμε για κατρουγκαλισμό. Ίσως επειδή ο συνταγματολόγος, ευρωβουλευτής, υπουργός -με σπουδές στην Σορβόννη- ανήκει στους «θεωρητικούς» του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ, με ειδικότητα την «ανάλυση» τόσο των αντιμνημονιακών, όσο και των …μνημονιακών αγώνων. Με την ίδια άνεση.

Στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» ξεχώρισε- με τον Βαρουφάκη- για την άποψή του πως το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος. Στη Βουλή, τώρα πια ξεχωρίζει για τις αναλύσεις του πως …είναι μονόδρομος. Πρόσφατα στην Καλαμάτα εξήγησε στον λαό- εν μέσω διαμαρτυριών- πάντα πρόθυμος να τον «διαφωτίσει» πως την πολιτική που εφαρμόζει η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση την εφάρμοσε και ο …Πινοσέτ.

«Τα μνημόνια είναι συμπυκνωμένος αποσταγμένος νεοφιλελευθερισμός που στο παρελθόν εφαρμόστηκε στην Χιλή του Πινοσέτ και δυστυχώς για την Ευρώπη, αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονταν σε όλες τις χώρες, άρα το στοίχημά μας ήταν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 πως θα αναστρέφαμε αυτή την συνταγή που μας είχε προταθεί ως φάρμακο». Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε κατορθωτό, όπως είπε, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται. Ο κόφτης που «καθιερώθηκε για να αποκρούσουμε μελλοντικές απαιτήσεις του ΔΝΤ αν δεν πετύχουμε τους στόχους μας» δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί. Και αν ενεργοποιηθεί έχει ρυθμιστεί έτσι ώστε να προστατεύουμε τους ευάλωτους και αδύναμους και να μην πειράζουμε μισθούς και συντάξεις»!

«Ο δοκησίσοφος έλαβε από τη φύση του το χάρισμα του να έχη μεγάλην ιδέαν δια τον εαυτόν του, δια τας γνώσεις του» γράφει ο Λασκαράτος. «Ο δε τοιούτος και ζη μεγάλος με τη φαντασία του, έως ότου η περίστασες του το επιτρέπουνε, έως ότου απαντήματα με ανυπομόνους δεν τον εχθέτουνε σε δυσάρεστα ξεγελάσματα.           Καλά γεμάτος από την ιδέα του, και συνηθισμένος ακολούθως να μιλή ως από καθέδρας δια πράγματα που κάπως εννοεί, ξεθαρρεύει αγάλι΄ – γάλι, και απλώνεται να φλυαρή με τον ίδιον διδαχτικόν τρόπον και δια πράγματα εις τα οποία δεν έχει διόλου γνώριση. Ότι δε η μεγάλη ιδέα του εαυτού του φυσικώ τω λόγω τόνε φέρνει στη φλυαρία, ευκόλως ημπορεί να εννοηθή· επειδή, αφού έφθασε να πείση τον εαυτόν του ότι είναι κάτοχος μιας σπανίας νοημοσύνης, μιας σωστότητος κρίσεως αλανθάστου».

Ο καθηγητής  δεν έχει αντιληφθεί πως οι συντάξεις από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν 1300 ευρώ κατώτατο μισθό, έχουν ήδη μειωθεί…λιγάκι. Τώρα -η κατώτατη σύνταξη των 700 ευρώ- ξεχάστηκε. Το ΕΚΑΣ, Γιώργο, καταργήθηκε. Η κυβέρνηση θα κριθεί ως επιτυχημένη, αν διασφαλίσει σύνταξη 384 ευρώ ή με βάση τις αρχικές της υποσχέσεις; Kαι πόσοι τρόποι υπάρχουν να μην μειωθεί μια σύνταξη κι άλλο αλλά να χάσει την αγοραστική της δύναμη, από την έμμεση φορολογία;

Οι ομιλίες του στην Πλατεία Συντάγματος παίζονται στο διαδίκτυο για μαζοχιστική διασκέδαση, αλλά ο υπουργός- και ταξικός αποστάτης- δεν πτοείται που «έχουμε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας- την εθνική κυριαρχία» όπως έλεγε τότε.Τότε που έλεγε πως η συμφωνία δεν ισχύει. Τώρα την εφαρμόζει, αλλά θα υπάρχει κάποια εξήγηση γι΄αυτό. Την έχει δώσει ένας άλλος καθηγητής- υπουργός: «Δεν έχει σημασία η συμφωνία, αλλά ποιος την εφαρμόζει». Κι ένας ακόμα υπουργός συμπληρώνει: «Μας κατηγορούν που αυξήσαμε τις συντάξεις»!

 Παλιός Κνίτης στην Νομική Σχολή,  ο Γιώργος, όπως και τόσοι άλλοι αντιμετώπισε την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού με μια επιθετική πρόταση για αλλαγή όλης της Ευρώπης. Η ιδεολογική σύγχυση δεν είναι απόρροια του πολιτικού αναπροσανατολισμού- λαϊκά «κωλοτούμπες- αλλά προϋπήρχε. Ως δικολάβος, ο συνταγματολόγος, είχε ήδη με το γραφείο του αναδείξει σε επάγγελμα την υπεράσπιση των «μαζικών κινημάτων». Ήταν μέλος συμβουλευτικής επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών, μέλος του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ, της UNICEF, της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. ‘

«Πέραν από την δικηγορική του συνηγορία υπέρ των δικαιωμάτων, συμμετείχε ενεργά στα μαζικά κινήματα κατά του μνημονίου και υπέρ των ελευθεριών» αναφέρει ο ίδιος στο βιογραφικό του. Μέσα σε όλα! Πιθανόν όμως όλα αυτά να μην είναι τόσο αποκαλυπτικά, όσο η φωτό που αποκάλυψε το «Πρώτο Θέμα» που τον δείχνει να πατάει στις μύτες για να  φαίνεται πιο ψηλός στην οικογενειακή κυβερνητική φωτογράφιση!

Η ανάλυση που προσέφερε στον μαρξισμό ήταν πως η πάλη των τάξεων διεξάγεται ανάμεσα στους μεγαλοδικηγόρους- όπως ο ίδιος, τους «μαντηλάκηδες» και τους νέους δικηγόρους. Όπως και σε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες, από τους οποίους θα τα πάρει η κυβέρνηση και θα τα δώσει στους «αδύναμους». Μόνο που στο τέλος της ανατροπής των ταξικών σχέσεων πρέπει να τα πάρει από τους -πλέον …υψηλόμισθους- συνταξιούχους για να τα δώσει στους νέους -πτωχευμένους- αδύναμους. Δεν έχει σημασία. «Δεν έχει σημασία τι διδάσκεις στα παιδιά- λέει ο Νιλ. ‘Αρκεί να μην τους αρέσει!»

Ο Κατρουγκαλισμός είναι η προσπάθεια να εξηγείς τα αντίθετα πράγματα με τα ίδια επιχειρήματα -και τον ίδιο στόμφο. Αν εμείς εφαρμόζουμε πολιτικές του Πινοσέτ, τότε ποιος είναι ο εχθρός; Και ποιοi -επιτέλους!- είμαστε εμείς; «Πρέπει να φύγουμε, καταστρέφουμε τη Χώρα» έλεγε μια γελοιογραφία για την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις …διαδηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης!

Οι αναλύσεις της Κομμουνιστικής Νεολαίας- από την οποία προέρχεται, αλλά μάλλον θέλει να το ξεχάσει, ο Κατρούγκαλος ήταν πάντα αυτού του τύπου. Από την εποχή του Πολυτεχνείου, όταν οι καταληψίες ήταν προβοκάτορες του Ρουφογάλη κι αφού η χούντα ήθελε την κατάληψη εναντίον της, τότε η ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ ήταν …εναντίον της κατάληψης που ήθελε η χούντα. Πέρασαν πολλά χρόνια αφότου ετέθη το ερώτημα πως η οργάνωση συμμετείχε σε μία κατάληψη με την οποία …διαφωνούσε. 

 Από τότε όλοι όσοι πέρασαν από τα θρανία της ΚΝΕ- και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και αποχώρησαν μετά την κατάρρευση έχουν ένα ερώτημα να απαντήσουν. Είτε πριν, είτε μετά, ένα από τα δύο- η ένταξη ή  αποχώρηση- ήταν λάθος. Αλλά δεν μπορεί να κάνει λάθος, ο κάτοχος του «σωστού», της μοναδικής «αλήθειας». Από δω αρχίζουν ορισμένα προβλήματα, εμφανή στα άλματα λογικής, τα κενά μνήμης, τις απίθανες δηλώσεις πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μπορούν να συνοψισθούν στο κλασσικό ερώτημα: «Ποιος είμαι;’

Η άποψη του θεωρητικού των νέων μαζικών κινημάτων- που όπως είδαμε συμμετείχε στην Επιτροπή για το Χρέος- είναι απλή, σαφής και καθαρή. Θέλουμε να διαγράψουμε το χρέος -και να σκίσουμε το μνημόνιο, αλλά τελικά θα εφαρμόσουμε ένα νέο μνημόνιο, που δεν … θέλουμε να εφαρμόσουμε. Δεν είναι πολύ μακρυά από την ιστορική φράση του Γκαλμπρέιθ «ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σοσιαλισμός ακριβώς το αντίθετο». Ούτε από ένα σκίτσο του Αρκά που λέει πως «θέλω να βγω από το αδιέξοδο, αλλά δεν θυμάμαι από που μπήκα».

Την κρίσιμη στιγμή της «συνθηκολόγησης» πολλοί μιλούσαν για νέα Βάρκιζα. Τότε ο Κατρούγκαλος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. «Αφού δεν είχαμε όπλα, δεν ήταν Βάρκιζα»! Το βασικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να επιστρέψουμε στο βιοτικό επίπεδο μιας εποχής που μας «κατέστρεψε». Και το βασικό ερώτημα: ‘Είχαμε ανεξαρτησία και την χάσαμε ή δεν είχαμε, οπότε δεν την χάσαμε;»

Η χώρα έχει μπει ήδη σε ένα επικίνδυνο για το μυαλό παιχνίδι παράνοιας. Αλλά δεν πειράζει. Οι συντάξεις των 384 ευρώ δεν θα μειωθούν- αν και τελικά θα μειωθούν άμεσα ή έμμεσα. «Στο κάτω- κάτω»- είπε ο …Σουσλόφ του ΣΥΡΙΖΑ- «μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς καφέ και τσιγάρα»! Όπως την εποχή του Λένιν στην Ουγγαρία, που ήταν ένας κομμουνιστής που όταν πήρε την εξουσία απαγόρευσε τα τηλέφωνα και τα καφενεία ως «μικροαστικές συνήθειες». Δεν έμεινε πολύ στην εξουσία. Τον κρέμασαν οι χωριάτες. Την εποχή που ο Λένιν, είχε αρχίσει τις …ιδιωτικοποιήσεις.

«Ναι, κύριε Χ, αλλά σεις βέβαια θα γνωρίζετε με πόσην επιτυχίαν ο Dnieper καταπολεμεί αυτά τα οποία πρεσβεύετε» γράφει ο Ανδρέας Λασκαράτος στο «Ιδού ο Άνθρωπος».» Α, τον Dnieper εγώ τον εδιάβασα απ΄ αρχής έως τέλους· αλλά τα επιχειρήματά του είναι σαθρά». « Έχετε υπομονήν, κ. Χ, αλλά ο Dnieper δεν είναι συγγραφεύς. Είναι ποταμός εις την Ρωσίαν».

http://www.anoixtoparathyro.gr

Κοιτάζω γύρω μου και θέλω να ξεράσω

"Κοιτάζω γύρω μου και θέλω να ξεράσω. Από τη μια ο επιστήμονας, τον οποίο πρέπει να πιστέψω έτσι ώστε να μην είμαι αδαής. Από την άλλη ο ηθικολόγος και ο φιλόσοφος, των οποίων τις εντολές πρέπει να δεχτώ έτσι ώστε να μην είμαι ζώον. Ύστερα έρχεται η μεγαλοφυΐα, την οποία πρέπει να δοξάζω, και μετά ο ήρωας μπροστά στον οποίο οφείλω να γονατίζω προσποιητά. Kατόπιν έρχονται ο σύντροφος και ο φίλος, ο ιδεαλιστής και ο υλιστής, ο άθεος και ο πιστός, και όλοι οι άλλοι οι αμέτρητοι πίθηκοι, συνειδητοί ή ασύνειδοι, που θέλουν να με βάλουν στο σωστό δρόμο - γιατί σίγουρα είμαι στον λανθασμένο. Κακομοίρηδες ανόητοι, που είναι όλοι τους διαποτισμένοι από την ιδέα ότι η ζωή τούς διόρισε ιερείς στο ναό της μεγάλης αποστολής, επειδή τάχα το πεπρωμένο της ανθρωπότητας είναι σίγουρα μεγάλο και σπουδαίο."

Ρ. Νοβατόρε

a Left-wing riff-raff

Την πιο αυστηρή και θα έλεγα ακριβή εκτίμηση για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ την έκανε ο Γ. Βαρουφάκης τον Φεβρουάριο του 2015 στην Telegraph όπου δήλωσε «θα πω στον κ. Σόιμπλε ότι μπορεί να είμαστε a Left-wing riff-raff, αλλά μπορεί να βασίζεται στον Σύριζα… για τις βαθιές μεταρρυθμίσεις». 

Τον χαρακτηρισμό ‘a Left-wing riff-raff’ οι εφημερίδες τον απέδωσαν ως ‘ένα αριστερό τσούρμο’ (ενώ τα φιλοσυριζαϊκά μέσα ως ‘αριστερή ομάδα’, ‘αριστερή κυβέρνηση’). Ο όρος ‘riff-raff’ στο Penguin Αγγλο-ελληνικό Λεξικό αποδίδεται (μεταξύ άλλων που παραλείπω ως βαρύτερα) ως : συρφετός, όχλος, η σάρα και η μάρα. Ανάλογες (πολύ βαριές) ερμηνείες δίνουν και τα αγγλικά λεξικά. Γιατί το θυμήθηκα; Διότι διαβάζω αναλύσεις γιατί κάνει το ένα ή το άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ένα ή το άλλο στέλεχός του. Όσοι έχουν μια εξοικείωση με τον χώρο πιστεύω θα δεχθούν ότι πρόκειται ακριβώς για ένα τσούρμο καθηλωμένων εφήβων σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται (έτσι μεταφράζω-ίσως λάθος- το arrested adolescents). 

Tα παραδοσιακά κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και όταν δεν βρίσκονται σ’ αυτήν, τα στελέχη και οι οπαδοί τους έχουν την υπομονή να περιμένουν τη σειρά τους κυκλοφορώντας στις παρυφές της. Τα έχουν κάνει όλα πολλές φορές, το σύστημα είναι παγιωμένο και οι εναλλαγές είναι βαρετά επαναλαμβανόμενες. Τα ίδια λίγο-πολύ συνθήματα, οι ίδιες κινήσεις, προβλέψιμες εκ των προτέρων ακόμη και από τον πιο αδαή ψηφοφόρο. Σ’ αυτό το βαρετό τοπίο, οι κορώνες του Ανδρέα Παπανδρέου, τα ζιβάγκο, οι ανατροπές με τον Σαρτζετάκη, κλπ, αναζωογονούσαν προς στιγμήν το πολιτικό σκηνικό και συνέπαιρναν τα πλήθη, χωρίς όμως να κλονίζουν το στάτους κβο. 

Το αριστερό τσούρμο του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τα δοκιμάσει όλα για πρώτη φορά, να τα κάνει όλα που κάνουν οι μεγάλοι, να είναι συνεχώς στο κέντρο της προσοχής δοκιμάζοντας καινούργια κόλπα, φέρνοντας απροσδόκητες ανατροπές για να ελέγχει την κατάσταση τόσο ως προς τους αντιπάλους του (εγχώριους και ξένους) όσο και ως προς τους οπαδούς του. Πρέπει συνεχώς να βγάζει νέα κόλπα από το μανίκι για να διατηρεί την προσοχή και τον έλεγχο. Όπως κάνουν στις φοιτητικές συνελεύσεις –κόλπα, κόλπα συνεχώς μέχρι να εξαντλήσουν τους αντιπάλους τους και να κερδίσουν την ψηφοφορία. Αν σταματήσουν τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα που σκαρφίζονται και ανεβάζουν κάθε μέρα, όλοι αυτοί που τους ακολουθούν θα βουλιάξουν στην καθημερινότητα και στα προβλήματά τους και μπορεί να πάρουν τις αποστάσεις τους. Μια ολόκληρη χώρα (και μια ήπειρος) παρακολουθούμε τη μέθη των Συριζαίων που έχει βέβαια καταστροφικά αποτελέσματα. 

Δεν κάνουν τη μια ή την άλλη δήλωση που δημιουργεί θέμα από μεθοδευμένο υπολογισμό. Εκδηλώνουν αυτό που είναι (ας θυμηθούν οι παλαιότεροι τη δράση των αριστερίστικων και αυτόνομων ομάδων, τα αυγά στην πρεσβεία, τις όλο και πιο ευφάνταστες μορφές πάλης κλπ). Δεν υποτιμώ τη στυγνή, συστημική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ (θα κάνουν τα πάντα να μείνουν στην εξουσία)αλλά υπάρχει και η λογική του συρφετού που έχει μέσα της από εξουσιαστικό αριστερισμό, αντιεξουσιαστικό αναρχισμό, ανικανότητα, έως καφενείο

F/b Vasso kindi

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

                                    ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!!!!!!!!!!

Ο υπουργός και ο καπνός

Κέζα Λώρη 

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ταξιδέψει ο Πολάκης στις Βρυξέλλες, να πάει στο ευρωκοινοβούλιο και σε κάποια επιτροπή να νιώσει χαρμάνης

Μέσα στο υπουργείο Υγείας, κάτω από την ταμπέλα του υπουργείου Υγείας, μπροστά στις κάμερες, ώστε να γίνει πιο θεαματικό, ο αναπληρωτής υπουργός ανάβει την τσιγαρούμπα του. Δημόσια, σε δημόσιο χώρο. Βρήκαμε να ασχοληθούμε, θα πουν ορισμένοι, δεν βλέπουμε τους φόρους, δεν βλέπουμε τις περικοπές, βλέπουμε μόνο τον καπνό. Στο ίδιο πνεύμα θα πουν ότι τα μικρά, όσα βρίσκονται στο περιθώριο της αληθινής πολιτικής, χρησιμοποιούνται για να αποπροσανατολίσουν.

Με αυτή τη λογική θα μπορούσε να πει κανείς ότι διάφοροι σχολιαστές μιλάνε για το τσιγάρο όπως μιλούσαν για τα πουκάμισα του Βαρουφάκη και για το μουστάκι του Γιώργου Παπανδρέου. Ναι, ξυρίστηκε ο πρώην πρωθυπουργός, έγινε θέμα στα μέσα ενημέρωσης, αναλύθηκε το απόφθεγμα «άνδρας χωρίς μουστάκι, αβγό χωρίς τσόφλι», όπως είχε πει ο Κομφούκιος ή ο Οσκαρ Ουάιλντ, ένας από τους δύο ίσως.

Υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ των μικρών αυτών ειδήσεων με την ελαφρά προσέγγιση. Ο Παύλος Πολάκης είναι επικεφαλής, έστω αναπληρωτής, στο υπουργείο που συνέταξε τον αντικαπνιστικό νόμο. Γνωρίζει ότι είναι παράνομο να καπνίζει σε δημόσιο χώρο, αλλά δεν έχει πρόβλημα να παραβεί τον νόμο της υπευθυνότητάς του. Ο Πολάκης θα κάνει αυτό που γουστάρει, θα πει και μια μαντινάδα και τέλος. Καταργεί τον νόμο. Αυτή είναι η νοοτροπία. Είναι το αφεντικό εκεί μέσα, το υπουργείο είναι δικό του μαγαζί και δεν σηκώνει πολλά πολλά.

Κανονικά, σε ένα κανονικό κράτος, ο σεκιούριτι θα τον είχε πετάξει έξω. Ναι, κανονικά έπρεπε να τον διώξουν ή να καλέσουν την αστυνομία για πρόστιμο. Κανονικά έπρεπε να του πει κάποιος κάτι. Δεν είναι υστερική αυτή η απαίτηση. Η παρεμπόδιση της παρανομίας στο μικρό καλλιεργεί την κουλτούρα της ευνομίας. Κάπως έτσι είχε καθαρίσει τη Νέα Υόρκη ο Τζουλιάνι, όταν ανέλαβε δήμαρχος, είπε ότι θα βάλει τάξη στα μικρά, στις ασήμαντες παρανομίες. Ηταν δύσκολο να τα βάλει με τα κυκλώματα της πορνείας και των ναρκωτικών, οπότε αποφάσισε να εφαρμόσει το αντίθετο, να επιβάλει τη νομιμότητα από το μικρό προς το μεγάλο, ώστε η πόλη να μη δημιουργεί αίσθηση ασυδοσίας.

Η νοοτροπία Πολάκη είναι η νοοτροπία τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και «θα μου πεις εσύ εμένα;». Προφανώς είχε αυτόν τον χαρακτήρα και πέρυσι και πρόπερσι, δεν χάλασε ξαφνικά επειδή ανέλαβε θέση. Απλώς η θέση, η εξουσία, γίνεται ευεπίφορο περιβάλλον για κάθε ελάττωμα που είναι έτοιμο να φουσκώσει. Μη νομίσει, δηλαδή, κανείς ότι ο Ακης Τσοχατζόπουλος ξύπνησε μια μέρα, πεθύμησε το γλυκό που είναι γνωστό ως «υποβρύχιο» και από παρανόηση έμπλεξε στα εξοπλιστικά. Το ένα φέρνει το άλλο βαθμιαία και η έπαρση φέρνει δεινά.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ταξιδέψει ο Παύλος Πολάκης στις Βρυξέλλες, να πάει για κάποιο θέμα στο ευρωκοινοβούλιο και σε κάποια επιτροπή να νιώσει χαρμάνης. Ας κάνουμε υπόθεση εργασίας. Θα το άναβε μέσα στην αίθουσα το ρημάδι; Τι ποσοστό θα του δίναμε για πιθανή επίδειξη μαγκιάς; Μάλλον μηδέν τοις εκατό. Δεν θα άναβε τσιγάρο στο ευρωκοινοβούλιο επειδή ξέρει ότι εκεί ο νόμος εφαρμόζεται κι ότι θα βρισκόταν μπουζουριασμένος. Θα το άναβε μέσα σε ευρωπαϊκό αεροδρόμιο το ρημάδι; Σιγά μην το άναβε.

Ζουν και άλλοι φανατικοί καπνιστές στον πλανήτη, πολλοί στον χώρο της πολιτικής, ορισμένοι στο υπουργείο Υγείας. Αυτή η εικόνα, μέσα στο υπουργείο, δημόσια και προκλητικά, είναι πρωτόγνωρη και δείχνει πολλά. Δείχνει πολύ περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς από ένα πακέτο αποτσίγαρα.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Tο αβγό του φιδιού

Του Χρήστου Γιανναρά

Ν​​α θυμίσω: O χαρακτηρισμός «επιφυλλίδα» παραπέμπει πρωτίστως στη λογοτεχνική δοκιμιακή γραφή, όχι πρωτίστως στον δημοσιογραφικό πολιτικό λόγο. Aντλεί και από την πολιτική τα θέματά της η επιφυλλίδα.

Aλλά πάντοτε σε συνάρτηση με την κοινωνική προτεραιότητα, τη «λογική» (κίνητρα και στόχους) των ανθρώπινων σχέσεων, τις αναζητήσεις «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης των ανθρώπων. Kαι οπωσδήποτε με κύρια έγνοια τη γλωσσική εκφραστική, τις απαιτήσεις του δοκιμιακού είδους, την επιμονή στη δυσυπότακτη μαστορική της αρτιέπειας.

Mε αυτή την εισαγωγική διασαφηνιστική υπενθύμιση θέλω να καταθέσω έναν υποθετικό συλλογισμό, με φιλοδοξίες εικόνας ή ένδειξης, όχι με την αυστηρότητα πολιτικής ανάλυσης: Aν υποθέταμε ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα αφυπνιζόταν αιφνίδια στην ανάγκη να δικάσει και να τιμωρήσει τους κεντρικούς υπαίτιους για την καταστροφή της ζωής κάποιων εκατομμυρίων Eλλήνων πολιτών (της μίας και μοναδικής ζωής που έχει χαριστεί σε κάθε άνθρωπο) για τον απελπισμό και τον παντοδαπό εξευτελισμό τους, η απονομή δικαιοσύνης θα ήταν εκ των πραγμάτων ανέφικτη.

«Eκ των πραγμάτων» σημαίνει: εξαιτίας δεδομένων που αναφέρονται στις φυσικές καταβολές ενός ανθρώπου (λ.χ. στη μειωμένη διανοητική του ικανότητα) ή στην προβληματική αγωγή του (λ.χ. ήταν «παιδί του κομματικού σωλήνα») ή στα γονίδιά του (λ.χ. στη μεταβίβαση αντανακλαστικών και νοοτροπίας από πατέρα μανιακό της εξουσίας). Ποιο δικαστήριο να κρίνει τη γνησιότητα των προθέσεων, την ειλικρίνεια και εντιμότητα κριτηρίων και στοχεύσεων;

O κ. Σημίτης, για παράδειγμα: Kατέφυγε σε στατιστικές ζαβολιές επειδή πίστευε ότι συμφέρει την Eλλάδα (βιομηχανικά υπανάπτυκτη) η είσοδος σε ένα αδυσώπητα «σκληρό» νόμισμα; Ή τον ενδιέφερε το διαφημιστικό πυροτέχνημα: «ο Kαραμανλής σας έβαλε, κάφροι Eλληνες, στην E.E., όμως εγώ σας έβαλα στην Eυρωζώνη, στο κλαμπ των ισχυρών και πλουσίων της Eυρώπης»; Ποιο δικαστήριο μπορεί να κρίνει τα κίνητρα του κ. Σημίτη – αν ήταν συνειδητό ή εξ αμελείας το έγκλημα;

Tο ίδιο ισχύει και για τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας επί ημερών Kαραμανλή του βραχέος: Aκόμα και ένας ανίδεος στα θέματα της Oικονομίας μπορούσε να υπολογίσει ότι τέτοια υπέρογκα δάνεια μια χώρα με το AEΠ της Eλλάδας ήταν αδύνατο να τα εξοφλήσει στον αιώνα τον άπαντα. O βραχύς και οι υπουργοί του δεν το έβλεπαν; Tο τερατωδώς υπερτροφικό πελατειακό τους κράτος είχε κάποια λογική δυσπρόσιτη στον κοινό νου, λογική άλλη από την κομματική ιδιοτέλεια; Ποιος δικαστής να αποφανθεί για την αβλεψία - μικρόνοια ή τον δόλο του κακουργήματος;

Tα ανάλογα ισχύουν και για την εκτίμηση ποινικών ευθυνών του ολίγιστου των Παπανδρέου, του επικαλούμενου «Γιωργάκη» – τα ίδια και για την ακριβοπληρωμένη από εκατομμύρια πολιτών θλιβερή ανεπάρκεια Σαμαρά. O ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την ανεκτικότητα του Γιωργάκη, όταν, πρωθυπουργό τότε της Eλλάδας, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί τον χαρακτήριζε «ηλίθιο» – τα ψυχολογικά όμως αίτια της ανεκτικότητας δεν επιδέχονται ούτε του ιστορικού ούτε του εισαγγελέα την αποτίμηση. Θα πιστοποιήσει επίσης ο ιστορικός και θα καταγράψει την επονείδιστη κυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα) Σαμαρά: τους μύδρους που εξαπέλυε κατά του «μνημονίου» που είχε υπογράψει ο Γιωργάκης, και την παλιμβουλία με την οποία εξαγόρασε την πρωθυπουργία. Aυτοθυσιάστηκε από πατριωτισμό; Tο έκανε από φτηνή και νοσηρή εξουσιολαγνεία; Eστω και πασιφανή, τα κίνητρα είναι αδύνατο να κριθούν με δικανικούς κώδικες.

Kαι προχωράμε: O Iωάννης Bαρουφάκης ήταν ιδιοφυΐα μαχητικού οικονομολόγου, πολιτικά ατάλαντη; O κατάδηλος και επιδεικτικός ναρκισσισμός του ήταν ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα ή μόνο προπέτεια, καρπός επαρχιωτικής μειονεξίας επενδυμένης σε «προοδευτικό» αντικομφορμισμό; Tο γεγονός ότι μεταποίησε την Eλλάδα σε «αποδιοπομπαίο τράγο» της Eυρώπης ήταν κακή συγκυρία ή συνειδητό έγκλημα; Kαι η οβιδιακή μεταμόρφωση Tσίπρα, η αλλαγή πεποιθήσεων, στοχοθεσίας, στρατηγικής, ψυχισμού, φυσιογνωμικής έκφρασης, νοο-τροπίας, από ποιον μπορεί να κριθεί για τις συνέπειές της σε πρόσθετο (και δίχως ελπίδα αλλαγής) βασανισμό του λαού;

Aυτή η σύναξη ενδεικτικών περιπτώσεων και ερωτημάτων σκιαγραφεί το αυτονόητο: Oτι, στο πεδίο διαχείρισης της εξουσίας, μόνη η ψήφος των πολιτών κρίνει τα πρόσωπα, την ποιότητά τους, την αξιοσύνη τους.

Δηλαδή τα κρίνει η επαρκής πληροφόρηση των πολιτών, η λογική τους ικανότητα και εφυΐα, η ηθική τους ευαισθησία, η οξυδέρκεια και αμεροληψία τους, οι αισθητικές τους απαιτήσεις – κρίνονται οι πολιτικοί ανάλογα με το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην κάθε κοινωνία. Στην Eλλάδα των τελευταίων σαράντα δύο χρόνων μοιάζει να έχουν μεθοδικά και εσκεμμένα εξαρθρωθεί οι κοινωνικές προϋποθέσεις λειτουργίας της πολιτικής.

Oι πολιτικοί στην Eλλάδα κρίνονται από τα ρουσφέτια που παρέχουν (ακόμα σήμερα) και από τα χρήματα που ξοδεύουν σε εμπορικής λογικής διαφήμιση. Kαι οι δυο αυτές πρακτικές προϋποθέτουν τη θελημένη υποβάθμιση του επιπέδου καλλιέργειας των πολιτών: Tης σχολικής τους παιδείας, της ραδιο-τηλεοπτικής ενημέρωσής τους και ψυχαγωγίας, του γλωσσικού τους αισθητηρίου, των αισθητικών τους απαιτήσεων.

Στοχεύει η σκόπιμη υποβάθμιση της κριτικής ικανότητας των ψηφοφόρων, στην εξάλειψη των κριτηρίων διάκρισης του σοβαρού από το γελοίο, της νομιμότητας από την ανομία, της εντιμότητας από τον τυχοδιωκτισμό. Mε κοινωνιολογικές αποκλειστικά αποτιμήσεις (όχι ηθικολογικές ή εθνικοθρησκευτικές) η ελλαδική κοινωνία έχει εκπέσει πια σε πρωτογονισμό που τρομάζει και τους πιο φανατισμένους της αυθυποβλητικής αισιοδοξίας.

O εσκεμμένος πρωτογονισμός γίνεται κατάφωρος όταν, μετά το σημιτικό ΠAΣOK, έρχεται και ο ΣYPIZA να βασίσει στον κ. Aντώνη Λιάκο τις φιλοδοξίες του για «ανανεωτική» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Δεν αξίζει σχολιασμό ή κρίσεις ούτε το πρόσωπο ούτε οι εξαγγελίες του – το ευθέως ανάλογο θα ήταν, να αναθέσει η όποια «Δεξιά» την προεδρία Eπιτροπής Eθνικού Διαλόγου για την Παιδεία στον κ. Kασιδιάρη. Tο ουσιωδέστερο συναγόμενο είναι η κατοχύρωση της ανάγκης να καταψηφίζεται με συνειδητή αποστροφή ο ΣYPIZA. Oχι για την ανειλικρίνεια του κ. Tσίπρα, όχι για το «μπάχαλο» της κυβερνητικής σύγχυσης και ακοσμίας – έχουμε δει και χειρότερα επί ημερών Eυάγγ. Bενιζέλου και Σαμαρά. Nα καταψηφίζεται στο διηνεκές ο ΣYPIZA μόνο επειδή ο μηδενιστικός του αμοραλισμός και ο μικρονοϊκός διεθνισμός του αποδείχνεται ανίατος. Eπωάζει Λιάκους.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ποιο είναι το χειρότερο;

Σ​​κέφτομαι μερικές φορές ποιο ήταν το χειρότερο από όλα τα δεινά που έπληξαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια: ένας καταιγισμός αρνητικών εξελίξεων που μας σπρώχνει ολοένα και περισσότερο προς τα κάτω, ένας συνεχής φαύλος κύκλος.

Είναι, άραγε, η μεγάλη υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου το χειρότερο που μας συνέβη; Σε σταθερές τιμές, το εθνικό προϊόν έχει ήδη πάει πίσω στο 1999. Και επειδή οι μέσοι όροι δεν λένε συνήθως ούτε καν τη μισή αλήθεια, αυτή η απώλεια σχεδόν δύο δεκαετιών για τον μέσο Ελληνα κρύβει πολλές χιλιάδες ατομικές και οικογενειακές τραγωδίες, σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες, της οποίας, τώρα πλέον, ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης καταρρέει. Ο ψυχρός οικονομολόγος θα μας θυμίσει, βεβαίως, ότι το βιοτικό μας επίπεδο πριν από την κρίση ήταν εν μέρει πλαστό, μια μεγάλη φούσκα με δανεικά. Και θα έχει απόλυτο δίκιο. Οι φούσκες, όπως γνωρίζουμε, δεν κρατάνε πολύ.

Μήπως είναι η μεγάλη ανεργία, κυρίως των νέων, που θα πάρει χρόνια για να εξαλειφθεί, αφήνοντας ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας χωρίς την προοπτική να έχει (ποτέ;) την ικανοποίηση και το εισόδημα που μπορεί να προσφέρει μια σχεδόν κανονική δουλειά; Ή μήπως είναι η νέα μεγάλη μετανάστευση που οδηγεί πολλά από τα καλύτερα μυαλά της χώρας και τα πιο δυναμικά μέλη της κοινωνίας μας, κυρίως τους νέους, να αναζητούν το μέλλον τους εκτός συνόρων; Οι επιπτώσεις αυτής της νέας μετανάστευσης θα είναι μεγάλες και μακροχρόνιες για την Ελλάδα. Πόσοι, αν και πότε, θα γυρίσουν;

Ή μήπως είναι ακόμα χειρότερο δεινό η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και των δημοκρατικών μας θεσμών; Αν και πάλι καλά, να λέμε. Ποιος θα περίμενε ότι η δημοκρατία μας θα άντεχε, έστω και με τις όποιες εκπτώσεις, το τεράστιο σοκ των τελευταίων χρόνων; Μέσα σε αυτήν τη γενικευμένη υποβάθμιση περιλαμβάνεται και η υποβάθμιση της παιδείας. Για το μέγεθός της, η χώρα μας ανέκαθεν παράγει εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό καταξιωμένων επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων και ικανότατων στελεχών, ενώ ο μέσος όρος αυτών που βγαίνουν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας είναι σχετικά χαμηλός.

Το δείχνουν και οι διεθνείς κατατάξεις, όπως της Πίζας. Χώρα των άκρων ήταν και παραμένει η Ελλάδα. Αλλά τώρα το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, γιατί οι καλοί φεύγουν ολοένα και περισσότεροι, ενώ αρκετοί που μένουν τείνουν να μετατρέψουν τη μετριότητα σε ιδεολογία.

Μας πήρε πολλά χρόνια για να μπορέσει η Ελλάδα να καταστεί υποκείμενο και όχι απλώς αντικείμενο της ευρωπαϊκής και της διεθνούς διπλωματίας. Η ένταξη στην οργανωμένη ευρωπαϊκή οικογένεια υπήρξε το σύμβολο αυτής της αλλαγής και ο καταλύτης. Και τώρα γυρνάμε πάλι πίσω, πολύ πίσω. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μάς συμπεριφέρονται πλέον ως προβληματική χώρα, με δυσλειτουργικό κράτος (και πολιτικό σύστημα) που όμως δεν θα ήθελαν να μετατραπεί σε αποτυχημένο κράτος, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία στην περιοχή μας. Και έτσι έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα ειδικό καθεστώς για μας, ένα είδος καραντίνας.

Δεν ξέρεις με ποιους να θυμώσεις περισσότερο: με τις εμμονές και την αλαζονεία των εταίρων μας (τουλάχιστον μερικών από αυτούς), ή με τους δικούς μας πολιτικούς και όλους εμάς συλλογικά που οδηγήσαμε τη χώρα σε χρεοκοπία και γενικευμένη αναξιοπιστία; Να θυμώσεις με τους έξω που επιμένουν σε εξωπραγματικούς όρους αλλεπάλληλων μνημονίων, ή με τους δικούς μας που παραμένουν ανίκανοι να συμφωνήσουν σε ένα εθνικό και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση; Να εξοργιστείς με το νέο υπερταμείο και τη διεθνή επιτροπεία της χώρας μας στο διηνεκές, ή με την κακοδιαχείριση της δημόσιας περιουσίας σε διακομματική βάση για δεκαετίες; Δεν έχει νόημα να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους, αν εσύ ο ίδιος αρνείσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Αλλά ο φτηνός πατριωτισμός ήταν ανέκαθεν το έσχατο καταφύγιο των απατεώνων. Διαθέτει δυστυχώς αρκετούς η χώρα – και δεν είναι η μόνη.

Και έτσι προσπαθούμε να πορευτούμε στην παρατεταμένη κρίση, ή μάλλον στην αρχή βουλιάζαμε και τώρα σερνόμαστε. Το πολιτικό μας σύστημα δείχνει μιαν απίστευτη ικανότητα να αναπαράγει όλα τα αρνητικά του στοιχεία. Τελικά, το χειρότερο θα ήταν αν οι περισσότεροι συμβιβαστούμε με την άποψη ότι η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει, αποδεχόμενοι συνάμα τον ρόλο του προβληματικού ανήλικου σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια σε κρίση. Και όσοι μπορούν να φύγουν, καλή τους τύχη. Από το δικό μας αδιέξοδο δεν θα μας βγάλουν όσα μνημόνια και αν υπογράψουμε, όσοι επίτροποι και τρόικες και αν έρθουν. Αλλωστε δεν έδειξαν υπερβολική σοφία μέχρι σήμερα. Σίγουρα θα χρειαστούμε κατανόηση και αλληλεγγύη από τους εταίρους. Πρώτα όμως θα πρέπει εμείς να σταθούμε αντιμέτωποι με τα δικά μας προβλήματα και αδυναμίες. Υστερα από τόσα ψέματα που ειπώθηκαν, θα αντέξουμε κάποτε το βάρος της δικής μας αλήθειας;

* Ο κ. Λουκάς Τσούκαλης είναι επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πόρισμα για σχολείο της ήσσονος προσπάθειας

Ο​​ κ. Αντώνης Λιάκος, στην εισαγωγή του στο πόρισμα της Εθνικής Επιτροπής Διαλόγου, χαρακτηρίζει την κρίση «ιστορικό σπασμό» που δεν αφήνει την εκπαίδευση και την παιδεία ανεπηρέαστη. Απέναντι σε αυτόν τον «σπασμό», ο λεγόμενος «Εθνικός διάλογος για την παιδεία», στον οποίο προήδρευσε, χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλος αντιπερισπασμός για όσα η κυβέρνηση νομοθετεί και προβάλλει. Από την αρχή του 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθεί τμηματικά και συστηματικά πλήθος μέτρων, τα οποία, ενώ έχουν μακροχρόνιες συνέπειες, υποκριτικά χαρακτηρίζει επείγοντα, προκαταλαμβάνοντας, περιφρονώντας και ακυρώνοντας στην πράξη τα συμπεράσματα των διαλόγων που εξαγγέλλει. (Τίποτα επείγον δεν αντιμετωπίζει η αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τα Συμβούλια των ΑΕΙ. Ικανοποιεί απλώς την κομματική πελατεία και το «βαθύ» πανεπιστήμιο που αποστρέφεται κάθε είδους εποπτεία.) Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση χωρίς θέσεις για την εκπαίδευση, κατά δική του ομολογία. Πώς να έχει, όταν η θητεία του στην αντιπολίτευση εξαντλήθηκε στον στείρο αρνητισμό, στην τελετουργική και χωρίς περιεχόμενο ιδεολογική καταγγελία του νεοφιλελευθερισμού και στην Μπολόνια, και σε έναν ακτιβισμό που περιλάμβανε χτίσιμο καθηγητών, παρακώλυση οργάνων, καταλήψεις και καταστροφές, όχι για κάποιο σπουδαίο εκπαιδευτικό αίτημα (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβιβάζεται ένα οποιοδήποτε εκπαιδευτικό αίτημα με την άσκηση βίας;), αλλά για να έρθει απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, επενδύοντας στον παροξυσμό της αγανάκτησης; Η μόνη ατζέντα τους ερχόμενοι στην κυβέρνηση ήταν η αποκαθήλωση κάθε θετικού μέτρου που είχε προηγηθεί.

Προφασιζόμενοι ότι θέλουν να αποκτήσουν θέσεις (αλλά στην πραγματικότητα για να έχουν ένα προπέτασμα καπνού, προκειμένου να προωθούν το αποδομητικό έργο τους), εξήγγειλαν εθνικό διάλογο με μία επιτροπή από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και πολιτικούς τους φίλους. Αναζητούσαν, ωστόσο, συναίνεση, όταν οι ίδιοι στο παρελθόν την αρνήθηκαν και τη δαιμονοποιούσαν.

Η διαδικασία του διαλόγου έδωσε την ευκαιρία στα μέλη της επιτροπής –ευκαιρία που δεν είχαν προηγουμένως– να πουν σε εθνικό ακροατήριο ό,τι τους απασχολεί, ό,τι έχουν διαβάσει ή πληροφορηθεί. Ετσι, το πόρισμα που ανακοινώθηκε –και το οποίο τροποποιήθηκε την ίδια ημέρα που δημοσιοποιήθηκε– δεν είναι παρά ένα πρόχειρο, άνισο και ετερόκλητο συμπίλημα απόψεων, που περιέχει αποσιωπημένα δάνεια από προηγούμενες επεξεργασίες που είχαν στο παρελθόν από τους ίδιους καταγγελθεί (π.χ., οι προτάσεις για το νέο λύκειο), μεγαλόστομους και συχνά ασυνάρτητους βερμπαλισμούς (π.χ., «ανακατάκτηση και αναβάθμιση του φαντασιακού της παιδείας», « [οι μαθητές] να εξελιχθούν ως πολίτες: δημοκρατικοί, δηλ. ως δαήμονες, ενεργοί και υπεύθυνοι συμμέτοχοι της δημόσιας ζωής...»), αοριστολογίες και ευχολόγια. Δεν αναπτύσσεται καμία συνεκτική λογική η οποία να θέτει στόχους, να εντοπίζει προβλήματα και να προτείνει λύσεις, αλλά ένας κατάλογος προτάσεων χωρίς συνοχή. Προτείνεται όμως η εκπόνηση ενός εθνικού σχολικού προγράμματος σπουδών, η οποία προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε 70 περίπου μήνες!

Ποια στοιχεία μπορεί κανείς να διακρίνει στο πόρισμα του διαλόγου;

1. Την αντίληψη για ένα σχολείο της ήσσονος προσπάθειας και του lassez-faire laissez-passer. Κατάργηση βαθμών, κατάργηση εξετάσεων, λιγότερη πίεση, λιγότερη ύλη, λιγότερα μαθήματα, μόνο αυτοαξιολόγηση για τους εκπαιδευτικούς. «Μιλήσαμε [στο παρελθόν] για αξιολόγηση αδιαφορώντας για τις αξίες και κυρίως για τις αξίες αλληλεγγύης», γράφει στην εισαγωγή του ο πρόεδρος της επιτροπής.

2. Την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων. Είναι χαρακτηριστικό πως τα δύο πρώτα μέτρα που αναφέρονται στο κείμενο είναι «Εξασφάλιση των συνεδριάσεων του συλλόγου των διδασκόντων για την ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών του σχολείου» και «Εξασφάλιση εντός του ωραρίου εργασίας των εκπαιδευτικών των ωρών για διοικητικό έργο...».

3. Τη μετατόπιση της εστίασης από τον μαθητή στον εκπαιδευτικό. Η πρώτη κεντρική επιλογή είναι: «Στήριξη του εκπαιδευτικού - εκπαίδευση και επιμόρφωσή του, εξασφάλιση κινήτρων, μεταβολή νοοτροπίας». Πουθενά δεν αναφέρεται ο μαθητής στις τέσσερις κεντρικές επιλογές για την υποχρεωτική εκπαίδευση.

4. Την αυταρχική αντίληψη ότι το κράτος θα επιβάλλει άνωθεν τα δικά του ιδεώδη ανθρωπισμού, με διαγγέλματα πολιτειακών παραγόντων σε «πνεύμα εθνικής σύμπνοιας και πάγιας κοινής στρατηγικής». Οι μαθητές στο στιβαρό καλούπι του κρατικού ανθρωπισμού. Τι από όλα αυτά θα υιοθετήσει ο υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση; Δεν ξέρουμε. Ξέρουμε όμως, από παραπολιτικά σχόλια, ότι στο υπουργικό συμβούλιο έκαναν πλάκα με διάφορες προτάσεις του πορίσματος, πράγμα που δείχνει, εκτός από βαθιά περιφρόνηση προς τους μαθητές και τους γονείς, αδιαφορία για τα συμπεράσματα του διαλόγου. Ετσι κι αλλιώς ψηφίζουν μέτρα που καταστρατηγούν αδίστακτα ακόμη και τη ρητορική του κειμένου (π.χ., σχετικά με την αυτονομία των σχολείων και την ευελιξία του αναλυτικού προγράμματος). Γίνεται έτσι ο διάλογος θεαματική επιτέλεση (που λέει και το κείμενο), performance, που επιχειρεί να μας αποσπάσει την προσοχή. Την παρακολουθούμε αλλά βλέπουμε τι συμβαίνει και πίσω από τον θόρυβο που δημιουργεί.

* Η κ. Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι «εχθροί» της εκπαίδευσης

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Οι «εχθροί» της εκπαίδευσης

 

Εκτός από την «αξιολόγηση», μια άλλη λέξη που προκαλεί εμφυλίους στην εκπαίδευση είναι η «συγχώνευση». Ουαί και αλίμονο στην ηγεσία εκείνη του υπουργείου Παιδείας που θα τολμήσει να συμπεριλάβει στις προθέσεις της μία από τις δύο πρωτοβουλίες. Οι «σπασμοί» που δημιουργούνται στο πολιτικo-κοινωνικo-εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο ισχυροί, ώστε συνήθως οι αρμόδιοι αναγκάζονται να αναδιπλωθούν. Εμελλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ζήσει το πρόβλημα και από τις δύο πλευρές: να κατακρίνει ως αντιπολίτευση «νεοφιλελεύθερες μεθοδεύσεις» και να διαπιστώνει ως κυβέρνηση την ανάγκη των συγχωνεύσεων. Αυτή η διαταραχή προσωπικότητας δεν εντοπίζεται ασφαλώς μόνο σε θέματα παιδείας. Ας έρθουμε όμως στα στοιχεία: η Ελλάδα διαθέτει 264 τμήματα πανεπιστημίων και 182 ΤΕΙ. Τα 16 εξ αυτών μάλιστα δεν έχουν ούτε έναν μόνιμο διδάσκοντα (χθεσινή «Κ»). Στα χέρια της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται έκθεση, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρεται σε «αντιεπιστημονικό κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων», σε «χωρίς καμία ακαδημαϊκή λογική γεωγραφική διασπορά», σε «κομματικές προτεραιότητες και πιέσεις παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που οδήγησαν στη διασπορά πολλών νέων τμημάτων σε πόλεις και κωμοπόλεις»!

Το θαυμαστικό, ως ειλικρινής έκφραση απορίας στη θαυματουργή δύναμη της μεταμόρφωσης. Από το 2012 άρχισε η συζήτηση για τις συγχωνεύσεις, αλλά η εφαρμογή των αποφάσεων το 2013 (του γνωστού και ως σχεδίου «Αθηνά») ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου. Γιατί; Γιατί μητροπολίτες, δήμαρχοι, βουλευτές, πανεπιστημιακοί, διοικητικοί υπάλληλοι, μαγαζάτορες, σύσσωμη, δηλαδή, η κοινωνία η οποία φιλοξενούσε το προς συγχώνευση τμήμα διαδήλωνε υπέρ τού… κάθε πόλη και πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ. Και βέβαια, μπροστά στο διαβόητο «πολιτικό κόστος» άρχιζε η άτακτη υποχώρηση. Γιατί, όταν η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως «ένεση στην τοπική οικονομία» (καφετέριες, ενοίκια κ.ο.κ.), ως μια μορφή επιδότησης δηλαδή, η οποία δεν έχει και κάποιο παραγωγικό αποτέλεσμα, είναι λογικό να μη θέλει κανείς να αποχωριστεί το «υπεσχημένο» εισόδημα. Κάπως έτσι σχεδιάστηκε μια κοινωνία στην οποία σχεδόν 1 στους 40 πολίτες έχει πτυχίο μηχανικού, όταν στις προηγμένες χώρες η αναλογία είναι 1/400. Κάπως έτσι η αξιολόγηση θεωρείται εχθρός του καλού, η συγχώνευση δαιμονοποιείται και το μέλλον εξαφανίζεται.

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 

Παραιτηθείτε!!!!!

#Παραιτηθείτε – To δυνατό κείμενο του Νίκου Ρωμανού που κάνει το γύρο του διαδικτύου



Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για μια πρωτοβουλία που έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις στα social media. Μια πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «παραιτηθείτε» που ξεκίνησε από απλούς χρήστες του Facebook και του Twitter χωρίς πολιτικές, επιχειρηματικές ή συνδικαλιστικές κηδεμονίες. Στόχος της η διοργάνωση μεγάλης αντικυβερνητικής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα την 15η Ιουνίου.

Βλέπω ανθρώπους που ανήκουν στο 50% και δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να μου μιλάνε όλο ενθουσιασμό για αυτό το εγχείρημα… Βλέπω ανθρώπους που υποστηρίζουν διαφορετικά κόμματα να συμμετέχουν με πάθος και να παρακινούν κ άλλους να στηρίξουν αυτήν την πρωτοβουλία. Βλέπω παρέες νέων που μέχρι χθες έλεγαν «είναι όλοι ίδιοι» κ απαξίωναν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συζητούν για αυτήν την πρωτοβουλία.

Δεν ξέρω αν θα υπερισχύσουν τελικά τα θετικά ή τα αρνητικά που συνοδεύουν οτιδήποτε ξεκινάει αυθόρμητα από κάτω προς τα πάνω. Δεν ξέρω γιατί να γίνει την 15η Ιουνίου και όχι την 15η Σεπτεμβρίου. Δεν ξέρω αν θα συντελέσει τελικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην παραίτηση της κυβέρνησης ούτε αν η συγκέντρωση έχει πολλές ή λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν ξέρω αν θα καπελωθεί ή θα προβοκαριστεί από τους γνωστούς κατ’ επάγγελμα διαδηλωτές, μπαχαλάκηδες και ακραίους ή όχι. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κινητοποιήσει το υγιώς σκεπτόμενο, παραγωγικό, δημιουργικό, σκληρά εργαζόμενο κομμάτι του κόσμου ή αν αντίθετα θα συσπειρώσει τους υποστηρικτές της κυβέρνησης.

Όποιος πει πως έχει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα πει ψέματα!
Αυτό όμως που ξέρω είναι πως από την ημέρα που εμφανίστηκε το «Παραιτηθείτε», ο πανικός του Σύριζα διαχύθηκε με τεράστια ταχύτητα στα φίλα προσκείμενα πρωτοσέλιδα, blogs, και social media accounts.

Αυτό που ξέρω είναι πως για πρώτη φορά στον ενάμιση χρόνο πισωγυρίσματος έχουμε την ευκαιρία να αναδείξουμε πως απέναντι τους δεν έχουν ούτε το σύστημα, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τους ξένους, ούτε τον ανάδρομο Ερμή! Απέναντι τους έχουν μόνο τον κόσμο που αυτό-εξαπατήθηκε μαζί τους. Τον κόσμο που παρουσίαζαν ως μοναδικό τους σύμμαχο.

Αυτό που ξέρω είναι πως εδώ κ μήνες ακούω γύρω μου τους πάντες να λένε: Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά κ να μην αντιδράει κανείς;

Ιδού η Ρόδος λοιπόν ιδού κ το πήδημα, όπως είχε πει κ σε μία από τις τελευταίες του προεκλογικές ομιλίες ο πρωθυπουργός τον (όχι κ τόσο) παλιό, καλό καιρό που «έσκιζε» μνημόνια…

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των Αριστερών, ή των κατ´επάγγελμα «διαδηλωτών»;

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι παραγωγικοί, σκληρά εργαζόμενοι και δημιουργικοί άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα που δεν ανήκουν απαραίτητα στην χαμηλότερη κοινωνική τάξη απαγορεύεται να κινητοποιούνται;

Γιατί πρέπει να νιώθουν ενοχικά και να απολογούνται όποτε τολμήσουν να πάνε κόντρα σε αυτόν τον άγραφο νόμο;

Γιατί πρέπει πρώτα να εξηγήσουν αναλυτικά και με στοιχεία για ποιόν ακριβώς λόγο διαμαρτύρονται και τι ακριβώς ζητούν (προσκομίζοντας αναλογιστικές μελέτες…);

Γιατί πρέπει πρώτα να πείσουν τους πάντες για το πόσο καλά το έχουν οργανώσει, πόσο εμπεριστατωμένα έχουν σκεφτεί τις πιθανές συνέπειες των αιτημάτων τους κτλ, πριν βγουν στο Σύνταγμα, όταν όλοι οι υπόλοιποι διαδηλώνουν σχεδόν εθιμοτυπικά με μεγαλύτερη ευκολία, ελαφρότητα και συχνότητα από ότι κατεβαίνουν για καφέ;

Γιατί δηλαδή προϋπόθεση για να διαδηλώσεις είναι η «άδεια» των κατ´επάγγελμα διαδηλωτών που έχτισαν πολιτικές καριέρες και «δέθηκαν» σε υπουργικές καρέκλες χάρη στην προϋπηρεσία τους αυτή;

Νόμιζα πως οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι δημοκρατικό δικαίωμα για όλους. Τελικά μάλλον οι επί 40 χρόνια αυτόκλητοι «υπερασπιστές» της Δημοκρατίας είναι οι χειρότεροι εχθροί της! Θέλουν Δημοκρατία α λα καρτ!

Ε λοιπόν όχι! Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Η σιωπηλή πλειοψηφία απέκτησε φωνή. Και δεν με ενδιαφέρει πόσο δυνατά θα ακουστεί γιατί ακόμα κι ο ψίθυρος είναι καλύτερος από τη σιωπή! Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει δικαίωμα να διεκδικήσει! Έχει δικαίωμα να απαιτήσει! Έχει δικαίωμα να αντιδράσει, να κινητοποιηθεί και να διαδηλώσει χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση ή προαπαιτούμενο η επιτυχία! Δεν έχει κανέναν να φοβάται! Ούτε όσους κράξουν τα πουκάμισα, τις γραβάτες και τα κολονάτα ποτήρια, ούτε όσους καπελώσουν ή προβοκάρουν την προσπάθεια. Ίσως αν δεν ήταν τόσο φοβική να είχε βγει στους δρόμους με τα σωστά αιτήματα δεκαετίες πριν το περσινό δημοψήφισμα, αντί να ξυπνήσει στο παρά ένα της ολοσχερούς καταστροφής! Ίσως αν οι κινηματικές λογικές δεν ήταν μονοπώλιο των κρατικοδίαιτων και των ακραίων να μην είχαμε φτάσει εδώ. Δυστυχώς όμως φτάσαμε. Και εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε την πολυτέλεια να σιωπούμε κοιτάζοντας μόνο την δουλειά μας και τις οθόνες μας!

Προσωπικά λοιπόν στις 15 Ιουνίου θα είμαι στο Σύνταγμα.
Το χρωστάω στους άνεργους φίλους μου με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά.
Το χρωστάω στον αδερφό μου και τα δύο μου ξαδέρφια που δουλεύουν στο εξωτερικό και βλεπόμαστε μόνο μέσω Skype!
Το χρωστάω στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου που βαρέθηκα πια να τις θάβω για χάρη των Καρανίκων και των ιδεοληψιών τους.
Το χρωστάω στην χώρα μου γιατί δεν θέλω να την αφήσω αλλά ούτε και να νιώθω ξένος σε αυτήν!

Ο κ. Νίκος Ρωμανός είναι επιχειρηματίας – ψυχολόγος.

[liberal.gr]

Η φωνή του Αλέξη Τσίπρα

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Θα υπάρχει ίσως μια στατιστική που να λέει πως ένας οδηγός, κολλημένος στην κίνηση, μπορεί να ακούσει στο ραδιόφωνο τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Ετσι και εγώ την έπαθα, καθώς μόλις προχθές, οδηγώντας προς το κέντρο, με το που άνοιξα το ραδιόφωνο άκουσα μια γνώριμη φωνή.

Είναι το ηχόχρωμα τέτοιο που είναι εύκολα αναγνωρίσιμο, όχι τόσο για τη χαρακτηριστική χροιά, διότι αυτή είναι επίκτητη, αλλά για την υπερεπένδυση σοβαροφάνειας. Η φωνή του Αλέξη Τσίπρα που άκουγα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, καθώς οδηγούσα κολλημένος στην κίνηση σε μια τριτοκοσμική Αθήνα, καθ’ ομοίωσιν της κυβέρνησής μας, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας stand-up παράστασης.

Ο πρωθυπουργός-ηθοποιός μιλούσε από το υπουργικό συμβούλιο. Και ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου, γιατί έπεσα στην καλύτερη αποστροφή, που υποθέτω θα είχε απαιτήσει μερικές πρόβες στον καθρέφτη. Ηταν εκεί που ο πρωθυπουργός-ηθοποιός αναφέρθηκε στην αρετή της σεμνότητας, που χαρακτηρίζει αυτήν την κυβέρνηση. Η φωνή του ήταν σταθερή, αν και είχε επιτρέψει ανεπαίσθητες ρηγματώσεις ηθικής συστολής, καθώς όφειλε να πει στον «λαό» για μια πανθομολογούμενη επιτυχία του, όπως είναι ο «κόφτης», έτσι όπως έφτασε να είναι ο «κόφτης» μετά την επιτυχή, πολύμηνη διαπραγμάτευση.

Είχα κολλήσει στο ίδιο φανάρι, και έτσι είχα την άνεση να ακούσω την αλλαγή της χροιάς στη φωνή του πρωθυπουργού-ηθοποιού, όταν πλέον ειρωνευόταν την αντιπολίτευση, που, αν, στην απίθανη εκείνη περίπτωση, κατόρθωνε ποτέ να έχει μια αντίστοιχη επιτυχία σαν αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε, εκείνη (η αντιπολίτευση) θα είχε διοργανώσει γιορτή στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η κυβέρνηση, όμως, όπως μου λέει η φωνή του πρωθυπουργού-ηθοποιού, δεν κάνει φιέστες, δεν είναι φυσικά στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ η κοροϊδία. Αντιθέτως, η φινέτσα και η εντιμότητα χαρακτηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση, που εργάζεται σκληρά για τις δεκαετίες που θα έρθουν. Είχε ανάψει το φανάρι και δεν είμαι βέβαιος αν ο πρωθυπουργός-ηθοποιός ανέφερε το έτος 2060, αλλά νομίζω πως δεν κάνω λάθος, και έβαλα πρώτη ταχύτητα ανακουφισμένος καθώς αυτή η ίδια φωνή, που ηγείται μιας κυβέρνησης αθόρυβης, σεμνής και αποτελεσματικής, σχεδίαζε ήδη την εκτίναξη της ανάπτυξης. Αν και κολλημένος στην κίνηση, το είχα διασκεδάσει. Αυτή η φωνή είναι εγγύηση.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ