Gil Scott Heron

Περπάτησε με τον διάβολο

«

Ι' m New Here»

Gil Scott Heron (Sony BMG):

Εχει πολλούς λόγους να μουρμουρίζει αυτό τον στίχο ο Gil Scott Heron. Και το κάνει με μια βραχνή τσαμπουκαλίδικη φωνή στο «Me and the Devil», καθώς πίσω του σέρνεται ένα οργίλο ηλεκτρονικό μπλουζ. Ο βετεράνος ποιητής και μουσικός επιστρέφει έπειτα από δεκατρία χρόνια με νέο δίσκο. Αλλά, όπως δηλώνει με τον τίτλο, νιώθει νεόκοπος στη σκηνή.

Στα χρόνια του '40, όταν τα γκέτο έπαιρναν φωτιά, ήταν ο διάπυρος κήρυκας που ανακάτευε τη ρητορική των Μαύρων Πανθήρων με ένα πρωτόλειο ρυθμικό χιπ χοπ, μια στρατευμένη ποίηση που γλιστρούσε πάνω σε ένα χαλί από τζαζ, σόουλ και μπλουζ. Μετά έμπλεξε με την πρέζα και τη φυλακή, ξεχάστηκε από τους παλιούς συντρόφους, όπως ξεχάστηκε και το αριστουργηματικό τραγούδι του «The Revolution Will Not Be Televised», που έβγαλε στα είκοσι τρία του. Μόνο τελευταία κανένας ράπερ τον θυμόταν πού και πού και τον έπαιρνε για γκεστ σταρ στις συναυλίες του.

Κι όμως. Επέστρεψε με έναν δίσκο γεμάτο από μητροπολιτάνικα σύγχρονα μπλουζ, μελαγχολικά και ζόρικα, όπως το «New York Is Killing Me» ή το ομώνυμο «Ι' m New Here», όπου «κλέβει» το κομμάτι των Smog. Εχει ήδη γράψει την ιστορία του. Από τους Public Enemy μέχρι τον Jay Ζ όλοι χρωστάνε σε αυτόν τον λιπόσαρκο ασπρομάλλη, που ποζάρει σαν προπολεμικός μπλούζμαν με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλια. Ο ίδιος δεν θέλει να αναβιώσει παλιές δόξες. Αυτό που επιθυμεί είναι να ξαναμπεί με νέα δουλειά στο παιχνίδι της μουσικής.

* Ολος ο δίσκος στο http://gilscottheron.net/

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Η συναίνεση του Γατόπαρδου

Tης Ολγας Σελλα

Είναι η λέξη που ακούγεται συχνότερα από οποιαδήποτε άλλη το τελευταίο τρίμηνο. Είτε ως προτροπή, είτε ως κατεύθυνση, είτε ως άρνηση της προτροπής. «Συναίνεση». Δηλαδή η συγκατάνευση, η αποδοχή, η συγκατάθεση, η εμπιστοσύνη σε κάτι που αλλάζει εν τέλει. Την αναζητούν ή την απορρίπτουν οι πολιτικοί, τη μετρούν οι πολιτικοί αναλυτές και οι δημοσκόποι, τη συζητούν οι δημοσιογράφοι.

Βέβαια, στις πολιτικές ανακοινώσεις (ή στις πολιτικές διαμαρτυρίες) δεν μπορεί να διακρίνει κανείς αναζητήσεις, αποχρώσεις, αμφιταλαντεύσεις, συναισθήματα. Υπηρετούν άλλους «θεούς» τα πολιτικά κείμενα, υπαρκτούς και παρόντες, αλλά δεν μπαίνουν πολύ στη διαδικασία της συνείδησης. Των ανθρώπων και των κοινωνιών. Αυτό είναι δουλειά της τέχνης. Που κάποτε το καταγράφει με τρόπο μοναδικό, γι’ αυτό γίνεται κλασική.

«Ο Γατόπαρδος» του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα ήταν το μοναδικό του έργο που δεν πρόλαβε να το δει καν τυπωμένο. Το ανέσυρε και το απογείωσε ο σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι στην ομώνυμη ταινία του. Την ξαναείδα το περασμένο Σάββατο, αφού καμιά φορά, τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια, τα κλασικά έργα είναι σπουδαία παρέα.

Είναι το έργο ενός μεταίχμιου και η σύγκρουση δύο κόσμων, του παλιού και του νέου - και δεν είναι η πρώτη φορά που η τέχνη καταπιάνεται με τέτοιου είδους καταγραφές. Ο παλιός εκφράζεται στο πρόσωπο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα ντι Σαλίνα (Μπαρτ Λάγκαστερ), που βλέπει να αλλάζουν άρδην όσα του ήταν ώς τότε γνώριμα, με τον ερχομό του Γκαριμπάλντι. Εχει όλα τα χαρακτηριστικά της μεγαλοαστικής τάξης, μαζί και τη φινέτσα, την αρχοντιά, την αισθητική και την παιδεία που είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να αποκτήσουν τα μέλη της. Ο νέος κόσμος αποτυπώνεται πολύ εύστοχα στο πρόσωπο του άξεστου, αλλά πάμπλουτου χωριάτη που μπαίνει ορμητικά στον χώρο του πλούτου και του χρήματος, με «εφόδια» την αγένεια, την αγραμματοσύνη και τον καιροσκοπισμό.

Ο πρίγκιπας ντι Σαλίνα καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και προσαρμόζεται, με μοναδική φινέτσα, ψυχραιμία και αρχοντιά, στη νέα πραγματικότητα. Συναινεί θυμόσοφα σε μια κατάσταση που δεν την επέλεξε, που δεν του ταιριάζει, που τον ζημιώνει εν τέλει. Και μέσα από αυτήν τη διαδικασία ωριμάζει, κοιτάζει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Και λίγο πριν τελειώσει η ταινία λέει εκείνη τη φράση: «Ολα αυτά δεν θα έπρεπε να διαρκέσουν για πολύ ακόμη. Και όμως θα διαρκέσουν για πάντα, σύμφωνα με τους ανθρώπινους νόμους σημαίνει έναν - δύο αιώνες... έπειτα θα αλλάξουν όλα, αλλά προς το χειρότερο. Εμείς ήμασταν οι γατόπαρδοι, οι λέοντες, εκείνοι που θα μας αντικαταστήσουν θα είναι τα τσακάλια, οι ύαινες, και όλοι μαζί, γατόπαρδοι, τσακάλια και πρόβατα, θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το άλας της γης».

Αν αναζητήσει κανείς την ωριμότητα του «Γατόπαρδου» στη σημερινή πραγματικότητα, στους σημερινούς κόσμους έτσι όπως αποτυπώνονται στις κοινωνίες γύρω μας, δεν θα τη βρει. Σχεδόν πουθενά. Από τη φράση του πρίγκιπα ντι Σαλίνα, όταν ήδη έχει αναγνωρίσει και αποδεχθεί την αλλαγή της πραγματικότητας που γνώριζε, έχει μείνει (και ισχύει) μόνο το τελευταίο σκέλος: «Γατόπαρδοι, τσακάλια και πρόβατα θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το άλας της γης».

Κυριαρχεί η αντιπαλότητα, η επιθετικότητα, η απολυτότητα σε ό, τι ο καθένας υπερασπίζεται: θέσεις, ιδέες, απόψεις, συμφέροντα, αγαθά, κεκτημένα παντός είδους. Και τα «στρατόπεδα» παραμένουν. Το ίδιο και η άρνηση να ξανακοίταξουμε και να ξαναδιαβάσουμε τον κόσμο, έτσι όπως ξεδιπλώνεται σήμερα γύρω μας.

Αν αναζητήσουμε στυλ και φινέτσα στις διατυπώσεις των θέσεων, εκεί η απογοήτευση θα είναι μεγαλύτερη. Σαν όλοι να έχουν αποστηθίσει και να επαναλαμβάνουν το ίδιο μάθημα. Και το μόνο σημείο στο οποίο διαφαίνεται αυτή η ωριμότητα (μαζί και η αρχοντιά που έχει η αποδοχή και η ανάληψη οποιουδήποτε κόστους) είναι οι δημοσκοπήσεις, όταν μετρούν τη γνώμη των κοινωνιών, των απλών ανθρώπων γύρω μας. Είναι οι σύγχρονοι Γατόπαρδοι.

Από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα 9/2/10

ΟΚΑΝΑ

Κραυγή αγωνίας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 9 Φεβρουαρίου 2010

Η κραυγή αγωνίας των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν αρμόδιο και δεν φτάνει στα αυτιά της πολιτείας.

Η λίστα της ντροπής, εκείνων που περιμένουν τη σειρά τους για να ενταχθούν σε κάποιο πρόγραμμα θεραπείας, ολοένα και μακραίνει:

έφθασε ήδη τα 5.200 άτομα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ελάχιστος χρόνος που πρέπει να περιμένουν είναι πλέον τα έξι χρόνια!

ΑΛΛΑ ποιος εξαρτημένος έχει τη σωματική δύναμη, την ψυχική διάθεση ή την υπομονή να περιμένει για τόσο μεγάλο διάστημα; Πολύ λίγοι, δυστυχώς. Οι υπόλοιποι ακολουθούν τους γνωστούς δρόμους. Των φυλακών, της μεγαλύτερης εξάρτησης, του θανάτου. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να δώσει λύση και σε αυτό το πρόβλημα. Οι εξαρτημένοι ακόμη θυμούνται τον πρώην πρωθυπουργό να επισκέπτεται προεκλογικά θεραπευτικές κοινότητες και να υπόσχεται προγράμματα και σχέδια που θα οδηγούσαν στη θεραπεία τους και την επανένταξή τους στην κοινωνία.

ΚΑΙ αντί γι΄ αυτό είδαν τους 2.600, που ήταν στις λίστες αναμονής για ένταξη στα θεραπευτικά προγράμματα το 2003, να διπλασιάζονται το 2009.

ΜΕ δικαιολογία τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και από τον φόβο του πολιτικού κόστους, την περασμένη εξαετία η κυβερνητική πολιτική στον τομέα των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων μετριέται με το απόλυτο μηδέν. ΟΥΤΕ νέες μονάδες μεθαδόνης λειτούργησαν, ούτε τα άλλα προγράμματα υλοποιήθηκαν ούτε κονδύλια διατέθηκαν. Και φυσικά κανένα μέτρο πρόληψης, καμία ενημερωτική καμπάνια μήπως και περιοριστεί η εξάπλωση των ναρκωτικών.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ και η σημερινή κυβέρνηση, λόγω της κρίσης, περικόπτει τα ποσά που διαθέτει για τη λειτουργία του ΟΚΑΝΑ, γεγονός που θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα.

Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που στο παρελθόν είχε διατυπώσει τολμηρές και καινοτόμες θέσεις, καλό θα ήταν να επέμβει και να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση, παρακάμπτοντας τη λογική των αριθμών.

Από TA NEA

Καρούζος

Κι είπε η νύχτα της ξαστεριάς
δεν έχω αστέρια απόψε

Νίκος Καρούζος