Επικράτηση παραοικονομίας

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ 

Εδώ που φθάσαμε δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Μόλις ένα στα πέντε πρόστιμα που επιβάλλονται από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) καταβάλλονται, με προφανείς συνέπειες για τα ταμεία και τις «κανονικές» επιχειρήσεις που καταβάλλουν κανονικά τις (υψηλές) ασφαλιστικές εισφορές. Oπως ανακοινώθηκε, μέσα σε έντεκα μήνες (Ιανουάριος - Νοέμβριος 2015) επιβλήθηκαν 97,8 εκατ. ευρώ πρόστιμα μόνο για ανασφάλιστη εργασία. Από αυτά εκτιμάται ότι πληρώθηκε μόλις το 20%, περίπου 19,5 εκατ. ευρώ, και μάλιστα με έκπτωση 30%, εφόσον η πληρωμή γίνεται άμεσα.

Είναι φανερό ότι η «μαύρη» εργασία έχει αυξηθεί, αφού από τις 15 Σεπτεμβρίου 2013, όταν τέθηκε σε εφαρμογή το πρόστιμο των 10.550 ευρώ ανά ανασφάλιστο εργαζόμενο, έως και τον Νοέμβριο 2015 είχαν διενεργηθεί έλεγχοι σε 65.503 επιχειρήσεις και βρέθηκαν 9.577 επιχειρήσεις (ποσοστό 14,62%) να απασχολούν αδήλωτους εργαζομένους. Συνολικά, στις επιχειρήσεις αυτές εργάζονταν 308.066 εργαζόμενοι, από τους οποίους οι 16.376 ήταν αδήλωτοι (ποσοστό 5,32%), με τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν να φτάνουν στα 171.656.820 ευρώ.

Προφανώς οι έρευνες διαπίστωσαν μικρό μέρος της πραγματικής αδήλωτης εργασίας, και είναι παράδοξο ότι η συζήτηση γίνεται για το αν πρέπει να διατηρηθεί το μεγάλο πρόστιμο όπως ζητούν οι θεσμοί ή να μειωθεί όπως ζητούν οι κυβερνητικοί παράγοντες. Μικρή η διαφορά, αφού τα πρόστιμα επιβάλλονται σε τμήμα των παραβατών που, τελικά, αποφεύγουν την πληρωμή τους…

Προφανώς το σωστό θα ήταν να ενταθούν οι έλεγχοι και τα πρόστιμα, με μείωση της ασφαλιστικής και φορολογικής επιβάρυνσης, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει κάτω από τις σημερινές συνθήκες. Ούτε οι εκπρόσωποι των θεσμών ούτε οι κυβερνητικοί παράγοντες (για διαφορετικούς λόγους) υποστηρίζουν την κατεύθυνση αυτή…

Ετσι προκύπτει ο πραγματικός κίνδυνος. Να επικρατήσουν οι «κακές» επιχειρήσεις έναντι των «καλών», κατά τον γνωστό νόμο που αφορούσε την επικράτηση των «κακών» (κίβδηλων) νομισμάτων έναντι των καλών.

Οι επιχειρήσεις που έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν αδήλωτους εργαζόμενους έχουν προφανώς μικρότερο κόστος αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αφορολόγητο εισόδημα. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η επιβολή υψηλών προστίμων δεν είναι πρόβλημα για τους παραβάτες. Οπως δεν είναι πρόβλημα και η επιβολή υψηλών συντελεστών ΦΠΑ για χιλιάδες επιχειρήσεις που δεν τον καταβάλλουν!

Είναι φανερό ότι σήμερα οι επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές έχουν ισχυρό κίνητρο να συνεχίσουν. Η παραμονή στην «γκρίζα» οικονομία είναι σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που δεν το έχουν οι άλλοι. Οι επιχειρήσεις που κόβουν (όλες) τις αποδείξεις και προσπαθούν να είναι συνεπείς. Αυτοί υστερούν στον ανταγωνισμό…

Η επέκταση της «μαύρης» οικονομίας είναι μία από τις πλέον σημαντικές και δυσμενείς επιπτώσεις της κρίσης που βιώνει η ελληνική οικονομία την τελευταία πενταετία. Και τούτο όχι μόνον επειδή δυσχεραίνει την έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση, αλλά κυρίως επειδή υποβαθμίζει τη δομή της ελληνικής οικονομίας. Οι υγιείς, κανονικές, επιχειρήσεις δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό της «γκρίζας» οικονομίας. Και θα έχουν όλο και λιγότερους λόγους να επιμένουν στην ίδια συμπεριφορά…

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ρετσινιά και η χολέρα

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα

Με όλα αυτά τα σοφά αποφθέγματα που μας βομβαρδίζουν τελευταία υπουργοί και σύμβουλοι, η αλήθεια είναι πως έχω μπερδευτεί λιγάκι: η καριέρα είναι ρετσινιά και η αριστεία χολέρα ή η καριέρα χολέρα και η αριστεία ρετσινιά;

Όμως, πόση σημασία έχει άραγε, αφού, έτσι κι αλλιώς, και η καριέρα και η αριστεία τείνουν να γίνουν είδη εν ανεπαρκεία; Κάθε πρόοδος, κάθε κίνητρο για εξέλιξη, η άμιλλα και ο υγιής ανταγωνισμός, σύμφωνα με τη γενικότερη κυβερνητική νοοτροπία, πρέπει να ριχθούν στο πυρ το εξώτερον! Κανείς δεν πρέπει να τολμά να ξεχωρίσει, να κάνει μερικά βήματα παραπάνω από τη μάζα, είτε γιατί είναι πιο εργατικός κι επιμελής είτε γιατί έχει φιλοδοξίες και όνειρα είτε γιατί διαθέτει λίγο ψηλότερο IQ – πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι! –. Όλα ισοπεδώνονται και όλοι γίνονται πολτός. Οι «άριστοι» είναι υπό διωγμόν, οι «οργοτόμοι» μιάσματα. 

Εύλογα αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν, αυτή η σοβιετικού τύπου εξίσωση των πάντων να οδηγήσει μια κοινωνία μπροστά. Μήπως, κάθε άλμα της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες δεν οφειλόταν πάντα σε εκείνους που ξεχώριζαν από τη μάζα; Φιλόσοφοι, επιστήμονες, γιατροί, δάσκαλοι, διανοούμενοι, επαναστάτες: οι «πεφωτισμένοι» γίνονται πάντα δρομοδείχτες και χαράζουν ρηξικέλευθες τομές, εν αντιθέσει προς τις μάζες οι οποίες ποδηγετούνται πανεύκολα από επιτήδειους.

Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στα βιογραφικά πολλών στελεχών της κυβέρνησης, εξ άλλου, για να καταλάβει πως κατευθυνόμαστε πλησίστιοι στα βράχια. Η μόρφωση, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, η προϋπηρεσία και εμπειρία στους τομείς που καλούνται να υπηρετήσουν έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα και μόνο προσόν: τη συνδικαλιστική δράση! 

«Από τα εφηβικά μου χρόνια όμως, κατάλαβα ότι άνθρωπος γίνεσαι στο συλλογικό και στους κοινωνικούς αγώνες και επίσης, ότι η καριέρα είναι σαν την χολέρα», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Καρανίκας – άρτι διορισθείς στη θέση του ειδικού συμβούλου στο γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού - στο βιογραφικό του. Και συνεχίζει απτόητος: «Από μαθητής, μέλος της Κ.Ν.Ε. -ως το ’92, ιδρυτικό μέλος της νεολαίας ΣΥΝ, αρνητής στράτευσης και μέλος του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Ιδρυτικό μέλος του ελληνικού κοινωνικού Φόρουμ, συμμετείχα ενεργά σ’ όλες τις ευρωπαϊκές και τοπικές κινητοποιήσεις. ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού». Ο κ. Καρανίκας δηλώνει αδιόριστος εκπαιδευτικός – σερβιτόρος.

Μη με πείτε κακιά, αλλά με τόσα ανορθόγραφα tweets που έχει κάνει στο λογαριασμό του στο twitter, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο κύριος αυτός είναι σε θέση να μάθει στα παιδιά γράμματα κι επί πλέον μ’ ένα τέτοιο σταλινικού τύπου βιογραφικό, δεν μπορώ να καταλάβω τι τον καθιστά ικανό να γίνει ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού. Ίσως, ακριβώς το ίδιο που καθιστά και τον περήφανο μαχητή της «εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008», κύριο Τρευλάκη, αλλά και τον λαϊκό τραγουδιστή κύριο Γιώργο Ζάμπα ικανό να γίνει σύμβουλος του κυρίου Βούτση: οι διασυνδέσεις με το κόμμα!

Κρίμα! Γιατί τώρα που η Ελλάδα βυθίζεται, κ. Τσίπρα, ΤΩΡΑ, απεκδυόμενος από τα κόμπλεξ περί αριστείας του κ. Μπαλτά και αποστασιοποιημένος από κομματικές περγαμηνές, ΤΩΡΑ είναι η ευκαιρία που θα έπρεπε να συγκεντρώσετε παρ’ υμίν τους «αρίστους», τους εκλεκτούς τω πνεύματι, τους ικανότερους, τους εμπειρότερους, τους εργατικότερους να βάλουν πλάτη, μήπως και καταφέρουμε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα κι όχι όλους τους γραφικούς και αγράμματους κομματανθρώπους, συγγενείς, συνδικαλιστές και σπογγοκωλάριους που μαζεύετε στο Μαξίμου, προεξάρχοντος βέβαια ενός υπουργού Παιδείας χωρίς πτυχίο.

Ένα λεφούσι αστοιχείωτων και απτυχίωτων μετακλητών έρχεται να μας δώσει τη χαριστική βολή. Αυτές τις τακτικές τις γνωρίσαμε και στο παρελθόν κι είχαμε πιστέψει ότι δεν υπάρχουν χειρότερα. Μέγα λάθος! Τα χειρότερα τα βιώνουμε τώρα, επι ημερών σας. Ζούμε πλέον τον απόλυτο εξανδραποδισμό των πάντων. Ναι, φαίνεται πως τώρα πια μάλλον έχουμε πιάσει πάτο. Προσοχή, όμως, γιατί μετά τον πάτο υπάρχει και ο απόπατος, κύριε Τσίπρα! Κι από εκεί, επιστροφή δεν υπάρχει…

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Η ρετσινιά και η χολέρα

Αχ βρε Κεμάλ, τι μας κάνεις

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο​​ι σκηνές από τα Διαβατά και τα Τέμπη είναι η γενική δοκιμή της δεύτερης πράξης του δράματος. Κι αν το σκηνικό της πρώτης πράξης είναι τα νησιά του Αιγαίου, το σκηνικό της δεύτερης μεταφέρεται σε ολόκληρη την χώρα. Εκεί που εγκλωβίζονται πληθυσμοί ολόκληροι οι οποίοι όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την ελληνική κοινωνία, αλλά και δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση.

Παρακολουθούσα προχθές τις σκηνές από την αποβίβαση των μεταναστών στο λιμάνι του Πειραιά. Ταλαιπωρημένοι, εξαθλιωμένοι, αλλά καθόλου φοβισμένοι και χωρίς κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στους οικοδεσπότες τους. Απαιτούσαν νερό και τροφή και φώναζαν γιατί δεν το είχαν αμέσως. Φοβισμένοι, και μάλλον ενοχικοί, όσοι τους υποδέχονταν. Προς Θεού μην κατηγορηθεί λιμενικός ότι δεν μίλησε στον πληθυντικό σε μετανάστη.

Λυπάμαι πολύ αλλά στο τέλος Φεβρουαρίου του 2016 θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η συμβίωση με τους πληθυσμούς των Ασιατών και των Αφρικανών δεν θα είναι προσωρινή. Θα διαρκέσει και θα είναι μια κατάσταση η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι γνωρίζαμε. Η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών όταν κατέρρευσαν τα κράτη του σιδηρού παραπετάσματος και ήρθαν Αλβανοί, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Γεωργιανοί. Πληθυσμοί ομόδοξοι ως επί το πλείστον, σε πολλά χωριά ακόμη οι παππούδες μιλούσαν αρβανίτικα, πληθυσμοί που προέρχονταν από λαούς που λίγο ώς πολύ στη διάρκεια των αιώνων είχαν μοιραστεί την ιστορική τους μοίρα μαζί μας. Ηθελαν να εγκατασταθούν εδώ, να εργαστούν, να φτιάξουν οικογένειες και έμαθαν ελληνικά.

Υπήρχε και τότε ισλάμ στα Βαλκάνια. Μόνον που το βαλκανικό ισλάμ ήταν πάντα ήπιο, λόγω οθωμανικών καταβολών και το αραβικό ισλάμ δεν είχε ακόμη ριζοσπαστικοποιηθεί. Ποιος υπολόγιζε τότε την ισλαμοποίηση της κοσμικής Τουρκίας; Ποιος θα φανταζόταν στη δεκαετία του ’90 ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το έκτρωμα του Ισλαμικού Κράτους; Ποιος μπορούσε να φαντασθεί το Charlie Hebdo ή το Bataclan;

Οι πληθυσμοί που περνούν σήμερα στην Ευρώπη θέλουν να σωθούν από την αγριότητα των εμφυλίων ή την οικονομική εξαθλίωση, μένει όμως να αποδειχθεί αν θέλουν και αν μπορούν να αφομοιωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μένει να αποδειχθεί αν η Ευρώπη θέλει και μπορεί να τους αφομοιώσει. Το βέβαιο είναι ότι οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν θέλουν. Κάνουν ό,τι έκαναν στην πρόσφατη Ιστορία τους: χτίζουν τείχη εν είδει σιδηρού παραπετάσματος. Το βέβαιο επίσης είναι ότι η Γερμανία, για μια ακόμη φορά, δεν μπορεί να επιβάλει την πολιτική της βούληση ακόμη και στους στενούς συγγενείς της, όπως η Αυστρία και η Σουηδία.

Τέλος, το βέβαιο είναι ότι ούτε ένας δεν θέλει να μείνει στη χώρα μας. Και τι θα συμβεί αν κλείσουν τα σύνορα και αναγκαστούν να μείνουν; Θα θυμώσουν. Και εναντίον ποίων θα στραφεί ο θυμός τους; Οχι βέβαια εναντίον των Αυστριακών, των Ούγγρων και των Σκοπιανών. Θα στραφούν εναντίον των Ελλήνων που τους κρατούν εγκλωβισμένους. «Στασιωτικόν δε και το μη ομόφυλον» που λέει και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του. Και όσο κι αν μας περισσεύουν τα ανθρωπιστικά αισθήματα και όσο κι αν η πολιτική ορθότης δεν μας επιτρέπει, σε σημείο βλακείας, να κρίνουμε τους ανθρώπους από τη φυλή τους και το θρήσκευμά τους, λυπούμαι πολύ, αλλά αν αυτό ισχύει για τους Ελληνες, αυτό δεν ισχύει για το αραβικό ισλάμ.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι μέχρι στιγμής η ελληνική κοινωνία επέδειξε και ανοχή και αντοχή. Υπήρξαν και οι εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ομως αυτός ήταν ο κανόνας. Εχουμε συνηθίσει στην ανικανότητα του κράτους μας και σε μεγάλο βαθμό έχουμε χάσει τα αντανακλαστικά μας. Καλύπτουμε τη συλλογική μας μοιρολατρία με τα νεύρα μας και την αγανάκτησή μας, όμως τίποτε απ’ αυτά δεν την αναιρεί.

Εξάλλου και το προσφυγικό-μεταναστευτικό αντιμετωπίσθηκε, όπως στην αρχή η οικονομική κρίση, ως προσωρινή κατάσταση. Ακόμη και η κ. Μέρκελ στην αρχή μιλούσε για δύο χρόνια, μετά για πέντε και τώρα πια δεν αναφέρεται σε χρονοδιάγραμμα.

Με την Ευρώπη κλινικά νεκρή, όπως έγραψε η Μοντ, και την ελληνική πολιτεία σε κώμα, το πιθανότερο είναι πως η κατάσταση θα παγιωθεί. Ακόμη κι αν κάποιοι, σίγουρα πάντως όχι η Γερμανία ή η Γαλλία, σκέφτονταν απ’ την αρχή να φορτώσουν στην Ελλάδα που την αντιμετωπίζουν σαν ορνιθώνα το πρόβλημα, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους βοηθήσουμε. Φτάσαμε να διαπραγματευθούμε σαν Χατζηαβάτηδες την ανταλλαγή χρέους με τους πρόσφυγες – και πολύ φοβούμαι ότι οι δόλιοι κυβερνώντες το σκέφτονται ακόμη με την κουτοπονηριά που τους διακρίνει.

Οσο για τον προοδευτικό λυρισμό καλά κρατεί. Φοβούνται, λέει, την ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση της κοινής γνώμης που θα προκαλέσει η κατάσταση. Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε και την ισλαμιστική ριζοσπαστικοποίηση στις πόλεις μας, και στην ύπαιθρό μας όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εγκλωβιστούν ανάμεσά μας; Ή μήπως αυτό δεν είναι πολιτικώς ορθό να το σκέφτεσαι; Θα μου πείτε έχει ξανασυμβεί. Οι κρίσιμες μάχες των ρωμαϊκών εμφυλίων έγιναν στην Ελλάδα. Μένουν μερικές μάχες σουνιτών και σιιτών για να ανακτήσουμε την ιστορική μας συνείδηση. Η διαφορά είναι ότι αυτοί δεν θα μας πουν, όπως ο Καίσαρ, ότι δεν θα μας καταστρέψουν για χάρη του κλέους των προγόνων μας. Διότι πολύ απλά δεν τους ξέρουν.

Είθε η κρίση να πείσει την Ευρώπη ότι χωρίς στιβαρή πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο. Και είθε να μας πείσει ότι προκειμένου να σώσουμε τα πολιτισμικά αντανακλαστικά, του έστω ελάχιστου πολιτισμού μας, το μόνο που μας μένει είναι να πετάξουμε στα σκουπίδια όλες τις ιδεοληψίες των τελευταίων σαράντα ετών.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε»

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Δεν ξέρω πόσοι έτυχε να ακούσετε προ καιρού τον διερμηνέα στη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον κ. Νετανιάχου. Ωσπου να καλύψει την απόσταση που χώριζε τα ελληνικά από τα αγγλικά, κόμπιαζε, έβγαζε διάφορα μακρόσυρτα «έεε…» και τον φανταζόσουν με τις παλάμες του ιδρωμένες κι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που προκαλεί η υπερβολική δόση άγχους. Ντρεπόσουν που τον άκουγες και τον λυπόσουν. Ηταν προφανές ότι γι’ αυτόν η απόσταση ανάμεσα στις δύο γλώσσες ήταν αβυσσαλέα. Κι όταν πια έφτανε στον προορισμό του, η αγγλική του θύμιζε γλωσσική παράγκα. Θυμόταν μια λέξη και την κάρφωνε σαν μαδέρι για να καλύψει την τρύπα στο ταβάνι και να μη στάζει, κι αμέσως μετά επιδιδόταν στο κυνήγι της επομένης. Για να καταλάβετε το μέγεθος της ιλαροτραγωδίας, ώς και ο κ. Τσίπρας κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά και χαμογέλασε με συγκατάβαση στον αμήχανο ομόλογό του.
Μα δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον καλύτερο; Και βέβαια θα μπορούσαν να βρουν κάποιον καλύτερο, κάποιον απλώς της προκοπής. Ομως προφανώς αυτός ταίριαζε στις προδιαγραφές της πολιτικής εμπιστοσύνης που πρέπει να εμπνέουν όσοι συνεργάζονται με την κυβέρνηση. Τελευταίο δείγμα της εμπιστοσύνης είναι ο διορισμός αποφοίτου ΤΕΙ κάτι τουριστικών επαγγελμάτων στη θέση του συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης.

Συμπτώματα καθεστωτικής νοοτροπίας; Σίγουρα. Ομως πίσω από την καθεστωτική νοοτροπία υπάρχει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, η λειψανδρία. Την οποία λειψανδρία ενσαρκώνει ο Σύριζα, ως το τελευταίο καταφύγιο του βαθέος κράτους που εξέθρεψε η μακρά μεταπολίτευση. Τη δεκαετία του ογδόντα τη λειψανδρία την ενσάρκωναν οι αλήστου μνήμης «πρασινοφρουροί». Το πρόβλημα δεν είναι ότι ήταν πρασινοφρουροί, πιστά κομματόσκυλα. Το πρόβλημα ήταν η ανθρώπινη ποιότητα που κουβαλούσαν αυτοί οι άνθρωποι, η ευφυΐα τους, η μόρφωσή τους, η καλλιέργειά τους.
Χωρίς να παραβλέπω ότι η νοοτροπία αυτή μπόλιασε και τη Νέα Δημοκρατία στους ένδοξους καιρούς των «δικών μας παιδιών», υποστηρίζω ότι η Αριστερά δυσκολότερα μπορεί να την ξεπεράσει. Εάν θέλει και εάν μπορεί να την ξεπεράσει. Η ιδεολογική ένταξη, ως κριτήριο αξιολόγησης του «ανθρώπινου δυναμικού», είναι πολύ ισχυρότερη στην Αριστερά. Ισως είναι και το μόνο κριτήριο αξιολόγησης.

Εχοντας χωνέψει δύο παμφλέτα του Λένιν, τη «18η Μπρυμαίρ» του Μαρξ, άντε και μερικές σελίδες από το «Κεφάλαιο», έχεις συμπληρώσει την εγκύκλιο αριστερή παιδεία. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η ζωή, οι καταλήψεις, η ψήφος, ο πόλεμος στον καπιταλισμό, ο αντικληρικαλισμός, ο πόνος για τους μετανάστες και ό,τι θέλει προκύψει. Αρκούν αυτά για να μπορείς να διοικήσεις μια χώρα σε κρίση όπως η Ελλάδα; Αρκούν αν είσαι αρκετά κυνικός ή απλώς ευήθης, ώστε να πιστεύεις ότι για να γίνεις διερμηνέας, δεν χρειάζεται να ξέρεις καλά αγγλικά. Αρκεί να είσαι αριστερός.
Το πρόβλημα με τη σημερινή Αριστερά είναι ότι δεν έχει τα μέσα για να αντιληφθεί το πρόβλημα. Νομίζουν ότι έτσι είναι ο κόσμος γιατί δεν ξέρουν άλλον κόσμο εκτός από τον δικό τους.
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε», που λέει κι ο Μ. Αναγνωστάκης.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ντροπή!!

Ντροπή, για την Ευρώπη. 

Και κυρίως ντροπή για την αλήτικη, απολίτιστη, φασιστική νοοτροπία αυτών των πρώην κομμουνιστών από τις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ που μαζί με την Αυστρία θέλουν να ξαναχτίσουν τα αγαπημένα τους τείχη!!!

Ανθρωποι και κατακάθια

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Οπου οι άλλοι βλέπουν ανθρώπους, ξεσπιτωμένους και βασανισμένους, χαμένους σε μια ξένη ήπειρο, αυτοί βλέπουν πορτοφόλια. Μετράνε κεφάλια και χιλιάρικα. Ανήκουν στη διεθνή των αρπαχτικών και των απάνθρωπων, μαζί με τους στυγνούς Ασιάτες διακινητές και τους στεγνόψυχους Ευρωπαίους που στέλνουν λυκόσκυλα καταπάνω στους πρόσφυγες. Μπορεί να τους χωρίζει η εθνικότητα και η θρησκεία, αυτά όμως αποδεικνύονται πολύ γρήγορα υποθέσεις της επιδερμίδας, όχι της ψυχής. Στον σκληρό πυρήνα τους είναι ίδιοι. Ρεμάλια. Κερδοσκόποι της χειρότερης πάστας. Το βράδυ, όταν τελειώσει η δουλειά τους, θα πάνε σπίτι τους για να υπολογίσουν τα εύκολα κέρδη. Και πριν στρωθούν στην τηλεόραση να δουν σχεδόν σε απευθείας μετάδοση «το δράμα των προσφύγων» και να πιουν δυο μπίρες για να το χωνέψουν, θα χαϊδέψουν τρυφερά το κεφάλι των παιδιών τους, ίσως και να τα ρωτήσουν πώς πήγαν στο σχολείο. Δεν θα τους πουν βέβαια ότι το μεσημέρι πήραν τρία και τέσσερα ευρώ από κάποια άλλα παιδιά, ξενάκια, για ένα μπουκαλάκι νερό. Ούτε ότι κοστολόγησαν τριχίλιαρο και βάλε τη διαδρομή με το ταξί έως την Ειδομένη ή τρακοσάρι με το λεωφορείο. Δεν θα τους πουν δηλαδή ότι οι ίδιοι, στο δικό τους σχολείο, στο δικό τους μάθημα, πήραν μηδέν. Καλοί πατεράδες. Και θρήσκοι άνθρωποι.

Ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του. Αν είναι αχρείος, και δέκα φύλακες και αγορανόμους να του βάλεις για να τον νουθετούν και να τον επιβλέπουν, θα βρει τρόπο να ελευθερώσει την αχρειότητά του. Παρ’ όλα αυτά, όλο και κάποιος σύλλογος ταξιτζήδων πρέπει να νοιαστεί για το πόσο άθλια φέρονται εις βάρος των προσφύγων κάμποσοι του κλάδου τους στο λιμάνι του Πειραιά. Και στους λεωφορειούχους το ίδιο.

Οσο για τους μαγαζάτορες, εκείνους των Τεμπών που όρμησαν να δείρουν όσους προσέτρεξαν να προσφέρουν ένα νερό ή μια σοκοφρέτα στους εγκλωβισμένους πρόσφυγες, δεν είναι απίθανο να πιστεύουν πως αν ανάψουν ένα κάπως μεγαλύτερο κερί στη διπλανή Αγία Παρασκευή, θα συγχωρεθούν τα κρίματά τους, που άλλωστε έγιναν εις βάρος μουσουλμάνων.

Είναι κρίμα όμως. Ολοι αυτοί και οι όμοιοί τους ντροπιάζουν τους πολλούς Ελληνες, νησιώτες και στεριανούς, που συντρέχουν ολόψυχα τους πρόσφυγες. Τους πρέπει περιφρόνηση.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Γράμμα στον Τσίπρα: Γίνε Ηγέτης αλλιώς ξεκουμπίσου!!

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδας,

… “έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν”.

Γιατί τώρα δε μπορείς να επικαλεστείς άγνοια.

Όταν ήσουν στην αντιπολίτευση, άνοιγες το στόμα σου κι άφηνες τη γλώσσα να πει ό,τι της κατέβει…

Τώρα όμως που έγινες πρωθυπουργός, πρέπει να μετράς και την τελευταία σου λέξη. Όσα έλεγες στην αντιπολίτευση και όσα έλεγες κατά το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας σου, πρέπει να το κατάλαβες, ήταν σκέτες μπούρδες…

Για να μην πω μπαρούφες και πάει το μυαλό σου αλλού…

Ένα χρόνο τώρα στην πρωθυπουργία, δε μπορεί, το παίρνω σαν δεδομένο, έγινες σοφός. Τώρα ξέρεις.

Και είμαι έτοιμος να πω “χαλάλι” ο διπλασιασμός της εθνικής ζημιάς για την οποία ευθύνεσαι προσωπικά. Υπό τον όρο ότι, αυτή την ώρα που ο “ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη” κατασκηνώνει στους δρόμους της χώρας, μέσα στο κρύο και τη βροχή, θέλει να φάει, θέλει να πιει, θέλει να κοιμηθεί, να πλυθεί αδερφέ…

Ξεχνάω την θεωρία σου ότι θα έδινες χαρτιά σ’ αυτούς τους κατατρεγμένους για να πάνε “εκεί που θέλουν”. Είναι ίσως αργά, μα κατάλαβες, υποθέτω, πως το δικαίωμα να τους δώσεις αυτά τα χαρτιά, για τα οποία ήρθαν και έρχονται στην Ελλάδα αυτοί οι καημένοι, ήταν ένα δικαίωμα που σου το είχαν δώσει εκείνοι που κατηγορούσες. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιοι εκείνοι που μπορούν να σου το στερήσουν.

Το κακό είναι ότι δεν θα το στερήσουν από σένα, αλλά από τη χώρα.

Κι αυτό το κάνουν ήδη.

Το να ανακαλείς τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, είναι ένα θέατρο, που δεν θα πείσει κανέναν με το τραγικό του φινάλε.

Γιατί αυτό που σημαίνει πρακτικά ο “πόλεμος” που ξεκίνησες, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα κι εκατομμύρια αύριο μετανάστες (όχι μόνο πρόσφυγες) θα παγιδευτούν σε μια χώρα που παραπαίει, σε μια χώρα που βουλιάζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα κύριε.

Και μην αρχίσεις τα γνωστά θεατρινίστικα κόλπα ότι “τι θες να κάνουμε, να τους πνίξουμε στη θάλασσα;”…

Θα παραβλέψω τέτοιες ώρες την πονηριά (να μην πω: δολιότητα) του πρωθυπουργικού σου επιχειρήματος για να μιλήσω ευθέως:

Θα ήμουν ο τελευταίος που θα έλεγα να πνίξουμε τους ανθρώπους αυτούς. Είναι ντροπή και να με αναγκάζεις ν’ απολογηθώ με τέτοιες λέξεις. Όμως: Αν και ξέρω ότι γίνονται πιόνια στα χέρια των σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, αν και ξέρω ότι η υποδοχή τους θα λειτουργήσει σε βάρος μου, θα σου πω ότι:

Εσύ που έλεγες τα παχιά λόγια τα προηγούμενα χρόνια, έπρεπε να έχεις βρει τρόπο να ΜΗΝ υποφέρουν τώρα στην χώρα μας, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είσαι πρωθυπουργός.

Εσύ το κρύβεις, δεν θα το πεις ποτέ, γιατί είσαι πολιτικάντης, αλλά εγώ θα πω στον καθένα εδώ κάτω τι κάνεις… Θα του το κάνω λιανά:

Νόμιζες, άφρον, ότι θα τους έδινες χαρτιά και θα γέμιζες την Ευρώπη τζιχαντιστές. Νόμιζες, άφρον, ότι θα χρησιμοποιήσεις τον όγκο τους ως όπλο για να εκβιάσεις τους Ευρωπαίους να δεχτούν το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Νόμιζες, άφρον, πολλά, να μη σου τα λέω τώρα, γιατί μάλλον ο κόσμος κατάλαβε ότι είσαι φτιαγμένος από την ίδια πάστα πολιτικών που θα ήθελε να τους ρίξει γιαουρτάκι, καθότι, όπως έλεγες, “ε, δεν είναι βία το γιαουρτάκι, μια δροσούλα είναι”… Δικαιολογούσες τους γιαουρτοβόλους… “ε, είναι οργισμένοι”, έλεγες… Σου τό ‘λεγα: “Άμα κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι”…. Θα το βρεις μπροστά σου αγόρι μου, αλλά εσύ το απολάμβανες, θυμάμαι… Όχι μόνο τα γιαούρτια, αλλά και τις σφαλιάρες και τις μούντζες, άσε εκείνες τις τρομοκρατικές λέξεις “προδότης”, “δοσίλογος”, “γερμανοτσολιάς”, “μερκελιστής”… Από τότε που ανέβηκες εσύ στην εξουσία, έκλεισε το φερμουάρ που ΕΣΥ είχες ανοίξει… Επανέρχονται όμως! Άκου τη βουή τους στ’ αυτί σου… Τις ακούς; Μια σπίθα χρειάζεται για να πάρει φωτιά το δάσος. Κι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε τσακμάκι…

Ανήκεις λοιπόν κι εσύ στους πολιτικούς που ο λαός, εδώ και καιρό, θα ήθελε πολύ να δροσίσει μ’ ένα ωραίο γιαουρτάκι veloute, αλλά στο μεταξύ, έτσι γιαουρτωμένος, πρέπει να βρεις τη λύση που ένα χρόνο τώρα δεν βρήκες: Να στεγάσεις και να ταΐσεις τα μιλιούνια των καλεσμένων σου.

Εγώ, σου το λέω, μπορώ να μοιραστώ με έναν από αυτούς το φτωχικό μου πιάτο. Για μέρες, για καιρό. Κι αν πέσει λιπόθυμος μπροστά μου, θα τον φροντίσω σαν γιο μου. Μην αμφιβάλλεις και μη μου κουνάς το δάχτυλο κοιτώντας το πόπολο πονηρά… Αλλά, σου το λέω, δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του το σπίτι μου, ούτε το κρεβάτι μου, λέω να τα κρατήσω για την οικογένειά μου.

Αυτά πρέπει να τα δώσεις εσύ. Ως πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να τους φροντίσεις. Έπρεπε ήδη να το έχεις κάνει.

Και δεν το έκαμες κύριε.

Γιατί είσαι μόνο λόγια. Και από πράξεις μηδέν. “Μαγκιά κλανιά και πίσω τούρλα”…

Είσαι ένας φαντασμένος και φαφλατάς. Και όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δεν έτρεχε τίποτα. Τώρα όμως που είσαι πρωθυπουργός, τρέχουν πολλά. Το χειρότερα απ’ όλα είναι να βουλιάξει η βάρκα που κουβαλάει αυτό το λαό τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Γιατί θα βουλιάξει. Πόσο πληθυσμό μπορεί ν’ αντέξει πάνω της μία βαρκούλα στο πέλαγο;

Λοιπόν… Με δύο λόγια:

Στέγη, φαΐ, νερό, περίθαλψη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ΤΩΡΑ.

Σήμερα.

Γιατί αύριο, πρέπει να κάνεις άλλα: Να ενώσεις τη δύναμη της χώρας (όση έχει ακόμα, όση της άφησες) με άλλες δυνάμεις άλλων χωρών, για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και να γυρίσουν στην πατρίδα τους οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες. Δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους και την επιμονή σας να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι Ευρώπης. Ούτε το καταλαβαίνω, ούτε το δέχομαι. Άλλα υποψιάζομαι μ’ αυτό… αλλά δεν είναι της ώρας!

Και να πεις, για να τ’ ακούσει ο πλανήτης, ότι όποιος ηγέτης, όποια χώρα ΔΕΝ εργάζεται για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, είναι υποχρεωμένος να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες, να τους δίνει στέγη, φαΐ και ό,τι άλλο χρειάζονται, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Ανάλογα να κάνεις και με τους μετανάστες. Πού το βρήκαμε γραμμένο; Φεύγω από την πατρίδα μου κι έρχομαι στην δική σου, επειδή εδώ είναι καλύτερα; Άσε που… ΔΕΝ είναι! Είμαστε ή δεν είμαστε Ζιμπάμπουε στην Ελλάδα, ε;

Κι αντί ν’ ανακαλείς τον πρέσβη μας στην Αυστρία, πρέπει να συμμαχήσεις με την Αυστρία, επειδή αυτό που κάνει ο ομόλογός σου και πρώην φίλος σου, το κάνει για ένα λόγο: Το ακροδεξιό κόμμα έχει εκεί 32%. Προηγείται κύριε. Κατάλαβες; Θα γίνει σύντομα εξουσία. Όπως θα γίνει ΚΑΙ εδώ η Χρυσή Αυγή, αν ΕΣΥ, σύντροφε, αριστερέ της δεκάρας, συνεχίσεις το ίδιο βιολί. Θα γίνει εδώ και θα είσαι ιστορικά ο υπαίτιος. Από το 2012 δεν σταμάτησα να σου το φωνάζω: Ο Σύριζα θα γίνει χορηγός της Χρυσής Αυγής, θα φέρει την ακροδεξιά στην εξουσία. Κι αντί να με διαψεύδουν οι εξελίξεις, με επιβεβαιώνουν ολοένα και πιο ισχυρά.

Τώρα “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”…

Άκου αγόρι μου.

Θα μπορούσε να ήσουν γιος μου.

Σου μιλώ υπεράνω κομμάτων και αποκομμάτων. Μιλάω σαν Έλληνας που φοβάται. Κι επί τη ευκαιρία να σου εξηγήσω για να μαθαίνεις: Είναι άλλο πράμα ο φόβος και άλλο πράμα η δειλία. Δεν υπάρχει γενναιότερος άντρας από τον άντρα που φοβάται. Σου μιλώ λοιπόν σαν Έλληνας που φοβάται. Δε με νοιάζει κανένα κόμμα, κανένας αρχηγός. Δε με νοιάζει ποιος θα κάνει τη δουλειά. Αυτή την κρίσιμη ώρα έχεις ΕΣΥ την αρχηγία του λαού. Όπως το 1940 την είχε ο Μεταξάς και ο λαός (την κρίσιμη ώρα, θυμίζω) δε μέτρησε αν ο αρχηγός του ήταν δικτάτορας ή δημοκράτης, αν ήταν δεξιός ή αριστερός. Σύσσωμος, έκαμε το καθήκον στο ακέραιο. Ίδια είμαστε τώρα. Το 2016 δε με νοιάζει που είσαι εσύ αρχηγός. Δεν ήθελα να γίνεις, αγωνίστηκα εναντίον σου από την αρχή και ασταμάτητα. Μέχρι τώρα. Αλλ’ ΑΥΤΗ την ώρα, θέλω ΑΠΟ σένα να κάνεις το σωστό. Για το λαό. Για το έθνος.

Κατάλαβες κύριε πρωθυπουργέ; Παίζεις παιδιάστικα με τα κουμπιά ενός κουτιού που μπορεί να ξεκινήσει τον Αρμαγεδδώνα. Μάθε τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ρώτα τον υπουργό σου τον Κουρουμπλή, τι έγινε όταν παιδάκια έπαιζαν με τις χειροβομβίδες στο χωριό… Ένα σκοτώθηκε, το άλλο στραβώθηκε. Κάτι τέτοιο, αλλά υπολόγισέ το σε εθνική κλίμακα…

Γίνε ηγέτης για να μη σε πάρει ο διάολος.

Γίνε ηγέτης ρε, για να μη ΜΑΣ πάρει ο διάολος.

Αλλιώς ξεκουμπίσου.

Κατάλαβες σύντροφε;

Άσε μας ήσυχους να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε απ’ όσα κατεδάφισες, παλιόπαιδο…

Το… γράμμα έστειλε ο Παντελής Φλωρόπουλος

Thecaller.gr

Οταν το σώμα κλαίει

Ποιες λέξεις και ποιες εικόνες μπορούν να μας βοηθήσουν να εκφράσουμε όλο αυτό το βαρύ φορτίο που ονομάζουμε «Προσφυγικό»; Μπορεί και να είναι τελικά η νοηματική γλώσσα που απελευθερώνει τα δάκρυα


Γιούλα Ράπτη


Αν μετρήσει κάποιος τη λέξη «τραγωδία» αυτόν τον καιρό, θα τη δει πλάι-πλάι με τους πρόσφυγες τόσες φορές που θα χάσει τον λογαριασμό. Αν πάλι σταθεί μόνο στις εικόνες, οι φωτογράφοι της εποχής έχουν αποδώσει το δράμα με κλικ που συναγωνίζονται έργα τέχνης, με νέες Γκουέρνικες.
Κι όμως! Η «τραγωδία», το «δράμα», η «προσφυγιά» και όλες οι παρεμφερείς, βαριά φορτισμένες, λέξεις έχουν φθαρεί στα αυτιά μας, φτάνουν πια σαν απόηχος μιας καθημερινότητας που δεν αντέχεις να τη νιώσεις.

Οι εικόνες, πάλι, όταν επαναλαμβάνονται νυχθημερόν εθίζουν, το σοκ με τον μικρό Αϊλάν δεν θες να το ξαναπεράσεις, σχεδόν αποστρέφεις το πρόσωπο όπως στις ταινίες που ξέρεις ότι σε φοβίζουν.
Μένει η σιωπή. Μια σιωπή πυκνή, να την κόβεις με μαχαίρι. Κι εκεί, βλέπεις ξαφνικά στον Alpha τη Σοφία Ρομπόλη να περιγράφει στη νοηματική γλώσσα το δράμα των μικρών προσφυγόπουλων και να ξεσπά σε λυγμούς. Και ξεσπάς κι εσύ.

Σαν να ξεσπάς όλη αυτή τη βαριά σιωπή, την ανέκφραστη. Γιατί εκεί που οι λέξεις τελειώνουν, οι κινήσεις, οι χειρονομίες προκαλούν στο σώμα τη συγκίνηση που δεν έβρισκε λόγια και διέξοδο. Κάτι πιο πρωτόγονο, πιο ζωικό, πιο ξεχασμένο ξυπνάει μέσα σου όσο τα χέρια, τα μάτια και οι εκφράσεις του προσώπου προσπαθούν να αποδώσουν τα γεγονότα αλλά προδίδουν και τα αισθήματα αυτών των προσώπων, σ΄αυτό το κομβόι προς τα σύνορα.

Μια πορεία που τη λες και Γολγοθά. Που τα παιδιά παραμένουν παιδιά κι ας τους έχουν ρημάξει την ηλικία, και ξεχνιούνται και παίζουν. Οπου οι άντρες πετάνε τα παιδιά τους στον αέρα και τα ξαναπιάνουν, όπως κάνουν οι μπαμπάδες παίζοντας μαζί τους, αιώνες τώρα. Οπου οι γυναίκες χαμογελάνε και δίνουν δύναμη, όπως κάνουν οι μανάδες σ’ όποια πατρίδα και να γεννήθηκαν, ό,τι θεό κι αν πιστεύουν.

Ναι, ένας θεός χρειάζεται σ΄αυτόν τον Γολγοθά, μια πίστη, μια προσευχή ότι θα είναι ανοιχτά τα σύνορα, ότι κάπου, κάποτε θα ξαναστήσεις ένα σπιτικό, ότι αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει.
Αλλά τα λόγια είναι φτώχεια. Οι λυγμοί της Σοφίας Ρομπόλη στο δελτίο της νοηματικής είπαν πολύ περισσότερα. Μια γυναίκα που (και ως διερμηνέας στο Θέατρο Κωφών) έχει αφιερώσει τη ζωή της στους ανθρώπους που μπορεί να μην ακούνε αλλά επικοινωνούνε.

Αυτοί βέβαια που αποφασίζουν γα τα παιδιά που περπατάνε ξυπόλυτα προς τα σύνορα, είναι και κουφοί και τυφλοί και σίγουρα δεν θα ξέρουν και ούτε θα συγκινούνται από τη γλώσσα του σώματος. Σσσσσ… συσκέπτονται (με ή χωρίς την Ελλάδα)!

protagon.gr