Στέφανος Αρετάκης

 

Στέφανος Αρετάκης

Τον είδα το πρωί σε ένα πάνελ του ΑΝΤ1..

Σε ερώτηση για το τι θα συμβούλευε τους νέους να ζητήσουν από τους πολιτικούς δυσκολεύτηκε, και τελικά απάντησε με αμφιβολία, «εγώ από μικρός είχα μάθει να στηρίζομαι μόνο στον εαυτό μου και όχι στους, στα, γύρω μου».

Και συμβούλεψε τους νέους να δημιουργήσουν στόχους, να είναι πιστοί στους στόχους τους και φανατικοί στην επίτευξη τους.

 

Τη λάτρεψα την απάντηση του!!

 

Ο Στέφανος Αρετάκης (1987, Αθήνα) είναι Έλληνας μαθηματικός. Εργάστηκε στο πεδίο των μαθηματικών και της αστροφυσικής και απέδειξε την ύπαρξη μιας νέας αστάθειας (των λεγόμενων στα μαθηματικά «ακραίων μελανών οπών»). Το θεώρημα του αυτό ονομάστηκε «Αστάθεια Αρετάκη» και πλέον αποτελεί αντικείμενο μελετών στη Φυσική.

Διαφημίσεις

 

Παιδιά, σοβαρά τώρα, μου έχουν λείψει οι διαφημίσεις για την υπέρταση, την ασφαλή μείωση βάρους, τα θηλώματα, τις κετονικές δίαιτες, τη στυτική δυσλειτουργία, την εμμηνόπαυση κλπ που δεν έχουν και σχέση με μένα, …

 Όχι άλλες πολιτικές διαφημίσεις, κουράστηκα..

 

Ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!

Και καλό βόλι, ότι κι αν ψηφίζετε.. Χαρείτε το!!

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ, ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» μου 'χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.

«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια ομορφιά πόσο να την αντέξεις;»

Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι με έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η μπερδεμένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική μου αλήθεια.

Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε - σας έχουν μάθει να το τρέμετε.

Αγαπάω σημαίνει γίνομαι εκείνη που αγαπάω. Η μοίρα της δική μου μοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά μου. Όταν την είδα να σαλπάρει με τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός μου.

«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε μας ανήκει τίποτα - το παρελθόν; το μέλλον; ό,τι μπορούμε να αγκαλιάσουμε ή να κουβαλήσουμε στην πλάτη μας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγμή μόνο έχουμε. Και για να μη μας φύγει, τη λιώνουμε μες στην παλάμη μας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγμή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά μου.

Η ιστορία μας βάφτηκε στο αίμα και στο ψέμα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυμβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσμου - και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;

Ωραίο ήταν το δειλινό που το 'σκασε η Ελένη με τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραμα που ανοίχτηκε στο πέλαγος με τον Πάρη. Παραδομένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί. 

 

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

 

19 Μάϊου: Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

| 19 Μάϊου: Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου |

Σταματήσαμε στο δρόμο σαν ένας σωρός από πέτρες στο ποτάμι. Οι εξασθενημένοι εξόριστοι περνούσαν γύρω μας και συνέχιζαν την πορεία τους. Η μητέρα πήρε τη Μαρία από την πλάτη της Χριστοδούλας και την κράτησε στα χέρια, καθώς τα δάκρυά της ξέπλεναν το άψυχο πρόσωπο της Μαρίας. «Κινηθείτε!» φώναξε ένας στρατιώτης καθώς βημάτιζε προς το μέρος μας. «Το μωρό μου», είπε η μητέρα. Κράτησε τη Μαρία γυρίζοντάς την προς τον στρατιώτη για να τη δει, λες και περίμενε ότι θα ένιωθε και αυτός λίγο από το πόνο και την ταραχή της. «Το μωρό μου». «Πέταξε το, εάν είναι πεθαμένο!» φώναξε. «Κινηθείτε» «Άσε με να τη θάψω», του είπε η μητέρα κλαίγοντας και παρακαλώντας. «Πέταξε το !» Φώναξε πάλι, σηκώνοντας το μαστίγιό του, «Πέταξέ το!» Η μητέρα έσφιξε το σώμα της Μαρίας στο στήθος της καθώς σηκωνόμασταν όρθιοι κοιτάζοντάς τον έκπληκτοι. Το πρόσωπό της είχε πάρει μια βασανισμένη έκφραση όπως δεν το είχα δει ποτέ πριν. Ο πατέρας ήρθε για τη Μαρία, για να την τοποθετήσει κάτω , υποθέτω, αλλά η μητέρα την κρατούσε ακόμα πιο σφιχτά. Μετά περπάτησε μέχρι το μεγάλο πέτρινο τοίχο που χώριζε την πόλη από το δρόμο και σήκωσε τη Μαρία για να την ξαπλώσει πάνω στην κορυφή του τοίχου σαν να την άφηνε πάνω σε ένα βωμό εμπρός στον Μεγαλοδύναμο.

 

| Thea Halo | Ούτε το όνομά μου | Βιβλίο Δεύτερο, (απόσπασμα ) | εκδόσεις Γκοβόστη |

Έρωτας αρχάγγελος ΗΡΩΔΕΙΟ - Δ.Μητροπάνος

 

Διονύσης Σαββόπουλος: Συννεφούλα

 

Διονύσης Σαββόπουλος - Τσάμικο

 

Οι «ο,τινάνοι»

 «Από όταν ήμουν είκοσι χρονών, διάφοροι ο,τινάνοι βρίζουν τον Διονύση Σαββόπουλο. Πόσο βαρετό. Πόσο βαρετοί…»

Σχόλια του Χωμενίδη, με αφορμή την επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον του Δ. Σαββόπουλου από τις "πολακιάδες"..  

 

Διονύσης Τσακνής - Ώρες σιωπής

 

Ο χρόνος δεν είναι ατέλειωτος

 

Εκείνο που μας επιτρέπει, ίσως, να ζήσουμε με αμετροέπεια  είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πότε θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Έχουμε την αίσθηση πως ο χρόνος είναι ατέλειωτος.  

Κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής μας, είναι τότε που θα μας επισκεφθούν τα τελώνια... Τα απομεινάρια των ονείρων μας, των σκέψεων που κάναμε, των επιτυχιών και των αποτυχιών μας καθ’ οδόν, των χαρούμενων και των λυπημένων στιγμών που μας δόθηκαν απλόχερα από την ίδια τη ζωή μας, των ευκαιριών που χάσαμε, των λόγων που δεν είπαμε, των πράξεων που δεν κάναμε κι αυτών που κάναμε, τις αγκαλιές που δεν κάναμε και αυτές που κάναμε, των λαθών μας, των αξέχαστων στιγμών μας.

Τα τελώνια μας περιμένουν... 

 

Το πέρασμα μας από το σύμπαν έχει προδιαγεγραμμένα όρια, ας κάνουμε τους λογαριασμούς μας έγκαιρα.

 π.ρ