Εξαιρούν τους βουλευτές από τις περικοπές...

Ο κομμουνιστής (και έτριξαν τα κόκκαλα του Μαρξ!) υπουργός Κατρούγκαλος, εξαίρεσε από τις άγριες περικοπές των συντάξεων τους βουλευτές. Για την ακρίβεια, όσοι έχουν εκλεγεί βουλευτές πριν από το 2012, δεν θα υποστούν την παραμικρή μείωση στις συντάξεις που παίρνουν ή πρόκειται να πάρουν στο μέλλον.

Το σκεπτικό της προκλητικής αυτής εξαίρεσης, είναι ανάλογο του πολιτικού  αυτοπροσδιορισμού του υπουργού. Είναι κωμικό. Προσπαθώντας σε πρωινή εκπομπή (στον Αντέννα) να αιτιολογήσει για ποιο λόγο οι βουλευτές (αλλά και οι δήμαρχοι)  δεν θα υποστούν μειώσεις, όπως θα συμβεί με τους υπόλοιπους θνητούς, είπε πως αυτό συμβαίνει επειδή «οι συντάξεις έχουν  δοθεί χωρίς να υπάρξουν εισφορές»!

Με δυο λόγια μας είπε, ότι επειδή για τις συγκεκριμένες συντάξεις δεν έχει δοθεί ούτε ένα ευρώ από τους νυν και πρώην βουλευτές (και δήμαρχους), δεν έχουν δηλαδή ανταποδοτικό χαρακτήρα ούτε στο ελάχιστο, γι’ αυτό δεν θα κοπούν ! Ενώ δηλαδή οι συντάξεις όσων έχουν πληρώσει εισφορές θα κοπούν, οι συντάξεις των βουλευτών που δεν έχουν πληρώσει εισφορές δεν θα κοπούν!

Το σκεπτικό Κατρούγκαλου, για να δικαιολογήσει τον απαράδεκτο αυτό συντεχνιασμό, είναι ακόμα χειρότερο από την εξαίρεση των βουλευτών. Περιπαίζει την κοινωνία και ιδιαίτερα τους συνταξιούχους.

Απ’ ό,τι ακούστηκε στην εκπομπή και ο υπουργός δεν διέψευσε, το μικρό αυτό σκάνδαλο αφορά τουλάχιστον 900 άτομα.

Γιάννης Παντελάκης

liberal.gr

Ταλέντα χαμένα στο χάος

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Ο​​ταν άκουσα ότι η Ηλεκτρονική Αθηνών κήρυξε πτώχευση, σκέφθηκα μια πωλήτρια στο κατάστημα του Χολαργού που μου είχε κάνει την καλύτερη εντύπωση τελευταία. Δεν γνωρίζω το όνομά της ούτε πόσο καιρό εργαζόταν στην εταιρεία ή στο συγκεκριμένο κατάστημα – ξέρω μόνο ότι σε δύο περιπτώσεις τον τελευταίο χρόνο με είχε συμβουλέψει με σοβαρότητα, ευγένεια και πλήρη γνώση των προϊόντων που πουλούσε. Ετσι είναι πολλοί υπάλληλοι και σε άλλες ανάλογες αλυσίδες, αλλά η κυρία αυτή φάνηκε να γνωρίζει καλά και τους ανθρώπους. Πρόπερσι με έπεισε να αγοράσω έναν θερμοσυσσωρευτή που δεν μου γέμιζε το μάτι και κόστιζε περισσότερο απ’ ό,τι σκόπευα να ξοδέψω.

Για δύο χειμώνες, όμως, όταν αυτός ζέσταινε τον χώρο καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα, θυμόμουν με χαμόγελο πως με είχε πείσει ότι με αυτή τη συσκευή θα έκανα δουλειά. Την τιμή την ξέχασα.
Τώρα, αυτή και εκατοντάδες άλλοι προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των ανέργων. Οσο η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, είναι λίγες οι προοπτικές να βρουν δουλειά στον ίδιο κλάδο. Σκέφτηκα πόσοι ικανότατοι άνθρωποι σε άλλα επαγγέλματα επίσης έπεσαν θύματα της κρίσης. Στη δημοσιογραφία, πολλοί εξαιρετικοί άνθρωποι –με πείρα, ταλέντο και θέληση να δουλέψουν– βρίσκονται εκτός εργασίας, ψάχνουν για οποιαδήποτε δουλειά για να επιζήσουν. Πολλοί εργάζονται για λίγα, άλλοι χωρίς ασφάλιση, άλλοι χωρίς να πληρώνονται καν. Αλλοι επιχειρούν να στήσουν κάτι δικό τους, σε περιβάλλον όπου δεν υπάρχει ούτε πίστη, ούτε ελπίδα, ούτε σταθερότητα.

Για αυτό δεν ξαφνιάζει η είδηση ότι μόνο από το 2010 έως το 2013 σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι μετανάστευσαν από την Ελλάδα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Απόστολου Λακασά σήμερα (Οικονομική «Κ», σελ. 11), στην τετραετία αυτή, 454.177 άτομα έφυγαν από την Ελλάδα, εκ των οποίων οι 223.885 ήταν Ελληνες και οι υπόλοιποι μάλλον είχαν έρθει παλαιότερα ως μετανάστες. Επίσης, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Λόη Λαμπριανίδη, από τους 185.388 Ελληνες πτυχιούχους που μετανάστευσαν από το 1990 έως σήμερα, οι 139.041 έφυγαν μέσα στα τελευταία έξι χρόνια. Παρότι στο παρελθόν οι άνεργοι αποτελούσαν μικρό ποσοστό όσων μετανάστευαν, σχεδόν οι μισοί που έφυγαν από το 2010 και μετά ήταν άνεργοι.
Υπάρχουν πάρα πολλοί έμπειροι και καλά εκπαιδευμένοι Ελληνες εκτός εργασίας ή σε θέσεις κατώτερες των ικανοτήτων τους, που, εάν γινόταν ορθολογική χρήση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, η Ελλάδα θα ξέφευγε από την κρίση. Ασφαλώς, δεν είναι μόνον οι άνεργοι ή οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που έχουν τις ικανότητες, τον δυναμισμό και την όρεξη για να ξεχωρίσουν.

Υπάρχουν και στο Δημόσιο, σε όλους τους τομείς, από την υγεία και την εκπαίδευση έως τα σώματα ασφαλείας. (Ούτε, βέβαια, είναι όλοι οι υπάλληλοι και ιδιοκτήτες στον ιδιωτικό τομέα ικανοί και δημιουργικοί.) Το πρόβλημα είναι ότι ούτε στον δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν οι δομές που θα επιτρέψουν τους ικανότερους να κάνουν τη μεγάλη διαφορά.

Οσο σκεφτόμουν την περίπτωσή της, κατάλαβα ότι αυτό που έκανε τη συγκεκριμένη πωλήτρια της Ηλεκτρονικής να ξεχωρίσει ήταν ότι ενδιαφερόταν. Ενδιαφερόταν να κάνει την πώληση. Ηταν σαν τον επιθετικό σε ποδοσφαιρική ομάδα που δεν περιμένει στην περιοχή του αντιπάλου, αλλά γυρίζει πίσω στη δική του περιοχή για να πάρει την μπάλα. Το μάτι της έπιανε τον πελάτη από τη στιγμή που έμπαινε στο μαγαζί. Και αν ήταν ακόμη με προηγούμενο πελάτη, έδινε σήμα ότι σύντομα θα ασχολούνταν με τον καινούργιο. Δεν λυπόταν τον κόπο να δείξει, να ψάξει, να εξηγήσει, να συγκρίνει, να προτείνει. Στο τέλος, συνόδευε τον πελάτη στο ταμείο, βοηθούσε τη διαδικασία. Στην έξοδο, εάν είχε άλλον πελάτη, έστω με ένα χαμόγελο συνόδευε αυτόν που έφευγε. Με λίγα λόγια, ήθελε να πετύχει η πώληση και να είναι ευχαριστημένος ο πελάτης. Στο Δημόσιο, είναι δύσκολο να προσφέρει κανείς κάτι παραπάνω από το στενό τυπικό· και να έχει την όρεξη, αυτή χάνεται στο χάος. Για αυτό μας ξαφνιάζει ευχάριστα όταν βρεθούμε μπροστά σε ικανούς, ευγενικούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους, είτε είναι γιατροί του ΕΣΥ, είτε εφοριακοί, είτε αστυνομικοί.

Είναι μεγάλο κρίμα ότι τα χρόνια της κρίσης δεν μας ώθησαν να αλλάξουμε δομές στο Δημόσιο, να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο οργανωμένη, πιο ορθολογική, πιο δίκαιη. Παντού και πάντα άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, αλλά εδώ η ανεργία συνοδεύεται με τον φόβο της μόνιμης ανεργίας. Οταν άνθρωποι παραιτούνται από την προσπάθεια, όταν φεύγουν, δεν είναι πάντα επειδή είναι σίγουροι ότι αλλού είναι καλύτερα – ίσως είναι επειδή πιστεύουν ότι πουθενά δεν μπορεί να είναι χειρότερα, ότι αλλού τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα. Δεν χρειάζονται χρήματα για να κάνουμε κάτι καλύτερο με αυτά που έχουμε. Χρειάζεται, όμως, να επιδιώκουμε το καλύτερο.


kathimerini.gr

Διονύσης Χαριτόπουλος: Ο Τσίπρας πλασαρίστηκε σαν το νερό του Καματερού

Μια συνέντευξη ποταμό δίνει ο Διονύσης Χαριτόπουλος, για το νέο του βιβλίο που αφορά τον τόπο όπου μεγάλωσε: τον Πειραιά. Και μιλάει για την πολιτική χωρίς περιορισμούς.

Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών για το βιβλίο του "Πειραιώτες" ο Διονύσης Χαριτόπουλος σχολιάζει και την πολιτική επικαιρότητα:

• Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένα κύμα αντίστασης, αλλά χάθηκε στη μετάφραση του «όχι» σε «ναι».

Είδαμε την κωλοτούμπα του αιώνα με το «όχι» που έγινε «ναι». Το χειρότερο είναι πως ο λαϊκός ριζοσπαστισμός που δημιουργήθηκε λόγω μνημονίων ευτελίστηκε και διαλύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας, για να πάρει την εξουσία, πλασαρίστηκε σαν το νερό του Καματερού που όλα τα γιατρεύει. Και γίναμε μπάχαλο. Βλέπεις υπουργούς και αναρωτιέσαι από πού ήρθαν και γιατί...

• Μα αυτό δεν διεκδικούσαν; Να κυβερνήσουν;
Ηταν για χρόνια εκτός ζωής. Μιλούσαν με τεράστια σιγουριά για πράγματα που αγνοούσαν εντελώς. Από το 4% η απελπισία του ελληνικού λαού τούς έφερε στην εξουσία. Η υποσχεσιολογία δημιούργησε προσδοκίες. Αλλά αυτοί οι τύποι, στα λόγια και στις πράξεις, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα.

Ανακατεύουν λίγο Μαρξ, λίγο Κέινς, λίγο Σμιθ και λίγο πολίτικαλ κορέκτ. Τι λύσεις να βρουν αφού αγνοούν το πρόβλημα; Οι άνθρωποι για χρόνια δεν βρίσκονταν μέσα στη ζωή αλλά σ’ ένα κομματικό γραφείο κουβεντιάζοντας όλη μέρα ή σε καμιά δημόσια υπηρεσία όπου τηλεφωνιούνταν για τα ζητήματα της οργάνωσης. Πόσοι απ’ αυτούς ξέρουν το ευλογημένο 8ωρο;

Το ΠΑΣΟΚ του ’81 ήταν της πιάτσας, ήξεραν τι να κάνουν, γι’ αυτό και μας κατάκλεψαν. Αυτοί εδώ είναι άσχετοι. Αλλά το χειρότερο είναι ότι εγκλώβισαν τον κόσμο μέσα στη θλίψη.

• • Αδιέξοδο λοιπόν;

Κοίτα, η ζωή δεν είναι μόνο πολιτική και μάλιστα τύπου κουτσομπολιού, πρωινάδικου. Μας έχουν βάλει μέσα σ’ ένα ξεκατίνιασμα που ενδιαφέρει μόνο τα κόμματα, τους δημοσιογράφους και τα λαμόγια που κινούνται γύρω γύρω. Τον κόσμο δεν τον αφορούν οι φαντασιώσεις τους αλλά η ζωή του.

Ο καθένας έχει να σκεφτεί δουλειά, χαρές, λύπες, πένθη, επιθυμίες, Δεν γίνεται να μας βάζουν στο παιχνίδι τους. Το «όλα είναι πολιτική» είναι μια μπαρούφα. Εχουμε μια ζωή να ζήσουμε, δεν θα μας την πάρουν. Εγώ δεν θέλω να βλέπω ειδήσεις, αρνούμαι να ασχολούμαι με όλους αυτούς τους παπάρες.

Πότε η σύνταξη μειώνεται, πότε καταργείται, πότε βγαίνουμε από το ευρώ, πότε μένουμε. Λόγια, λόγια, λόγια και τρομοκρατία. Εχουν άγνοια της ζωής κι εγώ φοβάμαι πια μήπως προκαλέσουν καμιά εθνική καταστροφή. Δεν καταλαβαίνω τι κάνουν με τους πρόσφυγες. Θα μπαίνουν και θα βγαίνουν στα Σκόπια οι πρόσφυγες και οι Σκοπιανοί θα τους κυνηγούν στο ελληνικό έδαφος; Θα είμαστε η μοναδική χώρα με ανοιχτά σύνορα; Η Μητέρα Τερέζα του κόσμου;

• • Μπορούμε να αρνηθούμε τη διάσωση στο Αιγαίο;

Φυσικά δεν εννοώ να τους πνίξουμε. Οι κυβερνώντες ας βρουν τον τρόπο, δεν είναι δική μου δουλειά να δώσω λύση. Ξέρω ότι όσο καλός πρέπει να είμαι ως πολίτης με τους πρόσφυγες άλλο τόσο -μήπως περισσότερο;- πρέπει να είμαι με τον ταλαιπωρημένο συμπατριώτη μου.
Μας έχουν φέρει σ’ αυτή την κατάσταση, να βλέπουμε τους κατατρεγμένους πρόσφυγες στο λιμάνι και στην Ειδομένη και να μας κολάζουν, να δοκιμάζουν την αξιοπρέπεια και το φιλότιμό μας. Δυστυχώς, ακόμα κι αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, εναλλακτική δεν έχουμε. Και τι ζητάμε; Μια διαχείριση, βρε αδελφέ, όχι τον δεύτερο Ελευθέριο Βενιζέλο...

• • Θα μπορούσαν να γίνουν πράγματα που επιτρέπουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις;

Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν ώστε να ανακουφιστεί ο κόσμος, αλλά κανείς δεν ταράζεται. Τι άλλο έκαναν πέρα από τις 100 δόσεις και το σύμφωνο συμβίωσης; Ακούς υπουργό που μορφώθηκε, απέκτησε εμπειρίες, δίδαξε, να υποστηρίζει την κατάργηση της αριστείας. Το πολιτικό προσωπικό είναι από μέτριο και κάτω.

Από τη μεταπολίτευση και μετά οι σοβαροί, άξιοι και χαρισματικοί δεν εμπλέκονται με την πολιτική. Ασχολούνται με τις δουλειές, τις επιχειρήσεις τους ή φεύγουν. Δεν πάει ο άλλος να γίνει βουλευτής με δέκα κομματόσκυλα γύρω του να τον φάνε.

Ως πολίτες το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταφέρουμε να ζήσουμε ερήμην τους. Να μην τους υπολογίζουμε, να μην περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς. Να κλείσουμε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.

 iefimerida.g

Ελλάδα ή Ελλαδίτσα;

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει πραγματικά με Πόρτο Ρίκο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζει με δόσεις και δανεικά, ενώ δεν έχει ακόμη καταφέρει να παρουσιάσει ένα δικό της, ιδιόκτητο, σχέδιο με μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα τη βγάλουν από τη λάσπη. Βαλκάνιοι ηγέτες απευθύνονται με απαξιωτικό τρόπο στην ανώτατη ελληνική πολιτική ηγεσία. Η Τουρκία δρα ως ηγεμών στην περιοχή. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν τον Ταγίπ Ερντογάν σαν νεοοθωμανό σουλτάνο.

Και το χειρότερο; Εχουμε υιοθετήσει ένα εξοργιστικό επιχείρημα όταν διαπραγματευόμαστε με ισχυρούς παίκτες στο εξωτερικό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσαν ως ίσος προς ίσο, προσέφεραν και έπαιρναν σημαντικά στρατηγικά ανταλλάγματα λαμβάνοντας αποφάσεις με ρίσκο. Τώρα ζητάμε από τους έξω να μη μας αφήσουν στην τύχη μας γιατί κατέχουμε κρίσιμη γεωπολιτική θέση και το να γίνουμε failed state θα έχει σημαντικές παρενέργειες.

Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν καταστήσει εξ ανάγκης ένα sui generis προτεκτοράτο σε ό,τι αφορά το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος έχει εν πολλοίς υποκατασταθεί στη φύλαξη των συνόρων και στη διαχείριση των hotspots στα νησιά. Εκεί δε όπου έχει η Ελληνική Δημοκρατία και μόνο την ευθύνη, συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, όπως π.χ. οι Αρχές της ΠΓΔΜ να μας στέλνουν πίσω πρόσφυγες - μετανάστες μέσα από τρύπες στα συρματοπλέγματα.

Εχουμε συνηθίσει σε όλα αυτά, σιγά σιγά, γλυκά... Δεν μας κάνει πια τίποτα εντύπωση. Η Ελλάδα έχει γίνει Ελλαδίτσα στα μάτια των έξω, φίλων και εχθρών.

Η ανισορροπία ρητορείας και πράξεων κάνει το φαινόμενο πιο δυσάρεστο. Στη διεθνή πολιτική όλοι ξέρουν ότι όταν γαβγίζει κάποιος πολύ χωρίς καν να δαγκώνει, μία έστω φορά, είναι δεδομένος και προβλέψιμος.

Τα μεγάλα λόγια, η πολιτική διαπραγμάτευση, το σόου επίδειξης στρατιωτικής ισχύος μπορεί να πείθουν ακόμη κάποιους εντός των συνόρων. Οχι όμως εκτός.

Εχουμε ξαναπεράσει τέτοιες φάσεις στην Ιστορία μας. Συχνά είχαν κάποια τραγική κατάληξη, που γινόταν η αφορμή για την αναγέννηση του έθνους. Ορισμένοι προβλέπουν ότι η Ιστορία θα επαναληφθεί. Μακάρι να μη συμβεί κάτι τέτοιο και να βρούμε τη δύναμη να ξαναφτιάξουμε αυτόν τον τόπο χωρίς να περάσουμε από μια, πιο μεγάλη και εμφανή, καταστροφή.

Στην εποχή μας, άλλωστε, δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Το πόσο ισχυρός φαίνεσαι στο παγκόσμιο σκηνικό εξαρτάται κυρίως από την οικονομική δύναμή σου, το πόσο στέρεοι είναι οι θεσμοί σου και αν διαθέτεις ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό. Η εικόνα που προβάλλουμε δεν είναι καλή. Είναι, δυστυχώς, μια δίκαιη απεικόνιση της περιόδου παρακμής που διανύουμε.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ