Μαμαλούκος

Στο πουθενά, σε μια άγνωστη παραλία του Λιβυκού, στον νότο του Ρεθύμνου.

Μια μικρή ταβέρνα, όπου πήγαινε παλιά, τότε που έκανε εναλλακτικές διακοπές, 
ο Τσίπρας.

«-Ερχόταν και ο Τσίπρας εδώ..»

«-Ναι? Και πως σας φάνηκε?»

«Όφου- όφου, παράτα μας.. Μαμαλούκος, τι να σου πω…!!! 
έτσι ακριβώς...

Μαμαλούκος:

Ύβρις ιδιαίτερα εύχρηστη στην Δ.Κρήτη, της οποίας το νόημα κινείται στο φάσμα του ατσούμπαλου, χαρμπαγιάγκαλο, αμπλαούμπλη, αρούγκανου, χαλικούτη και μπαραμπάκου, αλλά με λίγο περισσότερη έμφαση στο ατημέλητο της εμφάνισης (ξεζωσμένα πουκάμισα ή μπλουζάκια, λυτά κορδόνια που σέρνονται, κωλοπατημένα παπούτσια κ.λπ.)...

Πρέπει να διαδόθηκε στην Κρήτη με τους Μαμαλούκους στρατιώτες της Αιγυπτιακής εξουσίας (1830-1941).

Η ερμηνεία από το SLANG.gr

Έγκυρη η δημοσίευση, αλλά χωρίς σοβαρές προθέσεις.

ΤΙΝΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Από τα κλειστά παράθυρα...

Δύσκολα οι άνθρωποι μιλούν
μα ούτε και ακούνε.
Κλειστά πατζούρια έχουνε
και μέσα από τις γρίλιες
κρυφοκοιτάζουν,
ανθρώπους να περνούνε

Δύσκολα οι άνθρωποι μιλούν,
μα ούτε και χαμογελούνε.
Το γέλιο και το παιχνίδι
για χλευασμό τα θεωρούν
και μέσα από υποψίες,
απαντούν
την αλήθεια τους να πούνε.

Δύσκολα οι άνθρωποι κοιτούν
να ανοίξουνε τα πατζούρια
και μέσα από τις γρίλιες
καταντούν,
στοιχειωμένες καρδιές
χωρίς ήλιο, να ζούνε.

Τίνα Θεοδοσίου

Aylan Kurdi

Auguste Corteau


Ας μείνουμε στοιχειωμένοι. Ας μη συνηθίσουμε...

Τα ξύλινα τα λόγια τα μεγάλα...

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

«Γέμισαν πάλι τα ερτζιανά με μεγάλο λόγια και ξύλινα. Σ’ όποιο κανάλι κι αν σταθεί κάποιος θα βομβαρδιστεί με υποσχέσεις για περισσότερες δαπάνες και μικρότερους φόρους. Θα ακούσει παντού κι απ’ όλους για την ανάγκη «παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας και για την «αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα». Ο λόγος όλων των κομματικών εκπροσώπων ελάχιστα διαφέρει, διότι είναι γενικόλογος. Μάλιστα, επειδή κυκλοφορούν και πολλά νέα πρόσωπα, ο μόνος τρόπος να τους ξεχωρίσει κάποιος είναι να δει ποιους βρίζουν περισσότερο. Οι λαφαζανικοί για παράδειγμα, στρέφουν τα βέλη τους πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ· οι νεοδημοκράτες στον κ. Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς· οι του ΣΥΡΙΖΑ βάλλουν κατά ριπάς εναντίον όλων των «παλιών κομμάτων» (πλην του «φρέσκου» ΑΝΕΛ) και πάει λέγοντας. Ετσι πολλοί αποστρέφονται την πολιτική επειδή «όλοι τα ίδια λένε και το μόνο που κάνουν είναι να τσακώνονται».

Η αλήθεια είναι πως σε όλο τον κόσμο άπαντες συναινούν ότι καλύτερα να είσαι υγιής και πλούσιος παρά ασθενής και σε μνημόνιο. Η «ελληνική συναίνεση» περιλαμβάνει και κάτι ακόμη. Ολοι -περισσότερο ή λιγότερο- βρίσκονται στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», ακόμη κι αυτοί που τα υπέγραψαν. Κάθε κόμμα επικεντρώνει την κριτική του στο μνημόνιο των άλλων, διότι δεν θέλουν να εστιάσουν στα πραγματικά κακώς κείμενα της χώρας. Ισως επειδή κομμάτι αυτών των κακώς κειμένων είναι και οι ίδιοι, εξ ου και σποραδικώς μόνο ακούμε για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα, ή για τον εκλογικό νόμο που στέλνει στη Βουλή μαϊντανούς της τηλοψίας, ακόμη και των μεταμεσονύκτιων εκλογών. Ακούμε πολλά για αξιοκρατία, αλλά ουδείς προτείνει κάποιο νέο opengov για να διορίζονται οι άξιοι και όχι τα ξαδέλφια και οι κολλητοί. Το χειρότερο είναι ότι αφού έκατσε ο πυρετός της κάθαρσης δεν ακούμε καν πλέον για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Γενικώς όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος έχουν μπει στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου. Κυριαρχούν οι χαρακτηρισμοί του «παλιού», του «ψευταράκου» και του «αυτοφωράκια». Διασκεδαστικοί, αλλά και πολύ βολικοί για ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών με παλιά ψέματα περί επαναδιαπραγμάτευσης πτυχών του μνημονίου και χωρίς να λέει κουβέντα για τα ισοδύναμα που κάποιοι άλλοι αναγκαστικά θα πληρώσουν. Η ελληνική πολιτική κύκλους κάνει, επειδή δεν θέλει να πάει τη χώρα μπροστά.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα 3/4 του τρίτου μνημονίου προβλέπει μέτρα που υπήρχαν και στο πρώτο μνημόνιο. Είναι, αυτό, το 67% που ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης έλεγε ότι θα έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας. Το άλλο 1/4 είναι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα. Αυτά φροντίζουν να εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις έτσι ώστε να διορθώνονται οι αριθμοί της οικονομίας, χωρίς να αγγίζονται οι παθογένειες που δημιουργούν το πρόβλημα.

Ομως η μη εφαρμογή των 3/4 του μνημονίου, δημιουργεί την ανάγκη επανάληψης του υπόλοιπου 1/4 σε όλο πιο σκληρή και παράλογη εκδοχή. Φτάσαμε μέχρι και στη φορολόγηση της εκπαίδευσης μόνο και μόνο για να συντηρηθούν ανέπαφες οι παλιές δομές οικονομίας, τα επαγγέλματα κλειστά και οι συντεχνίες προστατευμένες. Ετσι ώστε στο τέλος όλοι αναρωτιόμαστε «με τους φόρους τη βάζουμε, με τους φόρους τη βγάζουμε τι έχει η έρμη οικονομία και ψοφάει;».

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών

Κώστας Λογαράς

Να, ποιον πολιτικό θα εμπιστευόμουν, ποιον θα ψήφιζα και με τα δυο μου χέρια. Αυτόν που θα 'χε το κουράγιο να βγει στους ψηφοφόρους και να  ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς μαζί τους. Να βάλει ένα τέλος στις φαύλες σχέσεις τους και να ομολογήσει την πικρή αλήθεια.

«Ψηφοφόρε, σε φοβάμαι. Πάνω σ' αυτόν τον φόβο έχουν χτιστεί οι σχέσεις μας -σχέσεις αμοιβαίου εκβιασμού και εξαπάτησης- χρόνια τώρα. Τρέμω να σου πω την πάσα αλήθεια γιατί όποιος σου την λέει,  τον στέλνεις σπίτι του (σού θυμίζω τον Γιαννίτση). Ξεσηκώνεσαι με τους Κολλάδες, τους Φωτόπουλους, τους Λυμπερόπουλους και τον τρώει το χώμα.  

Με λούζει κρύος ιδρώτας να στο πω κατάμουτρα ότι είσαι ο κινητήριος μοχλός ενός διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος. Εσύ που παίρνεις ψεύτικες επιδοτήσεις – ναι, εγώ μεσολαβώ • που παριστάνεις τον τυφλό και τσεπώνεις επιδόματα μαϊμούδες – κι αυτό, εγώ το φρόντισα• που διορίζεσαι με ψεύτικα χαρτιά – εγώ τα έσπρωξα, στη ζούλα. Για όλα παίρνω τις ευθύνες πάνω μου. (Αλλά, ότι εισπράττεις απ’ το ΙΚΑ τη σύνταξη της πεθαμένης μάνας σου – αυτό είναι δική  σου ευθύνη, αποκλειστικά).  Είμαστε ίδια φάρα, κι αν τολμούσα να στο πω κατάμουτρα δεν θα με ψήφιζες ποτέ.

Τρέμω να στο φωνάξω δυνατά ότι σ’ εξαγοράζω με αντάλλαγμα την ψήφο σου, κι εσύ το δέχεσαι. Ένας ζήτουλας χωρίς αξιοπρέπεια εσύ, ενώ εγώ δίχως τσίπα σε φλομώνω με το ψέμα μου (έχεις άλλωστε την τάση να πιστεύεις όποιον σου λέει το μεγαλύτερο). Έτσι πορευόμαστε, δεκαετίες ολόκληρες, και  έχουμε φτάσει στον εθνικό μας ξεπεσμό. Μοιάζουμε με κουλούς που ’χουν πέσει μες τη θάλασσα και προσπαθούν απεγνωσμένα να σωθούν χτυπώντας τα ποδάρια τους. Κάποιοι τους πετούν σωσίβια να πιαστούν, αλλά δίχως χέρια πώς; Βουλιάζουνε, ανήμποροι να βγουν απ’ τον βυθό.  
   
Κι αν σου μιλάω με παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα’ είπε κάποιος που δεν τον έμαθες ποτέ (ούτε ποδοσφαιριστής ούτε τηλεοπτικός αστέρας είναι, αν ήταν τέτοιος θα τον ήξερες). Όμως και συ, καημένε, δεν ανοίγεις ένα κιτάπι να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό σου. Από δω πρέπει να κάνεις την αρχή, αλλά δεν θέλω να σε ξεμπροστιάσω. Γιατί εσύ τα ξέρεις όλα, δεν έχεις ανάγκη εσύ. Είσαι το έξυπνο πουλί που πάντα πιάνεται από τη μύτη. Το αναγνωρίζεις  βέβαια εκ των υστέρων, αλλά ρίχνεις το φταίξιμο στις πλάτες αλλωνών. Για όλα φταίνε οι άλλοι, εσύ ποτέ. Λες και δεν έχεις την ευθύνη των επιλογών σου εσύ.

Άσε με λοιπόν να σου πω την αλήθεια καθαρά, μια φορά μονάχα, χωρίς να σε φοβάμαι για την ψήφο σου. Εξάλλου, καμία σχέση δεν μπορεί ν’ αποκατασταθεί αν δεν αναζητηθούν οι αιτίες της φθοράς, καμιά πληγή να κλείσει αν δεν παραδεχτούμε λάθη και παρανομίες. Ποιο το μερίδιο ευθύνης καθενός, ποιο άνομο προσωπικό συμφέρον μας επιδιώξαμε κι οι δυο σε βάρος αλλωνών (εγώ πολύ περσότερο, εσύ λιγότερο – αλλά κι εσύ, κι εσύ• ούτε «πάνσοφος» είσαι ούτε «αλάνθαστος» λαός). Να τα παραδεχτούμε και να πάμε παρακάτω. 

Άφησέ με να σου πω έξω απ’ τα δόντια, ότι βάζεις το συμφέρον σου και τη βολή σου πιο πάνω απ’ το συμφέρον ολωνών. Και  την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Είναι η νοοτροπία της κουτοπονηριάς να απαιτείς την παραμονή σου στο ευρώ (75%) και συγχρόνως να καταργηθεί η λιτότητα (70%). Και με το ‘όχι’ του δημοψηφίσματος την ευκολία σου αναζήτησες: ναι σε δανεικά κι αγύριστα - όχι πάντως ευθύνες και στριμώγματα (κι άσε τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τους λοιπούς ιδεοληπτικούς να βλέπουνε στο αποτέλεσμα τη «μεγαλειώδη» σου αντίσταση).

Λουφάζω όμως και δεν λέω τίποτα. Ούτε κι εσύ θέλεις να ακούσεις την αλήθεια, ούτε κι ελόγου μου τολμάω να στην πω. Κι άλλωστε τα λόγια μου θα δώσουνε επιχειρήματα στους αντιπάλους μου. Η ομολογία μόνον του ενός τον καθιστά μ@λ@κ@, ενώ η ειλικρινής παραδοχή απ' όλο το πολιτικό προσωπικό θα ήταν κάθαρση και εθνική αυτογνωσία.

Μα ούτε και σ' εσένα έχω καμιά εμπιστοσύνη. Μετά από τόσα που ’χεις τραβήξει, είσαι πρόθυμος να ενδώσεις σε όποιον σου κάνει την πιο μεγάλη προσφορά. Θυμωμένος, αγανακτισμένος – αλλά πάντα με τους άλλους, όχι με τον εαυτό σου. Σε πιάνει η μανία να εκδικηθείς αυτούς που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα ως εδώ (δηλαδή εμένα). Αλλά τον εαυτό σου, ελληναρά μου και λαμόγιο μου, τον εξαιρείς.

Κι όμως σ’ αυτή εδώ την ομολογημένη αλήθεια, πιστεύω ότι βρίσκεται η ελπίδα για την ξεπεσμένη χώρα. Και αυτή τη γλώσσα που τώρα σου μιλώ, πολλοί είχαν ελπίσει πως θα την ακούσουν από νεαρότερους πολιτικούς. Που αποδείχτηκαν -αλίμονο- πιο αμετροεπείς, πιο γερασμένοι από τον καθένα μας.

Τέλειωσα. Και τώρα, κάνε ό,τι θες. Μαύρισέ με, σχόλασέ με. Στείλε με σπίτι μου. Ή, ψήφισέ με».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon

Ξανα-σκίζοντας το Μνημόνιο

Γιάννης Παντελάκης 

O βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ρωτήθηκε για τη φορολόγηση των αγροτών. Επανέλαβε ό,τι και ο αρχηγός του. Δεν θα ψηφίσουμε τη σχετική πρόβλεψη. Η επόμενη λογική ερώτηση ήταν, πού θα βρεθούν τα προσδοκώμενα χρήματα από τη μη εφαρμογή της φορολόγησης. Προς στιγμή ένιωσε μια μικρή αμηχανία, ξερόβηξε και απάντησε πως «τώρα δεν είναι έτοιμος να απαντήσει για τα ισοδύναμα που θα αντικαταστήσουν τα έσοδα από τη μη φορολόγηση, αλλά θα βρεθούν...».

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε σε άλλο τηλεοπτικό παράθυρο με μοναδική διαφορά ότι αυτός που καλείτο να απαντήσει ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και η ερώτηση αφορούσε σ' ένα άλλο θέμα, τη μη επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Και αυτός δήλωσε πως δεν είναι έτοιμος να απαντήσει για τα ισοδύναμα. Και όταν ο δημοσιογράφος επέμεινε, εκνευρίστηκε λίγο και αναρωτήθηκε «γιατί δεν ρωτάτε τους βουλευτές της Ν.Δ., αλλά μόνο εμάς;».

Αυτό που συμβαίνει τις προεκλογικές ημέρες που διανύουμε, είναι πως βουλευτές και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, σχεδόν καθημερινά, προσπαθούν φραστικά να ακυρώσουν μέτρα του τρίτου Μνημονίου που ψήφισαν λίγο πριν κλείσει η Βουλή. Προς το παρόν, βρισκόμαστε στην «κατάργηση» 2-3 μέτρων που επηρεάζουν άμεσα και έντονα μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων, άλλα όλα δείχνουν πως τις ημέρες που θα ακολουθήσουν μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου, θα έχουν «καταργηθεί» αρκετά ακόμα. Κατά κάποιο τρόπο, ως τότε, το μισό ή και λίγο περισσότερο από το Μνημόνιο θα αποτελεί στα λόγια ένα μικρό παρελθόν.

Πρόκειται φυσικά για μια επανάληψη αυτών που έχουμε εισπράξει στο παρελθόν. Τότε που ο Τσίπρας θα έσκιζε το Μνημόνιο «και θα ήταν μέρα μεσημέρι» και ο Σαμαράς το «έσκιζε κάθε μερα». Τίποτα από αυτά δεν συνέβη, αντίθετα ψηφίστηκε ένα επιπλέον Μνημόνιο. Κάτι ανάλογο επαναλαμβάνεται τώρα μέσα σε μια θερμή προεκλογική περίοδο.

Φυσικά, δεν θα είχε κανένας αντίρρηση, αν τα κόμματα είχαν μελετημένες προτάσεις με ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστούσαν όλα όσα υπόσχονται ότι θα καταργήσουν. Προτάσεις που θα γινόντουσαν δεκτές από τους δανειστές. Ωστόσο, η πρώτη απορία είναι αν είχαν τέτοιες προτάσεις γιατί δεν τις κατέθεταν πριν ψηφίσουν το Μνημόνιο. Η δεύτερη, γιατί δεν παρουσιάζουν έστω τώρα αυτές τις προτάσεις, αλλά δηλώνουν ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Οι απορίες δεν εχουν απάντηση. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν τέτοια ισοδύναμα μέτρα. Τα οικονομικά τους επιτελεία δεν έχουν μελετήσει και παραθέσει τέτοιες προτάσεις. Συνειδητά δίνουν προεκλογικές υποσχέσεις που γνωρίζουν πως δεν θα τηρήσουν. Στόχος είναι η προσέλκυση ψήφων. Παρότι μετά τις εκλογές, τα πράγματα θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολα. Δεν έχουν καθοριστεί τα προαπαιτούμενα που θα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να εκταμιευτεί η δόση των 3 δισ. ευρώ. Και η μη λήψη δόσης θα καθυστερήσει και την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς προμηθευτές, αλλά και θα δημιουργήσει προβλήματα με την αποπληρωμή των υποχρεώσεων προς δανειστές.

Μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου, τα κόμματα θα σκίζουν τα Μνημόνια για μια ακόμα φορά. Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει (αν προκύψει) μετά τις κάλπες, θα πρέπει να δικαιολογήσει πάλι γιατί δεν κάνει αυτά που υποσχόταν στην προεκλογική περίοδο...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών.

protagon

Καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, friends & family - Του Τάσου Τέλλογλου

Ο νόμος που ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση -μαζί με την αντιπολίτευση- στα μέσα Αυγούστου, αναφέρει ότι προτεραιότητά της είναι «να εκσυγχρονίσει και να ενδυναμώσει σημαντικά την ελληνική διοίκηση και να βάλει σε εφαρμογή το πρόγραμμα, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την ενίσχυση των ικανοτήτων και την απο-πολιτικοποίηση της ελληνικής διοίκησης» (η υπογράμμιση του protagon).

Φυσικά, η εικόνα από υπουργείο σε υπουργείο διαφέρει αλλά κατά κανόνα έσπευσαν οι απόκληροι υπάλληλοι των παλαιότερων πολιτικών ηγεσιών, οι συνταξιούχοι, αρκετοί από τους οποίους δεν ήταν σε θέση να δέσουν τα κορδόνια τους, να παράσχουν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους δηλώνοντας ότι «είναι ΣΥΡΙΖΑ».

«Έχουν αναλάβει υπάλληλοι που ούτε γνωρίζουν τι συζητούσαμε τα τελευταία χρόνια ούτε και έχουν όρεξη να μάθουν», μου είπε ένας Ρώσος αξιωματούχος με εμπλοκή στις συζητήσεις με την (παλιά) ηγεσία του υπουργείου παραγωγικής ανασυγκρότησης,  όταν τον ρώτησα με ποιον συζητάνε.

Είναι το ίδιο υπουργείο στο οποίο ο κ. Σπίρτζης απομάκρυνε από τη θέση του στέλεχος της διεύθυνσης που απλά εφάρμοσε την διπλή απόφαση του ΣτΕ, με την οποία απαγορευόταν να κοπεί η μπάρα στο περίφημο 90ό χιλιόμετρο για φίλο εστιάτορα «που απασχολεί 60 άτομα».

Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έκανε 1800 αποσπάσεις εκπαιδευτικών, αριθμό ρεκόρ σε σχέση με τους προκατόχους της τους οποίους κατηγορεί για παλαιοκομματισμό. Οι αποσπάσεις έχουν γίνει από ειδικότητες απολύτως απαραίτητες στην εκπαίδευση (δασκάλους, φιλολόγους, φυσικούς) και για πρώτη φορά χωρίς τη νόμιμη μοριοδότηση αλλά με απευθείας προσωπική επιλογή της ηγεσίας του υπουργείου. Ο κ. Μπαλτάς τις τελευταίες μέρες της θητείας του διόρισε νέα διοικούσα επιτροπή στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π), με πολλά από τα νέα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη να είναι γνωστοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο σημαντικότερο υπουργείο για την εκπροσώπηση της χώρας στο εξωτερικό, το υπουργείο Εξωτερικών, ο υπουργός Νίκος Κοτζιάς εφάρμοσε τον διαχωρισμό -ακόμα και στους πρέσβεις- σε φίλους του ή φίλους του ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλους. Ο διαχωρισμός είχε περίεργα αποτελέσματα: Γυναίκα διπλωμάτης που είχε παρουσιασθεί στις σουηδικές αρχές, εξαναγκάσθηκε σε μετάθεση στον Καναδά διότι ένας «δικός τους» έπρεπε να μετατεθεί στις Βρυξέλλες, με αποτέλεσμα ο υπηρετών στις Βρυξέλλες να βρεθεί από καραμπόλα στη Στοκχόλμη, όπου έπρεπε να αδειάσει η θέση. Αν το περιστατικό ήταν μεμονωμένο θα μπορούσε να πει κανείς πως ηταν τυχαίο. Δεν ήταν όμως. Ο πρέσβης στο Βερολίνο άλλαξε για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα χρόνο -βρέθηκε στην Ινδία- διότι έπρεπε να πάει ένας, καθόλα αξιόλογος, διπλωμάτης (δικός τους) εκεί. Ο πρέσβης στο Στρασβούργο μετατέθηκε σε μία χώρα της Βαλτικής ενώ του έμενε ένας χρόνος ως την σύνταξη, για να πάει στο Στρασβούργο καθόλα αξιος καθηγητής, φίλος του υπουργού.

Στο υπουργείο Οικονομικών, ο Γιάνης Βαρουφάκης απομάκρυνε τους υπαλλήλους χρησιμοποιώντας κυρίως συμβούλους -ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που εγραφε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ- ενώ στη φορολογική διοίκηση τα πράγματα ήταν λίγο πιο αποστειρωμένα μιας και η Γενική Γραμματεία είναι ημιαυτόνομη. Για το ΔΝΤ προτάθηκε η κ. Παναρίτη με τη γνωστή λογική, ήταν «φίλη», ενώ έτσι τοποθετήθηκε και ο κ. Θεοχαράκης. Οι υπάλληλοι του υπουργείου που προωθήθηκαν στην οικονομική μονάδα της αντιπροσωπείας μας στις Βρυξέλλες ήταν όσοι δήλωσαν «πρόθυμοι», αν και είχαν κριθεί ακατάλληλοι από σειρά διοικήσεων του υπουργείου. Είχαν όμως παρουσιασθεί -και πιθανόν να ήταν- αντιμνημονιακοί.

Ο κ. Νικολούδης που δεν ηταν επαγγελματίας πολιτικός, επέλεξε απλά τις «γάτες που πιάνουν τα ποντίκια», καλώντας τους καλύτερους υπαλλήλους από το ΣΔΟΕ ή και την αρχή για το ξέπλυμμα του χρήματος κοντά σε κάποιους συμβούλους, που ειδικεύονται στο… μειωμένο ωράριο (πολλά στελέχη αυτής της κυβέρνησης αγαπούν το…μειωμένο ωράριο).

Αν έτσι αντιλαμβάνεται η Αριστερά την απο-πολιτικοποίηση της διοίκησης, είναι φανερό πώς θα επιχειρήσει να την εφαρμόσει. Όπως εκείνοι που επί 40 χρόνια διέλυσαν καταχρεώνοντας το κράτος. Και λίγο χειρότερα από αυτούς.

Protagon.gr

Ο δράκος

Κέζα Λώρη   

 

Η προεκλογική εκστρατεία του Αλέξη Τσίπρα χωρά σε μια φράση. «Καλό το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο». Ο πρωθυπουργός ξεκίνησε τον αγώνα του από την Κρήτη, από τα Ανώγεια, έναν τόπο με ιδιαίτερη δυναμική, έναν τόπο «όπου μετά από τρία Ολοκαυτώματα με τη βοήθεια, τη δύναμη, τον μόχθο και την ελπίδα των ανθρώπων του ξαναζωντάνεψαν τη γη τους». Δεν ξέρουμε εάν κάπου έχει αρχίσει να το χάνει, εάν υποτιμά τη νοημοσύνη του κόσμου, εάν είναι επαγγελματίας ψεύτης.

Συνεχίζει πάντως με την ίδια ρητορική, σαν να μην μεσολάβησε διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ιδού η κορυφαία φράση από την ομιλία του Τσίπρα: «Ε, λοιπόν δε θα λυγίσουμε». Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν κρίνουμε εδώ την ορθότητα της επιλογής, δηλαδή εάν έπρεπε ή όχι να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο. Κρίνουμε την ασυμφωνία λόγων και πράξεων. Λύγισε υπογράφοντας τη συμφωνία, λύγισε αποδεχόμενος όλα όσα απαίτησαν οι εταίροι. Παριστάνει εντούτοις τον αλύγιστο.

Ιδού πώς αναπτύχθηκε η ιδέα της κορυφαίας φράσης: «Πιστέψαμε στο δίκιο μας και όταν βρεθήκαμε μπροστά σε μία μεγάλη απειλή κάναμε την επιλογή να σταθούμε όρθιοι. Δεν λυγίσαμε, δεν συμβιβαστήκαμε. Κάναμε ένα συμβιβασμό, άλλα δεν είμαστε εμείς οι συμβιβασμένοι». Θυμίζει λοιπόν την εταίρα από παλιό ανέκδοτο, η οποία επέμενε ότι δεν εκπορνεύτηκε, απλά έλαβε χρήματα ως αμοιβή για σωματική επαφή.

Το πρόβλημα με την Αλέξη Τσίπρα είναι ότι αναλύει τα πάντα μέσα από αυτό το ίδιο
πρίσμα. Βλέπει την αλήθεια μέσα από τη στρέβλωση. Η πιο χαρακτηριστική είναι η θέση του για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αφού το κόμμα καταφέρθηκε εναντίον των πλουσίων που στέλνουν τα παιδιά σε φροντιστήρια για να μάθουν αγγλικά, αφού περιέγραψαν τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων ως συγγενείς των Γλύξμπουργκ , κατόπιν έριξαν την ευθύνη στους μπαμπούλες της Ευρώπης. Είπε ότι η επιβολή ΦΠΑ 23% προέκυψε από επίμονο αίτημα των θεσμών.

Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα από την Κομισιόν, επίσημα. Η εκπρόσωπος του επίτροπου οικονομίας Πιερ Μοσκοβισί δήλωσε ότι ουδείς ζήτησε να αλλάξει η νομοθεσία στα ιδιωτικά σχολεία. Παρά τη διάψευση, ο ΣΥΡΙΖΑ επαναστατεί και κάνει την αντίστασή του, λες και δεν είχε έδρα στο Μέγαρο Μαξίμου. Επιμένει: η νέα κυβέρνηση Τσίπρα «θα καταργήσει το εν λόγω μέτρο». Η αναξιοπιστία στο μεγαλείο της.

Στα μικρά και στα μεγάλα, στα ειδικά και στα γενικά ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ασαφής, ασυνεπής και λαοπλάνος. Δεν ήθελε εκλογές αλλά τις προκήρυξε. Ηθελε να πει το «όχι» αλλά είπε «ναι». Δεν ήθελε συμφωνία αλλά αναγκάστηκε να την υπογράψει. Τώρα τον εγκαταλείπουν οι πιστοί του συνεργάτες, τον εγκαταλείπει η νεολαία, το εγκαταλείπουν ιστορικά στελέχη. Ας μην ψάχνει εχθρούς, ας μην ψάχνει καταστροφείς του ονείρου του. Ο δράκος βρίσκεται εντός του. 

TO BHMA
 

Η τελευταία ευκαιρία

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια τελευταία ευκαιρία να σηματοδοτήσει θετικά τη νέα του πρόταση προς το εκλογικό σώμα: τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν υπάρξει θαρραλέο και ευρύ άνοιγμα προς δυνάμεις πέραν του ενδόξου Φλαμπουραρισμού, the game is over.

Οριστικά και αμετάκλητα και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου.

Η εμμονή στη δήθεν αριστερή φρασεολογία και λογική, καθώς και στα πρόσωπα του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος χωρίς τον Τσίπρα ισοδυναμεί με ένα στρογγυλό μηδενικό) είναι ακλόνητο στάνταρ για το οριστικό ναυάγιο.

Όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της χώρας.

Οι σημερινές γελοιότητες όλων για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και οι χθεσινές του Μεϊμαράκη για τη φορολογία των αγροτών, κυρίως όμως η ρητορική των συριζαίων ότι θα το σαμποτάρουμε το γαμ*μένο το Μνημόνιο (που μόλις υπογράψαμε) δίνουν ακαταμάχητα εχέγγυα γι’ αυτό.

Και το κακό είναι ότι πέραν του ΣΥΡΙΖΑ (δηλ. του Τσίπρα) και της ΝΔ, η κατάσταση των πραγμάτων είναι (πολύ, πάρα πολύ) χειρότερη.

Ο θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του – αν και μάλλον θα το απλώσει σ’ ένα ξεγυρισμένο φάσκελο, προς όλους μας.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω

Υπουργοί τουρίστες - Του Νίκου Δήμου

Άκουγα στον «ΒήμαFM» μία συνέντευξη της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Δηλώνω εξαρχής φανατικός θαυμαστής της. Έχει πει με ανεπανάληπτο τρόπο μερικά από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.

Η συνέντευξη δεν αφορούσε την καλλιτεχνική της δουλειά – αλλά την ανάδειξή της σε Υπουργό Τουρισμού της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης. Έδειχνε τρομερά συγκινημένη από την «τιμή που της έγινε» και από τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις των ανθρώπων που συναντούσε. Μιλούσε για το πόσο αγαπούσε την Ελλάδα και ευχαριστούσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που της έδωσε τη δυνατότητα να βοηθήσει τον τουρισμό της αγαπημένης της πατρίδας.

Πικρόχολος άνθρωπος εγώ, σκεπτόμουν πως εδώ από Υπουργός Τουρισμού ταίριαζε περισσότερο η έκφραση «υπουργός τουρίστας». Διότι όπως ένας επισκέπτης δεν προλαβαίνει να σε μία ή δύο εβδομάδες να κατανοήσει τα προβλήματα μιας χώρας, έτσι και ένας υπουργός που θα μείνει δεκαπέντε εργάσιμες σε ένα άγνωστό του υπουργείο, ίσα-ίσα θα προλάβει να μάθει τα ονόματα και τις ιδιότητες μερικών κοντινότερων συνεργατών του.

Δεν ισχύει αυτό βέβαια για όλους τους υπηρεσιακούς. Ο Πέτρος Μολυβιάτης π.χ. γνωρίζει το Υπουργείο Εξωτερικών καλύτερα από όλους τους τελευταίους διατελέσαντες υπουργούς. Το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους άλλους.

Θα μου πείτε: αυτή είναι απλώς μία τιμητική διάκριση για τη δημοφιλέστατη τραγουδίστρια. Θα μπορούσαμε, αντί για υπηρεσιακή, να την αποκαλέσουμε «υπουργός ε. τ.». Επί τιμή – όπως οι πρέσβεις. Ή οι επίτιμοι διδάκτορες των Πανεπιστημίων. Αλλά και αυτοί έχουν κάποια σχέση με το αντικείμενο. Π.χ. αν το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου αναγόρευε έναν σημαντικό μουσικό δημιουργό ή ερμηνευτή σε επίτιμο διδάκτορα, θα ήταν απόλυτα φυσικό.

Δεν καταλαβαίνω γιατί αποφάσισε ο Προκόπης Παυλόπουλος να εμπιστευθεί την «εθνική μας βιομηχανία» σε μία τραγουδίστρια. Αναρωτιέμαι ακόμα: είχε ανάγκη η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αυτή την διάκριση; Όταν έχεις κατακτήσει την κορυφή, όταν έχεις την επιδοκιμασία (για να μην πω τη λατρεία) του κοινού και των ειδικών – τι θα σου προσφέρει το τουριστικό πέρασμα από ένα υπουργείο;

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Ο Ησαύ έδωσε τα πρωτοτόκια «αντί πινακίου φακής». Τόσο πεινούσε. Φαίνεται πως και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη πεινούσε για τον τίτλο και της τιμές ενός βραχύβιου υπουργού. Με κάποιον τρόπο, που δεν κατάλαβα, τα κέρδισε. Ίσως τη βοηθήσουν να τραγουδάει εφεξής ακόμα καλύτερα…

Protagon.gr

Καταλάβατε, τώρα; - Του Νίκου Μπίστη

Μετά τις πρώτες μετρήσεις, νομίζω ότι το ερώτημα εύλογα απευθύνεται σε όσους αυτάρεσκα απέρριψαν ασυζητητί και τη μείζονα και την ελάσσονα πρόταση διεξόδου. Και τη συγκρότηση Ευρωπαϊκού Μετώπου που οπωσδήποτε θα κέρδιζε τις εκλογές και τη συγκρότηση πόλου της κεντροαριστεράς που οπωσδήποτε θα ήταν τρίτο κόμμα με διψήφιο ποσοστό. Το επιχείρημα κατά του Ευρωπαϊκού Μετώπου ήταν ότι «η πολιτική δεν είναι αριθμητική, ότι ανόμοια δεν αθροίζονται, ότι σε αυτή την περίπτωση το βρώμικο παλιό θα παρασύρει το απαστράπτον νέο».

Ακόμα και αν υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε αυτές τις διαπιστώσεις δεν είναι καν η μισή αλήθεια. Ναι, η πολιτική υπερβαίνει την αριθμητική, αλλά ως ένα σημείο. Εδώ οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Θα πάμε σε ντέρμπι του χαμηλού δικομματισμού, με τον απόλυτο κατακερματισμό του υπόλοιπου πολιτικού σκηνικού και με ένα εκλογικό σώμα απογοητευμένο και χωρίς ελπίδα. Προοπτική αυτοδυναμίας απλώς δεν υφίσταται. Θα υπερισχύσει η λογική: «το μη χείρον βέλτιστο». Οι μετεκλογικές συνεργασίες «ανόμοιων, νέων και παλιών» θα προκύψουν υποχρεωτικά και θα δείτε ότι όσοι τώρα τις ξορκίζουν, θα τις υλοποιήσουν ασμένως. Ένα Ευρωπαϊκό Μέτωπο με τον Καμίνη επικεφαλής, όπως είχα προτείνει, θα είχε ξεκαθαρίσει από πριν τις συμμαχίες, το προγραμματικό πλαίσιο, θα έδινε μια νότα νεωτερικότητας και φρεσκάδας, αισιοδοξίας και βεβαίως σοβαρότητας. Θα κέρδιζε σίγουρα τις εκλογές και θα έδινε δυο τουλάχιστον χρόνια σταθερότητας και ηρεμίας που απεγνωσμένα ζητάει ο τόπος. Τώρα, αν επιβεβαιωθούν οι μετρήσεις θα έχουμε μετεκλογικά σε περίπτωση νίκης της ΝΔ τη συνεργασία του Ευρωπαϊκού Μετώπου που απαξίωσαν προεκλογικά και σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα μεγάλο (τρόπος του λέγειν) συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Μερικοί και στην Ευρώπη κρίνοντας εξ ιδίων θεωρούν αυτή την τελευταία λύση ως επιθυμητή εξέλιξη και αυτός κατά πάσα πιθανότητα είναι ο λόγος που επικρότησαν την προκήρυξη των εκλογών. Το ίδιο και δυνάμεις του ελληνικού κατεστημένου που πασχίζουν - φιλότιμα είναι η αλήθεια- να μας πείσουν ότι ο Τσίπρας έχει μεταμορφωθεί σε μεταρρυθμιστή. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι συμπράξεις ανάγκης, λόγω της πίεσης του εκλογικού αποτελέσματος δύσκολα μακροημερεύουν. Ιδιαιτέρως στη δική μας περίπτωση όπου οι πολιτικές δυνάμεις εξακολουθούν να μη λένε όλη την αλήθεια στους ζαλισμένους και ζορισμένους πολίτες. Εξακολουθούν να κρατούν αποστάσεις από τα μνημόνια που ψήφισαν, να υπόσχονται ότι θα τα διορθώσουν ή θα τα υπερβούν, να κλείνουν το μάτι στις ποικίλες συντεχνίες και να ενοχοποιούν τις μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό απουσιάζει από τον εκλογικό λόγο όχι μόνο το ιδεολογικό αλλά και κάθε προγραμματικό στοιχείο. Γι’ αυτό και τα κεντρικά συνθήματα θυμίζουν οδική σήμανση ή ομαδικές ασκήσεις ανάκτησης αυτοπεποίθησης: «Ξεκινάμε, Μόνο μπροστά, όχι πίσω, Εμείς μπορούμε, Όλοι μαζί μπορούμε» και πάει λέγοντας. Τούτων δεδομένων η αίσθησή μου είναι ότι η επομένη των εκλογών, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα ανοίξει μια νέα περίοδο αβεβαιότητας.

Σε κάθε περίπτωση οι περισσότεροι πολίτες θα πάνε στην κάλπη για να εκλέξουν κυβέρνηση και να αποδοκιμάσουν αυτούς που οδήγησαν τα πράγματα στο αδιέξοδο. Και ενώ μέχρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ, οι όψιμοι υποστηρικτές του στα Μέσα Ενημέρωσης και κάποιοι αφελείς της αντιπολίτευσης νόμιζαν ότι οι πολίτες είχαν αποφασίσει μαζοχιστικά να δώσουν δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα, ξαφνικά διαπίστωσαν ότι σε πείσμα των ανεπαρκειών της αντιπολίτευσης η παρτίδα είναι ανοιχτή. Τι συνέβη, τι τους διέφυγε; Αυτό που συνέβη είναι ότι ενώ είναι κατά τα άλλα οπαδοί της υπεροχής της πολιτικής έναντι της αριθμητικής, εδώ μέτρησαν τελείως λάθος το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος και κυρίως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τόσο του "Ναι" όσο και του "Όχι". Το 39% του "Ναι" ήταν ομοιογενές και - προσέξτε το αυτό - τη βδομάδα του Δημοψηφίσματος αντιπαρατέθηκε σε τέτοιο βαθμό με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μην υπάρχει επικοινωνία ψυχική και εκλογική με το κυβερνητικό κόμμα. Αντιθέτως, το 61% του "Όχι" ήταν ανομοιογενές και δύο μέρες μετά και την πανικόβλητη στροφή Τσίπρα σκόρπισε σε τέσσερις πολιτικές κατευθύνσεις: ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, Λαϊκή Ενότητα, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή. Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός εξανέμισε την αριθμητική υπεροχή.

Βεβαίως ούτε το 39% ανήκει εξολοκλήρου στη ΝΔ. Μόνο που Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ αντί να διεκδικήσουν δικαιώματα συνεκμετάλλευσης σε αυτό το πολύτιμο κοίτασμα, επέδειξαν αυτιστική συμπεριφορά, περιχαρακώθηκαν και ουσιαστικά άφησαν όλο το πεδίο στη ΝΔ. Η οποία διεκδικεί πλέον με αξιώσεις την πρώτη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι απολύτως βέβαιο ότι με αυτό το επιχείρημα και μόνο θα πιέσει τις άλλες δυνάμεις.

Και εύλογα προκύπτει το επόμενο ερώτημα. Αφού τα πράγματα ολοφάνερα έτσι έχουν γιατί δεν προχώρησαν σε μια κίνηση αμυντικού μεν αλλά ουσιαστικού χαρακτήρα. Γιατί δεν συνεργάστηκαν ώστε να αποτελέσουν ένα ευδιάκριτο και μετρήσιμο τρίτο πόλο ικανό να παίξει ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις; Γιατί καταδίκασαν τον κόσμο που τους ακολουθεί σε ρόλο κομπάρσου; Γιατί μπορούν να συνεργάζονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και δεν μπορούν στο ελληνικό κοινοβούλιο σε συνθήκες που το απαιτούν; Το ερώτημα βέβαια απευθύνεται στο Ποτάμι. Το ΠΑΣΟΚ από την ώρα που συνεργάζεται με τη ΔΗΜΑΡ - ευτυχώς χωρίς Κουβέλη - εικάζω ότι δεν θα είχε αντίρρηση να συνεργαστεί με το Ποτάμι.

Με αυτά και με τούτα, με σχήματα αυτάρεσκης επιβεβαίωσης ή απλής επιβίωσης η εκλογική μάχη της 20ής Σεπτεμβρίου είναι παιγνίδι για δύο και ένας ολόκληρος χώρος ζητάει έκφραση.

Protagon.gr

Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 

Ζ ​​ούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.

Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.
Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.

Στόχος και πάλι, να καμφθεί το ηθικό, ώστε να ξεπουληθούν, βορά στο ιδιωτικό κέρδος, όλες οι ζωτικές κοινωνικές κατακτήσεις της συνύπαρξης καλλιεργημένων ανθρώπων: ασφάλεια γηρατειών, νοσήλια, φάρμακα, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τρένα, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Οπως στους αιώνες της μεσαιωνικής βαρβαρότητας η μεταρωμαϊκή Δύση αγνοούσε την «αίσθηση δημοσίου συμφέροντος», έτσι και στον σημερινό κόσμο η λέξη «ιδιωτικοποίηση» συνοψίζει την πιο ακραιφνή παραίτηση από το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας, τη μεθοδική εγκατάλειψη ακόμα και της πρόθεσης για ελευθερία από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού. Γι’ αυτή τη μεταστροφή, από το «κοινωνικό κράτος», κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, στον παλιμβαρβαρισμό της αχαλίνωτης «ιδιωτικοποίησης», ο μέγας ένοχος, ολοφάνερα, ήταν η αντίδραση στον κολεκτιβιστικό μαρξισμό της εφιαλτικής Σοβιετίας.

Πάντως σήμερα ζούμε πόλεμο, ωμό, απάνθρωπο, με εκατομμύρια θυμάτων, ανθρώπων με κατεστραμμένη τη μία και μοναδική ζωή τους. Εστω και μόνο στην Ευρώπη, στο κλαμπ των προνομιούχων που είναι η «Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνίες ολόκληρες λιμοκτονούν σε έσχατη απόγνωση (η βουλγαρική, η ρουμανική). Και στην Πορτογαλία και Ισπανία, όπου η πολεμική προπαγάνδα κορυβαντιά ότι «τα μνημόνια πέτυχαν», «οι χώρες δανείζονται άνετα από την ελεύθερη αγορά» (την κοινωνικά/πολιτικά ανεξέλεγκτη τοκογλυφία), ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν το σπίτι τους και μένουν στον δρόμο ανήμποροι να εξοφλήσουν την Τράπεζα, είναι κυριολεκτικά εφιαλτικός.
Πόλεμος. Οχι πια η «δύναμη πυρός», αλλά, αυτονομημένη από κάθε πολιτικό/κοινωνικό έλεγχο, κάθε ηθικό/λογικό φραγμό, η δύναμη του χρήματος, να σκορπάει με τη στέρηση θάνατο, εξευτελισμό, αγανάκτηση, και με την πλησμονή του αποκτήνωση και χυδαιότητα. Σε αυτόν τον κολασμένο πόλεμο δεν χρειάζεται να ιππεύουν περήφανο και γενναίο άτι οι πολεμικοί αρχηγοί, μπορούν να καταδικάζουν σε λιμοκτονία και εξευτελισμό εκατομμύρια ανθρώπων περιφερόμενοι με αναπηρικό καροτσάκι. Και επιβάλλοντας την τευτονική ηγεμονία στην Ευρώπη, να ταπεινώνουν στο έπακρο λαούς που κάποτε τόλμησαν να αντισταθούν, με τρομακτικές θυσίες, στις σιδερόφρακτες μεραρχίες του τευτονικού Ναζισμού.
Στην καινούργια μορφή πολέμου οι μάχες δίνονται με όπλο το χρήμα. Και οι στρατηγικές δεν είναι επιθετικές, βίαιες, σήμερα υποτάσσεις ένα κράτος όταν το πείσεις να αρχίσει να σου ζητάει δανεικά. Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που κάνεις υποχείριό σου και έναν άνθρωπο, όταν τον εξαρτήσεις από την πρέζα που εσύ του πουλάς. Γι’ αυτό και ο πόλεμος σήμερα δεν φέρνει σε αντιμαχία κράτη, απευθείας, αλλά κράτη με ιδιώτες-βαποράκια, διακινητές της πρέζας: Ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης της οικονομίας κρατών, διεθνείς, κολοσσιαίους, τραπεζικούς οργανισμούς που ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση της πρέζας, δηλαδή του παραισθησιογόνου δανεισμού.
Οι διακινητές ξέρουν, με δαιμονική ευστροφία και διορατικότητα, να ξεχωρίζουν ποια κοινωνία είναι (ή μπορεί εύκολα να γίνει) ευάλωτη στη δανειοληπτική υστερία και εξάρτηση – ακριβώς όπως ξεχωρίζουν και τα «βαποράκια» τούς αδύναμης θέλησης και ανερμάτιστου χαρακτήρα υποψήφιους πρεζάκηδες. Πιθανόν και να προετοιμάζουν, με πολλή υπομονή, μία χώρα για την ολοκληρωτική υποδούλωσή της στους δανειστές της – δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ενδιαφέρον που δείχνουν κάποιες Πρεσβείες ισχυρών οικονομικά χωρών για θέματα Παιδείας, γλωσσικής εκπαίδευσης, ιστορικής συνείδησης, επιρροής της Εκκλησίας στην κοινωνία, μικρών, αδύναμων και βουλιμικών για κατανάλωση κοινωνιών.
Η Ελλάδα ζει τη δυσκολότερη και κρισιμότερη για την επιβίωση της ενεργού ιστορικής της παρουσίας συγκυρία. Δεν φταίει ο «ξένος παράγων» για τη δική μας καταστροφή και τον εξευτελισμό μας. Δεν μας εχθρεύονται οι ιδιωτικοί οίκοι, στρατηγικοί συντελεστές στην καινούργια μορφή ολοκληρωτικού πολέμου των ημερών μας. Αν μας υποχρεώνουν να ξεπουλάμε το νερό που πίνουμε, τη γη μας και τα πατρογονικά σπιτικά μας, είναι μόνο γιατί εμείς βρεθήκαμε εξαρτημένοι από τη «δόση» μας, έρμαια του θανατηφόρου εθισμού μας στην ταύτιση της ζωής με την κατανάλωση, της ποιότητας και της χαράς με την εγωκεντρική βουλιμία.
Η συλλογική μετάνοια δεν έρχεται ακαριαία, θέλει πολύ χρόνο: τη βραδύτητα της ωρίμασης ή της κυοφορίας. Κάποτε οι ίδιες οι ιστορικές συνθήκες επιταχύνουν τον ερχομό της, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωσή μας, σήμερα. Δοκιμάσαμε στη διαχείριση της εξουσίας όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (πλην των καθαρώς ψυχοπαθολογικών μορφωμάτων) και δείχνει να πείσθηκε η ελλαδική κοινωνία ότι ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του σημερινού προσκηνίου είναι τεκμηριωμένα ανεπαρκές για να διεξαγάγει τον φρικιαστικό πόλεμο που μας εξουθενώνει. Αυτό είναι, σίγουρα, ένα βήμα ωριμότητας.

Αλλά ελάχιστο βήμα, ανεπαρκές. Διότι, οι πολλοί περιμένουμε έναν άλλον ηγέτη, ταλαντούχο, ιδιοφυή και ενάρετο, που θα μας εξασφαλίσει τη «δόση» μας καταναλωτικού ηδονισμού – τα όσα δεν κατάφεραν να μας σιγουρέψουν καραμανλικοί, παπανδρεϊκοί, αριστεροί ριζοσπάστες. Ακόμα δεν ωρίμασε η βεβαιότητα ότι από τον σημερινό φρικώδη παγκόσμιο πόλεμο θα διασωθούμε, μόνο με ηγεσία που θα ξαναστήσει στη χώρα εξυπαρχής σχολειά, εξυπαρχής πανεπιστήμια, άμεσου κοινωνικού (ποιοτικού) ελέγχου ΜΜΕ. Θα στήσει εξυπαρχής λειτουργίες απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού, ριζικά καινούργιους όρους συνδικαλισμού, άλλης λογικής Δημόσια Διοίκηση, επιστροφή σε συνεπή αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση. Θα αφυπνίσει την τόλμη της προσωπικής δημιουργίας, θα αναστήσει τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, ενάντια στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού.

Να ωριμάσει η επίγνωση του τι ζητάμε.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Λαφαζάνια...

Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]

Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC

Διαβάζω τις δηλώσεις αυτών που αποχωρούν από το ΣΥΡΙΖΑ και δεν πιστεύω στα μάτια μου. 

Αυτό που λένε όλοι τους είναι ότι ο Τσίπρας και η ηγεσία τους πρόδωσε. Φοβήθηκε, υποχώρησε, συμβιβάστηκε, πουλήθηκε κ.λπ.

 Ένα λεπτό. Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Αγανακτούν γιατί ο πρωθυπουργός φρέναρε απότομα όταν διαπίστωσε ότι η πολιτική του μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. 

Και δεν αγανακτούν μονάχα γιατί απορρίπτουν ιδεολογικά το φρένο. Αγανακτούν διότι γουστάρουν τον γκρεμό. Μας λένε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ο γκρεμός. Έπρεπε σώνει και καλά να πέσουμε. Δεν πέσαμε; Προδοσία! Ο Τσίπρας πρόδωσε τα οράματα μας. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά. 

Μας λένε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ο γκρεμός. Έπρεπε σώνει και καλά να πέσουμε. Δεν πέσαμε; Προδοσία! Ο Τσίπρας πρόδωσε τα οράματα μας. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά. 

Δηλαδή, σε απλά ελληνικά: Εμάς το μόνο που ενδιαφέρει είναι η ιδεοληπτική τρελάρα μας. Θέλουμε να γίνει το δικό μας κι ας πέσουν οι ουρανοί, γαία πυρί μιχθήτω. Δεν έχουμε ιδέα προφανώς γιατί μιλάμε, διότι σε όλη μας τη ζωή ήμασταν κομματόσκυλα, γραμμιτζήδες, ανίκανοι να κατανοήσουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς διεθνώς, δεν καταλαβαίνουμε γρυ από οικονομικά, η εμπειρία μας και τα διαβάσματά μας σταματούν, στην καλύτερη περίπτωση, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 και οι συνεταίροι μας είναι ό,τι περιθωριακό έχει ξεβγάλει η Ευρώπη. 

Αλλά όλοι αυτοί βρίσκονται σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, είναι έτοιμο να δεχθεί και να συζητήσει σοβαρά κάθε θεωρία συνωμοσίας και θεωρεί ύποπτες λέξεις όπως επιστήμη, ορθός λόγος, αγορά, κράτος δικαίου, Ευρώπη, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις. Βρίσκονται στη χώρα με το μεγαλύτερο νεοναζιστικό κόμμα στην Ευρώπη και με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην κυβέρνηση. 

Ε, κάτι θα τσιμπήσουν κι αυτοί. Ο πολτός είναι πηχτός και έχει μερίδες για όλους. //O Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. To post που αναδημοσιεύουμε με την άδειά του, εδώ.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]

 

Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]