Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

Εν-στάσεις

του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

Κάθε μέρα αποδεικνύεται και πιο πολύ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, είναι ανίκανο να οδηγήσει τη χώρα σε δημιουργικούς δρόμους, διότι είναι ακατάλληλο, διαφθαρμένο και χρεοκοπημένο.

Ποτέ δεν μαθήτευσε σε ουσιώδη ζητήματα του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου, παρά μόνο στην προχειρότητα και στη δημαγωγία, στο ρουσφέτι και την πελατειακή αγυρτεία, στο λάδωμα και την απάτη, στον λαϊκισμό και τον τοπικισμό, στον εθνικισμό και τον θρησκευτισμό. Αυτά όμως δεν στοιχειοθετούν γνώση, πρόγραμμα, θεσμική οργάνωση και προοπτική για το μέλλον, αλλά αποσύνθεση, που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη και με τους μαθητευόμενους μάγους της νέας κυβέρνησης.

Η αναλγησία και ο κυνισμός του πολιτικού κόσμου δηλώνεται εμφανώς και στην άρνηση των υπουργών και βουλευτών για ουσιαστική περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων και μισθών τους. Η αστεία μείωση των αποδοχών τους και η διατήρηση της αυτοτελούς φορολόγησης για τους ίδιους, τη στιγμή που την επιβάλλουν σε άλλες ομάδες και περικόπτουν δραστικά τους πενιχρούς μισθούς των κατωτέρων στρωμάτων, είναι υποκρισία και πρόκληση.

Η παρακμή του πολιτικού κόσμου δηλώνεται και στο γεγονός ότι κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τους ενόχους και τους υπαιτίους της κατάρρευσης, δεν εκδηλώνει ουσιαστική διάθεση για διερεύνηση και τιμωρία των υπευθύνων. Εκδηλο ακραίο σύμπτωμα, η αποθέωση του Κ. Καραμανλή, ενός εκ των κυρίων υπευθύνων της χρεοκοπίας, από τα στελέχη της Ν.Δ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Φεβρουάριος 2010). Ούτε καν αποδοκιμασία. Για την κατάρρευση και την καταστροφή δεν υπάρχει αίτιος και ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί κανείς -λες και όλα έγιναν από μόνα τους, από τη φύση ή έπεσαν από τον ουρανό. Στη χώρα υπάρχει δικαστική εξουσία, δεν υπάρχει όμως Δικαιοσύνη.

Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει. Συνεπώς, το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, διότι είναι αυτό το ίδιο που οδήγησε σ αυτήν. Εάν αυτό το αποτυχημένο σύστημα δεν καταργηθεί, δεν θα υπάρξει προοπτική για τη χώρα. Η γενικευμένη ανομία και αδικία πρέπει να εκλείψει· και για να εκλείψει πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει τιμωρία των υπευθύνων. Οι ένοχοι έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές τους, οι διευθυντές των δημοσίων οργανισμών, ο διοικητικός μηχανισμός των πολυάριθμων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.

Η τιμωρία των ενόχων δεν θα γίνει, βεβαίως, από την πολιτική εξουσία, από τα κόμματα, τη Βουλή και τη δικαστική εξουσία, διότι όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι, συνένοχοι. Η τιμωρία και η εξυγίανση θα πρέπει να προέλθει από την απαίτηση των ανθρώπων, από τα κάτω. Για να αποφευχθεί η καταστροφή χρειάζεται κάθαρση, αναδιάρθρωση των θεσμών και ουσιαστικός έλεγχος. Η εξουσία που δεν συναντά έλεγχο και αντίσταση είναι αχαλίνωτη και καταστροφική.

«Εν γαρ ταύτη τη πόλει ... ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των ... προς τα κοινά προσεληλυθότων», ήταν η αρχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δηλαδή: «Σε αυτήν την πόλιν ουδείς από αυτούς που ασκούν εξουσία είναι ανυπεύθυνος». Ολοι οι αξιωματούχοι στο τέλος της θητείας τους έδιναν «ευθύνας», έδιναν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους («λόγον διδόναι»). Αν δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, ενάγονταν στο δικαστήριο και υφίσταντο κυρώσεις: ατιμία, χρηματικό πρόστιμο, δήμευση περιουσίας, ακόμη και θάνατο.

Αντιθέτως, σε τούτη τη χώρα ουδείς είναι υπεύθυνος, όλοι είναι ανυπεύθυνοι. Αυτό σημαίνει αποσύνθεση, δηλαδή αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται δυστυχώς στους υπουργικούς θώκους, στα έδρανα της Βουλής ή απολαμβάνουν τα προνόμια που αποκόμισαν από τα αξιώματά τους εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Με άλλα λόγια, η χώρα, βυθισμένη στην ανομία και την αδικία, βαδίζει ολοταχώς στη φθορά και την καταστροφή.

* Δρ. Φιλοσοφίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες

Ας χαθείς..

Χρήστος Θηβαίος

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ??

Γιάννης Κότσιρας

Δωμάτιο φιλοξενίας

Να μη ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια.
Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.
Να δω από που, από τι προσπαθεί να αποδράσει ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού.
Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.

Δωμάτιο φιλοξενίας,
Λένα Διβάνη,
κοντέινερ, Μάρτιος 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΝ ΑΝΟΗΤΟ

Πολιτικό ον ανόητο
_Δημήτρης Δαλδάκης
Η ευτυχία του Έλληνα δεν εξαρτάται από την παράσταση της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες. Όπως η ευτυχία του Πειραιά δεν εξαρτάται από την έκβαση στο Καραϊσκάκη.
Η πολιτική δεν είναι ο κοινωνικός πανοργανωτής που δημιουργήσαμε, ρυθμιστής κορμιών και τύχης. Είναι ένα παιχνίδι, σαν όλα τ' άλλα. Γήπεδο τα συμφέροντα και παίκτες οι ιδιοκτήτες τους. -Ας είναι το θέαμα καλό, να χειροκροτήσω. Τα δικαιώματα της ζωής μου όμως, δεν επιθυμώ να τα τζογάρω.
Φτιάξαμε κηδεμόνες επαγγελματίες παίκτες. Εμείς. Υπνωτισμένο κοπάδι ή καλοί πελάτες;
Απαγορεύεται να ζούμε μέσα από τη ματαιότητα ενός παιχνιδιού, απαγορεύεται να στηρίζουμε το παρόν και το μέλλον μας στην επαγγελματική κεφάλα του βουλευτή που ψηφίσαμε και στείλαμε MVP στην Αμαλίας, απαγορεύεται να ζητάμε τα ρέστα για τη μιζέρια και την αποτυχία μας από την κάθε πρωταθλήτρια των εκλογών κυβέρνηση.
Όποιος σωστός και ξύπνιος παρακολούθησε πολιτική, ή έφτυσε τα κόμματα ή τον έφτυσαν τα κόμματα. Όποιος συνεπής και κύριος ασχολήθηκε με την πολιτική, αηδίασε και πήγε παραδίπλα στον μικρόκοσμο του επαγγέλματός του και της γνώσης του, πετώντας τη ντομάτα που δεν τρώγεται, παραπέμποντας το νόμο που αδικεί, εγκαταλείποντας τη βαβούρα που αποβλακώνει.
Αυτός που στηρίζεται γερά στα πόδια του και στις δυνάμεις του, αυτός που δεν εξαρτάται από κανέναν, αυτός που ρυθμίζει μόνος του μεγαλειωδώς τις δυστυχίες και τις καύλες του, αυτός θα ζει πάντα το πολιτικό κόστος και την αδικία, ακλόνητος και αδιάφορος, όπως ο όμορφος και ο μοιραίος που τυχαίνει να βρίσκεται στο βαγόνι του συρμού όπου σφάζονται ο γαύρος με το βάζελο.
Οι ελεύθεροι έχουν πάντα στο σώμα τους πιτσιλιές από αίμα.
[Τους υπόλοιπους, που επιλέγουν να βρίσκονται στο γήπεδο την Κυριακή και στις οθόνες τα βράδια στα παράθυρα, ας τους αφήσουμε να ασχολούνται με το σπορ που τους αρέσει αλλά ας τους βγάλουμε τα ράσα. Η μοναρχία της πολιτικής πρέπει να πέσει.]
[Και μη μας ενοχλείτε άλλο.]

κοντέινερ, ANTI-EDITORIAL

Σ' εχω βρει και σε χάνω