ΣΥΡΙΖΑ - ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΛΠΙΔΑΣ

Εμπόριο ελπίδας Εμπορικό γωνία ο ΣΥΡΙΖΑ και άξιος έμπορας ο Τσίπρας. Τα έδωσε όλα, εμπορεύτηκε την ελπίδα, χωρίς κόστος, χωρίς να μπει στον κόπο να εξηγήσει υποτυπωδώς, έτσι για τα μάτια του κόσμου, που θα βρει τα λεφτά.. Αρκέστηκε στην δικαιότερη φορολόγηση, χωρίς πάλι να δώσει νούμερα, τρόπους.. Καμιά κουβέντα για μεταρρυθμίσεις.. θα γύρναγε στα παλιά αυτό ήθελε, αυτό εξακολουθεί να θέλει… Περισσότερος κρατισμός, περισσότερο βόλεμα.. Αυτό ήθελαν να ακούσουν τα αυτιά των κρατικοδίαιτων, αυτά άκουσαν, αυτά ήθελαν να ακούσουν τα αυτιά των απελπισμένων, των οικονομικά γονατισμένων να ακούσουν, τι να κάνουν οι άνθρωποι.. αυτά έδωσε, για τους άνεργους δεν κατάλαβα τι ελπίδα πούλησε, προσλήψεις στο δημόσιο μάλλον… Σαράντα χρόνια τώρα, οι ρεμούλες, οι συντεχνίες, οι βολεμένοι εργατοπατέρες, η αδικία, οι κομπιναδόροι, το πελατειακό σύστημα, τα ψέματα, οι «στο βάθος χρόνου» υποσχέσεις, τα φώτα στο τούνελ, η τυχοδιωκτική αντιπολίτευση, τα πολιτικά τζάκια, οι ανίκανοι, οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις, οι αέρα πατέρα επιδοτήσεις, οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης που έγιναν βίλες, οι ΜΚΟ, τα φακελάκια, η φοροδιαφυγή, η μαύρη εργασία, το μαύρο χρήμα, οι μίζες, η αρπαχτή, η τεμπελιά, τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, τα εορτοδάνεια, τα διακοποδάνεια, οι τζιπάρες, οι εισαγωγές, οι ψεύτικες συντάξεις, τα υπερτιμημένα δημόσια έργα και άλλα... Η ατιμωρησία.. Ασήμαντα.. για όλα φταίει το μνημόνιο και όχι τα σαράντα χρόνια ασυδοσίας… Δεν είναι πολιτικό το θέμα στην Ελλάδα.. Είναι θέμα Ηθικής… Και αυτό θα περίμενε κάποιος από μια Αριστερή κυβέρνηση.. να δείξει μια διαφορετική Ηθική… Να μιλήσει σοβαρά, να εξηγήσει.. να μιλήσει με εντιμότητα και όχι με σκόρπιους ψιθύρους (θα είναι δύσκολα τα πράγματα).. να ζητήσει συγκεκριμένες θυσίες.. να δώσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις.. να δημιουργήσει ΟΡΑΜΑ, και τότε όλοι μαζί του να ξεφύγουμε από αυτούς που μας έφεραν ως εδώ, από την νοοτροπία που μας έφερε ως εδώ..… Δεν πουλάει όμως στον Ελληνικό λαό αυτό το όραμα.. Πουλάει το παραμύθι… το βόλεμα.. Το «βρέξει – χιονίσει», το αυθαίρετο.. Το μαγαζί γωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε το εμπόριο ελπίδας.. Αυτό πουλάει, αυτό δίνει.. Του απέδωσε, ότι του απέδωσε.. Μια χαρά τα κέρδη.. Και αντί να φροντίσει το καλό του κόσμου.. αντί να διαπραγματευτεί σκληρά με τους άλλους για ότι θα μπορούσε να καταφέρει να σώσει, κατά τα λεγόμενά του, για να μπει στην κυβέρνηση, αντί να είναι μέσα και να δίνει καθημερινά μάχες, να σπρώξει σε επαναδιαπραγμάτευση, να παλέψει να προστατέψει μισθούς και συντάξεις, να διεκδικήσει δικαιότερη φορολογία… ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.. Τον εύκολο δρόμο.. Άντε πάλι στους αφορισμούς, τα ευχολόγια, τα εύκολα λόγια, τις καταγγελίες, τις μεγαλοστομίες.. Γιατί στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για τον λαό.. Στο προσωπικό και κομματικό συμφέρον είναι όλο το παιχνίδι… Να καρπωθεί την φθορά, να κερδίσει και άλλους ψήφους απελπισίας.. και να γίνει στο μέλλον κυβέρνηση.. Μπορεί και να τα καταφέρουν.. το έχουν σκεφτεί στην Κουμουνδούρου?? Και τότε?? Ξέρουμε.. τι τότε??? Νέα κύματα κρατικοδίαιτων, νέες ρεμούλες, νέοι συνδικαλιστοπατέρες που θα γίνουν υπουργοί.. νέοι «δικοί μας», νέα τζάκια… Για όσο.. τι στο διάολο?? τα γαλάζια παιδιά και οι πρασινοφρουροί ήταν καλύτεροι??? Άσε που σαν κυβέρνηση, μπαίνεις σε άλλα κόλπα.. άλλες δυνατότητες χρηματοδοτήσεων.. Τι τους νοιάζει για τον λαό… οι προσωπικές φιλοδοξίες είναι αυτές που μετράνε… Κατσικώνεσαι στην εξουσία και τα τσιράκια θα τρέξουν.. ήδη πλασαρίστηκαν.. Άρχισαν το γλείψιμο.. Κάποιον φίλο είχαν που ήταν σε κάποια συνιστώσα.. Ο λαός υπάρχει και δουλεύει, για να «μεγαλουργούν» αυτοί!!! Και να βολεύονται και τα παιδιά του βέβαια… Αυτό το γαμημένο το ΒΟΛΕΜΑ!!! Όχι πως του αξίζει και κάτι καλύτερο του συγκεκριμένου λαού… Δεν είναι απλά συμπαίχτης στο ανήθικο αυτό παιχνίδι, είναι ο βασικός παίχτης.. Ο λαός, ναι αυτός είναι ο βασικός παίχτης.. ΕΜΕΙΣ!!

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΜΕ???

Μεσοπρόθεσμη θεραπεία εθελοτυφλίας Αραγε, το ερώτημα «ποια Ελλάδα θέλομε;» ανακύπτει απ' τη βεβαιότητα ότι αυτή την οποία έχομε δέν μας ικανοποιεί; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Εκατομμύρια συμπολίτες-μας ήσαν πολύ ευχαριστημένοι απ' την Ελλάδα-μας, μέχρι και πέρυσι: Η παραγωγή έπεφτε ολοφάνερα, τα ελλείμματα μεγάλωναν μπροστά στα μάτια μας - αλλα οι απολαβές-μας αυξάνονταν, κι ήμασταν μιά χαρά! Πώς; Διοτι μια γενιά νταβατζήδων εκμεταλλευόταν προκαταβολικώς τα παιδιά της, και τα υποχρέωνε να πληρώσουν μεθαύριο τον πακτωλό των δανείων με τα οποία αναισχύντως ζούσαμε καλά εμείς-εδώ-και-τώρα. Άσε που, ταυτοχρόνως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες-μας εξαπατούσαν το ΙΚΑ, εκατοντάδες χιλιάδες σταδιακώς προστιθέμενων κρατικοδίαιτων υπαλλήλων ζούσαν εις βάρος των συμπολιτών-τους του ιδιωτικού τομέα (που παρήγαν και φορολογούνταν για να ταΐζουν τις ιερές αγελάδες), εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών-μας κλέβαν ευθέως την εφορία - κι εκατομμύρια άλλων συναλλάσσονταν δίνοντας ή παίρνοντας μπαχτσίσι. Ποιός δέν τό 'βλεπε το τραγικό ναυάγιο που ερχόταν; (Κι ας μήν αισχύνονταν πολιτικάντηδες και γραμματιζούμενοι που δέν το κράζανε). Ποιός τολμάει λοιπόν να ρωτήσει αυτήν την πλειονότητα του Λαού-μας άν θέλει μιαν «άλλη» Ελλάδα; Όπως και κατα τις τρείς τελευταίες δεκαετίες (με τις μονίμως δυσάρεστες επιφυλλίδες-μου σ' αυτήν εδώ την εφημερίδα), έτσι και τώρα έχω δυστυχώς την πεποίθηση οτι η πλειονότητα του Λαού-μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα - τα δέ προγνωστικά των επικείμενων εκλογών ήρθαν και επαλήθευσαν πλήρως αυτήν την άποψη. Συμπέρασμα πρώτον: τις απαντήσεις στο ευλόγως ανήσυχο ερώτημα της εφημερίδας θα τις διαβάσομε μεταξύ μας. Η πλειονότητα του Λαού θέλει την ΙΔΙΑ Ελλάδα - αυτήν ακριβώς που νομοτελειακώς καταρρέει. Γι' αυτό, η δικιά-μου απόκριση στο ερώτημα θα είναι κάπως εμμεσότερη: Πώς άραγε θα μπορούσε ν' αλλάξει αυτή η ηθοπολιτική-μας αυτοτύφλωση; Τέτοιες ριζικές αλλαγές πάντως απαιτούν δεκαετίες προσπαθειών - δέν γίνονται σε λίγα χρόνια. Ακολουθώντας λοιπόν στοιχειώδη ιατρική λογική, κυττάμε τη διάγνωση και βρίσκομε τη θεραπεία. Η δε διαγνωσθείσα ασθένεια, κατα την αντίληψή μου, είναι ξεκάθαρα ηθοπολιτικής κατηγορίας - όσο κι άν ετούτο στεναχωρεί τους οπαδούς των μεσσιανιστικών πολιτικών μεγαθεωριών: «Δανείζομαι εγώ, και πληρώνουν τα εγγόνια μου», «Παίρνει το σινάφι-μου αυξήσεις, κρατώντας ομήρους τα άλλα σινάφια», «Ασκώ βία και τσαμπουκά, κάθε φορά που δέν μ' αρέσει αυτό που η πλειοψηφία αποφάσισε», «Κάνω τον ανάπηρο - κι άς επιβαρύνω τους υπόλοιπους αρτιμελείς», «Εκβιάζω τους υπαλλήλους-μου, παραλείποντας να τους δηλώσω στο ΙΚΑ», «Λουφάζω κιοτίδικα μπροστά στην αντικοινωνικότητα άλλων» (εμείς ούτε χαφιέδες είμαστε ούτε αστυνομικοί, σου λέει), «Θέλω να εργάζομαι με σίγουρον μισθό, αλλ' αυτούς τους αλήτες τους επιχειρηματίες δέν τους πάω», «Κι είναι ανάγκη να πηγαίνω στην ώρα-μου στη δουλειά;» (δηλαδή άς δουλέψουνε οι άλλοι λίγο παραπάνω), «Εμείς οι διανοούμενοι θα σας βγάλομε μανιφέστο ποιό ακριβώς κόμμα να ψηφίσετε», «Μιά χαρά είναι τα Ασφαλιστικά-μας Ταμεία - κάτω τα χέρια απ' τα λαϊκά συμφέροντα», «Χάιδεψέ-τους τώρα τ' αυτιά, και θα ιδούμε τί θα κάνομε μετά τις εκλογές», κ.λπ. Όλα τούτα δείχνουν να είναι σκέτη Ανηθικότητα ενός αποφασιστικά μεγάλου ποσοστού του Λαού μας. Κατα συνέπειαν, εύλογο είναι να θέλομε μιαν Ελλάδα χωρίς αυτά τα ρεζιλίκια - οπότε; Οπότε το κύριο μέγα ζητούμενον είναι το πώς θα στήσομε ενα 15-ετές Πλάνο ηθοπολιτικής παιδείας: Δύσκολο, πολυσχιδές και δαπανηρό - μιάς και αυτή η παιδεία δέν γίνεται με μετακένωση γνώσεων, αλλα με Μαθητεία, με το Παράδειγμα, με την Αυτενέργεια, με την ανάπτυξη της Αξιολογικής ικανότητάς μας - ό,τι τελος πάντων χρειάζεται για ν' αποχτήσομε κι εμείς την κοινωνική συνοχή και την παραγωγικότητα που έχουν εκατοντάδες εκατομμύρια κουτόφραγκοι (ναί, αυτοί που μας δάνειζαν επι τριάντα χρόνια - όταν εμείς υπερηφάνως εκδιδόμεθα…). Ακούω ήδη τους αυστηρούς κριτικούς σ' αυτήν την πρόταση για το πώς θα πάμε σε μιαν άλλη Ελλάδα: «Θεωρίες»! Και απαντάω οτι τα δήθεν «πρακτικά» μέσα που εσείς προτείνετε (χρόνια και ζαμάνια τώρα) αποδείχθηκαν επανειλημμένως αλυσιτελέστατα. Ήσαν ευχολογικές μεγαλοστομίες ή μηχανιστικές συνταγές θεσμικών τάχα μεταβολών• μερικές απ' αυτές μάλιστα αγνοούσαν και τους ιστορικούς μηχανισμούς που υπονόμευσαν τις κομμουνιστικές Χώρες - την παμφάγο Νομενκλατούρα δηλαδή. Αντίθετα εμείς λέμε να πάμε στη ρίζα των φαινομένων, οπότε μιλάμε για βαρύ αντιβιοτικό - όχι για ζαχαρωμένες ασπιρίνες. Παρα ταύτα, άς παραθέσομε κι εμείς μερικά χαρακτηριστικά μιας επιθυμητής Ελλάδας - χαρακτηριστικά που υποστηρίζω οτι εγγυώνται ψωμί-παιδεία-ελευθερία για τον Λαό - με προοπτική μακρόχρονη και ευσταθή. Και διότι κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται απ' το πόση μόνιμη κοινωνική δικαιοσύνη φέρει - κι όχι απ' τα πόσα θερινά ανάκτορα κυριεύει: Θέλουμε λοιπόν μιαν Ελλάδα με Αυτογνωσία (όχι άλλο «περιούσιος λαός»), με παραγωγική ικανότητα (θα παράγομε κι εμείς, όπως κι άλλες τέως φτωχές Χώρες, Φινλανδία π.χ.), με Σχολειά έμπνευσης και μόχθου που θα δώσουν στον Λαό αυτά που περιμένει να απολαύσει απ' τα παιδιά του (κάτω το φασιστικό όνειδος της «κατάληψης»), με πατριωτισμό επιτέλους των πλούσιων φοροφυγάδων (θα τους τον επιβάλουν τίμιοι εφοριακοί, τίμιοι ελεγκτές, τίμιοι αστυνομικοί, τίμιοι δικαστές - ώχ, πάλι μας βγήκε μπροστά η ηθικότητα ως ρίζα της πολιτικής;), με υπευθυνότερα ΜΜΕ (με λιγότερο «όπου φυσάει ο άνεμος»), κ.λπ. Καλά, και πώς και πότε θα τα πετύχομε όλα τούτα τα εξόχως φιλολαϊκά; Απάντηση: Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (και δέν λέω τίποτα για τους πώλους μας). Άμποτε. Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Από "ΤΟ ΒΗΜΑ"