Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin

Ήταν και είναι οι ήρωες της καθημερινότητας. Έξι χρόνια μετά εμείς τους θυμόμαστε. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Εάν η Ελλάδα το 2010 δεν χρεοκόπησε στη δραχμή και δεν έγινε Αργεντινή δεν το οφείλει μόνο στην τότε κυβέρνηση και τους πολίτες, κατά κύριο λόγο το οφείλει σε 3 πολίτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους την έξαρση της βίας. Στις 5 Μαΐου, 6 χρόνια πριν, στην πρώτη κορύφωση της αντιμνημονιακής υστερίας, όταν η υπογραφή του μνημονίου σήμανε την ευκαιρία για την επανάληψη σε παρωδία του κινήματος του «Δεκέμβρη του ’08» αλλά με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά νεοναζί, αριστεριστές, παραστρατιωτικούς, δεξιούς υπερπατριώτες, συνδικάλες, επαγγελματίες επαναστάτες, κλεφτρόνια και μπαχαλάκια. Ένα περίεργο αμάλγαμα αυτόνομων ομάδων που βρήκε την ευκαιρία να κάνει παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, κρυμμένο ανάμεσα στους μπερδεμένους πολίτες. Ένα κράμα από «αγωνισταράδες» που αν τους έβαζες όλους μαζί σε ένα γήπεδο θα πλακώνονταν μεταξύ τους, μέχρι να μη μείνει κανένας ζωντανός, γιατί για αυτούς οι εχθροί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Τις επόμενες ημέρες, μετά το σοκ της βίας και των 3 νεκρών από τα χέρια των αγωνισταράδων, οι διαδηλώσεις έγιναν περισσότερο ειρηνικές, περισσότερο βουβές, οι πολίτες έμειναν μετέωροι ανάμεσα στη βία και την αλήθεια της χρεοκοπίας, ξεχώρισαν από το πλήθος της βίας, και οι περισσότεροι επέλεξαν και πάλι την ειρήνη, τον καθημερινό αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών και τον ορθολογισμό. Από τους 8 εργαζόμενους στην τράπεζα οι 5 σώθηκαν, αλλά οι 3 εγκλωβίστηκαν στο κτίριο και πέθαναν από ασφυξία από τον εμπρησμό του χώρου εργασίας τους.

Στα μέσα Δεκεμβρίου 2015 είχε οριστεί η δίκη για 2 στοχοποιημένους συνήθεις ύποπτους για τον εμπρησμό στον Ιανό (που από τύχη δεν κάηκε κανείς) και στη Μarfin. Και οι 2 αρνούνται την εμπλοκή τους. Υποστηρίζουν ότι είναι αθώοι. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο εις βάρος τους. Μόνο ανώνυμα σημειώματα και άσχετες φωτογραφίες. Σε αυτές τις συνθήκες και εφόσον η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδείξει τυχόν ενοχή τους, οφείλουμε να τους πιστέψουμε όλοι. Είναι κραυγαλέα άδικο να καταδικαστούν για κάτι που δεν έχουν κάνει. Είναι κραυγαλέα άδικο να διώκονται κάποιοι μόνο και μόνο γιατί δηλώνουν αναρχικοί. Είναι κραυγαλέα άδικο η πολιτεία να κατασκευάζει ακόμη ενόχους, όταν δεν μπορεί να τους εντοπίσει.

Πέρα των άγνωστων φυσικών αυτουργών, οι ένοχοι της δολοφονίας των 3 εργαζόμενων είναι όσοι δεν επέτρεπαν στα οχήματα της πυροσβεστικής να πλησιάσουν, όσοι υποστήριξαν τη βία και τα πλιάτσικα για να κάνουν την «επανάστασή» τους, όσοι κρύβονταν πίσω από τους κουκουλοφόρους. Οι ένοχοι είναι αυτοί που ενώ έσφιγγαν τα πανό της πορείας που πέρναγε, φώναζαν στους εγκλωβισμένους εργαζόμενους «καλά να πάθετε, απεργοσπάστες». Ένοχοι είναι και αυτοί που όταν οι εγκλωβισμένοι φώναζαν από το μπαλκόνι του κτιρίου «όχι έτσι, ρε παιδιά. Θα καούμε ζωντανοί», τους απάντησαν «να καείτε, μουνάκια». Οι ένοχοι δεν είναι μόνο οι βλαμμένοι που έριξαν τις μολότοφ, ένοχοι είναι και αυτοί που χωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, σε βία δική μας και δική τους, αυτοί που περιμένουν να μάθουν πρώτα ποια είναι τα θύματα για να ξέρουν αν θα καταδικάσουν ή όχι τους δράστες. Οι ένοχοι είμαστε εμείς. Όταν εσύ πετάς πέτρες, κάποιος άλλος σαν εσένα θα πετάξει μολότοφ. Όταν φωνάζεις να καεί η τράπεζα, κάποιος θα την κάψει μαζί με όσους είναι μέσα. Όταν εσύ θεωρείς βία τα μνημόνια, κάποιοι άλλοι θεωρούν βία τους πρόσφυγες. Πριν ήταν ο Χαμίντουλα και η αδελφή του η Φερστέ και η ορφανή βόμβα στα σκουπίδια. Παράπλευρες απώλειες. Μετά ήταν οι 3 εργαζόμενοι στη Μarfin. Εργάζονταν σε τράπεζα! (Άσχετο. Όποιος θέλει να μάθει από την ισπανική ιστορία για την έκδοση νομίσματος από «αναρχικές» τράπεζες, σελ. 70-76 στο «The Anarchist Collective»)  Όταν εσύ θεωρείς βία τη λογική, κάποιοι θα τρέφονται από το παράλογο σκοτεινό μίσος τους. Ένοχοι είναι όσοι αμετανόητοι πέρσι γιόρταζαν τον εμπρησμό της Αthens Voice γιατί δεν γουστάρουν τα κείμενά της.

Ένα χρόνο μετά τη Μarfin ήρθαν οι αγανακτισμένοι ως κάτι ειρηνικό και διαφορετικό. Για λίγες ημέρες μόνο. Γιατί σύντομα παραχώρησαν τις θέσεις τους στους κομματικούς εγκάθετους που μοιράζονταν την πλατεία μαζί με τους χρυσούς ναζί. Και σύντομα επέστρεψαν οι κρεμάλες, οι μολότοφ, τα δακρυγόνα, οι χιλιάδες «αυτοκτονίες θύματα» του μνημονίου, οι προδότες, οι γερμανοτσολιάδες, να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Η ζωή συνεχίστηκε. Όλοι έγιναν κυβέρνηση. Και όλοι έδειξαν το πλούσιο ταλέντο τους στις κωλοτούμπες. Η μυθολογία του ηρωικού αντιμνημονιακού αγώνα συνεχίστηκε. Οι 3 δολοφονίες στη Μarfin ξεχάστηκαν. Κανείς από τους δολοφόνους δεν ένιωσε τόσο μεγάλες τύψεις, κανείς δεν είχε την ανδρεία να δηλώσει την ενοχή του και να παραδοθεί από μόνος του. Το χειρότερο ήταν η απόπειρα κουκουλώματος και αποσιώπησης της δολοφονίας των 3 εργαζόμενων από τους αγωνισταράδες. Ήταν προβοκάτσια, ήταν μπάτσοι που έριξαν τις μολότοφ, ήταν ο Βγενόπουλος που τους έκαψε, φταίει η τράπεζα που δεν είχε μέτρα πυρασφάλειας. Ό,τι να ’ναι. Όπως πάντα. Η ευθύνη στους άλλους. Στους εξωγήινους. Όπου βολεύει να μην αμαυρωθεί ο αγώνας του συνδικάλα, να μην κοπεί το επίδομα κεραίας, να μην κοπεί το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, να μην κοπεί το επίδομα εκτός έδρας. Ποτέ να μην παραδεχτούμε τη μαλακία, ότι αν ρίχνεις μολότοφ να καεί ένα κτίριο, παίζει να είναι μέσα και μερικοί εγκλωβισμένοι και να καούν ζωντανοί. Ότι το έγκλημα του εμπρησμού ενός κτιρίου μπορεί να γίνει έγκλημα δολοφονίας εργαζόμενων. Νομοτελειακά θα συμβεί. Το αντιμνημόνιο πέθανε και αυτό. Κανείς από τους αγωνισταράδες δεν ένιωσε τόσο μεγάλες τύψεις, κανείς δεν είχε την ανδρεία να δηλώσει ότι μας δούλευαν, ότι πουλούσαν «πάλη και αγώνες» για να αγοράσουν καρέκλες εξουσίας. Αυτοί που φώναζαν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή είναι πια μέσα στη Βουλή και πληρώνονται από τους πολίτες ως «αντισυστημικοί» βουλευτές.

Το νήμα της ζωής των 3 εργαζόμενων κόπηκε βίαια. Ελάχιστοι τους θυμόμαστε. Ελάχιστοι έχουμε καταλάβει την καθοριστική συμβολή τους στη μάχη της λογικής με το παράλογο. Πέρσι βγήκαν τα κάγκελα από την πλατεία, τα έβγαλαν αυτοί που τα έβαλαν. Πιο πριν έφυγαν οι αγανακτισμένοι, έγιναν βουλευτές με τα κόμματά τους. Οι 3 δολοφονηθέντες δεν έγιναν τραγούδια, δεν έγιναν πορείες, δεν έγιναν δρόμοι, δεν έγιναν «ήρωες», δεν έγιναν στεφάνια με λουλούδια, δεν έγιναν συνθήματα σε τοίχους, δεν έγιναν τατουάζ και μπλουζάκια t-shirt. Οι 3 νεκροί δεν θα ηρωοποιηθούν από γελοίους επαναστάτες της μερέντας. Ήταν και είναι οι ήρωες της καθημερινότητας. Δεν θα γίνουν οι «νεκροί της ΕΡΤ». Θα ζήσουν στην μνήμη ελάχιστων και θα σβήσουν στις σελίδες του βωβού εμφύλιου του μνημόνιου-αντιμνημόνιου. Αν και το αντιμνημόνιο τελικά δεν υπήρξε ποτέ, ήταν η απάτη της επιθυμίας να είμαστε εμείς οι υπογράφοντες κυβερνώντες.

Υπήρξε μια στιγμή που θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα, και χάθηκε. Μπορεί οι βλάκες που έριξαν τις μολότοφ να νόμιζαν ότι αγωνίζονται και αλλάζουν τον κόσμο, αλλά όταν συνειδητοποίησαν ότι μέσα υπήρχαν άνθρωποι δείλιασαν να μπουκάρουν στην τράπεζα να σώσουν οι ίδιοι όσους εγκλωβίστηκαν. Ήταν η στιγμή που η θρασυδειλία των αγωνισταράδων μετρήθηκε και επέλεξαν να γλιτώσουν οι ίδιοι τη φυλακή, από το να προσπαθήσουν να γλιτώσουν αυτούς που έκαψαν. Αντί να διορθώσουν το τραγικό λάθος τους, να πιάσουν 3 πυροσβεστήρες, να τους φορέσουν τις μάσκες τους να αναπνεύσουν, κρύφτηκαν και τους άφησαν να πεθάνουν. Και δείλιασαν ξανά μετά όταν συνειδητοποίησαν τι έκαναν, αντί να παραδοθούν με γενναιότητα κρύφτηκαν και πάλι. Οι ήρωες είναι οι καθημερινοί συνοδοιπόροι μας στη λογική. Όχι όσοι νομίζουν ότι είναι «ήρωες» και ότι «πολεμούν» για εμάς. Οι ήρωες είναι οι καθημερινοί συνοδοιπόροι μας στη λογική. Μετράμε 3 λιγότερους ανάμεσά μας.

Για να μας θυμίζουν ότι η επανάσταση είναι κάτι που γίνεται κάθε ημέρα από ανθρώπους σαν και εμάς. Και οι δειλοί αγωνισταράδες κοιτάνε αποκλειστικά την πάρτη τους και δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες τους. Ούτε όταν είναι να σώσουν αυτούς για τους οποίους υποτίθεται αγωνίζονται. Άλλοι επιλέγουν τις μολότοφ, άλλοι τα έδρανα της Βουλής, αλλά είναι ίδιοι.

---

Εικονογράφηση: Παναγιώτης Κουλουράς

The paper
Athensvoice.gr

Αίγινα ήταν και πέρασε

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Η Αίγινα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό. Δεν είναι μόνο ένα όμορφο και με ιστορία νησί του Αργοσαρωνικού, αλλά και παλμογράφος εξελίξεων. Συνέπεσε να είναι τόπος στον οποίο πολλά στελέχη της κυβέρνησης έχουν εξοχικές κατοικίες, δονήθηκε από προσέλευση κόσμου, συσσώρευση «συντρόφων», συμπαθούντων ή, απλώς, περίεργων. Εν ολίγοις, η Αίγινα τον τελευταίο χρόνο έγινε ένας ιδιότυπος «προορισμός». Επισφραγίστηκε, μάλιστα, και από την παρουσία του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος πέρυσι είχε μια θεαματική πασχαλινή διαμονή στο νησί. Φέτος, αντιθέτως, έκανε ένα βιαστικό, ανεόρταστο σχεδόν, πέρασμα.

Πέρυσι, ο χάρτης της Αίγινας προβαλλόταν στα δελτία ειδήσεων με pins στα σημεία όπου βρίσκονταν μέλη της κυβέρνησης για την πασχαλινή ανάπαυλά τους. Από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Αλέκο Φλαμπουράρη, στο ζεύγος Βαρουφάκη, στον Γιώργο Σταθάκη, στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, στον Νίκο Βούτση, στο ζεύγος των υπουργών Θοδωρή Δρίτσα και Τασίας Χριστοδουλοπούλου, στον Πάνο Σκουρλέτη, στη Θεανώ Φωτίου.

Αν συγκρίνουμε το περυσινό αιγινίτικο Πάσχα της κυβέρνησης με το φετινό, οι διαφορές είναι εντυπωσιακές. Σε περυσινό μας σχόλιο (19/04/2015), γράφαμε: «Ενα ανεπαίσθητο ρίγος διέτρεχε αυτές τις ημέρες το νησί. Οπου κι αν πήγαινες, όπου κι αν στεκόσουν, η πληροφορία ήταν στην ατμόσφαιρα. Παντού. Οι συνομιλίες στα διπλανά τραπέζια ενημέρωναν πού έφαγε το προηγούμενο βράδυ το ζεύγος Βαρουφάκη, πώς ήταν, τι έλεγε, τι φορούσε. (...) Ποια ταβέρνα επέλεξαν ο πρωθυπουργός με τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τι προτίμησαν για φαγητό, πού έπαιζαν τα παιδιά, ποιοι τους πλησίασαν, τι απάντησαν, πόσο απομονώθηκαν οι δυο τους στην παραλία για να μιλήσουν μακριά από το πλήθος».

Φέτος, η ατμόσφαιρα δεν θύμιζε καθόλου τις περυσινές, γεμάτες λαμπρά χαμόγελα και νικητήριες υποσχέσεις, στιγμές. Σαν να είχαν αποσυρθεί στα ενδότερα του νησιού τα κυβερνητικά στελέχη, αποτολμώντας πολύ διακριτικές εμφανίσεις. Αφαντοι από θορυβώδη και πολυσύχναστα στέκια. Κάποιοι είδαν τη Θεανώ Φωτίου στο καράβι, αποτραβηγμένη σε μια γωνιά να διαβάζει την εφημερίδα της. Αλλοι διασταυρώθηκαν με το ζεύγος Χριστοδουλοπούλου - Δρίτσα σε παραθαλάσσια ταβέρνα, με τον κόσμο γύρω τους να αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία τους.

Οι συζητήσεις στην κατάμεστη πασχαλινή Αίγινα συνέκλιναν στην ίδια απορία: «Μα πού χάθηκαν όλοι τους;».

Τα δύο Πάσχα μπορεί να εμφανίζουν σημειολογικές ομοιότητες, αλλά τα χωρίζει άβυσσος. Και οι περυσινές ειδήσεις δεν είχαν πολύ καλά νέα: διαπραγματεύσεις «σκληρές» (και άγονες), φόβοι ατυχήματος, μετανάστες και πρόσφυγες που έφθαναν κατά δεκάδες στα νησιά και στη συνέχεια στο κέντρο της Αθήνας για να «εξαφανιστούν» ή να «λιαστούν». Ομως η αυταπάτη ως συλλογική προσδοκία ήταν εμφανής στο πασχαλινό μήνυμα του πρωθυπουργού. Διαβεβαίωνε ότι «έχουμε κάνει ήδη τη μεγάλη αρχή» και πως «η άνοιξη της δημιουργίας πρέπει να δώσει τέλος στον χειμώνα της παραίτησης».

Φέτος, ο πρωθυπουργός ήταν καταμεσής στο πέλαγος και μας απευθύνθηκε από τη φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού «Αδρίας». «Ο τόπος βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης οικονομικής αλλά και προσφυγικής, στην καρδιά των δύο σημαντικότερων κρίσεων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, υπερασπιζόμενος όμως αξίες», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, υπογραμμίζοντας και πάλι «την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό» των Ελλήνων. Μίλησε για «το πέρασμα σε μια καινούργια εποχή, με ελπίδα, αισιοδοξία και αποφασιστικότητα», παρακάμπτοντας όμως την υπόσχεση του Μαρτίου περί επικείμενης διπλής ανάστασης (και «στην οικονομία»).

Το αλλοπρόσαλλο μείγμα ιδεοληψίας, άγνοιας, απλοϊκότητας και αλαζονείας προσέκρουσε στην πραγματικότητα και βρήκε καταφύγιο στις αιώνιες, διά πάσαν χρήσιν, αξίες «της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού». Η διπλή ανάσταση αναβλήθηκε επ’ αόριστον. Αίγινα ήταν και πέρασε.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ζητιάνοι με pochette

Κέζα Λώρη

Είναι γνωστό ότι χρεοκοπήσαμε προ πενταετίας, απλώς θα πρέπει κάποια στιγμή να το παραδεχτούν όλοι δημόσια, ώστε να γίνει το επόμενο βήμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  02/05/2016 06:00

 

Εφεξής, όταν περπατώ στην Πανεπιστημίου θα χρησιμοποιώ το πεζοδρόμιο από την πλευρά του Οφθαλμιατρείου. Από την απέναντι πλευρά υπάρχουν κάτι τύποι που διαρκώς ζητούν λεφτά. «Eχεις ένα ψιλό;». Είναι οι ρακένδυτοι, είναι και τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος. Eνα και το αυτό. Μαζεύουν, μαζεύουν όλα τα κέρματα. Καθώς, λοιπόν, θέλουν «ένα ψιλό», πολύ φοβούμαι ότι κάποια μέρα θα με πιέσουν να τους χαρίσω οικειοθελώς το πορτοφόλι μου. Οι μεν ή οι δε, που μοιάζουν πολύ κατά βάθος, αν και φαντάζουν στην όψη αταίριαστοι.

Η κυβέρνηση, πάντως, κατάφερε να πάρει τα ψιλά του Κοινοβουλίου, ήτοι το αποθεματικό. Υπάρχει πρόθεση να μεταφερθούν στον ίδιο λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και τα αποθεματικά των νοσοκομείων, του Οργανισμού Απασχόλησης  Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ) και του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ). Ζητήθηκε και από το Ταμείο Νομικών να συμβάλει με το αποθεματικό του. Τα ποσά: μαθαίνουμε ότι από τη Βουλή απαλλοτριώνονται συνολικά 67 εκατομμύρια ευρώ και από τον ΟΑΕΔ περί τα 100 εκατομμύρια.

Αυτά τα χρήματα προορίζονται για την κάλυψη τρεχουσών υποχρεώσεων. Ποιες είναι οι τρέχουσες ανάγκες λοιπόν; Eχει σημασία να μάθουμε πώς ακριβώς θα αξιοποιηθούν κονδύλια που αφορούσαν την Υγεία, τις συντάξεις και τις ανάγκες της Βουλής. Κανονικά θα έπρεπε να εκδοθεί σαφής και ξεκάθαρη ανακοίνωση. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται πολλά λόγια, αρκεί να συγκρίνουμε τα νούμερα. Από τη μία μεριά βάζουμε τα 67 συν 100, συν όσα άλλα καταφέρουν να μαζέψουν από τα ψίχουλα, και από την άλλη όσα πρέπει να καταβληθούν στους δανειστές μέχρι τον Ιούλιο. Διαβάστε και λιποθυμήστε.   

Από το ρεπορτάζ:

Τον Μάιο πρέπει να καλυφθούν 460 εκατ. ευρώ δανειακών κεφαλαίων και τόκων, με το μεγαλύτερο μέρος να αφορά «ακούρευτα» ομόλογα συνολικού ύψους 255 εκατ. ευρώ και την καταβολή τόκων ύψους 120 εκατ. ευρώ προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τον Ιούνιο ο λογαριασμός ανεβαίνει στα 705 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 306 εκατ. ευρώ αποτελούν δόση προς το ΔΝΤ. Τον Ιούλιο θα πρέπει να καλυφθούν υποχρεώσεις 3,666 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 2,872 δισ. ευρώ αφορούν ομόλογα (μαζί με τόκους) που κατέχουν η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης, τα οποία λήγουν στις 20 Ιουλίου, και 458 εκατ. ευρώ, νέα δόση προς το ΔΝΤ.

Είναι γνωστό ότι χρεοκοπήσαμε προ πενταετίας, απλώς θα πρέπει κάποια στιγμή να το παραδεχτούν όλοι δημόσια, ώστε να γίνει το επόμενο βήμα. Το όποιο βήμα. Κάποιο βήμα προς τα μπροστά ή προς τα πίσω. Είναι γνωστό ότι επί πέντε χρόνια η χώρα στροβιλίζεται. Σαν τον ζητιάνο έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος που θέλει ένα ψιλό, αντέχει ακόμη στο κρύο, στη ζέστη, αλλά δεν θα αντέχει για πολύ. Εκεί, στο πεζοδρόμιο της ζητιανιάς, υπάρχει η συνήθης εξέλιξη. Είναι η παραφροσύνη. Ελεγμένο επιστημονικά. Αποδεδειγμένο. Οποιος βρίσκεται σε κατάσταση ένδειας, στον βαθμό που βρίσκονται οι άστεγοι, χάνει τα λογικά του.

Υπάρχει αυτοματισμός στους ανθρώπους που επαιτούν. Δεν ξέρουν πώς να σταματήσουν, το χέρι το απλώνουν σαν μια τάση ορμέμφυτη. Υπάρχουν κοινωνικές δομές που επιτρέπουν μια μικρή βελτίωση. Ο άστεγος ζητιάνος μπορεί να βρει ένα πιάτο φαγητό, μια ντουσιέρα πού και πού. Δύσκολο, όμως, να επανέλθει στην κανονικότητα. Αυτή είναι, λοιπόν, η εικόνα της κυβέρνησής μας της ατημέλητης, που την ξεψειρίζουν απρόθυμα οι παλιοί φίλοι, οι οποίοι έχουν κουραστεί από την κατάντια. Υπάρχει, βεβαίως, μια λεπτομέρεια. Η κυβέρνηση δεν νιώθει σαν τους αστέγους. Ταυτίζεται με τους άλλους, με τα στελέχη της Τράπεζας, που παραμένουν κομψοί παρά τις αντιξοότητες. Η κυβέρνηση είναι ζητιάνος με pochette, αυτό είναι.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Μ. Σάββατο 30 Απριλίου 2016

 

Το ρεσάλτο του μύθου

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Η ​​απελπισία των ανθρώπων που πιστεύουν σε μια δυναμική, εξωστρεφή Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης είναι μεγάλη. Οι πιο παλιοί θλίβονται βαθιά γιατί βλέπουν τον τόπο να «μικραίνει» και τα αυτονόητα δεκαετιών να υποχωρούν. Ειδικά η γενιά που έχτισε μετά τον πόλεμο την Ελλάδα απελπίζεται με όσα βιώνει σήμερα. Οι πιο μικροί φεύγουν ή προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό. Ακόμη και όσοι «το παλεύουν» εδώ και πάνε καλά νιώθουν να τους πνίγει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να τους τραβάει προς τα κάτω ο ολοένα και χαμηλότερος κοινός παρονομαστής.
Είναι επώδυνη πράγματι η περίοδος που περνάμε. Εχει θεσμικό, αξιακό, οικονομικό και –για πολλούς– προσωπικό κόστος. Είναι όμως, και επιμένουμε καιρό σε αυτό, μια σημαντική «Ιστορική Διόρθωση», από την οποία έπρεπε να περάσουμε.

Η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο κυβερνήθηκε από κεντρώες και δεξιές κυβερνήσεις, αλλά η Αριστερά απέκτησε ένα ηθικό πλεονέκτημα και μια ιδεολογική ηγεμονία. Οι διώξεις, τα ξερονήσια, η ιδεολογική καταπίεση έσπρωξαν το δυναμικό κομμάτι δύο γενιών στους κόλπους της. Είχε μύθο, αύρα, δυναμισμό η Αριστερά.

Το ελληνικό κατεστημένο και οι ξένοι προστάτες του δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν τις ανασφάλειές τους και να βάλουν ένα πραγματικό τέλος στα εμφυλιακά πάθη δημιουργώντας μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Κράτησαν ένα κομμάτι της κοινωνίας έξω από το «σύστημα» και συνέχισαν να λειτουργούν παλαιοκομματικά.

Μετά την αποστασία, που διέκοψε τη φυσική ροή των πραγμάτων, και τη δικτατορία ήλθε η ώρα του «μπαμ». Ηταν ένα δικαιολογημένο τσουνάμι οργής, συμπιεσμένης ενέργειας, που άρχισε να εκδηλώνεται. Η Αριστερά ήταν η πρωθιέρεια στον ναό του λαϊκισμού και της αχαλίνωτης ριζοσπαστικοποίησης που ακολούθησε. Είχε όμως ρόλο ανεύθυνου ιδεολογικού και πολιτικού «άρχοντα». Διατηρούσε την ηγεμονία, ετεροπροσδιόριζε ακόμη και τη (λαϊκή) Δεξιά, αλλά δεν είχε ποτέ αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Ηλθε όμως η μεγάλη οικονομική κρίση που γκρέμισε το παλαιοκομματικό σύστημα και έδειξε τη γύμνια των θεσμών. Η Αριστερά, σε μια νέα της εκδοχή, έκανε ένα εξαιρετικά επιτυχημένο ρεσάλτο.

Η χώρα έπρεπε να περάσει από αυτό το στάδιο, έστω και με κόστος. Είναι ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι η Αριστερά ήταν καλή ως μύθος, όχι ως εναλλακτική λύση για τον τόπο. Το πολύ χαμηλού επιπέδου πάρε-δώσε έχει αποδομήσει το περιώνυμο ηθικό πλεονέκτημα, έστω και αν στη ζυγαριά μπαίνουν οι συσσωρευμένες επί δεκαετίες αμαρτίες των παλιών. Η ανεπάρκεια διακυβέρνησης κάνει τις κυβερνήσεις τύπου B και C του παρελθόντος να μοιάζουν ικανές. Η όλη εικόνα αυτής της κυβέρνησης δεν έχει κανένα στοιχείο οραματισμού ή πραγματικής λαχτάρας για πρόοδο και ευημερία. Είναι πιο παλαιοκομματική από την παλαιοκομματικότερη που είχαμε ποτέ.

Και το κυριότερο, έχει αποδείξει ότι ούτε άλλος δρόμος διαπραγμάτευσης υπάρχει ούτε και άλλο οικονομικό μοντέλο για μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Πρέπει να το περάσουμε αυτό που ζούμε για να γυρίσει το εκκρεμές στη μέση. Πήγε πολύ δεξιά για δεκαετίες, πολύ αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια και τώρα πρέπει να ισορροπήσει. Το κόστος μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο, θα πάμε πολλά χρόνια πίσω, αλλά ήταν αναπόφευκτο να περάσουμε τη φάση της «Ιστορικής Διόρθωσης».

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ηθος ανθρώπω δαίμων

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τόσο θρησκευόμενη είναι η ελληνική κοινωνία; Αν ακολουθήσει κανείς τις στατιστικές, τις δηλώσεις, ακόμη και το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν έχει διαχωρισθεί από το κράτος, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως είναι άκρως θρησκευόμενη κοινωνία. Τα κορίτσια με τα iPhones, τα sneakers και τις ακάλυπτες κοιλίτσες που κάνουν τον σταυρό τους όταν ο Ηλεκτρικός περάσει μπροστά από μια εκκλησία, επιβεβαιώνουν το αίσθημα. Οι εκπομπές της «λαϊκής» τηλεόρασης, ελληνιστί trash TV, το επιτείνουν. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι απλώς θρησκευόμενη, είναι σχεδόν θρησκόληπτη στην πλειονότητά της. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι δημοφιλής, περίπου όσο και το «Οχι» στο δημοψήφισμα. Απόδειξη ότι οι απανταχού Επιτάφιοι και η Ανάσταση μαζεύουν κόσμο. Η παρουσία σου εκεί είναι υποχρεωτική, περίπου όσο και η ψήφος στις εκλογές.

Οι εντυπώσεις αρχίζουν και αμβλύνονται από τη στιγμή που κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις την ανάγνωση των Ευαγγελίων. Ακόμη κι αν δεν είσαι θρήσκος, ακόμη κι αν είσαι αγνωστικιστής ή δεν νηστεύεις, δικαιούσαι, υποθέτεις, να απολαύσεις την υπέροχη γλώσσα τους αλλά και τη συγκίνηση που μεταδίδουν. Δεν μας έχουν μείνει και πολλές απολαύσεις στον «τόπο τούτο», εδώ που τα λέμε. Είναι το ίδιο αίσθημα που σε διακατέχει όταν βρεθείς σ’ έναν αρχαίο ερειπιώνα στη μέση του πουθενά. Αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος και ξεκρέμαστος στον άγριο τούτο κόσμο, υπάρχουν πράγματα που σε ξεπερνούν και σου επιβάλλονται. Ας τα πούμε υπαρξιακές προϋποθέσεις.

Η ανάγνωση των Ευαγγελίων είναι εξίσου επώδυνη και απογοητευτική με μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας όπου ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν το κείμενο του Σοφοκλή ως πρόσχημα «για να πουν τα δικά τους.» Πηγαίνεις ελπίζοντας πως ακόμη και αν η ερμηνεία σε απογοητεύσει, αν μη τι άλλο, θα σε ανταμείψει το ίδιο το κείμενο. Πλανάσαι πλάνην οικτράν. Ο αλαζονικός θόρυβος σκηνοθέτη και ηθοποιών είναι τόσο δυνατός που το εξαφανίζει.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάγνωση των Ευαγγελίων. Οι περισσότεροι ιερείς τα διαβάζουν σαν να μην ενδιαφέρονται για τις λέξεις και τη σημασία τους. Γνωρίζοντας πως απευθύνονται στον «χορό», το εκκλησίασμα, το οποίο επίσης δεν καταλαβαίνει και δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει. Θα μου πείτε σε ποιο σχολείο τη διδάχθηκαν για να την καταλάβουν; Το αποτέλεσμα όλοι το έχουμε ζήσει: στον ναό, τις ψαλμωδίες, τις πνίγει η κακοφωνία του χορού, χαιρετούρες, σχόλια για τον καιρό, «και πού θα αναστήσετε;», «εμείς την Κυριακή θα μείνουμε σπίτι γιατί ο Γιώργος είναι ψήστης». Αδιαφορία για την ουσία της τελετής, αδυναμία συγκέντρωσης η οποία καλύπτεται από την τήρηση των τύπων. Διακόπτουν τις κουβέντες για να κάνουν τον σταυρό τους. Ηθος ανθρώπω δαίμων.

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι θρησκευόμενη. Είναι τυπολατρική, και στα θρησκευτικά της αισθήματα, και στην πολιτική, και στον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζει τη δημοκρατία ή την παιδεία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ή να μεταρρυθμισθεί, και γι’ αυτό δεν μπορεί να δημιουργήσει. Είναι δυνατόν να σπάσει αυτός ο θόλος της ακαμψίας που περιβάλλει τη συμπεριφορά μας; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όποιον θέλει να λέγεται πολιτικός. Οι κοινωνίες μπορεί να μην αυτοκτονούν, όμως μαραζώνουν και πεθαίνουν από έλλειψη δημιουργικότητας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

9.298 περιττοί δημόσιοι υπάλληλοι - Της Σώτης Τριανταφύλλου

Αρθρο του/της: Σώτη Τριανταφύλλου

Γράφω αυτό το αρθρίδιο υπό την επήρρεια της πασχαλινής τελετουργίας: μια αέναη επανάληψη, μια απαράλλακτη παράδοση που συμβαδίζει με βάρβαρα έθιμα, σφαγές ζώων, διατροφικές υπερβολές – και πολιτικές επεμβάσεις. Για τους πιστούς, αυτή η τελετουργία σημαίνει «κάτι» - σ’ εμάς τους υπολοίπους υπενθυμίζει τον ρόλο της Εκκλησίας στην Ελλάδα, που παρά το πρόσφατο φιλανθρωπικό της έργο, παραμένει θεσμός πολιτικής συντήρησης και πολιτιστικής καθήλωσης.

Στην Ελλάδα οι χριστιανοί ορθόδοξοι ιερείς πληρώνονται από το κράτος: οι μισθοί τους προβλέπονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι ιερείς πληρώνονται από το ποίμνιό τους, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και επειδή το κράτος είναι διαχωρισμένο από την Εκκλησία, σπανίως μπερδεύεται στα πόδια των κυβερνώντων – εξάλλου, η δυτική Εκκλησία έχει αποδεχτεί τη νεοτερικότητα, δεν είναι απολίθωμα όπως η ορθόδοξη. Να λοιπόν μια μεταρρύθμιση – όχι ένα απλό δημοσιονομικό «μέτρο»— που αναβάλλεται ξανά και ξανά: ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος και η τροποποίηση του εργασιακού καθεστώτος των ιερέων.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται επιτέλους λόγος για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και για τις αποδοχές τους. Οι συμφωνίες με τους Ευρωπαίους επέβαλαν αναλυτική καταγραφή και αριθμητικό περιορισμό των μισθοδοτούμενων από το κράτος– αλλά η καταμέτρηση δεν ήταν εύκολη: υπάρχει πλήθος μισθωτών με «ειδική» εργασιακή σχέση, υπάρχουν προνομιακές κατηγορίες με έμμεσα έσοδα.

Μια κατηγορία μισθωτών για την οποία έχουμε ομιχλώδη εικόνα είναι οι ιερείς. Στο τέλος του 2010 υπήρχαν 10.368 διορισμένοι κληρικοί ενώ οι λεγόμενες οργανικές θέσεις έφταναν τις 8.300, είχαμε δηλαδή περίπου 2.000 εφεδρικούς ιερείς. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat του 2013 υπήρχαν 10.811 εκκλησιαστικοί δημόσιοι υπάλληλοι και 350 διοικητικοί που υπηρετούσαν ως γραμματείς ή οδηγοί μητροπολιτών. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι, εμείς οι πολίτες, και μάλιστα οι άθρησκοι, πληρώνουμε για σοφέρ μητροπολιτών.

Στον λογαριασμό προστίθενται άτομα που εργάζονται σε εκκλησιαστικά ιδρύματα και συμπεριλαμβάνονται στο μισθολόγιο του δημοσίου καθώς και αποσπασμένοι κληρικοί σε μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές στην Αφρική και σε μοναστήρια. Αναφέρονται ακόμα ορθόδοξοι κληρικοί από εκκλησίες του εξωτερικού που σπουδάζουν στην Ελλάδα και πληρώνονται από το ελληνικό κράτος. Ο αριθμός των παραπάνω παραμένει συγκεχυμένος.

Οι μισθοί των ιερέων ήταν σε σχετικά υψηλά επίπεδα σε σχέση με τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους και συνεχίζουν να είναι ικανοποιητικοί παρά τις περικοπές. Ωστόσο, όπως όλοι ξέρουμε, οι κληρικοί αμείβονται, παρανόμως, από την τέλεση γάμων, βαφτίσεων, τρισάγιων κι άλλων τελετών και «μυστηρίων». Τα χρήματα που δίνουν οι πιστοί δεν φορολογούνται – συχνά μάλιστα είναι αποτέλεσμα ψυχικού εκβιασμού. Ο κρατικός έλεγχος στο παγκάρι των ναών - από δωρεές, από λιτανείες με λείψανα αγίων και εικόνων – δεν είναι μόνο ανύπαρκτος° αποτελεί ταμπού.

Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος οφείλει να επιβαρύνεται με τη μισθοδοσία των κληρικών και τη συντήρηση των ναών: μέχρι το 1945 οι ιερείς αμείβονταν από τη λεγόμενη εισφορά των ενοριτών, δηλαδή των χρηστών του κάθε ναού. Εδώ πρέπει να μας προβληματίσουν δύο ζητήματα: πρώτον, αν η λειτουργία της Εκκλησίας πρέπει να είναι μέλημα των πιστών – όχι του «κράτους», όχι των αθρήσκων – και δεύτερον, μήπως στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικό αριθμό ναών και ιερέων.

Στο περιβάλλον της κρίσης, πολλοί αγωνίζονται για το δημοσιοϋπαλληλικό βόλεμα: οι υποψηφιότητες για θέσεις ιερέων έχουν υπερτριπλασιαστεί. Παπάς μπορεί να γίνει όποιος έχει αποφοιτήσει από Εκκλησιαστική Ακαδημία καθώς και όποιος απόφοιτος ΑΕΙ ακολουθήσει τα μαθήματα της Εκκλησίας και περάσει τις συνεντεύξεις. Δεν είναι δύσκολο: αρκεί να πείσεις ότι πιστεύεις, ότι έχεις αγνές προθέσεις.

Σήμερα, μετά από κάποιες μικροπροσαρμογές, οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν τους μισθούς 9.298 παπάδων που έχουν δύο εργοδότες, τον Παντοδύναμο και το ελληνικό δημόσιο. Μου φαίνεται σκανδαλώδες αλλά βεβαίως δεν είναι το μοναδικό σκανδαλώδες: το ελληνικό κράτος απασχολεί περισσότερους μουσικούς (434), απ’ ότι ερευνητές/ειδικούς επιστήμονες (405), ενώ υπάρχουν 13.000 δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι εμπίπτουν στην παράδοξη κατηγορία «Δεν έχει οριστεί κατηγορία προσωπικού». Ποιοι είναι και τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;

Το καλό νέο για τον κ. Καμμένο, αλλά όχι για μας τους υπόλοιπους, είναι ότι το άθροισμα στρατιωτικών και στελεχών σωμάτων ασφαλείας είναι πολύ υψηλότερο από το άθροισμα των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επίσης, στο δημόσιο φαίνεται να απασχολούνται 106 δημοσιογράφοι και 336 εκκλησιαστικοί υπάλληλοι. Ποια είναι η αποστολή αυτών των εκκλησιαστικών υπαλλήλων; Δεν μπορώ να φανταστώ επειδή δεν έχω ιδέα από θρησκευτικά; Ή μήπως επειδή η λέξη «γραφέας» δεν λέει πολλά πράγματα;

Συνεχίζω τους υπολογισμούς: η μισθοδοσία των κληρικών κοστίζει στο δημόσιο ταμείο 225.000.000 ευρώ ετησίως, ενώ υπάρχει σύγχυση για το πώς φορολείται η «μεγάλη ακίνητη περιουσία» και οι εμπορικές δραστηριότητες της Εκκλησίας. Οι νόμοι αλληλοαναιρούνται, το αποτέλεσμα όμως είναι η ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση της Εκκλησίας – η οποία, όπως σχεδοί όλοι οι ελληνικοί θεσμοί, αποτυγχάνει να διαχειριστεί την ίδια της την περιουσία.

Δεν θα μπω εδώ στη συζήτηση «καλοί ιερείς, κακοί ιερείς» – δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πράγματι ηθικής φύσεως, αλλά σε επίπεδο κράτους και πολιτισμού: η Εκκλησία πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από το κράτος και το κράτος από την Εκκλησία° έχουμε καθυστερήσει υπερβολικά. Το θέαμα του μητροπολίτη Αμβροσίου είναι απαράδεκτο για τον πολιτισμένο κόσμο. Η Εκκλησία οφείλει να συνεργαστεί και να αποφασίσει τη σχέση της με την πραγματικότητα: διαρκώς ζητεί παρατάσεις και αναβολές από την ίδια την ιστορία° διαπραγματεύεται με τις κυβερνήσεις της στασιμότητά της και έτσι παρατείνει την παρακμή και τον σκοταδισμό. Αν η Εκκλησία διαχωριστεί από το κράτος θα υποχρεωθεί σε μια πνευματική σοβαρότητα και σε έναν δρόμο με αυτάρκεια και αυτοπεποίθηση. Ταυτοχρόνως θα αφήσει τις κυβερνήσεις να κάνουν μια δουλειά εκσυγχρονισμού: αποτέφρωση, σύμφωνα συμβίωσης, αναπροσαρμογή του μαθήματος των θρησκευτικών στο σχολείο και τα λοιπά.

Η άκρα συντήρηση και η Εκκλησία εμποδίζουν οποιαδήποτε εξέλιξη: πρόκειται για ένα πολύ σκληρό κατεστημένο που συνυπάρχει με το αριστερό κατεστημένο. Το αποτέλεσμα είναι ότι παραμένουμε συμπαγείς και ασάλευτοι όπως όλες οι ορθόδοξες κοινωνίες° για μας το καινούργιο είναι διαβολικό: η οντολογική αλήθεια φαίνεται ότι έχει επισφραγιστεί με την 7η Οικουμενική Σύνοδο του 787. Πρώιμος Μεσαίωνας... Από τότε, αν και έχει σημειωθεί ιλιγγιώδης πρόοδος στην κοινωνία, δεν έχει σημειωθεί καμιά πρόοδος στην Εκκλησία.

Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, ούτε να εκβάλω αντικληρικό λογύδριο –αντιστέκομαι στον πειρασμό. Μπορώ να αραδιάσω πλήθος περιστατικά μισαλλοδοξίας και ανοησίας: αλλά όλοι οι οργανισμοί έχουν τους φανατικούς τους – όλοι, σχεδόν όλοι, έχουν στις γραμμές τους σοβαρά και έντιμα στοιχεία. Η Εκκλησία βρίσκεται στα βάθη της ψυχής των Ελλήνων και ο ρόλος της εξασφαλίζεται από το Σύνταγμα, όπως συμβαίνει με το Ισλάμ στις ισλαμικές χώρες. Αν το Σύνταγμα αλλάξει, ίσως εξελιχθεί και η ψυχή, η άρρωστη ψυχή, στην οποία είμαστε τόσο αυτάρεσκα προσκολλημένοι. 

Athens Voice

Μια θανάσιμη παγίδα για την επιχειρηματικότητα στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο

Του Χάρη Πεϊτσίνη*

Η κεφαλαιουχική εταιρεία είναι, ως γνωστόν, εξέχων θεσμός της οικονομίας της αγοράς, κυρίαρχος εταιρικός τύπος και κοινωνική κατασκευή μεγάλου βεληνεκούς. Ο βασικός λόγος για τη θέση της αυτή στην παγκόσμια οικονομία είναι ότι επιτυγχάνει την ταχύτατη συσσώρευση κεφαλαίου με μακροπρόθεσμη επενδυτική προοπτική. Το σπουδαιότερο πλεονέκτημά της είναι η ικανότητα να προσελκύει μικρούς και μεγάλους κεφαλαιούχους, γιατί περιορίζει σημαντικά τον κίνδυνο από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Ο μέτοχος της Α.Ε. π.χ. διακινδυνεύει μόνο το μετοχικό του κεφάλαιο, εξασφαλίζοντας έτσι πως, στη χειρότερη περίπτωση, απλώς θα χάσει τα χρήματα που ο ίδιος επέλεξε να ρισκάρει. Σε κάποιες περιορισμένες περιπτώσεις, τα δικαστήρια κρίνουν ότι είναι δυνατό να καμφθεί τούτη η αυτοτέλεια του νομικού προσώπου, ώστε να συνευθύνεται και ο μέτοχος ή ο εταίρος για τις υποχρεώσεις της εταιρείας. Οι περιπτώσεις αυτές είναι η εξαίρεση στον κανόνα και σχετίζονται με καταχρήσεις ή ακραίες συμπεριφορές. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο απλός επενδυτής από μια αποτυχημένη επιχείρηση είναι να χάσει το ποσό που επένδυσε.

Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα λίγο - πολύ αυτονόητα, για κάθε σύγχρονο πολίτη της Δύσης. Εκτός δηλαδή αν κατοικεί και υπάγεται στους νόμους της μικρής μας χώρας. Στην Ελλάδα βλέπετε, με το άρθρο 31 του Ν. 4321/2015, και την πρόσφατη αντικατάστασή του από το άρθρο 53 του υπό ψήφιση ασφαλιστικού νομοσχεδίου, ο χωρισμός ανάμεσα στις κεφαλαιουχικές εταιρείες και τα μέλη τους κάμπτεται οριστικά στην περίπτωση ασφαλιστικών εισφορών και για κάθε είδους ληξιπρόθεσμη απαίτηση των εργαζομένων των νομικών προσώπων που πηγάζουν από συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας.

Ειδικότερα, σε περίπτωση διάλυσης του νομικού προσώπου, οι μέτοχοι ή εταίροι του με ποσοστό συμμετοχής τουλάχιστο 10% στο κεφάλαιο θα ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρο για την καταβολή των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών, προσθετών τελών, προσαυξήσεων, λοιπών επιβαρύνσεων και ληξιπρόθεσμων μέχρι διετίας –από τη διάλυση του νομικού προσώπου– εργατικών απαιτήσεων. Επίσης την ίδια ευθύνη φέρει και κάθε πρόσωπο που υπήρξε μέτοχος ή εταίρος κεφαλαιουχικών εταιρειών με ποσοστό συμμετοχής τουλάχιστον δέκα (10%) τοις εκατό, αν οι ως άνω οφειλές γεννήθηκαν ενόσω εκείνος είχε την ιδιότητα του μετόχου ή εταίρου. Από τα παραπάνω εξαιρούνται οι εισηγμένες Α.Ε.

Τούτη η ρύθμιση έρχεται να προστεθεί στην αλληλέγγυα ευθύνη που καθιέρωνε ο Ν. 4174/2013 για τους μετόχους ή εταίρους που κατείχαν τουλάχιστο 10% επί του μετοχικού κεφαλαίου, σε ό,τι αφορά οφειλόμενους φόρους του νομικού προσώπου, στην περίπτωση που το τελευταίο λυόταν, μέχρι του ποσού βέβαια των αναληφθέντων κερδών ή απολήψεων σε μετρητά ή σε είδος, λόγω της ιδιότητας του μετόχου ή εταίρου, κατά τα τρία (3) τελευταία έτη προ της λύσης.

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, η εν λόγω ρύθμιση αποσκοπεί στην «κοινωνική προστασία» των εργαζομένων των επιχειρήσεων, οι οποίοι, «ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια εν μέσω της κρίσης που διέρχεται η ελληνική οικονομία, μένουν έκθετοι απέναντι στην οικονομική δυσπραγία ή εν γένει κακοδιαχείριση του εργοδότη τους, καθώς συχνά η μη καταβολή των δεδουλευμένων τους αποτελεί την εύκολη λύση για περικοπή των εξόδων της επιχείρησης. Νομικά πρόσωπα υπερχρεωμένα έναντι των τραπεζών και συχνά μη δυνάμενα να ανταποκριθούν στις δανειακές υποχρεώσεις τους πτωχεύουν ή συγχωνεύονται, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να διεκδικήσουν αποτελεσματικά τις ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις τους, ενόψει μάλιστα και των δυσμενών για αυτούς νέων διατάξεων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και του Πτωχευτικού Κώδικα κατ' αναλογία».

Ωστόσο, αυτό που προφανώς δε δύναται να αντιληφθεί η κυβέρνηση είναι ότι οι δυσμενείς συνέπειες (πτωχεύσεις, λύσεις εταιρειών κλπ) που οφείλονται στην κρίση προκαλούν απώλειες και στους μετόχους, των οποίων το κεφάλαιο εξανεμίζεται. Αυτές είναι και οι μοναδικές συνέπειες που θα έπρεπε άλλωστε να υφίστανται σε μία λειτουργική καπιταλιστική οικονομία. Αυτή είναι η χρησιμότητα, ο σκοπός ύπαρξης, η raison d’etre μιας κεφαλαιουχικής εταιρείας, να απορροφά τις δυσμενείς συνέπειες από μια επένδυση που αποτυγχάνει. Η εταιρεία ευθύνεται για τα χρέη της και συνιστά προσωπικότητα χωριστή από τους εταίρους ή μετόχους. Για την ακρίβεια, η επιλογή των επενδυτών να χρησιμοποιήσουν τον εταιρικό τύπο μιας κεφαλαιουχικής εταιρείας τούτο ακριβώς το σκοπό έχει, τον περιορισμό δηλαδή τυχόν ζημίας τους από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, μέχρι του ποσού του κεφαλαίου που εισέφεραν.

Είναι αυτονόητο ότι αν ο μέτοχος ή ο εταίρος επιθυμούσε να μοιραστεί το ρίσκο της επένδυσης και να ευθύνεται με την προσωπική του περιουσία, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει άλλα δοκιμασμένα σχήματα (προσωπικές εταιρείες και ατομικές επιχειρήσεις) και όχι περίπλοκους εταιρικούς τύπους με ενισχυμένες γραφειοκρατικές υποχρεώσεις, όπως είναι η Α.Ε. και η ΕΠΕ.

Ανακεφαλαιωτικά, με τα παραπάνω νομοθετήματα εξαϋλώνεται η αρχή της περιορισμένης ευθύνης των μελών στις κεφαλαιουχικές εταιρείες σε ό,τι αφορά τις οφειλές προς το Δημόσιο και τους εργαζόμενους. Στο εξής, ο μέτοχος ή ο εταίρος μιας κεφαλαιουχικής εταιρείας θα ευθύνεται και με την προσωπική του περιουσία για τις παραπάνω εκκρεμότητες, χάνοντας έτσι ένα θεμελιώδες επενδυτικό κίνητρο. Η ρύθμιση ανατρέπει παραδόσεις ετών και υποσκάπτει το πολύπαθο επιχειρηματικό κλίμα στη χώρα μας. Πράγματι, με τις δρακόντειες αυτές νομικές διευθετήσεις, τίθεται εν αμφιβόλω πλέον η ίδια η οικονομική αποστολή της κεφαλαιουχικής εταιρείας όπως ισχύει σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Ένας θεσμός ηλικίας άνω των 300 ετών, που επιβίωσε και διέπλασε σε καταλυτικό βαθμό τις σύγχρονες κοινωνίες, ένας θεσμός με σκοπό να συσσωρεύει τις λαϊκές αποταμιεύσεις και να τις διοχετεύει κατόπιν σε επενδύσεις αλλοιώνεται δομικά, για να εξυπηρετηθούν αναχρονιστικές ιδεοληψίες.

Σε μια εποχή που η ελληνική οικονομία διψά για ξένες επενδύσεις και εισροές κεφαλαίων, η επιχειρηματικότητα δέχεται λοιπόν ακόμα ένα βαρύ πλήγμα. Η κοινωνιστική προσέγγιση της «ευαισθησίας απέναντι στους αδύναμους», που υπαγορεύει τη νομοθέτηση αντίστοιχων μέτρων, θα αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Στοιχειώδης κοινή λογική οδηγεί στο συμπέρασμα πως η ατομική ευθύνη του μετόχου για τα χρέη της εταιρείας θα αποτρέψει πολλούς επενδυτές από την ιδέα να ρισκάρουν επιχειρηματικά στην ήδη προβληματική εθνική μας οικονομία.

Ο αρχικός νόμος 4321/2015, στον οποίο προστίθεται το περιεχόμενο του άρθρου 53, του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, τιτλοφορείται ως «νόμος για την επανεκκίνηση της οικονομίας». Είναι τραγικό ότι με νομοθετήματα τέτοιας νοοτροπίας η κυβέρνηση βαυκαλίζεται πως επιχειρεί την επανεκκίνηση μιας ημιθανούς οικονομίας, ενώ τελικά θα επιτύχει απλώς την περαιτέρω καταβύθισή της.

* Ο κ. Χάρης Πεϊτσίνης είναι δικηγόρος LLM Εμπορικού Δικαίου.

liberal.gr

Τι μισθός (απο)μένει στην τσέπη

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΑΛΟΥΠΗΣ

 

Οι ασφαλιστικές εισφορές και οι φόροι, σύμφωνα με το υπό κατάθεση ασφαλιστικό - φορολογικό νομοσχέδιο, αναμένεται να «τρώνε» πάνω από το 50% του εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών. Με τις νέες διατάξεις οι ασφαλιστικές εισφορές υπολογίζονται επί του φορολογητέου εισοδήματος με συντελεστές 20% για την κύρια ασφάλιση, 7% για την επικουρική, 6,95% για τον κλάδο υγείας και 4% για το εφάπαξ. 

 

Συνυπολογίζοντας και τη φορολογία εισοδήματος, που ναι μεν είναι ευνοϊκή για εισοδήματα έως 32.000 ευρώ, αλλά αυτό το όφελος εξανεμίζεται λόγω αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών, οι σωρευτικές απώλειες ξεπερνάνε το 50% και μπορούν να αγγίξουν και το 60%. Υπ’ αυτό το πρίσμα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η τελευταία ανάλυση του ΟΟΣΑ για τη διαφορά μεταξύ του καθαρού μισθού που μένει στην τσέπη του εργαζόμενου συγκριτικά με το συνολικό κόστος απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένου του φόρου εισοδήματος, αλλά και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης τόσο του εργαζόμενου όσο και του εργοδότη.

 

Υπολογίζοντας ο ΟΟΣΑ τον μισθό για έναν εργαζόμενο, χωρίς παιδιά και με μέσα εισοδήματα, διαπιστώνει ότι για τις ανεπτυγμένες χώρες η υψηλότερη φορολογία εισοδήματος είναι στο Βέλγιο και την Αυστραλία, οι υψηλότερες εργοδοτικές εισφορές για κοινωνική ασφάλιση στη Γαλλία και το Βέλγιο, ενώ οι υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου στη Γερμανία και την Ιαπωνία. 

 

Περισσότερο ευνοημένοι από το φορολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς είναι οι Ελβετοί εργαζόμενοι, αφού οι απώλειές τους δεν ξεπερνάνε το 15% των συνολικών εισοδημάτων τους, ενώ οι Γάλλοι εργοδότες πληρώνουν το 27,5% του εργατικού κόστους σε εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ποσοστό μεγαλύτερο απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ. Συγκεκριμένα, για έναν Βέλγο εργαζόμενο το 20% του εισοδήματός του πηγαίνει στην εφορία και το 10% στις ασφαλιστικές του εισφορές. Ένα επιπλέον 25% επιβαρύνεται ο εργοδότης για την κοινωνική ασφάλιση. 

 

Στη Γαλλία ο εργαζόμενος έχει σωρευτικές απώλειες 10% του εισοδήματός του για την εφορία και 10% για ασφαλιστικές εισφορές. Στις ΗΠΑ η εφορία ροκανίζει το 18% του μισθού και οι εισφορές το 5%. 

Όσο για τη Γερμανία, με τις έτσι κι αλλιώς υψηλές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης; Ένας εργαζόμενος 50 ετών, παντρεμένος, δίχως παιδιά, δημόσια ασφάλεια υγείας, με συνεισφορά εργοδότη, απαλλαγμένος από εκκλησιαστικό φόρο και με εισόδημα 40.000 ευρώ μεικτά, πληρώνει ετησίως αναλυτικά: 

 

◆ Φόρος εισοδήματος: 3.256 ευρώ.

◆ Φόρος αλληλεγγύης: 179 ευρώ.

◆ Φόρος εκκλησιαστικός: 0 ευρώ.

◆ Δημόσια ασφάλεια ασθενείας: 3.280 ευρώ.

◆ Ασφάλιση φροντίδας ηλικιωμένων: 570 ευρώ.

◆ Εισφορές σύνταξης: 3.740 ευρώ.

◆ Εισφορά επιδόματος ανεργίας: 600 ευρώ. 

◆ Σύνολο φόρων - εισφορών: 11.625 ευρώ.

◆ Τελικό εναπομείναν ετήσιο εισόδημα: 28.375 ευρώ.

 

Τα έξι πέτρινα χρόνια

 

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, με τα ισχύοντα δεδομένα για το φορολογικό έτος 2015, δηλαδή δίχως τις νέες επιβαρυντικές ρυθμίσεις, ένας ελεύθερος επαγγελματίας με εισόδημα 30.000 ευρώ πληρώνει:

 

◆ Ετήσιες εισφορές ΟΑΕΕ υγείας και κύριας ασφάλισης: 3.268 ευρώ.

◆ Φόρος εισοδήματος 26%: 6.950 ευρώ.

◆ Προκαταβολή φόρου 100%: 6.950 ευρώ.

◆ Τέλος επιτηδεύματος: 650 ευρώ.

◆ Εισφορά αλληλεγγύης: 420 ευρώ.

◆ Σύνολο φόρων - εισφορών: 18.238 ευρώ.

◆ Τελικό εναπομείναν ετήσιο εισόδημα: Μόλις 11.762 ευρώ. Ποσό που αναμένεται να μειωθεί κι άλλο από φέτος.

 

Κι όλα αυτά σε μια οικονομία ασθμαίνουσα και καταταλαιπωρημένη, όσο ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, μετά τη συμπλήρωση έξι ετών μνημονίων αυτές τις μέρες. Ο απολογισμός, άλλωστε, δεν αφήνει το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας για όσα έχουν συμβεί στη χώρα από τον Απρίλιο του 2010, όταν έκλεισε η στρόφιγγα δανεισμού από τις «αγορές». 

 

◆ Η αρνητική μεταβολή του ΑΕΠ έκανε ρεκόρ για ευρωπαϊκή χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Το 2010 η ύφεση έφτασε στο -5,4%, την επόμενη χρονιά στο -8,9, το 2012 στο -6,6, το 2013 στο -3,9, το 2014 είχε για πρώτη φορά θετικούς δείκτες (+0,65) και πέρυσι επέστρεψε στο -0,2. 

 

◆ Τα ποσοστά ανεργίας είναι τα πιο δραματικά στη Γηραιά Ήπειρο: Το 2010 ήταν στο 13,4%, το 2011 στο 14,8, το 2012 οι δείκτες εκτινάχθηκαν στο 21,3, το 2013 στο 24%, το 2014 στο 26,1%, για να πέσουν λίγο για πρώτη φορά το 2015 στο 25,4%.

 

◆ Όσο για το δημόσιο χρέος; Τραβά την ανηφόρα! Από 146% επί του ΑΕΠ το 2010, ανέβηκε στο 172% το 2011, έπεσε λίγο το 2012 (159,4), για να εκτιναχθεί εκ νέου στο 177%, 178,6% και 180,2% τις τρεις επόμενες χρονιές. 

Τέλος, για να υπάρχει μια συνολική εικόνα της εκρηκτικής κατάστασης και της συνολικής κατεδάφισης της ελληνικής οικονομίας στην εξαετία μνημονίων, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο, ενώ το 2011 ήταν 43,9 δισ., εμφάνισαν δραματική άνοδο κάθε χρόνο κι έφτασαν να διπλασιαστούν το 2015 με 83,6 δισ. Σήμερα υπολογίζονται στα 87,7 δισ. ευρώ. 

 

Αξίζει να αναφερθεί ότι το πρώτο πρόγραμμα «διάσωσης» της τρόικας το 2010 εκτιμούσε πως η ύφεση για τη διετία 2010-2011 θα ήταν μόνο 6,6% (ξεπέρασε το 14%), η χώρα θα έμπαινε σε ανάπτυξη από το 2012 (κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα), η ανεργία θα έκανε λίμιτ απ στο 15,3% (έφτασε στο 26,1%) και το δημόσιο χρέος θα φρέναρε στο 150% του ΑΕΠ το 2013 για να αρχίσει να πέφτει από εκεί κι έπειτα. Είναι ήδη στο 180,2% και αναζητούνται τρόποι ελάφρυνσής του...

 

topontiki.gr

Πολάκης εναντίον Πολάκη

 
 
29 Απριλίου 2016 | 20:15 

Οι μάσκες έπεσαν για όσους είχαν  αμφιβολίες για το τι εστί Π. Πολάκης και είχαν την ευκαιρία να το διαπιστώσουν Πασχαλιάτικα.

 Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το θέμα με το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν αφήνει σε κανένα πλέον αμφιβολία για το πόσο αδίστακτος είναι στο κάνει παντιοτρόπως αυτό που θέλει και αυτό που τον εξυπηρετεί συμπαρασύροντας δε και των ηπίων τόνων υπουργό Υγείας  κ. Α. Ξανθό.

Με αφορμή λοιπόν την ταχεία ολοκλήρωση του διαγωνισμού για την πρόσληψη 100 γιατρών και 400 νοσηλευτών με στόχο τη στελέχωση των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) ο αν. υπουργός πήρε τους φακέλους από το ΚΕΕΛΠΝΟ στο υπουργείο  τις επεξεργάσθηκε και τις επέστρεψε στο ΚΕΕΛΠΝΟ ζητώντας  την έγκριση της λίστας με τα ονόματα τα οποία απέστειλε, από το ΔΣ του Οργανισμού εκβιάζοντας το μάλιστα με την φυσική του παρουσία στο ΔΣ και απειλώντας το,  ότι η μη έγκριση της  λίστας αποτελεί casus belli γι΄αυτόν.

Δέν του έγινε το χατίρι. Θυμήθηκε λοιπόν ξαφνικά τον Γενικό Διευθυντή του Κέντρου, Θεόδωρο Παπαδημητρίου, το ΣΕΥΥΠ και την ανυποληψία του ΔΣ του ΚΕΕΛΠΝΟ. και ζητά την παραίτηση του ΔΣ. γιατί αποτελούν “ανυπόληπτο καθεστώς” και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι η περίοδος πολιτικής ασυλίας στο καθεστώς της αδιαφάνειας, της ημετεροκρατίας, των πελατειακών σχέσεων, της συναλλαγής με τα συμφέροντα και των κομματικών επιρροών, έχει τελειώσει οριστικά”. Δηλαδή αν του είχε γίνει το χατίρι και το ΔΣ του ΚΕΕΛΠΝΟ παρανομούσε υποκύπτοντας στις πιέσεις του και τις απειλές του θα ήταν όλα καλά  και δεν θα υπήρχε casus belli

Υπάρχει ακόμη μια παράμετρος και αφορά τα μέλη ΤΟΥ ΔΣ του ΚΕΕΛΠΝΟ, ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται και σύζυγος κορυφαίου υπουργού της κυβέρνησης.(Φλαμπουραρης) Αυτό λοιπόν το ΔΣ- το οποίο διορίστηκε από τον πρώην υπουργό Υγείας επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουμπλή εδώ και ένα χρόνο – χαρακτηρίζει ο κ. Πολάκης ανυπόληπτο καθεστώς. Οι αποφάσεις σε ένα ΔΣ βγαίνουν κατά πλειοψηφία και ο πρόεδρος εκτελεί τις αποφάσεις του ΔΣ. δεν κάνει του κεφαλιού του. Πείτε μας Κ. Πολάκη ποιοι διαφώνησαν με τον Γιαννόπουλο. Είναι ανυπόληπτο το διορισμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ ΔΣ; και γιατί καρατομήσατε μόνο τον Γιαννόπουλο ο οποίος σε τελική ανάλυση εκφράζει το ΔΣ. και γιατί όχι όλο το ΔΣ και επίσης τι σας κάνει να πιστεύεται ότι ο Θεόφυλος Ρόζεμπεργκ θα ειναι πειθήνιο όργανο σας.

Τα διορισμένα μέλη του ΚΕΕΛΠΝΟ από τον Κουρουμπλή

Αθανάσιος Γιαννόπουλος

Ομότιμος Καθηγητής Χειρουργικής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ

Αντιπρόεδρος Δ.Σ. ΚΕΕΛΠΝΟ

Ιωάννης Γιαννάκης

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Μέλη Δ.Σ.

Δημήτριος Μπίτας

Οικονομολόγος MSc

Ευσταθία Πανατοπούλου

Μοριακή Ιολόγος, Δ/ντρια Ιολογίας Αντικαρκινικού Ογκολογικού Νοσοκομείου Αθηνών «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» (σύζυγος Φλαμπουράρη)

Ουρανία Δαφνή

Καθηγήτρια Βιοστατιστικής Σχολής Επιστημών Υγείας, ΕΚΠΑ

Σταυρούλα Κόκκιζα

Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Διοικητικών Υπηρεσιών και Υποστήριξης του Υπουργείου Υγείας. – Εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας

Χαράλαμπος Κουνέλης

Υπάλληλος της Βουλής

Δημήτριος Κουντουράς

Ιατρό, Ειδικός Παθολόγος-Ηπατολόγος, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος

Κωνσταντίνος Αλεξανδρόπουλος

Ψυχίατρος, Εκπρόσωπος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (Π.Ι.Σ.)

όλοι αυτοί λοιπόν ειναι ανυπόληπτοι;

Παπασταματάκης Γεώργιος

Χειρουργός

 

docmed.gr

Διορία για τελεσίγραφο!

Μετρήστε πόσες φορές ως σήμερα - μόνο το τελευταίο δίμηνο - η κυβέρνηση Τσίπρα διαβεβαίωνε πως η "συμφωνία έχει κλείσει"...

Πόσες φορές θριαμβολόγησε κιόλας, γιατί τάχα "έκλεισε η συμφωνία" (για την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου που μας έφερε), αλλά διαψεύστηκε...
Πόσες φορές πανηγύρισε που η οικονομία "πάει καλύτερα από τις προβλέψεις". Πλην, "ατύχησε"...
Πόσες φορές προεξοφλούσε "πολιτική διαπραγμάτευση". Πλην, "έτρωγε πόρτα"...
Πολύ αγχωμένοι είναι. Κι όσο πάει αγχώνονται και περισσότερο...

Με το δίκιο τους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, μέσα σε 2,5 χρόνια έκλεινε 4 αξιολογήσεις! Η κυβέρνηση Τσίπρα μέσα σε ενάμιση χρόνο δεν κατάφερε να κλείσει ούτε μία...

Η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, κάθε φορά που έκλεισε μιαν "αξιολόγηση" επιφύλασσε και μιαν ευχάριστη έκπληξη: Πότε την επαναγορά χρέους, (που "κούρεψε" 20 δισεκατομμύρια μέσα σε ένα βράδυ!) Πότε τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση (από το 23% στο 13%). Πότε τη μείωση του "χαρατσιού" στα ακίνητα (κατά 15%). Πότε τη μείωση της "εισφοράς αλληλεγγύης" (κατά 30%)...

Η κυβέρνηση Τσίπρα, χωρίς να έχει κλείσει καμία "αξιολόγηση" μας επιφυλάσσει μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις: Πότε την αύξηση του ΦΠΑ από το 13 στο 23%. Πότε τη νέα αύξηση του ΦΠΑ στο 24%. Πότε την αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Πότε την μείωση του αφορολόγητου. Πότε τη μείωση συντάξεων. Πότε τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών. Πότε νέα μέτρα - "κάβα Μνημόνιο"...

Και παρ' όλα αυτά η ρημάδα η "αξιολόγηση" δεν λέει να κλείσει...
Πριν λίγες μέρες μας διαβεβαίωναν, για μιαν ακόμα φορά, πως "όλα είναι έτοιμα". Αλλά τζίφος!
Μας έλεγαν πως όπου να 'ναι υπογράφουν. Και μετά..."ναυάγιο"!
Ζήτησαν έκτακτη Σύνοδο Κορυφής.
Οι εταίροι τους είπαν "συγγνώμη δεν θα μπορέσουμε"...
Ζήτησαν, έστω, έκτακτο Eurogroup για να αποφύγουν τον σκόπελο των έκτακτων μέτρων. Τους είπαν ξανά, ότι "δεν γίνεται". Και τους παρέπεμψαν σε συμφωνία με τους "θεσμούς".
Τελικά οι εκπρόσωποι των θεσμών έφυγαν από την Αθήνα χωρίς συμφωνία! Χωρίς καν να ορίσουν πότε θα ξανάλθουν...
Και τότε μόνον ανακοινώθηκε ότι θα γίνει Eurogroup! Όμως, όχι τα επόμενα 24ωρα, αλλά μετά από 11 μέρες! Τη Δευτέρα του Θωμά (9 Μαΐου)...

Ίσα-ίσα όταν θα έχουμε φτάσει στο "παρά-ένα" για να στεγνώσει πλήρως η ρευστότητα στην Ελλάδα...
Προσέξτε: Δεν είπαν ότι "έκλεισε" η συμφωνία.
Δεν είπαν ότι βρέθηκαν τα "πρόσθετα μέτρα" του "Μνημονίου-κάβα"...
Δεν είπαν ότι βρέθηκε ο μηχανισμός για την ενεργοποίηση του νέου πακέτου λιτότητας.
Δεν είπαν τίποτε απ' όλα αυτά...
Γιατί, αν είχαν υπάρξει τέτοιες εξελίξεις, αυτά θα μαθαίναμε πρώτα. Και το Eurogroup θα ήταν "τυπική υπόθεση" που θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο άμεσα. Ακόμα και με τηλεδιάσκεψη...
Όμως, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής. Τι έγινε λοιπόν;
Στην ουσία τους έδωσαν τελική προθεσμία για τελεσίγραφο...

Τους είπαν:
- Κοιτάξτε να συμφωνήσετε μέχρι τις 8 Μαΐου (την Κυριακή του Θωμά), για να τα κλείσετε όλα. Θέλετε να συμφωνήσετε τηλεφωνικά με την Τρόικα; Θέλετε να έλθετε στις Βρυξέλλες; Θέλετε να τους φωνάξετε πάλι στην Αθήνα; Κάντε ό,τι νομίζετε, αλλά ως το πρωί της Δευτέρας 9 Μαΐου να έχετε πλήρως συμφωνήσει σε όλα (και στα 5,5 δισεκ, και στα 3,6 δισεκατομ. "πρόσθετα" και στο μηχανισμό ενεργοποίησης των "προσθέτων")...

- Γιατί τη μέρα εκείνη, αν δεν έχετε συμφωνήσει, θα έλθετε να σας δώσουμε τελεσίγραφο! Θα πάρετε από μας την τελική συμφωνία έτοιμη, με τη μορφή take it or leave it! Αυτό είναι, κι όπως ακριβώς είναι, κι άλλο δεν έχει...
Μετά απ' αυτό πώς αντέδρασε η Κυβέρνηση Τσίπρα;

Μέσα στην... καλή χαρά (και ταυτόχρονα, στην πιο μαύρη απελπισία) "πανηγυρίζει" που θα γίνει το Eurogroup και θα της δώσουν "τελεσίγραφο"!
"Πανηγυρίζει" τρόπος του λέγειν...
Γιατί τα στελέχη και οι βουλευτές της κυκλοφορούν με ύφος σαν τη "Μεγάλη Παρασκευή". Πανταχόθεν βαλλόμενοι και αγρίως προπηλακιζόμενοι...
Και με το δίκιο τους, εδώ που τα λέμε, βρίσκονται σε απόγνωση.
Γιατί αυτά που αρνήθηκαν να υπογράψουν με την Τρόϊκα δεν περνάνε εύκολα στη Βουλή. Ενώ τα άλλα που θα τους δώσουν εν είδη "τελεσιγράφου" την επόμενη Δευτέρα θα είναι ακόμα χειρότερα...
Και για κάποιο άλλο λόγο, όμως:
- Γιατί όταν τους καλεί το ΔΝΤ να υπογράψουν μέτρα που το ίδιο λέει πως "δεν βγαίνουν", κι όταν τους ζητάει ακόμα να προσυπογράψουν πρόσθετα μέτρα - που κατά μείζονα λόγο "δεν βγαίνουν"- αυτό σημαίνει πως κάτι τους ετοιμάζει...

- Την υπογραφή τους θέλει για να τους εξουδετερώσει από κάθε μελλοντική αντιπολίτευση, ώστε να τους "τραβήξει το χαλί" αμέσως μετά. Και να τους καταργήσει κι από κυβέρνηση...

- Γιατί όλοι ξέρουν πια (και η ίδια η Λαγκάρντ το υπονόησε πρόσφατα), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και να τα ψηφίσει, δεν μπορεί να τα εφαρμόσει!

Πράγμα που καλύτερα όλων το γνωρίζει ο ίδιος ο Τσίπρας, βεβαίως...
Επομένως εκείνο που του ζητάνε είναι να υπογράψει και να παραμερίσει. Γιατί αλλιώς, θα τον "παραμερίσουν". Κι έχουν πολλούς τρόπους να το κάνουν...

Κι ο Τσίπρας με τη σειρά του αναρωτιέται:
- Αν είναι καλύτερα να υπογράψει και να τον διώξουν.
- Ή να μην υπογράψει και να φύγει "ηρωϊκά"...
Το δεύτερο θα σημαίνει πως για ό,τι συμβεί στη συνέχεια, θα του ρίξουν το φταίξιμο όλοι. Και μέσα στην Ελλάδα και έξω...

Χρήματα για τα "τρέχοντα" και απολύτως απαραίτητα (μισθούς δημοσίου, συντάξεις κλπ.) υπάρχουν στο δημόσιο Ταμείο μέχρι το τέλος Μαΐου! Κι αν ο Τσίπρας επιχειρήσει "ηρωϊκή έξοδο" με άμεση προσφυγή στις κάλπες, κινδυνεύει να τιναχτούν όλα στον αέρα στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου! Και να τα χρεωθεί ΟΛΑ!

Έτσι, το πρώτο, να υπογράψει τα πάντα σήμερα, μοιάζει πράγματι, "αναγκαστική λύση"! Αλλά είναι μόνον "αναγκαστική"! Δεν είναι "λύση"...
Γιατί, απλούστατα, μάλλον δεν του βγαίνουν τα "κουκιά" να το περάσει στη Βουλή. Αν του έβγαιναν θα είχε ήδη υπογράψει...
Άλλωστε το είπε καθαρά ο Δραγασάκης προχθές: Αν επιμείνουν στα έκτακτα μέτρα, θα έχουμε πολιτικό πρόβλημα...
Οπότε τι μένει;

Όλες τις επόμενες μέρες, μέχρι τα τέλη της Διακαινησίμου ("Διακαινήσιμος" ονομάζεται η εβδομάδα μετά το ΠΑΣΧΑ), να ψάξει ο Τσίπρας, μήπως και μαζέψει τα "κουκιά" στη Βουλή για να το περάσει...
Κι αν δεν τα βρει, να αναζητήσει να εμπλέξει και τα άλλα κόμματα.
Δηλαδή, κυρίως, τη Νέα Δημοκρατία!
Ώστε, ό,τι συμβεί στη συνέχεια, να μη το "λουστεί" μόνος του.
Να εκτονώσει πρόσκαιρα τη λαϊκή κατακραυγή που διογκώνεται καθημερινά, να διαφυλάξει τα νώτα του από πιθανές "εκπλήξεις" που του επιφυλάσσουν μετά την υπογραφή, και να θωρακιστεί για το επόμενο διάστημα.

Όσο η Βουλή έχει τη σημερινή σύνθεση ο ίδιος είναι απαραίτητος στη διακυβέρνηση, ακόμα κι αν του φύγουν...70 βουλευτές!
Γιατί όσο η ΝΔ έχει 75 βουλευτές, κυβέρνηση δεν στέκει χωρίς τη στήριξη και του Τσίπρα. Ενώ, αν γίνονταν εκλογές άμεσα και η ΝΔ έβγαζε πάνω από 120 βουλευτές, ο Τσίπρας δεν χρειάζεται για τη διακυβέρνηση, ενώ όπως τα 'κανε δεν είναι επίφοβος πια ούτε και στην Αντιπολίτευση...
Ο βασικός στόχος του Τσίπρα πλέον είναι να παραδώσει τη διακυβέρνηση, αλλά να παραμείνει απαραίτητος εταίρος! Δηλαδή να "εμπλέξει" κι άλλους στην υπογραφή των μέτρων που εκείνος έφερε...
Χωρίς να "απεμπλακεί" ο ίδιος εντελώς...

Το πιο κρίσιμο: Αυτή τη συμφωνία που τον καλούν να υπογράψει, κανείς δεν την πιστεύει! Κυρίως δεν την πιστεύουν αυτοί που του ζητούν να την υπογράψει. Απλώς επιμένουν να ζητούν την υπογραφή του Τσίπρα...
Όλοι υποψιάζονται ότι, μετά την υπογραφή, η συμφωνία αυτή θα ανατραπεί! Το πιθανότερο, με ευθύνη των ίδιων των δανειστών.
Άλλοι θέλουν να ανατρέψουν "τη συμφωνία που δεν βγαίνει" για να επιβάλουν μετά "κούρεμα καταθέσεων", ώστε να ελαφρώσουν τα μέτρα λιτότητας και να "βγει" το (διορθωμένο) Πρόγραμμα...
Άλλοι θέλουν να ανατρέψουν "τη συμφωνία που δεν βγαίνει", ώστε να οδηγήσουν αναγκαστικά την Ελλάδα εκτός ευρώ...

Το μόνο βέβαιο είναι πως "κάτι ετοιμάζουν" γι' αμέσως μετά, κι αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην ανατροπή και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που την υπέγραψε.
Έτσι, το μόνο που απέμεινε στον Τσίπρα είναι να προσπαθήσει όχι να απεμπλακεί ο ίδιος, αλλά να εμπλέξει και όλους τους άλλους!
Γιατί ο μόνος τρόπος να γλιτώσει από τις φοβερές ευθύνες του είναι να τις μοιραστείμε όλους τους άλλους.
Ή τουλάχιστον αυτό μόνο του έμεινε να ελπίζει...

Καλή Ανάσταση σε όλους!

antinews.gr

Λύση… μεσοβέζικη για να μην «ναυαγήσει» το καράβι

Δευτέρα 02 Μαΐου 2016

Με μια δήλωση, α λα Καστελόριζο, ο Πρωθυπουργός προέβλεψε χθες ότι έρχονται καλύτερες ημέρες.

Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά που ο Αλέξης Τσίπρας προβλέπει κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, μένει να δούμε εάν θα είναι και η τελευταία.

Γιατί ούτε στις 22 Απριλίου βγήκε «λευκός» καπνός, αλλά ούτε και με την Ανάσταση ήρθε η νίκη επί του «κακού»… Σόϊμπλε και του ΔΝΤ.

Από τη στάση πάντως και των δυο αυτών «άσπονδων» συμμάχων θα κριθεί εν πολλοίς και η τύχη της πρώτης αξιολόγησης.

Τις επόμενες επτά ημέρες, μέχρι το Eurogroup της 9ης Μαΐου, πυρετός παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και συνεννοήσεων, κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το ζητούμενο είναι πώς κι εάν θα γεφυρωθούν οι διαφορές ακόμη και στους κόλπους των δανειστών.

Όλοι συμφωνούν πάντως ότι το νέο Μνημόνιο, είναι αναγκαίο, για να διασφαλιστεί πρωτίστως το ΔΝΤ, όπως όλοι φαίνεται ότι συγκλίνουν τις τελευταίες ώρες στην άποψη να «βάλουν νερό στο κρασί τους».

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ο αγώνας όλος θα δοθεί για το μείγμα της νέας «συνταγής».

Οι εταίροι μας, σχεδόν όλοι, είναι κατά της επιβολής νέων φόρων, διότι πολύ απλά γνωρίζουν ποιό θα είναι το αποτέλεσμα.

Λουκέτα, ανεργία, μείωση εισοδημάτων, μείωση κατανάλωσης, μείωση κρατικών εσόδων.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή ένα «πακέτο» μέτρων που να προβλέπει, μέσω ενός αυτόματου μηχανισμού, μόνο περικοπή μισθών και συντάξεων.

Η λύση λοιπόν, όπως όλα δείχνουν προς το παρόν, εάν βρεθεί, θα είναι μεσοβέζικη.

Αυτό σημαίνει, όπως έχει ήδη επισημάνει το Liberal.gr, ότι τα 3,6 δισ. ευρώ που θα προβλέπει το νέο υπό αίρεση Μνημόνιο, θα βρεθούν τόσο από την περικοπή δαπανών, όσο και από την αύξηση των φόρων.

Το Liberal.gr έχει ήδη επισημάνει ότι το σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι και θα μπει στο «μικροσκόπιο» όλων τις επόμενες ημέρες, προκειμένου να προκύψει το τελικό «πακέτο», μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνει:

Περικοπές δαπανών..

* υιοθέτηση του Αμερικανικού «μοντέλου», σύμφωνα με το οποίο σε περιπτώσεις αποκλίσεων το «μαχαίρι» πέφτει άμεσα με «λουκέτο» σε υπηρεσίες και οργανισμούς για την ταχύτατη εξοικονόμηση πόρων

* περικοπές μισθών στο Δημόσιο, με έμφαση στα εισαγωγικά κλιμάκια, τους υπαλλήλους χαμηλών προσόντων αλλά και τα ειδικά μισθολόγια, όπου σύμφωνα με τους δανειστές παρατηρούνται στρεβλώσεις

* «πάγωμα» προσλήψεων μέχρι νεωτέρας

* περικοπές των καταβαλλόμενων κύριων συντάξεων

Αλλά και αυξήσεις φόρων...

* μετάταξη των λογαριασμών ρεύματος - νερού από ΦΠΑ 13% σε 24%

* κατάργηση του υπερμειωμένου ΦΠΑ 6% ή διατήρησή του μόνο για τα φάρμακα

* κατάργηση φοροαπαλλαγών

* «χαράτσι» 0,1% - 0,2% στις τραπεζικές συναλλαγές. Πρόκειται για ένα μέτρο το οποίο μπορεί να αποδώσει από 300 εκατ. έως 600 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.

Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση, όπως και η οικονομία, βρίσκεται ήδη με την «πλάτη στον τοίχο» και χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει άλλος.

Ήδη μπήκαμε στο Μάιο και η ευχή όλων είναι να μην επιβεβαιωθεί ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι… «χαθήκαμε».

Άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι το επόμενο τρίμηνο είναι ιδιαίτερα δύσκολο: το Μάιο οι υποχρεώσεις ανέρχονται στα 460 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 250 εκατ. είναι κεφάλαιο και τα 210 εκατ. ευρώ αφορούν τόκους, τον Ιούνιο θα πρέπει να πληρωθούν 706 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 306 εκατ. αφορούν λήξεις ομολόγων, ενώ το «θερμόμετρο» χτυπά «κόκκινο» τον Ιούλιο οπότε και οι υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν εκτοξεύονται στα 2,766 δισ. ευρώ και επιπλέον να καλυφθούν τόκοι ύψους 900 εκατ. ευρώ.

Σε κάθε λοιπόν περίπτωση η συνεδρίαση του επικείμενου Eurogroup, σε μια ακριβώς εβδομάδα, δρομολογεί εξελίξεις.

Απλώς ένα νέο αδιέξοδο μπορεί να τις φέρει γρηγορότερα, αφού ένα ακόμη νέο Μνημόνιο θα χρειαστεί λίγο περισσότερο χρόνο….

liberal.gr