Σάββατο 4 Μαρτίου 2023
Πέμπτη 2 Μαρτίου 2023
Τέμπη, ΤΙ AΒΑΣΤΑΧΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ!
ΤΙ AΒΑΣΤΑΧΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ!
(Επί προσωπικού)
Προσπαθώ από χθες το πρωί, να βγάλω από το στήθος μου αυτό το βάρος που έχει καθίσει στο στήθος μου σαν την διαλυμένη ατμομηχανή στις οθόνες. Και δεν με αφήνει να πάρω ανάσα. Και με κάνει πάλι, μετά από χρόνια, να θέλω να κλαίω συνέχεια.
Και ας μην ήξερα προσωπικά, κανένα από τα παιδιά που μπήκαν στο μοιραίο τραίνο και δεν βγήκαν ποτέ.
Ας μην κοίταξα ποτέ στα μάτια, κανέναν από αυτούς που αμέριμνοι και χαρούμενοι, άφησαν βίαια ό,τι έλπιζαν και ό,τι μπορούσαν να πετύχουν εκεί στα Τέμπη, στην είσοδο του Άδη. Που δεν θα τους ξανακούσουν οι γονιοί τους, οι οικογένειες και οι φίλοι.
Νιώθω πως όλοι αυτοί οι άγνωστοι, οι ξένοι, είναι πολύ δικοί μου. Αδέλφια. Παιδιά μου. Που απλώς, έτυχε να είμαι ο τυχερός γονιός που δεν μου κλήρωσε σε αυτή τη γύρα του Χάρου.
Νοιώθω πως έχω χρέος, εγώ προσωπικά, να κάνω ό,τι μπορώ για να μιλήσουν και να ακουστούν. Να φωνάξουν για όλα αυτά που τους στέρησε τόσο βίαια, αυτό που έφτιαξα και συντηρώ και θρέφω, δεκαετίες ολόκληρες.
Που ανέχτηκα. Που πίστεψα. Που συνήθισα αντί να διαλύσω. Εγώ προσωπικά. Κανείς άλλος.
Δεν με νοιάζει ποιος έκανε ή δεν έκανε τι, για ποιόν λόγο και με ποια δικαιολογία. Ποιος και πότε είχε αυτή την ευθύνη, το καθήκον, την υποχρέωση. Και τα πρόδωσε, όλα αυτά.
Κανένα “διότι” δεν είναι αρκετά δυνατό για να σταθεί απέναντι στον πόνο έστω και ενός ανθρώπου που περιμένει πάνω από ένα τηλέφωνο που δεν θα ξαναχτυπήσει.
Δεν με νοιάζει αν αιτία είναι το συμφέρον, η ιδιοτέλεια, η ιδεοληψία ή η απλή ηλιθιότητα ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου μικρόκοσμου. Ο κόσμος που θέλω να παραδώσω δεν μπορεί να είναι μικρός.
Και γλιστράω, χιλιοστό το χιλιοστό, στο να τον μειώνω, να τον φτηναίνω. Να τον εξευτελίζω.
Εδώ και τριάντα χρόνια, τα όνειρα που κάνω δεν έχουν εμένα στο κέντρο. Σιγά – σιγά, εστιάζουν στα παιδιά μου, στο μέλλον τους και στην δική τους ευτυχία.
Που μου αρκεί να καμαρώνω σαν προνομιούχος θεατής, να στηρίζω όσο καλύτερα μπορώ, χωρίς να περιμένω κάτι.
Και ονειρεύομαι να ζουν και να μεγαλώσουν σε έναν τόπο όπου το αυτονόητο δεν θέλει νόμους. Ούτε κανονισμούς.
Σε μια χώρα καλύτερη από αυτήν που παρέλαβα. Και τέτοιες ώρες, νιώθω βαθιά μέσα μου πως δεν το κατάφερα. Δεν ξέρω καν αν μπορώ.
Δεν έχω να ευχηθώ κενές παρηγόριες. Δεν μου περισσεύουν άλλα ψέματα. Πρέπει να τελειώσουν όλα αυτά που μας τελειώνουν, γενιές ολόκληρες.
Και ξέρω πως είναι χρέος μου να προσπαθήσω. Έχω χρέος να το απαιτήσω. Για μένα και αυτούς που αγαπάω.
Από τον Δημοσθένη Μπρούσαλη
Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023
Τέμπη, μαύρη μέρα
Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
Το Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης.
Τέμπη, μαύρη μέρα
Έχω έναν ακατέργαστο θυμό μέσα μου …
Δεν νιώθω θλίψη .
Νιώθω θυμό .
Θυμό για κάθε ένα «να προσέχεις» που ντροπιάσατε !
Τα παιδιά μας πρόσεξαν , γυρνούσαν σπίτι τους γερά !
Εσείς δεν τα προσέξατε !
Νιώθω θυμό για κάθε ένα «στείλε μου όταν φτάσεις».
Τα παιδιά μας θα έστελναν μήνυμα , θα άκουγαν τις οδηγίες αγάπης !
Εσείς αγνοείτε χρόνια τώρα τις οδηγίες ασφαλείας !
Νιώθω θυμό για κάθε ένα «σε μισή ώρα φτάνω αγάπη μου , έλα να με βρεις»
Εσείς 45 λεπτά δεν μπορούσατε να εντοπίσετε ένα ολόκληρο τρένο !
Νιώθω θυμό για κάθε ένα ανείπωτο «πάμε και όπου βγει» που θα το ξεστομίζαν χείλη ερωτευμένα !
Εσείς μας πήγατε εκεί που βγαίνει μόνο ο θάνατος !
Νιώθω θυμό για κάθε ρολόι που σταμάτησε να χτυπά σε χέρια φτιαγμένα να αγκαλιάζουν , να γράφουν για την εξεταστική , να χαρίζουν λουλούδια , να ανοίγουν δώρα γενεθλίων !
Εσείς τον χρόνο τον ντροπιάσατε με 12 λεπτά όπου κατά την διάρκεια τους και εν έτει 2023 αφήσατε δυο τρένα με 350 ζωές που επέζησαν από «φόρα ζώνη ψυχή μου», «μην ανεβαίνεις σε μηχανές μάτια μου», να κατευθύνονται το ένα πάνω στο άλλο !!
Στα Τέμπη ζωντανέψατε έναν Εφιάλτη προδότη .
Αυτόν που προδίδει την εμπιστοσύνη , την ασφάλεια , την ζωή !
Νιώθω έναν θυμό…
Για αυτόν τον πατέρα που με μια φωτογραφία της κόρης του στα χέρια την αναζητά στα συντρίμμια , για τα δίδυμα κορίτσια, για όλα αυτά τα νέα παιδιά που ποτέ δεν θα …ξαναστείλουν ένα πολύτιμο «είμαι καλά μάνα , έφτασα !!»
Από την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ
Τέμπη, 28/2/23
Μετράω τις ράγες. Μία, δύο, δέκα... δεν
φτάνουν για να προφτάσω τη ζωή.
Στο βαγόνι στριμώχτηκα με τη μοίρα, είχαμε πάρει το ίδιο
εισιτήριο, μα αυτή όπως και να έχει θα έφτανε στον προορισμό της. Εγώ όχι.
Μετράω τις ράγες. Τελειώνουν. Θα ξεμείνω εδώ, φωνάζω. Μα η
φωνή μου γυρίζει πίσω φορτωμένη με πυρωμένο σίδερο.
Άνοιξαν οι αποσκευές και σκόρπισαν έξω μπλούζες, παλτά.
Πιάστηκαν απ'τα μανίκια τους, υφάσματα διαφορετικά, παράταιρα μέχρι πριν λίγο,
μα τώρα για πάντα δεμένα.
Έρχεται ο ελεγκτής. Κατεβείτε, μου λέει. Κατεβάζω το
παράθυρο, τακτοποιώ τα σπασμένα μου κόκκαλα, αφήνω την ψυχή μου ακουμπισμένη
στο τραπεζάκι μαζί με το αγαπημένο μου βιβλίο και βγαίνω.
Ο τελευταίος μου σταθμός, σκέφτηκα. Και έμεινα να κοιτάζω
το εισιτήριο που έγραφε 28.2.2023...
Από την Eleftheria
Papazafeiratou
Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023
Μάρτιν Μακ Ντόνα
Σκέφτομαι πόσο τυχερός είναι ο κινηματογράφος που ο Μάρτιν Μακ Ντόνα το γύρισε απο το θέατρο στη μεγάλη οθόνη.
Σε μια μόνο φράση, σε ένα μόνο πλάνο του The Banshees of Inisherim περιέχεται περισσότερη σοφία, ευφυΐα και ταλέντο από χιλιάδες μαζί καλές αμερικάνικες, ευρωπαϊκές ασιατικές και λοιπές ταινιες,που μας φλομώνουν, ναι, μας φλομώνουν στο τετριμμένο.
Η έκπληξη, η αναστάτωση, το παράλογο, το ανεξήγητο, είναι ίδιον της μεγάλης τέχνης κι ας σε κυνηγάει η ταινία του Μακ Ντόνα και οι χαρακτήρες του μέρες μετά....
Αν δεν πάρει Όσκαρ ο Κόλιν Φάρελ θα σκάσω.
Vena Georgakopoulou
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)