Τετάρτη, 06 Απριλίου 2016


Γράφτηκε από τον  Δημοσιεύθηκε στο Γνώμες
 
Το λεγόμενο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ προωθεί εσκεμμένη λογοκρισία. 
                                               Το λεγόμενο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ προωθεί εσκεμμένη λογοκρισία.
 
 
"Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης". Η φράση του Μάγιερ κοσμεί την αίθουσα συνεδριάσεων της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Αλλά στην ΕΣΗΕΑ, σήμερα, δεν πιστεύουν (ή, ακριβέστερα, δεν πιστεύει η πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου και δεν πιστεύουν οι συμμετέχοντες στα λεγόμενα πειθαρχικά) στη μεγαλοσύνη της δημοσίευσης, αλλά στο φίμωμα των αντιφρονούντων στην κυβέρνηση και στην αντιμνημονιακή κοινοτοπία. Όμως δεν γίνεται να επιτρέψουμε στις δυνάμεις της ανελευθερίας, της λογοκρισίας, της συκοφαντίας του δημοκρατικού διαλόγου να επιβάλουν τους αυταρχισμούς τους. Μπορούμε και οφείλουμε να τους πολεμήσουμε.

Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν. Και όντως αναγγέλθηκαν πειθαρχικές καταδίκες κατά δημοσιογράφων που ήσαν με το Ναι στο δημοψήφισμα ή, ακόμα χειρότερα, από μεγάλα ΜΜΕ στα οποία εργάζονται δεν τάιζαν τους πολίτες σανό. Μπορεί να μην είναι όλες διά βίου διαγραφές, αλλά είναι διώξεις (δημόσιες επιπλήξεις, διαγραφές μικρού ή μεγαλύτερου χρόνου και, πάντως, απόπειρα ηθικής απαξίωσης δημοσιογράφων επειδή ενδεχομένως διατύπωσαν τις απόψεις τους.*

Κάθε καταδικαστική απόφαση, από ένα λεγόμενο πειθαρχικό όργανο στο οποίο βρίσκεις και ασχέτους, κυρίως ασχέτους (προσωπικώς, ως παλαιός διορθωτής, έχω κρατήσει παλαιά χειρόγραφα μιας εκ των μελών του πειθαρχικού, που αν τα κοινοποιήσω θα γελάει το παρδαλό κατσίκι), ιδεοληπτικούς και κομματικώς εγκάθετους, είναι ντροπή για τα δημοκρατικά ήθη ενός επαγγέλματος που κομπάζει, δανειζόμενο τη φράση του Μάγιερ, υπέρ της δημοσίευσης πάση θυσία. 

Από την άλλη, ελπίζω όντως να "καταδικαστούν" δημοσιογράφοι για να μπορέσουμε, επιτέλους, να συζητήσουμε ευρύτερα τι σημαίνει ελευθερία σε ένα επάγγελμα που, στο όνομα του δήθεν αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, μπορείς να λες και να γράφεις ανεύθυνα ό,τι βλακεία θέλεις, φτάνει αυτό να είναι "αριστερό". 

Δεν θα πρόκειται, άλλωστε, για απλή καταδίκη, αλλά για προτροπή σε λυντσάρισμα από έναν ιδεοληπτικό όχλο, που πιστεύει ότι για την κατάρρευση όχι πλέον μόνο της ελληνικής οικονομίας αλλά της ελληνικής πολιτείας φταίνε η "διαπλοκή" και οι "υπηρέτες" της. Στην πραγματικότητα, με τις επερχόμενες αποφάσεις του, το λεγόμενο πειθαρχικό υποκαθιστά τους λογής μπαχαλάκηδες που, κατά καιρούς, έχουν κρεμάσει στα μανταλάκια, με τεράστιες αφίσες "Wanted", πολλούς δημοσιογράφους "του μνημονίου". Ή και τους λογής αυτόκλητους ευσεβιστές, καλοπροαίρετους αλλά κυρίως προκατειλημμένους, που, κατά καιρούς, παριστάνουν τη φωνή της κοινωνικής συνείδησης των πολιτών, βρίζοντας ως πράκτορες, έμμισθους, λαμόγια, κ.λπ. και γενικώς οικτίροντας αξιοπρεπείς πολίτες που έκαναν το λάθος να μη συμφωνούν με τις πολιτικές απόψεις τους. 

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν αν η ΕΣΗΕΑ δεν χρησιμοποιούνταν, ιδίως τα τελευταία χρόνια, ως παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πολύ επιλεκτικό παραμάγαζο. Διότι ακόμα και απ' αυτό το λεγόμενο πειθαρχικό μού λείπουν στοιχειώδεις κινήσεις απέναντι στους έμμισθους της κυβέρνησης δημοσιογράφους, απέναντι στον συνωμοσιολογικό, αντισημιτικό και ρατσιστικό κιτρινισμό ενός περιθωριακού Τύπου (στο χαρτί, στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο), απέναντι στην προπαγανδιστική χρήση της δημοσιογραφίας από έντυπα όπως η Αυγή αλλά όχι μόνο, απέναντι στις προσωπικές επιθέσεις ΜΜΕ ή και συναδέλφων κατά άλλων δημοσιογράφων για τις απόψεις τους (επιθέσεις, όχι κριτική)... Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. 

Προσωπικώς, έζησα ένα χρόνο στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (εκλεγμένος με μια παράταξη της ΔΗΜΑΡ), με πρόεδρο τον Δημήτρη Τρίμη, παρέα με ορισμένους απίστευτους τύπους, όλους ανενεργούς δημοσιογραφικά, να λένε πράγματα προσβλητικά για τη λογική, να βρίζονται, να κωλυσιεργούν, να αμπελοφιλοσοφούν, να φτιάχνουν ευκαιριακές ή και λιγότερο ευκαιριακές συμμαχίες και, στο τέλος, μαζί να κατηγορούν το μνημόνιο.
Την πρώτη φορά που πήρα το λόγο, θυμάμαι, τους δήλωσα ότι "είμαι με το μνημόνιο" (το πρώτο, το οποίο αν είχε εφαρμοστεί η χώρα δεν θα είχε υποστεί τη δήωση που πλέον καθρεφτίζεται στις ζωές των περισσοτέρων). Η συκοφαντία δεν είχε ακόμα τότε λάβει επιστημονικές διαστάσεις και την πλήρωσα με απλή διαπόμπευση. Αλλά ήδη από τότε κατανοούσα πού το πήγαιναν. Οι δημοσιογράφοι, ιδίως στις τελευταίες εκλογές, προσπάθησαν να το αποτρέψουν, αλλά ο βαθύς συνδικαλισμός έχει τον τρόπο να χρησιμοποιεί επ' ωφελεία του τη δημοσιογραφική βούληση. 

Εν πάση περιπτώσει, το λεγόμενο "πειθαρχικό" δρομολογεί αυτό που δρομολογεί. Δυστυχώς, δεν είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε. Η σημερινή αντιπολίτευση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ισχυρή μεν αλλά δειλή, δεν έχει καν αναδείξει το θέμα των ελευθεριών που πλήττονται - και είναι βέβαιο ότι δύσκολα θα μπορέσουν ή θα θελήσουν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο, ο αντιμνημονιακός λόγος, ως διαδεδομένη εθνική κοινοτοπία, συνεχίζει και σήμερα να είναι κυρίαρχο ιδεολογικό όπλο του κράματος: αυταρχισμός - ελληνική χωριατιά - αγραμματοσύνη, το οποίο συνεχίζει να μας βυθίζει. Κινήσεις και ομάδες δημοσιογράφων που θα μπορούσαν να αναλάβουν το βάρος των διεθνών διαμαρτυριών και, ιδίως, της έκθεσης των ανελεύθερων μεθοδεύσεων στην Ευρώπη (Κομισιόν, ξένο Τύπο και ασφαλώς στην Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων), δεν είναι εύκαιρες, συνήθως όσοι θα μπορούσαν να το κάνουν είναι οι σκληρά εργαζόμενοι δημοσιογράφοι σε ανταγωνιστικά ΜΜΕ, και ο χρόνος δεν περισσεύει. 

Παρ' όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να αντιδράσουμε. Το συντομότερο.
Μερικές προτάσεις:

1. Μπορούμε να φτιάξουμε μια κίνηση, ίσως υπό τη μορφή παρατηρητηρίου, που θα ελέγχει τους ελέγχοντες - δίνοντας δημοσιότητα και, ιδίως, διεθνοποιώντας τις (πολλές) εκδηλώσεις ανελευθερίας που εκδηλώνονται, όχι μόνο από τον συνδικαλιστικό φορέα των δημοσιογράφων, αλλά και από την κυβέρνηση. 

2. Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να είναι η βάση δημιουργίας ενός άλλου, νέου δημοσιογραφικού σωματείου, με αυστηρά κριτήρια συμμετοχής τα οποία είναι θέμα συζητήσεων (κάτι που πολλοί έχουν υποστηρίξει στο παρελθόν, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης, ο οποίος θα μπορούσε να μας παράσχει δωρεάν νομικές συμβουλές - το έχει κάνει για πολλούς σε πολύ καλύτερους για την ελευθερία του λόγου καιρούς). Η συμμετοχή στο σωματείο αυτό δεν πρέπει να προϋποθέτει την αποχώρησή μας από την ΕΣΗΕΑ. Δεν έχουμε λόγο να αφήσουμε ένα πλούσιο σωματείο με παράδοση και περιουσία φέουδο στα χέρια των ιδεοληπτικών που σήμερα διευθύνουν, κάτι το οποίο πολύ θα επιθυμούσαν. Επίσης, δεν μπορούν να μας διαγράψουν, και αν αποπειραθούν θα μπορούμε μεταξύ άλλων να εγείρουμε περιουσιακές διεκδικήσεις από τη νυν υφιστάμενη ΕΣΗΕΑ, προσβάλλοντας την αντιπροσωπευτικότητά της. 

3. Το νέο σωματείο (ή παρατηρήριο, ή κίνηση...) θα μπορούσε να αμφισβητεί εμπράκτως ζητήματα παραβίασης των ελευθεριών, αλλά και της δεοντολογίας και της αμεροληψίας ενός συνδικαλιστικού οργάνου - ενώ θα χρειαστούν ορισμένες νομικού χαρακτήρα παρεμβάσεις κατά της σημερινής διοικήσεως, ενδεχομένως και κατά παλαιοτέρων (εδώ και χρόνια, π.χ., έχει παραδοθεί με λεφτά της ΕΕ κτίριο στην οδό Ζαϊμη, στα Εξάρχεια, το οποίο σχεδόν από την αρχή τελεί υπό κατάληψη, με αποτέλεσμα να είναι κλειδωμένα, Κύριος οίδε με ποια μέτρα συντήρησης, πρόσβασης και ανάδειξης, τα σπάνια βιβλία της συλλογής της Βιβλιοθήκης της ΕΣΗΕΑ - ενώ στο κτίριο όπου θα μπορούσε να φιλοξενηθεί η ανάπηρη σήμερα πνευματική δραστηριότητα των δημοσιογράφων πιθανότατα κατασκευάζονται μολότοφ). 

4. Το νέο σωματείο, θα μπορούσε γρήγορα να αποκτήσει προσβάσεις σε διεθνείς οργανισμούς, διεθνοποιώντας το ελληνικό πρόβλημα της ελευθερίας υπό ασφυξία, που επιβάλλεται πρωτίστως από την ΕΣΗΕΑ, μια Ένωση που φτιάχθηκε πρωτίστως για να την υπερασπίζεται.

Τις επόμενες μέρες, στο όνομα της "διαπλοκής" θα ζήσουμε τερατώδεις στιγμές, με νέο γύρο επιθέσεων, στοχοποιήσεων, προσωπικών σπιλώσεων. Οφείλουμε στο όνομα της ελευθερίας χάρη στην οποία ανασαίνουμε δημοσιογραφικά, να απαντήσουμε ουσιαστικά σε αυτές. 

Επιθετικά, με δημόσιες παρεμβάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και, αν χρειαστεί, με νομικές ενέργειες εναντίον όσων θεωρούν ότι τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης σταματάνε εκεί όπου αρχίζουν τα συμφέροντα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή οι ιδεοληψίες ορισμένων κολλημένων.
Φτάνει πια.

*Σύμφωνα με απόφαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ένωσης την οποία πληροφορήθηκα ενώ το κείμενο είχε δημοσιευθεί (αναγκαζόμενος να αλλάξω την εισαγωγική παράγραφο, αφού πλέον μπορούσα να γράψω βάσει δεδομένων και όχι βάσει πληροφοριών), ποινή 18μηνης διαγραφής επιβλήθηκε στον Γενικό Διευθυντή Ειδήσεων και Ενημέρωσης του ΣΚΑΪ, Σταμάτη Μαλέλη, ενώ για ένα έτος διαγράφεται ο Άρης Πορτοσάλτε. Ο Νίκος Κονιτόπουλος, αρχισυντάκτης της εκπομπής «ΣΚΑΪ στις 6» με παρουσιαστή τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, που δεν είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, διαγράφεται για έξι μήνες από τη δημοσιογραφική Ένωση. Στους Όλγα Τρέμη (MEGA), η οποία παραιτήθηκε πριν από λίγες ημέρες από μέλος της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Σαράφογλου (MEGA), Μανώλη Καψή MEGA) και Μαρία Χούκλη (ΑΝΤ1) επιβλήθηκε επίπληξη με ανάρτηση της απόφασης στους χώρους εργασίας, ενώ αθωωτική ήταν η απόφαση για τους Γιάννη Πρετεντέρη (MEGA) και τον Δημήτρη Οικονόμου του ΣΚΑΪ, οι οποίοι κατηγορούνταν για τη συμπεριφορά τους απέναντι τους Παναγιώτη Κουρουμπλή και Πάνο Καμμένο αντίστοιχα.
 
http://booksjournal.gr