Σιχαμένα ανθρωπάκια

Λεφτά υπάρχουν!!!!
Να το θυμόμαστε..

Αγανακτεί ο Πάγκαλος για τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς που υπάρχουν.. δίνει και παραδείγματα..
Τόσα χρόνια στις διάφορες κυβερνήσεις που συμμετείχε, στραβομάρα είχε και δεν τους έβλεπε??
Καμιά ανάγκη να ζητήσει μια συγνώμη για την ανεπάρκειά του, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι που συμμετείχαν στις διάφορες κυβερνήσεις και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ .
Καμιά αναγκη να ζητήσουν συγνώμη για την ανικανότητά τους!!
Καμιά ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη για τη συνενοχή τους!!!
Τη συνενοχή τους στην ρεμούλα, στη διαφθορά, στο φαγοπότι..
Καμία τσίπα !!
Εξακολουθούν και έχουν άποψη, μιλάνε.. Ολοι τους και οι πρωτοκλασάτοι, Μητσοτάκης, Σημίτης κλπ και οι δευτεροκλασάτοι .
Το ξέρουν ότι όλοι τους έχουν πάρει χαμπάρι, το ξέρουν ότι όλοι τους σιχαίνονται,..
Ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι αποπνέουν μπόχα!!

Ξέρουν πάρα πολύ καλά πως δεν βρέχει, είναι οι ροχάλες αυτές που τρέχουν στα μούτρα τους, αλλά δεν τους ενοχλεί..

Αντίθετα, αλληλογλείφονται.οι σιχαμένοι!!!!

Τα σιχαμένα ανθρωπάκια..

Ανίκανος λόγος

Οι λέξεις γκρεμίζονται απ' το στόμα της. Χαμηλώνουν τα γεγονότα, κάνουν αυτό που συμβαίνει μικρό. Το οδηγούν προς τα κάτω -σβήνουν το φως. Εγωιστικά. Δεν το αντέχουν. Οι λέξεις. Οπως: Τα χείλη οπλίζουν. Μετά πυροβολούν. Ξανά.
Λένε πως όταν ονομάσεις ένα πράγμα με λέξεις τότε το καταλαβαίνεις καλύτερα. Ψέματα. Η ανάγκη του λόγου εξέπεσε στην ανάγκη να υπερασπίσεις με ψεύτικο τρόπο την αληθινή σου αδυναμία. Να προστατεύσεις ένα ανυπεράσπιστο κτήριο που υποδύεται το απόρθητο οχηρό. Τα σκουλαρίκια της πραγματικότητας χρειάζεται να είναι λαμπερά. Να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Και πάνω απ' όλα: Να φαίνονται γνήσια.
Στη πόλη οι άνθρωποι μικραίνουν κι άλλο. Τους διακρίνεις με δυσκολία, είναι ραντισμένοι με λέξεις. Σαν να χουν καταπιεί κάποιο χυδαίο χάπι και οδεύουν προς το αόρατο. Αντί για ουρανό έχουν ταβάνι. Η αγάπη τους: ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει. Αυτό που δεν θα τολμήσουν ποτέ να νικήσουν είναι το φως. Αδιάκριτο, αδιαπραγμάτευτο, εξαφανισμένο φως σε βομβαρδισμένο στρατόπεδο. Εισχωρεί. Τους διατρέχει. Μέσα απ' τις κουρτίνες τους φεγγίζουν τα πρόσωπα. Κρυμμένες φλέβες, πλυμένα βλέμματα, κατεστραμμένα. Κοντά τους η θλίψη ανθίζει σαν κάκτος. Να αφήσουμε τις κίτρινες καρδιές να μιλήσουν. Τη γλώσσα τους. Ποια γλώσσα; Τους έχουν αφήσει γλώσσα;
Φροντίζουν να κλείνουν τις τρύπες του σώματός τους με κομμάτια απ' τις ψυχές άλλων. Χρησιμοποιούν τις ψυχές σαν λάσπη. Χτίζουν τις νέες απελπισίες, τις νέες διαψεύσεις, τους νέους θανάτους. Χαρισμένες, να μη φαίνονται. Οταν λένε συν εννοούν πλην. Και το ονομάζουν μαζί.
Την είδα. Στη Σαλαμίνα, στο Πέραμα, στην Καισαριανή. Στην Αίγινα. Στην Ελευσίνα μια φορά. Ηταν το κορίτσι μου. Που αγαπούσα. Δεν με είδε ποτέ. Η σχέση μου μαζί της ανακεφαλαίωσε όλους τους προηγούμενους θανάτους μου και, κατά έναν τρόπο, τους συνόψισε.
Ανίκανες λέξεις, ανίκανος λόγος - σταθμός. Διαποτισμένη. Στάση Κουμουνδούρου. Στάση ζωής. Μαύρα. Μέσα έξω. Παντού. Εσφαξε ό,τι ήταν. Με τα νύχια της. Εκοψε με τα δόντια της το τελευταίο σκοινί. Εμεινε μια οδοντόβουρτσα στο μπάνιο. Ηλεκτρική. Ενα ζευγάρι καφέ σαγιονάρες. Ενας μισοτελειωμένος Ιψεν. Και οι πετσέτες που έπλεναν τα κορμιά μας. Που σκούπιζαν απ' το δέρμα την έξαψη.
Οι νύχτες. Από δω και πέρα. Θα κρυώνουν. Θα λιμοκτονούν. Θα δαγκώνουν το μαξιλάρι. Δεν βλέπω καλά. Πήγαινε τοίχο τοίχο. Προσοχή. Στα γιαούρτια με μέλι. Στα θεατρικά του Ζενέ, άνισα διασκευασμένα. Στις αγκαλιές που παγώνουν στην κατάψυξη. Στα ονόματα που θυμίζουν θάλασσα. Πήγαινε. Με την όπισθεν.
Δεν βλέπω πια. Επικαλείται τον έρωτα. Προσοχή στις νύχτες. Σ' αυτές που πέρασαν. Ετσι όπως πέρασαν. Και σε όσες δεν θα περάσουν. Ποτέ.
Για να μείνει η νύχτα. Αυτή. Ενικού αριθμού. Μεθυσμένη. Ατέλειωτη.
Από δω και πέρα.

Σταύρος Σταυρόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες

Πού θα κρυφτείτε;

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε, ολετήρες. Τώρα που θα ξεσπάσει η οργή του λαού και θα σας κυνηγάει ακόμη και στον ύπνο σας...
Τώρα να δούμε ανίκανοι τι θα πείτε σ' αυτούς που υποφέρουν χωρίς να φταίνε• σ' αυτούς που μένουν άποροι και άνεργοι• σ' αυτούς που θα χάσουν σπίτια και δουλειές, αξιοπρέπεια και κάθε ελπίδα...
Τώρα να δούμε, λογάδες της «Αλλαγής», που γεμίσατε τον κόσμο προσμονή, αλλά το μόνο που είδε, είναι να γίνεται η χώρα του ερειπιώνας και οι δικοί σας νερόλακκοι να γίνονται πισίνες και αρχοντικά...
Τώρα να δούμε, ψευταράδες του «εκσυγχρονισμού», της αλχημείας και της «δημιουργικής λογιστικής», παραμυθάδες της συμφοράς, που δήθεν παραδώσατε μιαν «ισχυρή Ελλάδα» -ένα μπαλόνι ήταν, με αποκριάτικη χρυσόσκονη για περίβλημα...
Τώρα να δούμε, νεκροθάφτες της «μεταρρύθμισης» και της «επανίδρυσης του κράτους», τι θα πείτε για τα τερατώδη ψεύδη, το ανύπαρκτο έργο, τους κουμπάρους, τις «μίζες» και τις μύγες, με τις οποίες βρωμίσατε το παρμπρίζ της πατρίδας...
Τώρα να δούμε πώς θα απολογηθείτε στον κόσμο που σας πίστεψε, θλιβεροί ερασιτέχνες του νέου Παπανδρεϊσμού, ανίκανοι, θολωμένοι και απαράσκευοι, φλύαροι προπαγανδιστές και ασύστολοι εκτελεστές δεδομένων εντολών...
Τώρα να δούμε, κανάγιες, «θλιβερές πορδές» του συστήματος, εσείς οι δύο «μεγάλοι», που κατέχετε μονίμως τα κλειδιά του σπιτιού και το καταντήσατε μπορντέλο, έχοντας ξεπουλήσει το κτίριο και τα ασημικά του...
Εσείς, φαφλατάδες, που δεν μπορείτε να μοιράσετε δυο γαϊδουριών άχυρο.
Εσείς, που κάνατε θρεφτάρι τη διαφθορά και οδηγήσατε έναν λαό να σέρνεται στους δρόμους της μίζας και της λαμογιάς, της ξεφτίλας και της εξαθλίωσης.
Εσείς, που κάνετε τις δουλειές με τη διαπλοκή και τα τσιράκια σας στα μήντια, παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο.
Εσείς, που γεμίσατε φολίδες και γκρίζες ζώνες το δέρμα της πατρίδος...
Τώρα να δούμε πού θα κρυφτείτε. Τώρα που θα σας πάρει με τις πέτρες ο θυμωμένος κόσμος, ξεκρέμαστος μες στην απελπισία του. Τώρα που έρχεται καταπάνω σας ένα ωκεάνιο κύμα οργής. Τώρα που θα τριγυρνάτε αιωνίως στιγματισμένοι.
Εσείς όλοι, που παραδώσατε τη χώρα χρεωκοπημένη και ταπεινωμένη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες

... «Η ανασφάλεια έχει καλύψει σαν τέφρα τη χώρα (...) Τα αίτια αυτής της ανασφάλειας, που έχει αρχίσει να γίνεται φόβος, δεν είναι η κρίση, δεν είναι η καγκελάριος Μέρκελ, δεν είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν είναι οι σπεκουλαδόροι ούτε η ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης.
• Είναι οι μαθητευόμενοι μάγοι της εξουσίας, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα μέλη της κυβέρνησης που επιδεικνύουν έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό»...

Λέει ο Μπακουνάκης στο χτεσινό ΒΗΜΑ

Είναι όλη αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης, η απαρέσκεια, η σιχαμάρα για το πολιτικό σύστημα, τους διαπλεκόμενους και τα τσιράκια τους.

Είναι η σιγουριά πως ότι και να κάνει ο λαός, τα λαμόγια υπάρχουν, θα οικονομήσουν και από τη κρίση με την ανοχή και τη συνεργασία όλου του συστήματος, πολιτικούς, παπαγαλάκια δημοσιογράφους, μεγαλοότιθέλεις κλπ.

Είναι αυτή η αηδία που προκαλούν όλοι αυτοί οι δήθεν υπερπατριώτες, που παραφουσκωμένοι, σκασμένοι, από όσα έχουν φάει, προκαλούν τώρα θρασύτατα, μιλώντας για θυσίες των άλλων.

Είναι ο θυμός για την ατιμωρησία που επικρατεί.

Είναι αυτή η γελοιότητα που αποπνέει ο "υπάρχουν τα λεφτά", με τα αποτυχημένα επικοινωνιακά του παιχνίδια..

Είναι η ανικανότητα για κάτι σοβαρό εκτός από απλά εισπρακτικά μέτρα..

Είναι όλη αυτή η διαφθορά που όλοι μας ζούμε στη καθημερινότητα μας..

Είναι όλα αυτά τα απαράδεκτα των συντεχνιών που βλέπουμε..

Είναι γιατί όλοι μας ξέρουμε τι αδιόρθωτος σκατολαός είμαστε..

λέω εγώ