Σάββατο 27 Ιουνίου 2015
Σπ. Λυκούδης Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος
Σπ. Λυκούδης
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος. Αλλά το δράμα αυτό δεν παίζεται με πραγματικούς όρους. Πρόκειται για ένα θέατρο σκιών με ψευδή διλήμματα και με διχαστικούς όρους.
Ο ελληνικός λαός δεν καλείται να αποφασίσει για κάποια τελική και ολοκληρωμένη πρόταση των θεσμών ώστε να έχει μπροστά του μια καθαρή επιλογή. Ούτε καν το κείμενο υπάρχει! Καλείται να αποφασίσει στην ουσία για μια φοβισμένη, ευθυνόφοβη, με τυχοδιωκτικές τακτικές και γιαυτό επικίνδυνη κυβέρνηση που επί μήνες τώρα επιδίδεται σε μια παραπλανητική και ασύστολη προπαγάνδα, μεταξύ ρήξης και συμφωνίας, για να επιστρέψει οίκοθεν με ένα παραπλανητικό και πάλι ερώτημα, το οποίο η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει και το οποίο εναποθέτει με περισσή ανευθυνότητα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αν και εκλέχτηκε (ΚΑΙ με τον καλπονοθευτικό νόμο – ας μην το ξεχνάμε) για να κρατήσει τη χώρα εντός του ευρώ και να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία.
Αντί για συνεννόηση και αξιοποίηση της καλής αρχικής θέλησης όλων στο εσωτερικό και το εξωτερικό προτίμησε την περιφορά των φαντασιώσεών της, την εμμονή της στα ψέματα και τα ανέφικτα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Έπεσε στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της, έχασε πολύτιμο χρόνο στις επικοινωνιακές πομφόλυγες, αερολογούσε περί «σκληρής» διαπραγμάτευσης για να καταλήξει τελικά στο δικό της διαβόητο κείμενο των 47 σελίδων και των 8 δις. ευρώ, της ύφεσης και της φτώχειας, στο δικό της επαχθές, επώδυνο και επονείδιστο Μνημόνιο, γιατί το άλλο όπως γνωρίζετε θα το κουρέλιαζε μέσα σε μια μέρα στην πλατεία Συντάγματος.
Αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, ότι για να υφαρπάσει την εξουσία, να διορίσει τα δικά της παιδιά παντού, να χτίσει το δικό της κομματικό και πελατειακό κράτος, να επιβάλλει τις δικές της αυταρχικές πρακτικές διακυβέρνησης, να κυκλοφορήσει τη δική της ολοκληρωτική αντίληψη, την παρωχημένη, αυτή που η ιστορία έριξε στον κάλαθο των αχρήστων, στα ιστορικά αζήτητα, και στην περιφρόνηση του δημοκρατικού κόσμου δεν δίστασε να εξαπατήσει και να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό. Δεν θέλησε να παραδεχτεί ότι η κρίση έφερε τα Μνημόνια και όχι το αντίθετο. Δεν θέλησε να δει, και δεν είναι η μόνη βέβαια, ότι δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε πλέον με τις παλαιές μεθόδους, με τους παλαιούς τρόπους, με τα δανεικά, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς δίκαιο επιμερισμό των θυσιών.
Ο Πρωθυπουργός μάς είχε πληροφορήσει προ ολίγων εβδομάδων ότι μόλις άρχιζε «η πραγματική διαπραγμάτευση». Προφανώς στο προηγούμενο διάστημα κυνηγούσε χίμαιρες και αέρα.
Λησμόνησε, τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν δέχτηκε την επέκταση του «τρέχοντος προγράμματος» (δηλαδή του Μνημονίου), άφησε τα χρήματα να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μάλιστα επωμίστηκε την «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων με περισσή έπαρση «για πρώτη φορά».
Εξάντλησε όλο το αρχικό κεφάλαιο καλής θέλησης των εταίρων. Έχασε φίλους και υποστήριξη.
Εξαρχής ήμασταν μεταξύ εκείνων που δεν έπαυαν να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι σχέδιο διαπραγμάτευσης δεν υπήρξε ποτέ. Ότι η αλλοπρόσαλλη και (ακατ)ανόητη τακτική θα οδηγούσε σε πολλαπλά αδιέξοδα και επικίνδυνα διλήμματα. Τώρα, η κυβέρνηση έχει βάλει την τελευταία σφαίρα στη θαλάμη της ιδιόρρυθμης ελληνο-ρωσικής ρουλέτας, που είτε από άλλες σκέψεις είτε από απελπισία, παίζει τόσο καιρό, και σήμερα πατάει την σκανδάλη. Η απειλή αυτοκτονίας με την μεταφορά των ευθυνών στους πολίτες είναι η τελευταία σκηνή της σαπουνόπερας, ο τελευταίος σπασμός.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τίμημα είναι βαρύτατο.
Προφανώς ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί ή αγνοεί τους κινδύνους για την τύχη της χώρας και την πλήρη καταστροφή στην οποία την οδηγεί.
Ουδόλως ενδιαφέρεται (παρά τα περί του αντιθέτου ισχυριζόμενος) για την τύχη των φτωχών, των ανέργων, του ιδιωτικού τομέα, των χειμαζόμενων μικρο-μεσαίων στρωμάτων. Έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και ύφεση και κάθε μέρα ο λογαριασμός της αριστερής λιτότητας ανεβαίνει.
Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα είναι η πολιτική επιβίωση, η συναλλαγή με το αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό μωσαϊκό, η προστασία της συντεχνιακής κρατικής του βάσης και της εκλογικής του πελατείας. Παραπλανά ασύστολα τους χαμηλοσυνταξιούχους που οι «κακοί, ανάλγητοι, εγκληματίες και άσπλαχνοι» εταίροι μας, επιβουλεύονται το γλίσχρο εισόδημά τους, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση πρότεινε «σκληρότατα» μέτρα 47 σελίδων.
Έχουμε βεβαίως βγάλει όλοι τα συμπεράσματά μας για την αδιαλλαξία των δανειστών αλλά αυτό δεν αθωώνει την κυβέρνηση, δεν εξαφανίζει την πολιτική της ανικανότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ποια είναι η σημερινή εικόνα της χώρας;
Μία οικονομία ήδη σε παράλυση, με την ανεργία στα ύψη, με τις καταθέσεις να έχουν κάνει φτερά, με την ανησυχία, την απογοήτευση και το φόβο της κατάρρευσης να κυριαρχεί, με τη «Συμμορία της Δραχμής» να σηκώνει κεφάλι, με τον κόσμο να κάνει ουρά σε ΑΤΜ, φούρνους και σούπερ μάρκετ. Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα!
Ποιο ήταν αλήθεια το πεντάμηνο που πέρασε άκαρπο;
Η κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και τις αυταπάτες της, αυτές που αφειδώς σκόρπισε γύρω της σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να φαίνεται ότι επιθυμούσαν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό «κουρέλιασμα» του Μνημονίου αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, και με βαρύ κόστος, που θα έσωζε τα προσχήματα. Είχε εξαφανιστεί πλέον και ο τελευταίος απόηχος από τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Χορεύαμε κάθε μέρα τον χορό του Ζαλόγγου.
Η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των Ευρωπαίων εταίρων μας είναι πρωτοφανής. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας, της έλλειψης οποιασδήποτε στρατηγικής και της επικοινωνιακής αναίδειας της κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, σε αυτόν που θα θέλαμε κι όχι σε αυτόν που είναι μπροστά μας. Κι αυτός που είναι μπροστά μας μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν μπορούμε να επανέλθουμε στον χαμένο παράδεισο και στη φενάκη της πλαστής πραγματικότητας. Ο κόσμος που έχουμε μπροστά μας απαιτεί κοινή εθνική προσπάθεια, απαιτεί θυσίες αλλά με προοπτική ώστε να τεθεί σε νέα βάση ένα νέο ξεκίνημα.
Αντί για αυτά τα αυτονόητα που σε άλλα κράτη ακολούθησαν οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να παραμερίσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές, για να βγουν από την κρίση, εμείς επιδοθήκαμε δια μανίας στην αυτοκαταστροφή και τις τάσεις αυτοκτονίας βαδίζοντας στον γκρεμό, μοιραίοι και άβουλοι.
Έχει τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση γι αυτήν την τελική ώθηση προς τον γκρεμό και την παρακμή. Σε αγαστή συνεργασία με τους εθνικολαϊκιστές, με τους απανταχού ψεκασμένους.
Δεν θα πρέπει, όμως, να της επιτρέψουμε να οδηγήσει τη χώρα, αυτή η «πρώτη φορά» αριστερά στην οριστική διάλυση με πρόσχημα την προσφυγή στη δημοκρατική ετυμηγορία του λαού, ενώ στην ουσία του ζητά να πατήσει την σκανδάλη για την αυτοκτονία του, για την αποξένωσή του από την ευρωπαϊκή οικογένεια μέσα στην οποία ωρίμασε, μέσα στην οποία και με τη δική της βοήθεια κατάφερε να αλλάξει πορεία, να αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της χώρας, να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες, μέσα στις προηγμένες και σύγχρονες χώρες της Ευρώπης και της Δύσης.
Αυτός ο προσανατολισμός της χώρας που την έκανε ισχυρή, που την έβγαλε από τη μιζέρια και την απομόνωσή της κινδυνεύει σήμερα με την άφρονα πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για Δημοψήφισμα με συνοπτικές διαδικασίες, με ελάχιστο χρόνο για να γίνει ουσιαστικός διάλογος και να καταλάβει ο λαός το πραγματικό διακύβευμα μιας πολιτικά επικίνδυνης και διχαστικής αναμέτρησης. Υπάρχει απόλυτη ιστορική ευθύνη της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης βουτηγμένης δυστυχώς μέχρι το λαιμό σε λαϊκιστικούς παροξυσμούς και σε μάγκικη αυτοκαταστροφή με άσματα ηρωικά και πένθιμα. Κι όλα αυτά γιατί; Για να σώσουν ίσως τη δική τους πολιτική επιβίωση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τo Ποτάμι από την πρώτη στιγμή έκρουσε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου, τον κώδωνα των αδιεξόδων. Δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι εδώ που οδήγησε τα πράγματα η κυβέρνηση ακόμη και μια κακή και επώδυνη συμφωνία ήταν προτιμότερη από τη μη συμφωνία. Διότι, σήμερα το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν είναι αυτό που παραπλανητικά θέτει η κυβέρνηση αλλά το αληθινό, δηλαδή «Ευρώ και Ευρώπη ή Δραχμή και Μπανανία»;
Το ερώτημα για τον ελληνικό λαό δεν είναι αν θα παραμείνει στις οικονομικές του δυσκολίες, αλλά αν θα χάσει το 50% του εισοδήματός του, το ερώτημα είναι αν θέλει να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης, στο σπίτι του ή αν θέλει να περιπλανηθεί σε άγνωστους τόπους ή να δοκιμάσει «εναλλακτικές» λύσεις που αφειδώς και απερίσκεπτα προσφέρονται χωρίς να διευκρινίζονται.
Το ερώτημα για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες είναι αν θέλουν, έστω με δυσκολίες να προχωρήσουν μπροστά ή να γυρίσουν 50 χρόνια πίσω, στη νεολιθική οικονομικά εποχή. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ένα από τα εγκλήματα της κυβέρνησης αυτής είναι ότι η στάση της και η διαπραγματευτική της πορεία συντελέστηκε σε στημένες συνθήκες «πολέμου» με τους φίλους και εταίρους μας, που όσα λάθη κι αν έκαναν – και έκαναν – όσο σκληρή στάση κι αν κράτησαν – και κράτησαν με αδιαλλαξία – δεν παύουν να είναι οι μόνοι εταίροι μας που μαζί τους καλούμαστε να λύσουμε τα προβλήματα, να χτίσουμε το μέλλον το δικό μας και της Ευρώπης. Είναι εγκληματικό λάθος να συμπαρατάσσεται η κυβέρνηση μέσα στη χώρα μας με τις πιο ευρωσκεπτικιστικές και καταστροφικές εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις.
Εμείς σηκώνουμε το γάντι αυτής της ανήθικης πολιτικά και καταστροφικής πρόκλησης.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από δημοψήφισμα. Από εθνική συνεννόηση έχει ανάγκη.
Αλλά εάν η Βουλή ψηφίσει για δημοψήφισμα, θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή μας στο ευρώ και την Ευρώπη, το σπίτι μας
Για τα παιδιά μας, για το μέλλον.
Για να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη.
Καλούμε όλες τις δημοκρατικές, προοδευτικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας να συμπαραταχτούν σε έναν μεγάλο αγώνα που θα θέσει τέρμα στον παράλογο κατήφορο της χώρας.
Να παραμείνουμε μέσα στο Ευρώ και μέσα στην Ευρώπη.
Να μην επιτρέψουμε την κατολίσθηση της χώρας στην χρεοκοπία, τη φτώχεια, σε ένα κράτος – παρία, σε μία ταραγμένη γωνιά.
Κύριε Πρωθυπουργέ η καμπάνα χτυπάει για όλους και για εσάς. Θα είστε ο μοιραίος πρωθυπουργός της καταστροφής, της φτώχειας και της απομόνωσης της χώρας; Δεν έχετε το δικαίωμα να παίξετε στα ζάρια το μέλλον της χώρας, παίξτε το δικό σας. Δεν θα σας ακολουθήσουμε. Και να μην ξεχνάτε πόσο λεπτή είναι η γραμμή όπου χωρίζει το «πρώτη φορά αριστερά» με το εφιαλτικό «ποτέ ξανά αριστερά».
Ο ελληνικός λαός είναι ώριμος και θα αρνηθεί να παίξει τη ρωσική ρουλέτα που τον υποχρεώνετε να παίξει.
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος. Αλλά το δράμα αυτό δεν παίζεται με πραγματικούς όρους. Πρόκειται για ένα θέατρο σκιών με ψευδή διλήμματα και με διχαστικούς όρους.
Ο ελληνικός λαός δεν καλείται να αποφασίσει για κάποια τελική και ολοκληρωμένη πρόταση των θεσμών ώστε να έχει μπροστά του μια καθαρή επιλογή. Ούτε καν το κείμενο υπάρχει! Καλείται να αποφασίσει στην ουσία για μια φοβισμένη, ευθυνόφοβη, με τυχοδιωκτικές τακτικές και γιαυτό επικίνδυνη κυβέρνηση που επί μήνες τώρα επιδίδεται σε μια παραπλανητική και ασύστολη προπαγάνδα, μεταξύ ρήξης και συμφωνίας, για να επιστρέψει οίκοθεν με ένα παραπλανητικό και πάλι ερώτημα, το οποίο η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει και το οποίο εναποθέτει με περισσή ανευθυνότητα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αν και εκλέχτηκε (ΚΑΙ με τον καλπονοθευτικό νόμο – ας μην το ξεχνάμε) για να κρατήσει τη χώρα εντός του ευρώ και να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία.
Αντί για συνεννόηση και αξιοποίηση της καλής αρχικής θέλησης όλων στο εσωτερικό και το εξωτερικό προτίμησε την περιφορά των φαντασιώσεών της, την εμμονή της στα ψέματα και τα ανέφικτα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Έπεσε στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της, έχασε πολύτιμο χρόνο στις επικοινωνιακές πομφόλυγες, αερολογούσε περί «σκληρής» διαπραγμάτευσης για να καταλήξει τελικά στο δικό της διαβόητο κείμενο των 47 σελίδων και των 8 δις. ευρώ, της ύφεσης και της φτώχειας, στο δικό της επαχθές, επώδυνο και επονείδιστο Μνημόνιο, γιατί το άλλο όπως γνωρίζετε θα το κουρέλιαζε μέσα σε μια μέρα στην πλατεία Συντάγματος.
Αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, ότι για να υφαρπάσει την εξουσία, να διορίσει τα δικά της παιδιά παντού, να χτίσει το δικό της κομματικό και πελατειακό κράτος, να επιβάλλει τις δικές της αυταρχικές πρακτικές διακυβέρνησης, να κυκλοφορήσει τη δική της ολοκληρωτική αντίληψη, την παρωχημένη, αυτή που η ιστορία έριξε στον κάλαθο των αχρήστων, στα ιστορικά αζήτητα, και στην περιφρόνηση του δημοκρατικού κόσμου δεν δίστασε να εξαπατήσει και να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό. Δεν θέλησε να παραδεχτεί ότι η κρίση έφερε τα Μνημόνια και όχι το αντίθετο. Δεν θέλησε να δει, και δεν είναι η μόνη βέβαια, ότι δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε πλέον με τις παλαιές μεθόδους, με τους παλαιούς τρόπους, με τα δανεικά, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς δίκαιο επιμερισμό των θυσιών.
Ο Πρωθυπουργός μάς είχε πληροφορήσει προ ολίγων εβδομάδων ότι μόλις άρχιζε «η πραγματική διαπραγμάτευση». Προφανώς στο προηγούμενο διάστημα κυνηγούσε χίμαιρες και αέρα.
Λησμόνησε, τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν δέχτηκε την επέκταση του «τρέχοντος προγράμματος» (δηλαδή του Μνημονίου), άφησε τα χρήματα να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μάλιστα επωμίστηκε την «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων με περισσή έπαρση «για πρώτη φορά».
Εξάντλησε όλο το αρχικό κεφάλαιο καλής θέλησης των εταίρων. Έχασε φίλους και υποστήριξη.
Εξαρχής ήμασταν μεταξύ εκείνων που δεν έπαυαν να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι σχέδιο διαπραγμάτευσης δεν υπήρξε ποτέ. Ότι η αλλοπρόσαλλη και (ακατ)ανόητη τακτική θα οδηγούσε σε πολλαπλά αδιέξοδα και επικίνδυνα διλήμματα. Τώρα, η κυβέρνηση έχει βάλει την τελευταία σφαίρα στη θαλάμη της ιδιόρρυθμης ελληνο-ρωσικής ρουλέτας, που είτε από άλλες σκέψεις είτε από απελπισία, παίζει τόσο καιρό, και σήμερα πατάει την σκανδάλη. Η απειλή αυτοκτονίας με την μεταφορά των ευθυνών στους πολίτες είναι η τελευταία σκηνή της σαπουνόπερας, ο τελευταίος σπασμός.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τίμημα είναι βαρύτατο.
Προφανώς ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί ή αγνοεί τους κινδύνους για την τύχη της χώρας και την πλήρη καταστροφή στην οποία την οδηγεί.
Ουδόλως ενδιαφέρεται (παρά τα περί του αντιθέτου ισχυριζόμενος) για την τύχη των φτωχών, των ανέργων, του ιδιωτικού τομέα, των χειμαζόμενων μικρο-μεσαίων στρωμάτων. Έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και ύφεση και κάθε μέρα ο λογαριασμός της αριστερής λιτότητας ανεβαίνει.
Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα είναι η πολιτική επιβίωση, η συναλλαγή με το αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό μωσαϊκό, η προστασία της συντεχνιακής κρατικής του βάσης και της εκλογικής του πελατείας. Παραπλανά ασύστολα τους χαμηλοσυνταξιούχους που οι «κακοί, ανάλγητοι, εγκληματίες και άσπλαχνοι» εταίροι μας, επιβουλεύονται το γλίσχρο εισόδημά τους, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση πρότεινε «σκληρότατα» μέτρα 47 σελίδων.
Έχουμε βεβαίως βγάλει όλοι τα συμπεράσματά μας για την αδιαλλαξία των δανειστών αλλά αυτό δεν αθωώνει την κυβέρνηση, δεν εξαφανίζει την πολιτική της ανικανότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ποια είναι η σημερινή εικόνα της χώρας;
Μία οικονομία ήδη σε παράλυση, με την ανεργία στα ύψη, με τις καταθέσεις να έχουν κάνει φτερά, με την ανησυχία, την απογοήτευση και το φόβο της κατάρρευσης να κυριαρχεί, με τη «Συμμορία της Δραχμής» να σηκώνει κεφάλι, με τον κόσμο να κάνει ουρά σε ΑΤΜ, φούρνους και σούπερ μάρκετ. Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα!
Ποιο ήταν αλήθεια το πεντάμηνο που πέρασε άκαρπο;
Η κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και τις αυταπάτες της, αυτές που αφειδώς σκόρπισε γύρω της σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να φαίνεται ότι επιθυμούσαν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό «κουρέλιασμα» του Μνημονίου αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, και με βαρύ κόστος, που θα έσωζε τα προσχήματα. Είχε εξαφανιστεί πλέον και ο τελευταίος απόηχος από τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Χορεύαμε κάθε μέρα τον χορό του Ζαλόγγου.
Η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των Ευρωπαίων εταίρων μας είναι πρωτοφανής. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας, της έλλειψης οποιασδήποτε στρατηγικής και της επικοινωνιακής αναίδειας της κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, σε αυτόν που θα θέλαμε κι όχι σε αυτόν που είναι μπροστά μας. Κι αυτός που είναι μπροστά μας μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν μπορούμε να επανέλθουμε στον χαμένο παράδεισο και στη φενάκη της πλαστής πραγματικότητας. Ο κόσμος που έχουμε μπροστά μας απαιτεί κοινή εθνική προσπάθεια, απαιτεί θυσίες αλλά με προοπτική ώστε να τεθεί σε νέα βάση ένα νέο ξεκίνημα.
Αντί για αυτά τα αυτονόητα που σε άλλα κράτη ακολούθησαν οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να παραμερίσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές, για να βγουν από την κρίση, εμείς επιδοθήκαμε δια μανίας στην αυτοκαταστροφή και τις τάσεις αυτοκτονίας βαδίζοντας στον γκρεμό, μοιραίοι και άβουλοι.
Έχει τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση γι αυτήν την τελική ώθηση προς τον γκρεμό και την παρακμή. Σε αγαστή συνεργασία με τους εθνικολαϊκιστές, με τους απανταχού ψεκασμένους.
Δεν θα πρέπει, όμως, να της επιτρέψουμε να οδηγήσει τη χώρα, αυτή η «πρώτη φορά» αριστερά στην οριστική διάλυση με πρόσχημα την προσφυγή στη δημοκρατική ετυμηγορία του λαού, ενώ στην ουσία του ζητά να πατήσει την σκανδάλη για την αυτοκτονία του, για την αποξένωσή του από την ευρωπαϊκή οικογένεια μέσα στην οποία ωρίμασε, μέσα στην οποία και με τη δική της βοήθεια κατάφερε να αλλάξει πορεία, να αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της χώρας, να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες, μέσα στις προηγμένες και σύγχρονες χώρες της Ευρώπης και της Δύσης.
Αυτός ο προσανατολισμός της χώρας που την έκανε ισχυρή, που την έβγαλε από τη μιζέρια και την απομόνωσή της κινδυνεύει σήμερα με την άφρονα πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για Δημοψήφισμα με συνοπτικές διαδικασίες, με ελάχιστο χρόνο για να γίνει ουσιαστικός διάλογος και να καταλάβει ο λαός το πραγματικό διακύβευμα μιας πολιτικά επικίνδυνης και διχαστικής αναμέτρησης. Υπάρχει απόλυτη ιστορική ευθύνη της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης βουτηγμένης δυστυχώς μέχρι το λαιμό σε λαϊκιστικούς παροξυσμούς και σε μάγκικη αυτοκαταστροφή με άσματα ηρωικά και πένθιμα. Κι όλα αυτά γιατί; Για να σώσουν ίσως τη δική τους πολιτική επιβίωση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τo Ποτάμι από την πρώτη στιγμή έκρουσε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου, τον κώδωνα των αδιεξόδων. Δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι εδώ που οδήγησε τα πράγματα η κυβέρνηση ακόμη και μια κακή και επώδυνη συμφωνία ήταν προτιμότερη από τη μη συμφωνία. Διότι, σήμερα το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν είναι αυτό που παραπλανητικά θέτει η κυβέρνηση αλλά το αληθινό, δηλαδή «Ευρώ και Ευρώπη ή Δραχμή και Μπανανία»;
Το ερώτημα για τον ελληνικό λαό δεν είναι αν θα παραμείνει στις οικονομικές του δυσκολίες, αλλά αν θα χάσει το 50% του εισοδήματός του, το ερώτημα είναι αν θέλει να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης, στο σπίτι του ή αν θέλει να περιπλανηθεί σε άγνωστους τόπους ή να δοκιμάσει «εναλλακτικές» λύσεις που αφειδώς και απερίσκεπτα προσφέρονται χωρίς να διευκρινίζονται.
Το ερώτημα για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες είναι αν θέλουν, έστω με δυσκολίες να προχωρήσουν μπροστά ή να γυρίσουν 50 χρόνια πίσω, στη νεολιθική οικονομικά εποχή. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ένα από τα εγκλήματα της κυβέρνησης αυτής είναι ότι η στάση της και η διαπραγματευτική της πορεία συντελέστηκε σε στημένες συνθήκες «πολέμου» με τους φίλους και εταίρους μας, που όσα λάθη κι αν έκαναν – και έκαναν – όσο σκληρή στάση κι αν κράτησαν – και κράτησαν με αδιαλλαξία – δεν παύουν να είναι οι μόνοι εταίροι μας που μαζί τους καλούμαστε να λύσουμε τα προβλήματα, να χτίσουμε το μέλλον το δικό μας και της Ευρώπης. Είναι εγκληματικό λάθος να συμπαρατάσσεται η κυβέρνηση μέσα στη χώρα μας με τις πιο ευρωσκεπτικιστικές και καταστροφικές εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις.
Εμείς σηκώνουμε το γάντι αυτής της ανήθικης πολιτικά και καταστροφικής πρόκλησης.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από δημοψήφισμα. Από εθνική συνεννόηση έχει ανάγκη.
Αλλά εάν η Βουλή ψηφίσει για δημοψήφισμα, θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή μας στο ευρώ και την Ευρώπη, το σπίτι μας
Για τα παιδιά μας, για το μέλλον.
Για να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη.
Καλούμε όλες τις δημοκρατικές, προοδευτικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας να συμπαραταχτούν σε έναν μεγάλο αγώνα που θα θέσει τέρμα στον παράλογο κατήφορο της χώρας.
Να παραμείνουμε μέσα στο Ευρώ και μέσα στην Ευρώπη.
Να μην επιτρέψουμε την κατολίσθηση της χώρας στην χρεοκοπία, τη φτώχεια, σε ένα κράτος – παρία, σε μία ταραγμένη γωνιά.
Κύριε Πρωθυπουργέ η καμπάνα χτυπάει για όλους και για εσάς. Θα είστε ο μοιραίος πρωθυπουργός της καταστροφής, της φτώχειας και της απομόνωσης της χώρας; Δεν έχετε το δικαίωμα να παίξετε στα ζάρια το μέλλον της χώρας, παίξτε το δικό σας. Δεν θα σας ακολουθήσουμε. Και να μην ξεχνάτε πόσο λεπτή είναι η γραμμή όπου χωρίζει το «πρώτη φορά αριστερά» με το εφιαλτικό «ποτέ ξανά αριστερά».
Ο ελληνικός λαός είναι ώριμος και θα αρνηθεί να παίξει τη ρωσική ρουλέτα που τον υποχρεώνετε να παίξει.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015
Έκρηξη Ρέντσι: Αν αυτή είναι η Ευρώπη σας, κρατήστε την
Σύνοδος Κορυφής
«Αν αυτή είναι η ιδέα σας για την Ευρώπη, κρατήστε την. Δώστε μας αλληλεγγύη, ή σταματήστε να χαραμίζετε το χρόνο μας», δήλωσε εξοργισμένος ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι αντιδρώντας στην αδυναμία των κρατών – μελών της ΕΕ να φτάσουν σε μια τελική συμφωνία για τη μετεγκατάσταση 40,000 προσφύγων από την Ιταλία και την Ελλάδα σε άλλες χώρες.
«Αν δεν συμφωνείτε για 40.000 ανθρώπους, δεν αξίζετε να αποκαλείστε Ευρωπαίοι», φέρεται να πρόσθεσε ο Ιταλός πρωθυπουργός στους ευρωπαίους ηγέτες, κυρίως από τις ανατολικοευρωπαϊκές και κεντροευρωπαϊκές χώρες.
Οι 28 συμφώνησαν επί της αρχής στην μετεγκατάσταση 40,000 προσφύγων σε βάθος δύο ετών, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια «κενή» συμφωνία καθώς δεν κατέληξαν σε συμφωνία για το αν η συμμετοχή των χωρών θα είναι υποχρεωτική, όπως αρχικά είχε προτείνει η Κομισιόν, με τις χώρες που αντιδρούν να ζητούν η συμμετοχή στην ανάληψη ευθυνών να είναι εθελοντική.tvxs
Πρωτοφανής επίθεση και απειλές στον Αρκά για σκίτσο-σχόλιο για την κυβέρνηση
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ
Πρωτοφανής επίθεση και απειλές στον Αρκά για σκίτσο-σχόλιο για την κυβέρνηση -Τον κατηγορούν πως χρηματίζεται!
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015
Ρατσιστικό παραλήρημα Χαϊκάλη – Παππά στην Βουλή
Με το σκίσιμο του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια από τονΧρήστο Παππά ολοκλήρωσε το παραλήρημα της στη Βουλή η Χρυσή Αυγή.
Επιτέθηκε επίσης στην κυβέρνηση, αλλά και προσωπικά στην αναπληρώτρια υπουργό Μετανάστευσης Τασία Χριστοδουλοπούλου διαμηνύοντας ότι η Χρυσή Αυγή γράφει στα υποδήματα της τον «λαθρονόμο».
Αίσθηση προκάλεσε την ίδια στιγμή και η τοποθέτηση του Παύλου Χαϊκάλη. Ο βουλευτής των ΑΝΕΛ κλείνοντας την τοποθέτηση του δήλωσε «Έλληνας δεν γίνεσαι γεννιέσαι» ενώ επικαλέστηκε όπως και ο Χρήστος Παππάς δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία Αλβανοίπου κάνουν τη θητεία του στον ελληνικό στρατό εμφανίζονται σε φωτογραφία να κάνουν το σήμα του αλβανικού αετού.
Αριστούχος με όνειρο τη Νομική και οργή για το σχολείο. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι έφηβος;
Διαβάστε περισσότερα: Πανελλήνιες 2015: Αριστούχος με όνειρο τη Νομική και οργή για το σχολείο. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι έφηβος; - iPaideia.gr
Με 19.219 μόρια "ταξιδεύει" στη Νομική Αθηνών και ανεβαίνει το πρώτο σκαλί των υψηλών στόχων του. Τι κράτησε από τις Πανελλήνιες και τι θέλει να ξεχάσει; Ο αριστούχος Σωτήρης Βαζίμας περιγράφει την άλλη όψη της δημόσιας Παιδείας "για γέλια και για κλάματα"
Με συνολικά 19.219 μόρια και αρκετή δόση αυτοπεποίθησης, αδημονεί για τη στιγμή που θα καθίσει στα έδρανα της Νομικής Αθηνών επί της οδού Μασσαλίας και αναλύει στο NEWS 247 τους πιθανούς λόγους που απομακρύνθηκε από το «στρογγυλό» 20 στη βαθμολογία του. «Αν και ο Θουκυδίδης ήταν απαιτητικός, είχα κάνει πολλή δουλειά. Ανέκαθεν είχα υπερβάλλοντα ζήλο για τα Αρχαία, κυρίως, για λόγους προσωπικής καλλιέργειας. Όμως πρέπει να έκανα κάποια λάθη στη δεύτερη περίοδο του άγνωστου κειμένου».
Στην Ιστορία δεν πτοήθηκε με το ερώτημα από τον Πρόλογο του βιβλίου - αν και παραδέχεται ότι σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα - ενώ παρέμεινε ψύχραιμος όταν πήρε στα χέρια του τα θέματα της Βιολογίας Γενικής Παιδείας, που φέτος για πρώτη φορά απαιτούσαν περισσότερο κριτική σκέψη και ορθή επίλυση ασκήσεων, παρά ανάλυση θεωρίας. «Όσο για την Έκθεση, τι να πω; Πάντα στο φροντιστήριο, έγραφα σχεδόν 20. Το 16.6 μου φαίνεται πολύ χαμηλός βαθμός για το μέγεθος της προετοιμασίας μου, αλλά γνωρίζω ότι είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση των βαθμολογητών, οπότε και δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το ίδιο εν μέρει ισχύει και για τη Λογοτεχνία. Όσο για τα Λατινικά, δεν ξέρω από πού ακριβώς μπορεί να αφαιρέθηκαν οι 0,2 μονάδες».
Στο φαύλο κύκλο των φετινών Πανελληνίων με τα περισσότερο απαιτητικά θέματα των τελευταίων ετών, την κάθετη πτώση των αριστούχων και τα συνεχή δημοσιεύματα για «βουτιά» στις μαθητικές αποδόσεις, ο Σωτήρης Βαζίμας έχει την απάντηση: «Δεν τρομοκρατήθηκα καθόλου. Δεν αλλοιώθηκα. Αλλά θέλει και κόπο και τρόπο. Τον τελευταίο χρόνο αποστασιοποιήθηκα τελείως από το σχολείο. Έκλεισα τα αυτιά μου, διέκοψα χόμπι και εξόδους και αφοσιώθηκα στον εαυτό μου. Πρωτίστως, για να αποδείξω σε όλους τι αξίζω. Δεν είχα όμως ποτέ υπερφίαλες φιλοδοξίες. Και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, δεν έλεγα τίποτα. Δεν έκανα προβλέψεις, δεν συζητούσα πολύ με καθηγητές και συμμαθητές μου. Ακόμη και οι γονείς μου δεν φοβήθηκαν στο άκουσμα των φετινών ιδιαίτερα σύνθετων θεμάτων. Ήξεραν τι έχουν δημιουργήσει. Γιατί κακά τα ψέματα, είμαι δημιούργημά τους».
Αποκλεισμένος από τη «σημαία» (αν και με 18.8 στην Α’ Λυκείου και 19.2 στη Β’ Λυκείου), με χαμηλότερους των επιδόσεών του βαθμούς στη Λογοτεχνία και την Ερευνητική Εργασία στα τετράμηνα, αλλά και με εκπαιδευτικό προσωπικό που στάθηκε κατώτερο των περιστάσεων και της απαιτητικής προετοιμασίας, ο Σωτήρης Βαζίμας επιμένει: «Μέσα από τις Πανελλήνιες, αντιλήφθηκα την ανικανότητα των σύγχρονων εκπαιδευτικών, την έλλειψη γνωστικού υποβάθρου και ευθυγράμμισης με τα νέα δεδομένα στις εξετάσεις, την αδυναμία μεταλαμπάδευσης της ύλης και τελικά, ότι δύσκολα καλλιεργείται η κριτική σκέψη στα σχολεία. Εντάξει, μπορεί να μην ισχύει για όλους τους καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον στο 50ο Λύκειο Σεπολίων, ισχύει για την πλειοψηφία. Ακόμη θυμάμαι να μου βάζουν 15 στη Λογοτεχνία στα τετράμηνα, χωρίς να ξέρω το γιατί. Και ακόμη θυμάμαι να κινδυνεύει να μείνει κόσμος στην ίδια τάξη, εξαιτίας καθηγητή που ενώ απουσίαζε όλη τη χρονιά στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας, έβαζε βαθμούς που κυμαίνονταν από το 8 έως το 15. Αυτό μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος λογικά;».
Ο ίδιος ωστόσο παραδέχεται, ότι η εμμονή πολλών καθηγητών του να του βάζουν μέτριους προφορικούς βαθμούς, τον έκανε πιο δυνατό και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος, η Δικαιοσύνη αποδίδεται σε αυτούς που το αξίζουν. «Πείσμωσα. Και θέλησα να αποδείξω σε όλους ότι είμαι εδώ. Γι’ αυτό και δεν κουράστηκα να προσπαθώ», λέει και συμπληρώνει ότι: «Οι Πανελλήνιες είναι μία σκληρή και επίπονη διαδικασία. Επενδύεις μάλιστα ένα τεράστιο χρηματικό κεφάλαιο και δεν γνωρίζεις αν θα κάνεις απόσβεση. Παλεύεις και όπου μπορείς, θα φτάσεις. Αν αντέξεις».
Τι τον κούρασε περισσότερο; «Το να πηγαίνω τζάμπα επτά ώρες στο σχολείο κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να μην πάρω απουσίες. Έπειτα, πέντε ώρες φροντιστήριο και άλλες τόσες προσωπικό ξενύχτι για προσωπική μελέτη. Τελικά, το να είσαι έφηβος σε αυτή τη χώρα, είναι πολύ δύσκολο».
Ήδη προετοιμάζει τις διακοπές του στη Νάξο με συμμαθητές του, ενώ προγραμματίζει ήδη τη ζωή του για τον επόμενο φοιτητικό Χειμώνα. «Θα ξεκινήσω πάλι ποδόσφαιρο που το είχα εγκαταλείψει, θα αφοσιωθώ στην ποίηση, τη λογοτεχνία και τις ξένες γλώσσες. Μου έλειψαν αυτά».
Όσο για το αν αγχώνεται για την οικονομική κατάσταση της χώρας και την υψηλή ανεργία ακόμη και στον κλάδο των δικηγόρων, ο Σωτήρης ξεκαθαρίζει: «Είμαι ακόμη ρομαντικός. Με ενδιαφέρει η Νομική σαν επιστήμη, για την συνεχή προσωπική μου βελτίωση, να αλλάξω κοσμοθεωρία και για την ενδελεχή καλλιέργεια του εαυτού μου. Δεν σκέφτομαι πεζά. Και δεν μπορώ να ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο δρόμος. Είμαι μικρός για να καθορίσω από τώρα τον ακριβή επαγγελματικό μου προσανατολισμό και το αν θα μείνω Ελλάδα ή αν θα επιλέξω κάποια χώρα του εξωτερικού για να εξελίξω τα όνειρά μου. Ο καθένας ζει με τις επιλογές του και τελικά πεθαίνει με αυτές»
Διαβάστε περισσότερα: Πανελλήνιες 2015: Αριστούχος με όνειρο τη Νομική και οργή για το σχολείο. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι έφηβος; - iPaideia.gr
«Ικανοποίηση και πολλές πίκρες. Αυτό θα θυμάμαι από το σχολείο και τις πανελλήνιες.
Απογοήτευση κυρίως για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, το επίπεδο της
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, του κόμπλεξ πολλών καθηγητών και για τον
τρόπο που σε αυτή τη χώρα αναδεικνύονται πάντα οι ανίκανοι (στη
διδασκαλία). Τελικά όμως, βγήκα πιο δυνατός. Και ό, τι κι αν γίνει,
πλέον ξέρω ότι θα βρω τον τρόπο να επιβιώνω».
Με 18.9 στα
απαιτητικά Αρχαία Κατεύθυνσης, 19.8 στα Λατινικά, 20 στην Ιστορία, 18.8
στο απόσπασμα του «Κρητικού» στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, 19.1 στη φετινή
«πρακτική και όχι θεωρητική» Βιολογία Γενικής Παιδείας 16.6 στο μάθημα
της Έκθεσης, ο Σωτήρης Βαζίμας πήρε επάξια από το μεσημέρι της Τρίτης (όταν και ανακοινώθηκαν οι βαθμοί σε όλα τα σχολεία)
το «εισιτήριο» για τη Νομική Αθηνών που είχε στόχο από μικρός. «Δεν
περίμενα τη χτεσινή ημέρα για να αθροίσω το σκορ μου. Άθροιζα τον εαυτό
μου σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Τι έκανα χτες, τι κάνω σήμερα
και πώς θα γίνω καλύτερος αύριο. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι θα τα
καταφέρω. Αγωνίστηκα πολύ. Τώρα απλά περιμένω τις βάσεις για επιβεβαίωση». Με συνολικά 19.219 μόρια και αρκετή δόση αυτοπεποίθησης, αδημονεί για τη στιγμή που θα καθίσει στα έδρανα της Νομικής Αθηνών επί της οδού Μασσαλίας και αναλύει στο NEWS 247 τους πιθανούς λόγους που απομακρύνθηκε από το «στρογγυλό» 20 στη βαθμολογία του. «Αν και ο Θουκυδίδης ήταν απαιτητικός, είχα κάνει πολλή δουλειά. Ανέκαθεν είχα υπερβάλλοντα ζήλο για τα Αρχαία, κυρίως, για λόγους προσωπικής καλλιέργειας. Όμως πρέπει να έκανα κάποια λάθη στη δεύτερη περίοδο του άγνωστου κειμένου».
Στην Ιστορία δεν πτοήθηκε με το ερώτημα από τον Πρόλογο του βιβλίου - αν και παραδέχεται ότι σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα - ενώ παρέμεινε ψύχραιμος όταν πήρε στα χέρια του τα θέματα της Βιολογίας Γενικής Παιδείας, που φέτος για πρώτη φορά απαιτούσαν περισσότερο κριτική σκέψη και ορθή επίλυση ασκήσεων, παρά ανάλυση θεωρίας. «Όσο για την Έκθεση, τι να πω; Πάντα στο φροντιστήριο, έγραφα σχεδόν 20. Το 16.6 μου φαίνεται πολύ χαμηλός βαθμός για το μέγεθος της προετοιμασίας μου, αλλά γνωρίζω ότι είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση των βαθμολογητών, οπότε και δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το ίδιο εν μέρει ισχύει και για τη Λογοτεχνία. Όσο για τα Λατινικά, δεν ξέρω από πού ακριβώς μπορεί να αφαιρέθηκαν οι 0,2 μονάδες».
Στο φαύλο κύκλο των φετινών Πανελληνίων με τα περισσότερο απαιτητικά θέματα των τελευταίων ετών, την κάθετη πτώση των αριστούχων και τα συνεχή δημοσιεύματα για «βουτιά» στις μαθητικές αποδόσεις, ο Σωτήρης Βαζίμας έχει την απάντηση: «Δεν τρομοκρατήθηκα καθόλου. Δεν αλλοιώθηκα. Αλλά θέλει και κόπο και τρόπο. Τον τελευταίο χρόνο αποστασιοποιήθηκα τελείως από το σχολείο. Έκλεισα τα αυτιά μου, διέκοψα χόμπι και εξόδους και αφοσιώθηκα στον εαυτό μου. Πρωτίστως, για να αποδείξω σε όλους τι αξίζω. Δεν είχα όμως ποτέ υπερφίαλες φιλοδοξίες. Και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, δεν έλεγα τίποτα. Δεν έκανα προβλέψεις, δεν συζητούσα πολύ με καθηγητές και συμμαθητές μου. Ακόμη και οι γονείς μου δεν φοβήθηκαν στο άκουσμα των φετινών ιδιαίτερα σύνθετων θεμάτων. Ήξεραν τι έχουν δημιουργήσει. Γιατί κακά τα ψέματα, είμαι δημιούργημά τους».
Το σχολείο για γέλια και για κλάματα
Τι είναι αυτό που ο Σωτήρης Βαζίμας πήρε μαζί του, εγκαταλείποντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; «Την απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών καθηγητών. Να φανταστείς, δεν πέρασα καν από το σχολείο να μάθω τα αποτελέσματα. Από άποψη. Επειδή βαθιά μέσα μου θεωρώ ότι την προσωπική μου επιτυχία την οφείλω στο φροντιστήριο και μόνο».Αποκλεισμένος από τη «σημαία» (αν και με 18.8 στην Α’ Λυκείου και 19.2 στη Β’ Λυκείου), με χαμηλότερους των επιδόσεών του βαθμούς στη Λογοτεχνία και την Ερευνητική Εργασία στα τετράμηνα, αλλά και με εκπαιδευτικό προσωπικό που στάθηκε κατώτερο των περιστάσεων και της απαιτητικής προετοιμασίας, ο Σωτήρης Βαζίμας επιμένει: «Μέσα από τις Πανελλήνιες, αντιλήφθηκα την ανικανότητα των σύγχρονων εκπαιδευτικών, την έλλειψη γνωστικού υποβάθρου και ευθυγράμμισης με τα νέα δεδομένα στις εξετάσεις, την αδυναμία μεταλαμπάδευσης της ύλης και τελικά, ότι δύσκολα καλλιεργείται η κριτική σκέψη στα σχολεία. Εντάξει, μπορεί να μην ισχύει για όλους τους καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον στο 50ο Λύκειο Σεπολίων, ισχύει για την πλειοψηφία. Ακόμη θυμάμαι να μου βάζουν 15 στη Λογοτεχνία στα τετράμηνα, χωρίς να ξέρω το γιατί. Και ακόμη θυμάμαι να κινδυνεύει να μείνει κόσμος στην ίδια τάξη, εξαιτίας καθηγητή που ενώ απουσίαζε όλη τη χρονιά στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας, έβαζε βαθμούς που κυμαίνονταν από το 8 έως το 15. Αυτό μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος λογικά;».
Ο ίδιος ωστόσο παραδέχεται, ότι η εμμονή πολλών καθηγητών του να του βάζουν μέτριους προφορικούς βαθμούς, τον έκανε πιο δυνατό και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος, η Δικαιοσύνη αποδίδεται σε αυτούς που το αξίζουν. «Πείσμωσα. Και θέλησα να αποδείξω σε όλους ότι είμαι εδώ. Γι’ αυτό και δεν κουράστηκα να προσπαθώ», λέει και συμπληρώνει ότι: «Οι Πανελλήνιες είναι μία σκληρή και επίπονη διαδικασία. Επενδύεις μάλιστα ένα τεράστιο χρηματικό κεφάλαιο και δεν γνωρίζεις αν θα κάνεις απόσβεση. Παλεύεις και όπου μπορείς, θα φτάσεις. Αν αντέξεις».
Τι τον κούρασε περισσότερο; «Το να πηγαίνω τζάμπα επτά ώρες στο σχολείο κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να μην πάρω απουσίες. Έπειτα, πέντε ώρες φροντιστήριο και άλλες τόσες προσωπικό ξενύχτι για προσωπική μελέτη. Τελικά, το να είσαι έφηβος σε αυτή τη χώρα, είναι πολύ δύσκολο».
Η άλλη μέρα ενός επιτυχόντα
Η άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής βρίσκει σήμερα τον 18χρονο μικρό αλλά θαυματουργό Σωτήρη στο χωριό του, την Λιμίνη Άρτας. «Έχω έρθει καιρό. Ήθελα να ηρεμήσω».Ήδη προετοιμάζει τις διακοπές του στη Νάξο με συμμαθητές του, ενώ προγραμματίζει ήδη τη ζωή του για τον επόμενο φοιτητικό Χειμώνα. «Θα ξεκινήσω πάλι ποδόσφαιρο που το είχα εγκαταλείψει, θα αφοσιωθώ στην ποίηση, τη λογοτεχνία και τις ξένες γλώσσες. Μου έλειψαν αυτά».
Όσο για το αν αγχώνεται για την οικονομική κατάσταση της χώρας και την υψηλή ανεργία ακόμη και στον κλάδο των δικηγόρων, ο Σωτήρης ξεκαθαρίζει: «Είμαι ακόμη ρομαντικός. Με ενδιαφέρει η Νομική σαν επιστήμη, για την συνεχή προσωπική μου βελτίωση, να αλλάξω κοσμοθεωρία και για την ενδελεχή καλλιέργεια του εαυτού μου. Δεν σκέφτομαι πεζά. Και δεν μπορώ να ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο δρόμος. Είμαι μικρός για να καθορίσω από τώρα τον ακριβή επαγγελματικό μου προσανατολισμό και το αν θα μείνω Ελλάδα ή αν θα επιλέξω κάποια χώρα του εξωτερικού για να εξελίξω τα όνειρά μου. Ο καθένας ζει με τις επιλογές του και τελικά πεθαίνει με αυτές»
Διαβάστε περισσότερα: Πανελλήνιες 2015: Αριστούχος με όνειρο τη Νομική και οργή για το σχολείο. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι έφηβος; - iPaideia.gr
Γυρίζουν στο ΕΣΥ οι «φακελάκηδες» γιατροί
Κατόρθωμα του νόμου Κατρούγκαλου
Επιστρέφουν
στα δημόσια νοσοκομεία οι κατηγορούενοι ως επίορκοι (=φακελάκηδες,
πλαστογράφοι, εκβιαστές κ.λπ.) γιατροί με το νόμο Κατρούγκαλου,
γράφει η σημερινή «Καθημερινή».
Λεπτομερέστερα, ο προηγούμενος νόμος του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης
κ. Κυρ. Μητσοτάκη όριζε ότι οι κατηγορούμενοι ως επίορκοι απομακρύνονταν αυτοδίκαια από τα νοσοκομεία παίρνοντας μέρος μόνο των αποδοχών τους, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους από τα Πειθαρχικά – κι έτσι είχαν απομακρυνθεί 900 γιατροί, ενώ η εκδίκαση γινόταν στοιχειωδώς γρήγορα.
Τώρα, ο νόμος του ίδιου υπουργού κ. Γιώργου Κατρούγκαλου (4325/2015) ορίζει ότι η απομάκρυνση του κατηγορούμενου γιατρού θα γίνει μόνο σε περίπτωση προφυλάκισης – κάτι εξαρετικά σπάνιο. Παράλληλα, τα Πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν (δεν έχει εκδοθεί ο νόμος που ορίζει τους προέδρους τους), ενώ αρκετά μέλη τους (δικαστικοί) βγαίνουν στη σύνταξη, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι γιατροί αυτής της κατηγορίας να ξανάρχονται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ.
Οι υποθέσεις αργούν μέχρι και δυο χρόνια.
Αντίθετα, ανάλογες υποθέσεις με γιατρούς του ιδιωτικού τομέα εκδικάζονται μέσα σε 2-3 μήνες.
γράφει η σημερινή «Καθημερινή».
Λεπτομερέστερα, ο προηγούμενος νόμος του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης
κ. Κυρ. Μητσοτάκη όριζε ότι οι κατηγορούμενοι ως επίορκοι απομακρύνονταν αυτοδίκαια από τα νοσοκομεία παίρνοντας μέρος μόνο των αποδοχών τους, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους από τα Πειθαρχικά – κι έτσι είχαν απομακρυνθεί 900 γιατροί, ενώ η εκδίκαση γινόταν στοιχειωδώς γρήγορα.
Τώρα, ο νόμος του ίδιου υπουργού κ. Γιώργου Κατρούγκαλου (4325/2015) ορίζει ότι η απομάκρυνση του κατηγορούμενου γιατρού θα γίνει μόνο σε περίπτωση προφυλάκισης – κάτι εξαρετικά σπάνιο. Παράλληλα, τα Πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν (δεν έχει εκδοθεί ο νόμος που ορίζει τους προέδρους τους), ενώ αρκετά μέλη τους (δικαστικοί) βγαίνουν στη σύνταξη, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι γιατροί αυτής της κατηγορίας να ξανάρχονται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ.
Οι υποθέσεις αργούν μέχρι και δυο χρόνια.
Αντίθετα, ανάλογες υποθέσεις με γιατρούς του ιδιωτικού τομέα εκδικάζονται μέσα σε 2-3 μήνες.
Athensvoice
Είναι αλήθεια?????
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015
Οι φίλοι μου πηγαίνουν στην πλατεία
Έχω φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Είναι πολύ θυμωμένοι με τους «άλλους». Αυτοί που κατεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της λιτότητας θεωρούν ότι οι συγκεντρώσεις με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» είναι απλώς αντικυβερνητικές και κρύβουν εμπάθεια εναντίον της Αριστεράς. Εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στη Βουλή με τη σφυρίχτρα πιστεύουν ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η ελληνική ευρωπαϊκή ταυτότητα και κινητοποιούνται για να πάρει το μήνυμα ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην παίξει με τον εθνικό στρατηγικό προσανατολισμό.
Έχω οργισμένους φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Άλλοι καταγγέλλουν τους εταίρους-πιστωτές για τη στάση τους και πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δέχεται εκβιασμό ακριβώς επειδή αμφισβήτησε το «δόγμα». Αλλοι έχουν απαυδήσει με την κυβέρνηση και πιστεύουν ότι μας καταστρέφει μέσα από τη σύγκρουση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι ειλικρινείς και κάπως μπερδεμένοι. Ας πούμε όταν ρωτάω έναν από τους πρώτους γιατί ανέχονται αδιαμαρτύρητα τόση δημαγωγία και τόσο λαϊκισμό με τόσο κόστος για την οικονομία δυσκολεύονται να με πείσουν με τα επιχειρήματά τους. Και όταν ρωτάω έναν από τους δεύτερους γιατί δεν ενοχλούνται που κορυφαία και μεσαία στελέχη της ΝΔ έχουν πάρει πάνω τους τη διοργάνωση καπελώνοντάς την, δεν έχουν κάποια σοβαρή απάντηση.
Έχω ενδιαφέροντες φίλους και στις δύο διαδηλώσεις. Αλλοι αισθάνονται ότι στηρίζοντας την κυβέρνηση δυσκολεύουν τους έξω να ασκήσουν άλλη πίεση, άλλοι ελπίζουν ότι θυμίζουν στους εταίρους μας πως υπάρχει εδώ ευρωπαϊκή πλειοψηφία και πρέπει να τη σεβαστούν. Κάποιοι είναι συνηθισμένοι στις διαδηλώσεις, κάποιοι βγαίνουν για πρώτη φορά στους δρόμους της διαμαρτυρίας.
Ο ορισμός της «Ευρώπης» είναι σχετικός. Η κυρίαρχη ελληνική εκδοχή είναι μάλλον μια Ευρώπη a la carte. Ωραία τα κοινοτικά κονδύλια και οι διάφορες επιδοτήσεις, κακό πράγμα οι κανόνες, θέλαμε τον εύκολο δανεισμό, όμως όχι και την προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση και μεταρρυθμίσεις, να έχουμε τα δικαιώματα και τις δυνατότητες των άλλων, αλλά όχι τις υποχρεώσεις. Για παράδειγμα, η θρησκόληπτη δεξιά που φωνάζει «Μένουμε Ευρώπη» δεν έμενε Ευρώπη όταν έπρεπε να αποδεχτεί το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ή να σεβαστεί την κοινοτική νομοθεσία για το περιβάλλον, για τις φυλακές, για την προστασία από την αστυνομική βία και αυθαιρεσία.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης η «Ευρώπη» έγινε για άλλους ο εξωτερικός εχθρός και για άλλους ο σωτήρας. Κάπως έτσι χαθήκαμε μέσα σε ένα διχασμό (μνημόνιο/αντιμνημόνιο) που καθόλου δεν συνέβαλε στη συλλογική αυτογνωσία.
Η «Ευρώπη» γίνεται τώρα η νέα διαιρετική τομή. Είναι απλοϊκό και λάθος. Η μάχη της πλατείας δεν σηματοδοτεί σύγκρουση ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή ούτε ανάμεσα στον ευρωπαϊκό και τον βαλκανικό εαυτό της χώρας. Και στις δύο διαδηλώσεις κατεβαίνουν (και) Ευρωπαίοι, όπως επίσης ανόητοι, ακραίοι, φανατικοί, υποκριτές. Αν παρακολουθήσει κανείς το δηλητήριο που διαχέεται στο διαδίκτυο με τη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο κόσμους θα απογοητευτεί πολύ.
Το μίσος δεν σε κάνει Ευρωπαίο ούτε Αριστερό. Ευρωπαίο σε κάνει ο πολιτισμός σου και Αριστερό η στάση ζωής σου.
Athensvoice.gr
Ο νέος εθνικός διχασμός
“How comforting is a world that can be divided into halves”
Bharati Mukherjee, The Holder of the World (1993)
Στις αρχές του 2012, κάπου στα μέσα της θητείας του Λουκά Παπαδήμου, είδα τυχαία στο YouTube ένα σοκαριστικό βίντεο. Στο πεντάλεπτο βίντεο μια ομάδα ατόμων προπηλάκιζε μια ομάδα αστυνομικών της ομάδας Δέλτα που υποτίθεται ότι προστάτευε την ιδιωτική οικία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Δεν θα περιγράψω περισσότερο το βίντεο, μπορείτε να το δείτε και μόνες/οι σας εδώ. Από τότε βέβαια είδαμε πολλές παρόμοιες σκηνές, ορισμένες από αυτές πολύ χειρότερες, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν περιοριζόταν πλέον στα λούμπεν στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά είχε αρχίσει, σαν ιός, να διαδίδεται. Μπορούσες να ακούσεις περίπου τα ίδια και με παρόμοιο ύφος από έναν οδηγό ταξί, μία κυρία στο λεωφορείο, έναν φοιτητή στο πανεπιστήμιο, μία καλλιτέχνιδα, ακόμα και από έναν συνάδελφο. Η παράνοια, το μίσος, η επιθετικότητα είχαν εισχωρήσει παντού.
Φυσικά το βασικό όχημά τους αποτέλεσαν, από την αρχή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά το Facebook και το Twitter και δευτερευόντως ο χώρος σχολίων στα άρθρα που δημοσιεύονταν ηλεκτρονικά. Επειδή η αρχή της κρίσης συνέπεσε με την εντατικοποίηση της δικής μου δημόσιας παρέμβασης, η οποία από την αρχή βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από εκείνη που συγκεντρώθηκαν όσοι μολύνθηκαν ακαριαία από τον ιό της επιθετικής παράνοιας, την παρακολούθησα σε όλη την εξέλιξή της. Θα μπορούσα να αισθάνομαι ακόμα και θύμα της αν δεν με προστάτευε ο περιορισμένος χρόνος μου. Δεν προλάβαινα ποτέ να διαβάσω τα σχόλια στα κείμενά μου και ξεκαθάριζα με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι επιθετικό λάμβανα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δημιούργησα έτσι γύρω μου μια υγειονομική ζώνη που με προστάτευε από ύβρεις και απόψεις, που, όσο ακραίες και να ήταν, δεν ήταν πάντα περιθωριακές. Και πάλι όμως δεν μπορούσα να αποφύγω τη δυσάρεστη επαφή με την πραγματικότητα δίπλα μου. Διότι, ως γνωστόν, όσο και να προσπαθήσεις να αποφύγεις την πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι δεν θα το πετύχεις. Θα σε βρει αυτή και θα σε κοπανήσει στο κεφάλι εκεί που δεν το περιμένεις.
Αλλά αυτή η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σύνθετη απ’ όσο νόμιζα. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά και ξεκάθαρα και οι διαχωριστικές γραμμές ποτέ καλά χαραγμένες. Αν υπήρχαν δύο στρατόπεδα, αυτά δεν ήταν σίγουρα εκείνα που θα με βόλευαν και θα με ανακούφιζαν - γιατί θα έβρισκα γρήγορα τη θέση μου: από τη μια οι ψεκασμένοι και από την άλλη οι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού. Αυτό που με μπέρδευε ήταν η γκρίζα ζώνη, που στην περίπτωση αυτή ήταν πολύ πλατειά και χωρούσε πολύ κόσμο.
Χρειάστηκε να περάσουν τα πέντε χρόνια της κρίσης για να διαπιστώσω κάτι που ίσως ήταν από την αρχή φανερό αλλά εγώ τουλάχιστον δεν το έβλεπα. Η ελληνική κοινωνία έχει διχαστεί όχι με τον συνηθισμένο αλλά με τον άσχημο τρόπο. Πριν εξηγήσω τι εννοώ θα πρέπει να κάνω μια κρίσιμη ιστορική διαφοροποίηση. Από τις πρώτες ημέρες της ελληνικής επανάστασης μέχρι και σήμερα, η ελληνική κοινωνία είναι μονίμως διχασμένη. Ο διχασμός είναι η συνήθης κατάστασή μας, όχι η εξαίρεση. Όταν βρισκόμαστε σε συνηθισμένους, χαμηλής έντασης διχασμούς μπορεί και να μην το αντιλαμβανόμαστε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η σύγκρουση τρικουπικών και δηληγιαννικών στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ερώτηση «ποια είναι η πολιτική σας;» ο Θεόδωρος Δηληγιάννης απαντούσε «Η αντίθετος της του κ. Τρικούπη». Εκατό χρόνια αργότερα ο διχασμός των πράσινων και των μπλε καφενείων ήταν επίσης ένας διχασμός χαμηλής έντασης όπως και εκείνος της ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου ακόμα και στο μέσο του ανένδοτου αγώνα, λίγο πριν τις εκλογές του 1963.
Αντίθετα, οι διχασμοί υψηλής έντασης οδηγούσαν πάντα σε πολλούς νεκρούς, σε εθνικές ήττες ακόμα και σε καταστροφές. Οι δύο εμφύλιοι αμέσως μετά την έναρξη της επανάστασης συνέβαλαν όσο τίποτε άλλο στη στρατιωτική της αποτυχία. Ακόμα και σήμερα οι ιστορικοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τα στρατόπεδα, ήταν ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ο εμφύλιος 1943-1949 είναι μια κατάμαυρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Αυτοί που ενεπλάκησαν ανταγωνίστηκαν επάξια σε αγριότητα, εγκλήματα και αφροσύνη. Όμως υπάρχει και ένα τρίτο παράδειγμα που δεν οδήγησε σε εμφύλιο αλλά σε εθνική καταστροφή: ο διχασμός των ετών 1915-1936. Το κόστος όμως αυτού του διχασμού δεν εξαντλείται στη Μικρασιατική καταστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να εκφράζει καλύτερα το άρρωστο κλίμα της εποχής από τη δήλωση του κορυφαίου αντιβενιζελικού πολιτικού Νικόλαου Στράτου προς τον Βασιλέα Αλέξανδρο, το φθινόπωρο του 1920, λίγο πριν τις μοιραίες εκλογές: «Θα κτυπήσωμεν τον Βενιζέλον μ’ όλα τα μέσα. Θα τον θάψωμεν εκλογικώς ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη αν φτάσει την Ελλάδα».
Αυτό το είδος εθνικού διχασμού μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Πριν το περιγράψω όμως θα πρέπει να μάθετε να αναγνωρίζετε τη δυναμική του και ειδικότερα τι είναι αυτό που τον τροφοδοτεί. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που έγιναν στις ΗΠΑ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, έδειξε τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη μιας ομάδας υιοθετούν ακραίες θέσεις εφόσον οι κοινωνικές επαφές τους περιορίζονται σε ομοϊδεάτες τους και αποκλείουν «αντιπάλους». Ακόμα και όσες/οι έχουν μετριοπαθείς θέσεις είναι εύκολο να μετατραπούν σε εξτρεμιστές όταν το περιβάλλον τους είναι πολιτικά ομοιογενές, αλλιώς εξοβελίζονται ως «προδότες». Κάτι παρόμοιο (group polarization) έχει συμβεί τώρα και στην Ελλάδα.
Σχεδόν οι πάντες έχουν πάρει θέση σ’ αυτόν τον υπό εξέλιξη εθνικό διχασμό. Δεν αντιμετωπίζουν πλέον τους αντιπάλους ως πεπλανημένους, ανόητους ή αδαείς. Αλλά ως εχθρούς. Ας δούμε το παράδειγμα των πρόσφατων συλλαλητηρίων με το αίτημα «Μένουμε Ευρώπη». Οι αντιδράσεις της απέναντι όχθης στην επιτυχία των συλλαλητηρίων δεν ήταν απλώς υπερβολικές ή εχθρικές, ήταν γνήσια παρανοϊκές. Ακόμα και άτομα που γνωρίζω καλά και εκτιμώ έγραψαν πράγματα για τα οποία είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ντρέπονται.
Είναι όμως γνωστό, ότι στο ταγκό χρειάζονται δύο. Η παράνοια έχει αγγίξει αρκετά και τον λεγόμενο ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό χώρο, τον κατεξοχήν φορέα των ιδεών του Διαφωτισμού, κυρίως της ανοχής. Αυτήν την πίεση να ενταχθείς σε ένα στρατόπεδο και να ακολουθήσεις πιστά τη συλλογική γραμμή, την ένιωσα και ο ίδιος, αμέσως μετά τη δημοσίευση του δεύτερου άρθρου μου στο Protagon. Δεν έχει σημασία πόσο κριτικός είμαι απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πόσες φορές έχω εντοπίσει και καυτηριάσει με σκληρό τρόπο τα λάθη της, τα οποία έχω χαρακτηρίσει «εγκληματικά». Από την ώρα που προβλέπω ότι θα υπάρξει συμφωνία, μετατρέπομαι σε «ενδοτικό», σε έναν τύπο «συνοδοιπόρου». Έτσι, αντί η κριτική της πρόβλεψής μου (που μπορεί στο κάτω-κάτω να είναι λανθασμένη) να γίνει με εμπεριστατωμένα επιχειρήματα που θα καταρρίπτουν τα δικά μου ή αντί να απορριφθεί απλώς η θέση μου υπό την αναμονή της πανηγυρικής διάψευσής της, οι αντιδράσεις ήταν αταβιστικές.
Βλέπετε, το λάθος που υποτίθεται ότι έκανα ήταν ότι θεώρησα δεδομένο ότι τα μέλη της ηγεσίας της κυβέρνησης είναι ικανά να επιδείξουν στοιχεία ορθολογικής συμπεριφοράς. Αλλά αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη εικόνα που έχουν για τον τυπικό συριζαίο στο δικό μου στρατόπεδο: ένα μίγμα κατσαπλιά, που ετοιμάζεται να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βόρειο Κορέα, με τζιχαντιστή οπλισμένο με εκρηκτικά, που είναι έτοιμος να πεθάνει «μετά των αλλοφύλων». Η δε κυβέρνηση αποτελείται από λέμινγκς που είναι έτοιμα να αυτοκτονήσουν ομαδικά βουτώντας στον γκρεμό. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι υπάρχουν και αυτοί που πραγματικά επιθυμούν την αποτυχία, ηδονίζονται με την ιδέα ενός Grexit που θα καταστρέψει μεν τη χώρα αλλά θα μας απαλλάξει ταυτόχρονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε αντίθετη πρόβλεψη χαλάει τη φαντασίωσή τους.
Τα πράγματα αυτή τη στιγμή είναι πολύ επικίνδυνα για τη χώρα. Ο σοβαρότερος κίνδυνος είναι η απειρία και οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης. Όμως υπάρχει ακόμα ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος, ο εθνικός διχασμός. Για τον διχασμό αυτό οι ευθύνες πέφτουν δυσανάλογα προς τη μία πλευρά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ακόμα και θεσμικοί παράγοντες που η θέση τους θα έπρεπε να τους καταστήσει πρωταγωνιστές της εθνικής συμφιλίωσης, έχουν μετατρέψει το αξίωμά τους σε εργαλείο διχασμού. Σε κάθε εθνικό διχασμό δεν είναι όλοι το ίδιο υπεύθυνοι. Αλλά και κανένας δεν είναι αθώος.
Τη Δευτέρα το απόγευμα θα βρίσκομαι για δεύτερη φορά στην πλατεία Συντάγματος. Δεν θα πάω όμως εκεί για να ασκήσω τυφλή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που εξελέγη πριν πέντε μήνες και που ακόμα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Δεν θα βρεθώ εκεί για να ξεπλύνω τις ευθύνες όσων μας οδήγησαν στην καταστροφή και έκαναν ελάχιστα για να την ξεπεράσουμε (επειδή δεν μπορούσαν αλλά και επειδή δεν ήθελαν). Θα πάω για να εκφράσω την επιθυμία μου να παραμείνει η χώρα μου στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά κυρίως για να συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωπαϊκή παράδοση του Διαφωτισμού, του ορθού λόγου, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και κυρίως της ανοχής.
* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνιδρυτής του GreekCrisis.net
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνBharati Mukherjee, The Holder of the World (1993)
Στις αρχές του 2012, κάπου στα μέσα της θητείας του Λουκά Παπαδήμου, είδα τυχαία στο YouTube ένα σοκαριστικό βίντεο. Στο πεντάλεπτο βίντεο μια ομάδα ατόμων προπηλάκιζε μια ομάδα αστυνομικών της ομάδας Δέλτα που υποτίθεται ότι προστάτευε την ιδιωτική οικία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Δεν θα περιγράψω περισσότερο το βίντεο, μπορείτε να το δείτε και μόνες/οι σας εδώ. Από τότε βέβαια είδαμε πολλές παρόμοιες σκηνές, ορισμένες από αυτές πολύ χειρότερες, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν περιοριζόταν πλέον στα λούμπεν στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά είχε αρχίσει, σαν ιός, να διαδίδεται. Μπορούσες να ακούσεις περίπου τα ίδια και με παρόμοιο ύφος από έναν οδηγό ταξί, μία κυρία στο λεωφορείο, έναν φοιτητή στο πανεπιστήμιο, μία καλλιτέχνιδα, ακόμα και από έναν συνάδελφο. Η παράνοια, το μίσος, η επιθετικότητα είχαν εισχωρήσει παντού.
Φυσικά το βασικό όχημά τους αποτέλεσαν, από την αρχή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά το Facebook και το Twitter και δευτερευόντως ο χώρος σχολίων στα άρθρα που δημοσιεύονταν ηλεκτρονικά. Επειδή η αρχή της κρίσης συνέπεσε με την εντατικοποίηση της δικής μου δημόσιας παρέμβασης, η οποία από την αρχή βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από εκείνη που συγκεντρώθηκαν όσοι μολύνθηκαν ακαριαία από τον ιό της επιθετικής παράνοιας, την παρακολούθησα σε όλη την εξέλιξή της. Θα μπορούσα να αισθάνομαι ακόμα και θύμα της αν δεν με προστάτευε ο περιορισμένος χρόνος μου. Δεν προλάβαινα ποτέ να διαβάσω τα σχόλια στα κείμενά μου και ξεκαθάριζα με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι επιθετικό λάμβανα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δημιούργησα έτσι γύρω μου μια υγειονομική ζώνη που με προστάτευε από ύβρεις και απόψεις, που, όσο ακραίες και να ήταν, δεν ήταν πάντα περιθωριακές. Και πάλι όμως δεν μπορούσα να αποφύγω τη δυσάρεστη επαφή με την πραγματικότητα δίπλα μου. Διότι, ως γνωστόν, όσο και να προσπαθήσεις να αποφύγεις την πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι δεν θα το πετύχεις. Θα σε βρει αυτή και θα σε κοπανήσει στο κεφάλι εκεί που δεν το περιμένεις.
Αλλά αυτή η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σύνθετη απ’ όσο νόμιζα. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά και ξεκάθαρα και οι διαχωριστικές γραμμές ποτέ καλά χαραγμένες. Αν υπήρχαν δύο στρατόπεδα, αυτά δεν ήταν σίγουρα εκείνα που θα με βόλευαν και θα με ανακούφιζαν - γιατί θα έβρισκα γρήγορα τη θέση μου: από τη μια οι ψεκασμένοι και από την άλλη οι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού. Αυτό που με μπέρδευε ήταν η γκρίζα ζώνη, που στην περίπτωση αυτή ήταν πολύ πλατειά και χωρούσε πολύ κόσμο.
Χρειάστηκε να περάσουν τα πέντε χρόνια της κρίσης για να διαπιστώσω κάτι που ίσως ήταν από την αρχή φανερό αλλά εγώ τουλάχιστον δεν το έβλεπα. Η ελληνική κοινωνία έχει διχαστεί όχι με τον συνηθισμένο αλλά με τον άσχημο τρόπο. Πριν εξηγήσω τι εννοώ θα πρέπει να κάνω μια κρίσιμη ιστορική διαφοροποίηση. Από τις πρώτες ημέρες της ελληνικής επανάστασης μέχρι και σήμερα, η ελληνική κοινωνία είναι μονίμως διχασμένη. Ο διχασμός είναι η συνήθης κατάστασή μας, όχι η εξαίρεση. Όταν βρισκόμαστε σε συνηθισμένους, χαμηλής έντασης διχασμούς μπορεί και να μην το αντιλαμβανόμαστε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η σύγκρουση τρικουπικών και δηληγιαννικών στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ερώτηση «ποια είναι η πολιτική σας;» ο Θεόδωρος Δηληγιάννης απαντούσε «Η αντίθετος της του κ. Τρικούπη». Εκατό χρόνια αργότερα ο διχασμός των πράσινων και των μπλε καφενείων ήταν επίσης ένας διχασμός χαμηλής έντασης όπως και εκείνος της ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου ακόμα και στο μέσο του ανένδοτου αγώνα, λίγο πριν τις εκλογές του 1963.
Αντίθετα, οι διχασμοί υψηλής έντασης οδηγούσαν πάντα σε πολλούς νεκρούς, σε εθνικές ήττες ακόμα και σε καταστροφές. Οι δύο εμφύλιοι αμέσως μετά την έναρξη της επανάστασης συνέβαλαν όσο τίποτε άλλο στη στρατιωτική της αποτυχία. Ακόμα και σήμερα οι ιστορικοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τα στρατόπεδα, ήταν ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ο εμφύλιος 1943-1949 είναι μια κατάμαυρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Αυτοί που ενεπλάκησαν ανταγωνίστηκαν επάξια σε αγριότητα, εγκλήματα και αφροσύνη. Όμως υπάρχει και ένα τρίτο παράδειγμα που δεν οδήγησε σε εμφύλιο αλλά σε εθνική καταστροφή: ο διχασμός των ετών 1915-1936. Το κόστος όμως αυτού του διχασμού δεν εξαντλείται στη Μικρασιατική καταστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να εκφράζει καλύτερα το άρρωστο κλίμα της εποχής από τη δήλωση του κορυφαίου αντιβενιζελικού πολιτικού Νικόλαου Στράτου προς τον Βασιλέα Αλέξανδρο, το φθινόπωρο του 1920, λίγο πριν τις μοιραίες εκλογές: «Θα κτυπήσωμεν τον Βενιζέλον μ’ όλα τα μέσα. Θα τον θάψωμεν εκλογικώς ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη αν φτάσει την Ελλάδα».
Αυτό το είδος εθνικού διχασμού μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Πριν το περιγράψω όμως θα πρέπει να μάθετε να αναγνωρίζετε τη δυναμική του και ειδικότερα τι είναι αυτό που τον τροφοδοτεί. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που έγιναν στις ΗΠΑ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, έδειξε τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη μιας ομάδας υιοθετούν ακραίες θέσεις εφόσον οι κοινωνικές επαφές τους περιορίζονται σε ομοϊδεάτες τους και αποκλείουν «αντιπάλους». Ακόμα και όσες/οι έχουν μετριοπαθείς θέσεις είναι εύκολο να μετατραπούν σε εξτρεμιστές όταν το περιβάλλον τους είναι πολιτικά ομοιογενές, αλλιώς εξοβελίζονται ως «προδότες». Κάτι παρόμοιο (group polarization) έχει συμβεί τώρα και στην Ελλάδα.
Σχεδόν οι πάντες έχουν πάρει θέση σ’ αυτόν τον υπό εξέλιξη εθνικό διχασμό. Δεν αντιμετωπίζουν πλέον τους αντιπάλους ως πεπλανημένους, ανόητους ή αδαείς. Αλλά ως εχθρούς. Ας δούμε το παράδειγμα των πρόσφατων συλλαλητηρίων με το αίτημα «Μένουμε Ευρώπη». Οι αντιδράσεις της απέναντι όχθης στην επιτυχία των συλλαλητηρίων δεν ήταν απλώς υπερβολικές ή εχθρικές, ήταν γνήσια παρανοϊκές. Ακόμα και άτομα που γνωρίζω καλά και εκτιμώ έγραψαν πράγματα για τα οποία είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ντρέπονται.
Είναι όμως γνωστό, ότι στο ταγκό χρειάζονται δύο. Η παράνοια έχει αγγίξει αρκετά και τον λεγόμενο ευρωπαϊκό, εκσυγχρονιστικό χώρο, τον κατεξοχήν φορέα των ιδεών του Διαφωτισμού, κυρίως της ανοχής. Αυτήν την πίεση να ενταχθείς σε ένα στρατόπεδο και να ακολουθήσεις πιστά τη συλλογική γραμμή, την ένιωσα και ο ίδιος, αμέσως μετά τη δημοσίευση του δεύτερου άρθρου μου στο Protagon. Δεν έχει σημασία πόσο κριτικός είμαι απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πόσες φορές έχω εντοπίσει και καυτηριάσει με σκληρό τρόπο τα λάθη της, τα οποία έχω χαρακτηρίσει «εγκληματικά». Από την ώρα που προβλέπω ότι θα υπάρξει συμφωνία, μετατρέπομαι σε «ενδοτικό», σε έναν τύπο «συνοδοιπόρου». Έτσι, αντί η κριτική της πρόβλεψής μου (που μπορεί στο κάτω-κάτω να είναι λανθασμένη) να γίνει με εμπεριστατωμένα επιχειρήματα που θα καταρρίπτουν τα δικά μου ή αντί να απορριφθεί απλώς η θέση μου υπό την αναμονή της πανηγυρικής διάψευσής της, οι αντιδράσεις ήταν αταβιστικές.
Βλέπετε, το λάθος που υποτίθεται ότι έκανα ήταν ότι θεώρησα δεδομένο ότι τα μέλη της ηγεσίας της κυβέρνησης είναι ικανά να επιδείξουν στοιχεία ορθολογικής συμπεριφοράς. Αλλά αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη εικόνα που έχουν για τον τυπικό συριζαίο στο δικό μου στρατόπεδο: ένα μίγμα κατσαπλιά, που ετοιμάζεται να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βόρειο Κορέα, με τζιχαντιστή οπλισμένο με εκρηκτικά, που είναι έτοιμος να πεθάνει «μετά των αλλοφύλων». Η δε κυβέρνηση αποτελείται από λέμινγκς που είναι έτοιμα να αυτοκτονήσουν ομαδικά βουτώντας στον γκρεμό. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι υπάρχουν και αυτοί που πραγματικά επιθυμούν την αποτυχία, ηδονίζονται με την ιδέα ενός Grexit που θα καταστρέψει μεν τη χώρα αλλά θα μας απαλλάξει ταυτόχρονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε αντίθετη πρόβλεψη χαλάει τη φαντασίωσή τους.
Τα πράγματα αυτή τη στιγμή είναι πολύ επικίνδυνα για τη χώρα. Ο σοβαρότερος κίνδυνος είναι η απειρία και οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης. Όμως υπάρχει ακόμα ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος, ο εθνικός διχασμός. Για τον διχασμό αυτό οι ευθύνες πέφτουν δυσανάλογα προς τη μία πλευρά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ακόμα και θεσμικοί παράγοντες που η θέση τους θα έπρεπε να τους καταστήσει πρωταγωνιστές της εθνικής συμφιλίωσης, έχουν μετατρέψει το αξίωμά τους σε εργαλείο διχασμού. Σε κάθε εθνικό διχασμό δεν είναι όλοι το ίδιο υπεύθυνοι. Αλλά και κανένας δεν είναι αθώος.
Τη Δευτέρα το απόγευμα θα βρίσκομαι για δεύτερη φορά στην πλατεία Συντάγματος. Δεν θα πάω όμως εκεί για να ασκήσω τυφλή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που εξελέγη πριν πέντε μήνες και που ακόμα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Δεν θα βρεθώ εκεί για να ξεπλύνω τις ευθύνες όσων μας οδήγησαν στην καταστροφή και έκαναν ελάχιστα για να την ξεπεράσουμε (επειδή δεν μπορούσαν αλλά και επειδή δεν ήθελαν). Θα πάω για να εκφράσω την επιθυμία μου να παραμείνει η χώρα μου στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά κυρίως για να συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωπαϊκή παράδοση του Διαφωτισμού, του ορθού λόγου, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και κυρίως της ανοχής.
* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνιδρυτής του GreekCrisis.net
protagon.gr
Εκατό χρόνια μοναξιάς
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πέντε χρόνια πριν, όταν ομολογήσαμε
πως το ελληνικό κράτος πτώχευσε και μαζί του η «κρίσιμη μάζα» της
πελατείας του, θεωρούσα πως η δοκιμασία θα θεράπευε, αν όχι όλες,
τουλάχιστον αρκετές απ’ τις αναπηρίες μας. Πίστη στην παλιά καλή ιδέα
του Διαφωτισμού, που επιβάλλει την ενεργοποίηση της λογικής ως άμυνα
απέναντι στις αντιξοότητες; Ψευδαίσθηση; Πέστε το όπως θέλετε.
Αισθανόμουν κι εγώ, όπως πολλοί, πως ο ευδαιμονικός παροξυσμός δεν
μπορούσε να κρατήσει για πάντα, πως ο πατριωτισμός της Μυκόνου είχε τα
όριά του, όπως και ο νεόπλουτος ηδονισμός που εξεφράσθη με τον
πληρέστερο τρόπο στα περίφημα γεγονότα του 2008. Τότε η «νέα γενιά»,
γερασμένη εκ γενετής, κατέστρεψε με ολοκληρωτική μανία το κέντρο της
Αθήνας. Εκανε ό,τι δεν τόλμησαν να κάνουν οι πατεράδες της, που
εγκατέλειψαν τα διαμερίσματα των δικών τους πατεράδων στη δεκαετία του
’80, για να χτίσουν μεζονέτες με γούρνες και γκαράζ. Οπως όλοι οι
νεόπλουτοι, στην πρώτη δεκαετία του 2000, η Ελλάδα δεν ήθελε να θυμάται
το παρελθόν της Ψωροκώσταινας.
Πέντε χρόνια μετά, οι αριθμοί της ανεργίας μπορεί να μοιάζουν αφηρημένοι για όσους δεν υφίστανται το μαρτύριο, τα καταστήματα όμως, που κλείνουν κάθε μέρα, μοιάζουν με κενοτάφια μιας χώρας που αργοπεθαίνει, οι άστεγοι με φαντάσματα, οι ρακοσυλλέκτες με τους κομπάρσους ενός δράματος που δεν έχει πρωταγωνιστές. Οι ελίτ της χώρας, πολιτικές, πνευματικές, θρησκευτικές, αποδείχθηκαν αντάξιες μιας δημοκρατίας που αναγνώριζε ως μέτρο επιτυχίας το «πρώτο τραπέζι πίστα» και την αυθαιρεσία του τυχάρπαστου τενεκέ που το καταλάμβανε, γιατί είχε μετρητά στην τσέπη. Πέντε χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει αναδείξει σε πρωταγωνιστές του δράματός της τα χειρότερα υλικά της. Εργάστηκαν πολλοί για να το επιτύχουν. Εργάστηκε η πολιτική τάξη με τη φοβική της συμπεριφορά, την κατεστημένη της υποκρισία που την εμπόδιζε να κοιτάξει κατάματα την αναξιοπιστία της. Ποια πολιτική πρόταση ακούστηκε όλα αυτά τα χρόνια; Nada. Εργάστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος με τους διάφορους σαλτιμπάγκους, σαν εκείνον τον υπέρβαρο λερό που παριστάνει τον χιουμορίστα και πάει στη Βουλή ντυμένος σαν την ψυχή του, οι οποίοι κολάκευαν το κοινό τους αποκαλώντας τη Μέρκελ «Μερκέλα». Εργάστηκε ο πνευματικός κόσμος με την εμμονή του στα στερεότυπα, από τον ανθυπομαρξισμό της ηλίθιας αριστεράς ώς τον δογματικό φιλελευθερισμό. Εργάστηκε το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, η βλακώδης νοοτροπία των πελατών της που δεν τους ενδιαφέρει τι θα μάθουν τα παιδιά τους, αλλά πόσα θα πληρώσουν σε ιδιαίτερα. Αντί να σκεφτούμε σοβαρά γιατί το κοινωνικό κράτος δεν λειτούργησε ποτέ, ήταν μια ακόμη απάτη ανάμεσα στις άλλες, χτίσαμε χαρακώματα για να το υπερασπιστούμε.
Ας το πάρουμε απόφαση. Η κ. Κωνσταντοπούλου, δυσμενής εκδοχή της ανθρώπινης κατάστασης, με την αγένειά της, τη δικολαβίστικη αυθαιρεσία της, συνδυασμός παλιάς Αρσακειάδας πουριτανής και ανακρίτριας στη Μόσχα του 1937, είναι η απολύτως ταιριαστή πρόεδρος σε μια Βουλή που έχει προ πολλού τσαλαπατήσει τους όρους της δημοκρατικής ευπρέπειας. Ναι, λυπάμαι, σε πείσμα του προοδευτικού ξυπόλητου που παριστάνει τον οικονομολόγο, του απίθανου κ. Τουσέν, υπάρχει μια δημοκρατική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια κοινωνική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια πνευματική ευπρέπεια. Ο κ. Λαφαζάνης, ανακυκλώσιμο προϊόν της κάποτε αριστεράς, είναι ο καταλληλότερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του παρακρατικού Φωτόπουλου. Και ο περιφερόμενος νάρκισσος, που η μόνη ιδέα που έχει στο φαλακρό του κεφάλι είναι το ίδιο το φαλακρό του κεφάλι, είναι ο καταλληλότερος υπερασπιστής μιας ανύπαρκτης οικονομίας. Ολοι αυτοί, και πολλοί ακόμη, είναι οι παράπλευρες απώλειες μιας Δημοκρατίας που φρόντισε να μην αποκτήσει ποτέ δημοκρατική παιδεία.
Μια κοινωνία γερασμένη, όπου ενάμισι εκατομμύριο εργαζόμενοι συντηρούν τρία εκατομμύρια συνταξιούχους, μια κοινωνία απαίδευτη, κοινώς αμέτοχη στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, εάν αφεθεί στον εαυτό της είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Δεν ξέρω αν θα φροντίσουν γι’ αυτό τα κύματα των λαθρομεταναστών ή οι συμμορίες των μπαχαλάκηδων και τα πακέτα από μυς με τους αγκυλωτούς σταυρούς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι «η μοναξιά» που μας ετοιμάζουν οι απατεωνίσκοι της κυβέρνησης οδηγεί εκεί με μαθηματική ακρίβεια.
Κι αν κάτι παίζεται αυτές τις ημέρες, δεν είναι ούτε τα επιτόκια δανεισμού, ούτε τα χρόνια της συνταξιοδότησης. Αυτό που παίζεται είναι τα εκατό χρόνια της μοναξιάς που περιμένουν την Ελλάδα. Ακούγοντας τον κ. Τσίπρα προχθές να λέει στη Μόσχα περί «θαλασσινού λαού» που ξέρει να αντιμετωπίζει τις τρικυμίες, έχασα και την τελευταία αμφιβολία περί τούτου. Οι άνθρωποι αυτό επεδίωκαν εξ αρχής και αυτό προσπαθούν να επιτύχουν, την απομόνωση της χώρας, που θα επιτρέψει στο τσούρμο να εδραιώσει το καθεστώς του. Είναι τυχαίο ότι κάθε μέρα κάποιος από δαύτους προσπαθεί να υπενθυμίσει στην πελατεία του πως η χώρα είναι μοιρασμένη στα δύο, ή στα τρία, ή σε όσα κομμάτια σκορπίσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνική συνοχή;
Γελάσαμε, τους απολαύσαμε, ώρα να σοβαρευτούμε τώρα. Κοινώς ώρα να συγκροτηθούν σε μέτωπο όσες δυνάμεις έχουν απομείνει και πιστεύουν ότι η χώρα δεν πρέπει να αποκοπεί από τον σύγχρονο κόσμο, όσοι δεν θέλουν να ζήσουν στο στρατόπεδο της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν οι ανεπάγγελτοι της εξουσίας.
ΥΓ.: Παράκαμψη από τα γλωσσικά λόγω δημοσίων έργων που απειλούν να εκτρέψουν τη χώρα προς τη χωματερή της καθ’ ημάς Ανατολής. Θα επανέλθω εν ευθέτω χρόνω.
21/06/2015 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Πέντε χρόνια μετά, οι αριθμοί της ανεργίας μπορεί να μοιάζουν αφηρημένοι για όσους δεν υφίστανται το μαρτύριο, τα καταστήματα όμως, που κλείνουν κάθε μέρα, μοιάζουν με κενοτάφια μιας χώρας που αργοπεθαίνει, οι άστεγοι με φαντάσματα, οι ρακοσυλλέκτες με τους κομπάρσους ενός δράματος που δεν έχει πρωταγωνιστές. Οι ελίτ της χώρας, πολιτικές, πνευματικές, θρησκευτικές, αποδείχθηκαν αντάξιες μιας δημοκρατίας που αναγνώριζε ως μέτρο επιτυχίας το «πρώτο τραπέζι πίστα» και την αυθαιρεσία του τυχάρπαστου τενεκέ που το καταλάμβανε, γιατί είχε μετρητά στην τσέπη. Πέντε χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει αναδείξει σε πρωταγωνιστές του δράματός της τα χειρότερα υλικά της. Εργάστηκαν πολλοί για να το επιτύχουν. Εργάστηκε η πολιτική τάξη με τη φοβική της συμπεριφορά, την κατεστημένη της υποκρισία που την εμπόδιζε να κοιτάξει κατάματα την αναξιοπιστία της. Ποια πολιτική πρόταση ακούστηκε όλα αυτά τα χρόνια; Nada. Εργάστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος με τους διάφορους σαλτιμπάγκους, σαν εκείνον τον υπέρβαρο λερό που παριστάνει τον χιουμορίστα και πάει στη Βουλή ντυμένος σαν την ψυχή του, οι οποίοι κολάκευαν το κοινό τους αποκαλώντας τη Μέρκελ «Μερκέλα». Εργάστηκε ο πνευματικός κόσμος με την εμμονή του στα στερεότυπα, από τον ανθυπομαρξισμό της ηλίθιας αριστεράς ώς τον δογματικό φιλελευθερισμό. Εργάστηκε το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, η βλακώδης νοοτροπία των πελατών της που δεν τους ενδιαφέρει τι θα μάθουν τα παιδιά τους, αλλά πόσα θα πληρώσουν σε ιδιαίτερα. Αντί να σκεφτούμε σοβαρά γιατί το κοινωνικό κράτος δεν λειτούργησε ποτέ, ήταν μια ακόμη απάτη ανάμεσα στις άλλες, χτίσαμε χαρακώματα για να το υπερασπιστούμε.
Ας το πάρουμε απόφαση. Η κ. Κωνσταντοπούλου, δυσμενής εκδοχή της ανθρώπινης κατάστασης, με την αγένειά της, τη δικολαβίστικη αυθαιρεσία της, συνδυασμός παλιάς Αρσακειάδας πουριτανής και ανακρίτριας στη Μόσχα του 1937, είναι η απολύτως ταιριαστή πρόεδρος σε μια Βουλή που έχει προ πολλού τσαλαπατήσει τους όρους της δημοκρατικής ευπρέπειας. Ναι, λυπάμαι, σε πείσμα του προοδευτικού ξυπόλητου που παριστάνει τον οικονομολόγο, του απίθανου κ. Τουσέν, υπάρχει μια δημοκρατική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια κοινωνική ευπρέπεια, όπως υπάρχει και μια πνευματική ευπρέπεια. Ο κ. Λαφαζάνης, ανακυκλώσιμο προϊόν της κάποτε αριστεράς, είναι ο καταλληλότερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του παρακρατικού Φωτόπουλου. Και ο περιφερόμενος νάρκισσος, που η μόνη ιδέα που έχει στο φαλακρό του κεφάλι είναι το ίδιο το φαλακρό του κεφάλι, είναι ο καταλληλότερος υπερασπιστής μιας ανύπαρκτης οικονομίας. Ολοι αυτοί, και πολλοί ακόμη, είναι οι παράπλευρες απώλειες μιας Δημοκρατίας που φρόντισε να μην αποκτήσει ποτέ δημοκρατική παιδεία.
Μια κοινωνία γερασμένη, όπου ενάμισι εκατομμύριο εργαζόμενοι συντηρούν τρία εκατομμύρια συνταξιούχους, μια κοινωνία απαίδευτη, κοινώς αμέτοχη στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, εάν αφεθεί στον εαυτό της είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Δεν ξέρω αν θα φροντίσουν γι’ αυτό τα κύματα των λαθρομεταναστών ή οι συμμορίες των μπαχαλάκηδων και τα πακέτα από μυς με τους αγκυλωτούς σταυρούς. Εκείνο που ξέρω είναι ότι «η μοναξιά» που μας ετοιμάζουν οι απατεωνίσκοι της κυβέρνησης οδηγεί εκεί με μαθηματική ακρίβεια.
Κι αν κάτι παίζεται αυτές τις ημέρες, δεν είναι ούτε τα επιτόκια δανεισμού, ούτε τα χρόνια της συνταξιοδότησης. Αυτό που παίζεται είναι τα εκατό χρόνια της μοναξιάς που περιμένουν την Ελλάδα. Ακούγοντας τον κ. Τσίπρα προχθές να λέει στη Μόσχα περί «θαλασσινού λαού» που ξέρει να αντιμετωπίζει τις τρικυμίες, έχασα και την τελευταία αμφιβολία περί τούτου. Οι άνθρωποι αυτό επεδίωκαν εξ αρχής και αυτό προσπαθούν να επιτύχουν, την απομόνωση της χώρας, που θα επιτρέψει στο τσούρμο να εδραιώσει το καθεστώς του. Είναι τυχαίο ότι κάθε μέρα κάποιος από δαύτους προσπαθεί να υπενθυμίσει στην πελατεία του πως η χώρα είναι μοιρασμένη στα δύο, ή στα τρία, ή σε όσα κομμάτια σκορπίσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνική συνοχή;
Γελάσαμε, τους απολαύσαμε, ώρα να σοβαρευτούμε τώρα. Κοινώς ώρα να συγκροτηθούν σε μέτωπο όσες δυνάμεις έχουν απομείνει και πιστεύουν ότι η χώρα δεν πρέπει να αποκοπεί από τον σύγχρονο κόσμο, όσοι δεν θέλουν να ζήσουν στο στρατόπεδο της εξαθλίωσης που μας ετοιμάζουν οι ανεπάγγελτοι της εξουσίας.
ΥΓ.: Παράκαμψη από τα γλωσσικά λόγω δημοσίων έργων που απειλούν να εκτρέψουν τη χώρα προς τη χωματερή της καθ’ ημάς Ανατολής. Θα επανέλθω εν ευθέτω χρόνω.
21/06/2015 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το μόνο ρεαλιστικό ισοδύναμο
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Ερωτήματα που γεννάει, μέσα από την αγωνία, η σύνεση:
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές της Ελλάδας, πως αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, αν συνεχίσει μόνο να δανείζεται και να καταναλώνει όλο και πιο στενεμένα, δεν θα πάρουν ποτέ πίσω ούτε όλα ούτε μέρος των χρημάτων τους.
Αποκλείεται να αγνοούν ότι, όσος δανεισμός κι αν προστεθεί, παραγωγικότητα δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ούτε να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα, αν δεν στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός.
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές μας ότι, για να στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός, πρέπει να καταλυθεί με συνέπεια το πελατειακό κράτος. Το πελατειακό κράτος για να καταλυθεί, θα αρκούσαν δύο και μόνο νομοθετήματα: Να καθιερωθεί στις εκλογές η μονοεδρική περιφέρεια, και να εισαχθεί το ασυμβίβαστο του βουλευτικού και του υπουργικού αξιώματος. Ασφαλώς το ξέρουν, αλλά δεν το απαιτούν.
Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, προσλαμβάνει χαρακτήρα προκλητικότατου εμπαιγμού η πεισματική εμμονή των δανειστών σε μέτρα που αυξάνουν προσωρινά τις κρατικές εισπράξεις, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πραγματικό παραγωγικό αντίκρισμα αυτής της αύξησης. Κατατρίβονται να παζαρεύουν, αν ο ΦΠΑ σε κάποια είδη θα είναι μία μονάδα μεγαλύτερος ή μικρότερος, κόπτονται για να εισαχθεί η πώληση των φαρμάκων στα πολυκαταστήματα. Και αδιαφορούν παγερά για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους, που είναι η θεμελιώδης αιτία της διαφθοράς, σήψης και διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και των κοινωνικών θεσμών στην Ελλάδα.
Είναι προκλητικό σκάνδαλο να «διυλίζουν τον κώνωπα, οι δανειστές μας, και να καταπίνουν την κάμηλον», διότι με αυτό τον τρόπο εμφανίζονται να συμπαίζουν αναιδέστατα με τις κομματικές συντεχνίες της σήψης και της διαφθοράς. Να καλύπτουν τους υπόδικους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας, να συμπαίζουν με αδίστακτους λωποδύτες των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και αναπτυξιακών προγραμμάτων. Απαιτούν οι δανειστές να περικοπούν ακόμα περισσότερο οι συντάξεις της λιμοκτονίας, αλλά δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με τα κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο: Να απολυθούν τα σμήνη των χρυσοπληρωμένων αργόσχολων υπαλλήλων της Βουλής, να περιοριστούν σε διακόσιους (200) οι βουλευτές, να μειωθεί δραστικά το υπαλληλικό προσωπικό κάθε βουλευτή, τα αυτοκίνητα και οι οικονομικές απαλλαγές που τους παρέχονται. Να πάψει το κράτος να πληρώνει τα μυθώδη ενοίκια των κομματικών γραφείων, τα ιλιγγιώδη χρέη των κομμάτων στις Τράπεζες.
Επιμένουν με ανεξήγητο σαδισμό οι δανειστές να παζαρεύουν μονάδες αύξησης των ποικίλων μορφών κεφαλικού φόρου που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί στους πολίτες. Δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο που θα εξασφάλιζε ο τίμιος επανέλεγχος δημόσιων εργολαβιών και προμηθειών, των τελευταίων (έστω και) είκοσι χρόνων. Το ισοδύναμο από τη δήμευση περιουσιών των πρωθυπουργών και των υπουργών Εθνικής Οικονομίας που υπέγραψαν τον εγκληματικό, εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας.
Αλλά το άκρως οδυνηρό για την ελλαδική κοινωνία γεγονός είναι ότι, τέτοια ρεαλιστικής ανακούφισης του λαού «ισοδύναμα» δεν διανοείται να τα προσφέρει ούτε και η τάχα «αριστερή» σημερινή κυβέρνηση. Οι δανειστές μας (και οι αδίστακτες «Αγορές» που τους ποδηγετούν) δείχνουν να έχουν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι μία από τις χώρες της Ε.Ε. απέκτησε «αριστερή» (κάποιοι ιδεοληπτικοί των Βρυξελλών λένε «κομμουνιστική») κυβέρνηση – αντιδρούν σαν να προσβλήθηκε από επικίνδυνο ιό το έμβρυο της ενωμένης Ευρώπης. Αλήθεια, δεν έχουν την ψυχραιμία να δουν ότι πρόκειται και πάλι για μια κυβέρνηση με απολύτως «διαχειριστική» αντίληψη της πολιτικής; Για μιαν απολύτως συντηρητική του κατεστημένου κυβέρνηση;
Δεν έχουν όραμα για να εμπνεύσουν τον λαό οι σήμερα κυβερνώντες, και κατά τούτο δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τον πρασινο-γάλαζο νεκρόψυχο κυβερνητικό πολτό που προηγήθηκε. Θέλουν να λέγονται «αριστεροί», χωρίς να σώζουν τίποτα από τον κοινωνιοκεντρισμό της θυσιαστικής Αριστεράς. Μοναδική φιλοδοξία της «αριστερής» μας κυβέρνησης, που την τρέμουν οι «Αγορές», είναι να «διαχειριστεί» και αυτή το χρέος, αλλά με φανταιζίστικες παραλλαγές (και αυτοσχεδιάζοντας παιδαριωδώς). Εχει αρχίσει να στήνει κι αυτή το δικό της κομματικό κράτος, να διορίζει τα «δικά της παιδιά», να στελεχώνει δημόσιους οργανισμούς και θεσμούς με τους γνωστούς ευτελείς «μαϊντανούς» που προσφέρονται σε κάθε κυβέρνηση για τις «αδιαφανείς» δουλειές.
Δυστυχώς δεν επιχειρούνται δημοσκοπήσεις με τη φιλοδοξία και την επαγγελματική ικανότητα να διερευνήσουν κριτήρια και προθέσεις: Πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, από πέμπτο κόμμα στη Βουλή, στις εκλογές του 2009, και με ποσοστό 4,6% της προτίμησης των πολιτών, βρέθηκε δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012, με ποσοστό 16,78% και πρώτο κόμμα, μέσα σε τρία χρόνια, με 36,34%, στις εκλογές του περασμένου Γενάρη; Ετσι ραγδαία και ανεξήγητα δύο εκατομμύρια διακόσιες σαράντα έξι χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «μπολσεβικισμό», όπως φαντασιώνονται πανικόβλητοι οι σοφοί των Βρυξελλών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Και αντίστοιχα: πώς και γιατί ένα κόμμα του κοινωνικού και πολιτικού περιθώριου, η «Χρυσή Αυγή», με ποσοστό 0,29% στις εκλογές του 2009, βρέθηκε τρίτο στη Βουλή κόμμα τον Γενάρη του 2015, με 18 έδρες; Ραγδαία και ανεξήγητα τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «νεοναζισμό», όπως φαντασιώθηκε η «προοδευτική» στην Ελλάδα διανόηση και το δίδυμο Σαμαρά - Μπαλτάκου;
Εμείς, οι Ελλαδίτες, είμαστε πια μια παρακμιακή κοινωνία βυθισμένη στην παράνοια και στον βουλιμικό πρωτογονισμό – δεν έχουμε το ενδιαφέρον να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι ακριβώς μας συμβαίνει. Αλλά οι σοφοί (προηγμένοι πολιτισμικά) δανειστές μας, αν θέλουν να πάρουν πίσω το σύνολο ή ένα μέρος των χρημάτων τους, δεν θα έπρεπε να μελετούν σοβαρά το πού παραπέμπουν τα εκρηκτικά φαινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρυσής Αυγής»; Αν τα φαινόμενα δηλώνουν τυφλή λαϊκή (εκδικητική) αντίδραση σε ένα ανήθικο και ανίκανο, κυριολεκτικά σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα ήταν συμφέρον των δανειστών να ποντάρουν σε «ισοδύναμα» των οικονομικών τους απαιτήσεων υπονομευτικά της σήψης του πολιτικού στην Ελλάδα κατεστημένου;
Θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, μόνο αν πετύχουν να στηθεί στην Ελλάδα λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός. Αφού καταλυθεί αμείλικτα το πελατειακό κράτος, η συνταγματικά παντοδύναμη κομματοκρατία. Και αφού λειτουργήσει νέμεση: να λογοδοτήσουν οι αυτουργοί της σημερινής καταστροφής.
Το ρεαλιστικό ισοδύναμο της καταβολής των οφειλών μας είναι η ανατροπή της διαχειριστικής πολιτικής μωρίας.
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές της Ελλάδας, πως αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, αν συνεχίσει μόνο να δανείζεται και να καταναλώνει όλο και πιο στενεμένα, δεν θα πάρουν ποτέ πίσω ούτε όλα ούτε μέρος των χρημάτων τους.
Αποκλείεται να αγνοούν ότι, όσος δανεισμός κι αν προστεθεί, παραγωγικότητα δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ούτε να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα, αν δεν στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός.
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές μας ότι, για να στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός, πρέπει να καταλυθεί με συνέπεια το πελατειακό κράτος. Το πελατειακό κράτος για να καταλυθεί, θα αρκούσαν δύο και μόνο νομοθετήματα: Να καθιερωθεί στις εκλογές η μονοεδρική περιφέρεια, και να εισαχθεί το ασυμβίβαστο του βουλευτικού και του υπουργικού αξιώματος. Ασφαλώς το ξέρουν, αλλά δεν το απαιτούν.
Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, προσλαμβάνει χαρακτήρα προκλητικότατου εμπαιγμού η πεισματική εμμονή των δανειστών σε μέτρα που αυξάνουν προσωρινά τις κρατικές εισπράξεις, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πραγματικό παραγωγικό αντίκρισμα αυτής της αύξησης. Κατατρίβονται να παζαρεύουν, αν ο ΦΠΑ σε κάποια είδη θα είναι μία μονάδα μεγαλύτερος ή μικρότερος, κόπτονται για να εισαχθεί η πώληση των φαρμάκων στα πολυκαταστήματα. Και αδιαφορούν παγερά για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους, που είναι η θεμελιώδης αιτία της διαφθοράς, σήψης και διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και των κοινωνικών θεσμών στην Ελλάδα.
Είναι προκλητικό σκάνδαλο να «διυλίζουν τον κώνωπα, οι δανειστές μας, και να καταπίνουν την κάμηλον», διότι με αυτό τον τρόπο εμφανίζονται να συμπαίζουν αναιδέστατα με τις κομματικές συντεχνίες της σήψης και της διαφθοράς. Να καλύπτουν τους υπόδικους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας, να συμπαίζουν με αδίστακτους λωποδύτες των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και αναπτυξιακών προγραμμάτων. Απαιτούν οι δανειστές να περικοπούν ακόμα περισσότερο οι συντάξεις της λιμοκτονίας, αλλά δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με τα κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο: Να απολυθούν τα σμήνη των χρυσοπληρωμένων αργόσχολων υπαλλήλων της Βουλής, να περιοριστούν σε διακόσιους (200) οι βουλευτές, να μειωθεί δραστικά το υπαλληλικό προσωπικό κάθε βουλευτή, τα αυτοκίνητα και οι οικονομικές απαλλαγές που τους παρέχονται. Να πάψει το κράτος να πληρώνει τα μυθώδη ενοίκια των κομματικών γραφείων, τα ιλιγγιώδη χρέη των κομμάτων στις Τράπεζες.
Επιμένουν με ανεξήγητο σαδισμό οι δανειστές να παζαρεύουν μονάδες αύξησης των ποικίλων μορφών κεφαλικού φόρου που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί στους πολίτες. Δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο που θα εξασφάλιζε ο τίμιος επανέλεγχος δημόσιων εργολαβιών και προμηθειών, των τελευταίων (έστω και) είκοσι χρόνων. Το ισοδύναμο από τη δήμευση περιουσιών των πρωθυπουργών και των υπουργών Εθνικής Οικονομίας που υπέγραψαν τον εγκληματικό, εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας.
Αλλά το άκρως οδυνηρό για την ελλαδική κοινωνία γεγονός είναι ότι, τέτοια ρεαλιστικής ανακούφισης του λαού «ισοδύναμα» δεν διανοείται να τα προσφέρει ούτε και η τάχα «αριστερή» σημερινή κυβέρνηση. Οι δανειστές μας (και οι αδίστακτες «Αγορές» που τους ποδηγετούν) δείχνουν να έχουν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι μία από τις χώρες της Ε.Ε. απέκτησε «αριστερή» (κάποιοι ιδεοληπτικοί των Βρυξελλών λένε «κομμουνιστική») κυβέρνηση – αντιδρούν σαν να προσβλήθηκε από επικίνδυνο ιό το έμβρυο της ενωμένης Ευρώπης. Αλήθεια, δεν έχουν την ψυχραιμία να δουν ότι πρόκειται και πάλι για μια κυβέρνηση με απολύτως «διαχειριστική» αντίληψη της πολιτικής; Για μιαν απολύτως συντηρητική του κατεστημένου κυβέρνηση;
Δεν έχουν όραμα για να εμπνεύσουν τον λαό οι σήμερα κυβερνώντες, και κατά τούτο δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τον πρασινο-γάλαζο νεκρόψυχο κυβερνητικό πολτό που προηγήθηκε. Θέλουν να λέγονται «αριστεροί», χωρίς να σώζουν τίποτα από τον κοινωνιοκεντρισμό της θυσιαστικής Αριστεράς. Μοναδική φιλοδοξία της «αριστερής» μας κυβέρνησης, που την τρέμουν οι «Αγορές», είναι να «διαχειριστεί» και αυτή το χρέος, αλλά με φανταιζίστικες παραλλαγές (και αυτοσχεδιάζοντας παιδαριωδώς). Εχει αρχίσει να στήνει κι αυτή το δικό της κομματικό κράτος, να διορίζει τα «δικά της παιδιά», να στελεχώνει δημόσιους οργανισμούς και θεσμούς με τους γνωστούς ευτελείς «μαϊντανούς» που προσφέρονται σε κάθε κυβέρνηση για τις «αδιαφανείς» δουλειές.
Δυστυχώς δεν επιχειρούνται δημοσκοπήσεις με τη φιλοδοξία και την επαγγελματική ικανότητα να διερευνήσουν κριτήρια και προθέσεις: Πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, από πέμπτο κόμμα στη Βουλή, στις εκλογές του 2009, και με ποσοστό 4,6% της προτίμησης των πολιτών, βρέθηκε δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012, με ποσοστό 16,78% και πρώτο κόμμα, μέσα σε τρία χρόνια, με 36,34%, στις εκλογές του περασμένου Γενάρη; Ετσι ραγδαία και ανεξήγητα δύο εκατομμύρια διακόσιες σαράντα έξι χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «μπολσεβικισμό», όπως φαντασιώνονται πανικόβλητοι οι σοφοί των Βρυξελλών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Και αντίστοιχα: πώς και γιατί ένα κόμμα του κοινωνικού και πολιτικού περιθώριου, η «Χρυσή Αυγή», με ποσοστό 0,29% στις εκλογές του 2009, βρέθηκε τρίτο στη Βουλή κόμμα τον Γενάρη του 2015, με 18 έδρες; Ραγδαία και ανεξήγητα τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «νεοναζισμό», όπως φαντασιώθηκε η «προοδευτική» στην Ελλάδα διανόηση και το δίδυμο Σαμαρά - Μπαλτάκου;
Εμείς, οι Ελλαδίτες, είμαστε πια μια παρακμιακή κοινωνία βυθισμένη στην παράνοια και στον βουλιμικό πρωτογονισμό – δεν έχουμε το ενδιαφέρον να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι ακριβώς μας συμβαίνει. Αλλά οι σοφοί (προηγμένοι πολιτισμικά) δανειστές μας, αν θέλουν να πάρουν πίσω το σύνολο ή ένα μέρος των χρημάτων τους, δεν θα έπρεπε να μελετούν σοβαρά το πού παραπέμπουν τα εκρηκτικά φαινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρυσής Αυγής»; Αν τα φαινόμενα δηλώνουν τυφλή λαϊκή (εκδικητική) αντίδραση σε ένα ανήθικο και ανίκανο, κυριολεκτικά σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα ήταν συμφέρον των δανειστών να ποντάρουν σε «ισοδύναμα» των οικονομικών τους απαιτήσεων υπονομευτικά της σήψης του πολιτικού στην Ελλάδα κατεστημένου;
Θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, μόνο αν πετύχουν να στηθεί στην Ελλάδα λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός. Αφού καταλυθεί αμείλικτα το πελατειακό κράτος, η συνταγματικά παντοδύναμη κομματοκρατία. Και αφού λειτουργήσει νέμεση: να λογοδοτήσουν οι αυτουργοί της σημερινής καταστροφής.
Το ρεαλιστικό ισοδύναμο της καταβολής των οφειλών μας είναι η ανατροπή της διαχειριστικής πολιτικής μωρίας.
21/06/2015 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)