Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην,
χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Καβάφης
|
|
 |
|
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
|
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016
Τείχη
Ο σοσιαλισμός του πάτου
Την ώρα που η κρατική εκπαίδευση (λόγω
κομματισμού, ρουσφετολογικών τοποθετήσεων και ανικανότητας) βουλιάζει, ο
υπουργός Παιδείας, αντί να βελτιώσει τα δημόσια σχολεία, αποφάσισε να
χαντακώσει και τα ιδιωτικά. Ετσι, ο κ. Νίκος Φίλης ακολουθεί τη μεγάλη
παράδοση του «χαχαμπούχα» σοσιαλισμού, ο οποίος μισώντας την αριστεία,
επιχειρεί την εξίσωση όλων στον πάτο. Με τις γνωστές πομπώδεις ανοησίες
–στις οποίες μας συνήθισε η Αριστερά όλα τα προηγούμενα χρόνια– ο
υπουργός νομολόγησε ότι συμφώνως με το Σύνταγμα τα ιδιωτικά σχολεία
αποτελούν μέρος του ενιαίου (και κρατικοκεντρικού) εκπαιδευτικού
συστήματος. Συνεπώς, οι εργασιακές σχέσεις δεν εμπίπτουν στην
αρμοδιότητα του υπουργείου Εργασίας, αλλά του υπουργείου Παιδείας. Ομως
το Σύνταγμα αναφέρεται λεπτομερέστατα επί παντός· προστασία του
περιβάλλοντος, άσκηση κοινωνικής πολιτικής, προαγωγή του πολιτισμού
κ.λπ. Φανταζόμαστε πως κάθε υπουργός θα σηκώσει το δικό του μπαϊράκι. Θα
διακηρύξει ότι οι εργασιακές σχέσεις στον τομέα του είναι δική του
αρμοδιότητα (κανείς δεν λέει όχι στις ευκαιρίες δημιουργίας εκλογικής
πελατείας) κι έτσι θα μειωθεί το κράτος κατά ένα υπουργείο· συγκεκριμένα
το Εργασίας.
Στην επιχείρηση «Σοσιαλισμός του πάτου», ο κ. Φίλης ανακοίνωσε την «απαγόρευση της λειτουργίας εσωτερικών φροντιστηρίων και κέντρων ξένων γλωσσών στα ιδιωτικά σχολεία, καθώς και τις απογευματινές δράσεις (τέχνες κ.λπ.). Επίσης, «η λειτουργία των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών και μέσης εκπαίδευσης θα ρυθμίζεται όπως στα σχολεία... οι ημέρες διακοπών των φροντιστηρίων θα είναι όπως περίπου ισχύει στα σχολεία, όπως και το ωράριο των εκπαιδευτικών» («Καθημερινή» 18.3.2015). Δεν διευκρίνισε, βεβαίως, αν το ωράριο που θέλει στα ιδιωτικά σχολεία θα είναι αντίστοιχο εκείνων του Δημοσίου που ο ίδιος κατήγγειλε στη Βουλή «13.500 ώρες σε γραμματειακή υποστήριξη στον χώρο της εκπαίδευσης! Πάνω από 2.000 ολιγομελή τμήματα, πολλά και με κάτω από 10 μαθητές. Εκπαιδευτικοί με 10 ώρες, 8 ώρες, 15 ώρες εργασία εβδομαδιαίως, πολύ κάτω από το υποχρεωτικό ωράριο».
Δυστυχώς, όσο η κυβέρνηση μπαίνει σε αποδρομή, τόσο θα ενισχύεται η ανάγκη για πελατειακές διευθετήσεις και τόσο θα προχωρούν η σήψη και η διάλυση. Σε κάθε τομέα η κατάσταση χειροτερεύει. Λαμβάνονται μέτρα για να κάνουν εντύπωση στο ισχνό τάχα μου αριστερό ακροατήριό τους αδιαφορώντας για τις ζημιές που προκαλούν. Παντού...
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Στην επιχείρηση «Σοσιαλισμός του πάτου», ο κ. Φίλης ανακοίνωσε την «απαγόρευση της λειτουργίας εσωτερικών φροντιστηρίων και κέντρων ξένων γλωσσών στα ιδιωτικά σχολεία, καθώς και τις απογευματινές δράσεις (τέχνες κ.λπ.). Επίσης, «η λειτουργία των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών και μέσης εκπαίδευσης θα ρυθμίζεται όπως στα σχολεία... οι ημέρες διακοπών των φροντιστηρίων θα είναι όπως περίπου ισχύει στα σχολεία, όπως και το ωράριο των εκπαιδευτικών» («Καθημερινή» 18.3.2015). Δεν διευκρίνισε, βεβαίως, αν το ωράριο που θέλει στα ιδιωτικά σχολεία θα είναι αντίστοιχο εκείνων του Δημοσίου που ο ίδιος κατήγγειλε στη Βουλή «13.500 ώρες σε γραμματειακή υποστήριξη στον χώρο της εκπαίδευσης! Πάνω από 2.000 ολιγομελή τμήματα, πολλά και με κάτω από 10 μαθητές. Εκπαιδευτικοί με 10 ώρες, 8 ώρες, 15 ώρες εργασία εβδομαδιαίως, πολύ κάτω από το υποχρεωτικό ωράριο».
Δυστυχώς, όσο η κυβέρνηση μπαίνει σε αποδρομή, τόσο θα ενισχύεται η ανάγκη για πελατειακές διευθετήσεις και τόσο θα προχωρούν η σήψη και η διάλυση. Σε κάθε τομέα η κατάσταση χειροτερεύει. Λαμβάνονται μέτρα για να κάνουν εντύπωση στο ισχνό τάχα μου αριστερό ακροατήριό τους αδιαφορώντας για τις ζημιές που προκαλούν. Παντού...
Περιμένοντας τον μοιραίο ανόητο, με το σπίρτο…
Εν αρχή, η άγνοια κινδύνου παράγει αδράνεια, η
οποία περιπλέκει, οξύνει και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα. Επειτα από
ένα σημείο, όταν πια ο κίνδυνος έχει διογκωθεί δραματικά, γίνεται
αντιληπτός. Συμβαίνει, τότε, η αντίληψη του κινδύνου να παράγει τρόμο
ικανό να παραλύσει τη βούληση για δράση μετά λόγου. Πολλοί εκτιμούν ότι η
χώρα φτάνει σε αυτό το σημείο-παγίδα: Να βρεθούμε σαν τους
εγκλωβισμένους σε μία αίθουσα πλημμυρισμένη από βενζίνη, όπου έντρομοι
όλοι αναρωτιούνται όχι αν, αλλά πότε θα βρεθεί ο ανόητος που θα ανάψει
τσιγάρο και θα πετάξει το σπίρτο στο δάπεδο...
Υπάρχουν εξελίξεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας. Πλάι στην εμφανή αδυναμία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει προβλήματα που προϋποθέτουν αμοιβαιότητα (η υπερχρέωση της ευρωπαϊκής οικονομίας που δεν την αφήνει να ξεφύγει από τα επίπεδα της ύφεσης και το προσφυγικό) και μας επηρεάζουν άμεσα κι έμμεσα, υπάρχουν και οι συγκρούσεις των ισχυρών για το «δέον γενέσθαι» στην Ελλάδα. Συμφωνούν σε ένα σημείο: Οτι πρέπει να μειωθεί ο ελληνικός κίνδυνος για τις άλλες οικονομίες και να πληρώσουμε τα χρέη μας. Δεν θέτουν ούτε ποτέ θα έθεταν ως προαπαιτούμενο τη μεγέθυνση της οικονομίας μας, την απορρόφηση της ανεργίας.
Αυτό είναι το κύριο μεταξύ των πολλών που μπορούμε να κάνουμε εμείς και που, αν δεν το κάνουμε, κανείς δεν θα το κάνει για εμάς. Σχηματικό έστω, χρήσιμο ίσως να αναλογιστούμε το εξής: Γιατί στη 10ετία 1990 μπορέσαμε να δεχτούμε σχεδόν ένα εκατομμύριο μετανάστες από την Αλβανία, την Πολωνία και άλλες χώρες χωρίς αφόρητους κραδασμούς, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να αντέξουμε 45.000 και τρέμουμε την προοπτική των 70.000 προσφύγων; Γιατί, μεταξύ άλλων, στη 10ετία 1990 η οικονομία έτρεχε με ρυθμούς 4% ετησίως, ενώ τώρα βιώνουμε ύφεση επί οκτώ συναπτά έτη – με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, επιφέρει και προκαλεί στην κοινωνία.
Βλάπτει ο εφησυχασμός. Εχει χαθεί πάνω από το 25% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά είναι λάθος να νομίσουμε ότι πιάσαμε πάτο, ότι το ΑΕΠ δεν γίνεται να μειωθεί περαιτέρω. Κι όμως γίνεται, γιατί η παραγωγική βάση της οικονομίας είναι ισχνή, ισχνότατη – σχεδόν το 90% του ΑΕΠ αντιπροσωπεύει κατανάλωση (ιδιωτική/ δημόσια), ενώ η παραγωγή γενικά και ειδικά η παραγωγή μέσων παραγωγής ασθμαίνουν είτε καταρρέουν. Αν δεν πάρουμε μέτρα οικοδόμησης ενός νέου, βιώσιμου, παραγωγικού οικονομικού μοντέλου, το ΑΕΠ θα βυθιστεί χαμηλότερα – κάποια μοντέλα του ΔΝΤ δείχνουν ότι υπάρχει περιθώριο να μειωθεί στα 165 από τα 180 δισ. ευρώ που είναι σήμερα.
Βλάπτει και κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης. Ο περιορισμός της μείωσης του ΑΕΠ στο 0,7% πέρσι, έγινε εφικτός λόγω εκτάκτων δράσεων one off – δηλαδή μη επαναλαμβανομένων δαπανών άμυνας και ΕΣΠΑ που έγιναν την τελευταία στιγμή. Η συγκράτηση της ανεργίας που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία δεν οφείλεται σε νέες θέσεις εργασίας, όσο στην «εξαγωγή» ανέργων. Συγκρατείται ο αριθμός των ανέργων γιατί πολλοί άνεργοι επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς, φεύγουν από τις λίστες των ανέργων φεύγοντας από τη χώρα. Και η μεσαία τάξη (μεγάλο μέρος από αυτούς που έως τώρα στήριζαν το μέρος της κοινωνίας που είχε πιο βάναυσα πληγεί από την κρίση...) συνθλίβεται.
Κι όμως, η Ελλάδα δεν είναι φτωχή. Επειτα από 8 συναπτά έτη ύφεσης, παραμένει μία από τις πλουσιότερες χώρες, κατατάσσεται στην 38η θέση παγκοσμίως. Το πρόβλημα είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης και η ανεργία. Η χώρα θα πλημμυρίζει από βενζίνη όσο δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία. Ή θα κάνουμε (αν μπορούμε...) μια φιλόδοξη προσπάθεια επανεκκίνησης σε πνεύμα εθνικής συνεννόησης, με κεντρικό στόχο την αντιμετώπισή της. Ή θα περιμένουμε τον μοιραίο ανόητο, που θα πετάξει το σπίρτο...
ΥΓ.: Οτι η ανοησία είναι απειλητική, επιβεβαιώνεται αυτές τις μέρες, με αφορμή την αξίωση να παραιτηθεί ο κ. Γ. Μουζάλας. Βεβαίως, θα συμφωνούσα, είναι κάπως αταίριαστο να βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση ένας υπουργός που χρησιμοποιεί ελικόπτερο της πολεμικής αεροπορίας για να διανύσει αποστάσεις ολίγων χιλιομέτρων (για παράδειγμα, από το Πεντάγωνο στο Σχιστό...) και ένας υπουργός που κυκλοφορεί μέρα νύχτα στις λάσπες της Ειδομένης και του κάθε Ελληνικού για να κάνει το χρέος του. Αλλά, όταν φτάνουμε στο σημείο ο υπουργός που καθυστέρησε την έγκαιρη δημιουργία hotspots, αρνούμενος να παραχωρήσει άχρηστα στρατόπεδα, να απαιτεί να εκδιωχθεί εκείνος ο υπουργός που πίεζε για την προετοιμασία της χώρας (στη βάση σχεδίου έτοιμου από τον Σεπτέμβριο) και, αυτή η απαίτησή του, να τίθεται στα σοβαρά προς συζήτηση, η ανοησία γίνεται ιδιάζουσα έως επικίνδυνη. Στις επόμενες μέρες θα φανεί αν είναι (και) ανίκητη.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Υπάρχουν εξελίξεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας. Πλάι στην εμφανή αδυναμία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει προβλήματα που προϋποθέτουν αμοιβαιότητα (η υπερχρέωση της ευρωπαϊκής οικονομίας που δεν την αφήνει να ξεφύγει από τα επίπεδα της ύφεσης και το προσφυγικό) και μας επηρεάζουν άμεσα κι έμμεσα, υπάρχουν και οι συγκρούσεις των ισχυρών για το «δέον γενέσθαι» στην Ελλάδα. Συμφωνούν σε ένα σημείο: Οτι πρέπει να μειωθεί ο ελληνικός κίνδυνος για τις άλλες οικονομίες και να πληρώσουμε τα χρέη μας. Δεν θέτουν ούτε ποτέ θα έθεταν ως προαπαιτούμενο τη μεγέθυνση της οικονομίας μας, την απορρόφηση της ανεργίας.
Αυτό είναι το κύριο μεταξύ των πολλών που μπορούμε να κάνουμε εμείς και που, αν δεν το κάνουμε, κανείς δεν θα το κάνει για εμάς. Σχηματικό έστω, χρήσιμο ίσως να αναλογιστούμε το εξής: Γιατί στη 10ετία 1990 μπορέσαμε να δεχτούμε σχεδόν ένα εκατομμύριο μετανάστες από την Αλβανία, την Πολωνία και άλλες χώρες χωρίς αφόρητους κραδασμούς, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να αντέξουμε 45.000 και τρέμουμε την προοπτική των 70.000 προσφύγων; Γιατί, μεταξύ άλλων, στη 10ετία 1990 η οικονομία έτρεχε με ρυθμούς 4% ετησίως, ενώ τώρα βιώνουμε ύφεση επί οκτώ συναπτά έτη – με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, επιφέρει και προκαλεί στην κοινωνία.
Βλάπτει ο εφησυχασμός. Εχει χαθεί πάνω από το 25% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά είναι λάθος να νομίσουμε ότι πιάσαμε πάτο, ότι το ΑΕΠ δεν γίνεται να μειωθεί περαιτέρω. Κι όμως γίνεται, γιατί η παραγωγική βάση της οικονομίας είναι ισχνή, ισχνότατη – σχεδόν το 90% του ΑΕΠ αντιπροσωπεύει κατανάλωση (ιδιωτική/ δημόσια), ενώ η παραγωγή γενικά και ειδικά η παραγωγή μέσων παραγωγής ασθμαίνουν είτε καταρρέουν. Αν δεν πάρουμε μέτρα οικοδόμησης ενός νέου, βιώσιμου, παραγωγικού οικονομικού μοντέλου, το ΑΕΠ θα βυθιστεί χαμηλότερα – κάποια μοντέλα του ΔΝΤ δείχνουν ότι υπάρχει περιθώριο να μειωθεί στα 165 από τα 180 δισ. ευρώ που είναι σήμερα.
Βλάπτει και κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης. Ο περιορισμός της μείωσης του ΑΕΠ στο 0,7% πέρσι, έγινε εφικτός λόγω εκτάκτων δράσεων one off – δηλαδή μη επαναλαμβανομένων δαπανών άμυνας και ΕΣΠΑ που έγιναν την τελευταία στιγμή. Η συγκράτηση της ανεργίας που εμφανίζεται στα επίσημα στοιχεία δεν οφείλεται σε νέες θέσεις εργασίας, όσο στην «εξαγωγή» ανέργων. Συγκρατείται ο αριθμός των ανέργων γιατί πολλοί άνεργοι επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς, φεύγουν από τις λίστες των ανέργων φεύγοντας από τη χώρα. Και η μεσαία τάξη (μεγάλο μέρος από αυτούς που έως τώρα στήριζαν το μέρος της κοινωνίας που είχε πιο βάναυσα πληγεί από την κρίση...) συνθλίβεται.
Κι όμως, η Ελλάδα δεν είναι φτωχή. Επειτα από 8 συναπτά έτη ύφεσης, παραμένει μία από τις πλουσιότερες χώρες, κατατάσσεται στην 38η θέση παγκοσμίως. Το πρόβλημα είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης και η ανεργία. Η χώρα θα πλημμυρίζει από βενζίνη όσο δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία. Ή θα κάνουμε (αν μπορούμε...) μια φιλόδοξη προσπάθεια επανεκκίνησης σε πνεύμα εθνικής συνεννόησης, με κεντρικό στόχο την αντιμετώπισή της. Ή θα περιμένουμε τον μοιραίο ανόητο, που θα πετάξει το σπίρτο...
ΥΓ.: Οτι η ανοησία είναι απειλητική, επιβεβαιώνεται αυτές τις μέρες, με αφορμή την αξίωση να παραιτηθεί ο κ. Γ. Μουζάλας. Βεβαίως, θα συμφωνούσα, είναι κάπως αταίριαστο να βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση ένας υπουργός που χρησιμοποιεί ελικόπτερο της πολεμικής αεροπορίας για να διανύσει αποστάσεις ολίγων χιλιομέτρων (για παράδειγμα, από το Πεντάγωνο στο Σχιστό...) και ένας υπουργός που κυκλοφορεί μέρα νύχτα στις λάσπες της Ειδομένης και του κάθε Ελληνικού για να κάνει το χρέος του. Αλλά, όταν φτάνουμε στο σημείο ο υπουργός που καθυστέρησε την έγκαιρη δημιουργία hotspots, αρνούμενος να παραχωρήσει άχρηστα στρατόπεδα, να απαιτεί να εκδιωχθεί εκείνος ο υπουργός που πίεζε για την προετοιμασία της χώρας (στη βάση σχεδίου έτοιμου από τον Σεπτέμβριο) και, αυτή η απαίτησή του, να τίθεται στα σοβαρά προς συζήτηση, η ανοησία γίνεται ιδιάζουσα έως επικίνδυνη. Στις επόμενες μέρες θα φανεί αν είναι (και) ανίκητη.
Κυριακή 20 Μαρτίου 2016
Φτωχά μυαλά, απύλωτα στόματα
Αν η Ειδομένη είναι «σύγχρονο Νταχάου», που λέει ο Κουρουμπλής, η
κυβέρνησή του δεν έχει καμιά ευθύνη; Πώς ο Πρωθυπουργός επιτρέπει σε
υπουργούς τέτοιες τερατολογίες, που προσβάλλουν τη χώρα;
Γιώργος Καρελιάς
Κι εκεί που πασχίζαμε να συνέλθουμε από τη δήλωση του ενός ότι η Ειδομένη δίνει για την Ελλάδα «τιμητική εικόνα», ήρθε ο άλλος και μας αποτελείωσε. Αυτός ο γίγαντας της ιστορικής γνώσης και της πολιτικής σκέψης ανακάλυψε στην Ειδομένη ένα «σύγχρονο Νταχάου» !
Τι να κάνουμε; Να βάλουμε τα γέλια; Να ανατριχιάσουμε; Ή να μουτζώσουμε; Με αυτούς τους αθεόφοβους, που παριστάνουν ότι κυβερνούν, έχουμε χάσει κάθε μπούσουλα. Κάθε δήλωσή τους και μια εξυπνάδα, για να γράψουν οι κάμερες και να παίξουν τα κανάλια.
Και καλά ο Μπαλτάς, εξήγησε μέσες άκρες πώς το εννοούσε και είπαμε
εντάξει, ας το πάρει ο… πολιτισμός. Ο Κουρουμπλής, του Εσωτερικών, γιατί
πήγε στην Ειδομένη; Για να απαντήσει στον Μπαλτά με αυτό το περί
Νταχάου; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Το σκέφθηκε καθόλου πριν το πει ή το
πέταξε στον αέρα, νομίζοντας ότι κάνει τη δήλωση της χρονιάς;
Ξέρει ο Κουρουμπλής τι ήταν το Νταχάου; Δεν μπορεί, διάβολε, να μην ξέρει. Εκεί βασάνιζαν και εντέλει έκαιγαν ανθρώπους. Κρεματόρια υπήρχαν. Βασανίζουν ανθρώπους στην Ειδομένη; Τους καίνε και δεν το ξέρουμε;
Στην Ειδομένη άνθρωποι υποφέρουν από το κρύο, τις αρρώστιες, την έλλειψη τροφής. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί δεν την λέει με το όνομά της ο υπουργός Εσωτερικών; Γιατί δεν τον βολεύει. Γιατί το Κράτος, που (και) εκείνος εκπροσωπεί, είναι απών. Γι’ αυτό και βρίσκει δικαιολογία στο κλείσιμο των συνόρων από τους βορειότερους. Ομως, αυτό το γνώριζαν ότι θα γίνει. Το είχαν πει εδώ και μήνες δικοί τους συνάδελφοι (ο Μουζάλας κ.α). Τι έκαναν εν τω μεταξύ; Πού είναι το κράτος να κινητοποιήσει βιομηχανίες τροφίμων για να τρέφονται οι άνθρωποι; Γιατί από ένα σημείο και μετά δεν τους εμπόδισαν να φτάσουν στην Ειδομένη, ώστε ο αριθμός να είναι διαχειρίσιμος;
Είναι απλό. Διότι οι άνθρωποι είναι απλώς λογάδες. Και το μόνο που ξέρουν είναι να κάνουν δηλώσεις για τα κανάλια. Δηλώσεις δήθεν ευαισθησίας. Δηλώσεις που εκθέτουν τη χώρα που εκπροσωπούν και μειώνουν την ίδια την κυβέρνηση, στη οποία μετέχουν.
Αν η Ειδομένη είναι «σύγχρονο Νταχάου» -που δεν είναι- η κυβέρνησή τους έχει καμιά ευθύνη; Ο Πρωθυπουργός γιατί επιτρέπει σε υπουργούς να εκτοξεύουν τέτοιες τερατολογίες, που προσβάλλουν την χώρα; Αν η Ειδομένη είναι Νταχάου -που δεν είναι- φταίνε οι Γερμανοί; Οι Γερμανοί κουβαλάνε το παντοτινό στίγμα του δικού τους Νταχάου, η Ειδομένη είναι ελληνικό έδαφος. Εκτός αν δεν το ξέρει ο Κουρουμπλής.
Είπαμε «πρώτη φορά», αλλά είναι ανάγκη να επιβεβαιώνουν κάθε μέρα ότι πρώτη φορά τέτοια ανοησία, τέτοιος λαϊκισμός, τέτοια έλλειψη ευθύνης στο δημόσιο λόγο;
Υπάρχει κανείς να βάλει κάποιο φρένο στα απύλωτα στόματα, που μας κάνουν κάθε τόσο διεθνώς ρεζίλι;
protagon.gr
Γιώργος Καρελιάς
Κι εκεί που πασχίζαμε να συνέλθουμε από τη δήλωση του ενός ότι η Ειδομένη δίνει για την Ελλάδα «τιμητική εικόνα», ήρθε ο άλλος και μας αποτελείωσε. Αυτός ο γίγαντας της ιστορικής γνώσης και της πολιτικής σκέψης ανακάλυψε στην Ειδομένη ένα «σύγχρονο Νταχάου» !
Τι να κάνουμε; Να βάλουμε τα γέλια; Να ανατριχιάσουμε; Ή να μουτζώσουμε; Με αυτούς τους αθεόφοβους, που παριστάνουν ότι κυβερνούν, έχουμε χάσει κάθε μπούσουλα. Κάθε δήλωσή τους και μια εξυπνάδα, για να γράψουν οι κάμερες και να παίξουν τα κανάλια.
Ξέρει ο Κουρουμπλής τι ήταν το Νταχάου; Δεν μπορεί, διάβολε, να μην ξέρει. Εκεί βασάνιζαν και εντέλει έκαιγαν ανθρώπους. Κρεματόρια υπήρχαν. Βασανίζουν ανθρώπους στην Ειδομένη; Τους καίνε και δεν το ξέρουμε;
Στην Ειδομένη άνθρωποι υποφέρουν από το κρύο, τις αρρώστιες, την έλλειψη τροφής. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί δεν την λέει με το όνομά της ο υπουργός Εσωτερικών; Γιατί δεν τον βολεύει. Γιατί το Κράτος, που (και) εκείνος εκπροσωπεί, είναι απών. Γι’ αυτό και βρίσκει δικαιολογία στο κλείσιμο των συνόρων από τους βορειότερους. Ομως, αυτό το γνώριζαν ότι θα γίνει. Το είχαν πει εδώ και μήνες δικοί τους συνάδελφοι (ο Μουζάλας κ.α). Τι έκαναν εν τω μεταξύ; Πού είναι το κράτος να κινητοποιήσει βιομηχανίες τροφίμων για να τρέφονται οι άνθρωποι; Γιατί από ένα σημείο και μετά δεν τους εμπόδισαν να φτάσουν στην Ειδομένη, ώστε ο αριθμός να είναι διαχειρίσιμος;
Είναι απλό. Διότι οι άνθρωποι είναι απλώς λογάδες. Και το μόνο που ξέρουν είναι να κάνουν δηλώσεις για τα κανάλια. Δηλώσεις δήθεν ευαισθησίας. Δηλώσεις που εκθέτουν τη χώρα που εκπροσωπούν και μειώνουν την ίδια την κυβέρνηση, στη οποία μετέχουν.
Αν η Ειδομένη είναι «σύγχρονο Νταχάου» -που δεν είναι- η κυβέρνησή τους έχει καμιά ευθύνη; Ο Πρωθυπουργός γιατί επιτρέπει σε υπουργούς να εκτοξεύουν τέτοιες τερατολογίες, που προσβάλλουν την χώρα; Αν η Ειδομένη είναι Νταχάου -που δεν είναι- φταίνε οι Γερμανοί; Οι Γερμανοί κουβαλάνε το παντοτινό στίγμα του δικού τους Νταχάου, η Ειδομένη είναι ελληνικό έδαφος. Εκτός αν δεν το ξέρει ο Κουρουμπλής.
Είπαμε «πρώτη φορά», αλλά είναι ανάγκη να επιβεβαιώνουν κάθε μέρα ότι πρώτη φορά τέτοια ανοησία, τέτοιος λαϊκισμός, τέτοια έλλειψη ευθύνης στο δημόσιο λόγο;
Υπάρχει κανείς να βάλει κάποιο φρένο στα απύλωτα στόματα, που μας κάνουν κάθε τόσο διεθνώς ρεζίλι;
protagon.gr
Οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης
Φαίνεται ολοένα και πιο καθαρά ότι το ξεφουσκωμένο αντιμνημονιακό αφήγημα έχει αντικατασταθεί από μία βεντάλια αντισταθμιστικής προπαγάνδας, που με τον έναν ή άλλον τρόπο αντλεί από μία θολή δεξαμενή. Καθώς η χώρα παραμένει δίχως όραμα και σχέδιο, χωρίς καμία ιδέα για το αύριο, εντυπωσιάζει η απουσία έστω και μιας συσπειρωτικής ιδέας.
Η μόνη ιδέα που διαχέεται από τη συγκυβέρνηση είναι αυτή της διαρκούς πάλης: η κοινωνία ως θύμα και οι ολιγάρχες. Πάσης φύσεως. Η ρητορική αυτή, που έχει πολλά πρόσωπα και που, ασφαλώς, ερμηνεύει τη «δύσκολη» συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, δημιουργεί μία υπόγεια στοά συνεννόησης, στερεοποιώντας τη νέα διχαστική γραμμή. Οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης έχουν χτίσει δίκτυα. Ακόμη και όσες από τις δυνάμεις αυτές είναι εκτός εξουσίας, διευρύνουν το κοινό τους, το οποίο είναι πλατύ, διακομματικό και αυτάρεσκο μέσα στη βύθιση που γεννά η απογοήτευση.
Η κυβέρνηση έχει επιτύχει, έστω και σε φθορά, να εκπροσωπεί ένα γενικευμένο αίσθημα μειονεξίας που καλύπτει τα τελευταία χρόνια τη χώρα. Είναι ο εκπρόσωπος της αδυναμίας του μέσου Ελληνα να δει την αιτία των πραγμάτων. Αλλά αν η κυβέρνηση κινείται «σε ένα πεδίο όπου η εμμονή στον επιθετικό λαϊκισμό συγκρούεται με την ομαλή εξέλιξη της χώρας», όπως είχε γράψει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης, αυτό εν πολλοίς μπορεί να παγιωθεί από την πολυσυλλεκτικότητα της δυσφορίας που διακατέχει τους Ελληνες. Ο κόσμος είναι εξαντλημένος, πιο απογοητευμένος παρά ποτέ, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι συνδέεται με ανίερες συμμαχίες, που νομιμοποιούνται από την ανάγκη εξεύρεσης εχθρών. Ισως γι’ αυτό συνέβη εκείνο που είχε προβλέψει ο Νικόλας Σεβαστάκης, ότι δηλαδή, «η απομάγευση της αντιμνημονιακής φάσης» δεν μπόρεσε να δώσει ώθηση «στην εκκοσμίκευση της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Πλατιά στρώματα παραμένουν υπό την επιρροή ανορθολογικών ερμηνειών, οι οποίες συχνά είναι αντικρουόμενες, ασύνδετες μεταξύ τους και εξ ορισμού παραπλανητικές. Επιτυγχάνεται έτσι ο σκοπός, να κρατάει κανείς στρώματα «με διαφορετική πολιτική κουλτούρα, στη βάση μιας ρητορικής με έντονα εθνολαϊκιστικά χαρακτηριστικά», όπως έχει πει εύστοχα ο Ευτύχης Βαρδουλάκης. Η απαγκίστρωση από την οπισθοδρόμηση δεν έχει να κάνει μόνο με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως το πρώτο βήμα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)