Τα ανέκδοτα του κ. Στρατούλη

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 
 Υπάρχει μια απορία. Πότε προλαβαίνει να δουλεύει στο υπουργείο του ο κ. Δημήτρης Στρατούλης; Ολημερίς κι ολονυχτίς συνεντευξιάζεται, αφενός δίνοντας εγγυήσεις που δεν μπορεί να κρατήσει («Η νέα κυβέρνηση... έχει διασφαλίσει μέχρι το τελευταίο ευρώ της σύνταξης του κάθε συνταξιούχου... και για τις επόμενες χρονιές», Mega, 29.1.2015) και αφετέρου εξαπολύοντας απειλές, ως μεγαλοοφειλέτης που πρέπει να φοβάται ο υπόλοιπος κόσμος: «Ο δανειστής έχει το πάνω χέρι άμα ο οφειλέτης τού χρωστά λίγα χρήματα. Αμα του χρωστάς πολλά –που εμείς χρωστάμε 327 εκατομμύρια– το πάνω χέρι στη συγκεκριμένη περίπτωση το έχουμε εμείς... Επομένως, δεν βιαζόμαστε μόνο εμείς να κλείσει μια επωφελής συμφωνία, πρέπει να βιάζονται λογικά και οι δανειστές της χώρας» (Παραπολιτικά, 24.12.2015).

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω βρίσκονται στον στερέωμα της μπαρούφας, εκεί όπου ίπταται τρεις μήνες τώρα η κυβέρνηση. Τα 327 δισ. (και ουχί εκατομμύρια) που χρωστά η χώρα μας είναι πολλά για εμάς, αλλά πολύ λίγα για τους άλλους. Αν εξαιρέσουμε κάποιες χώρες που είναι πιο φτωχές από την Ελλάδα (αλλά υποχρεούνται λόγω της «κακής Ευρωζώνης» να μας δανείζουν) και οι οποίες πραγματικά θα κλάψουν τα λεφτά τους, το ελληνικό χρέος δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του παγκόσμιου χρέους. Οπως είχε πει και σε μια συνέντευξή του ο κ. Αλέξης Τσίπρας, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι μόνο το 3% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης. Δηλαδή: τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του· ακόμη και οι τράπεζες υπολογίζουν μεγαλύτερες επισφάλειες από αυτό. Για να αποκτήσει μια ιδέα ο πρώην συνδικαλιστής του ΟΤΕ πόσο μεγάλο είναι το ανάστημα της χώρας και πόση η σκιά της, πρέπει να μάθει ότι τα ταμειακά διαθέσιμα μιας μόνο εταιρείας (της Apple εν προκειμένω) είναι περί τα 180 δισ. δολάρια, δηλαδή όσο το μισό μας χρέος. Από στενή οικονομική σκοπιά η στάση του κ. Στρατούλη ακούγεται σαν το ανέκδοτο με τα μυρμήγκια που αποφάσισαν να κάνουν πόλεμο στον ελέφαντα, και όταν ένα από αυτά κατάφερε να ανεβεί στον λαιμό του παχύδερμου, τα υπόλοιπα φώναζαν εν χορώ «πνίξ’ τον, πνίξ’ τον».

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι μια ελληνική χρεοκοπία (που θα είναι καταστροφική για τη χώρα μας και ειδικά για τις πιο ευάλωτες ομάδες της) θα είναι ένα αδιάφορο συμβάν για την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία. Κατ’ αρχάς, μια χρεοκοπία μέλους της Ευρωζώνης οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά που όλοι φοβούνται. Το βάρος της χώρας μας στο διεθνές οικονομικό σύστημα δεν είναι τα 327 δισ. με τα οποία κάνει τον καμπόσο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Στρατούλης, αλλά το γεγονός ότι πιο σοφές πολιτικές ηγεσίες από τον ίδιο οδήγησαν τη χώρα στον σκληρό πυρήνα του ανεπτυγμένου κόσμου, έτσι ώστε μια ελληνική χρεοκοπία (πιθανώς) να μετρήσει.

Δεύτερον: Μια ελληνική χρεοκοπία αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ζώνης Ευρώ, κάτι που επίσης θα είναι ένα ισχυρό (έστω συμβολικό) χτύπημα στην ευρωπαϊκή ιδέα. Και γι’ αυτό επίσης θα πρέπει να ευγνωμονεί τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο κ. Στρατούλης, αυτές που με νύχια, δόντια και τεράστιο πολιτικό κόστος κράτησαν τη χώρα στη Ζώνη του Ευρώ. Διότι χάρη στις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες, που έβριζε (και συνεχίζει να βρίζει), μπορεί σήμερα να τριγυρνά στα κανάλια σαν τον γνωστό λαγό του ανεκδότου, που έλεγε και καμιά ανοησία παραπάνω.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,  30.04.2015 : 12:45

Γιατί καθυστέρησαν οι συντάξεις; - Του Δημήτρη Καμπουράκη

Αναρτήθηκε την 30 Απριλίου 2015, 15:25
Αρθρο του/της: Δημήτρης Καμπουράκης

Από Palmografos

Δεν ξέρω τι λένε ο Στρατούλης, ο Σπυρόπουλος και οι τράπεζες, εγώ ξέρω πολύ καλά τι ακριβώς έγινε. Αναφέρομαι στο θέμα που προέκυψε την Τρίτη το απόγευμα, όταν συνταξιούχοι του δημοσίου πήγαν στα ΑΤΜ των τραπεζών για να σηκώσουν τη σύνταξη τους και διαπίστωσαν ότι οι λογαριασμοί τους ήταν άδειοι. Ο αναπληρωτής υπουργός κοινωνικών ασφαλίσεων και ο διοικητής του ΙΚΑ βγήκαν λίαν πρωία της Τετάρτης στα κανάλια και εξήγησαν ότι όλα τα χρήματα των συντάξεων είχαν μπει στην ώρα τους στον διατραπεζικό λογαριασμό, πλην κάποιο τεχνικό πρόβλημα που παρουσιάστηκε στο ΔΙΑΣ καθυστέρησε τη δυνατότητα καταβολής τους στους δικαιούχους για μερικές ώρες. Κατά δήλωση του κ. Στρατούλη, μόλις έγινε κοινωνός διαμαρτυριών το απόγευμα της Τρίτης, μίλησε με την κ. Κατσέλη της Εθνικής η οποία του εξήγησε ότι το πρόβλημα ήταν στο ΔΙΑΣ και τον βεβαίωσε πως η βλάβη θ’ αποκατασταθεί το συντομότερο. Πράγματι, οι ασφαλισμένοι είδαν λεφτά στους λογαριασμούς τους και άρχισαν να τα σηκώνουν γύρω στις 8.30 το βράδυ, άρα η καθυστέρηση κράτησε τέσσερις με πέντε ώρες.

Μάθετε τώρα τι έγινε και στην πραγματικότητα. Αν οι συντάξεις ΙΚΑ και Δημοσίου πληρώνονται στις 30 του μήνα για παράδειγμα, τα ασφαλιστικά ταμεία καταθέτουν το ποσό που αντιστοιχεί το αργότερο ως το πρωί της 29ης, δηλαδή μία εργάσιμη μέρα νωρίτερα. Οι τράπεζες κάνουν τον απαραίτητο έλεγχο που χρειάζεται μια-δυο ώρες και στη συνέχεια πιστώνουν τους λογαριασμούς των δικαιούχων συνταξιούχων αφού τελειώσει η συναλλαγή του κοινού με τα υποκαταστήματα τους, το μεσημέρι της 29ης. Αυτό γίνεται συνήθως μετά τις 15.00 και 16.00, άρα όσοι συνταξιούχοι χρησιμοποιούν τα ΑΤΜ (διότι οι περισσότεροι πάνε την επομένη το πρωί στον γκισέ, εξ ου και οι πελώριες ουρές) μπορούν να σηκώσουν την σύνταξη τους από τις 16.00 το απόγευμα της 29ης. Αυτό τον μήνα όμως υπήρξε πρόβλημα, όχι τεχνικό όπως διατείνονται.

Την Τρίτη το πρωί, το ΙΚΑ δεν είχε καταφέρει ακόμα να συμπληρώσει όλο το ποσό που χρειαζόταν για να πληρωθούν οι συντάξεις του μήνα. Το ΔΙΑΣ δεν δέχεται τμήμα του ποσού, ούτε έχει δυνατότητα να πιστώσει τους λογαριασμούς κάποιων συγκεκριμένων κατηγοριών συνταξιούχων, αφήνοντας άλλους για αργότερα. Ακόμα και 1000 ευρώ να λείπουν από το συνολικό ποσό, δεν πληρώνεται καμία σύνταξη. Το ΙΚΑ έψαχνε εναγωνίως στα υποκαταστήματα του απορροφώντας ως και τις εισπράξεις της ίδιας μέρας από εισφορές, ενώ την ίδια δουλειά έκανε και ο κ. Στρατούλης δια του κ. Μάρδα. Τελικά, το ποσό συγκεντρώθηκε στις 16.00 του μεσημεριού της Τρίτης, αφού τα κεντρικά του ΙΚΑ τράβηξαν και το τελευταίο ευρώ που υπήρχε μετά το κλείσιμο των περιφερειακών του ταμείων σ’ όλη τη χώρα και αφού ο κ. Μάρδας συμπλήρωσε όσα έλειπαν με χρήματα που είχαν καταθέσει οι περιφέρειες. Τα χρήματα μεταφέρθηκαν ηλεκτρονικά στο ΔΙΑΣ στις 16.15 και μετά την απαραίτητη επεξεργασία, οι λογαριασμοί των συνταξιούχων πιστώθηκαν στις 20.00.

Δεν χάλασε ο κόσμος για τέσσερις ώρες, θα πείτε. Συμφωνώ. Όμως πλέον δεν ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού, τρυπήσαμε το βαρέλι και σκάβουμε τον άνυδρο γρανίτη από κάτω. Πόσο αντέχουμε;

(Μη μου αμφισβητήσει κανείς το ρεπορτάζ, γιατί έχω σκαναρισμένο χαρτί με την ώρα μεταφοράς των χρημάτων).

Protagon.gr

Είναι αλήθεια?????

Καμώματα

Κέζα Λώρη

Υπάρχει τρόπος για να βρεθεί ξανά στην επικαιρότητα το υπουργικό ζεύγος. Η Δανάη θα φορέσει ψεύτικο μούσι και ράσο, θα πάει στο Αγιον Ορος και θα ζητήσει να γίνει στυλίτης. Θα την καταλάβουν ότι είναι γυναίκα και τότε ο Γιάνης (με το ένα νι) θα εκδώσει ανακοίνωση υπό μορφήν ρομάντζου όπου θα αναπτύξει τις απόψεις του για την ισότητα των φύλων και την καινοτομία στον ασκητισμό. Ετσι θα πετύχει νέο μπίνγκο επικοινωνίας.

Με έναν μαγικό τρόπο το ζεύγος Βαρουφάκη καταφέρνει να βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο, όχι όμως για το ρόλο που παίζει ο υπουργός Οικονομικών στην επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος. Βρίσκονται στον αφρό για τον τρόπο ζωής τους, και βρίσκονται στον αφρό επειδή το επιδιώκουν. Μετά την τραγελαφική φωτογράφηση με φόντο την Ακρόπολη, τραβούν την προσοχή με τον προπηλακισμό τους στα Εξάρχεια. Θα πει κανείς, «δημοκρατία έχουμε, καθένας πηγαίνει για φαγητό όπου θέλει». Από όλο το λεκανοπέδιο ο Βαρουφάκης επέλεξε για δείπνο την καρδιά των Εξαρχείων, την οδό Βαλτετσίου. Παντού είχε πιθανότητες να γίνει θύμα επίθεσης. Στα Εξάρχεια είχε την βεβαιότητα. Είναι το μόνο άβατο στην επικράτεια, τόσο άβατο όσο είναι το Αγιον Ορος για τη σύζυγό του.

Δεν θα δανειστούμε την επιχειρηματολογία εκείνων που κατηγορούν το θύμα βιασμού επειδή φορούσε μίνι φούστα. Ο βιασμός είναι πάντοτε αδικαιολόγητος, όπως άλλωστε και το ξύλο. Εντούτοις ο υπουργός ήξερε ότι το να δειπνεί στα Εξάρχεια ισοδυναμεί με το να διασχίζει την αγορά του Αλ Χαλίλι μια ξανθιά καλλονή φορώντας κομπινεζόν. Δεν είναι μόνον προσωπικό το ζήτημα. Υπάρχει και η συγκυρία, στην οποία προσμετρούνται κάμποσες καταλήψεις και πυρπολήσεις.

Το πλέον εντυπωσιακό είναι ο χειρισμός της ιστορίας  από τον υπουργό. Ούτε λίγο ούτε πολύ έγραψε ένα διήγημα à la manière de Κάρτλαντ. Το κοινοποίησε στον τύπο.
Αντιγράφουμε από το αφήγημα την περιγραφή της διάσωσης: «H Δανάη, πριν έρθουν δίπλα μας οι αντιεξουσιαστές (και πριν προλάβω να την σταματήσω), σηκώθηκε όρθια και με αγκάλιασε με δύναμη, στρέφοντας την πλάτη της προς αυτούς έτσι ώστε να πρέπει να χτυπήσουν πρώτα εκείνη πριν χτυπήσουν εμένα». Ακολουθούν κι άλλες φαιδρές λεπτομέρειες, με το ζεύγος να είναι καβάλα στη μοτοσυκλέτα και να κάνει διάλογο με τους μπαχαλάκηδες.

Από όλα τούτα τα καμώματα προκύπτει μια και μόνο απορία. Είναι άραγε ο υπουργός προσηλωμένος στα δημόσια καθήκοντά του, τόσο όσο απαιτεί η ιστορική στιγμή;

ΤΟ ΒΗΜΑ, Γνώμες
29/4/2015

 

Οι μικροί Γκαίμπελς - Του Νίκου Δήμου

Αναρτήθηκε την 29 Απριλίου 2015, 11:13
Αρθρο του/της: Νίκος Δήμου

Πρώτα κατασκευάζεις έναν (ή και περισσότερους) εξωτερικό εχθρό. Χρησιμοποιείς τα υλικά της ιστορίας (προαιώνια αντιπαλότητα, ανεξόφλητοι λογαριασμοί, κλπ). Ρίχνεις σε αυτόν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες για όλα τα δεινά σου.

Μετά αρχίζεις να βλέπεις και εσωτερικούς εχθρούς. Όσοι δεν συμφωνούν με την δαιμονοποίηση του εξωτερικού εχθρού – ή όσοι έχουν μαζί του κάποιους δεσμούς. Τους ονομάζεις αμέσως προδότες, νενέκους ή απλά «πέμπτη φάλαγγα».

Δημιουργείς μια διάσταση «είτε – είτε». Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.

Ο μάγος της προπαγάνδας Γκαίμπελς είχε καταφέρει να πείσει πολλούς Γερμανούς ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν  οι …αμυνόμενοι. Ότι αναγκάστηκαν να εισβάλουν σε άλλες χώρες, απαντώντας σε προκλήσεις ή επιθέσεις. Κι έτσι όταν ο Χίτλερ έθεσε το ερώτημα: «Ταπείνωση ή ρήξη;» η απάντηση ήταν «πόλεμος!». Πήγα στην Γερμανία, εννιά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, και βρήκα Γερμανούς που πίστευαν πως η χώρα τους ήταν θύμα – κι ότι δεν έχει σημασία τι έλεγε η ιστορία, μια και αυτή την γράφουν πάντα οι νικητές.

Κάπου μέσα στο επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχει ένας (ή και περισσότεροι) μάγος της επικοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος είναι – ούτε καν αν είναι ένας ή ολόκληρο επιτελείο. Όμως έχει επιτελέσει θαύματα.

Δεν είναι δυνατόν αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανοχή της κοινής γνώμης. Ενώ η κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έχει ολοκληρώσει κανένα έργο, να εμφανίζεται ο κόσμος ευχαριστημένος με το …έργο της κυβέρνησης. Ενώ όλες οι διαπραγματεύσεις έχουν αποτύχει, τα δύο τρίτα των Ελλήνων να δηλώνουν ικανοποιημένοι με αυτές. Ενώ οι εξαγγελίες περί διαγραφής ή κουρέματος του χρέους, περί εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, περί αριστερής στροφής της Ευρώπης, έχουν ξεχαστεί κι όλοι βλέπουν να έρχονται τα γνωστά βράχια, ο κόσμος ανησυχεί λιγότερο από ότι πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» βρήκε σχεδόν έτοιμο τον εχθρό. Εκμεταλλεύτηκε αφενός την λαχτάρα για αλλαγή (που έδωσε χρόνο) και αφετέρου την προαιώνια καχυποψία των Ελλήνων απέναντι στη Δύση την οποία γιγάντωσε. Ήδη από καιρό πολλοί πίστευαν πως δεν έφερε η Κρίση το Μνημόνιο, αλλά το Μνημόνιο την Κρίση. Άρα για όλα φταίνε οι δανειστές. Καμώνονται πως μας βοηθάνε, ενώ μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν και μας καταδυναστεύουν. Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε έντονα και για πρώτη φορά ειπώθηκε και από επίσημα χείλη.

Εύκολο να πεισθούν οι Έλληνες που έχουν συνήθεια να φορτώνουν σε τρίτους τα προβλήματά τους – και λατρεύουν τις θεωρίες συνομωσίας.  Προσθέστε και την άγαρμπη συμπεριφορά των Γερμανών… Για ό,τι αρνητικό συμβαίνει, φταίνε αυτοί.

Με τόση όξυνση στην κοινή γνώμη είναι επικίνδυνο να υποστηρίξεις το αντίθετο. Έγινες αμέσως Γερμανοτσολιάς. Ακόμα και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Γιάνη, στην αρχή θεωρήθηκε μαγκιά και λεβεντιά.

Σαν παλιός τεχνικός της επικοινωνίας, πρέπει να συγχαρώ τους νέους Γκαίμπελς για την επιτυχία τους. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Αν και όταν καταρρεύσει η κατασκευή που έχουν στήσει – η αντίδραση θα είναι πολλαπλάσια. Μεγάλο τσουνάμι.

Protagon.gr

Λαφαζάνης υπέρ Grexit

Απριλίου 29, 2015 

«ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ»

Αρθρο-σοκ Λαφαζάνη υπέρ του Grexit – Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υποταχθεί 
Για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μιλά ανοικτά ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Και μάλιστα υποστηρίζοντας ότι όχι μόνο μπορούμε να αντέξουμε ένα Grexit, αλλά ότι έχουμε και εναλλακτικές, ενώ η Ε.Ε. δεν διαθέτει.
Σύμφωνα με τον κ. Λαφαζάνη, «η Ελλάδα θα μπορέσει να αντέξει και σιγά-σιγά να ανορθωθεί από μία ρήξη με την ΕΕ που θα επιβάλουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της. Η ΕΕ, όμως, είναι πιθανόν, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράδοξο, να υποστεί βαρύτατο ή και θανάσιμο τραύμα σε μια τέτοια περίπτωση».
Κατά τον υπουργό ΠΑΠΕΝ, «είναι εκτός τόπου και χρόνου να σκέφτονται κάποιοι ότι οι οικονομικές επιπτώσεις ενός ελληνικού χρεοστασίου ή ακόμα περισσότερο ενός Grexit, θα είναι πολιτικά και οικονομικά αμελητέες για το μέλλον της ΕΕ».
Ο κ. Λαφαζάνης εκτιμά ότι οι εταίροι ζητούν «γη και ύδωρ» για να συμφωνήσουν αλλά διαμηνύει:
«Η κυβέρνησή μας δεν πρόκειται να υποταχθεί ούτε να παραδοθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συνυπογράψει ποτέ νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δεχθεί συμφωνία που θα είναι ασύμβατη με τις ριζοσπαστικές του δεσμεύσεις».
Υποστηρίζει επίσης ότι «αν Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ πιστεύουν ότι είτε θα σύρουν τη χώρα και την κυβέρνησή μας στην υποταγή, είτε θα μας σπρώξουν στην κατάρρευση κάνουν διπλό λάθος: Δεν θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο».
Ισχυρίζεται δε ότι η «Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και μπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηματοδότηση από ΕΕ και ΔΝΤ και χωρίς τη ρευστότητα που δίνει με το σταγονόμετρο η ΕΚΤ προς τις τράπεζες».
Μάλιστα, προχωρά ακόμη παραπέρα εκτιμώντας ότι «η νεοφιλελεύθερη μονεταριστική γερμανική Ευρώπη και μια ευρωζώνη με δογματική αρχιτεκτονική, κατασκευασμένη για το «λόμπι» του Βορρά, δεν έχουν κανένα μέλλον».
Ξεδιπλώνει δε το όραμα για πολυδιάστατη ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική λέγοντας πως «η Ελλάδα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο με τον ΤΑΡ με αζέρικο αέριο όσο και με το νέο αγωγό με ρώσικο αέριο αλλά και με σειρά άλλων προσπαθειών και πρωτοβουλιών, θέλει να καταστεί πλουραλιστικός ενεργειακός κόμβος συνεργασίας, ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και την Ευρώπη».
Τέλος, ο κ. Λαφαζάνης ζητά να απομονωθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «ξένων κατεστημένων κέντρων, των ολιγαρχών, των κυρίαρχων μίντια και της εγχώριας πολιτικής υπαλληλίας τους».

Διαβάστε όλο το άρθρο του υπουργού ΠΑΠΕΝ που δημοσιεύεται στο περιοδικό Crash:

Η Ελλάδα, διαχρονικά, σε όλες τις δύσκολες ώρες που πέρασε βρήκε τη δύναμη να σταθεί όρθια και να αντεπεξέλθει στις θύελλες.
Η σημερινή κρίσιμη ιστορική καμπή που διανύει ο λαός μας δεν είναι χωρίς προηγούμενο.
Έχουμε περάσει στην ιστορία μας εξίσου κακές, ίσως και πολύ χειρότερες περιόδους. Περιόδους κατά τις οποίες μάλιστα, η απομόνωση της χώρας έμοιαζε καταθλιπτική και ανυπέρβλητη.
Τα βγάλαμε, όμως, πέρα.
Και τα βγάλαμε πέρα, χάρη κυρίως στην αυτοθυσία, το απαράμιλλο φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και την αποφασιστικότητα ενός λαού, ο οποίος έβαζε πάνω από όλα την επιβίωση, την αξιοπρέπειά του και τη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι η μεγάλη ιστορική πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Σήμερα η διάσωση της χώρας μας συνδέεται στενά με την απόρριψη της υποταγής, με τη θέλησή μας να αντέξουμε σε δυσκολίες και με την απόφασή μας να συνδέσουμε τα μεγάλα «όχι» με την αταλάντευτη προσπάθεια για μια νέα προοδευτική πορεία ανασυγκρότησης, ανόρθωσης και προοπτικά αναγέννησης του τόπου μας.
Ωστόσο, οι λεγόμενοι εταίροι και το ΔΝΤ δεν ζητάνε από την κυβέρνησή μας μια συμφωνία που θα σέβεται στοιχειωδώς την επιβίωση του ελληνικού λαού και την πρόσφατη ριζοσπαστική λαϊκή ετυμηγορία.
Τα πιο σκληρά και αδίστακτα κατεστημένα κέντρα σε Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ αυτό που θέλουν από τη χώρα μας είναι «γη και ύδωρ».
Ζητάνε υποταγή και παράδοση. Ζητάνε νέα μέτρα μείωσης συντάξεων και μισθών, ξεπούλημα της χώρας, νέους φόρους και νέες απορρυθμίσεις.

Η κυβέρνησή μας δεν πρόκειται να υποταχθεί ούτε να παραδοθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συνυπογράψει ποτέ νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δεχθεί συμφωνία που θα είναι ασύμβατη με τις ριζοσπαστικές του δεσμεύσεις.
Αν Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ πιστεύουν ότι είτε θα σύρουν τη χώρα και την κυβέρνησή μας στην υποταγή, είτε θα μας σπρώξουν στην κατάρρευση κάνουν διπλό λάθος.
Δεν θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αν «εταίροι» και ΔΝΤ πιστεύουν ότι θα μας εκβιάσουν με όπλο την άρνηση χρηματοδότησης και ότι θα τρομοκρατούν εσαεί τον ελληνικό λαό με τον «μπαμπούλα» της πτώχευσης και του εθνικού νομίσματος πλανώνται πλάνη οικτρά.

Η Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και μπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηματοδότηση από ΕΕ και ΔΝΤ και χωρίς τη ρευστότητα που δίνει με το σταγονόμετρο η ΕΚΤ προς τις τράπεζες.

Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει το μαρτύριο της σταγόνας που μας υποβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ και το οποίο πνίγει την οικονομία και οδηγεί στην ασφυξία τα νοικοκυριά.

Αν η Ελλάδα μπορεί και έχει εναλλακτικές λύσεις, δεν ισχύει κάτι ανάλογο για την ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ με τις ληστρικές πολιτικές τους.
Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει μια ΕΕ, η οποία παραπαίει, από μια εναλλακτική προοδευτική Ελλάδα θα είναι πελώρια και μπορεί να αποδειχθούν μη αντιμετωπίσιμα και ανυπέρβλητα.
Οι κάλτσες ξηλώνονται ακόμα και από έναν πόντο.
Η Ελλάδα και μαζί της η Κύπρος, συνιστούν τη Νοτιοανατολική πλευρά της Ευρώπης, στο σύνορο τριών ηπείρων.
Το πολιτικό και γεωστρατηγικό βάρος της χώρας μας είναι κρίσιμο, αν όχι κεφαλαιώδες.
Η οικονομική μας διάσταση, επίσης, καθόλου αμελητέα σε ποιοτικές δυνατότητες.
Είναι δύσκολο να νοηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και κατ’ επίφαση, χωρίς την Ελλάδα. Το γεωπολιτικό κενό θα είναι τραγικό.
Όπως είναι εκτός τόπου και χρόνου να σκέφτονται κάποιοι ότι οι οικονομικές επιπτώσεις ενός ελληνικού χρεοστασίου ή ακόμα περισσότερο ενός Grexit, θα είναι πολιτικά και οικονομικά αμελητέες για το μέλλον της ΕΕ.
Η Ελλάδα θα μπορέσει να αντέξει και σιγά-σιγά να ανορθωθεί, από μία ρήξη με την ΕΕ που θα επιβάλουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της. Η ΕΕ, όμως, είναι πιθανόν, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράδοξο, να υποστεί βαρύτατο ή και θανάσιμο τραύμα σε μια τέτοια περίπτωση.
Η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον να στηρίξει πραγματικά την Ελλάδα και όχι να μείνει προσκολλημένη σε άτεγκτες θρησκευτικού τύπου νεοφιλελεύθερες ορθοδοξίες και νεοαποικιακούς ηγεμονισμούς.
Άλλωστε, η σκληρή νεοφιλελεύθερη πορεία που τυφλά ακολουθούν η ευρωζώνη και η ΕΕ έχει προκαλέσει μια βαθιά οικονομική παράλυση και παρακμή στον ευρωενωσιακό χώρο.
Από την άλλη, η επικυριαρχία της Γερμανίας στην Ένωση έχει προσδώσει στην τελευταία την όψη μιας άτεγκτης Γερμανική Ευρώπης, η οποία βλέπει δίπλα στη γερμανική νομισματική και οικονομική επικυριαρχία, να κατισχύει η αμερικάνικη πολιτικοστρατιωτική ομπρέλα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η Ελλάδα οφείλει, έτσι κι αλλιώς, να παίξει πρωτοποριακό ρόλο με την πορεία της και τη συμβολή της για μια προοδευτική ανατροπή στην Ευρώπη.

Η νεοφιλελεύθερη μονεταριστική γερμανική Ευρώπη και μια ευρωζώνη με δογματική αρχιτεκτονική, κατασκευασμένη για το «λόμπι» του Βορρά, δεν έχουν κανένα μέλλον.

Αυτή η Ευρώπη θα πνίγεται στην οικονομική στασιμότητα, τις μεγεθυνόμενες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ενώ θα πολλαπλασιάζει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τη φτώχεια.
Η προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να είναι το πρώτο βήμα και μιας μεγάλης ανατροπής στην Ευρώπη. Ανατροπή στη χώρα μας δεν σημαίνει μόνο μια νέα προοδευτική πορεία  με σοσιαλιστικούς ορίζοντες αλλά και απαλλαγή της πατρίδας μας από τα δεσμά της υποτέλειας και της εξάρτησης, με την εφαρμογή μιας νέας γνήσιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής.
Σε αυτήν τη λογική εντάσσεται και η θέση της κυβέρνησής μας να ενθαρρύνει την κατασκευή ενός αγωγού στο ελληνικό έδαφος, που θα ξεκινά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και θα φτάνει στα σύνορα με τη FYROM και ο οποίος θα μεταφέρει ρώσικο φυσικό αέριο με υποθαλάσσιο αγωγό μέσω της Μαύρης Θάλασσας.
Ένα τέτοιο μεγάλο κατασκευαστικό έργο, εφ’ όσον υλοποιείτο, θα είχε εξαιρετικά σημαντικά ενεργειακά και δημοσιονομικά οφέλη για τη χώρα, ενώ θα άνοιγε ένα ποιοτικά νέο κεφάλαιο στην ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεων, που θα μπορούσε να προσδώσει άλλη μορφή στην περιοχή μας και την Ευρώπη.

Η Ελλάδα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο με τον ΤΑΡ με αζέρικο αέριο όσο και με το νέο αγωγό με ρώσικο αέριο αλλά και με σειρά άλλων προσπαθειών και πρωτοβουλιών, θέλει να καταστεί πλουραλιστικός ενεργειακός κόμβος συνεργασίας, ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και την Ευρώπη.

Για μια Ευρώπη χωρίς νέα ψυχροπολεμικά τείχη, χωρίς λογικές απομόνωσης χωρών, χωρίς ηγεμονικές επικυριαρχίες, χωρίς νεοαποικιακές συμπεριφορές, στην οποία θα κυριαρχούν νέες αξίες ισότιμης συνεργασίας και συνανάπτυξης των λαών και χωρών μεταξύ τους και με τις γειτονικές περιοχές.
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανοίξει πολυδιάστατους ορίζοντες οικονομικών και πολιτικών σχέσεων που θα διαμορφώνουν νέα ερείσματα όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα, τη Βραζιλία, τη Λατινική Αμερική, την Ινδία, τον Αραβικό κόσμο, τη ζώνη της Αφρικής και ασφαλώς στο χώρο της Μεσογειακής λεκάνης.
Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι αμερικανοατλαντικό οικόπεδο, γερμανικό φέουδο ή δορυφόρος του αμερικανο-ισραηλινού Μεσανατολικού άξονα και δεν θα είναι χώρα που θα προσφέρεται για πώληση, ιδιωτικοποιώντας τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας της, τις στρατηγικές επιχειρήσεις της, τις στρατηγικές υποδομές και τα στρατηγικά της δίκτυα.
Στο πλαίσιο της νέας εξωτερικής και οικονομικής της πολιτικής η Ελλάδα απορρίπτει τη διχοτομική και υποτελή συνεκμετάλλευση του Αιγαίου είτε με τις ΗΠΑ είτε με την Τουρκία είτε και με τους δύο από κοινού, ενώ επιδιώκει την αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου και ενδεχόμενων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με βάση το διεθνές δίκαιο και το εθνικό της συμφέρον.
Ακριβώς με βάση το διεθνές δίκαιο και ειδικότερα το δίκαιο της θάλασσας, θέλουμε να διευθετηθούν τα προβλήματα στο Αιγαίο, έτσι ώστε το τελευταίο να καταστεί θάλασσα ειρήνης, γέφυρα φιλίας και συνεργασίας για το καλό των χωρών και των λαών που βρέχονται από αυτήν την πανέμορφη θάλασσα.
Η Ελλάδα τούτη τη δύσκολη ώρα, μια από τις δυσκολότερες στην ιστορία της, αντιμετωπίζει μια ιστορική πρόκληση: να μετατρέψει την κρίση και την τραγωδία σε ευκαιρία και δυνατότητα.

Μπορούμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα αν απομονώσουμε την «πέμπτη φάλαγγα» που ήταν πάντα η κατάρα αυτού του τόπου.
Την «πέμπτη φάλαγγα» των ξένων κατεστημένων κέντρων, των ολιγαρχών, των κυρίαρχων μίντια και της εγχώριας πολιτικής υπαλληλίας τους.

Μπορούμε να πετύχουμε, αν επιδείξουμε ως λαός ενότητα, αγωνιστικό πνεύμα και πείσμα, θέληση για μεγάλες κινητοποιήσεις, αντοχή και δύναμη σε προσωρινές αντιξοότητες, σκεπτόμενοι το προοδευτικό ανορθωτικό μέλλον που πρέπει να οικοδομήσουμε για τις γενιές που έρχονται.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Τρία πουλάκια κάθονται και πλέκουνε πουλόβερ Λαφαζάνη.. 

δούλεμα

Οι άνθρωποι αφήνονται στο δούλεμα όσο το έχουν ανάγκη, το χρειάζονται...
είτε γι' αυτούς είτε για την προστασία αυτών που αγαπάνε..
Κάποτε όλα όμως τελειώνουν.. εεε?
Και κάποτε θα έχουν χάσει τελείως και την σημασία τους..
Καλό βράδυ!

The Lunchbox

Καμιά φορά και το λάθος τραίνο μπορεί να σε βγάλει στον σωστό σταθμό...

                                                            Αλλά.. Ποιος αγοράζει παλιά - ληγμένα λαχεία????

Ακούσατε τίποτα για το επιχειρείν; Κάτι για την παραγωγικότητα;

Του Σάκη Μουμτζή

Ας πούμε πως η κυβέρνηση επιτυγχάνει τον έντιμο συμβιβασμό και αρχίζει πλέον, απαλλαγμένη από την πίεση των διαπραγματεύσεων, να ασχολείται με την ανόρθωση της οικονομίας. Τι στόχους θα βάλει; Με τι εργαλεία θα τους πραγματοποιήσει; Υπάρχει περίπτωση το οικονομικό μοντέλο του Σύριζα να είναι συμβατό με τις οικονομίες των χωρών της ΕΕ; Βασική επιδίωξη του μπορεί να είναι η έξοδος στις αγορές; Αντιλαμβάνεται πως σε αυτόν τον στόχο επικεντρώνονται τελικά οι προσπάθειες των τελευταίων πέντε ετών;

Μέχρι στιγμής σε προγραμματικό επίπεδο δεν ακούσαμε κάτι το συγκεκριμένο από την συγκυβέρνηση και είναι φανερό, πως είναι έξω από τις φιλοδοξίες της η έξοδος στις αγορές. Είναι έξω από τον στρατηγικό σχεδιασμό της, γιατί οι υπουργοί της ανδρώθηκαν πολιτικά πολεμώντας τις αγορές, διαπαιδαγωγήθηκαν καταγγέλλοντας τες, θεωρούν τις λειτουργίες τους ως συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, την ανατροπή του οποίου επιδιώκουν. Τα ίδια ισχύουν και για τους οίκους αξιολόγησης. Αδυνατούν να κατανοήσουν τη δύναμη τους, την αποδοχή που έχουν από αυτούς προς τους οποίους απευθύνονται, που δεν είναι άλλοι από τους πολυπόθητους για κάθε χώρα, επενδυτές.

Το συνολικό πλαίσιο αρχών μέσα στο οποίο κινούνται οι υπουργοί και τα στελέχη του Σύριζα, δεν αναγνωρίζει και δεν κατανοεί, τις λειτουργίες των θεσμών, των συλλογικοτήτων, των τεχνικών που συνιστούν και συνθέτουν τον ψηφιακό καπιταλισμό. Τον καπιταλισμό των μοχλεύσεων, των παραγώγων, των εκατοντάδων εκατομμυρίων ημερησίων πράξεων και συναλλαγών. Έρχονται σε επαφή με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι από αυτούς, για πρώτη φορά –υποχρεωτικά– και αντιλαμβάνονται πως έχουν δύο επιλογές. Ή θα αλλάξουν τον κόσμο ή θα αλλάξουν αυτοί. Ήθελα να πιστεύω πως η παταγώδης αποτυχία τους να αλλάξουν τον κόσμο, θα λειτουργούσε σαν ξυπνητήρι. Θα τους υπενθύμιζε πως η πολιτική τους όχι μόνον απέτυχε, αλλά έφερε και τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα. Δημιούργησε ένα τσιμεντωμένο 18-1 μέσα στην ευρωζώνη και αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγήν στους ευρωπαϊκούς λαούς, με μόνες εξαιρέσεις κάποιες περιθωριακές ομάδες και κάποιες μεμονωμένες προσωπικότητες.

Αυτή η αμυδρή ελπίδα μου, διαψεύστηκε όταν διάβασα τη δήλωση του Γ. Δραγασάκη στο "ΒΗΜΑ" στις 19/4: "Εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε". Απογοητευτικό όταν το λέει ένας πολιτικός με το τεκμήριο της σοβαρότητας και της μετριοπάθειας αλλά και πλήρως επιβεβαιωτικό των θέσεων όλων ημών που εδώ και πολύ καιρό υποστηρίζαμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς απατεώνες που θα κάνουν την μεταστροφή εξαπατώντας τους ψηφοφόρους τους, αλλά με πολιτικούς, πιστούς στην ιδεολογία τους και στις πεποιθήσεις τους που θέλουν να κάνουν πράξη. Το δυστύχημα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι υπηρετούν ιδέες που τις ξέβρασε η Ιστορία. Τις σάρωσε η εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αλλά σε πείσμα των καιρών και των γεγονότων εξακολουθούν να πιστεύουν πως επειδή είναι αριστεροί, είναι και πιο ηθικοί, πιο έξυπνοι, πιο ικανοί. Εξ ορισμού. Θεωρούν πως τα πάντα είναι πολιτική. Αγνοούν τους λογαριασμούς, τις αριθμητικές πράξεις, τα σύνολα. Ενδιαφέρονται μόνον για την μεγάλη εικόνα. Και βέβαια όσο λάθος είναι να την παραβλέπεις, άλλο τόσο λάθος είναι να παραβλέπεις και τα εικονίδια από τα οποία αυτή αποτελείται. Και οι μαρξιστές του Σύριζα αυτό ακριβώς κάνουν. Παραβλέπουν την κατάρρευση των περισσότερων εικονιδίων από την απραξία τους και την αδιαφορία τους.

Τους ακούσατε τρείς μήνες, έστω μια φορά, να εκφέρουν τις λέξεις "ανταγωνισμός", "παραγωγικότητα", "έλληνες επιχειρηματίες"; Φυσικά όχι. Αφού αυτές οι λέξεις ανήκουν για την κυβερνώσα αριστερά στο χώρο της απαξίας. Άλλο οικονομικό μοντέλο έχουν κατά νου , με άλλα υποκείμενα δράσης και με άλλες οικονομικές λειτουργίες. Και από εδώ πηγάζουν όλες οι δυσκολίες συνεννόησης με τους δανειστές.

Για όλους αυτούς τους λόγους ,ενώ η συμφωνία με τους εταίρους είναι η αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της πατρίδας μας, δεν είναι όμως και η ικανή. Αυτά που απαιτούνται για να ανακάμψει η οικονομία μας βρίσκονται εκτός του αξιακού πλαισίου της αριστεράς. Βρίσκονται έξω από τη λογική της που παραμένει πεισματικά αντικαπιταλιστική. Το πρόβλημα πλέον είναι για όλους μας ιδεολογικό και πολιτικό.

Αρκεί να το καταλάβουμε και εμείς έγκαιρα.

* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας

capital.gr

Αν σπάσει;

Όταν παιδί πρωτοταξίδεψα με μεγάλο καράβι, παρατήρησα τις αλυσίδες που κρατούσαν τις άγκυρες και είδα πως ήταν γεμάτες σκουριά.

Από μικρός είχα μάθει πως η σκουριά είναι κακό πράγμα. Πως τρώει τα σίδερα όπως το σαράκι τρώει το ξύλο. Και πως ένα σκουριασμένο σίδερο είναι για πέταμα.

Είπα την απορία μου στους μεγάλους: «Η αλυσίδα είναι σκουριασμένη. Κι αν σπάσει;».

Με καθησύχασαν πως η σκουριά είναι μόνο στην επιφάνεια. «Δεν βλέπεις πόσο χοντρό είναι το σίδερο; Δεν πάει τόσο μέσα η σκουριά!»

Με τον καιρό πείσθηκα κι εγώ – βοήθησε και η πείρα. Τόσα ταξίδια έκανα, τόσες σκουριασμένες αλυσίδες είδα, καμία δεν έσπασε.

Αλλά τώρα τελευταία άρχισα πάλι να μονολογώ: «Κι αν σπάσει;»

Μιλάω για την αλυσίδα που μας δένει με την Ευρώπη. Μία αλυσίδα που άλλοι τη βλέπουνε σαν δεσμό και άλλοι σαν δεσμά.

Πολλή σκουριά έχει πέσει τα τελευταία χρόνια. Κι όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν κι αυτοί που συνειδητά την πριονίζουν. Όσοι ποτέ δεν ένιωσαν συνάφεια με την Ευρώπη για διάφορους λόγους: θρησκευτικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς.

Οι ανάδελφοι και οι ξύπνιοι. Αυτοί που από τον «Φράγκο» ήθελαν μόνο τα φράγκα.

Κι αν σπάσει;

Μιλάω κι εγώ για «την Ευρώπη» σαν να μην ανήκα στην Ευρώπη. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες που – αλίμονο – δεν νιώθουν Ευρωπαίοι. Θα έγραφε αυτό το κείμενο ένας Γάλλος ή ένας Αυστριακός;

Κι όμως εμείς χρειαζόμαστε την Ευρώπη περισσότερο. Γιατί είμαστε σε μία πορεία αυτοσυνείδησης που κάποια στιγμή θα μας οδηγήσει να ξεπεράσουμε την ανασφάλειά μας και να νιώσουμε σίγουροι για την ταυτότητά μας. Μόνο μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο μπορεί να ολοκληρωθεί αυτή η πορεία. Αλλιώς θα παραμείνουμε αθεράπευτα παλαιο-βαλκάνιοι.

(«Θα περιγράψω τη σημερινή συνάντηση ως την απόλυτη κατάρρευση – complete breakdown –της επικοινωνίας με την Ελλάδα». Υπουργός Οικονομικών της Μάλτας στο Bloomberg, μετά το Eurogroup της 24/4.)

Αν σπάσει;

Protagon.gr

Του Νίκου Δήμου

Αηχες φωνές

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 25.04.2015 : 12:37  

 

Οι εικόνες από την κηδεία στη Μάλτα των προσφύγων που πνίγηκαν στη Μεσόγειο απαγόρευαν στους 28 εκτάκτως συσκεφθέντες ηγέτες της Ε.Ε. να μείνουν καθηλωμένοι στο «Δόγμα της Απραξίας», προσφιλές τους τα προηγούμενα χρόνια. Ιδού κωδικοποιημένο το δόγμα αυτό διά στόματος του κ. Τζον Νταλχούζεν, διευθυντή της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία: «Η πολιτική σκοπιμότητα οδήγησε στην πλάνη πως η απραξία θα ανακόψει τη ροή των ανθρώπων. Τα πρόσφατα γεγονότα έδειξαν ότι αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια και έχει καταστρεπτικές συνέπειες».

Εύκολα αναγνωρίζουμε και την Ελλάδα ως εφαρμοστή του δόγματος: Επί σειρά ετών αμελούσε να αξιοποιήσει πλήρως τα ευρωπαϊκά κονδύλια, αποφεύγοντας να δημιουργήσει ανθρώπινες δομές φιλοξενίας. Πορευόταν βασισμένη και σε ένα επιμέρους, καθαρά δικό μας δόγμα, κυνικής κοπής και ακροδεξιάς νοοτροπίας: «Οσο χειρότερη τους κάνουμε τη ζωή τόσο πιο γρήγορα θα φεύγουν και τόσο λιγότεροι θα έρχονται». Το συνηθίζουν αυτό χώρες που δεν γεύτηκαν ποτέ το φαρμάκι της προσφυγιάς και τον καημό της μετανάστευσης. Οπως η Ελλάδα.

Αν δεν υπήρχε το ναυάγιο της Λαμπεντούζα και τα ναυάγια του Αιγαίου, δεν θα είχε συγκληθεί καμία Σύσκεψη Κορυφής, όποιες κι αν ήταν οι εκκλήσεις Ιταλίας, Ελλάδας και Μάλτας. Αλλωστε, οι 3.500 θαλασσοπνιγμένοι του 2014 (και οι 20.000 της τελευταίας δεκαετίας) δεν είχαν κατορθώσει να πείσουν, με την άηχη πια φωνή τους, τους Ευρωπαίους του Βορρά ότι οφείλουν να συντρέξουν, αν όχι τους πρόσφυγες της Αφρικής και της Ασίας (που σε μεγάλο βαθμό «χρωστούν» την προσφυγιά τους και στην ευρωπαϊκή εμπλοκή στους πολέμους αυτών των δύο ηπείρων), τουλάχιστον τους εν κρίσει εταίρους τους στον Νότο. Και μόνον ένας παραπάνω άνθρωπος να σωθεί με τα άτολμα μέτρα που αποφασίστηκαν, οφείλουμε να τα χαρακτηρίσουμε σωστά, αν όντως συμφωνούμε με τον Αντρέ Μαλρώ, πως «μια ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή». Ωστόσο, ο αποτρεπτικός-αναχαιτιστικός τους χαρακτήρας είναι πρόδηλος. «Να μη φορτώνονται σ’ εμάς κι ας παθαίνουν στον τόπο τους ό,τι έγραψε η μοίρα τους», αυτό είναι το νέο δόγμα. Μόνο που το χέρι της μοίρας τους, στο γράψιμό της, το κρατούσαν και όσοι Ευρωπαίοι έσπειραν πολέμους για να θερίσουν εκμετάλλευση.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ