Το έχω ακούσει, το έχουμε ακούσει, το έχω πει πολλές φορές, με αυτάρεσκο καθησυχασμό και ικανοποίηση.
«Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια».
Μια δήλωση που κρύβει τη διευκρίνιση και ενδεχομένως προειδοποίηση ή ακόμα και απειλή..
«Κανένας μας, από αυτή την οικογένεια δεν είναι ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Επομένως, κανένα από τα μέλη της δεν διατηρεί το δικαίωμα να σηματοδοτήσει την δική του ύπαρξη, την ταυτότητα του, την οντότητά του, δημιουργώντας την δική του ταυτότητα, με αποχωρισμό από το δικό «τους», δεδομένου, στίγματος.
Υπογραμμίζεται έτσι, η ερμηνεία μιας απόλυτα εχθρικής υπενθύμισης: «Όποιος πάψει να είναι δεμένος, θα τιμωρηθεί με την αποκοπή του από την «αγάπη» και τη φροντίδα».
Το οικογενειακό «δέσιμο» διαχέεται στις καλλιεργημένες, εσωτερικές, ανάγκες των μελών και εξελίσσεται σε ρυθμιστή των προσπαθειών απεξάρτησης που κόβει, ράβει και τους φέρνει όλους στα μέτρα του.
Προσοχή, λοιπόν σε όλους του γονείς.. Σε όλους μας.
Δεν είναι διδακτισμός. Ας πούμε πως είναι τροφή για σκέψη..
