ο ακροβάτης

άτιτλο

Παράθυρο στο φως ήθελα, ήλπιζα...και ναι, θα υπομείνω και θα επιμείνω...άλλωστε πάντα πίστευα τη μέθη που η μυρωδιά της προσμονής χαρίζει...

της φίλης μου, Χριστίνας Δούβλη

"Οταν ερωτηθήκατε δύο μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους «πόσα κενά εξακολουθούν να έχουν σε καθηγητές τα δημόσια σχολεία και πόσα εξ αυτών δεν λειτουργούν καν» είπατε έτσι απλά και... χαλαρά ότι «είναι δύσκολο να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα». Χωρίς να αντιλαμβάνεστε προφανώς ότι κάθε πολίτης που σας άκουσε αναρωτήθηκε ευλόγως αν έχετε συνειδητοποιήσει ότι από δημοσιογράφος, αίφνης είστε υπουργός. Και μάλιστα ο της Παιδείας..."

(Απόσπασμα)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΟΥΛΑΣ Άποψη: όχι, κυριε Φίλη
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
 

Φίλης, Υπουργός Παιδείας...
Γενικολόγος, αερολόγος, πολιτικάντης της δεκάρας...

Εμετός στα γαλλικά

                 —της Ξένιας Κουναλάκη για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
                                                                                                    dimartblog.com

«Φτάνει. Δε θα γίνουμε η λεκάνη για να κάνει τον εμετό του ο Σόιμπλε. Ο ηγεμών. Οδηγούν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης. Και στη συνέχεια τη Γαλλία». Από τον Ιούλιο περίμενε να του τα πει του Φρανσουά του Ολάντ ο Λάκης ο Λαζόπουλος με νομ ντε γκερ «Μήτσος» . Χθες βράδυ άδραξε την ευκαιρία. Στο Γκαζάρτε. Για να του αναπτύξει τη σύνθετη πολιτική του σκέψη και να τον προειδοποιήσει. Ότι η χώρα του είναι με το ένα πόδι απέξω από το Ευρώ. Εξαιτίας «του νέου παρανοϊκού της ιστορίας», του «συσσωρευτή μίσους», όπως αποκαλούσε τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών στα ψύχραιμα μανιφέστα του, στο Al Tsantiri.

Oύτως ή άλλως ο Φρανσουά Ολάντ ανήλθε στην εξουσία, υιοθετώντας τις προτάσεις ενός συμπατριώτη του οικονομολόγου, του Τομά Πικετί, αν και αντί του 80% προτίμησε να ζητήσει να φορολογηθούν κατά 75% τα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα στη χώρα του. Στη συνέχεια όμως το Συνταγματικό Δικαστήριο ακύρωσε το μέτρο και ο Πικετί δεν είναι πια ο αγαπημένος συγγραφέας του Γάλλου προέδρου.

Άνοιξε δηλαδή η θέση για το Λάκη μετά τη χθεσινη συνάντηση του Ολάντ με νέους Ελληνες ανθρώπους του πολιτισμού, τους οποίους ζήτησε να γνωρίσει από κοντά. Κι ο Αλέξης Τσίπρας, από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς που τον περιστοιχίζουν, από όλους τους γαλλοτραφείς κληρονόμους του Μάη του 68, διάλεξε δύο: Τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, επιστήθιο φίλο του Νίκου Πουλαντζά, και τον Λάκη. Λογικό.

Καλό θα ήταν όμως, τώρα που ο Λάκης έγινε μούσα και μέντορας του Γάλλου προέδρου, το Al Tsantiri να γίνει δίγλωσσο. Όπως το χθεσινό πρωτοσέλιδο του Kontranews του Γιώργου Κουρή, που ήταν εξ ολοκλήρου γραμμένο στα γαλλικά (Bienvenue president Hollande κ.λπ). Εμετός πώς λέγεται στα γαλλικά;

SPECIAL: Ου πληρώσεις

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, «χαλάρωσε» τα capital controls για χάρη της Εκκλησίας. Θα προξενούσε έκπληξη, αν δεν ήταν μόνο το τελευταίο κεφάλαιο σε μια μακρά λίστα ευνοϊκών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου, που στην περίοδο της κρίσης έχουν καταντήσει προκλητικές

του Θάνου Καμήλαλη

Κι όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι «ιερές» φοροαπαλλαγές είναι σχετικά καινούριο φαινόμενο , που ισχύει εδώ και λιγότερο από δύο δεκαετίες κι εντάθηκε μετά το 2004. Όσο μάλιστα η υπερφορολογία παρασύρει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτές μεγαλώνουν και το «ταμπού» στις σχέσεις εκκλησίας - κράτους για το οποίο έγραφε από το 2011 η Le Monde κυριαρχεί.

Η διάταξη του 1945 και ο «αρχηγός κράτους»

Ο «χορός» των ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων υπέρ του κλήρου ξεκινάει το 1997, όταν η κυβέρνηση Σημίτη απαλλάσσει την Εκκλησία της Ελλάδας από την υποχρέωση καταβολής του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Ίσως όμως αυτό να είναι πταίσμα μπροστά στην επόμενη παρόμοια νομοθετική παρέμβαση της ίδιας περιόδου, που κατήργησε μια εκκλησιαστική υποχρέωση σχεδόν 60 ετών.

Το 1945 θεσπίστηκε για πρώτη φορά η εισφορά της Εκκλησίας στο ελληνικό κράτος, ως αντάλλαγμα για την κάλυψη της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών. Συγκεκριμένα οριζόταν η καταβολή του 25% των ακαθάριστων εσόδων της Εκκλησίας στον κρατικό προϋπολογισμό, ποσοστό που αργότερα ανέβηκε στο 35%. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν η εισφορά ανταποκρινόταν στα πραγματικά δεδομένα, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τον Ιανουάριο του 2004 να τη χαρακτηρίσει «αναποτελεσματική». Μόνο που αντί να την τροποποιήσει ή να εγκαταστήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς και ενόψει τον εκλογών το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, η κυβέρνηση την κατήργησε εντελώς. Η κατάργηση της υποχρεωτικής εκκλησιαστικής εισφοράς προβλέπεται από το άρθρο 15 του ν. 3220/2004 και υπογράφεται από τους τότε υπουργούς Τσοχαντζόπουλο, Ρέππα, Χριστοδουλάκη, Ευθυμίου, Πετσάλνικο, Σκανδαλίδη και Βερελή.

Ελάχιστους μήνες μετά η νεοεκλεχθείσα κυβέρνηση της Ν.Δ θέλησε να δώσει και τα δικά της δείγματα «καλής πίστης». Με τον ν. 3296/2004 η Εκκλησία σταδιακά απαλλάχθηκε από το φόρο 10% που επιβάρυνε τα εισοδήματα της από την εκμίσθωση γαιών και οικοδομών των μητροπόλεων, των ναών, των μοναστηριών. Όπως προβλέφθηκε, το ποσοστό επιβάρυνσης μειώθηκε στο 7% το 2006, στο 4% το 2007 και τελικά το 2008 εκμηδενίστηκε. Το νόμο υπογράφουν ο Α.Παπαληγούρας, ο Γ.Αλογοσκούφης και ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

Η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν επίσης εκείνη που αποφάσισε το 2004 να μεταφέρεται το Άγιο Φως στην Ελλάδα με κρατικά έξοδα και τιμές αρχηγού κράτους, ενώ από το 1988 μέχρι τότε τη μεταφορά την αναλάμβανε η ίδια η Εκκλησία ή ιδιώτης. Πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ κατάφερε ναι... ξεπεράσει εκείνη την ιδέα, φέρνοντας με τον ίδιο τρόπο τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Την κατάσταση περιέγραψε μάλλον καλύτερα από τον καθένα ο Νίκος Φίλης, νυν υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: «Δυο αρχηγοί κρατών επισκέφτηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα και είναι το Aγιο Φως και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας»

Αποτέλεσμα όλων αυτών των διαδοχικών «δώρων» των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν το 2011 να έχει δημιουργηθεί χαοτική διαφορά μεταξύ των κρατικών εσόδων και εξόδων από την εκκλησιαστική δραστηριότητα. Σύμφωνα με τότε ανακοίνωση του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου που είχε σκοπό να απαντήσει σε ανάλογες κριτικές, «η Κεντρική Υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Ιερές Μητροπόλεις, οι Ενορίες, οι Ιερές Μονές και τα Εκκλησιαστικά Ιδρύματα κατέβαλαν συνολικά κατά το έτος 2011 φόρους ύψους 12,6 εκατ ευρώ». Σύμφωνα με ερώτηση στη Βουλή την ίδια χρονιά του τότε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη «η μισθοδοσία των κληρικών κοστίζει στο κράτος 220 εκατ. ευρώ»

Τα βάρη στο «ποίμνιο»

Στα χρόνια της κρίσης με σειρά νομοθετικών εξαιρέσεων η Εκκλησία απέφυγε να αναλάβει οποιοδήποτε επιπλέον μέρος των φορολογικών βαρών που επωμίστηκε το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Το ιερατείο παρά τις κατά καιρούς αντιδράσεις κατορθώνει να πετύχει ή να διατηρεί την απαλλαγή του από:

ΕΝΦΙΑ: Τα ακίνητα της Εκκλησίας έχουν απαλλαχθεί από την καταβολή του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων, τουλάχιστον όσον αφορά τους λατρευτικούς χώρους και τους κοινωφελείς χώρους που ιδιοχρησιμοποιούνται. Ανάλογη ρύθμιση περιείχε και το Έκτακτο Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (το γνωστό »χαράτσι της ΔΕΗ»), που αποτελεί τον «πρόγονο» του ΕΝΦΙΑ. Ο ΕΝΦΙΑ όμως δεν έκανε μόνο αυτό. Το 2010 η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε καταργήσει τη «φοροαπαλλαγή ιερών ναών, μητροπόλεων και ιερών μονών, συμπεριλαμβανομένων των Ιερών Μονών του Αγίου Ορους για τα εισοδήματα από εκμίσθωση κτισμάτων και γαιών των νομικών αυτών προσώπων». H πρόσκαιρη εκείνη κατάργηση ορισμένων προνομίων είναι ένα επιχείρημα που έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. που προσπαθούν κατά καιρούς να απαντήσουν στα επιχειρήματα περί προκλητικής φοροαπαλλαγής. Ωστόσο είναι λιγότερο γνωστό ότι ο ΕΝΦΙΑ φρόντισε (και) γι αυτό, ακυρώνοντας εκείνη τη ρύθμιση.

Φόρο δωρεάς: Τα εκκλησιαστικά έσοδα από δωρεές των πιστών στα παγκάρια των ενοριών και των μοναστηριών παραμένουν αφορολόγητα. Σύμφωνα με το τεύχος 5 του Επίσημου Δελτίου της, η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει 7.945 ενορίες και πάνω από 500 μοναστήρια και ησυχαστήρια, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται σε αυτά τα μετόχια μονών του Αγίου Ορους. Η μη επιβολή ΦΠΑ σε αυτά τα έσοδα τα καθιστά ουσιαστικά τα μόνα νόμιμα «μαύρα» χρήματα στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ανεβάσει επανειλημμένα τον ΦΠΑ σε όλα σχεδόν τα αγαθά και τις υπηρεσίες, με τελευταίο παράδειγμα την κατάργηση του μειωμένου φόρου σε νησιά του Αιγαίου.

Φόρο χαρτοσήμου, δηλώσεις Ε9 κ.α.: Τον Σεπτέμβριο του 2014, 16 βουλευτές της ΝΔ κατέθεσαν τροπολογία για περαιτέρω ιερές φοροαπαλλαγές, στο νομοσχέδιο του υπουργού Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδου, για το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Σύμφωνα με αυτήν:

• Θεσπίζεται το αφορολόγητο για εισοδήματα μοναχών από συντάξεις, έως 9.500 ευρώ

• Απαλλάσσονται οι μονές του Αγίου Όρους από την υποχρέωση υποβολής δηλώσεων Ε9

• Απαλλάσσονται οι Ιερές Μονές από την καταβολή τέλους χαρτοσήμου, όπως ισχύει για το Δημόσιο και τους Δήμους.

• Απαλλάσσονται από την τήρηση των δηλώσεων απόδοσης του τέλους χαρτοσήμου το οποίο ορίζεται ότι αποδίδεται στο Ελληνικό Δημόσιο από τους μισθωτές των ακινήτων.

• Τα πρόσωπα που παρέχουν εργασία (μισθωτή ή άλλου είδους) στο Άγιο Όρος θα πληρώνουν οι ίδιοι την εφορία και δεν θα κάνει παρακράτηση η Ιερά Κοινότητα ή η Ιερά Μονή.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το «παρών» που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, σε μία άσχετη με το βασικό θέμα τροπολογία που κατατέθηκε με διαδικασίες - εξπρές. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Δρίτσας είχε δηλώσει τότε ότι το κόμμα του δεν διαφωνεί «κατ'ανάγκη επί της ουσίας, είμαστε όμως αιφνιδιασμένοι και δεν προλαβαίνουμε να μελετήσουμε το θέμα στην έκτασή του»

Θάνος Καμήλαλης

 

The PressProject

Οι νεοπλούσιοι

Κέζα Λώρη

Ενας είναι ο εχθρός, ο ιµπεριαλισµός. Ενίοτε ο καπιταλισμός. Το γνωστό σύνθημα, αυτό που ακούστηκε και ξανακούστηκε σε πορείες, αυτό που γράφτηκε σε τοίχους, αυτό που χαράχτηκε στη μνήμη, δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι το κουκούτσι μιας νοοτροπίας με την οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές.

Σε μια πρώτη ανάγνωση η λέξη-κλειδί είναι ο «ιμπεριαλισμός». Λάθος ανάγνωση. Η λέξη-κλειδί είναι ο «εχθρός». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που γαλουχήθηκε με αυτό το σύνθημα, καλλιεργεί την εχθρότητα μεταξύ πολιτών. Στο πολιτικό λεξιλόγιο εμφανίστηκε εσχάτως ο όρος «πλούσιοι». Μια κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη από επίθετα όταν φορολογεί. Θα μπορούσε να μείνει στα πραγματολογικά στοιχεία. Να πει ότι όσοι έχουν τάδε εισόδημα και πάνω υπάγονται σε κλίμακα δείνα. Μια κυβέρνηση κανονικά μιλάει με αριθμούς.

Δεν αντιλέγει κανείς, υπάρχουν ευκατάστατοι και πένητες, υπάρχουν Κροίσοι και επαίτες. Αυτά φαίνονται στις δηλώσεις εισοδημάτων, από τις ετήσιες δαπάνες, από τα ακίνητα. Οι αριθμοί από μόνοι τους, όμως, δεν προκαλούν κλίμα εχθρότητας, το οποίο βολεύει κατά την επιβολή μέτρων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα καταγράφεται στην επιβολή ΦΠΑ στην εκπαίδευση. Η κυβέρνηση δεν ξέρει τι θα κάνει, λέει, ξελέει, ανακοινώνει, αποσύρει, επαναφέρει, επιρρίπτει ευθύνες στην Κομισιόν, υπόσχεται, αναιρεί. Για να σωθεί από την αναξιοπιστία, δημιουργεί ταξικές έχθρες. Στα ιδιωτικά πάνε οι πλούσιοι. Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Εχουν περισσότερα λεφτά οι πλούσιοι. Περνούν καλύτερα οι πλούσιοι. Εχουν καλύτερα σχολεία οι πλούσιοι.

Η κυβέρνηση επιβάλλει ένα άδικο μέτρο, αλλά βρίσκει οπαδούς που καθοδηγούνται από τον φθόνο και το αίσθημα της μειονεξίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συντάξεις. Και σε αυτό το κοινωνικό πεδίο υπάρχουν εχθροί. Καλλιεργείται η εντύπωση ότι όποιος εισπράττει περισσότερα από 1.000 ευρώ είναι υπόλογος, είναι στυγνός καπιτάλας που παίρνει τα λεφτά της εργατιάς. Κανείς από την κυβέρνηση δεν εξηγεί ότι οι μεγάλες συντάξεις οφείλονται σε μεγάλες εισφορές και πολλά, πολλά χρόνια δουλειάς. Αντιστρέφονται οι ηθικοί όροι. Εκείνοι που φρόντισαν για τα γηρατειά τους πληρώνοντας ένσημα επί δεκαετίες πρέπει να απολογηθούν, πρέπει να εξομοιωθούν με τις σαραντάρες που δούλεψαν 15 χρόνια σε τράπεζα. Είναι πλούσιοι συνταξιούχοι, δηλαδή κάτι σαν εγκληματίες.

Δεν είναι τυχαία στρατηγική αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με λαϊκή, ταξική ψήφο. Φάνηκε στα αποτελέσματα ξεκάθαρα. Στο Περιστέρι, στον Κορυδαλλό, στο Ιλιον, είχε ποσοστά έως 42%. Η Νέα Δημοκρατία σε αυτές τις περιοχές είχε ποσοστά έως 20%. Στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό είχε μέχρι 17,2% και η Νέα Δημοκρατία 54%. Εδώ δεν μπαίνει παράμετρος νεόπτωχων οι οποίοι αδυνατούν να πληρώσουν φόρο ακινήτων ούτε γίνεται δεκτή επισήμανση για φοροδιαφυγή των αδυνάτων. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η διάκριση. Κάποιοι έχουν περισσότερο ρευστό και εύκολα καταδεικνύονται ως «ένας είναι ο εχθρός».

Δεν λέει κανείς ότι δεν υπάρχουν ανισότητες. Εννοείται ότι υπάρχουν, εννοείται ότι ο καπιταλισμός είναι εδώ, με δεξιά ή με αριστερή κυβέρνηση. Αν κάτι προβληματίζει, λοιπόν, είναι η επίσημη προβολή των ανισοτήτων ως δικαιολογητικό για νέες αδικίες. Ο χαρακτηρισμός «πλούσιοι» αποδίδεται με μοναδικό στόχο τη φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας. Ταυτόχρονα παραμένουν στο απυρόβλητο όσοι αποδεδειγμένα ανήκουν στην οικονομική ολιγαρχία. Εν ολίγοις, οι αληθινά πλούσιοι ξεχάστηκαν ενόσω δημιουργείτο μια τάξη κατ' επίφασιν πλουσίων.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Συριζαϊσμός και Αντισυριζαϊσμός

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ, ιατρού-συγγραφέα

    Υβρίζουν ακατάσχετα. Λεκτικός τροχασμός, βαθιά στο φάσμα γλώσσας ανοίκειας. Αυτεπίστροφος ναρκισσισμός. Λέξεις καλοδιαλεγμένες για να πλήξουν. Λέξεις βέλη με ποτισμένη δηλητήριο στην αιχμή. Βιτριολισμός προσώπων με προτίμηση στον εκτεθειμένο προπορευόμενο “ηγέτη”. Με τις λέξεις “προδότης” και “προδοσία” να μπαινοβγαίνουν στα θηκάρια των οργίλων “προδομένων” μαχητών που μέχρι χτες ακολουθούσαν συνεπαρμένοι και παραπλανημένοι το Γκεσέμι. Αυτό που τάχα φόρεσε αιφνιδιαστικά το Στέμμα του Αυτοκράτορα και τους άφησε στα κρύα του λουτρού.  “Βολή κατά βολή” ή “βολή κατά ριπάς”. Κατηγορητήριο αδιάφθορων, και για τούτο ανελέητων, εισαγγελέων χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τον εγκαλούμενο. Χωρίς ένα ελάχιστο “ίσως”, ένα “υποψιάζομαι πως”∙ μια ελάχιστη λευκή κηλίδα αμφιβολίας στο μαύρο καραβόπανο του ιστίου που σπρώχνει τον κατηγορούμενο στην καταδίκη.

    -Μα καλά, ούτε ένα ερωτηματικό στις φράσεις σας, ρώτησε ξαφνικά κάποιος από μια παρέα στον καφενέ που άκουγε χωρίς να μιλάει. Προς στιγμή οι λαλίστατοι σώπασαν. Φάνηκε να το σκέφτονται.

-Όχι, προσωπικά δεν έχω καμμία αμφιβολία πως μας έχουν ξεπουλήσει, μουρμούρισε με σφιγμένα δόντια ένας από αυτούς, και συνέχισε: τα συμβόλαια της παράδοσής μας έχουν υπογραφεί πριν από εξήντα τόσα χρόνια, τι αμφιβολία να έχω; Οι υπόλοιποι έγνεψαν με μελαγχολική επιδοκιμασία.

     -Καλά, αφού είναι όλα έτσι προδιαγεγραμμένα, επέμεινε ο “αμφιβάλλων”, γιατί αυτοί που το παλεύουν, έστω και αναποτελεσματικά, έστω υποχωρώντας για να διασώσουν μικρές νησίδες ανθρωπινότερης ζωής, αυτοί γιατί να είναι προδότες; Μήπως είναι εξαρχής στημένοι και αυτοί να μας ξεγελάσουν; Η ειρωνική σιωπή των “σίγουρων” της παρέας επιβεβαίωσε στον “αμφισβητία” πως είπε τη φράση-κλειδί που περίμεναν. Έτσι ο δύσπιστος σώπασε οριστικά. Έπνιξε και την τελευταία ερώτηση που είχε: έχετε εναλλακτική πρόταση στις δεδομένες συνθήκες περικύκλωσης της χώρας, χωρίς παραγωγή, χωρίς τίποτα στα χέρια μας; Μήπως αν περιμέναμε, επαγρυπνώντας; Σωστές οι διαπιστώσεις, αλλά στο “δια ταύτα”;  Ήξερε άλλωστε την απάντηση -Δραχμή, χρέος επονείδιστο, Αργεντινή, Ισημερινός κλπ. Ύστερα, η κουβέντα γύρισε σε άλλα, από εκείνα που ενδημούν στις μεσήλικες αντροπαρέες.

     Έμεινα κι εγώ, ο λαθρακουστής να συλλογιέμαι μαυροπανιασμένος… Αυτοί ξέρουν. Μόνο αυτοί. Άλλος κανείς. Επειδή αυτοί είναι πληροφορημένοι. Είναι πριν απ’ όλα διαβασμένοι από παλιά. Ξέρουν τις νομοτελειακές αλήθειες. Πότε θα είναι ώριμες οι συνθήκες, πότε θα έρθει η επανάσταση… Όλα τα ξέρουν. “Πριν από μας για μας” -που έλεγε και το παλιό σλόγκαν των Αδελφών Λαμπρόπουλων. Και όπως και να πάνε τα πράγματα, πάλι θα βγουν να πουν πως “εμείς τα λέγαμε από τότε”… Πάντα αυτοί τα είχαν πει, ας τους βρέχει πάντα με μουτζούρα η Ιστορία.

     Τέλος πάντων. Είμαστε στην εποχή της αποδόμησης όλων των -ισμών. Ο Διαφωτισμός, που έβγαλε τάχα την ανθρωπότητα από τον Μεσαίωνα Σκοταδισμό, τυφλώνεται μόλις τρεις αιώνες μετά την παροδική νίκη του από τον Θρησκευτικό Φανατισμό. Ο Καπιταλισμός που τάχα θα αυτοκαταστρεφόταν σπαράζοντας τις ίδιες του τις σάρκες αλλά επιβίωσε και πελεκάει και τα τελευταία υπολείμματα από τους σπασμούς του μεγάλου ανατροπέα του, του Σοσιαλισμού. Ο Νεοφιλελευθερισμός που ανασκάπτει το έδαφος για να εξαφανίσει κάθε ίχνος του Κεϋνσιανισμού. Ο Κρατισμός που ποδοπατιέται από την αδηφάγα ιδιωτική πρωτοβουλία.  Ο πύθωνας Φασισμός που σηκώνει το κεφάλι ίσα για να τον καταπιεί άκοπα το υπέρτερο τέρας των Αγορών. Ο Μαρξισμός∙ έχοντας περιγράψει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα πάντα ή σχεδόν. Διδασκόμενος και αναλυόμενος στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των Καπιταλιστικών Μητροπόλεων. Ιδεολογικά και ηθικά νικητής∙ στρατηγικά ηττημένος.

     Και στη μέση του πουθενά του πλανήτη, στον τόπο που τάχα γέννησε τη Δημοκρατία, τον Λόγο και τη Φιλοσοφία, να που αναδύθηκε και ο Συριζαϊσμός. Πρόωρα και ασύμμετρα ανεπτυγμένος, με όλα τα ελαττώματα της προωρότητας και τις προσδοκίες του Πεπρωμένου και της Νομοτέλειας. Από ένα τίποτα σε κάτι ανάμεσα σε απόπειρα και σπασμωδική άρθρωση λόγου. Από την αμφισβήτηση στην απεχθή διαχείριση. Ένα τσόφλι αυγού που κύλησε από το κατάστρωμα καραβιού που βυθίζεται στη μέση του ωκεανού μετά το τελευταίο φαγοπότι του σαλεμένου από το ναυάγιο πληρώματος. Γύρω ορίζοντας αδιάβατος και οι ομόκεντροι κύκλοι ως έσχατο ίχνος ζωής που χάθηκε στο νερό. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που μόλις άρχισε μα δεν τον πρόβλεψε ακόμα μια φορά κανένας…

Συριζαϊσμός. Ένας μοχθηρός νεολογισμός. Όμως ιδού: κάθε δράση παράγει την αντίδραση. Βασικός νόμος της μηχανικής. Έτσι, κάθε -ισμός γεννά και τον αντι-ισμό του. Άλλος νεολογισμός προϊόν ανάγκης λοιπόν: ο Αντισυριζαϊσμός. Σκληρός και αλύγιστος όπως κάθε πλάσμα που διεκδικεί με νύχια και με δόντια ατσάλινα τον χώρο που πρώτο αυτό κατοίκησε. Ακλόνητη στράτευση στο “κάποτε στο μέλλον θρίαμβο της μετά τα σπήλαια ανθρωπότητας” ή προσαρμογή επιβίωσης στην απέναντι στην Εξ-Ουσία του Κοινού Βίου όχθη; Λάβαρο μάχης που δεν θα υποσταλεί μέχρι θανάτου ή εμμονή απελπισίας σε σύμβολα κουρελιασμένα; Το ανώτατο στάδιο του μαξιμαλισμού ή η τελική φάση του νιχιλισμού;

     Η μέχρι δειλίας συμβατική δράση του Συριζαϊσμού αντιμέτωπη με την ατσάλινη αντίδραση του Αντισυριζαϊσμού. Με τους “άλλους”, της -πραγματικά- αντίπαλης όχθης, χαιρέκακους παρατηρητές. Άλλως, η τυπική διαχρονική αγριότητα του Εμφυλίου Πολέμου. Και στο βάθος, ο Αφανισμός και το φάντασμα μιας νέας Ζωής που επιμένει να Οραματίζεται έναν δικαιότερο Κόσμο. Που αργεί, επειδή απλώς δεν έρχεται, δεν ήρθε ποτέ και δεν πρόκειται να έρθει.

     Η Ελπίδα των φτωχών ανθρώπων να πατάει και να στέκεται όρθια στην Απελπισία του “καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ”. Όρθια. Σκιαμαχώντας.  Με το αναλλοίωτο Ανόημα της Ζωής στα πληγωμένα χέρια της, Σημαία πεισμωμένη.

Press Publica

Καλά Χριστούγεννα Αλέξη και ευτυχισμένο το 2015!

Του Κώστα Στούπα

1) Καλά Χριστούγεννα Αλέξη και ευτυχισμένο το 2015!

Την εβδομάδα που πέρασε δεν υπήρξε μέρα που να μην ακούσαμε ή διαβάσαμε για τα δεινά που περιμένουν όσους δεν πληρώνουν φόρους.

Αν είχαμε να κάνουμε με κάποια σοβαρή χώρα και σοβαρή διοίκηση που εφαρμόζει το νόμο σταθερά και διαχρονικά δεν θα ακούγαμε τίποτα. Οι σοβαρές χώρες με σοβαρές διοικήσεις δεν απειλούν ως διαρρήκτες σπιτιών την κοινή γνώμη να τρέξει να παραδώσει μόνη της τα τιμαλφή...

Είναι προφανές τι συμβαίνει: Αυτό που συνέβαινε σε ανάλογες περιπτώσεις πάντα τις τελευταίες δεκαετίες. Η κυβέρνηση διαρρέει στα κανάλια νέα δρακόντεια ποινολόγια, προκειμένου να τρομοκρατηθούν τα συνήθη φορολογικά υποζύγια και να τρέξουν να γεμίσουν τα άδεια ταμεία.

Ο διθυραμβικές απειλές για κατασχέσεις και φυλακίσεις όσων δεν πληρώνουν, στο Ελλαδιστάν όπως και στην υπόλοιπη καθ’ ημάς ανατολή και υποσαχάρια Αφρική υποδηλώνουν τον πανικό του ταμία προς τον άδειο κορβανά.

Μια ματιά άλλωστε στα δεδομένα που έχουν δημοσιοποιηθεί αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές.

Οι αριθμοί...

Το Σεπτέμβριο που πέρασε τα κρατικά έσοδα δεν είχαν καταφέρει να πιάσουν ούτε τους στόχους του Αυγούστου που προηγήθηκε, έφτασαν τα 39,2 δισ. ευρώ και όταν ο στόχος 8μήνου ήταν στα 34,9 δισ. ευρώ.

Παρεμπιπτόντως τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2015 λόγω capital controls και της κρίσης και του φόβου για "κούρεμα" των καταθέσεων, παρατηρήθηκαν αυξημένες πληρωμές φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.  Όσοι είχαν ξεχάσει χρήματα στις τράπεζες έτρεχαν να πληρώσουν για να μην καταλήξουν και "κουρεμένοι" και με οφειλές στην εφορία. Αυτό ήταν μια εξέλιξη κόντρα σε όλες τις προβλέψεις.

Πάρα ταύτα τα έσοδα έμειναν μακριά από τους στόχους.

Τα έσοδα στα τέλη Σεπτεμβρίου ήταν 34,19 δισ. ευρώ, ενώ ο στόχος του προϋπολογισμού για το σύνολο του 2015 είναι για έσοδα 55,6 δισ. ευρώ.

Ο στόχος αυτός όμως αναμένεται να προσαρμοστεί προσεχώς με βάση τον προϋπολογισμό του 2016 στα 53,48 δισ. ευρώ.

Παρά την προσαρμογή, μας λείπουν μέχρι τέλος του έτους άλλα 19,29 δισ. ευρώ. Κάθε Έλληνας τις επόμενες 10 εβδομάδες που απομένουν θα πρέπει να καταβάλει στο κράτος από 1.900 ευρώ. Όπερ, κάθε τετραμελής οικογένεια 7.600 ευρώ.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, από περίπου 5,9 εκατ. κοινές φορολογικές δηλώσεις που υποβλήθηκαν μέχρι και το τέλος Αυγούστου, τα 3,7 εκατ., δηλαδή το 62,82%, έδειξε οικογενειακές αποδοχές κάτω από 12.000 ευρώ.

Αν τα δυο τρίτα των νοικοκυριών στην Ελλάδα αθροίζουν ετήσιο μεικτό οικογενειακό εισόδημα κάτω από 12.000 ευρώ, είναι εύκολο να πληρωθούν τα 19 δισ. ευρώ στο επόμενο δίμηνο, είτε με τη μορφή του ΕΝΦΙΑ, είτε του φόρου εισοδήματος, είτε του ΦΠΑ;

Ούτε το υπόλοιπο ένα τρίτο μπορεί να καλύψει το κενό αυτό.

Η περίφημη μεσαία τάξη στη χώρα τελεί υπό εξαφάνιση και μαζί της μοιραία θα ακολουθήσει και η πολιτική και κοινωνική ομαλότητα.

Η ηρεμία που εξασφάλισε η εκτόνωση της αντιμνημονιακής οργής των τελευταίων ετών με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μπορεί να στοιχηματίσει κάποιος πως θα είναι πρόσκαιρη.

Πολλοί θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή ηγείτο τα τελευταία χρόνια του πεζοδρομίου θα μπορέσει να ελέγξει καλύτερα τις αντιδράσεις. Μάλιστα το ήρεμο κλίμα στο οποίο ψηφίστηκε το καλοκαίρι το τρίτο μνημόνιο και προχθές το πολυνομοσχέδιο φαίνεται πως επιβεβαιώνουν αυτήν την εκτίμηση.

Πολύ φοβάμαι πως η ηρεμία αυτή είναι πρόσκαιρη μέχρι να αρχίσει το κράτος να απλώνει το χέρι στις τσέπες και να ξεκινήσουν οι πρώτοι πλειστηριασμοί...

Ένας κακομαθημένος λαός όπου οι 2-3 τελευταίες γενιές μεγάλωσαν σε μια αναξιοκρατική ευημερία με δανεικά, δύσκολα θα μπορέσει να ανεχθεί συνθήκες ζωής που μόνο οι παλιότεροι θυμόμαστε αμυδρά...

Οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης άντεξαν με καλύτερους όρους την κατάρρευση της σοβιετίας γιατί ήταν σκληραγωγημένοι από την κομμουνιστική ένδεια που είχε προηγηθεί.

Ένα πλήθος εθισμένο στην απειθαρχία και περιφρόνηση του νόμου και των δικαιωμάτων της σιωπηλής πλειοψηφίας δύσκολα θα εγκαταλείψει τις παλιές συνήθειες ακόμη και αν βρεθεί απέναντι στους εκπαιδευτές του.

Η πορεία των εσόδων τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη λίγο πολύ θα καταδείξει τα όρια και τις αντοχές της παρούσας κυβέρνησης με την πλέον νωπή μνημονιακή εντολή.

Τα Χριστούγεννα φέτος φαίνεται πως θα αποτελέσουν κρίσιμη περίοδο κατά τα φαινόμενα. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν κ. Πρωθυπουργέ και ευτυχισμένο το 2015!

2) Αποποινικοποίηση...

Κι όμως η "φοροκαταιγίδα" συνοδεύεται από εκτεταμένη αποποινικοποίηση μέσω του τρέχοντος εφαρμοστικού:

Το αδίκημα της έκδοσης αποδοχής πλαστών εικονικών,, παύει να είναι αυτοτελές και τιμωρείται πλέον κυρίως (οι εξαιρέσεις πρακτικά είναι ασήμαντες) εφόσον συνέβαλε στην αποφυγή πληρωμής πάσης φύσεως φορολογικής υποχρέωσης και με κριτήριο την έκταση της φοροαποφυγής (ανάλογα αν πρόκειται για εισόδημα, ΦΠΑ ή άλλους φόρους)

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι απαλλάσσονται αυτομάτως όσοι σήμερα διώκονται αυτοτελώς για πλαστά εικονικά (πάρα πολλοί σε βαθμό κακουργήματος και μάλιστα για χρήσεις από το 2000 και μετά), με δεδομένο ότι στις ποινικές διώξεις δεν προσδιορίζεται το ύψος του φόρου που γλύτωσαν (και πρακτικά ακυρώνονται οι περισσότερες από τις επιτυχίες του ΣΔΟΕ που ανακοινώνονται ανά τρίμηνο και αφορούν κυρίως "εκτεταμένα κυκλώματα"

Η μέχρι τώρα πρακτική των εφοριών ήταν να μηνύουν άμεσα για χρήση πλαστών εικονικών και να μη μηνύουν ποτέ για φοροδιαφυγή εισοδήματος ή ΦΠΑ ή άλλων φόρων (παρότι προβλέπονταν από τη νομοθεσία).

Για την καθεαυτό φοροδιαφυγή:

Για το εισόδημα το όριο ποινικής δίωξης ήταν 15.000 και γίνεται 100.000 ανά χρήση.

Για το Φ.Π.Α. το όριο ποινικής δίωξης ήταν 3.000 και γίνεται 50.000 ανά χρήση

Για τους λοιπούς φόρους το όριο ποινικής δίωξης ήταν 3.000 και γίνεται 100.000 ανά χρήση

Η χρήση πλαστών εικονικών στοιχείων, όταν δεν συνεπάγεται φοροδιαφυγή εξακολουθεί να τιμωρείται αυτοτελώς, αλλά συμβαίνει σπανίως.

Πρακτικά θεωρώ ότι η μικρομεσαία και μέρος της μεγάλης επιχειρηματικότητας πλέον δεν κινδυνεύει από ποινική δίωξη.

Η πρακτική του κ. Παπακωνσταντίνου, από το 2011 και μετά, επαυξημένη από τους επόμενους, προκάλεσε εκτεταμένες και σκληρές διώξεις για φοροδιαφυγή που σημειώθηκε μέχρι και δέκα χρόνια πριν (κυρίως για τα έτη 2001 έως 2008). Ουσιαστικά επιβλήθηκε αναδρομική ποινική κύρωση. Πολύς κόσμος κατεξευτελίστηκε από τα αυτόφωρα και καταδικάστηκε εν μέσω κρίσης, σε χρόνο που δεν είχε καμία δυνατότητα να πληρώσει χρέη που δημιουργήθηκαν δέκα χρόνια πριν, από επιχειρηματικές δραστηριότητες που είχαν διακοπεί προ πολλού.

Στην πράξη, η τρέχουσα φοροδιαφυγή ελάχιστα διώχθηκε (ακόμη κι από τους προηγούμενους).

Πλέον αποποινικοποιείται.

Είναι ζήτημα λίγου χρόνου να αντιληφθεί η αγορά τι συνέβη και να δοξάσει την Κυβέρνηση.

(με τη επιφύλαξη ότι το δημοσιευθέν σχέδιο νόμου δεν θα αλλάξει)

με εκτίμηση

Δ. Γ.

capital.gr

....................

Σαν παλιό σινεμά

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

dimartblog.com

Τις τελευταίες ημέρες επανήλθε στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα μέσα στο Κοινοβούλιο, το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ακούγοντας τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να το επικαλούνται διαρκώς, γίνεται αντιληπτό ότι το επιχείρημα αυτό βασίζεται σε δύο διακριτούς αλλά συμπληρωματικούς άξονες: α) την ιστορική διαδρομή της Αριστεράς («Αριστερά της θυσίας») και β) τη συνολική απαξίωση των άλλων —πρώην κυβερνητικών— κομμάτων (κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) λόγω της σύνδεσής τους με τη διαφθορά και τη διαπλοκή, που οδήγησε στη χρεοκοπία («εσείς, που κυβερνήσατε σαράντα χρόνια, μας φέρατε εδώ»). Την απαξίωση αυτή εξέφρασε μάλιστα προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ με το γνωστό μεταπολιτικό σύνθημα: «ξεμπερδεύουμε με το παλιό». Την επαναλαμβάνει και τώρα, προκειμένου να επινοήσει ένα αριστερό άλλοθι στη δύσκολη μνημονιακή διακυβέρνηση.

Δεν χρειάζεται να εξετάσουμε αναλυτικά τους δύο άξονες. Ο πυρήνας αλήθειας που περιέχεται σε αυτούς δεν είναι αρκετός πάντως για να αποδεχτεί κανείς την ισχύ του επιχειρήματος. Η Αριστερά άλλωστε κουβαλάει πολλούς «σκελετούς στη ντουλάπα», ακριβώς επειδή η ιστορία της συνδέθηκε σε μεγάλο βαθμό με την «κομμουνιστική υπόθεση». Επίσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η διαφθορά αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα της χρεοκοπίας της χώρας. Γιατί, άραγε, η διαφθορά ευθύνεται περισσότερο για τη χρεοκοπία από τον πελατειακό κρατισμό, που τόσο θερμά υποστήριξε και υποστηρίζει η ριζοσπαστική Αριστερά; Πίσω από αυτούς τους δύο άξονες, ωστόσο, είναι σαφές ότι κρύβεται το αίτημα «ηθικοποίησης της πολιτικής»∙ αίτημα ριζωμένο στο λαϊκισμό αλλά και στη φαντασιακή εκδίκηση των αγανακτισμένων απέναντι στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, που όλες «μαζί τα φάγανε».

Πριν από μερικά χρόνια (2007), κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εστία το σπουδαίο βιβλίο της Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν, με τον τίτλο Πρέπει η πολιτική να γίνει ηθική; Το βιβλίο, μεταφρασμένο από τον Νίκο Ζαρταμόπουλο, κυκλοφόρησε στη σειρά που, με εξαιρετική επιμέλεια, ιδεάσθηκε και σχεδίασε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Στο βιβλίο αυτό, η Γαλλίδα φιλόσοφος έθετε στο κέντρο της κριτικής το στερεότυπο του ηθικού εξαγνισμού της πολιτικής, υπενθυμίζοντας ότι αυτή η καθαρότητα συσκοτίζει την ίδια την πολιτική πράξη. Η συγγραφέας υποστηρίζει πως πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτή την ηθικολογία και στους προπαγανδιστές της, ακριβώς επειδή εύκολα παρασύρονται από τον πειρασμό του ολοκληρωτισμού. Με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο τα «βρώμικα νερά» της πολιτικής που υποχρεώνουν τους πολιτικούς να υιοθετούν κατεξοχήν μεροληπτικά κριτήρια για το «ηθικό και το νόμιμο»∙ είναι κυρίως ο δογματισμός αυτής της ιδιάζουσας αρετολογίας, που μπορεί να εξελιχτεί σε κίνδυνο για τη δημοκρατία.

Στο βιβλίο της η  Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν, ακολουθώντας τον Weber, διαχώριζε την «ηθική της πεποίθησης» από την «ηθική της ευθύνης». Στην πρώτη καταλόγιζε ότι προσπαθεί να επιβληθεί με τις άκαμπτες αρχές ενός ορισμένου αξιακού συστήματος, που παραμένει πάντα πιστό στους κανόνες του, ακόμη και όταν οι κανόνες αυτοί συγκρούονται με την πραγματικότητα. Στη δεύτερη, αναγνώριζε το πλεονέκτημα της αναγνώρισης των πραγματικών συνεπειών και επιπτώσεων μιας πολιτικής πράξης∙ άρα τη διαρκή λογοδοσία της πολιτικής, μέσα σε μια ορισμένη συγκυρία. Είναι προφανές πως η λεγόμενη «ηθική υπεροχή» του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στην πρώτη περίπτωση. Το επιχείρημα που λέει ότι η Αριστερά είναι ηθικά ανώτερη επειδή είναι Αριστερά, είναι ένα επικίνδυνο ιδεολόγημα, που αδυνατεί να ενσωματώσει τις στοιχειώδεις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού.

Η κυβερνητική αυτοπροβολή της ριζοσπαστικής Αριστεράς ως μοναδικής «ηθικής δύναμης» του τόπου εγκαινιάζει ήδη μια νέα «γκρίζα ζώνη» του λαϊκισμού. Είναι προφανές πως, στους επόμενους μήνες, αυτό το επιχείρημα θα καταρρεύσει. Δεν θα καταρρεύσει βέβαια λόγω της λεγόμενης «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» που ξεσκονίζει τα υπουργικά «πόθεν έσχες», αλλά λόγω της λενινιστικής καχυποψίας απέναντι στις πολιτειακές εγγυήσεις και στους θεσμούς, που ορίζουν τη δημοκρατική σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική. Θα καταρρεύσει επίσης, επειδή ο ηθικισμός είναι ο πιο γρήγορος δρόμος για να μετατρέψει την ηθική σε καρικατούρα της εξουσίας. Στο βιβλίο της, η Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν υπενθύμιζε την τραγική διάσταση της πολιτικής πράξης∙ διάσταση, νομίζω, ιδιαίτερα ταιριαστή σε καιρούς οικονομικής κρίσης.

Σήμερα, η κωμική αντιστροφή αυτής της άποψης, μετατρέπει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ σε ηθικιστική ατάκα, βγαλμένη από το παλιό ελληνικό σινεμά. Ακούγοντας τους κυβερνητικούς βουλευτές στη Βουλή, ολοένα και περισσότερο ηχούσε στα αυτιά μου η μπάσα φωνή του Βασίλη Αυλωνίτη στην Ωραία των Αθηνών (1954): «Πνεύμα και ηθική, πνεύμα και ηθική»!

Σαίξπηρ, Τρικυμία

«Το πλάσμα αυτό του σκοταδιού, δέχομαι, είναι δικό μου». Πρόσπερος, για τον Κάλιμπαν

...μετά από αυτήν την διαπίστωση ο Σαίξπηρ έπαψε να γράφει.