Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Στα τσακίδια να ευχηθώ ολόψυχα

Στα τσακίδια να ευχηθώ ολόψυχα 

Της Έλενας Ακρίτα

"Αηδιαστικό κολαστήριο" η Κως απο τους εξαθλιωμένος μετανάστες.

Είπε η Αγγλίδα νοσοκόμα. Η Αδελφή του Ελέους! Πού όχι αδελφή ή ξαδέλφη: Ούτε μακρινή συγγενής δεν είναι με το Έλεος.

Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε πεντέξι πραγματάκια γιατί σαν να παραγνωριστήκαμε με την αναλγησία:

1.) Κανένας δεν έρχεται στην Ελλάδα γιατί γουστάρει αυτή τη Γη της Επαγγελίας ή για να λιαστεί στην Ομόνοια: Οι περισσότεροι, ΑΝ βγουν ζωντανοί απ' τα σαπιοκάραβα, νομίζουν ότι βρίσκονται στις ακτές της Ιταλίας.

2.) Περνάμε στο ντούκου το κύκλωμα αστυνομικών που εξαρθρώθηκε (;) και που συνεργαζόταν με δουλέμπορους, αποκαλούσε τα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα 'ο Χάρος' και το ανθρώπινο φορτίο τους 'πρόβατα' και κατσίκια.

3.) Αδιαφορούμε πλήρως για τους δουλέμπορους που δολοφονούν, πνίγουν, βιάζουν, βασανίζουν, απειλούν, εκβιάζουν, τρομοκρατούν γιατί ο πρόσφυγας δεν έδωσε το νεφρό του να πουληθεί στην εμπορία οργάνων.

4.) Οι οικογένειες απ' τη Συρία και το Αφγανιστάν δεν είναι μεταναστες. Είναι πρόσφυγες πολέμου. Νοικοκυραίοι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν - όπως ο Ελληνισμός τόσες φορες. Το καταλαβαίνουν μερικοί ή μπα;
Αυτό γιατί ο πρόσφυγας είναι στοιχειωδώς άνθρωπος κι ο μετανάστης υπάνθρωπος.

5.) Κάποιο τονίζουν ότι οι πρόσφυγες είναι επιστήμονες. Γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι. Ναι, είναι. Αυτό τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο ανθρώπους απο τον άστεγο, τον φτωχό, τον αγρότη, τον εργάτη;

6.) "Αν τους λυπάσαι, να τους πάρεις σπίτι σου!" θα ανακράξουν τα απανταχού φασιστόπουλα. Όχι, μάγκες ('μάγκες' - λέμε τώρα!) δεν θα τους πάρουμε σπίτι μας. Δεν είναι δουλειά του πολίτη να λύση το πρόβλημα. Είναι δουλειά του κράτους. Είναι δουλειά της - εκάστοτε - κυβερνησης. Σαφές;

Και τέλος:

Κι εμείς σιχαινόμαστε πολλούς από τους συμπατριώτες σας, κυρία μου.

Σιχαινόμαστε να περπατάμε στα όμορφα νησιωτικά σοκάκια και το 17χρονο βλαστάρι σας να ξερνοβολάει όλες τις μπόμπες αλκοόλ που σαβούρωσε.

Σιχαινόμαστε - ΚΑΙ εξαγριώνόμαστε - να κάνουμε βόλτα βραδάκι με το 10χρονο παιδί μας και μια ομοεθνής σας αγελάδα να τους κολλάει μεθυσμένη τα γυμνά της στήθη στο πρόσωπο ενώ οι υπόλοιποι χάσκουν.

Σιχαινόμαστε που πηδιέστε μαστουρωμένοι νδίπλα μας μέρα μεσημέρι.

Κι εμείς σιχαινόμαστε τον all inclusive 'βραχιολάκια' με την άσπρη κάλτσα και το πέδιλο που βρίζει το γκαρσονάκι, αράζει στην πισίνα και δεν βγαίνει όχι αξιοθέατο να δει, αλλά ούτε σουβλάκι να αγοράσει έξω απ' το πακέτο που έκλεισε.

Κι εμείς σιχαινόμαστε που δεν σέβεστε τον τόπο που σας φιλοξενεί, οπως κάνουμε - οι περισσότεροι απο μας, τουλάχιστον - στην δική σας πατρίδα.

Ξέρετε κάτι καλοθρεμμένη μου μανταμίτσα;Που κάνετε κάνετε συλλογή από κούπες και μπλουζάκια με το βασιλικό σας ζεύγος και τα βασιλικά του μωρά; Που η καπιτάλε σας ψυχαγωγία είναι να σέρνεστε ντίρλα τα Σαββατόβραδα στις συνοικιακές παμπ;

Γυρίστε εκεί όπου ανήκετε. Στο ξερατό του μεθυσμένου συμπατριώτη σας, όταν τρεκλίζει απ' τις φτηνές μπίρες... Όσο να πεις, αυτός έχει άλλο επίπεδο!

Στα τσακίδια να ευχηθώ ολόψυχα, αδελφή - ούτε καν προϊσταμένη!
ΤΑ ΝΕΑ


Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Το Αντίο σε μια Πατρίδα


Της KaPaworld
Μπήκα στο χώρο συνάντησης κι ήταν καθισμένη διστακτικά σε μια καρέκλα. Σήκωσε το κεφάλι της και κοιταχτήκαμε. Τα μάτια της μεγάλα, μαύρα κι υγρά. Τα μαλλιά κατάμαυρα και η εικόνα της τόσο υπέροχα εξωτική στα δικά μου μάτια. Ανατολίτισσα, πανέμορφη και τόσο μα τόσο ντροπαλή, με μια γοητευτική φυσική ευγένεια.

Έδωσα το χέρι πρώτα στη μαμά της που καθόταν δίπλα της και μετά στην ίδια. Γρήγορες συστάσεις… και μετά η μαμά αποχώρησε. Μείναμε οι δυο μας να χαμογελάμε αμήχανα η μια στην άλλη… Δεν μιλά την γλώσσα μου, δεν μιλώ τη γλώσσα της και αποφασίσαμε να συνεννοούμαστε στα αγγλικά.

Την ρώτησα πώς είναι και τα μεγάλα αμυγδαλωτά της μάτια γέμισαν δάκρυα! Δεκάξι χρονών, ζει στην χώρα μας ένα μήνα και δέκα μέρες ακριβώς. Έμεινα σιωπηλή κι ήταν σαν έναν μικρό ποτάμι να άρχισε να κυλά δίπλα μου…

Μου είπε για τις βόμβες, που έπεφταν παντού, για τις σφαίρες που σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους. Για το ότι σαν έφευγε για το σχολείο, δεν ήξερε αν θα γύριζε σπίτι της κι αν θα ξανάβλεπε τους γονείς της. Για τους φίλους της που έχουν σκοτωθεί. Για την βόμβα που έπεσε στο δρόμο και έσπασε την τζαμαρία πίσω της. Για τα τζάμια που χαράκωσαν την πλάτη της – σηκώθηκε αργά και σήκωσε την μπλούζα για να δω τα σημάδια της.

Μου είπε για το μικρό δεκάχρονο αγόρι που το αίμα έτρεχε από το λαιμό του σαν ποτάμι και ο νοσοκόμος της ζήτησε να πιέζει με τα δάχτυλα της την πληγή για να μην φεύγει το αίμα.

Μου είπε πώς είναι τα μάτια ενός ανθρώπου την ώρα που στραγγίζει από μέσα του η ζωή, σαν εκείνο το αγόρι που την κοίταζε στα μάτια και τα δάχτυλα της πίεζαν την πληγή στο λαιμό του την ώρα που πέθαινε, εκεί στη μέση του δρόμου, στο μικρό υπαίθριο καφέ που είχε καθίσει, με το φρέσκο χυμό ακόμη στο χέρι της.

Μου είπε για το ότι είδε αποκεφαλισμούς ανθρώπων και μικρά παιδιά να πέφτουν στον δρόμο πυροβολημένα από ελεύθερους σκοπευτές.

Μου έδειχνε με τα χέρια της πώς πετούσαν οι άνθρωποι διαμελισμένοι από βόμβες που έσκαγαν στην αγορά και με το στόμα της έκανε τον θόρυβο και τη βοή του πανικού, λίγο πριν την ανατίναξη.

Μου μίλησε για τις αρπαγές κοριτσιών από τους στρατιώτες και για τον φόβο των γονιών της μην συμβεί το ίδιο και σε εκείνη.

Μου είπε για την απόφαση να φύγουν, για την ημέρα του αποχαιρετισμού,για τα δάκρυα και τα γέλια και την χαμένη ελπίδα, πως θα ξαναδεί το σπίτι της,την αυλή της,το δωμάτιο της. Το ροζ εφηβικό της δωμάτιο, που μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια.

Μου μίλησε για τον υποχρεωτικό αποχωρισμό από τον μπαμπά που έπρεπε να μείνει πίσω. Για το μικρό σακίδιο που έπρεπε εκεί να χωρέσει όλη την παλιά ζωή της κι εκείνη επέλεξε να πάρει ζωγραφιές κι ευχές φίλων της,παρά ρούχα ή κάτι πιο χρήσιμο.

Μου μίλησε για το ταξίδι στην Τουρκία,το περπάτημα μέσα από τα βουνά, το κρύο,την κούραση, τη σιωπή και την πείνα.

Μου είπε για το ταξίδι με τη βάρκα. Τη θάλασσα άγρια, πως κουνούσε και ζαλιζόταν, πως φοβόταν.

Μου μίλησε για το πώς έφτασαν στην Κω και πώς πέρασαν εκεί δύο δύσκολες μέρες σε απόλυτη εξαθλίωση και πείνα,μα πως όλοι ήταν καλοί μαζί τους…

Κι ύστερα Αθήνα κι ύστερα… Θεσσαλονίκη κι ύστερα…εκεί απέναντι μου να μου μιλά για τη φρίκη της. Τα μάτια της έτρεχαν ποτάμι, κανένας λυγμός, κανένας ήχος, μόνο δάκρυα. Ένα παιδί.

Ένα παιδί που είχε ζήσει την κόλαση κι είχε επιβιώσει…

Ήθελα να βρω τα σωστά λόγια μα δεν υπήρχαν… Με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε πως πριν τον πόλεμο η Συρία ήταν η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Πως ήξερε πως δεν θα την ξαναδεί και πως θα την αγαπούσε για πάντα…
Την ρώτησα τι θυμόταν από την χώρα της πριν από τον πόλεμο…
«Τίποτε». Μου απάντησε «Ήμουν τόσο μικρή όταν άρχισε ο πόλεμος, που δεν θυμάμαι πως ήταν πιο πριν». «Τότε πώς ξέρεις πως ήταν όμορφη;» Τη ρωτάω.

Ακούμπησε το ντελικάτο σχεδόν γυναικείο χέρι της στο στήθος της και κλείνοντας τα μάτια ψιθύρισε, «Το ξέρω γιατί όταν τη θυμάμαι πονάει η καρδιά μου»…
Αντίο Πατρίδα…
Η ιστορία είναι αληθινή…όπως και η συνάντηση μου μαζί της! Καλημέρα αγαπημένοι…

Πηγή:http://kapaworld.blogspot.gr/2015/05/blog-post_26.html#sthash.nloYXyez.dpuf




........................



Mερικά χαρτιά είναι τόσο καμένα που δεν φτάνουν ούτε για στάχτη στα μάτια.
{Ε}

προνοητική η νύχτα



Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική
για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο ή ανείπωτο

Ανδρέας Αγγελάκης

"Να πληρωθούν οι κρατικοί υπάλληλοι. Τα λεφτά στα σεντούκια τους ανήκουν."

Ο κ. Χρυσόγονος δεν είπε κάτι παράξενο, τουλάχιστον σε σχέση με όσα έχει έμπρακτα αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια.

Συγκεκριμένα, στα χρόνια της κρίσης, οι Έλληνες έχουν δεχθεί αξιωματικά και σχεδόν αδιαμαρτύρητα ότι η μόνη σταθερά στην έννομη τάξη της χώρας είναι το δικαίωμα (του συνόλου) των κρατικών υπαλλήλων σε σταθερό και εγγυημένο εισόδημα. Όχι η διατήρηση των στοιχειωδών λειτουργιών του κράτους, (της άμυνας, της υγείας, της δημόσιας τάξης και της υγείας), αλλά η πληρωμή των υπαλλήλων, όλων των υπαλλήλων, καθεαυτή. Ανεξάρτητα από την θέση που κατέχουν, τις υπηρεσίες που προσφέρουν και την απόδοση που επιτυγχάνουν.

Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αυταπόδεικτα, από το γεγονός ότι, όλα αυτά τα χρόνια, το σώμα της υπαλληλίας αντιμετωπίστηκε σχεδόν ενιαία και χωρίς σοβαρές διαφοροποιήσεις, ανάμεσα σε όσους ασκούν ουσιώδεις και ζωτικής σημασίας δραστηριότητες και σε όσους πιθανόν θα μπορούσαν, σε περίοδο έκτακτων κακών οικονομικών συνθηκών, να λείψουν. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε, αλλά δεν αποτέλεσε καν θέμα προβληματισμού του πολιτικού κόσμου.

Υπό αυτήν την έννοια, η βαρύτατη φορολογία που επιβλήθηκε, πολλές φορές και στα όρια της δήμευσης περιουσιών, ήταν αμιγώς φορολογία υπέρ υπαλλήλων, με σαφή χαρακτηριστικά παραβίασης της συνταγματικής επιταγής, περί της ισότητας των υπολοίπων πολιτών, των οποίων τα δικαιώματα δεν σταθμίστηκαν. Την εκτροπή αυτή την νομιμοποίησαν οι ίδιοι οι φορολογούμενοι, αφενός με την προθυμία τους να πληρώσουν και αφετέρου με την απροθυμία τους να ζητήσουν επιτακτικά και απειλητικά να μπει στην δημόσια συζήτηση το ζήτημα της σκοπιμότητας των κρατικών δαπανών και, κυρίως, η ερμηνεία της χιλιοειπωμένης, με δραματικούς κάθε φορά τόνους παρόλας, περί της "σωτηρίας της χώρας".


Εν όψει όλων αυτών, σε περίπτωση πραγματικής χρεοκοπίας του κράτους, η επιδρομή ακόμη και στα σπίτια, για την απόσπαση κρυμμένων χρημάτων σε φυσική μορφή, δικαιολογείται απόλυτα, μια και πρόκειται για συνέχιση της ίδιας πολιτικής [που έχει γίνει αποδεκτή. Απλά με την χρήση σκληρότερων μέσων. Η διαφορά είναι μόνον στον τρόπο και ουδείς νομιμοποιείται να διαμαρτύρεται. Εκτός κι αν αρχίσει επειγόντως μια συζήτηση, που έπρεπε να έχει γίνει και να έχει τελειώσει, ήδη από το καλοκαίρι του 2010. Τι ακριβώς θα σημαίνει η φράση "σωτηρία της χώρας".
Όσο η συζήτηση αυτή αναβάλλεται, (και το παράξενο και κωμικοτραγικό είναι ότι αναβάλλεται για να μην εμποδιστεί αυτή η αγνώστου περιεχομένου σωτηρία) τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρείται παράξενο ή πρωτοφανές.
ο Σκοπός θα παραμένει ένας.
Να πληρωθούν οι κρατικοί υπάλληλοι. Τα λεφτά στα σεντούκια τους ανήκουν.

facebookΘέμης Καζαντζίδης

Η σιωπηλή πλειοψηφία

 

Οι ιστορικοί κύκλοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, τα χρόνια περνάνε, οι γενιές αλλάζουν, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Μαζί με τους ανθρώπους έρχονται και φεύγουν οι πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες διεκδικούν έναν ρόλο καθοδηγητή της κοινωνίας. Ο ανορθολογισμός, η παράνοια, η σύγχυση και οι καταστρεπτικές πολιτικές αποφάσεις έχουν οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο στην πολιτική απομόνωση. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε πως ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι – και ιδιαίτερα ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως οι νέοι ή οι γυναίκες – αισθάνονται όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από την πολιτική ζωή.
Αυτό φαίνεται ακόμα και από τις συζητήσεις, από την ανταλλαγή απόψεων, η οποία επιχειρείται στα πλαίσια μιας φιλικής παρέας. Η αποστροφή που δημιουργεί σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας η οποιαδήποτε αναφορά στην λέξη «πολιτική», είναι ενδεικτική του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει ο πολιτικός βίος της χώρας. Οι λέξεις «γεννούν» εικόνες και η λέξη πολιτική στην Ελλάδα, γεννά εικόνες γύρω από κόμματα, οπαδούς, δογματισμούς και λοιπές τηλεοπτικές προβολές. Για αυτή την σιωπηλή πλειοψηφία – μεγάλο μέρος της οποίας απέχει από τον εκλογικό κύκλο – το πολιτικό σύστημα είναι απόλυτα απονομιμοποιημένο. Δεν την εκφράζει, δεν την εκπροσωπεί, δεν την εμπνέει. Ακόμα και αν ψηφίσουν αυτοί οι άνθρωποι, το κάνουν με πολύ «βαριά καρδιά», έχοντας επίγνωση ότι τίποτα δεν αλλάζει εντός του συστήματος.
Εμείς δεν θα συμφωνήσουμε με την άποψη του «όλοι ίδιοι είναι». Αυτοί όμως που είναι διαφορετικοί, δεν έκαναν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για να στηρίξουν την άποψη μας. Κλείσαμε τέσσερις δεκαετίες «δημοκρατίας» και παρόλ’αυτά ο ενδοκοινωνικός απομονωτισμός αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο πολίτης και η κοινωνία βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δυναστικό κράτος, το οποίο δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν, πολύ πιο σημαντικό, δεν τους αφήνει καν να μιλήσουν. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει χώρος για «δημιουργική αμφισβήτηση». Αν κάποιος θέλει να εκφράσει την άποψη του και να ακουστεί πρέπει να συμμετάσχει σε ένα κόμμα. Πρέπει να γίνει μέλος κάποιας ομάδας. Πρέπει να αποκτήσει κάποια ταμπέλα.
Τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν ιδιαίτερες διαφορές, απλά απαντούν στην αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για αυτοπροσδιορισμό. Είμαι μέρος κάποιου πράγματος. Είμαι αυτός γιατί είμαι απέναντι σε αυτόν. Ο λόγος που δεν έχουν διαφορές, είναι γιατί όλα έχουν μόνο έναν στόχο. Να καταλάβουν το κράτος, να ελέγξουν τις εξουσίες, να ελέγξουν τον κρατικό μηχανισμό. Όσα και να ακούμε περί καταπολέμησης του πελατειακού συστήματος, τίποτε δεν πρόκειται να γίνει. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Όταν το υψηλόβαθμο στέλεχος υπουργοποιείται ή καταλαμβάνει μια θέση σε έναν δημόσιο οργανισμό, είναι λογικό το απλό μέλος του κόμματος να θέλει να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Σε αυτό το παιχνίδι η σιωπηλή πλειοψηφία δεν έχει καμία θέση. Απλά χρειάζεται να πληρώνει τους δυσβάσταχτους φόρους και να έρχεται κάθε τέσσερα χρόνια στην κάλπη να νομιμοποιεί το πολιτικό σύστημα.
Κάποιοι μπορούν να επικαλεστούν ότι υπάρχουν διαφορές στο ιδεολογικό κομμάτι. Ας δούμε ένα ένα τα κόμματα που υπάρχουν στο ελληνικό κοινοβούλιο και ας προβληματιστούμε για το πόσο ενεργό ρόλο έχει η «ιδεολογία» στην καθημερινότητα τους. Δυστυχώς τα ιδεολογήματα – πέρα από εισαγόμενα και ξένα προς το ελληνικό γίγνεσθαι – το μόνο που κάνουν είναι να παρέχουν ιδεολογική νομιμοποίηση σε ηγετικές ομάδες οι οποίες αντιμάχονται για την κατάληψη της εξουσίας, αντιμάχονται με σκοπό την άσκηση της δυναστικής διακυβέρνησης. Ο έλεγχος του κράτους είναι αυτοσκοπός και σύμφωνα με αυτόν τον έλεγχο πρέπει να ζήσουν και οι υπήκοοι.
Η αλήθεια είναι πως τα κόμματα θα εκλείψουν το αμέσως επόμενο διάστημα από την επικαιρότητα. Το «πολιτικό» και «ιδεολογικό» τους κεφάλαιο καταναλώθηκε και δεν μπορούν με τίποτα να πείσουν την σιωπηλή πλειοψηφία. Αυτή η πλειοψηφία δεν χρειάζεται να «οργανωθεί», να «συσπειρωθεί», γιατί ξέρει πως οποιαδήποτε προσπάθεια θα καπηλευτεί από μια ηγετική ομάδα η οποία θα θελήσει να «φωτογραφηθεί» δίπλα από οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Ο πολιτικός αχυράνθρωπος τελείωσε ιστορικά. Πλέον οι πολίτες – και ιδιαίτερα οι νέες γενιές – δεν θα έχουν ανάγκη από οράματα και ιδέες, θα έχουν ανάγκη από προγράμματα και δεδομένα. Θα έχουν ανάγκη από ορθολογική ανάλυση των προβλημάτων και ρεαλιστικές λύσεις. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει προ πολλού για τα κόμματα των «ιδεών».
Political Doubts
 

Η ψυχική υγεία του πληθυσμού

Τάκης Θεοδωρόπουλος ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 


Τέσσερις μήνες τώρα δεν άκουσα και δεν είδα να γράφεται τίποτε ούτε για τους αυτόχειρες της κρίσης, ούτε για τις λιποθυμίες από πείνα στα σχολεία. Δεν ξέρω αν η συγκυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων του τόπου λειτούργησαν ως ισχυρό αντικαταθλιπτικό, ή αποτελεσματικό συμπλήρωμα διατροφής. Δεν ξέρω αν η απουσία ειδήσεων από το μέτωπο της απελπισίας και της πείνας σημαίνει ότι εξαλείφθηκαν και τα φαινόμενα, ή αν απλώς σημαίνει ότι εξέλιπαν οι λόγοι προβολής τους και αναπαραγωγής τους.

Ευτυχώς πάντως γιατί ούτως ή άλλως η πολιτική αξιοποίηση της αυτοκτονίας ήταν μια από τις ποταπότερες εκδηλώσεις της κοινής μας ζωής. Το κακόγουστο σκετς της Προέδρου της Βουλής που κατέθεσε στεφάνι εκεί που αυτοκτόνησε ο φαρμακοποιός στο Σύνταγμα, μπορεί να καταχωρίζεται στην επικράτεια του ακαταλόγιστου όμως δεν μπορεί να κρύψει το ουσιαστικό κίνητρο, τον βαθύ και αμετανόητο κυνισμό.

Διαβάζω και ακούω πολλά αντιθέτως που υποστηρίζουν ότι η παρατεταμένη αβεβαιότητα της «δημιουργικής ασάφειας», η αδράνεια, οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις βλάπτουν σοβαρά την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Εχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στις συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης, έχει πάθει ένα είδος ιδρυματισμού και απλώς διεκδικεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες που μπορεί να της διασφαλίσει η ζωή στο Ιδρυμα. Οπου ως Ιδρυμα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρώ, και τα παρελκόμενα.

Ο κ. Τσίπρας διατηρεί υψηλά ποσοστά δημοτικότητας, ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης που θυμίζει φοιτητική συνέλευση, διαψεύδει τον εαυτό της καθημερινά και διαπραγματεύεται με μόνο στόχο την ίδια τη διαπραγμάτευση. Ο ίδιος ξέρει πως όσο τίποτε δεν οριστικοποιείται η δημοτικότητά του θα παραμένει υψηλή. Δεν πιστεύω ότι θέλει να κοροϊδέψει κανέναν. Απλώς μοιράζεται το αίσθημα του Ιδρυματισμού που διακατέχει την «κρίσιμη» μέχρι στιγμής μάζα της ελληνικής κοινωνίας.
Φοβόμαστε να βγούμε από εδώ μέσα που μας έριξε η «μοίρα» γιατί δεν ξέρουμε τι μας περιμένει «εκεί έξω». Προτιμάμε να προσκυνάμε λείψανα, θρησκευτικά ή πολιτικά. Κι ενώ όλοι έχουμε ζήσει στο πετσί μας τον σαδισμό του ανίκανου, γερασμένου και αποβλακωμένου κράτους εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως θα αντισταθούμε στη λαίλαπα του σύγχρονου κόσμου αν οχυρωθούμε στα γκρεμισμένα τείχη του. Πού αρχίζουν τα όρια της βαρβαρότητας; Στο σημείο όπου ο τσαμπουκάς και η βλακεία αντικαθιστούν την πολιτική.

Η ελληνική κοινωνία προτιμά την αβεβαιότητα και τη σημερινή επισφάλεια από τη μεταρρύθμιση. Πρόωρα γερασμένη, εξαντλημένη από τα μεθύσια και τα γλέντια στα σκυλάδικα δεν έχει καμία διάθεση να σκεφτεί το μέλλον της. Απόδειξη ότι επέλεξε για να ξεφύγει από τα ερείπια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης τις δυνάμεις που της υποσχέθηκαν ότι θα διατηρήσουν τη συνθήκη του. Λες και δεν καταλαβαίνει ότι ο κ. Τσίπρας είναι ένα τέλειο προϊόν ανακύκλωσης των υλικών του πελατειακού κράτους, της αναχρονιστικής δημοκρατίας που ενδιαφερόταν για τον πολίτη μόνον ως εκπρόσωπο κάποιας συντεχνίας.

Οι κοινωνίες μπορεί να μην αυτοκτονούν, η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα, όμως ενίοτε μπερδεύουν το σούρσιμο του ερπετού με τη ζωή του homo erectus.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Οτι νάναι...

 Μοσκοβισί: Είναι δυνατή μια συμφωνία, αλλά…

Μοσκοβισί: Είναι δυνατή μια συμφωνία, αλλά…

Την εκτίμηση ότι είναι δυνατή μία συμφωνία με την Ελλάδα, ωστόσο, «δεν είναι ακριβές να λέμε ότι έχουν διανυθεί τα τρία τέταρτα του δρόμου» εξέφρασε ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί.
«Αρχίζουμε να βλέπουμε σχέδια μεταρρυθμίσεων που έχουν ουσία», είπε ο Γάλλος Επίτροπος στον ραδιοφωνικό σταθμό France Culture, όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, στο περιθώριο της συνόδου της G7 στη Δρέσδη, μία ημέρα μετά τη διάψευση των πιστωτών της Ελλάδας ότι συντάσσεται ήδη ένα προσχέδιο συμφωνίας.

Υστερόγραφα

Τελικά οι δικοί μας ή δουλεύουν τον κόσμο ή ζουν σε αυταπάτες!!!!!!!

Τατσόπουλος για Ζωή: «Φιλόπτωχος πλούσια κυρία, ό,τι πιο γέρικο στην πολιτική σκηνή»

Την παρακάτω ανάρτηση έκανε την Τρίτη στο facebook 
ο Πέτρος Τατσόπουλος για την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου:
Athens Voice
Μερικές φορές λέει και κάτι καλό...

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Η κηδεία της Αλόμα

Πριν λίγο έθαψαν την Αλόμα. Ήταν εκεί 30 τραβεστί όλες κι όλες, μεγάλης ηλικίας οι περισσότερες. Η Τζένη, η Χαρούλα, η Ρομπέρτα, η Κοκάλω, η Σάσα, η Ζανέττα η Πατρινιά... Την διάβασαν σε ένα απόμερο εκκλησάκι του Τρίτου Νεκροταφείου, φαντάζομαι εκεί που πάνε οι παραμελημένοι. Το φέρετρο είχε στηριχτεί σε ένα φθαρμένο κασόνι που πρόχειρα το κάλυπτε ένα κόκκινο ιερατικό σατέν, λερωμένο κι αυτό. Ο παππάς την αποκαλούσε σταθερά με το αντρικό της όνομα, βιαστικός.

Δεν είχε έρθει κανένας συγγενής, κι έτσι στη θέση της πενθούσας οικογένειας κάθισαν δυο τραβεστί που έκλαιγαν σιγανά. Η νεότερη, άκουσα, της "είχε συμπαρασταθεί". Οι υπόλοιπες άναψαν κεριά και κοίταζαν το φέρετρο απορροφημένες στις σκέψεις. Η Πάολα είπε δυο σοβαρά, δίκαια λόγια, δίκην επικηδείου: "Έχασε κάποια στιγμή το δρόμο της η Αλόμα" είπε, "αλλά και ποιος δεν τον χάνει;"

Η πομπή ήταν σύντομη, ανάμεσα σε χτυπητά μνήματα (σε κάποιο, δυο γαλάζια δελφίνια σχημάτιζαν αψίδα), και βρύσες. Κάποιος εργάτης πλενότανε, σήκωσε τα μάτια απορημένος και κοίταζε την παράξενη παρέλαση. Θάφτηκε σε ένα λάκκο -τον φτηνότερο. Δεν υπήρχαν λεφτά -τελευταία στιγμή ο Εθνικός Σταρ ανέλαβε να διευθετήσει μια κηδεία υποτυπώδη, για να μη πάει στα αζήτητα. Έπεισε τους νεκροπομπούς να την υποβαστάξουν δωρεάν.

Αν και η μικρή παρέα προερχόταν από το πιο ταλαιπωρημένο κομμάτι της κοινωνίας, δεν ένιωθες λύπηση. Υπερτερούσε ο θαυμασμός για όσους επιλέγουν μια δύσκολη ελευθερία.

Πηγή: www.lifo.gr
Εξαιρετικό από τον Stathis Tsagkar
26/5/2015

Εμένα πάντως μου προκάλεσε θλίψη όταν το διάβασα.