Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΑΝΌΠΟΥΛΟΣ

Ενας μικρός Αφγανός

Η ΕΛΛΑΔΑ έχει καταδικαστεί πολλές φορές από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και για διάφορους λόγους. Ομως, η χθεσινή καταδίκη της από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει μια ιδιαιτερότητα και αναδεικνύει μια διαφορετική πλευρά του μεταναστευτικού προβλήματος της χώρας: τα χιλιάδες παιδιά που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται στην Ελλάδα, χωρίς γονείς ή συγγενείς, και την τύχη που έχουν.

ΜΙΑ τέτοια περίπτωση εξέτασε το Δικαστήριο του Στρασβούργου και καταδίκασε την Ελλάδα. Το 2007 συνελήφθη ένας 15χρονος Αφγανός, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα εγκαταλείποντας τη χώρα του, μετά το θάνατο των γονιών του. Κλείστηκε σε ένα από τα κέντρα υποδοχής προσφύγων, στη Μυτιλήνη.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ αυτό ήταν τυχερό μέσα στην ατυχία του. Διότι, μόλις αφέθηκε ελεύθερο, έφτασε στην Αθήνα, περιπλανήθηκε στους δρόμους της χωρίς στέγη και τροφή, αλλά τον περιμάζεψε μια οργάνωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Βρήκε την κατάλληλη υποστήριξη -και νομική- κι έτσι ήρθε η προσφυγή του στο Δικαστήριο, το οποίο τον δικαίωσε, υποχρεώνοντας τις ελληνικές Αρχές να του καταβάλουν αποζημίωση λίγων χιλιάδων ευρώ.

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ έκρινε με βάση τα αυτονόητα για μια ευνομούμενη χώρα, αυτονόητα που προβλέπονται στη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: το δικαίωμα στην ελευθερία και στην ασφάλεια, το δικαίωμα προσφυγής σε δίκαιη και σύντομη δίκη. Και, φυσικά, απαγορεύει την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, την οποία είχε το παιδί αυτό τόσο στο κέντρο «φιλοξενίας» στη Λέσβο όσο και μετέπειτα.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ αυτή φέρνει στο νου τις εικόνες των παιδιών που πριν από λίγα χρόνια κατέκλυζαν τους δρόμους της Αθήνας, καθαρίζοντας τζάμια ή πουλώντας μικροαντικείμενα. Κι επαναφέρουν τις κατά καιρούς καταγγελίες ανθρωπιστικών οργανώσεων για κυκλώματα εκμετάλλευσης των παιδιών αυτών, με την αποκόμιση μεγάλων κερδών είτε από την παράνομη εργασία τους είτε από την αφαίρεση και πώληση οργάνων του σώματός τους.

Ο ΜΙΚΡΟΣ Αφγανός, που δικαιώθηκε από το Δικαστήριο, είναι από τις ευχάριστες εξαιρέσεις. Για τα άλλα παιδιά, ιδιαίτερα όσα φτάνουν χωρίς γονείς ή άλλα συγγενικά πρόσωπα, ασφαλώς πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερη μέριμνα. Δεν είναι όπως όλοι οι άλλοι πρόσφυγες.

ΔΕΝ είναι δυνατόν, για παράδειγμα, ανήλικοι να αφήνονται ελεύθεροι με εντολή να εγκαταλείψουν τη χώρα, όταν οι Αρχές γνωρίζουν ότι δεν θα το κάνουν, γιατί απλούστατα δεν μπορούν, ακόμα κι αν το θέλουν (που δεν το θέλουν). Αντίθετα, η περιπλάνησή τους στους δρόμους της Αθήνας ή των άλλων πόλεων μπορεί να έχει τη χειρότερη κατάληξη γι' αυτούς, αν δεν έχουν την τύχη του μικρού Αφγανού.

ΑΥΤΗ είναι η άλλη πλευρά του μεταναστευτικού προβλήματος, για την οποία δεν επιδεικνύεται η συνήθης ευαισθησία. Ισως επειδή δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση.

Από την "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο;

Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο;

Tου Κωστα Καλλιτση / kostas. kallitsis@yahoo. com

Το «New Deal» του Ρούζβελτ δεν θα είχε υλοποιηθεί αν ο Aμερικανός πρόεδρος δεν είχε τη γενναιότητα να καλέσει στην κυβέρνησή του στελέχη που αποδεδειγμένα γνώριζαν να διευθύνουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων και να πετυχαίνουν την παραγωγή συγκεκριμένου έργου – όχι μόνον ικανούς πολιτικούς που συμφωνούσαν με την πολιτική του χωρίς να είναι «δικοί του», αλλά ακόμα και μεγάλους επιχειρηματίες της εποχής, που παράτησαν προσωρινά τις επιχειρήσεις τους και ανέλαβαν συγκεκριμένα καθήκοντα με συμβολική αμοιβή ένα δολάριο τον χρόνο.

Ο Βενιζέλος, όταν υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τη σφοδρότατη οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, στηρίχτηκε σε ένα κρατικό μηχανισμό που στελεχώθηκε (όχι, βεβαίως, με παρωδίες open-gov...) με ό, τι καλύτερο υπήρχε στον χώρο της Δημόσιας Διοίκησης και της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής, οργάνωσε την άσκηση της εξουσίας με ανθρώπους που δεν ήταν απαραίτητα επαγγελματίες της πολιτικής, αρκετοί εκ των οποίων στη συνέχεια έμειναν στην Iστορία του τόπου όχι μόνον ως δημόσιοι λειτουργοί υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αλλά και ως διανοούμενοι, σκαπανείς της νεότερης Ελλάδας.

Oταν έχεις πόλεμο, δεν στηρίζεσαι σε κυλιόμενα επιτελεία αγχωμένων για τη θέση τους στην «επόμενη μέρα» – ποια, άραγε, επόμενη;..

Αναθέτεις καθήκοντα σε ομάδες δοκιμασμένων στελεχών που έχουν την ανιδιοτέλεια, τον πατριωτισμό και τις ικανότητες να κερδίσουν τον πόλεμο. Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι οι κακοί ξένοι, είναι εσωτερικός: το πλέγμα των κοινωνικών, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, που έμαθαν να πλουτίζουν σε συνθήκες διαφθοράς και σήμερα αντιμάχονται λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις.

Συμβασιούχοι που είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» και λήγουν οι συμβάσεις τους θα κάνουν καταλήψεις για να εμποδίσουν τους ανέργους να βρουν μια θέση στον ήλιο. Σωματεία μονίμων υπαλλήλων θα διεκδικούν να απολυθούν οι συμβασιούχοι για να μη μοιραστεί το κόστος της κρίσης. Οι μπαταχτσήδες θα επιστρατεύουν πολιτευτές για να διεκδικήσουν το «δικαίωμα στο πλιάτσικο» των χρημάτων των καταθετών – στο όνομα της ανάπτυξης. Και μέσα στο σμήνος των αδιεξόδων, συμμορίες του εγκλήματος θα διεισδύουν στις Κερατέες, θα αλωνίζουν παντού, θα αναπαύονται για λίγο στις φυλακές απ’ όπου θα διευθύνουν το έγκλημα, θα τρομοκρατούν τη Δικαιοσύνη.

Η κατάσταση γίνεται ζοφερή. Η Iστορία διδάσκει ότι, όταν ουδείς φοβάται το δημοκρατικό κράτος, έρχεται η ώρα που η κοινωνία ρέπει προς το αυταρχικό κράτος. Η Ελλάδα μπορεί να γλιστρήσει από το χείλος στον γκρεμό αργόσυρτα ή (δοθείσης αφορμής) με ξαφνικό θάνατο. Αντιπολίτευση και μοιρολογίστρες ποτίζουν την κοινωνία με το δηλητήριο της απελπισίας, για να αποτρέψουν τη μεταρρύθμιση. Λοιπόν, η κεντρική πρωτοβουλία, εκ των πραγμάτων σήμερα, ανήκει στον κ. Γ. Παπανδρέου. Μια ολιγομελής «κυβέρνηση των αρίστων», απαλλαγμένη από τις συγχύσεις των συντονιστών, που θα πει όλη την αλήθεια και θα αναλάβει να εφαρμόσει ένα σαφές, στιβαρό 2ετές πρόγραμμα στηριγμένο στο Μνημόνιο, θα ήταν μια σημαντική πρώτη απόφαση. Δεν χωρούν αυταπάτες. Μόνο απροσδόκητα μεγάλου βεληνεκούς πρωτοβουλίες, που κυριολεκτικά θα ξαφνιάσουν θετικά την κοινωνία, είναι ικανές να προκαλέσουν τη δικτύωση των διάσπαρτων δυνάμεων της μεταρρύθμισης και να οδηγήσουν σε μια αναδιάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να κερδίσει τον πόλεμο.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κρίμα που ακούγεται ουτοπικό.....
Με επικοινωνιακά παιχνίδια του Γιωργάκη, με τις μαλακίες του Πάγκαλου, με τις άδειες κουβέντες του Πεταλωτή κλπ και με τη λαμογιά που εξεκολουθεί να βασιλεύει θα πορευθούμε....

Ερώτηση: Πόσο σημαντική ανάγκη για την Atebank ήταν αυτή την περίοδο τα μαθήματα ορθού λόγου που υλοποιεί με την γυναίκα του Πανάρετου (αν είναι αλήθεια) ????