Καθηλωμένοι στον Λαζόπουλο

Υστερία επικρατεί στη χώρα επειδή ο Λάκης Λαζόπουλος είπε για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε το εξής: «Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα. Αυτό το θεωρώ παράνοια».

Είναι αξιοσημείωτο πως, αν και στόχος του σχολίου του Λαζόπουλου ήταν ο Σόιμπλε, παρεξηγήθηκαν οι πάντες εκτός από τον Σόιμπλε.
Άρα, η σάτιρα του Λαζόπουλου απέτυχε.
Μια καλή απάντηση στον Λαζόπουλο θα ήταν πως «όταν ο άνθρωπος μένει καθηλωμένος σε ένα κανάλι, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε χρήμα και από δημιουργός γίνεται τζουτζές των ολιγαρχών».

Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσοι Έλληνες στρέφονται κατά του Λαζόπουλου.
Αυτός ήταν πάντα ο Λαζόπουλος.
Κοντά σε κάθε εξουσία, απόλυτα μέσα στο σύστημα και ταυτόχρονα αντισυστημικός στα λόγια. Μόνο στα λόγια.
Όπως οι Έλληνες δηλαδή.
Οι Έλληνες έχουν καθηλωθεί σε μια καρέκλα και γκρινιάζουν.
Μια χώρα ΑΜΕΑ.
Μια χώρα ΑΜΕΑ καθηλωμένη στο Λαζόπουλο.
Αλλά δεν φταίει ο Λαζόπουλος.
Φταίνε οι Έλληνες που έχουν καθηλωθεί σε όλα τα πρόσωπα -σαν τον Λαζόπουλο- που εκπροσωπούν την Ελλάδα που χρεοκόπησε και περιμένουν από αυτά τα χρεοκοπημένα πρόσωπα να τους φέρουν την αλλαγή.
Αν δεν ξεκαθηλωθείτε από τις καρέκλες και τους καναπέδες, καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει.
(Ξέρω άνθρωπο που ο αδερφός του είναι ΑΜΕΑ και λέει «ο Θεός το θέλησε αυτό, ο Θεός τον τιμώρησε». Χωρίς σχόλιο.)
(Τρομερή υποκρισία να θίγονται για το σχόλιο του Λαζόπουλου αυτοί που έφτιαξαν μια χώρα που τα ΑΜΕΑ δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο και είναι αναγκασμένα να ζουν καθηλωμένα.)

pitsirikos.net

Καθηλωμένος στην αλαζονική του καφρίλα!

Πολύς κόσμος αναρωτιέται Τι συμβαίνει με τον Λαζόπουλο. Ακόμα και άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος απορούν με την επιλεκτική εμπάθεια που αντιμετωπίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Κυρίως όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο επιλέγει ένα τόσο χαμηλού επιπέδου κοινό το οποίο διακατέχεται από εθνολαϊκιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικά σύνδρομα.

Ανδρέας Ζαμπούκας


Είναι πλέον σαφές ότι ο Λαζόπουλος βιώνει την πιο θλιβερή περίοδο της καριέρας του. Διακατέχεται από ένα σύνδρομο φανατισμού και ανεξήγητης «σκατοψυχίας», με ταυτόχρονη διάθεση απομόνωσης σε ένα συγκεκριμένο κοινό που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Απ΄ότι φαίνεται εξαπλώνεται η «διαλεκτική» του και σε άλλες ομάδες ολοκληρωτικού «πολιτικού κοινού» όπου η «σάτιρά» του έχει σημειολογικό γόητρο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται η ρατσιστική επίθεση εναντίον του Σόϊμπλε ο οποίος είναι «καθηλωμένος σε καροτσάκι και ταυτόχρονα καθηλωμένος και στη σκέψη»;
Δεν είναι όμως πολύ περίεργο ένας καλλιτέχνης που κατάφερε με την διαχρονική του παρουσία, να γίνει τόσο αγαπητός σε ένα ευρύτατο κοινό, να επιλέγει την απομόνωση;

Ο Λαζόπουλος κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν οι πιο πολλοί άνθρωποι της τέχνης. Οι περισσότεροι με την καταξίωσή τους προσπαθούν να κερδίσουν ένα καλύτερο κοινό μέσα στην πορεία του χρόνου, να αναβαθμίσουν τη σχέση τους με μία βελτιωμένη ποιότητα όταν τους δοθεί η δυνατότητα της μεγαλύτερης ανταπόκρισης και όχι να περιορίσουν την απήχησή τους σε ομάδες ολοκληρωτικών αντιλήψεων.

Πολύς κόσμος αναρωτιέται τι συμβαίνει με τον Λαζόπουλο. Ακόμα και άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος απορούν με την επιλεκτική εμπάθεια που αντιμετωπίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Κυρίως όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο επιλέγει ένα τόσο χαμηλού επιπέδου κοινό το οποίο διακατέχεται από εθνολαϊκιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικά σύνδρομα. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να γελάει, όταν «σατιρίζεται» ένας ανάπηρος; Τι κοινό είναι αυτό που δεν ανατριχιάζει όταν ο «ιεροφάντης» Λάκης ξεστομίζει τέτοιες αλαζονικές υπερβολές, προσβάλλοντας χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση με τον Σόιμπλε;

Το ρατσιστικό παραλήρημα του Λάκη δείχνει ότι  ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα. Φαίνεται ότι, για κάποιο λόγο, έχει χάσει τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνει τι λέει

Είναι αποκαρδιωτικό ένας άνθρωπος που η ελληνική κοινωνία του έδειξε τόση αγάπη και τον έκανε εκατομμυριούχο, αντί να ανοίγει περισσότερο την ψυχή του από μεγαλοπρέπεια, να επιδεικνύει την μαυρίλα της. Για να κερδίσει τι ακριβώς; Kανείς δεν καταλαβαίνει. Την ώρα μάλιστα, που μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται ότι όλα αυτά που στήριζε ο Λαζόπουλος, καταρρέουν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι πάντες μένουν έκθετοι στην κριτική των αντιπάλων τους. Ποιο λοιπόν, «ηθικό πλεονέκτημα» μπορεί να χρησιμοποιεί μια σάτιρα για να παράγει γέλιο και προβληματισμό; Το καθεστώς είναι το θύμα και οι υπόλοιποι ο θύτης; Πρώτη φορά βλέπω εξουσία να απολαμβάνει τα οφέλη μιας σάτιρας!

Αλλά πέρα από αυτό, έχω την αίσθηση ότι το ρατσιστικό παραλήρημα του Λάκη δείχνει ότι  ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα. Φαίνεται ότι, για κάποιο λόγο, έχει χάσει τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνει τι λέει. Επιλέγει την οργή και την απέχθεια τόσων ανθρώπων ίσως από κεκτημένη διάθεση να συγκρατήσει ένα άλλο παθιασμένο κοινό, έστω και αν αποτελείται από ζηλωτές ή Χρυσαυγίτες. Ισως του είναι αρκετό να είναι πιο λίγοι, αλλά να τον πιστεύουν  ως «μεσσία».

Εκείνο που μένει όμως, από τη χθεσινοβραδινή του καφρίλα, είναι που μας έκανε να θυμηθούμε τη δύναμη, την υπεροχή και την πνευματική ανωτερότητα τόσων ανθρώπων που κάθε άλλο παρά είναι καθηλωμένοι στα καροτσάκια τους. Και να ευχηθούμε στον Λαζόπουλο να συνέλθει κάποτε από το «ψυχεδελικό» του κρεσέντο. Γιατί υποθέτω ότι τα γεράματα τα περνάει κανείς καλύτερα με αγάπη και όχι με εμπάθεια, μίσος και αλαζονεία.

 protagon.gr

Μια νέα οικονομία γεννιέται

Κέζα Λώρη

Οταν η «νόμιμη» προσπάθεια απόκρυψης εισοδημάτων γίνεται μονόδρομος

Μια παραδοσιακή ανάµνηση της ελληνικής κοινωνίας αφορά τα πεσκέσια. Πήγαινε ο ασθενής στον γιατρό φορτωμένος με κοτόπουλα και αβγά, χόρτα και φρούτα. Τα ίδια και στον δάσκαλο, που πιθανώς βοηθούσε παραπάνω κάποια παιδάκια. Κλασικό παράδειγμα ανταλλακτικής οικονομίας. Πριν από λίγα χρόνια μάθαμε ότι στον Βόλο οργανώθηκε μεταξύ επαγγελματιών ένα δίκτυο ανταλλαγής υπηρεσιών, του τύπου «σου φτιάχνω τη βρύση, μου φτιάχνεις την πρίζα».

Επρεπε να το περιμένουμε ότι κάτι τέτοιο θα λάβει ανυπολόγιστες διαστάσεις, που βεβαίως δεν καταγράφονται σε μελέτη, αλλά κυκλοφορούν ως καθημερινές ιστορίες. Παράδειγμα: δικηγόρος ζητεί από γραφίστα την κατασκευή ιστοσελίδας και πληρώνει με την έκδοση διαζυγίου. Aλλο παράδειγμα: κειμενογράφος ζητεί από εταιρεία επικοινωνίας να πληρωθεί με καινούργιο smartphone. Κι άλλο παράδειγμα: συνεργάτης σε εταιρεία ζητεί αντί στον ίδιο να καταβάλλονται εισφορές στην οικιακή βοηθό για έναν χρόνο. Αναρίθμητες ιστορίες με τιμολόγια βενζίνης, με τιμολόγια από συσκευές, με τιμολόγια από μετακινήσεις και διαμονές αντικαθιστούν την πρακτική που γνωρίζαμε ως «παροχή υπηρεσιών με μπλοκάκι».

Δεν υπάρχει προφανής παρανομία, αλλά υπάρχει προφανέστατη εξήγηση του φαινομένου. Γίνεται συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια απόκρυψης εισοδημάτων με τη νομιμότητα που προσφέρει το φορολογικό και ασφαλιστικό πλαίσιο. Ας μην αντιδράσουν ορισμένοι λέγοντας ότι πάντοτε οι επαγγελματίες περνούσαν προσωπικά έξοδα ως εταιρικά. Το οικογενειακό αυτοκίνητο ήταν ανέκαθεν δηλωμένο ως εταιρικό για κάποιες επαγγελματικές ομάδες. Πλην, όμως, τώρα δεν αναφερόμαστε σε προσωπική συγκάλυψη εξόδων, αλλά σε μια νοοτροπία που έχει ως στόχο την προστασία από την ανήθικη παρακράτηση του μόχθου των ελεύθερων επαγγελματιών.

Οι εισφορές επιπέδου Κατρούγκαλου είναι ληστρικές. Κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη νομιμότητα των εισφορών ταυτόχρονα με τη νομιμότητα της βαριάς φορολόγησης. Ακόμη και εκείνος που έχει δουλειές, που κοπιάζει νυχθημερόν, που επενδύει στην κοινωνία τη γνώση και το ταλέντο, κανείς δεν μπορεί να εκλάβει ως σωστά τα νέα μέτρα. Τα τεράστια ποσά που καλείται να καταβάλει ο ελεύθερος επαγγελματίας έχουν πολύ συγκεκριμένη ανταπόδοση. Αν αρρωστήσει βαριά, θα ψοφήσει σε κάποιο ράντζο επειδή οι δομές των νοσοκομείων δεν επαρκούν - παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών που εργάζονται με τις δυνάμεις του Σούπερμαν. Αν αρρωστήσει κάποιος ελαφρά, θα πρέπει να απευθυνθεί σε ιδιώτη γιατρό που αμείβεται για την επίσκεψη με το χαρτζιλίκι μαθητή του δημοτικού.

Μισό λεπτό, όμως, να σκεφτούμε λίγο το μέλλον μας, τα περήφανα γηρατειά μας. Ζούμε ανάμεσα σε συνταξιούχους που πλήρωσαν τα μαλλιοκέφαλά τους για μια ζωή, που ήταν συνεπείς επί 40 χρόνια και αντί να απολαμβάνουν την ηρεμία της συνταξιοδότησης, ασχολούνται διαρκώς με τις ανήθικες και παράλογες μειώσεις των συντάξεων. Ποιο το μέλλον των νέων ελεύθερων επαγγελματιών που πρέπει να πληρώνουν εφεξής το 20% των εισοδημάτων τους σε εισφορές; Θα λάβουν μια συνταξούλα που θα επαρκεί για την πληρωμή των λογαριασμών, αν ποτέ φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης.

Στεκόµαστε στις αντιδράσεις που είναι ορατές, δηλαδή στις πορείες και τις απεργίες, εν τούτοις η αλλαγή στη συμπεριφορά των ελεύθερων επαγγελματιών καταγράφεται σε πράξεις που δεν έχουν δημόσιο χαρακτήρα. Τα παράβολα και οι κατώτατες αμοιβές, όπου υπάρχουν, δεν θα σώσουν την κατάσταση. Για όλες τις δουλειές θα δηλώνεται το μίνιμουμ, εάν δηλώνεται και εάν δεν υπάρχει περιθώριο να ενταχθούν στο δίκτυο της ανταλλακτικής οικονομίας.

Οι κυβερνήσεις των μνημονίων, όλες τους, ασχολήθηκαν με το παρόν, καμία δεν έφτιαξε μια προοπτική ανάπτυξης. Δεν χρειάζεται να τα λέμε εμείς οι άσχετοι, υπάρχουν διεθνή μοντέλα. Οπου μειώνεται η φορολόγηση, καθώς και το κόστος εργασίας, η οικονομία ανθίζει. Oπου το κράτος φέρεται ως μαστροπός, τα πάντα μετατρέπονται σε οίκο ανοχής. (Ουπς, άστοχο. Οι οίκοι ανοχής έχουν μια κάποια οργάνωση...)

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Στα βήματα του Ιουνίου: δεύτερη φορά ανερμάτιστη διαπραγμάτευση

Η ελληνική κυβέρνηση σαν να μη συνέβη τίποτα το περασμένο καλοκαίρι, χρονοτριβεί και παλινωδεί για να φτάσουμε πάλι την τελευταία στιγμή με το μαχαίρι στο λαιμό να τα υπογράψουμε όλα

Γιώργος Στρατόπουλος 15 Φεβρουαριου 2016, 11:44 

 

 

Τσίπρας, Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Στουρνάρας και πολλοί άλλοι επαναλαμβάνουν την ίδια δήλωση: η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο, γιατί η ολοκλήρωσή της συνιστά αφετηρία δρομολόγησης θετικών εξελίξεων για την οικονομία. Ηδη από τον Σεπτέμβριο ο Πρωθυπουργός δήλωνε πως «στόχος είναι η ταχύτατη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγηση για να ανοίξει η κρίσιμη συζήτηση για το ελληνικό χρέος»

Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η Ελλάδα επείγεται. Κι ενώ διανύουμε τον 6ο μήνα από  την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει τελεσίδικα με την τρόικα –ή μήπως με τον εαυτό της; – αν η εξοικονόμηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης (το 1% του ΑΕΠ για το οποίο δεσμεύτηκε) θα προέλθει από αύξηση εισφορών ή μείωση συντάξεων. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προκρίνει την αύξηση εισφορών έναντι της μείωσης συντάξεων. Εξίσου φανερή δείχνει και η διαφωνία των Θεσμών. Διαφωνία που η κυβέρνηση γνώριζε προτού καν καταθέσει την πρόταση. Την γνώριζε από παλιά, από τον Ιούνιο του 2015.

Φοβούμαι λοιπόν πως η εικόνα από ψηλά έχει ως εξής: όλη η κοινωνία στους δρόμους –για σωστούς και λάθος λόγους, με σωστό και λάθος τρόπο- για τα κυβερνητικά προσχέδια λύσης του Ασφαλιστικού αλλά πιθανότατα η κυβέρνηση λύνει… λάθος άσκηση! Η κυβέρνηση επεξεργάζεται μια «λύση», την οποία οι Θεσμοί θεωρούν σε μεγάλο βαθμό πρόσθεση ενός προβλήματος και όχι λύση. Η αύξηση των εισφορών είναι ένα μέτρο που οι Θεσμοί απέρριψαν κατηγορηματικά στην προηγούμενη διαπραγμάτευση.

Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από  τη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός παίζει με τις λέξεις «Η πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό τηρεί το γράμμα της συμφωνίας και γι΄αυτό είναι αυτονόητο ότι θα γίνει αποδεκτή από τους θεσμούς…»

Αυτό το έργο δεν είναι καινούριο, ξαναπαίχτηκε τον περασμένο Ιούνιο- μια αναδρομή σε ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ μεταξύ 22/6-25/6/2015 θα σας πείσει.  Θυμάστε τι συνέβη τότε; Η ελληνική πλευρά κατέθεσε μια πρόταση, και ενώ το ύψος των μέτρων ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των εταίρων, εκείνοι δεν την αποδέχθηκαν. Διότι οι εταίροι ήταν σθεναρά και αιτιολογημένα αντίθετοι στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών

 Θυμάστε ποιος επικράτησε σ΄αυτήν τη διελκυστίνδα; Θυμάστε πόσο ζημιωθήκαμε; Στο τέλος, αφού πληρώσαμε, ως οικονομία, βαρύ τίμημα με τα capital controls, μειώσαμε και τις συντάξεις, αυξάνοντας τις εισφορές για υγειονομική περίθαλψη με τρόπο οριζόντιο -πού χρόνος για στοχευμένες περικοπές- και υπογράψαμε εσπευσμένα ένα Μνημόνιο με μέτρα πολλών δισ.€, διογκωμένα από την καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση και την επακόλουθη επιδείνωση της οικονομίας.

Επί 6 μήνες η 1η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματευόταν και βύθιζε την οικονομία στην αβεβαιότητα– αργότερα ο Πρωθυπουργός έκανε την αυτοκριτική του- δεδομένων των συνθηκών έπρεπε να κινηθεί πιο γρήγορα, είπε. Επί 6 μήνες τώρα η 2η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «λιβανίζει» μέτρα, που ούτε το Ασφαλιστικό καθιστούν βιώσιμο ούτε πολλές πιθανότητες έγκρισης από τους Θεσμούς έχουν. Bρισκόμαστε, λοιπόν, στο ίδιο σημείο όπως και τον Ιούνιο. Σαν να μην διδαχτήκαμε τίποτα!

Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από  τη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός παίζει με τις λέξεις «Η πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό τηρεί το γράμμα της συμφωνίας και γι΄αυτό είναι αυτονόητο ότι θα γίνει αποδεκτή από τους θεσμούς…»
Το «γράμμα της συμφωνίας» αναφέρεται στο 3^ο Μνημόνιο και στη ρητή δέσμευση για εξοικονόμηση 1% του ΑΕΠ.

 Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ασαφή τη διατύπωση του κειμένου επειδή δεν διευκρινίζεται στο κείμενο αν η εξοικονόμηση αφορά τη γενική κυβέρνηση ή την κεντρική διοίκηση. Στην 1^η περίπτωση, η εξοικονόμηση μπορεί να προέλθει μόνο από μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης. Στη 2^η μπορεί να προέλθει και από αύξηση των εισφορών.

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν, σαν να μη συνέβη τίποτα το καλοκαίρι, σαν να μην γνωρίζει τι είδους εξοικονόμηση εννοούν οι εταίροι, χρονοτριβεί και παλινωδεί για να φτάσουμε πάλι την τελευταία στιγμή με το μαχαίρι στο λαιμό να τα υπογράψουμε όλα. Παριστάνοντας άλλοτε τους αθώους αδαείς κι άλλοτε τους σκληρούς διαπραγματευτές, φουσκώνουμε τον λογαριασμό που θα πληρώσουν οι πολίτες ακόμη μια φορά.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, το πώς και το πότε, ποιος το αποφασίζει στο Μαξίμου. Ο αρμόδιος υπουργός για το πότε δηλώνει επισήμως: «Καήκαμε, αν καθυστερήσουμε!» Και ό,τι συμβαίνει πλέον δεν μπορεί να αποδοθεί σε άγνοια ή ερασιτεχνισμό. Τι λένε οι συνετοί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, τι λέει ο Αντιπρόεδρος; Είναι μεγάλη η ευθύνη, όταν βολεύεσαι στη θέση του συνοδηγού κι αφήνεις το τιμόνι σε μεθυσμένους ή επικίνδυνους οδηγούς.

protagon.gr

Ο χουλιγκανικός λαϊκισμός

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Ε​​ίναι ανιστόρητη, ανόητη και εντέλει επικίνδυνη η αποστροφή «καλά να πάθουν» που εκτοξεύουν πολλοί για τα στελέχη της «Πρώτης Φοράς», τα οποία γεύονται τώρα τον χουλιγκανικό λαϊκισμό, αυτόν που χρόνια καλλιέργησαν. Βεβαίως, είναι αληθές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενθάρρυνε τους ποικιλόχρωμους τραμπούκους να επιτίθενται κατά των αντιπάλων τους· να πολιορκούν τους χώρους όπου πήγαινε να μιλήσει ο κ. Γιώργος Πεταλωτής· να προπηλακίζουν τον τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη· ακόμη και να ευλογούν τις επιθέσεις που δέχθηκε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, κατά την επαίσχυντη παρέλαση της Θεσσαλονίκης το 2011. Να θυμηθούμε πως η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση για «την 28η Οκτωβρίου 2011 [όταν], πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές και συνταξιούχοι στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, έδωσαν στην επέτειο του ηρωικού ΟΧΙ το πραγματικό της νόημα, βροντοφωνάζοντας το δικό τους “ΟΧΙ” στη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ» («Ψήφισμα συμπαράστασης της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ στους 10 διωκόμενους για την “Παρέλαση του Λαού”», 20.10.2014).

Μην ξεχνάμε επίσης ότι η παρεμπόδιση των έργων για τη δημιουργία hotspot σε περιοχή της Κω –την οποία, σύμφωνα με την «Αυγή» (8.2.2016) «“αγανακτισμένοι πολίτες” έσκαψαν και “πλημμύρισαν” ώστε να μην μπορούν να γίνουν εργασίες»– δεν είναι καινοφανής. Προηγήθηκε η εκσκαφή οριζόντιας τάφρου βάθους 1,5 μέτρου στη λεωφόρο Λαυρίου, ζημιά που ποτέ δεν μάθαμε πόσο κόστισε στους φορολογούμενους, από «Αγανακτισμένους» της Κερατέας. Είναι αυτοί που ο κ. Αλέξης Τσίπρας παίνευε ότι «εσείς δείξατε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» και «η Κερατέα είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα... αποτελεί ένα πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο... Η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αυτά τα έκαναν μόνο οι χούντες της Λατινικής Αμερικής στους Ινδιάνους» (30.5.2012). Να σημειώσουμε δε ότι τότε οι «αγανακτισμένοι» δεν φορούσαν στην Αυγή εισαγωγικά, όπως φορούν σήμερα. Τότε ήταν «η δίκαιη οργή του λαού» που έκανε τους χουλιγκανισμούς. Να σημειώσουμε επίσης και το γεγονός ότι σήμερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απέκτησαν, ίσως λόγω εξουσίας, καλή όραση: βλέπουν ακροδεξιούς στις συγκεντρώσεις των «νεοαγανακτισμένων» (που προφανώς θα υπάρχουν), αλλά δεν μπορούσαν να τους διακρίνουν στις πλατείες, όπου συγχρωτίζονταν κι ακούγονταν διάφορα αισχρά όπως «να καεί, να καεί...».

Δεν πρέπει να σταθούμε στην υποκρισία, παρόλο που ενυπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά στην ανικανότητα προετοιμασίας ενός χώρου να κυβερνήσει. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι μπορούν να δαμάσουν το τέρας που χρόνια τάιζαν με τις «επαναστατικές» παρόλες τους. Τι ακούσαμε τα τελευταία χρόνια για εκείνο το έρμο και ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθούν οι τραμπουκισμοί; Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβαν πόσο επικίνδυνη είναι για τη Δημοκρατία η δικαιολόγηση των αντιδημοκρατικών μεθόδων με συνθήματα περί «δίκαιης οργής». Δεν κατανόησαν ότι η βία είναι πάντοτε φασιστική, ακόμη κι αν ασκείται από κάποιους που χρίζουν εαυτούς προοδευτικούς.

Γι’ αυτό πρέπει να είναι πάνδημη και ηχηρή η αντίθεση σε προπηλακισμούς βουλευτών, υπουργών και γενικώς οιωνδήποτε έχουν την αντίθετη άποψη με τους διαμαρτυρόμενους. Το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους, ειδικά στους αντιπολιτευόμενους. Οι τελευταίοι πρέπει να κατανοήσουν ότι όποιος αντιπολιτεύεται δίχως αρχές, δεν θα έχει καλό τέλος.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα κατά συνθήκην ψεύδη για τους αγρότες

O Tσίπρας, όπως και οι προηγούμενοι, τους έδωσε άκριτα πολλές υποσχέσεις, που δεν μπορούν να γίνουν πράξη. Οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν ότι η εποχή του «δεν πληρώνω τίποτα» έχει περάσει. Γιατί απλούστατα δεν μπορούν να πληρώνουν μόνο οι άλλοι

Γιώργος Καρελιάς

Την ώρα που μια ομάδα αγροτών έσπαγε τα τζάμια του υπουργείου Γεωργίας, ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης είπε από το βήμα της Βουλής, απευθυνόμενος στους συναρμόδιους υπουργούς: «Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά. Το κάνουν γιατί τους είπατε ψέματα» (εδώ). Και υπενθύμισε ότι ο Πρωθυπουργός «ανέβηκε στο τρακτέρ», ότι έδωσε πολλές υποσχέσεις και άλλα γνωστά.

Πράγματι, έτσι είναι. Και σε αυτό το θέμα η σημερινή κυβέρνηση θερίζει ό,τι έσπειρε: τα παχιά λόγια του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, ότι εκείνοι θα προστάτευαν την «χειμαζόμενη αγροτιά», την οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν «εξοντώσει».

Μόνο που ο βουλευτής της αντιπολίτευσης παρέλειψε να πει ότι ο Τσίπρας δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκανε ό,τι και οι αρχηγοί των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και ειδικά για το κόμμα του, τη ΝΔ, «ξέχασε» προφανώς ότι είχε υιοθετήσει το, παροιμιώδες πλέον, σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» των «γαλάζιων» αγροτοπατέρων της Θεσσαλίας. Τα οποία λεφτά τους έδωσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, αλλά τώρα τα πληρώνουμε όλοι μαζί, αφού οι κουτόφραγκοι των Βρυξελλών το πήραν χαμπάρι και τα ζήτησαν πίσω. Με τις υγείες μας.

Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, επιδόθηκε, όπως και οι προηγούμενοι, στο σπορ των άκριτων υποσχέσεων και παθαίνει σήμερα ό,τι παθαίνει. Ομως, βλέπουμε ότι και τα περισσότερα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν έχουν βάλει μυαλό. Χαϊδεύουν τα αυτιά των αγροτών, κάνοντάς τους να πιστεύουν (;) ότι, αν έρθουν αυτοί στα πράγματα, θα ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματά τους. Ειδικά η ΝΔ, που είναι δυνητικά η επόμενη κυβέρνηση, ζητεί από τη σημερινή κυβέρνηση να αποσύρει το σχέδιο για το Ασφαλιστικό, επειδή «η κοινωνία είναι απέναντι».

Γιατί πολιτεύονται έτσι όλοι αυτοί; «Είναι τα ψηφαλάκια, ψηφοφόρε», για να χρησιμοποιήσουμε μια παραλλαγή της πολυφορεμένης συνθηματικής φράσης. Παλιότερα υπήρχαν δυνατότητες να ικανοποιούνται πολλές από τις υποσχέσεις. Οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους, οι κυβερνήσεις έδιναν τα λεφτά, που τότε υπήρχαν και το έργο παιζόταν κάθε χρόνο ή χρόνο παρά χρόνο. Τι θα γίνει τώρα, που δεν υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες;

Η λογική «κλείνω τους δρόμους, πάρτε τα όλα πίσω» είναι αδιέξοδη. Είναι αδιανόητο ο Πρωθυπουργός να τους καλεί σε διάλογο και ορισμένοι αγροτοσυνδικαλιστές να αρνούνται. Η τακτική του «εγώ δεν πληρώνω» δεν οδηγεί πουθενά

Ποιος θα βγει να πει, καθαρά και όχι με μισόλογα, μερικές απλές αλήθειες; Πότε θα σταματήσουν τα κατά συνθήκην ψεύδη; Ας δούμε μερικά από αυτά:
Οι πρώτες σκληρές αγροτικές κινητοποιήσεις, με τρακτέρ και κλείσιμο δρόμων, άρχισαν το 1996. Συμπλήρωσαν αισίως τα 20 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα ακούμε συνθήματα του τύπου «οι αγρότες πεινάνε», «οι αγρότες ξεκληρίζονται», «δεν αντέχουν άλλο τα βάρβαρα μέτρα της ΕΟΚ» και τα παρόμοια.

Ποια είναι η αλήθεια; Οι αγρότες είναι η πιο ευνοημένη επαγγελματική ομάδα της Μεταπολίτευσης. Εννοείται του ιδιωτικού τομέα, γιατί στον κρατικό υπάρχουν πιο ευνοημένες. Η ενίσχυση του εισοδήματός τους -κυρίως μέσω των επιδοτήσεων- είναι συνεχής. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στην εντυπωσιακή αλλαγή της υπαίθρου χώρας σε όλους τους τομείς. Προσοχή, δεν μιλάμε για τους -λιγότερους- αγρότες των ορεινών και μειονεκτικών περιοχών. Κι εκεί υπήρξε ενίσχυση και αύξηση εισοδήματος, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Αλλά η εικόνα στις καλές περιοχές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Κρήτης, σε ορισμένες της Πελοποννήσου, έχει αλλάξει άρδην.

Ακόμα και κατά την περίοδο των έξι τελευταίων ετών της κρίσης, οι επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα είναι σαφώς ηπιότερες, αν τις συγκρίνουμε, για παράδειγμα, με την καταστροφή που έχει επέλθει σε τομείς της ιδιωτικής οικονομίας, όπου η ανεργία σαρώνει, τα εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί μέχρις εξαφανίσεως κτλ. Επιπλέον,  οι αγρότες είναι η μόνη επαγγελματική ομάδα που ουσιαστικά δεν πληρώνει φόρους, πλην ελαχίστων περιπτώσεων . Το έχουν πει κατά καιρούς οι αρμόδιοι οι υπουργοί, το είπαν και οι σημερινοί του ΣΥΡΙΖΑ και ξεσηκώθηκε θύελλα. Είναι, όμως, η πεζή πραγματικότητα. Βεβαίως, άλλα έλεγαν όταν ήταν στην αντιπολίτευση ( μια κυνική ομολογία).

Επομένως, τα διαχρονικά συνθήματα για «εξόντωση» των αγροτών εντάσσονται στα κατά συνθήκην ψεύδη.
Προλαβαίνω την ένσταση του καλόπιστου αναγνώστη: «Με όλα αυτά, θέλει να μας πεις ότι όλα είναι ρόδινα στον αγροτικό κόσμο;». Η απάντηση είναι απλή. Σε κανένα πεδίο της σημερινής ελληνικής οικονομικής  δραστηριότητας (πλην, ίσως, του πεδίου των τουριστικών  επιχειρήσεων), δεν είναι καλή η κατάσταση. Τα εισοδήματα (και) των αγροτών έχουν μειωθεί, το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί.

Ομως, πρέπει και ο χώρος αυτός να αναλάβει μέρος τους κόστους της κρίσης, στοιχειωδώς. Ο,τι του αναλογεί. Για παράδειγμα, είναι αδιανόητο ο μισθωτός και ο συνταξιούχος με  εισόδημα από 10.000 ευρώ να πληρώνει φόρο και οι αγρότες, σε ποσοστό άνω του 90%, να δηλώνουν αστεία εισοδήματα (αυτό ισχύει και για μεγάλο μέρος των ελεύθερων επαγγελματιών) και να μην πληρώνουν τίποτα. Επίσης, είναι αδιανόητο το ταμείο τους, ο ΟΓΑ, να συνεχίσει να δίνει συντάξεις επιδοτούμενο, σε συντριπτικό ποσοστό, από τον κρατικό Προϋπολογισμό, δηλαδή από τα λεφτά των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κάτι παραπάνω πρέπει να πληρώσουν και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι του.

Ολα αυτά, ασφαλώς, έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια. Τότε που «λεφτά υπήρχαν». Αλλά τότε οι κυβερνήσεις χάιδευαν (και) τους αγρότες, για ψηφοθηρικούς λόγους. Σήμερα, που η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, πολλοί αγρότες ασφαλώς δυσκολεύονται να ανταποκριθούν. Γι’ αυτό πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία. Να μην πληρώσουν μεγάλη αύξηση ασφαλίστρων, η φορολογία τους να εξορθολογιστεί σε βάθος χρόνου.

Για να γίνουν αυτά, πρέπει να συζητήσουν με την κυβέρνηση. Η λογική «κλείνω τους δρόμους, πάρτε τα όλα πίσω» είναι αδιέξοδη. Είναι αδιανόητο ο Πρωθυπουργός-ο όποιος Πρωθυπουργός, σήμερα ο Τσίπρας, αύριο κάποιος άλλος- να τους καλεί σε διάλογο και ορισμένοι αγροτοσυνδικαλιστές να αρνούνται. Η τακτική του «εγώ δεν πληρώνω» δεν οδηγεί πουθενά. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να την αποδεχθεί. Οσο και να αυξήσει τη φορολογία στους μόνιμους αιμοδότες του Προϋπολογισμού, δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, αν οι άλλοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα έρθει ο επόμενος Πρωθυπουργός και θα ανοίξει το κουτί με τα δώρα. Τέτοιο δεν υπάρχει. Το τελευταίο το άνοιξε ο κ. Τσίπρας και βλέπουμε τι παθαίνει.

Οι αγρότες πρέπει να βοηθηθούν να συνεχίσουν να παράγουν με, κατά το δυνατόν, μείωση του κόστους παραγωγής. Αλλά πρέπει και αυτοί να αρχίσουν πλέον να αρχίσουν να συμβάλλουν στα δημόσια βάρη στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα.

Διαφορετικά, όσα τζάμια του υπουργείου κι αν σπάσουν και όσες υποσχέσεις από ανεύθυνους πολιτικούς κι αν πάρουν, τα προβλήματά τους δεν θα λυθούν. Οι εποχές των παχιών αγελάδων πέρασαν, μαζί με τις υποσχέσεις. Για να ξανάρθουν, θέλει αυτογνωσία και δουλειά  πολλή.

protagon.gr