Να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια

ΟΣΟ ΠΑΕΙ, απομακρύνεται. Σαν καράβι. Σε λίγο θα φαίνεται μόνον ο καπνός των φουγάρων της. Η σκόνη που σκεπάζει τον ουρανό μοιάζει με ακτινογραφία καπνιστή. Κανένα λιμάνι στον κόσμο δεν κατάφερε να δέσει ποτέ κανένα πλοίο.

Σε μερικούς ανθρώπους αρέσει να τα κοιτάζουν να φεύγουν, αναβοσβήνοντας τα φωτάκια τους. Ολοκληρώνονται μέσα απ' αυτή τη διαδικασία φυγής. Μέσα απ' αυτό που αδιανόητα και αδιάλειπτα θα λείπει. Ακόμη και όταν το 'χεις μπροστά σου, ένα μέρος του θα επιμένει να λείπει. Θα επιμένει να παραμένει αθέατο.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κρατήσουμε τις στιγμές σε κουτιά; Αν ο χρόνος είναι σχετικός, αν η αποθήκευσή του σε ντάνες, φακέλους, συρτάρια μνήμης, προικοδοτεί το μέλλον, τότε δεν μπορεί να υπάρξει διάρκεια στο παρόν. Κονταίνουμε το παρόν για να το εμποδίσουμε να συμβεί; Ή για να το βοηθήσουμε να τελειώσει; Μήπως το μόνο που κάνουμε είναι να μην το αντέχουμε;

Πονάει. Μιλάς συνέχεια για τον απόηχο και χάνεται ο ήχος. Πονάει. Οταν δεν βλέπεις και δεν ακούς, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να πονάς.

Η ΚΟΥΖΙΝΑ είναι βρόμικη, κάπου αναστενάζει μια βιόλα· από το άλμπουμ τής Καραΐνδρου. Πλένω με μανία τα πιάτα, υποβαστάζω έναν βαρύ έρωτα. Αν πέσει, θα με πλακώσει.

Τις νύχτες να θυμάσαι να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια. Να θυμάσαι να πετάς τα σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα και να χορεύουμε. Θέλω να νιώθω το κόψιμο αυτού που υπήρχε. Χωρισμός. Λέγε.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται για είκοσι μέρες, προσπαθώντας να στριμώξουν εκεί είκοσι χρόνια. Κόβονται για δεκαπέντε. Συζητούν. Μετά νομίζουν ότι μιλάνε γι' αυτό που υπήρξε. Για την αλήθεια του. Και το τιμούν. Δεν καταλαβαίνω. Το ποίημα του Αναγνωστάκη αφορούσε μάλλον και σένα.

ΣΑΠΙΣΜΕΝΑ αισθήματα στο ψυγείο. Σε ληγμένες κονσέρβες. Μιας εβδομάδας, δύο, τριών. Αληθινά; Να καθαρίσουμε γιατί βρόμισε. Οταν ανοίγω την πόρτα με παίρνει η μπόχα. Η αρρώστια. Πόσο μου έλειψε. Το δωμάτιο είναι γεμάτο αίματα. Σοκολάτες. Πρέπει να βγω. Να βγω. Θα κάνω τις εκσκαφές στην Ελευσίνα. Εσύ να λες τις λέξεις: βαθύ, απόηχος, ματιά. Διαφορετικού πολιτισμού. Αγάπη. Να λες: μαζί, όλον, ουσιαστικά. Να τις απαγγέλλεις, όπως τα ποιήματα. Να τις εκφωνείς, καταστρέφοντάς τες. Εννοώντας τες με το αντίθετο νόημα. Προς όλους.

Κάποτε πρέπει να πιστέψουμε. Ο ένας τον άλλον.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ότι δεν έμαθα. Εμαθα. Να πλένω τα χέρια μου πριν φάω. Να ξεχωρίζω την ανακύκλωση στα σκουπίδια. Να ονομάζω το σκοτάδι από το φως των ματιών σου. Να ακουμπάω τους άλλους και να βάφω τα χέρια μου. Αλλά.

Οι λέξεις πάντα σημαίνουν. Για πολλούς αυτό που φοβούνται περισσότερο. Ή αυτό που είναι ανίκανοι να βιώσουν ως διάρκεια. Γιατί θα γκρεμιστούν.

Δεν υπάρχει κακό που να μου κάνει κακό. Πια. Εγιναν όλα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ακράδαντη.

Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

ΕΥΘΙΚΤΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

Μίλησαν για πολιτική ευθιξία για τη Γκερέκου διάφοροι Πασόκοι...

Τι ακριβώς είναι αυτή η πολιτική ευθιξία? και για τη Γκερέκου και για άλλους που έχουν κατά καιρούς παραιτηθεί..

Γιατί είναι πολιτική ευθιξία η παραίτηση, όταν όλα πια έχουν βγει στη φόρα?
Γιατί εμένα μου φαίνεται πως είναι πολιτική αναισθησία????
Και τι σόι ευθιξία είναι αυτή που περιμένεις να δεις αν τελικά πρόκειται να σε διώξουν πριν παραιτηθείς έστω και αυτή τη στιγμή???

Κάνεις τον μαλάκα όσο όλα είναι κρυφά και μόλις σκάσει το θέμα , νάτη η ευθιξία!!!!

Να τελειώνει αυτό το θέμα!! Οι δικοί μας πολιτικοί, κατά πλειοψηφία, την λέξη ευθιξία δεν την ξέρουν, δεν ανήκει στον κόσμο τους..

Να μιλήσουμε για γουρουνίσια αναισθησία αν θέλετε ...

Και να σταματήσει αυτό το παραμύθι για "ανθρωποθυσίες"... γιατί θα κλάψουμε για τους κακόμοιρους που θυσιάζονται...

Κανένας από τους πραγματικά θυσιασμένους χιλιάδες ανθρώπους που τη πληρώνουν για την ανικανότητα και τις λαμογιές άλλων δεν πρόκειται να λυπηθεί και να σκάσει για την "θυσία" των σκασμένων από τη μάσα, των φοροφυγάδων και της κάστας τους!!

Είναι αδιόρθωτοι!

Είναι αδιόρθωτοι!
Βγήκαν προχθές και χθες στο κλαρί οι Πασόκιοι υπουργοί, απ' τον κ. Καστανίδη έως και τον κ. Ρέππα να επαινέσουν την κυρία Γκερέκου για την ευθιξία της να παραιτηθεί. (Καθ' οίον τρόπον επαινούσαν άλλοτε την ευθιξία Βερελή, Μαντέλη και άλλων).

Μάλιστα, αν η χώρα δεν ήταν σε κρίση, αν το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού δεν ήταν υπό γενική αμφισβήτηση, οι εν λόγω υπουργοί και άλλοι ίδιοι θα ανακήρυσσαν την κυρία Γκερέκου Αγία Θλιμμένη Παναγία της Ευαισθησίας εν Λούρδη.

Δεν ντρέπονται;

Δεν ήξερε η κυρία Γκερέκου τα του οίκου της όταν ποιούσε την νήσσαν ενώπιον του Δήμου; Τι υποκρισίες είναι αυτές;

Η κυρία Γκερέκου όχι μόνον έπρεπε να ξωπεταχθεί από Υπουργός, αλλά να παραιτηθεί κι από βουλευτής!

Διότι τώρα η κυρία Ευαίσθητη, ως βουλευτής, θα συνεχίσει να νομοθετεί. Θα συνεχίσει να υπερψηφίζει περικοπές μισθών και εισοδημάτων των άλλων. Με ποιο κύρος; Ποιο ηθικό έρμα; Ποια έξωθεν καλή μαρτυρία;

Ή μήπως αυτές οι λέξεις είναι άγνωστες στους Πασόκιους; Είναι! Και είναι, διότι παραμένουν αδιόρθωτοι. Κοιτάζουν μόνον κάθε φορά πώς θα τη σκαπουλάρουν κι ύστερα συνεχίζουν στα ίδια -αδιόρθωτοι!

Αδιόρθωτοι όταν εξαπολύουν για πολλοστή φορά κυνήγι μαγισσών διαπομπεύοντας ύποπτους (ή προγραμμένους;) για οτιδήποτε πολίτες, τσαλαπατώντας κάθε τεκμήριον αθωότητας.

Αδιόρθωτοι όταν κυνηγούν εντυπώσεις (γκρεμίζοντας φέρ' ειπείν ερείπια όπως η «Φαντασία) ενώ παραμένουν αδρανείς στα κρίσιμα (λόγου χάριν, τι θα γίνει με το Ελληνικό).

Αδιόρθωτοι όταν, επί παραδείγματι, η κυρία Ξενογιαννακοπούλου έχει καταργήσει εδώ κι εφτά μήνες το Δ.Σ. του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, αφήνοντάς το έκτοτε χωρίς διάδοχο σχήμα, ακέφαλο. Ειρήσθω εν παρόδω ότι τα καρατομηθέντα μέλη τού εν λόγω Δ.Σ. εργάζονταν σε αυτό αμισθί -χωρίς καν αμοιβή για τις συνεδρίες τους.

Είναι αδιόρθωτοι, διότι συνεχίζουν τους διορισμούς στη Βουλή, είτε συγγενών εξ αίματος (μηδέ τινών αριστερών εξαιρουμένων), είτε πολιτικών συγγενών. Οπως ο κ. Πετσάλνικος, όστις διόρισε στη Βουλή τον αποτυχόντα να εκλεγεί βουλευτής πολιτευτή Ευρυτανίας του ΛΑΟΣ κ. Γιάννη Μακρή (ΦΕΚ 324, απόφαση 4836/3327/13-4-2010).

Είναι αδιόρθωτοι, διότι ξαναφέρνουν τα «φρουτάκια». Δεν φθάνει που έχουν γονατίσει τον λαό, θέλουν να του τα παίρνουν και με τον τζόγο (των φτωχών). Με το γνωστό τους συνεταιράκι, τον κυρ Κόκκαλη και τους υπόλοιπους ευυπόληπτους, οίτινες δραστηριοποιούνται πέριξ του ευαγούς ΟΠΑΠ, με στόχο να αρμέγουν από τον λαό, κράτος και λαμόγια μαζί, περί τα τέσσερα δισεκατομμυριάκια ετησίως.

Είναι αδιόρθωτοι -όχι μόνον ως προς το απώτερο παρελθόν αλλά κι εν σχέσει με το πρόσφατο. Μάστορες (τρομάρα τους) στις διαρροές, στη δημιουργία κλίματος και στη μαύρη προπαγάνδα, διοχετεύουν τώρα ως ενδεχόμενο την πιθανότητα να μην πάρουμε τη δεύτερη δόση του δανείου από το Διευθυντήριο. Και συνεπώς, η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα φαίνεται να ξαναπέφτει στο τραπέζι (με το ηλίθιο
περίστροφο τού ιμιτασιόν Μπίλυ δε Κιντ) -κουτοπονηριές. Πλην όμως θανατηφόρες...

Είναι αδιόρθωτοι διότι αμολάνε μπαρούφες με εξαιρετική ευκολία, όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου όταν δήλωσε (στις Βρυξέλλες) ότι «οι εξαγωγές μιας χώρας βελτιώνονται, όταν η μισθολογική εξέλιξη είναι πιο αργή από τη μισθολογική εξέλιξη σε χώρες που πουλάνε προϊόντα τα οποία ανταγωνίζονται».

Βεβαίως, η «αργή μισθολογική εξέλιξη» είναι ο ευφημισμός του παγώματος ή της περικοπής των μισθών (του ιδιωτικού κυρίως τομέα). Ομως αλλού είναι η μπαρούφα: στη συσχέτιση της ανταγωνιστικότητας μόνον (μια κι αυτό είναι το πονηρό ζητούμενο) με τη μείωση του κόστους εργασίας (αλλά και συνακόλουθα της αγοραστικής δύναμης).

Με τέτοιες εύκολες κι αντιεπιστημονικές απόψεις ένας πρωτοετής των οικονομικών θα γελούσε. Αλλά ένας παλαίμαχος κακοποιός των αγορών θα επευφημούσε!

Τους αδιόρθωτους...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.V.2010 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αυτοσχεδιασµοί

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 19 Μαΐου 2010

Η ΕΞΟΔΟΣ της Αντζελας Γκερέκου από την κυβέρνηση προσφέρει δύο πολιτικά µαθήµατα. Το ένα είναι διαχρονικό. Το άλλο εξόχως επίκαιρο.

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ πολιτικό µάθηµα είναι πως κανένα κόµµα που κατέβηκε να παίξει στο γήπεδο της ενάρετης διακυβέρνησης δεν βγήκε κερδισµένο. Τα παραδείγµατα είναι ανεξάντλητα. Στη Βρετανία του 1993-94 η κυβέρνηση των Συντηρητικών άρχισε µια εκστρατεία κάθαρσης της πολιτικής µε σύνθηµα «Πίσω στις βασικές αξίες». Αποτέλεσµα; Σε λίγες εβδοµάδες τα ταµπλόιντ έβγαλαν από τα συρτάρια όλες τις ατασθαλίες των Τόρις. Από σεξουαλικές διαστροφές έως ερωτήσεις στη Βουλή επί πληρωµή. Το ξεγύµνωµα συνεχίστηκε επί χρόνια, αφού αποκαλύφθηκε κατόπιν εορτής ότι ακόµη και ο βαρετός και άµεµπτος πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ είχε εξωσυζυγική σχέση µε µια υπουργό, την Εντουίνα Κάρι. Τα ίδια και στην Αµερική του 1998. Οι διώκτες του Μπιλ Κλίντον για µοιχεία και ψευδορκία - η γνωστή υπόθεση Λιουίνσκι - βρέθηκαν να έχουν κάνει τα ίδια. Τόσο ο Μποµπ Λίβινγκστον όσο και ο Νιουτ Γκίνγκριτς, αµφότεροι αστέρες Ρεπουµπλικανοί, κατέληξαν έτσι εκτός πολιτικής.

ΟΣΟΙ ΖΟΥΝ σε γυάλινα σπίτια δεν πετούν πέτρες. Το διαπίστωσε και η Ν.Δ. του Κώστα Καραµανλή. Ελαβε την εξουσία το 2004 µε φονικό όπλο τη σκανδαλολογία. Μόνο που είναι τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης Καραµανλή που τελικά άφησαν εποχή και άνοιξαν νέους δρόµους ακόµη και στο νερό, όπως φάνηκε µε τη λίµνη Βιστωνίδα στην υπόθεση Βατοπεδίου. Αντίστοιχα, η φορολογική σταυροφορία της κυβέρνησης Παπανδρέου κατέληξε από τους γιατρούς του Κολωνακίου στα χρέη του Τόλη Βοσκόπουλου εντός µίας εβδοµάδας.

Ο ΤΟΛΗΣ δεν πλήρωνε και την πλήρωσε η Αντζελα.

Εδώ αρχίζει το επίκαιρο πολιτικό µάθηµα. Η Γκερέκου είχε πάει καλά στο υπουργείο Τουρισµού. Εκλεγµένη βουλευτής στην Κέρκυρα, δούλεψε για την προώθηση της χώρας σε µια δύσκολη φάση, ενώ δεν κρύφτηκε ποτέ, όπως φάνηκε και στην υπόθεση του καµποτάζ. Ωστόσο, η περίπτωσή της δείχνει πόσο ανέτοιµη βρήκε την ελληνική πολιτική το ΔΝΤ, στο οποίο η κυβέρνηση φέρεται να έχει υποσχεθεί ότι θα πάει φυλακή τους φοροφυγάδες. Δεν σκέφτηκε η ίδια να τους πει ότι υπήρχε η φορολογική εκκρεµότητα του Τόλη πριν µπει στην κυβέρνηση; Δεν σκέφτηκαν οι εγκέφαλοι της κυβέρνησης να κάνουν µια έρευνα ποιοι χρωστάνε στο Δηµόσιο πριν αρχίσουν την ιερά εξέταση για τα φορολογικά; Στοιχειώδης πολιτική πρόνοια θα το επέβαλε.

ΤΟ ΑΠΛΟ συµπέρασµα είναι ότι η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει. Κάτι που µπορεί να λειτουργήσει δηµιουργικά στις τέχνες, όπου έγινε διάσηµη η Αντζελα. Αλλά συνήθως είναι καταστροφικό στη δηµόσια ζωή.

«Δεν έχει σημασία τι θα συμβεί σε μένα»

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr
Αξιότιμε κ. πρωθυπουργέ, σας θαύμασα στη συνέντευξη που δώσατε την Κυριακή στο CNN. Με θαυμάσια αγγλικά και θαυμάσια πραότητα εκθέσατε το πρόβλημα της χώρας και τις δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις που έπρεπε να πάρετε, και πήρατε, εσείς και η κυβέρνησή σας. Ο θαυμασμός μου αυξήθηκε με την απάντηση που δώσατε στην ερώτηση του δημοσιογράφου, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν σε σας αυτές οι αποφάσεις. «Δεν έχει σημασία τι θα συμβεί σε μένα», απαντήσατε. «Σημασία έχει τι θα συμβεί στη χώρα». Πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση άκουσα πρωθυπουργό να περιφρονεί δημόσια το διαβόητο «πολιτικό κόστος», που άλλοι πρωθυπουργοί, περιλαμβανομένου του πατέρα σας, το είχαν απόλυτη προτεραιότητα της πολιτικής τους. Αφού όμως δεν μετράτε το πολιτικό κόστος, ορισμένες ενέργειές σας μου φαίνονται ανεξήγητες και μου δημιουργούν απορίες.
Μια πρώτη απορία αφορά την κατάργηση της βάσης του «10» που η κ. Γιαννάκου είχε θεσπίσει για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Το λαϊκίστικο αυτό μέτρο δεν ήταν έμπνευση της υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, αφού πρωτοανακοινώθηκε από τον υφυπουργό κ. Πανάρετο και μάλιστα προκάλεσε την μήνιν της. Προφανώς αποφασίστηκε και υπαγορεύτηκε από «ψηλά». Στόχος του είναι η διατήρηση σε ζωή 4-5 τελευταίων σε προτίμηση επαρχιακών ΤΕΙ. Το οικονομικό κόστος της διατήρησής τους είναι σημαντικό, ενώ το όφελος για την Παιδεία περίπου μηδενικό, αν όχι αρνητικό. Το μόνο όφελος είναι εκείνο των σουβλατζήδων της περιοχής. Γιατί σε περίοδο κρίσης και θυσιών από τους πολίτες, μας φορτώνετε με αυτό το κόστος;
Μια δεύτερη απορία μου αφορά το χαράτσι που προστέθηκε στον λογαριασμό μας της ΔΕΗ, υπέρ των τελωνειακών. Προστέθηκε την ώρα που φωνάζουμε να φύγει από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ το χαράτσι για την ΕΡΤ και να φύγουν γενικά όλα τα αντιπαραγωγικά χαράτσια «υπέρ -προνομιούχων- τρίτων» (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κ.λπ.). Ούτε το χαράτσι αυτό ήταν έμπνευση του αρμόδιου υπουργού Οικονομικών. Εκείνος αφαίρεσε από τους τελωνειακούς κάποιο επίδομα, ως ένα από τα μέτρα λιτότητας. Εκείνοι απάντησαν με απεργία. Και τότε προφανώς υπαγορεύτηκε το χαράτσι, πάλι από «ψηλά». Ισως μου αντιτείνετε ότι τη δουλειά των τελωνειακών τη χρειαζόμαστε για να μη χάνουμε δημόσια έσοδα. Ομως, θα χάσουμε πολύ περισσότερα δημόσια έσοδα αν δε βάλετε τέλος στο άθλιο παιχνίδι των εκβιασμών από κάθε λογής συντεχνίες με όμηρο την κοινωνία. Ηδη ενεργοποιήθηκαν οι εφοριακοί, ζητώντας και εκείνοι ανάλογο «κοινωνικό πόρο».
Κύριε πρωθυπουργέ, ενέργειες σαν τις παραπάνω έχουν καθοριστική σημασία για το τι θα συμβεί στη χώρα. Παρεμπιπτόντως έχουν σημασία και για το τι θα συμβεί σε σας. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση που τα συμφέροντα πρωθυπουργού ταυτίζονται με τα συμφέροντα της χώρας. Η χώρα δοκιμάζεται και συγχρόνως τα ποσοστά του κόμματός σας εγγίζουν το οριακό 20%, ενώ της Ν.Δ. είναι ακόμα πιο κάτω. Μόνο αν οι κινήσεις σας απαλλαγούν εντελώς από τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης έχετε ελπίδα πολιτικής επιβίωσης και δικαίωσης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

«Αγνώς δε και οσίως»...

Tου Παντελη Μπουκαλα
Υπάρχουν άνθρωποι ταμένοι• πάντοτε υπάρχουν, για να συντηρούν αθέατοι και με δικά τους ψυχικά έξοδα την εμπιστοσύνη μας στον κόσμο. Δάσκαλοι, γιατροί, εφοριακοί, ταξιτζήδες, παπάδες - δεν έχουν χαλάσει οι πάντες, όπως μας βολεύει καμιά φορά να υποθέτουμε, ασφαλισμένοι στο κουκούλι της αυτοεξαίρεσής μας. Δεν χρειάζεται να έχουν δώσει κανέναν όρκο, στον Θεό, τον Ασκληπιό, τη Θέμιδα ή ό,τι άλλο, για να κάνουν τη δουλειά τους τίμια. Οι κατηγορικές προσταγές ή είναι εσωτερικές ή δεν εμφανίζονται, όσο κι αν προσπαθήσει να τις εμφυτεύσει και να τις επιβάλει το σχολείο, η ουμανιστική ιδεολογία ή η θρησκευτική πίστη.
Προφανώς οι γιατροί που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα τριακοσίων ευρώ, ή και τριών χιλιάδων, ενώ δουλεύουν στην υψηλή περιοχή της πόλης, όπου με τριακόσια ευρώ κερνάς-δεν κερνάς την παρέα δυο γύρους μπιρίτσες, πήραν κι αυτοί τον όρκο του Ιπποκράτη: «Αγνώς δε και οσίως διατηρήσω βίον τον εμόν και τέχνην την εμήν» - καν μετάφραση δεν απαιτείται. Φαίνεται όμως ότι την ώρα που έλεγαν μηχανικά τις λέξεις, το μυαλό τους έτρεχε μακριά, σε κόλπα φορολογικά και σ’ εκείνο το κοινωνικό γόητρο που, δασκαλεμένοι κι από τον χοντροκομμένο λαϊφσταϊλισμό, καταλήξαμε να το συσχετίζουμε με την «επιφάνεια» του καθενός, με το θορυβωδώς επιδεικνυόμενο έχει του, και όχι με τον εσωτερικό του πλούτο, όπως αναδεικνύεται στην κοινωνική του ύπαρξη.
Μηχανικά και καγχάζοντας από μέσα τους εις βάρος των κορόιδον θα πρέπει να συλλάβισαν τις λέξεις του όρκου και οι γιατροί που, παίζοντας με τα μοσχεύματα και τις «πρώτες ύλες» των χειρουργείων, έφτασαν να χαίρονται κολοσσιαίους τραπεζικούς λογαριασμούς. Εχοντας δύο χειρουργεία σπονδυλοδεσίας στο ιστορικό μου την τελευταία τριετία, έμαθα από τους καλούς γιατρούς μου, του δημόσιου τομέα πρώτα κι ύστερα του ιδιωτικού, πράγματα καταθλιπτικά για τη δράση τόσο γιατρών όσο και του κράτους. Μαζί με άλλα ανεπιθύμητα ρεκόρ, κατέχουμε και το ρεκόρ των σπονδυλοδεσιών, και μάλιστα των αχρείαστων. Γιατί; Επειδή, κατόπιν αποφάσεων της πολιτείας, οι βίδες, οι ράβδοι, οι κλωβοί κοστίζουν στην Ελλάδα πολύ περισσότερο απ’ ότι οπουδήποτε αλλού• το υψηλό κόστος σημαίνει και υψηλό κέρδος για τις προμηθεύτριες εταιρείες, που για να μπουν στην αγορά δίνουν τερατώδη «πριμ» σε πρόθυμους ορθοπεδικούς. Αν επιτρεπόταν, θα σε συνέφερε να πας στη Γερμανία, λχ. ή και στην Κύπρο και να αγοράσεις μόνος σου τα υλικά• ακόμα κι αν έκανες ένα μήνα διακοπές εκεί, πάλι κερδισμένος θα έβγαινες.
Αθετούν τον όρκο τους κάποιοι γιατροί, σίγουρα. Αλλά και τα υπουργεία κάνουν ότι μπορούν για να καταποντίσουν το ΕΣΥ. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ας πούμε, η εξέταση του αίματος των εθελοντών γίνεται ασφαλέστατα ανά πενήντα αιμοδότες, συγκεντρωτικά, και κοστίζει ένα ευρώ περίπου. Εδώ εξετάζεται ξεχωριστά το αίμα κάθε εθελοντή, με κόστος περί τα διακόσια ευρώ. Γιατί η χουβαρντοσύνη είναι στο αίμα μας, ιδίως αν σκορπίζουμε τον κοινό πλούτο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Η κατά Πάγκαλον «εθνική ντροπή»

Η κατά Πάγκαλον «εθνική ντροπή»
Του Παντελη Mπουκαλα
Ωστε λοιπόν ο συμπρωθυπουργεύων Θεόδωρος Πάγκαλος «αισθάνεται ειλικρινά εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζεται να αγοράσει όπλα που δεν μας χρειάζονται». Ετσι τουλάχιστον είπε, στον πρώτο εθνικό της... μεγαλοπρεπείας, στο Επιχειρηματικό Φόρουμ, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών επαφών. Η πρώτη σκέψη, νομιμοποιημένη από τη μακρά πείρα, είναι ότι η περί εθνικής ντροπής ομολογία του κ. Πάγκαλου ανήκει στα παραδοξολογήματα που εξαπολύει κάθε φορά που αυτοσκηνοθετείται δημοσίως σαν προκλητικός ρήτορας και αιρετικός πολιτικός• θεατρικότατος ο ριζοσπαστισμός του, δεν έθιξε ποτέ καμία ρίζα.
Στην ίδια ομιλία ο κ. Πάγκαλος απεφάνθη, αστειευόμενος με τα σοβαρά, πως «σε ό,τι αφορά το Αιγαίο, τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας στον αέρα και τη θάλασσα, ένα μεγάλο μέρος από τα αιτήματα που διατυπώνονται είναι κατασκευασμένα από μερικούς πολύ ικανούς διπλωμάτες που δουλειά τους είναι να δημιουργούν αφορμές διαπραγμάτευσης, δηλαδή διαφορές». Σαν να λέμε, πας στον γιατρό, σε βρίσκει μια χαρά αλλά σε προειδοποιεί ότι σε είκοσι χρόνια μπορεί να πάθεις σκωληκοειδίτιδα• κατασκευάζει δηλαδή μια «αφορμή διαπραγμάτευσης» για να βρει δουλειά και σου αφαιρεί προληπτικώς τη σκωληκοειδή απόφυση. Με τέτοια θεώρηση των προβλημάτων μπορεί να υποθέσει κανείς (ή να φοβηθεί) ποια λύση τους ενδέχεται να προταθεί σαν «ριζοσπαστική».
Αλλά ας επιστρέψουμε στην «εθνική ντροπή» που νιώθει ο κ. Πάγκαλος. Και αφού πρώτα αναρωθητούμε αν ήρθε ο καιρός για να υπεξαιρέσουν και τα αισθήματά μας οι διασπαθίζοντες τα χρήματά μας, ας ρωτήσουμε τον κ. αντιπρόεδρο (δηλαδή το κενό, διότι αυτό είναι η εξουσία: ένα κενό που τα περιέχει όλα) αν η «ντροπή» οδήγησε ποτέ τον ίδιο και όσους άλλους αξιωματούχους τη συμμερίζονται, στην απόφαση να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες εδώ και τώρα ή έστω σε χρόνο συμβατό με τον ανθρώπινο βίο. Οχι βέβαια. Ενώ ο στρατός μας είναι πολύ μικρότερος και δεν έχουμε τόσα ανοιχτά μέτωπα όσα οι γείτονες, δαπανούμε κατά 50% περισσότερα χρήματα από την Τουρκία για την αγορά όπλων (3,3% επί του ΑΕΠ το δικό μας κονδύλι το 2007, 2,1% το τουρκικό), για να χρωστάμε τώρα πάνω από 10 δισ. στους εμπόρους όπλων. Και αγοράζουμε υποβρύχια και αεροπλάνα όχι τόσο για την άμυνά μας όσο για την εξαγορά της «συμμαχίας» Γάλλων, Γερμανών και Αμερικανών και φυσικά για την ενίσχυση των βαλαντίων των ημετέρων μιζόφιλων πατριδοφυλάκων.
«Είστε υποκριτές» λέει και ξαναλέει στους Ευρωπαίους ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, «γιατί δίνετε χρήματα στην Ελλάδα για να αγοράσει τα όπλα σας». Είστε υποκριτές θα μπορούσαμε να πούμε κι εμείς στους ηγέτες μας, αφού «η εθνική ντροπή» τους θεραπεύεται αμέσως μόλις τελειώσει η ομιλία τους.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα