Ένα άρθρο - γροθιά στο στομάχι του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολολογίας

Ένα άρθρο - γροθιά στο στομάχι του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας - ως απάντηση στην Έλενα Ακρίτα

Μια δημοσίευση στο προσωπικό της προφίλ σε μέσο Κοινωνική Δικτύωσης της Έλενας Ακρίτα ήταν το έναυσμα αυτού του άρθρου

Την πρώτη μέρα, μας ενημερώνουν ότι το πρώτο τους μέλημα είναι να βγάλουν έξω τον Ξηρό και δεν λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη μέρα, δίνουν μπόνους 6 ευρώ στους ΔΕΗτζήδες για ένα σαντουιτσάκι, όπως λένε, και δεν λέμε τίποτα.

Την τρίτη νύχτα, διορίζουν τον ξάδελφο Τσίπρα, τη σύζυγο Παπαϊωάννου, τον αδελφό Κουντουρά, τον αδελφό και τον σύντροφο Δούρου, τον ανιψιό Κουρουμπλή, τη σύντροφο Παρασκευόπουλου, τον μνηστήρα της κόρης του Κοτζιά, τον ανιψιό του Βούτση, την Πετρούλα Σαρτζετάκη, την κόρη της Χρυσοβελώνη και τη γραμματέα της, τη σύντροφο Βίτσα και άλλους πολλούς και δεν λέμε τίποτα (ούτε καν ψελλίζουμε τα γνωστά περί πελατειακού κράτους).

Την τέταρτη μέρα, κάνουμε παρελάσεις με κλαρίνα και εθνικούς, αλήστου μνήμης χορούς κι εμείς χορεύουμε, σχεδόν παγανιστικά. Πάλι κιχ.

Την πέμπτη μέρα, ο Υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς εξοβελίζει την αριστεία θεωρώντας τη “ρετσινιά και στρεβλή φιλοδοξία”. Πάλι δεν λέμε τίποτα.

Την έκτη μέρα, παρατηρούμε άφωνοι την Πρόεδρο της Βουλής να ανακρίνει ψυχροπολεμικά τους υποψήφιους για το ΔΣ της ΕΡΤ, ζητώντας τους καθαρά πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Πάλι στη μούγκα εμείς.

Την έβδομη μέρα, μας ειρωνεύεται ο κ. Φίλης (των 7.500 ευρώ) υπονοώντας ότι είμαστε ανθρωπάκια και φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα 300 ευρουδάκια μας. Μόκο εμείς.

Μετά την έβδομη μέρα, ο Θεός αναπαύθηκε αλλά ο κ. Τσίπρας εκεί, ακούραστος.
Κάποια μέρα επισκέπτεται τον Τσίπρα η Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία, αφού έχει δηλώσει ότι έχει προσχωρήσει πλέον στην γνωστή αίρεση των αντισυστημικών, με ένα, ομολογώ, ωραιότατο πρωινό συνολάκι, κάθεται μαζί του μιάμιση ώρα για να του παραδώσει, λέει, μια πρόσκληση.

Το λέγανε οι γιαγιάδες μας, ο έρωτας και ογκόλιθους κινεί. Μπορεί και να μην μας άρεσε, πάντως σχόλια δεν κάναμε.

Όταν σχεδόν επαιτούμε στήριξη από τις ΗΠΑ, συναλλασσόμαστε με τον Πούτιν για κανένα ανθρωπιστικό ρούβλι, συνεπείς με το Τσίπρειο άσμα “Ήρθε η ώρα οι ολιγάρχες να βάλουν το χέρι στην τσέπη”. Άναυδοι εμείς.

Κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων Eurogroups, μας ανακοινώνει ο Λαφαζάνης περιχαρής ότι όπου να’ ναι μπαίνουμε στους ΒRICS. Άχνα εμείς.

Το κανάλι της Βουλής δείχνει κάθε, μα κάθε βράδυ, Δίστομα, Καλάβρυτα, κρεματόρια, Μπέλσεν, πώς πέθανε ο Γκέμπελς, Ρωσική επανάσταση, βαρκάρηδες του Βόλγα, την ιστορία της πολύτιμης Δραχμής μας. Άλαλα τα χείλη μας.

Η Ραχήλ Μακρή, με τη λούμπεν σπαρτιάτικη περικεφαλαία tattoo στο χέρι, κάνει μήνυση στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του υπενθυμίζει την τύχη που είχαν οι Γερμανοτσολιάδες στην Κατοχή. Μπιζάρισμα εμείς.

Ένα Σάββατο βράδυ, μας ανακοινώνεται ότι σε πέντε μέρες πάμε για δημοψήφισμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ, στον Τσίπρα, στις εκτρώσεις, στον βασιλιά, στη δραχμή, στον πόλεμο, στο πακέτο Γιούνκερ, κανείς δεν ξέρει.

Κλείνουν οι τράπεζες. Ουρές οι πλούσιοι που δεν διάγουν λιτό βίο, σκηνές πολέμου εν καιρώ ειρήνης στα ΑΤΜ, αέρα πατέρα εμείς.

Η κυρία Ξουλίδου των ΑΝΕΛ, μας διαβεβαιώνει ότι ο στρατός μπορεί να παράξει και να τροφοδοτήσει την αγορά με φάρμακα και ο κ. Καμμένος δηλώνει ότι οι ένοπλες δυνάμεις, στις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό. Ισχνές αντιδράσεις.

Μετά από όλα αυτά κι αφού διαλαλούμε παντού ότι οι ξένοι (άκου ξένοι) είναι τρομοκράτες, σκουπίδια και ναζί κι εμείς τους γα@@σαμε με το περίτρανο ΟΧΙ, πάμε να διαπραγματευθούμε για μια έντιμη συμφωνία. Κολοκοτρώνηδες εμείς. Πάντα όμως άφωνοι.

Να μην ξεχάσουμε ότι σε όλο αυτό το διάστημα, η Χρυσή Αυγή, πέρα από μοιραίος συνοδοιπόρος, πέφτει στα μαλακά ήρεμα κι απλά. Βουλωμένη η στοματική μας κοιλότητα.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα, δεν μπορούμε πλέον να πούμε τίποτα.
Ε. Σταματοπούλου

H E. Σταματοπούλου είναι καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας
Πηγή: protagon.gr

Η ανάρτηση της  Έλενας Ακρίτα 

Δεν έχουμε μέλλον χωρίς συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπο

Γράφει ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης

Μετά την ψήφιση στην Βουλή των προ-απαιτουμένων και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, θα χρειαστεί να αποκωδικοποιήσουμε συμβολισμούς, προβλήματα και θεσμικές παρεκκλίσεις στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό διότι, τα πράγματα δεν τελειώνουν εδώ. Θα βρισκόμαστε σε διαρκείς διαπραγματεύσεις για την βελτίωση και προσαρμογή των μέτρων στα πραγματικά δεδομένα και τις μέλλουσες επιδιώξεις για την οικονομία. Μόνον έτσι θα αποδώσουν τα αναμενόμενα για τους δανειστές και προπαντός, θα εξυπηρετήσουν τις δικές μας ανάγκες.

Τα μέτρα ως έχουν είναι βίαια, ετεροσχεδιασμένα και κυρίως δημοσιονομικά. Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν περιλαμβάνονται αφού δεν έχουμε δικό μας σχέδιο. Σχέδιο που να ανταποκρίνεται στη δομή της οικονομίας που επιθυμούμε για την επόμενη γενιά. Αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει παρά μόνον ίσως, σε ορισμένους αξιόλογους αλλά κλειστούς κύκλους ερευνητικών φορέων. Πολλές φορές έχω αναφερθεί στο ΚΕΠΕ, το Ινστιτούτο Εργασίας κι άλλα κέντρα παραγωγής χρήσιμων σχεδίων και προτάσεων. Αυτά όμως, δεν έφθασαν ποτέ στην κοινωνία.
Ακούμε πολλά για μεταρρυθμίσεις. Κι εδώ προκύπτουν προβλήματα διότι, επί πολλές δεκαετίες δυσφημείται η έννοια της μεταρρύθμισης. Έκτακτες φορολογήσεις, επιδοτήσεις, ευκαιριακά κίνητρα, προσωρινές διευθετήσεις δεν μεταμορφώνουν την οικονομία. Θυμάται κανείς μια μεταρρύθμιση ως μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος;

Μάλλον θυμόμαστε την επίκλησή της για να δικαιολογηθούν δημοσιονομικά, αποσπασματικά μέτρα, που επιβάρυναν τάξεις μη προνομιούχων. Μέτρα που άμεσα έπλητταν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, χωρίς ή με ασθενή συντεχνιακή εκπροσώπηση, συνοδευόμενα με την υπόσχεση για μελλοντικά οφέλη.

Προϋπόθεση για να τα βγάλουμε πέρα δεν είναι η ανεμπόδιστη λήψη μέτρων αλλά οι σχεδιασμοί που οδηγούν σε συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπο. Διαφορετικά δεν έχουμε μέλλον ως δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα. Και επειδή μόνον έτσι θα ανταποκριθούμε στις δανειακές υποχρεώσεις μας, μετά από κάποιο διάστημα, οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αποδεχθούν τεκμηριωμένες προτάσεις.
Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι το υπό διαμόρφωση μνημόνιο θα είναι κοινωνικώς περισσότερο δίκαιο. Ίσως, αλλά ακόμη δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε. Το βέβαιο είναι ότι θα χρειασθούν επανασχεδιασμοί στην οικονομική πολιτική και για δικαιοσύνη και για ανάπτυξη.

Η ευρεία συναίνεση είναι αφορμή μεγάλης αισιοδοξίας. Για να αποδώσει, θα χρειαστεί ειλικρίνεια και προθυμία για ρήξη με κατεστημένες νοοτροπίες. Να δούμε τις κοινωνικές και τις οικονομικές ομάδες ταξινομημένες σύμφωνα με τις ανάγκες τους και σύμφωνα με την συμπιεσμένη δυναμική τους. Σήμερα, οι άτυπες ταξινομήσεις ακόμη καθορίζονται από κομματικές επιδιώξεις ή από συντεχνιακές αντιστάσεις.

Για την ανάπτυξη είναι πλέον αναπόφευκτη η σύγκρουση με συντεχνίες που, διασφαλίζοντας τα μέλη τους, αποκλείουν από την απασχόληση ή την επιχειρηματική δραστηριότητα τους άλλους, τους πολλούς. Ας αναζητηθεί εκεί, η αποδοχή αφού προηγουμένως αποκαταστήσουμε την πραγματική έννοια της μεταρρύθμισης και αφού αποβάλουμε τις ιστορικές φοβίες που καλλιέργησαν τα ψεύδη και οι λαϊκισμοί.

Δεν έχουμε περιθώρια αναβολών. Το επιστημονικό δυναμικό υπάρχει, η αγωνία της κοινωνίας πραγματική και η συναίνεση μοιάζει ισχυρή. Ελπίζω, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, να μη χαθεί η ευκαιρία.

 

Στον ψυχίατρο και στα θρανία

Κέζα Λώρη 

Για να προσληφθεί κάποιος στο Δημόσιο εξετάζεται ιατρικά. Για ορισμένα επαγγέλματα, για τους αστυνομικούς επί παραδείγματι, προβλέπεται έλεγχος της προσωπικότητας. Λογικό είναι αφού κρατούν όπλο. Δυστυχώς δεν προβλέπεται κάτι ανάλογο για δημόσιους λειτουργούς υψηλής ευθύνης, δηλαδή για τα πολιτικά πρόσωπα.

Θα ήταν εξόχως ρατσιστικό εάν η Δημοκρατία στερούσε το δικαίωμα της υποψηφιότητας από άτομα που πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα ή βασανίζεται από κάποια διαταραχή. Εντούτοις θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να γνωρίζουν οι πολίτες ποιους ψηφίζουν. Δηλαδή στο βιογραφικό μαζί με τα πτυχία και τις πληροφορίες για την οικογενειακή κατάσταση να σημειώνεται επακριβώς εάν υπάρχει ζήτημα προσωπικότητας με κλινικά χαρακτηριστικά.   
Ορισμένοι βουλευτές της παρούσας σύνθεσης είναι ευφυείς, είναι καταρτισμένοι, έχουν καλή πρόθεση αλλά τα τινάζουν όλα στον αέρα επειδή έχουν κάποιο πρόβλημα που δεν άπτεται της πολιτικής. Τινάζουν στον αέρα διαδικασίες και παρακωλύουν τις εργασίες για λόγους που μόνο ιατρός μπορεί να θεραπεύσει.

Ενας υποψήφιος με οιστριονική διαταραχή της προσωπικότητας κατά την προεκλογική εκστρατεία είναι γοητευτικός, εγκάρδιος, εξωστρεφής. Από την ημέρα που θα εκλεγεί θα κάνει τα πάντα για να τραβά την προσοχή. Θα έχει ενοχλητική αίσθηση σπουδαιότητας, μεγαλείου και ανάγκη για θαυμασμό. Οταν η χώρα θα κινδυνεύει με χρεωκοπία, μια οιστριονική προσωπικότητα θα μετατοπίσει το εθνικό θέμα για να ασχοληθεί το πανελλήνιο με κάτι δικό της.
Εξίσου απρόβλεπτα για την πολιτική ζωή μπορεί να γίνουν τα παρανοϊκά άτομα. Ο ψηφοφόρος έχει δικαίωμα να ξέρει εάν ο υποψήφιος βουλευτής έχει τα κλινικά χαρακτηριστικά. Ενας υπουργός με παρανοειδή διαταραχή θα υποπτεύεται διαρκώς ότι οι άλλοι τον βλάπτουν, τον εξαπατούν και τον εκμεταλλεύονται. Σε μια συζήτηση με τους ξένους εταίρους θα είναι σε συνεχή αμφισβήτηση των προθέσεων.

Πέρα από τα ζητήματα προσωπικότητας προκύπτουν θέματα επάρκειας των βουλευτών. Ισως θα έπρεπε να θεσπιστεί ένα τεστ με το οποίο να αποκαλύπτονται οι γνώσεις τους σε βασικά θέματα. Η Δημοκρατία προβλέπει ότι μπορεί να εκπροσωπεί το έθνος ένας αστοιχείωτος. Καλό είναι όμως να γνωρίζει ο ψηφοφόρος από πριν το επίπεδο των υποψηφίων. Να κοινοποιείται έγκαιρα εάν ο πολιτικός  γνωρίζει πώς εκδίδεται νόμισμα. Δεν είναι χαριτωμένο να λένε εκλεγμένοι ότι θα μπουν στα τυπογραφεία και θα αρχίσουν να τυπώνουν λεφτά. Δεν είναι χαριτωμένο να μπερδεύουν το έλλειμμα με το χρέος. Δεν είναι χαριτωμένο να αγνοούν τα εργαλεία του κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι χαριτωμένο να αγνοούν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.  
Να τα σκεφτούμε στα σοβαρά αυτά. Οι υποψήφιοι βουλευτές πρέπει να εξετάζονται σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά θα ζούμε εσαεί αυτά που ζούμε σήμερα. H Βουλή έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Σκληρό Aρθρο του Υπουργού Γ. Πανούση: "Grexit από τον κακό εαυτό μας"

"Grexit από τον κακό εαυτό μας" τιτλοφορείται άρθρο του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Πανούση, στην ιστοσελίδα anoixtoparathyro.gr.

Στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα, ο γνωστός για τα «πύρινα» άρθρα του, κ. Πανούσης, αφήνει σαφείς αιχμές για την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, κάνοντας λόγο, μεταξύ άλλων, για «λουδίτες, που σχεδιάζουν "επανάσταση" επί άλλου πλανήτη».
Και συνέχισε τη σκληρή κριτική του ο κ. Πανούσης, γράφοντας χαρακτηριστικά: «Σαν τις ρώσικες μπάμπουσκες, είναι (απο)κλεισμένοι μέσα στα μαρξικά τσιτάτα».

Διαβάστε όλο το άρθρο Πανούση

Grexit από τον κακό εαυτό μας
Άδειο σακάκι στης καρέκλας τη ράχη.
Ποιος ήρθε, ποιος έφυγε
τί μένει;
Αντ. Μακρυδημήτρης, Το σακάκι

Η δαμόκλεια «πολιτική ηθική» και «καθαρότητα» των μη-ευρωπαϊστών αριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ σκόρπισε εν μία νυκτί σε μια προφανώς αντι-δεοντολογική, αντι-ηγετική και εν τέλει τυφλή ανυπακοή στην ίδια τη λαϊκή εντολή (που τόσο την επικαλούνται όταν τους βολεύει).
Το 80% του ελληνικού λαού θέλει να μείνει στο ευρώ αλλά κάποιοι λουδίτες σχεδιάζουν «επανάσταση» επί άλλου πλανήτη.

Παρασυρμένοι από καλοβολεμένους, βαθιά συστημικούς διανοούμενους της Ευρώπης και των ΗΠΑ αλλά κι από τη διπολική διαταραχή και την υφέρπουσα κατάθλιψη ενός λαού που τώρα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι περιούσιος, ορισμένοι αυτοαναγορεύονται σε ντεσπεράντος εσωστρεφούς ιδεοληπτικής αυταρέσκειας.

Σαν τις ρώσικες μπαμπούσκες είναι (απο)κλεισμένοι μέσα στα μαρξικά τσιτάτα, που είναι κλεισμένα μέσα στην προ-παγκοσμιοποίησης εποχή, που είναι κλεισμένα σε κορώνες αμφιθέατρου, που είναι κλεισμένα σε συσχετισμούς κουκιών και τάσεων, που είναι κλεισμένα σε...
Τί επικαλούνται ως έσχατο επιχείρημα; Την υπερηφάνεια του λαού.

Αναρωτιέμαι αν η εθνική (και η προσωπική) αξιοπρέπειά τους δεν είχε καθόλου θιγεί την εποχή της αστακομακαρονάδας, της ανομίας, της ατιμωρησίας, των λαμογιών, της εύκολης ζωής, της αναξιοκρατίας;
Τώρα αντιληφθήκανε ότι ζούσαμε (κι ευημερούσαν μερικοί ακόμα και «συνοδοιπόροι») ως τριτοκοσμική χώρα κι ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι συμβατός με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία;

Εξακολουθούμε να θέλουμε να είμαστε και «αριστεροί» αλλά να παίρνουμε φακελάκι, και οικολόγοι αλλά να χτίζουμε αυθαίρετο, και συνειδησιακά ανεξάρτητοι αλλά να «ρουφάμε» το Κράτος.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Ούτε προς τα μπρος ούτε προς τα πίσω. Μόνο προς τα «μέσα» μπορεί να γίνει το θαύμα. Να ανα-γνωρίσουμε τον κακό εαυτό μας, να τον αλλάξουμε, να πείσουμε εαυτούς και αλλήλους πως δεν υπάρχει πλέον ο παλαιός έλληνας, ότι η Δημοκρατία έχει κανόνες και όρια, ότι η ιδεοληψία δεν είναι τρόπος διακυβέρνησης.

Κι όλα αυτά πρέπει να συμβούν πολύ γρήγορα.
Γιατί πίσω από την πόρτα της Ιστορίας δεν κρύβεται κάποιος «δόλιος αλλοδαπός» αλλά η εθνική καταστροφή. Αν κάτι τέτοιο αφήσουμε να γίνει τότε πια δεν θα υπάρχουν νικητές και νικημένοι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί αλλά μόνον το Χάος.

Ένα Χάος για το βάθος και το σκότος του οποίου θα είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, αλλά αυτό δεν θάχει καμία σημασία.
Υ. Γ.: Πότε θα πάψουν οι αριστεροί να δολοφονούν την Αριστερά στο όνομα της «καθαρής αριστεροσύνης»; (που μόνον ορισμένοι -εξ επιφοιτήσεως του Μαρξ;- κατέχουν).
Καθηγητής Γιάννης Πανούσης.
Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης...

Ο πραγματικός πόλεμος

Αυτό που γίνεται είναι ότι, όλη η ελληνική κοινωνία, των μη κρατικοδίαιτων, αναζητά λογική από τους κρατικοδίαιτους. Κάνει επίκληση στην σωφροσύνη τους.

Τους ζητά να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να αρχίσουν να αμοίβονται ανάλογα με όσα παράγουν, (δηλαδή ελάχιστα, πλην ορισμένων εξαιρέσεων), ώστε να μπορέσει να αποκατασταθεί η ισορροπία και να αρχίσει να λειτουργεί η παραγωγική οικονομία, που χρόνια τώρα θυσιάζεται στον βωμό της συντήρησης του άχρηστου κράτους.

Ήδη, από καιρό, όσοι παράγουν δεν δίνουν πια από το περίσσευμα τους, αλλά από το υστέρημα και την ανάλωση της ίδιας της παραγωγικής τους μηχανής. Κάθε εκατό ευρώ φόρου, για την συντήρηση αέργων, είναι και μια θέση εργασίας που χάνεται. Με αποτέλεσμα το συνεχές σπιράλ θανάτου.

Η πορεία αυτή είναι απολύτως βέβαιο που καταλήγει. Το ξέρουν όλοι, άσχετα αν δεν το ομολογούν ανοικτά. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωση του ξενιστή, την οποία θα ακολουθεί ο ακαριαίος θάνατος του παρασίτου.

Αλλά, τότε, γιατί δεν γίνεται μια κίνηση καλής θέλησης από όσους καταναλώνουν εις βάρος αυτών που παράγουν; Γιατί δεν επικρατεί η λογική;

Η απάντηση είναι απλή. Το σώμα των κρατικοδίατων γνωρίζει ότι η αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας, με την αντιστοίχηση αμοιβών και παραγωγικότητας, είναι γι' αυτούς ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ξέρει ότι αν σήμερα υποχωρήσει και αρκεστεί σε λιγότερα, για να δώσει μια ανάσα στον τροφό της, αυτό θα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη.

Αν η οικονομία ορθοποδήσει, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν ποτέ στα παλαιότερα επίπεδα. Η παύση του ανορθολογισμού δεν θα είναι προσωρινή.

Τα προνόμια δόθηκαν σε εποχές αφθονίας πόρων και πλήρους αδιαφάνειας. Δεν θα επιστραφούν ποτέ ξανά, επειδή η ίδια η ορθολογική διαχείριση και η διαφάνεια είναι από δω και πέρα οι μόνες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

Και έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι, για να διατηρήσουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης στο μέλλον, θα πρέπει να αναζητήσουν πραγματική εργασία. Και οι συνταξιούχοι ότι θα περάσουν τα χρόνια που τους απομένουν με στέρηση.

Πρόκειται λοιπόν για μια σκληρή μάχη επιβίωσης, στην οποία δεν χωρά κανενός είδους συνεννόηση. Μια μάχη μέχρις εσχάτων. Όσοι από τους παραγωγικούς ανθρώπους ελπίζουν ότι αυτοί που βρίσκονται απέναντι τους θα διαπραγματευθούν και θα παραχωρήσουν την ίδια τους την ζωή για το καλό της χώρας κάνουν μοιραίο λάθος. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Οι δύο πλευρές, άσχετα αν η μια έχει αντικειμενικά περισσότερο δίκαιο από την άλλη, μοιράζονται την ίδια απελπισία. Και αυτό είναι το ουσιώδες στοιχείο.

Υπό την έννοια αυτή η κοινωνία οδηγείται μοιραία στον αργό θάνατο. Ή σε μια σύγκρουση η οποία αυτήν την στιγμή αποτρέπεται, επειδή κάποιοι, τελείως λανθασμένα, αναλύουν την κατάσταση με ταξικά χαρακτηριστικά και με την εισαγωγή στην εξίσωση της κρίσης του διεθνούς περιβάλλοντος.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε να κάνουμε μόνο με μια εσωτερική μάχη φοροδοτών και φοροκαταναλωτών. Με τους δεύτερους να έχουν το πλεονέκτημα, επειδή στην οργάνωση τους χρησιμοποιούν τις κρατικές δομές και επειδή είναι σε θέση να παράγουν νομιμότητα.

Εάν αυτή η μάχη, που διεξάγεται πέντε χρόνια τώρα σιωπηρά στα χαρακώματα, χωρίς όμως φανερές συγκρούσεις, στο όνομα μιας δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ενότητας , δεν βγεί στην επιφάνεια και δεν ονομαστεί, όπως ακριβώς είναι, η χώρα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Το μόνο που μπορεί να προλάβει την καθολική εξάντληση και τον θάνατο και των δύο πλευρών είναι μια στάση πληρωμών. Η βίαια αποκοπή των παρασίτων από τους πόρους της πλευράς που τους τροφοδοτεί.


http://ermippos.blogspot.de/2015/07/blog-post_15.html

O ταλαντούχος κύριος Τσίπρας

Το «όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα δεν ήταν απάντηση σε ένα ούτως ή άλλως ανυπόστατο ερώτημα, αλλά μια στάση. Μια ψυχολογικώς κατανοητή, αν και χωρίς ουσιαστική ανταπόκριση, εκδήλωση διαμαρτυρίας για τις στερήσεις και τις ταπεινώσεις μιας πενταετίας. Ο κ. Τσίπρας ήταν ο έμπορος ενός ευπώλητου προϊόντος: της ελπίδας. Τi θα επιλέξει ένας ασθενής όταν οι γιατροί ενός μεγάλου νοσοκομείου του εξηγούν ότι για την ασθένειά του επιβάλλεται μια επώδυνη και δαπανηρή αγωγή που δεν εγγυάται θεραπεία, ενώ κάποιος γιατρός τον διαβεβαιώνει ότι θα τοy δώσει φθηνά φάρμακα που θα τον σώσουν χωρίς να μειώσουν την ποιότητα της ζωής του; Τον δεύτερο γιατρό θα επιλέξει, ιδίως όταν είναι γνωστό ότι αρκετοί ασθενείς έχουν καταλήξει στο χειρουργικό τραπέζι του νοσοκομείου κι ότι κάποιοι γιατροί έχουν ξεχάσει το νυστέρι στην κοιλιά του ασθενούς.

Ανάμεσα στα συναισθήματα, η ελπίδα είναι εκείνο που συνδέεται στενότερα με την κρίση και τη γνώση. Αν κουνάς τα χέρια σου και ελπίζεις να πετάξεις, είτε είσαι ηλίθιος είτε στερείσαι στοιχειωδών γνώσεων. Αντιστοίχως, ο ασθενής της παραβολής μου καλό θα ήταν, πριν στηρίξει τις ελπίδες του στον ελπιδοφόρο γιατρό, να είχε αναρωτηθεί: Έχει θεραπεύσει ποτέ κανέναν ασθενή; Και είναι σε θέση να διαγνώσει καν την ασθένεια; Πολλοί Έλληνες πολίτες εμπιστεύθηκαν τον κ. Τσίπρα επειδή ήταν αδύνατο να στηρίξουν τις ελπίδες τους σε εκείνους που αποδεδειγμένα τον απογοήτευσαν. Ο κ. Τσίπρας επεφάνη νέος, χαμογελαστός και άφθαρτος από την εξουσία.

Όμως ο κ. Τσίπρας ήρθε στην εξουσία με μια προϊστορία και μετά από μισό χρόνο διακυβέρνησης είναι πλέον ένας πρωθυπουργός με παρελθόν. Ο κ. Τσίπρας έχει συγκεκριμένη πολιτική παιδεία. Σπούδασε τους τακτικισμούς της ΚΝΕ, των γενικών συνελεύσεων και των κομματικών συνεδρίων· έμαθε από τον τσαμπουκά των καταλήψεων· πήρε διδάγματα από τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι η ελπίδα είναι ευπώλητη, αλλά έχει και ημερομηνία λήξης. Έτσι δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Φρόντισε να κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον άνθρωπο που με την απάθειά του – κάποιοι ίσως να την χαρακτήριζαν αναισθησία – κέρδισε τον χαρακτηρισμό του Βούδα· τον άνθρωπο που έμεινε αδρανής όταν καιγόταν η Αθήνα το 2008 και απαθής όταν ο Κασιδιάρης χειροδικούσε μπροστά του. Ο κ. Τσίπρας φρόντισε με το δημοψήφισμα να δώσει στον λαό μια δικλείδα για να εκτονωθεί η συσσωρευμένη αγανάκτηση. Οικειοποιήθηκε το σύνολο των ψήφων του «όχι», χρησιμοποιώντας αδιάκριτα ως οικοδομικό υλικό για το βάθρο του πρόσκαιρου θριάμβου του ακόμα και τις ψήφους που προέρχονταν από τους ανυπότακτους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη Χρυσή Αυγή. Μόνο ως νικητής και τροπαιούχος δέχτηκε στο τραπέζι της συναίνεσης τους αρχηγούς των κομμάτων με τα οποία επί πέντε μήνες αρνούνταν πεισματικά να συνομιλήσει, για να μοιραστεί μαζί τους την ευθύνη για μια συμφωνία που άνθρωποι της παράταξής του χαρακτηρίζουν ως συνθηκολόγηση. Επέτρεψε στους βουλευτές της συμπολίτευσης να ψηφίσουν κατά συνείδηση για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων, ώστε να συνεχίσει να κυβερνά ακόμα και χωρίς την εμπιστοσύνη υπουργών και βουλευτών του. Ο κ. Τσίπρας γνώριζε το αργότερο από τον Φεβρουάριο, πιθανότατα και νωρίτερα, τι είναι εφικτό. Το πρόβλημά του ήταν πώς να το εξηγήσει στους δικούς του. Για να καταφέρει να τους ζητήσει να επιλέξουν μια κακή συμφωνία αντί για την καταστροφή, ήταν αναγκαίο να τους δώσει πρώτα μια γεύση από την καταστροφή.

Στο οπλοστάσιο του κ. Τσίπρα δεν ανήκουν η συνέπεια και η ειλικρίνεια. Ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, συμμάχησε με ό,τι πιο σκοταδιστικό και αντιδραστικό ανέδειξε η ελληνική πολιτική μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας· σέβεται τη λαϊκή έκφραση, αλλά γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος · είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας, αλλά αντί για τον πολιτικό διάλογο με τον αντίπαλο, προτιμά τον μονόλογο στις λαοθάλασσες· μιλά για αξιοπρέπεια, αλλά χρησιμοποιεί τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους ως ανθρώπινη ασπίδα για να προκαλέσει άλλων Ευρωπαίων την αγανάκτηση κι άλλων τον οίκτο· δαικηρύσσει ότι δεν θα δεχτεί εξωτερικές παρεμβάσεις, αλλά είναι ο μόνος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που την κατάλληλη στιγμή «άδειασε» έναν υπουργό κοινοβουλευτικής κυβέρνησης επειδή ασκήθηκε πίεση από το εξωτερικό.

Στο μυθιστόρημα «Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ» η Patricia Highsmith περιγράφει πώς ένας γοητευτικός νεαρός δολοφονεί τον γόνο πλούσιας οικογένειας, υιοθετώντας στη συνέχεια την ταυτότητά του. Η αφοπλιστική του γοητεία, που ενσάρκωσαν στον κινηματογράφο οι Αλέν Ντελόν και Ματ Ντέιμον, και η στρατηγική του τού εξασφαλίζουν την ατιμωρησία. Ο ταλαντούχος κ. Τσίπρας διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, αλλά υιοθέτησε τον λαϊκισμό του· συνέτριψε τους βασικούς φορείς του παλαιοκομματικού συστήματος, αλλά υιοθέτησε τις πρακτικές τους στην εδραίωση ενός πελατειακού κράτους και τον κομματικό έλεγχο των κρατικών ΜΜΕ· θανάτωσε το αρχηγικό σύστημα, για να το αντικαταστήσει με τη δική του αρχηγική, σχεδόν μεσιανική παρουσία. Όποιος έλπιζε ότι τον Ιανουάριο έκλεισε, επιτέλους, ο κύκλος της μεταπολίτευσης, θα πρέπει να διαπιστώσει: «άνθρακες ο θησαυρός».
Στο Σινέ-Ελλάς είδαμε «Το μεγάλο φαγοπότι» του Ανδρέα Παπανδρέου και του θιάσου του· ακολούθησε La grande illusion που σκηνοθέτησαν οι κκ. Καραμανλής και Σημίτης· απολαύσαμε τους Dumb and Dumber με τους κκ. Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά σε πρωταγωνιστικούς ρόλους· σήμερα παίζεται The talented Mr. Ripley. Δεν ξέρουμε ακόμα το αν τελικά θα κατέβει την τελευταία στιγμή από τα προσεχώς ο «Τιτανικός» και θα αντικατασταθεί από κάποια εγχώρια παραγωγή – «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Η κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» – ή από το «Έγκλημα και τιμωρία» σε κάποια από τις πολυάριθμες εκδοχές του.

Πολλοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τον κ. Τσίπρα και ελπίζουν ότι θα αναδειχθεί σε πολιτικό ηγέτη. Όπως είπα, οι ελπίδες πρέπει να συνδέονται και με κρίση. Η μέχρι σήμερα συμπεριφορά του ανθρώπου, που στις 3 Ιουλίου ισχυριζόταν ότι ένα «όχι» στο δημοψήφισμα θα εξασφάλιζε μια καλή συμφωνία μέσα σε 48 ώρες, είναι αυτή του καπάτσου πολιτικάντη, του κλασικού λαοπλάνου της ελληνικής μεταπολεμικής πολιτικής. Οι κουτοπονηριές του είχαν ως αποτέλεσμα να αυτοπαγιδευθεί και άθελά του παρολίγο να εξυπηρετήσει τα όντως επικίνδυνα σχέδια του κ. Σόιμπλε. «Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι· η άσκηση της εξουσίας δείχνει το ποιόν ενός ανθρώπου. Πάσχοντας από την επαγγελματική ασθένεια των ιστορικών – δηλαδή τη μανία τους να κρίνουν το παρόν από το παρελθόν – δεν μπορώ να πιστέψω ότι κ. Τσίπρας μπορεί να φέρει σε πέρας ένα απαιτητικό οικονομικό πρόγραμμα και ένα δύσκολο έργο μεταρρυθμίσεων. Ο κ. Τσίπρας με τη βοήθεια του ανεκδιήγητου κ. Βαρουφάκη άνοιξε τις πύλες της κόλασης για να δείξει στο κόμμα του τι περιμένει την Ελλάδα αν επιμείνει στο ανεδαφικό του πρόγραμμα. Ως μαθητευόμενος μάγος δεν ήξερε πώς να τις κλείσει. Θα χρειασθεί τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, για να περάσει τα επιβεβλημένα μέτρα. Αυτή η στήριξη θα πρέπει να του δοθεί, αλλά μόνο με όρους που θα εξασφαλίζουν ότι δεν θα συνεχισθεί η άσκηση της διακυβέρνησης με την ίδια επιπολαιότητα, ασυνέπεια και ανειλικρίνεια –  ανειλικρίνεια που δημόσια πλέον ομολογείται και στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας αν μείνει πρωθυπουργός, θα πρέπει να είναι πρωθυπουργός με όρους. Όρους που θα αφορούν τη σύνθεση της κυβέρνησης, ιδίως στα παραγωγικά υπουργεία, θεσμικές μεταρρυθμίσεις και τον εκλογικό νόμο. Όρους που θα θέσουν οι δυνάμεις που προωθούν μια ευρωπαϊκή, προοδευτική προοπτική. Είναι βέβαιο ότι αυτές οι δυνάμεις ξεπερνούν τα σύνορα των κοινοβουλευτικών ομάδων της σημερινής Βουλής.

Άγγελος Χανιώτης

Ο Άγγελος Χανιώτης είναι Καθηγητής Ιστορίας, Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών, Πρίνστον

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon.gr

Τελευταία ευκαιρία

Παπαδόπουλος Νότης

Δε βάζουμε μυαλό. Σε μια κλωστή κρεμόταν τα τελευταία 24ωρα η καταστροφή  της χώρας και μόλις ο κ.Τσίπρας έκλεισε μετά από ολονύκτιο θρίλερ μια (κακή αλλά σωτήρια )συμφωνία που αποκλείει  την δραχμή, την εθνική απομόνωση και τη μαύρη φτώχεια, άρχισαν πάλι τα όργανα.
Οι φαρμακοποιοί, ένας από τους πιο ευνοημένους κλάδους της μεταπολίτευσης – γι αυτό εξάλλου τα φαρμακεία είναι πιο πολλά από τα περίπτερα - εξήγγειλαν κινητοποιήσεις γιατί οι νέες ρυθμίσεις – λέει - τους θίγουν.

Από κοντά κι ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ - ένας πρώην συνδικαλιστής που διορίστηκε από τον κ. Λαφαζάνη χωρίς να έχει, φυσικά, τα τυπικά προσόντα για να διευθύνει  την μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας, με 6 δισ. ευρώ τζίρο το χρόνο και πάνω από 20.000 εργαζομένους- εξέφρασε την αντίθεσή του μαζί με την διαβόητη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (των προνομίων και των ταξιδίων) στην ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ που προβλέπεται από τη συμφωνία Τσιπρα - ΕΕ.

Στο ίδιο πνεύμα και η ΑΔΕΔΥ που εξήγγειλε κινητοποιήσεις για το νέο μνημόνιο αλλά και κάποιοι βουλευτές της ΝΔ που απείλησαν ότι θα καταψηφίσουν τα μέτρα επειδή προβλέπουν αύξηση του ΦΠΑ στα μεγάλα νησιά !

Έλεος. Είναι φανερό ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα- ακόμη κι αν πέρασαν 5 χρόνια σκληρής λιτότητας,  ακόμη κι αν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, ακόμη κι αν μόλις υπογράψαμε - χαριστικά - το τρίτο μνημόνιο  μετά από ανοιχτή στήριξη της Γαλλίας και της Ιταλίας κόντρα στην Γερμανία.

Όμως, κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, ότι ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε στο κλαμπ  των πλουσίων του πλανήτη, πρέπει να αλλάξουμε. Γιατι μπορεί οι νεοφιλελεύθερες απόψεις του Βορρά της Ευρώπης να είναι αυτά τα χρόνια κυρίαρχες στο κλαμπ ωστόσο τα τελευταία χρόνια μας έδωσε 240 δισεκατομμύρια για να στηρίξει τη χώρα , και μόλις αποφάσισε να μας δανείσει άλλα 85 δισ. ευρώ για να ζήσουμε.

Δεν είναι δυνατόν την ώρα που οι άλλες χώρες τηρούν τις υποχρεώσεις τους και μας χρηματοδοτούν από τα έσοδα των φορολογούμενών τους εμείς  να υπεραμυνόμαστε των ευνοϊκών ρυθμίσεων ενός διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος.  Και να ισχυριζόμαστε -ψευδώς- ότι τα δεκάδες δισεκατομμύρια που έδωσε η Ευρώπη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν για να σώσει τις τράπεζές της; 

Να αρνούμαστε δηλαδή να αλλάξουμε ένα αντιδημοκρατικό πελατειακό σύστημα που πλήρωνε  για δεκαετίες συντάξεις και επιδόματα μαϊμούδες σε 60.000 έλληνες πολίτες, που δεν ζητούσε ούτε ένα ευρώ φόρο από τα εκατομμύρια των αγροτών μας, που χάιδευε (και συνεχίζει να προστατεύει) τις συντεχνίες με αντάλλαγμα ψήφους και διατηρεί σχέσεις διαπλοκής με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα του τόπου.

Γι αυτό και οι Ευρωπαίοι διαμαρτύρονται που  μετά από  πέντε χρόνια μνημονίων κανένα επάγγελμα δεν έχει απελευθερωθεί, κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν έχει απομακρυνθεί από τη βολή του, και όλα παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα στον αχόρταγο «γαργαντούα» του δημοσίου που είναι ο κύριος υπεύθυνος των ελλειμμάτων, και της χρεοκοπίας της χώρας.

Γι αυτό και φτάσαμε στο σημείο να απαιτούν οι ξένοι - κι όχι εμείς - με νομοθετικές ρυθμίσεις μάλιστα την επιτάχυνση του έργου της Δικαιοσύνης , την διεύρυνση της φορολογικής βάσης, την δραστική μείωση των πρόωρων συντάξεων και  την οικονομική εκμετάλλευση της περιουσίας του δημοσίου που παραμένει εγκαταλειμμένη και αδρανής και καθημερινά απαξιώνεται από την αδιαφορία του κράτους.

Το τρίτο μνημόνιο είναι ένας ακόμη Γολγοθάς .Τον οποίο θα δυσκολευτεί πολύ να  ανέβει ο εξουθενωμένος από την πενταετή λιτότητα ελληνικός λαός. Που έχει και αυτός τις ευθύνες του διότι προτιμάει τόσα χρόνια να ψηφίσει όσους του λένε παραμύθια, του υπόσχονται εύκολες νίκες  και ανέφικτες παροχές χωρίς προσπάθεια.

Είναι ,όμως, η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα . Είναι φανερό ότι ο κ.Τσίπρας είναι σχεδόν αδύνατον να κάνει τέτοιου είδους βαθιές μεταρρυθμίσεις μόνος- πόσω μάλλον όταν 30 βουλευτές του κόμματός του ονειρεύονται τη Σοβιετική Ένωση. 

Όμως είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας που μόλις πήρε 62% σε ένα  δημοψήφισμα  . Και κράτησε στάση ευθύνης επιλέγοντας να συγκρουσθεί με τους -δήθεν αγνούς Αριστερούς- Λαφαζάνηδες και τους Βαρουφάκηδες που του πρότειναν να κοροϊδέψει τον ελληνικό λαό και να πάει τη χώρα στη δραχμή ενώ είχε δεσμευθεί για νέα διαπραγμάτευση με την Ευρώπη.

Γι αυτό - αν υπάρχει λίγο μυαλό- ο κ. Τσίπρας πρέπει να στηριχθεί  από τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου  ,να καθαρίσει τα του οίκου του , να σταθεροποιήσει τη χώρα και να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα είναι πάνω από τα κόμματα.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Πού ηττήθηκε ο Σόιμπλε - Του Τάσου Τέλλογλου

Αναρτήθηκε την 13 Ιουλίου 2015, 18:30
Αρθρο του/της: Τάσος Τέλλογλου

Σε τρεις παραγράφους ο Βόλφγκανγκ Σόμπλε περιέλαβε το σύνολο των απαιτήσεων του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών για ένα τρίτο ελληνικό πρόγραμμα. Παρά το γεγονός ότι το εγγραφο δεν παρουσιάσθηκε μέσα στη συνεδρίαση, τα συμπεράσματά του περιελήφθησαν στο σημείωμα των υπουργών Οικονομικών προς τους ηγέτες της Ευρωζώνης. Και μόνο αυτή η διαδικασία έχει κάτι το εξαιρετικά προβληματικό. Όμως από την άλλη πλευρά, η Ευρωζώνη είναι ένα κατασκεύασμα sui generis. Τα δάνεια και ο ΕΜΣ αποτελούν το αποτέλεσμα διακρατικών σχέσεων και όχι ενωσιακό εργαλείο που διέπεται από τις συνθήκες. Φτιάχθηκαν στο περιθώριο των συνθηκών.

Δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Τα δάνεια αφορούν αποφάσεις, τις τελευταίες που απέμειναν, στα κοινοβούλια για τα χρήματα των φορολογουμένων τους. Ο Σόιμπλε, λοιπόν, ζητάει με το εγγραφό του να ανακατασκευάσει το ελληνικό κράτος:

-Ζητά να αποπολιτικοποιηθεί η δημόσια διοίκηση και να αναλάβει στην ουσία η ΕΕ την διεύθυνση του κρατικού μηχανισμού σε ό,τι αφορά την υλοποίηση των όσων συμφωνηθούν.

- Θέλει να βάλει ενέχυρο ένα τμήμα κρατικών περιουσιακών στοιχείων ενόψει δανείων που θα ωριμάσουν ακόμα πιο βαθιά.

- Επιδιώκει να δώσει στην Ελλάδα ένα διάλειμμα από το ευρώ, έναντι κουρέματος κρατώντας την όμως μέσα στην ευρωζώνη, για να διασφαλίζει και την αποπληρωμή του χρέους. Η πρόταση αυτή δείχνει πώς η επιστροφή του χρέους (80 δισ. ευρώ συν οι λογαριασμοί Ευρωσυστήματος) αποτελεί πιά κεντρικό εσωτερικό πολιτικό ζήτημα στη Γερμανία. Για αυτό και ο σχεδιασμός του Βερολίνου είναι, αν καταλήξουμε να τυπώσουμε δικό μας νόμισμα, να έχει σταθερή ισοτιμία και να είναι συνδεδεμένη με το ευρώ.

Γιατί όμως να βγούμε από την ευρωζώνη διατηρώντας ένα νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία; Θα ήταν καλύτερο να προχωρήσουμε στο εθνικό μας νόμισμα έτσι ώστε να μην φορτωθούμε άλλα 80 δισ. χρέους; Το χρέος μας θα είναι σε ευρώ, ενώ η χώρα θα εχει ως νόμισμά της τη δραχμή. Ο Σόιμπλε θα εξασφαλίζει την αποπληρωμή του χρέους με ένα νόμισμα προσδεδεμένο στο ευρώ, ενώ η χώρα θα απέχει από την ΕΚΤ και το Eurogoup. Προφανώς ο στόχος της «έξωσης» (διάλειμμα) είναι πολιτικός. Όμως ο Σόιμπλε μπορεί να κέρδισε, περιλαμβάνοντας το ενδεχόμενο για πρώτη φορά σε κείμενο του Eurogroup, έχασε όμως πολιτικά στην Ευρώπη. Αυτό είναι το ελληνικό κέρδος. 

Μπορούμε βέβαια να το συζητήσουμε μόνο μεταξύ μας. Δεν το επιτρέπει η διαπραγματευτική θέση της χώρας μας μετά από πέντε μήνες αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης.

Protagon.gr

Μπουκόφσκι: Η ζωή είναι περίεργη

[Πηγή: www.doctv.gr]

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ καθώς τη ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σού είναι αρκετή. 

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΙΣ πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει… Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ μα και τα σχέδιά σου. 

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δεν ρίσκαραν. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ ΑΛΑΤΙ για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς, όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ το πτυχίο γαλλικών, τη θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί, ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΕΙΣ, μα πρέπει και να πληγώσεις. Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙ και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙΣ με τους γονείς σου και να επιμείνεις στη θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες. Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, τη θέση parking, ή έστω τη σειρά στο ταμείο. Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα. Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις. Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση. Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και τη λάθος κίνηση στο σκάκι. Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη. Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο. Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ λεωφορείο για τη θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ. Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το «εκεί» που τόσο σου έχει λείψει. Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου. 

ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις. 

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις. 

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι (16 Αυγούστου 1920-9 Μαρτίου 1994) ήταν Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας. Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόφσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής για τη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο για ανθρώπους με προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρορή. Οι Ζαν Ζενέ και Ζαν-Πολ Σαρτρ τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν «μεγαλύτερο ποιητή» της Αμερικής. Έγραψε περισσότερα από 50 βιβλία. Ανάμεσα στα πιο γνωστά που κυκλοφορούν και στα ελληνικά είναι τα Σημειώσεις ενός Πορνόγερου Ι και ΙΙ, Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας, Η Λάμψη της Αστραπής Πίσω Από το Βουνό και Γυναίκες. Πηγή: DUBIUM [Πηγή: www.doctv.gr]

 

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ καθώς τη ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σού είναι αρκετή. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΙΣ πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει… Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ μα και τα σχέδιά σου. Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δεν ρίσκαραν. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ ΑΛΑΤΙ για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς, όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ το πτυχίο γαλλικών, τη θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί, ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΓΩΘΕΙΣ, μα πρέπει και να πληγώσεις. Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙ και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙΣ με τους γονείς σου και να επιμείνεις στη θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες. Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, τη θέση parking, ή έστω τη σειρά στο ταμείο. Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα. Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις. Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση. Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙΣ το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και τη λάθος κίνηση στο σκάκι. Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη. Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο. Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στη γραμμή του τερματισμού. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ λεωφορείο για τη θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ. Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το «εκεί» που τόσο σου έχει λείψει. Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου. ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα έχεις όλα. Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις. Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι (16 Αυγούστου 1920-9 Μαρτίου 1994) ήταν Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας. Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόφσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής για τη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από το κοινό κι έγινε σύμβολο για ανθρώπους με προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρορή. Οι Ζαν Ζενέ και Ζαν-Πολ Σαρτρ τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν «μεγαλύτερο ποιητή» της Αμερικής. Έγραψε περισσότερα από 50 βιβλία. Ανάμεσα στα πιο γνωστά που κυκλοφορούν και στα ελληνικά είναι τα Σημειώσεις ενός Πορνόγερου Ι και ΙΙ, Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας, Η Λάμψη της Αστραπής Πίσω Από το Βουνό και Γυναίκες. Πηγή: DUBIUM [Πηγή: www.doctv.gr]

Μπουκόφσκι: Η ζωή είναι περίεργη «Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου» DOC TV 14.07.2015 [Πηγή: www.doctv.gr]

Δήλωση ΒΟΜΒΑ Βαρουφάκη: «Ο Τσίπρας είναι καταδικασμένος και το ξέρει...»

Δήλωση ΒΟΜΒΑ Βαρουφάκη: «Ο Τσίπρας είναι καταδικασμένος και το ξέρει...»

Αυτή είναι η πολιτική της ταπείνωσης" σχολίασε σήμερα  o πρώην ΥΠΟΙΚ Γιάνης Βαρουφάκης στην εκπομπή Late Night Live του ραδιοφωνικού σταθμού ABC της Αυστραλίας. Ο Βαρουφάκης απορρίπτει τη συμφωνία, αναφέρει η ιστοσελίδα του ραδιοφωνικού σταθμού, συγκρίνοντάς την με το πραξικόπημα του 1967.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε μάλιστα πως θα εκπλαγεί εάν ο κ. Τσίπρας θελήσει να παραμείνει Πρωθυπουργός.

"Η τρόικα είχε φροντίσει να τον κάνουν (σ.σ. τον Αλέξη Τσίπρα) να καταπιεί κάθε λέξη που εκστόμιζε ασκώντας κριτική στην τρόικα κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων. Όχι μόνο τους έξι μήνες που είμαστε στην κυβέρνηση, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια .Αυτό δεν έχει να κάνει με την οικονομία.  Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το να μπει η Ελλάδα στο δρόμο προς την ανάκαμψη. Πρόκειται για μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών που στοιχειώνει και πάλι την Ευρώπη, και ο πρωθυπουργός το γνωρίζει. Γνωρίζει ότι είναι καταδικασμένος, αν το κάνει και είναι καταδικασμένος, αν δεν το κάνει" τόνισε ο πρώην υπουργός Οικονομικών.

Πραξικόπημα

"Στο πραξικόπημα η επιλογή του όπλου που χρησιμοποιήθηκε για να ρίξει τη δημοκρατία ήταν τα τανκς. Λοιπόν, αυτή τη φορά ήταν οι τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιήθηκαν από ξένες δυνάμεις για να καταλάβουν την κυβέρνηση. Η διαφορά είναι αυτή τη φορά καταλαμβάνουν όλη τη δημόσια περιουσία" επεσήμανε ο πρώην ΥΠΟΙΚ.

Επιπλέον, υποστήριξε πως ο Τσίπρας μπορεί να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, αντί να φέρει τη συμφωνία στη Βουλή των Ελλήνων.

Για την παραίτησή του

Ο Γιάνης Βαρουφάκης περιέγραψε στη ραδιοφωνική του συνέντευξη,  την ημέρα που παραιτήθηκε.

"Μπήκα στο γραφείο του πρωθυπουργού συνεπαρμένος. Tαξίδευα σε έναν όμορφο σύννεφο ωθούμενο από αέρα ενθουσιασμού του λαού για τη νίκη της ελληνικής δημοκρατίας στο δημοψήφισμα. Τη στιγμή που μπήκα στο πρωθυπουργικό γραφείο, ένιωσα αμέσως μια αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ήμουν αντιμέτωπος με αέρα ήττας, που ήταν σε πλήρη αντίθεση με ό, τι συνέβαινε έξω".

Σε αυτό το σημείο έπρεπε να το πω στον πρωθυπουργό:" Αν θες να χρησιμοποιήσεις το βόμβο της δημοκρατίας έξω από τις πύλες του κτιρίου αυτού, μπορείς να υπολογίζεις σε μένα".

Από το ευρώ στην δραχμή

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών περιγράφει επίσης τις μυστικές προετοιμασίες της ελληνικής κυβέρνησης για να εκτυπώσει δραχμές σε περίπτωση που η χώρα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το ευρώ, σημειώνει η ιστοσελίδα του abc.

"Ως υπεύθυνη κυβέρνηση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι υπήρχε μια πολύ σημαντική συμμαχία εντός της ευρωομάδας της οποίας σκοπός ήταν να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, θα έπρεπε να εκπονήσουμε έκτακτα σχέδια", είπε. "Έπρεπε να έχουμε μια μυστική μικρή ομάδα ανθρώπων που θα εκπονούσε το σχέδιο σε περίπτωση που ήμασταν αναγκασμένοι να βγούμε από την ευρωζώνη.

Φυσικά, υπάρχει ένα αίνιγμα εδώ. Όταν το σχέδιο αυτό θα άρχιζε να εφαρμόζεται τη στιγμή που για αυτό θα δούλευαν αντί για πέντε, 500 άτομα, θα γινόταν ευρέως γνωστό. Τη στιγμή που γίνεται γνωστό, η δύναμη της προφητείας δημιουργεί της δικής της δυναμική... Ποτέ δεν κάναμε αυτή τη μετάβαση από τα πέντε στα 500 άτομα. Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είχαμε μια εντολή για να το κάνουμε. Ποτέ δεν σχεδιάζαμε να το κάνουμε. Είχαμε το σχεδιασμό επί χάρτου, αλλά δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ" επισήμανε ο κ. Βαρουφάκης.

Όπως ξεκαθάρισε θα παραμείνει απλό μέλος του κόμματος στο ελληνικό κοινοβούλιο, όπου έχει "πολύ περισσότερο χώρο για ελιγμούς και για να πει την αλήθεια". Προειδοποίησε, ωστόσο, ότι η λιτότητα θα ενθαρρύνει περαιτέρω την ακροδεξιά στη χώρα.

"Στο Κοινοβούλιο θα πρέπει να καθίσω κοιτάζοντας στα δεξιά της αίθουσας, όπου κάθονται 10 ναζί, που εκπροσωπούν την Χρυσή Αυγή. Εάν το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει καλλιεργήσει τόσες ελπίδες στην Ελλάδα ... αν προδώσουμε αυτές τις ελπίδες και αν σκύψουμε το κεφάλι μας σε αυτή τη νέα μορφή της μεταμοντέρνας κατοχής, τότε δεν μπορώ να δω κανέναν άλλο αποτέλεσμα από την περαιτέρω ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Αυτοί θα κληρονομήσουν με τραγικό τρόπο το μανδύα του κινήματος κατά της λιτότητας".


Πηγή: madata.gr

Αναρτήθηκε στις 10:01 μ.μ.  

Υπερφίαλος, ανόητος, επιπόλαιος, επικίνδυνος, ο Βαρουφάκης 
 Ο έξυπνος παραδέχεται - ο πονηρός δικαιολογείται- ο Βλάκας επιμένει

Nαι, θα έφευγα.

Nαι, θα έφευγα.
Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.

Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.  Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.
Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα – αν τον βγάλει – και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.

Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ’ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.

Το τίμημα που πληρώνουμε γι’αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.

espresso croquant