Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015
σιωπή....
'' Η σιωπή παραμένει αναπόφευκτα
μια μορφή του λόγου.''
*******************************************
μια μορφή του λόγου.''
*******************************************
Σ.Σόνταγκ
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015
Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο
«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις». «Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...
Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή. Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του. Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο. Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...
Φαιδρές μεγαλοστομίες από γενιά σε γενιά. Και οι γονείς καμάρωναν δήθεν «επαναστάτες». Μπουληδοεπαναστάτες. Και Πανεπιστήμια στην Αγγλία, με φαγητά σε τάπερ από Ελλάδα και στο καπάκι κι ένα μάστερ. Εξευτελίσαμε την έννοια του μάστερ. Μάστερ στην άγνοια. Άγνοια με δίπλωμα. Και επιστροφή για δουλειά στην οικογένεια ή σε οικογενειακό φίλο. Σε γνωστό πάντως. Πάντα ο γονιός να καθαρίζει απαριθμώντας τα προσόντα του τέκνου. Και μετά πάλι ο γονιός να καθορίζει το ντιλ της αμοιβής. «Είναι με τα καλά του που θα σε πληρώνει μόνο με τόσα λίγα. Εσύ έχεις και μάστερ!». Σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκονται τα παιδιά debαte; Σε ελάχιστα ιδιωτικά, για να είμαι δίκαιη. Σε ποιο ελληνικό σχολείο μαθαίνεις τον τρόπο που πρέπει να σταθείς απέναντι σε ακροατήριο για να παρουσιάσεις εργασία;
Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο. Ένα «Πάμε μωρέ και βλέπουμε!». Αυτό ήταν το ρεζουμέ της συνέντευξης που μαρκάριζε τον αέρα. Πού πας με προσόν το «Τόλμη και Γοητεία» φιλαράκο; Χάθηκαν οι γόηδες στον πλανήτη Αμερική; Πού πας απροετοίμαστος; Πώς θα πουλήσεις στον ναό της αγοράς; Με χάχανα και χαμόγελο και Ε Α α Ε; Αφού δεν ξέρεις το προϊόν σου; Ποιο είναι το προϊόν σου; «Το ανθρώπινο δυναμικό». Κλασική περίπτωση. Όλη η έγνοια μας οι «Προσλήψεις». Το θέμα είναι να τακτοποιήσουμε κόσμο! Γενικώς και αορίστως. Σε τι αντικείμενο; Κάτι θα βρούμε μωρέ! Με ποια κατεύθυνση; Προς τα κάπου. Με ποιο και πόσο κράτος; Αυτό που ΘΑ φτιάξουμε ΙΣΩΣ. Αυτό το άτιμο «μωρέ» που μας καταδιώκει.
Και από την άλλη, η Γιάννα. Υπέρμετρα φιλόδοξη. Ασίγαστη. Ξεμακιγιάρισέ την, δες την με τη συμπάθεια που της αξίζει. Της κατατρεγμένης από φιλοδοξία. Της μεθοδικής καταφερτζούς. Που όσο μακριά να φτάσει... τι να το κάνεις; Αν απέναντί σου δεν λογαριάζεις μάτια Ελλήνων να μουρμουράνε «Κοίτα πού έφτασε η Γιάννα!». Σήκωσε ολόκληρη θεατρική παράσταση. Γράπωσε το κουτσό το άλογο, το έζωσε χαλινάρι «Εδώ βρε! Εδώ! Κοίτα να μη τα θαλασσώσεις. Κοίτα τι ευκαιρία σου δίνω! Κοίτα βρε!». Αγαπημένη φυσιογνωμία Γιάννα. Στα θαλάσσωσε. Δεν ήταν γι' αυτόν. Αλλά δεν σε φοβάμαι, ρε Γιάννα. Κάπως θα του τα μπαλώσεις. Μικρή, παράξενη πατρίδα. Λίγο να γελάς, λίγο να κλαις. Ελληνική μου ψυχοσύνθεση. Τόσο ευανάγνωστη.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr
Αποψη: Το γέλιο των επενδυτών και ο κ. Τσίπρας
Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά,
αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και
περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.
Ήταν κι εκείνο το γέλιο των παριστάμενων πολιτικών, επενδυτών και
διαμορφωτών της κοινής γνώμης... Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν τραγικός στην
συνομιλία του με τον Μπιλ Κλίντον κατά την διάρκεια του 10oυ ετήσιου
συνέδριό του Clinton Global Initiative που έγινε την Κυριακή
(27.9.2015).
Αμήχανος, αδυνατούσε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις του πρώην προέδρου των ΗΠΑ· ερωτήσεις, μάλιστα, που ήταν χαλαρές πάσες για να σκοράρει ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Αν δειπνήσω με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και θα ήθελαν να επενδύσουν εκεί, που θέλετε να τους ζητήσω να επενδύσουν; Έχετε κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων;», ρώτησε ο Κλίντον και ο Έλληνας πρωθυπουργός μουρμούρισε κάποια μπερδεμένα για τους παριστάμενους επενδυτές (κάποιοι υπολογίζουν ότι η συνολική περιουσία όσων άκουσαν και γέλασαν με τον κ. Τσίπρα στο ξενοδοχείο Σέρατον της Νέας Υόρκης ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ). Τι θα μπορούσε να τους πει; Για τις πρωτοβουλίες του κ. Σκουρλέτη στις Σκουριές ή για τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε -μα κάθε...- επένδυση στην Ελλάδα;
Δεν ήταν τα αγγλικά η βασική αναπηρία του κ. Τσίπρα. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. Κι αυτός απάντησε τσάτρα-πάτρα, όπως μίλησε στην Λάρισα· λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρια και κορίτσια που αποτελούν τον μεγαλύτερο πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας. Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα και ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο είναι αναγκασμένη να βαδίσει η χώρα. Αυτό φάνηκε και στην επτάμηνη καταστροφική διαπραγμάτευση αλλά και στις πολλές και συνεχιζόμενες δηλώσεις υπουργών για αναπαλαίωση των πάντων.
Παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου γράφαμε ότι «αύριο οι Ελληνες, κατά πάσα πιθανότητα, θα εκλέξουν τον πρώτο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης που δεν έζησε ποτέ στο εξωτερικό. Το ευτύχημα είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, όπως απέδειξε με τα αγγλικά του, μαθαίνει γρήγορα. Ας ελπίσουμε ότι θα καλύψει εξίσου ταχύρρυθμα τα κενά της Ιστορίας, που πιθανώς έχει, λόγω καταλήψεων στη νιότη του. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι ενώ “πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. // A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. // Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. // Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω”. Κ. Π. Καβάφης, “Τα τείχη”» («Ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών;», Καθημερινή 24.1.2015)
Χθες η Ελλάδα κλείστηκε λίγο περισσότερο απ' έξω. Το γέλιο των παριστάμενων στην εμφανή αμηχανία του κ. Τσίπρα να απαντήσει, μπορεί να ήταν κοροϊδευτικό, μπορεί κι από συμπόνια. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ουδείς θα σκεφτεί μετά από αυτό να επενδύσει στην χώρα.
Αμήχανος, αδυνατούσε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις του πρώην προέδρου των ΗΠΑ· ερωτήσεις, μάλιστα, που ήταν χαλαρές πάσες για να σκοράρει ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Αν δειπνήσω με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και θα ήθελαν να επενδύσουν εκεί, που θέλετε να τους ζητήσω να επενδύσουν; Έχετε κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων;», ρώτησε ο Κλίντον και ο Έλληνας πρωθυπουργός μουρμούρισε κάποια μπερδεμένα για τους παριστάμενους επενδυτές (κάποιοι υπολογίζουν ότι η συνολική περιουσία όσων άκουσαν και γέλασαν με τον κ. Τσίπρα στο ξενοδοχείο Σέρατον της Νέας Υόρκης ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ). Τι θα μπορούσε να τους πει; Για τις πρωτοβουλίες του κ. Σκουρλέτη στις Σκουριές ή για τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε -μα κάθε...- επένδυση στην Ελλάδα;
Δεν ήταν τα αγγλικά η βασική αναπηρία του κ. Τσίπρα. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. Κι αυτός απάντησε τσάτρα-πάτρα, όπως μίλησε στην Λάρισα· λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρια και κορίτσια που αποτελούν τον μεγαλύτερο πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας. Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα και ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο είναι αναγκασμένη να βαδίσει η χώρα. Αυτό φάνηκε και στην επτάμηνη καταστροφική διαπραγμάτευση αλλά και στις πολλές και συνεχιζόμενες δηλώσεις υπουργών για αναπαλαίωση των πάντων.
Παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου γράφαμε ότι «αύριο οι Ελληνες, κατά πάσα πιθανότητα, θα εκλέξουν τον πρώτο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης που δεν έζησε ποτέ στο εξωτερικό. Το ευτύχημα είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, όπως απέδειξε με τα αγγλικά του, μαθαίνει γρήγορα. Ας ελπίσουμε ότι θα καλύψει εξίσου ταχύρρυθμα τα κενά της Ιστορίας, που πιθανώς έχει, λόγω καταλήψεων στη νιότη του. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι ενώ “πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. // A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. // Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. // Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω”. Κ. Π. Καβάφης, “Τα τείχη”» («Ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών;», Καθημερινή 24.1.2015)
Χθες η Ελλάδα κλείστηκε λίγο περισσότερο απ' έξω. Το γέλιο των παριστάμενων στην εμφανή αμηχανία του κ. Τσίπρα να απαντήσει, μπορεί να ήταν κοροϊδευτικό, μπορεί κι από συμπόνια. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ουδείς θα σκεφτεί μετά από αυτό να επενδύσει στην χώρα.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015
Η νέα ελληνική κοινωνία
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Αραγε πόσοι επικροτούν την παραίτηση
του Δημήτρη Καμμένου από την κυβέρνηση για τους λόγους για τους οποίους
κατηγορήθηκε; Είναι ένα ερώτημα που στις μέρες μας απασχολεί έντονα,
καθώς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι προσφέρουν τη
δική τους ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας.
Μιλούν για μια «νέα» ελληνική κοινωνία, με ομόκεντρους κύκλους, με αντιθετικές ομάδες, με βαθιές μετατοπίσεις και απρόβλεπτους τριγμούς. Εν ολίγοις, η ανατομία της «νέας» ελληνικής κοινωνίας έχει ως αφετηρία ένα κοινό, μελανό σημείο. Τη διαπίστωση ότι οι αρχές της δημοκρατίας, όπως έως πριν από λίγα χρόνια τις αποδεχόμασταν ως κοινές αξίες, έχουν κλονιστεί. Σήμερα, ολοένα και πιο συχνά διαπιστώνουμε την ευκολία με την οποία ιδέες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις που πλήττουν εμμέσως ή άμεσα την αυτοδιάθεση του ατόμου και την κοινώς αποδεκτή συνθήκη της κοινωνικής συμβίωσης βρίσκουν έδαφος στην κοινωνία και αποδέκτες ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες. Χωρίς έκπληξη πλέον, αλλά πάντα με τεράστια απορία και ανησυχία, παρατηρούμε την αυξανόμενη απήχηση απόψεων που δεν συγκροτούν καν ιδεολογία, αλλά απηχούν απλώς νεφελώδεις και αυθαίρετες ερμηνείες όπως και σπασμωδικούς και κυνικά απλουστευτικούς αφορισμούς για ζητήματα λειτουργίας των θεσμών ή προστασίας του ατόμου.
Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο κοινωνικό τοπίο, η περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου προκαλεί μόνο εκείνους οι οποίοι βρίσκονται έξω από τα όρια αυτής της νεφελώδους συνθήκης. Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει στην κοινωνία την απήχηση και την αποδοχή απόψεων για τις οποίες κατηγορήθηκε ο ολίγων ωρών υφυπουργός, θα βρισκόταν πιθανώς σε αμηχανία με τα αποτελέσματα μίας έστω και πρόχειρης έρευνας. Δεν είναι άσχετο, φυσικά, που πάνω από το 50% του πληθυσμού που προσέρχεται στις κάλπες αισθάνεται άνετα να ψηφίσει υπέρ κομματικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Σαφώς, η ίδια η αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία μεταλλάσσεται διεθνώς και το νέο σχήμα δεν το γνωρίζουμε. Αλλά στη δική μας κοινωνία διαχέεται επιπλέον και η εντύπωση ότι ο αστικός πολιτισμός, ή έστω οι κοινωνικές ομάδες που αυτοπροσδιορίζονταν ως αστοί, διαλύεται για να επανασυντεθεί με άλλες ιεραρχήσεις και εσωτερικές διαβαθμίσεις. Είμαστε σε σημείο βρασμού.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μιλούν για μια «νέα» ελληνική κοινωνία, με ομόκεντρους κύκλους, με αντιθετικές ομάδες, με βαθιές μετατοπίσεις και απρόβλεπτους τριγμούς. Εν ολίγοις, η ανατομία της «νέας» ελληνικής κοινωνίας έχει ως αφετηρία ένα κοινό, μελανό σημείο. Τη διαπίστωση ότι οι αρχές της δημοκρατίας, όπως έως πριν από λίγα χρόνια τις αποδεχόμασταν ως κοινές αξίες, έχουν κλονιστεί. Σήμερα, ολοένα και πιο συχνά διαπιστώνουμε την ευκολία με την οποία ιδέες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις που πλήττουν εμμέσως ή άμεσα την αυτοδιάθεση του ατόμου και την κοινώς αποδεκτή συνθήκη της κοινωνικής συμβίωσης βρίσκουν έδαφος στην κοινωνία και αποδέκτες ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες. Χωρίς έκπληξη πλέον, αλλά πάντα με τεράστια απορία και ανησυχία, παρατηρούμε την αυξανόμενη απήχηση απόψεων που δεν συγκροτούν καν ιδεολογία, αλλά απηχούν απλώς νεφελώδεις και αυθαίρετες ερμηνείες όπως και σπασμωδικούς και κυνικά απλουστευτικούς αφορισμούς για ζητήματα λειτουργίας των θεσμών ή προστασίας του ατόμου.
Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο κοινωνικό τοπίο, η περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου προκαλεί μόνο εκείνους οι οποίοι βρίσκονται έξω από τα όρια αυτής της νεφελώδους συνθήκης. Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει στην κοινωνία την απήχηση και την αποδοχή απόψεων για τις οποίες κατηγορήθηκε ο ολίγων ωρών υφυπουργός, θα βρισκόταν πιθανώς σε αμηχανία με τα αποτελέσματα μίας έστω και πρόχειρης έρευνας. Δεν είναι άσχετο, φυσικά, που πάνω από το 50% του πληθυσμού που προσέρχεται στις κάλπες αισθάνεται άνετα να ψηφίσει υπέρ κομματικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Σαφώς, η ίδια η αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία μεταλλάσσεται διεθνώς και το νέο σχήμα δεν το γνωρίζουμε. Αλλά στη δική μας κοινωνία διαχέεται επιπλέον και η εντύπωση ότι ο αστικός πολιτισμός, ή έστω οι κοινωνικές ομάδες που αυτοπροσδιορίζονταν ως αστοί, διαλύεται για να επανασυντεθεί με άλλες ιεραρχήσεις και εσωτερικές διαβαθμίσεις. Είμαστε σε σημείο βρασμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)