The Doors - Riders On The Storm

 

Λουντέμης: «Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν'την τραγούδια,ξενύχτια..»

 

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν την τραγούδια, ξενύχτια. Καν την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις.

Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις.

Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει... τρέχει... ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά.

Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει.

Να πεις "όχι" στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ' ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν' ανοίξει.

Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο".

Κάτω από το πευκάκι ο κόσμος γίνεται απέραντος.

Σωπαίνουν όλες οι φωνές που είχες μέσα σου. Γίνεται ησυχία.

Οι ιδέες που βουίζουν μεσ στ' αυτιά σου....τα παράπονα που φουσκώνουν το στήθος σου...

Οι έγνοιες που χουν εκεί μέσα την φωλιά τους...

Όλα πέφτουν στο νερό, σκορπούνε, χάνονται.

Ακουμπάς στη ρίζα,αντίκρυ στην πεντάμορφη πόλη.

Ύστερα κλείνεις την πόλη όξω απ' τα μάτια σου, και φέρνεις στη θέση της ένα κήπο.

Δάσος οι νερατζιές...και το παγκάκι ολομόναχο κάτω από μια νερατζιά.

Είναι τα μάτια της λαμπερά και σε λούζουν.

Κείνη λέει τ'ονομά σου πολλές φορές.

Ακουμπάει το χέρι της στην άκρη των μαλλιών σου -έτσι.

Κι εσύ ο νιώθεις -το χέρι της!- το νιώθεις να κοκκινίζεις απ'την ντροπή.

Τόσο όμορφο, τόσο ντροπαλό χέρι...πάει, δεν είναι πια να ξαναγίνει.

Ύστερα κάτι γίνεται κι όλα σταματούν...

Οι νερατζιές απόμειναν σκυφτές από πάνω μας...

Το φιλί της μοσχοβολούσε νιότη!...

Αλίκη...Τ'ονομά σου έμεινε στα χείλη μου σαν το κλαδάκι της βραδυνής μας νερατζίας.

Το κρατώ και μοσχοβολά ο κόσμος.

Τάρα (αγάπη μου...αγάπη μου..), τώρα ζηλεύω το παγκάκι που ακουμπούσε το φουστάνι σου...

Και ζηλεύω και τον εαυτό μου που ήταν εκεί και το 'δε.... Αλίκη.. θέλω να πω ένα τραγούδι και φοβάμαι μην καεί το στόμα μου.

Μα βλέπεις, η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει την ζωή μας....

Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε.

Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει.

Χάνουμε την αίσθηση της.

Και την ξαναποκτούμε μόνο ότν την χάσουμε.

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν'την τραγούδια,ξενύχτια.

Καν'την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην την μοιρολογάς.

Είναι σαν να την βρίζεις.

Σαν να τη κλεινεις τον δρόμο να ξανάρθει.

Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας.

Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί.

Ένα ένα δε στα δίνουν.

Γιατί κλείνεις τα μάτια σου;

Νυστάζεις ή πονάς;…

Μενέλαος Λουντέμης, «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»

Led Zeppelin - Stairway to Heaven Live

 

«Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή… εν τάφω.

 

«Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή… εν τάφω.

Γιατί η αμαρτία είναι ο μπούσουλας, η μουσούδα της ζωής που ψάχνει να βρει την έκπληξη, την περιπέτεια της χαράς και της αγάπης, κι ύστερα, σαν δεν υπάρξει η αμαρτία, πώς θα υπάρξει η γλυκιά συγχώρεση;

Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην κάνεις αμαρτία στη ζωή σου, να μην κοσμήσεις την πλάση με τις κρυφές επιθυμίες και τα μεράκια σου. Δεν υπάρχει αμαρτία, μόνο ύβρις υπάρχει, κι απ’ αυτήν είναι αβάσταχτα φορτωμένη η κάθε μέρα του ανθρώπου.»

«Πολλές φορές είναι γλυκύτερο να προσδοκάς τον έρωτα, παρά να τον ζεις.

Κοίτα με πόση ομορφιά μάς πλούτισε η γνωριμία μας.

Σου 'δωσα το γάλα της ψυχής μου, μου 'δωσες τον πόνο σου, αγάπη.

Ένα πάρε- δώσε σε πεδία όπου οι γνωστές επικοινωνίες ήταν κομμένες, και μας ένωσαν τα αιώνια και τα άγνωστα.

Εκείνοι οι γαλαξίες των συναισθημάτων που κάθε φορά είναι παρθένα.

Κι αυτή η ανάγκη να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας-πού την πας...

Τι περισσότερο θα κερδίζαμε αν κάναμε έρωτα...»

* * *

«Μη θαρρείτε πως μόνο σήμερα τα μέσα ενημέρωσης κάνουνε ζημιά.

Ανέκαθεν παραπλανούσαν και αποπλανούσαν τους ανθρώπους, μα τότε ακόμα το πολύ πολύ να αποπλανούσαν ένα επιπόλαιο κορίτσι, ενώ σήμερα τσαλαπατάνε το νου και την ψυχή μας,σαν αγριογούρουνα σε καλαμπόκι...»

* * *

«Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους.

Όμως, δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους, αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων, να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι, μια ζωή ματαιόδοξοι, ακόμη και στα όνειρά τους.

 

"Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι", Χρόνης Μίσσιος

---

Stavros Lantsias - The River of Time

 

Νovak Τzokovits

 

"Είσαι τριάντα τεσσάρων ετών. Έχεις με τον ιδρώτα σου αποκτήσει παγκόσμια φήμη και μια περιουσία που ξεπερνάει τα διακόσια εκατομμύρια ευρώ. Και στην πρώτη στραβή βγαίνουν να σε υπερασπιστούν, με πολλή κλάψα και μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία σου, η μαμά και ο μπαμπάς σου.

Αυτό το βαθύ επαρχιακό χρώμα που οι γονείς Τζόκοβιτς έδωσαν στην περιπέτεια του δεινού τενίστα, έκανε το θέαμα οικείο. Το παιδί μας –παρήλιξ ημιπιτσιρικάς– είναι μάρτυρας. Αιχμάλωτος. Τον πολεμάνε τα συμφέροντα. Τον στηρίζει ο λαός του."

Του κ. Μιχάλη Τσιντσίνη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

 https://www.kathimerini.gr/.../novak-tzokovits.../

 

Κρίμα.... 

"You Are So Beautiful"... Joe Cocker

 

Fernando Pessôa -"Tο Βιβλίο της ανησυχίας"

 

Θεωρώ τη ζωή ένα πανδοχείο όπου πρέπει να μείνω μέχρι να έρθει η άμαξα της αβύσσου.

Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να θεωρήσω αυτό το πανδοχείο φυλακή γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα.

Θα μπορούσα να το θεωρήσω ένα χώρο συναναστροφών γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους.

Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα.

Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη.

Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει.

Κάθομαι στην πόρτα και μεθώ τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου με τα χρώματα και τους ήχους του τοπίου, και τραγουδώ αργά, μόνο για μένα, αόριστες μελωδίες που συνθέτω ενόσω περιμένω.

Αν γράφω ό,τι νιώθω είναι γιατί έτσι μειώνω τον πυρετό του να αισθάνομαι.

Αυτό που εξομολογούμαι δεν έχει σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία.

Κάνω τοπία μ’ αυτό που νιώθω.

Κάνω διακοπές με τις αισθήσεις μου.

 

Φερνάντο Πεσσόα, "Tο Βιβλίο της ανησυχίας" (Απόσπασμα)

Από το 1913 μέχρι το 1935, ο Φερνάντο Πεσσόα έγραψε το "Βιβλίο της ανησυχίας" και το εξέδωσε με την υπογραφή Μπερνάρντο Σοάρες.

Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1982 στην Πορτογαλία (Πρωτότυπος τίτλος: Livro do desassossego).

Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1888.

CoverPhoto: © Michael Kenna

The Rolling Stones - (I Can't Get No) Satisfaction

 

Nina Simone - Tomorrow Is My Turn

 

Oscar Wilde: «ν' αφομοιώσω στον χαρακτήρα μου όλα όσα έχω πάθει...»

 

[...] Υπάρχουν πολύ περισσότερα μπροστά μου.

Έχω πολύ πιο απότομους λόφους ν' ανεβώ, κοιλάδες πιο σκοτεινές να περάσω.

Κι όλα αυτά πρέπει να τα καταφέρω μονάχος μου.

Ούτε η Θρησκεία ούτε η Ηθική ούτε η Λογική μπορούν να με βοηθήσουν.

Η Ηθική δε με βοηθάει. Γεννήθηκα αντινομιστής. Είμαι ένας από κείνους που είναι πλασμένοι για την εξαίρεση και όχι για τον νόμο.

Αλλά ενώ βλέπω πως δεν υπάρχει τίποτε κακό σε ό,τι κάνει κανείς, βλέπω πως υπάρχει κάτι κακό σε ό,τι κανείς γίνεται. Καλό είναι να το γνωρίζουμε τούτο.

Η Θρησκεία δε με βοηθάει. Την πίστη που άλλοι δίνουν στο αόρατο, εγώ τη δίνω σε ό,τι μπορεί ν' αγγίξει κανείς και να κοιτάξει.

Οι θεοί μου κατοικούν σε ναούς χειροποίητους και η πίστη μου σ' αυτούς διαμορφώθηκε κι ολοκληρώθηκε μέσα στον κύκλο της πραγματικής εμπειρίας.

Ίσως μάλιστα η ολοκλήρωσή της να είναι πιο σφαιρική από άλλων σαν και μένα, γιατί, ενώ εκείνοι έχουν τοποθετήσει τον Ουρανό τους σ' αυτήν τη γη, εγώ βρήκα μέσα της όχι μονάχα την ομορφιά του Ουρανού, αλλά και τη φρίκη της Κόλασης.

Όταν τυχαίνει να σκέφτομαι τη Θρησκεία, νιώθω πως θα 'θελα να ιδρύσω ένα τάγμα για κείνους που δεν μπορούν να πιστέψουν. Θα μπορούσε να τ' ονομάσει κανείς Αδελφότητα των Αθέων (Σ.τ.Μ.: Fatherless: των ορφανών, των χωρίς πατέρα).

Εκεί, πάνω σ' έναν βωμό, όπου δε θα 'καιγαν λαμπάδες, ένας παπάς που στην καρδιά του δε θα φώλιαζε η ειρήνη, θα μπορούσε να λειτουργεί με ανευλόγητο άρτο και άδειο δισκοπότηρο.

Καθετί, για να είναι αληθινό, πρέπει να γίνει θρησκεία.

Κι ο αγνωστικισμός, όχι λιγότερο από την πίστη, θα 'πρεπε να έχει το τελετουργικό του.

Έχει σπείρει τους μάρτυρές του, θα 'πρεπε να 'χει θερίσει τους αγίους του και να δοξάζει τον Θεό καθημερινά επειδή κρύβει το πρόσωπό Του από τον άνθρωπο.

Αλλά είτε για πίστη πρόκειται είτε για αγνωστικισμό, τίποτε για μένα δεν πρέπει να 'ρχεται απέξω.

Τα σύμβολά του πρέπει να 'ναι δικό μου δημιούργημα.

Μονάχα ό,τι είναι πνευματικό πλάθει τη δική του μορφή.

Αν δεν μπορέσω να βρω το μυστικό του μέσα μου, δε θα το βρω ποτέ. Αν δεν το έχω ήδη καταχτήσει, ποτέ δε θα 'ρθει να με βρει.

Η Λογική δε με βοηθάει. Μου λέει ότι οι νόμοι, κάτω απ' τους οποίους καταδικάστηκα, είναι κακοί και άδικοι νόμοι, και το σύστημα, κάτω από το οποίο υπέφερα, κακό και άδικο σύστημα.

Όπως και να 'ναι όμως, υποχρεώθηκα να κάνω και τα δυο αυτά πράγματα σωστά και δίκαια για μένα. ...

Βρέθηκα στην ανάγκη ν' αποδεχτώ ό,τι μου έτυχε και να το κάνω καλό για μένα.

Το σανιδένιο κρεβάτι, την αηδιαστική τροφή, ..., τη σιωπή, τη μοναξιά, την ντροπή –το καθένα απ' αυτά και όλα μαζί αναγκάστηκα να τα μεταμορφώσω σε πνευματική εμπειρία.

Δεν υπάρχει ούτε ένας υποβιβασμός του σώματος που να μην πρέπει να προσπαθήσω να τον μεταβάλω σε αποπνευμάτωση της ψυχής. ...

Το σημαντικό για μένα, εκείνο που στέκει μπροστά μου, εκείνο που πρέπει να κάνω, για να μη μείνω στο υπόλοιπο της ζωής μου ακρωτηριασμένος, παραμορφωμένος και ατελής, είναι ν' αφομοιώσω στον χαρακτήρα μου όλα όσα έχω πάθει, να τα κάνω μέρος του εαυτού μου, να τα δεχτώ χωρίς παράπονο, φόβο ή δισταγμό.

Το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι η επιπολαιότητα.

Καθετί που συνειδητοποιούμε είναι για καλό. [...]

 

Oscar Wilde, De profundis (Εκ βαθέων) – Απόσπασμα

Καμύ: «Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι..»

 

«Ξέρετε τι είναι η γοητεία; Ένας τρόπος να ακούς να σου απαντούν ναι, χωρίς να ‘χεις κάνει καμιά συγκεκριμένη ερώτηση»

«Μόνο που, να, η επιβεβαίωση δεν είναι ποτέ οριστική, πρέπει να την κάνεις πάλι απ’ την αρχή με κάθε πλάσμα. Κάνοντάς την πάλι απ’ την αρχή, σου γίνεται συνήθεια. Σύντομα σου ‘ρχονται τα λόγια χωρίς να τα σκεφτείς, κι ακολουθεί η κίνηση αντανακλαστικά: μια μέρα βρίσκεσαι να παίρνεις, δίχως να ποθείς πραγματικά. Πίστεψε με, για μερικά τουλάχιστον πλάσματα, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μην παίρνεις ό,τι δεν ποθείς»

«Να λοιπόν τι δε μπορεί ν’ ανεχτεί κανείς (εκτός απ’ αυτούς που δεν ζουν, θέλω να πω: τους εγκρατείς). Η μόνη άμυνα βρίσκεται στην κακεντρέχεια. Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης του, είναι η ιδέα της αθωότητάς του….Το ουσιώδες είναι να μείνουν αθώοι, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτησιν οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά.

Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ’ την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι. Γιατί; Αναρωτιέστε; Για τη δύναμη, φυσικά. Κυρίως όμως γιατί ο πλούτος απαλλάσσει απ’ την άμεση κρίση, σε τραβάει από το πλήθος του μετρό για να σε κλείσει σ’ ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε βαγκόνλι, σε καμπίνες πολυτελείας. Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…»

«Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής. Η λύση μου, φυσικά, δεν είναι η ιδανική. Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου». Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του.»

 

Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) - La chute (Η πτώση) - Αποσπάσματα
Εκδόσεις Γράμματα (1987), Μετάφραση: Ιωάννα Ευθυμιάδου

Πηγή: duende-bite.blogspot.com