Κανείς δεν μασάει πια, Λάκη

 

 Ο Λαζόπουλος δήλωσε ότι ζει πια σε σπίτι 40 τ.μ. Ας αφήσει τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις και τις κλάψες. Δεν ψυχοθεραπεύουν. Ο καθένας και ο καναπές του. Εκμεταλλεύτηκε τα ρηχά των ανθρώπων. Τώρα, Λάκη μου, στα βαθιά

 

Ρέα Βιτάλη 10 Ιανουαριου 2018, 10:21 

 

 Α ρε Λάκη! Το’ χασες προ πολλού. Και με τις δηλώσεις σου, ότι κατοικείς σε 40 τετραγωνικά και το προβάρισμα του νέου σου θεατρικού ρόλου, του «κακομοίρη», είδα και το σημείο που χάθηκες.

 

Τι να ζεις σε 40 τ.μ, τι σε 1040 τ.μ… Αν έχεις χάσει εσένα. Τον μόνο χώρο που ορίζουμε, έρμε, (στην ηλικία μας πρέπει να το έχουμε εμπεδώσει) είναι όσο το ύψος μας, το πλάτος μας, το βάρος μας. Εμείς, μετά ψυχής και κοκάλων. Χωρίς καν τον ίσκιο μας. Γιατί κοροϊδεύεις έτσι τον εαυτό σου;

 

 Τίποτα πιο γελοίο από τον πλούσιο που υποδύεται τον φτωχό και τον φτωχό που υποδύεται τον πλούσιο. Ο δεύτερος έχει δικαιολογητικό ένα ανθρώπινο «Για το έτσι ρε αδελφέ! Θέλω και ‘γω».

 

Αλλά ο πλούσιος; Καταθέσεις εκατομμυρίων στο εξωτερικό, ο Λάκης. Με στράβωσε ο λογαριασμός σου. Για να τα έχεις «εύκαιρα» είχες πει, για ταινία. Τι λες ρε Λάκη; Ολοι τα εύκαιρα τα είχαμε μια ζωή, «μην και μας βρει κανέναν κακό» και εννοούσαμε υγεία. Και δεν έμεινε σε κανέναν «εύκαιρο» για εύκαιρο. Τι έγινε άραγε η ταινία; Εδώ έπρεπε να τα έχεις Λάκη. Εδώ παίζεται το έργο. Αλλού η κάμερα, αλλού το έργο; Στον τόπο σου. Να τα παραδώσεις μάλιστα στα χέρια της κυβέρνησης που στήριξες με νύχια και με δόντια, λυσσαλέα. Να τα εμπιστευτείς για τους καλούς τους σκοπούς. Φαντάζομαι σου έκοψα τα πόδια και μόνο που το διάβασες! Πλάκα σου κάνω. Ερμε των 40 τ.μ διαμονής.

 

Ενα μόνο θα σου θυμίσω. Τότε που ανάδευες τις σημαίες της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Και έκλαιγες για τους μετανάστες της Αυστραλίας. Πόσο έπαιζες μια ζωή με το συναίσθημα! Πόσο ξεπούλησες δράμα! Ο πιο κωμικά δραματικός ηθοποιός στήριξε τον πιο σαρκαστικά ψεύτη Πρωθυπουργό. Αν την έκλαψες την Ολυμπιακή των παχυλών μισθών και αποζημιώσεων! Την ταβέρνα-παραμάγαζο της εκάστοτε εξουσίας. Τεφτέρια και τεφτέρια… Γράψε χρέη. «Πωλείται και μια δραχμή» είχε πει ο Χατζηδάκης. Τον έσπασαν στο ξύλο. Προστάτης ο Λάκης του λαού, δακρύζων για την Ολυμπιακή. Και μετά πιάσαμε καθαρίστριες. Καμάρωσε τώρα μια ελληνική εταιρεία, υγιή, που δεν χρηματοδοτούμε Λάκη και που σαρώνει τα διεθνή βραβεία. Εννοώ την Aegean.

 

Ποτέ δεν πρόλαβες αυτοκριτική. Γιατί δεν ήταν ψευδαισθήσεις, ούτε σε οδηγούσαν ιδέες, για να είναι εύκολα τα πράγματα. Εσύ, ακολουθούσες στυγνά το συμφέρον του νταραβεριού με την εξουσία με την πνιγηρή νοοτροπία «επαρχίας», να είσαι «από κοντά». Και τώρα μπορεί γι’ αυτό να θρηνείς. Δεν ξέρεις από ποιο χέρι να πιαστείς. Είναι αυτά τα άτιμα μεσοδιαστήματα. Πνίγηκες στην ανασφάλεια. Ποιο το επόμενο χέρι;

 

Διαπόμπευσες κόσμο, χλεύασες μέχρι αναπήρους, έκλασες (προσφιλέστατες οι πορδές στο λεξιλόγιό σου) κάθε έστω «μήπως;» στα μούτρα, «ιεροκήρυκας» άνευ θρησκείας, καθοδηγητής χαμένος ο ίδιος. Εκμεταλλεύτηκες τα ρηχά των ανθρώπων. Τώρα Λάκη στα βαθιά. Ασε τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις και τις κλάψες. Δεν ψυχοθεραπεύουν. Ο καθένας και ο καναπές του. Εχει δουλίτσα. Τι σε 40 τ.μ., τι σε 1040τμ… Οσο το ύψος μας, όσο το πλάτος μας, όσο το βάρος μας. Αναζητώντας μακάρι το «ειδικό» μας βάρος.

 

Λάκη και ψεύδεσαι και τρως. Αλλά κανείς δεν μασάει πια… Λάκη!

 

protagon.gr

 

 

 

Το θηλυκό πρόσωπο του Ιανού

Μπέτυ Μπαζιάνα και Αλέξης Τσίπρας στις ΗΠΑ. Εκείνη θα ήθελε να συναντήσει τον Φιντέλ Κάστρο, εκείνος χαριεντίζεται με τον Τραμπ

ΙΝΤΙΜΕΝΕWS 

 

 

Αν η κυρία Μπαζιάνα ήταν έως τώρα στο απυρόβλητο, αυτό παύει να ισχύει. Παίζει πλέον τον ρόλο του alter ego του Πρωθυπουργού της χώρας. Εκείνη συνεχίζει να εμπνέεται από τη μυθολογία του αριστερού ολοκληρωτισμού, εκείνος μπορεί απερίσπαστος να χαριεντίζεται δουλοπρεπώς με τον Τράμπ

 

Οσα χρόνια παρακολουθώ την πολιτική είναι η πρώτη φορά που σύζυγος ηγέτη της Αριστεράς βγαίνει στο προσκήνιο και παίρνει δημόσια πολιτικές θέσεις. Οχι πως είναι κακό, απλώς περισσότερο μου φαίνεται πιθανό ο Πρωθυπουργός να επηρεάστηκε από την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αμερική και την κουλτούρα των πρώτων κυριών που επικρατεί εκεί, και λιγότερο να δεσμεύεται από τις παρακαταθήκες των αριστερών του προγόνων.

Πάντα στην Αριστερά, γυναίκες και άνδρες, ή ήσαν αυτόνομα πολιτικά όντα και έδιναν αγώνες ή ήσαν σύζυγοί τους που δεν τους ήξερε κανείς. Γιατί, φυσικά, η κυρία Μπαζιάνα δεν έδωσε τη συνέντευξη ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ (ποιον θα ενδιέφερε;) αλλά ως σύντροφος Τσίπρα. Είχε κάθε δικαίωμα ασφαλώς, απλώς μέχρι τώρα σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, συζυγικός ετεροπροσδιορισμός ήταν ανήκουστος. Ακόμα και η ίδια, παλιότερα, θεωρούσε τον ρόλο της Πρώτης Κυρίας αμερικανιά.

• 
  Μπέτυ Μπαζιάνα: Μια «αριστερή» συνείδηση στο κρεβάτι του μνημονιακού Πρωθυπουργού
  
  

Το προηγούμενο διάστημα η σύντροφος του Πρωθυπουργού ήταν, και ορθώς, στο απυρόβλητο. Από σήμερα αυτό παύει να ισχύει—επιδίωξε πολιτική παρέμβαση της οποίας η ισχύς εξ αντικειμένου πηγάζει από την ιδιότητα του συντρόφου της, άρα αντιμετωπίζεται πια σαν πολιτικό στέλεχος. Ας μη μας ζαλίσουν λοιπόν με τα περί ανανδρίας να κάνεις κριτική στη σύντροφο, γιατί ούτε η ίδια φαντάζομαι θα πιστεύει πως ό,τι είπε μπορεί να μείνει αναπάντητο. Κυρίως δεν είναι δυνατόν να μην σχολιαστεί ο ρόλος που παίζει με αυτήν τη συνέντευξη. Του κατά κυριολεξία ετέρου ημίσεως του Τσίπρα με την έννοια του άλλου προσώπου του Ιανού.

Ο διπρόσωπος Πρωθυπουργός, ο Τσίπρας εξωτερικού και ο Τσίπρας εσωτερικού, με την ανάληψη τού ενός ρόλου από την κυρία Μπαζιάνα μπορεί να επιδοθεί απερίσπαστος στον άλλο. Τώρα μπορεί να ζητά δόσεις και να επιζητεί τις φιλόφρονες κουβέντες από τους Ευρωπαίους χωρίς να λέει δημοσίως ότι είναι φασιστικές μπότες— το υπενθυμίζει στους αριστερούς η σύντροφός του.

Ο ίδιος μπορεί να ακρωτηριάζει συντάξεις, να υπερφορολογεί, να καθιερώνει εξοντωτικές εισφορές, να καταδικάζει μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε οικονομικό μαρασμό, να αφελληνίζει τράπεζες, να διατηρεί τα capital controls, να υπογράφει πολύχρονα εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα, να δεσμεύει την εθνική περιουσία για 100 χρόνια, και το alter ego του να μιλά σαν να σταμάτησε ο χρόνος στο ’14. Σαν όλα αυτά που ζούμε να είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονιακών αντιπάλων τους και οι σημερινοί κυβερνώντες αθώο κομμάτι του θύματος λαού. Αυτή η οργισμένη ρητορική θυματοποίησης του θύτη είναι ο πυρήνας της δημόσιας απολογίας του ΣΥΡΙΖΑ και έξοχα τον υπηρέτησε η κυρία Μπαζιάνα, με το αυξημένο δοτό κύρος της.

Και κλείνει και το μάτι στους αριστερούς ψηφοφόρους, υπομονή, ακόμα δεν πήραμε την εξουσία.

Οσο και να ‘ναι ο Πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας μάλλον θα δυσκολεύεται να μας πει κατάμουτρα ότι δικαιούται, πέραν της κυβέρνησης, και το μονοπώλιο της εξουσίας. Το υπονοεί εμμέσως όταν προσπαθεί να χειραγωγήσει τις αλλες εξουσίες αλλά με την καθαρότητα της συντρόφου του δεν μπορεί να το διατυπώσει. Η γυναίκα το λέει χωρίς περιστροφές. Ο μόνος ηγέτης που θα ήθελα να γνωρίσω ήταν ο Κάστρο. Αυτή ακριβώς είναι η κατανομή των ρόλων. Εκείνη συνεχίζει να εμπνέεται από τη μυθολογία του αριστερού ολοκληρωτισμού, εκείνος μπορεί απερίσπαστος να χαριεντίζεται δουλοπρεπώς με τον Τράμπ.

Το μόνο που συμφωνώ μαζί της είναι με το Δημοψήφισμα. Κλαίει κάθε 5 Ιουλίου. Ολοι μας κλαίμε σε αυτήν την επέτειο της μεγαλύτερης πολιτικής εξαπάτησης του λαού μας, της σύγχρονης εθνικής μας ντροπής.

Ανδρέας Πετρουλάκης

06/01/2018

Protagon.gr

 

 

Γνωμες