Life will go on....

Σταμάτα να πίνεις, έλεγα.. Δεν με άκουσε ποτέ.. Είχε μια τάση να τα γαμήσει όλα.
Και τα γάμησε.

Του χθες οι βαλίτσες..

Μεγαλώνω κρυφά το μωρό
της στερνής, ζωντανής μου αυταπάτης

μεταξύ Ὀνείρου καί Φαντασίας

Εἶναι δυό κωλόμπαρα στήν Ἀμαλιάδα κοντά κοντά μεταξύ τους, 

πού λέγονται, «Ὄνειρο» καί «Φαντασία».

Αὐτός, λοιπόν, ἔμενε κάπου μεταξύ Ὀνείρου καί Φαντασίας.

Τζίμης Ευθυμίου

Μύθοι που κατέρρευσαν - Του Δημήτρη Χατζηδημητρίου

Eurokinissi/ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Το αποτέλεσμα της κάλπης οδήγησε στην κατάρρευση κι ορισμένων βολικών κι εύπεπτων μύθων, που καταδυνάστευσαν την πολιτική και τους πολίτες τα τελευταία χρόνια.

Από την έντυπη έκδοση

Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου

dhatz@naftemporiki.gr

Είναι πλέον κοινά παραδεκτό. Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου οδήγησαν στον οριστικό ενταφιασμό της διαίρεσης σε «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Το σχήμα αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικό προκειμένου να εκτοξευθούν στο κέντρο της πολιτικής ζωής περιθωριακά κόμματα και να οικοδομηθούν εκ του μηδενός, και εκ της πολιτικής ανυποληψίας, λαμπρές πολιτικές καριέρες.

Πλέον, όμως, δεν αντέχει στη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα της κάλπης οδήγησε στην κατάρρευση κι ορισμένων βολικών κι εύπεπτων μύθων, που καταδυνάστευσαν την πολιτική και τους πολίτες τα τελευταία χρόνια.

* Τα κόμματα που εισηγούνται μνημόνια χάνουν. Λάθος, μπορούν να είναι με την ίδια ευκολία «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» και να επιβραβεύονται και στις δύο περιπτώσεις, αρκεί να διαβουκολούν επιτυχώς το πολιτικό σώμα. Η τέχνη της παραπλάνησης είναι στοιχείο της πολιτικής.

* Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ο μικρότερος εταίρος πληρώνει το κόστος και εξαφανίζεται πολιτικά. Λάθος. Επιβιώνει εάν ενταχθεί πλήρως στον πολιτικό σχεδιασμό του μεγάλου εταίρου, διατηρώντας ζωντανή την προοπτική της νομής της λείας από την συμμετοχή στην εξουσία.

* Ο… σοφός λαός τιμωρεί όσους τον εμπαίζουν. Ουδέν αναληθέστερο. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» απαντάται και στην πολιτική. Η εθελούσια αποπλάνηση είναι πιο βολική από τη σύγκρουση με την αλήθεια.

* Στην Αριστερά, και τα κόμματα της, κατισχύουν οι αρχές. Ισως στο πολύ μακρινό παρελθόν. Μετά τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι η προσωπολατρία έπαψε να είναι αμάρτημα. Εγινε υποχρέωση κι όρος επιβίωσης εντός των τειχών της. Και πολύ περισσότερο το αριστερό κόμμα όχημα ικανοποίησης της φιλοδοξίας του ηγέτη του.

* Στην πολιτική, όπως και στην πραγματική ζωή, δεν μπορείς να περάσεις το ποτάμι από το ίδιο σημείο δύο φορές, χωρίς να βραχείς. Κι όμως, μπορείς. Ο νικητής του Σεπτεμβρίου νίκησε τον εαυτό του, του Ιανουαρίου.

Ο μνημονιακός, τον αντιμνημονιακό.

* Η πίστη σε αρχές κι αξίες, αργά ή γρήγορα, επιβραβεύεται. Ναι, αν δεν είναι εργαλειακή κατασκευή. Αλλο πράγμα οι συσχετισμοί που αποκρυσταλλώνονται σε συνθήκες κομματικού σωλήνα κι άλλο η δοκιμασία τους στην κοινωνική πυρά. Απόδειξη; Η τύχη της ΛΑΕ.

* Η σιωπή φέρνει λήθη. Επειτα από 7 χαμένες εκλογές -εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές- σε έξι χρόνια, στη Ν.Δ. θα πρέπει να καταλάβουν ότι χρωστούν μια πειστική εξήγηση για την περίοδο 2004-2009, που οδήγησε τη χώρα στα κράσπεδα της χρεοκοπίας. Οσο δεν το κάνουν, δεν έχουν ελπίδα και προοπτική ανάκαμψης.

* Οι καλές, ρηξικέλευθες ιδέες και τα φωτογενή πρόσωπα αρκούν για την εκλογική επιτυχία. Ολέθριος συλλογισμός. Οταν δεν συναρθρώνονται σε ελκυστικό και πειστικό πολιτικό «διά ταύτα» εκλαμβάνονται ως επικοινωνιακή μανιέρα (βλέπε Ποτάμι).

* Οι εκλογές λύνουν προβλήματα. Ναι, όταν αφορούν στη σύνολη κοινωνία κι όχι κομματικές διευθετήσεις. Τότε περιπλέκουν τα πράγματα κι οδηγούν το πολιτικό σύστημα στα όρια της εντροπίας. Το θηριώδες ποσοστό της αποχής το επιβεβαιώνει.

Ναυτεμπορική

Φίλοι με τον Φίλη...

                                                                                                             Γιούλα Ράπτη

Συμβαίνει ξαφνικά και είναι η δική μου «πρώτη φορά». Δημοσιογράφοι που εκτιμούσα και διάβαζα, συνάδελφοι για χρόνια σε διπλανά γραφεία, φίλοι που μοιραζόμασταν -με τις όποιες διαφορές μας- κοινές σκέψεις, έγιναν υπουργοί. Από την κριτική για όσα γίνονται, στην εξουσία.
Στην αρχή ήταν ο Νίκος Ξυδάκης, τώρα είναι ο Νίκος Φίλης. Είναι εύκολο να βγάζεις κάποιον στη σέντρα και να προδιαγράφεις την αποτυχία του, ειδικά όταν μιλάμε για δύο μεγάλους ασθενείς: την Παιδεία και τον πολιτισμό. Που χρειάζονται χρόνο, σχέδιο, επιμονή και υπομονή. Και δεν μας περισσεύει τίποτα απο αυτά.

Το ίδιο αμήχανο είναι να υπερθεματίσεις για τις καλές πλευρές ενός ανθρώπου που γνωρίζεις χρόνια, χωρίς να κινήσεις υποψίες ότι προσεταιρίζεσαι κέντρα εξουσίας ευελπιστώντας σε κάποιου είδους ανταπόδοση.

Ο Νίκος Ξυδάκης μετακινήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού -για το οποίο πολλοί είχαν(με) θεωρήσει ότι είναι ιδανική επιλογή, χωρίς τελικά να αποφύγει λάθη και φάουλ- στο υπουργείο Εξωτερικών, αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα.

Και ο Νίκος Φίλης -πρώτη φορά υπουργός- βρέθηκε στο υπουργείο (με την νέα ονομασία) Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων! Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συνδυάσει την «Ερευνα» με τη «Θρησκεία». Εκτός αν υπογραμμίζει το οξύμωρο του συνδυασμού «πίστευε και μη ερεύνα» με το «ερευνάτε τας γραφάς»...

Ξέρω, όμως, ότι ο Νίκος Φίλης ανήκει σ' αυτούς που πάντα υποστήριζε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας και αναρωτιέμαι πώς τώρα -μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς το άλλοθι των διαπραγματεύσεων- θα νιώθει άνετα να προΐσταται ενός τέτοιου υπουργείου. Θα συνδέσει το όνομά του με μια τομή ή θα ανακαλύψει κι αυτός τη γοητεία του Αγίου Όρους; Δεν αρκεί ο πολιτικός όρκος, όπως όλοι καταλαβαίνουμε.

Για την πολύπαθη Παιδεία, που από τις πολλές «μεταρρυθμίσεις» έχει απορρυθμιστεί πλήρως, κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι εκτός από λάθος πρόσωπο σε λάθος θέση, ήταν ένα κομματικό «δώρο» του Αλέξη Τσίπρα στον πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Πολύ πιθανόν να ισχύουν και τα δύο. Αλλά από το συγκεκριμένο υπουργείο πέρασαν πολλοί και αναμενόμενοι και μ' ένα διαρκές ράβε-ξήλωνε η Παιδεία παρέμεινε το μεγάλο μας πρόβλημα.

Τι κάνει όσους επικρίνουν με σφοδρότητα την επιλογή Φίλη να είναι τόσο σίγουροι ότι ειδικά αυτός θα καταστρέψει κι ό,τι απέμεινε στα σχολεία; Ο Νίκος Φίλης έχει υπάρξει συχνά στόχος, ακόμη και για τα παραπάνω κιλά του. Από τα αρκετά χρόνια που συνεργαστήκαμε σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς, θυμάμαι ότι ήταν για όλα (ελληνικά και διεθνή θέματα) μια κινητή εγκυκλοπαίδεια, μια πρόχειρη βιβλιοθήκη για πολιτικά, κοινωνικά και πάσης φύσεως θέματα. Ενημερωμένος, με μανία για το διάβασμα, μορφωμένος - για όσους αυτό δεν συνδέεται με ένα πτυχίο στην ώρα του.

Το κομματικό του βιογραφικό στην ανανεωτική Αριστερά, ακολουθώντας όλες της τις περιπέτειες, δείχνει ένα πιστό κομματικό στέλεχος. Παράλληλα, όμως, είναι κι ένας πολίτης που κινείται όπως οι περισότεροι άνθρωποι σ' αυτήν την πόλη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και ως πατέρας μιας κόρης που πηγαίνει σε δημόσιο δημοτικό σχολείο γνωρίζει τα προβλήματα, όπως κάθε ελληνική οικογένεια.
Μπορεί ο Νίκος Φίλης να αποδειχτεί μια κακή επιλογή, αλλά δικαιούται να προσπαθήσει.

Χρόνος δεν υπάρχει αρκετός, ήδη υπολειτουργούν τα σχολεία, αλλά η Παιδεία μόνο μ' ένα θαύμα θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη. Και ο Νίκος Φίλης δεν πιστεύω να άρχισε να πιστεύει στα θαύματα...

ΥΓ.: Καλή επιτυχία, Νίκο. Τώρα που είσαι υπουργός, δεν θα είμαστε πια φίλοι, όπως καταλαβαίνεις δεν είμαστε από την ίδια πλευρά της εξουσίας.

protagon.gr

Η πολιτική απαιτεί πολιτική

Βάσω Κιντή

Η πολιτική απαιτεί πολιτική. Τα πρόσωπα είναι σημαντικά αλλά εάν δεν έχεις πολιτική που να σε διαφοροποιεί από τους άλλους που μετέχουν στο παιχνίδι δεν έχεις μέλλον. Χρειάζεται και πολιτική και διαφοροποίηση.

Οι τελευταίες εκλογές κερδήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί ο Τσίπρας είναι φαινόμενο όπως ακούω (έχασε κι η λέξη τη σημασία της) ,αλλά γιατί εξέφρασε τη βασική πολιτική γραμμή που κυριαρχεί στην Ελλάδα διακομματικά από την εποχή του ΠΑΣΟΚ. Εξέφρασε δηλαδή με πληρότητα αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε γραμμή ΠΑΣΟΚ: παροχές, διορισμοί στο δημόσιο, συναλλαγές με συντεχνίες, κ.λπ.

Παρά την κρίση, επί 6 χρόνια, αυτή η γραμμή κυριάρχησε στον έναν ή στον άλλο βαθμό τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση όχι μόνο γιατί τα κόμματα δεν μπορούσαν εύκολα ν’ αλλάξουν αλλά, κυρίως, γιατί ήταν η μόνη γραμμή που μπορούσε να κρατήσει τα κόμματα σε επαφή με την κοινωνία η οποία είχε γαλουχηθεί με αυτή. Ακόμη και οι μνημονιακοί εφάρμοζαν το Μνημόνιο από αντιμνημονιακές, παραδοσιακά «πασοκικές» θέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεμάτισε στη γραμμή αυτή και κέρδισε ως αντιμνημονιακός τον Ιανουάριο και ως μνημονιακός τώρα. Η γραμμή παρέμεινε βασικά σταθερή. Ο κόσμος εμπιστεύθηκε το λιγότερο φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν αυτή εικόνα αδικεί το πραγματικό ΠΑΣΟΚ (οι πιο φθαρμένοι -αλλά δευτεροκλασάτοι- πασόκοι βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ).

Απέναντι στην πλειοδοσία ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε σ’ αυτές τις εκλογές μέτωπο κριτικής. Όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης προσφέρθηκαν να τον συνδράμουν, ζήτησαν τη συνεργασία του. Κυρίως γιατί έβλεπαν πως τα περιθώρια για την εφαρμογή μιας πολιτικής ΠΑΣΟΚ είναι στενά και δεν ήθελαν να φθαρούν, μόνα αυτά, μη εφαρμόζοντάς την. Γι’ αυτό πρότειναν συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είναι να φθαρούν, να φθαρούν αυτή τη φορά όλοι.

Μπορούσε όμως να γίνει κάτι διαφορετικό; Αν η κοινωνία είναι ΠΑΣΟΚ, πώς μπορεί να διακινδυνεύσει ένα κόμμα να πει κάτι μη ΠΑΣΟΚ και να περιμένει να ακουστεί; Χωρίς αμφιβολία, τα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα. Αλλά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν αν κανείς δεν διαφοροποιηθεί. Ούτε πρόκειται να κερδίσει κανείς ακροατήριο και εκλογές εάν δεν διαφοροποιείται από τον αντίπαλό του. Αυτή τη φορά, πιο έντονα από ποτέ, τα τρία κόμματα παρουσίασαν τον εαυτό τους ως παραπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν πολιτική -στα πιο βασικά ίδια με του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά το εκλογικό σώμα τούς έστρεψε την πλάτη γιατί είχαν παλιώσει και είχε «προδοθεί», οπότε στράφηκαν στη νέα τους εκδοχή, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με το Ποτάμι η ιστορία είναι λίγο διαφορετική. Εδώ η γραμμή ήταν πολύ λιγότερο ΠΑΣΟΚ αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν πολιτική γραμμή. Ήταν συνταγή σε χαπάκια. Μία πρόταση εδώ, μία πρόταση εκεί, ένας γιατρός για το Α, ένας γιατρός για το Β θέμα. Καμία πολιτική ζύμωση (δεν μπορεί να γίνει πολιτική ζύμωση με 3λεπτες ομιλίες «επαϊόντω» -κι αυτή η λέξη κακόπαθε), καμία προσπάθεια μύησης και ένταξης ανθρώπων στην πολιτική (εξαιρούνται μεμονωμένα άτομα για καριέρα). Οι εθελοντές (ούτε καν μέλη) δεν είχαν χώρο να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να παραγάγουν πολιτική. Στην καλύτερη περίπτωση ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών κατευθύνσεων και στη χειρότερη απλός εκλογικός μηχανισμός. Ντεκόρ στο σκηνικό που ήταν το Ποτάμι. Μία βιτρίνα άξιων κατά κανόνα ανθρώπων που είχαν σύνδεση μόνο με τον αρχηγό ο οποίος έστησε το κόμμα καθαρά ως παραπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως μετά τις ευρωεκλογές η γραμμή αυτή ήταν όσο εύγλωττη γινόταν.

Η πολιτική, όπως είπαμε, είναι συνομιλία, ζύμωση, πειθώ. Δεν είναι δίνω κάποιες σωστές ιδέες ούτε προβάλλω πρόσωπα με βαριά βιογραφικά. Πρέπει να πείσεις - οι καλές ιδέες και τα πρόσωπα από μόνα τους δεν αρκούν. Αυτό είναι πολιτική και αυτό είναι Δημοκρατία. Γι’ αυτό η ρητορική είναι στενά δεμένη με την πολιτική. Η εικόνα έχει τη σημασία της (ωραίο στήσιμο και σκηνικό) αλλά πιο πολύ μετράει ο λόγος που παράγει πολιτική. Το Ποτάμι είπε ότι θα αποκαλύψει τις προτάσεις του που επεξεργάζονταν επιτελείο του στις 26 Ιανουαρίου -μετά τις εκλογές-, ενώ στις κυριακάτικες εφημερίδες μάς υποσχόταν ότι την επομένη αυτών των εκλογών θα αποκαλύψει το όνομα που σκέφτονται για Υπουργό Παιδείας. Αυτή η στάση (των αποκαλύψεων) δεν είναι απλώς μη πολιτική είναι αντιδημοκρατική στο μέτρο που αφήνει έξω την κοινωνία.

Τα κόμματα δεν είναι η φωνή του σοφού ούτε η φωνή του λαού. Δεν αρκεί να κατέχουν τις σωστές λύσεις ούτε πρέπει να αντανακλούν απλώς την κοινή γνώμη και να συμπορεύονται απλώς με αυτήν. Πρέπει να συνομιλούν και να πείθουν για τη συγκεκριμένη πολιτική που ευαγγελίζονται ώστε να διαφοροποιούνται από άλλους και να δρομολογούν αλλαγές. Τα κόμματα στην Ελλάδα κατά κανόνα, κάνουν πολιτική για να βιοπορίζονται, να υπάρχουν και να εκλέγουν βουλευτές. Οι αλλαγές όποτε έρχονται, έρχονται υπό πίεση απ’ έξω - από την πραγματικότητα, από τους εταίρους. Σε λίγες περιπτώσεις (π.χ. το 81 από το ΠΑΣΟΚ) τα ίδια τα κόμματα δρομολογούν εξελίξεις. Να δούμε πόσο θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στις υπό πίεση αλλαγές, δεδομένου ότι υπάρχει για να τις αντιστρατεύεται. Τα άλλα κόμματα δεν έχουν τύχη αν απλώς τον παρακολουθούν. Χρειάζεται να διαφοροποιηθούν, να σταθούν απέναντι σ’ αυτό που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν παλαιά τα ίδια. Να παραγάγουν πολιτική όχι για να βιοπορίζονται αλλά για να αλλάξουν τη χώρα. Αυτό δεν σημαίνει να μην έχουν επαγγελματίες της πολιτικής στις τάξεις τους - άλλη μία κατασυκοφάντηση της πολιτικής. Η πολιτική είναι σπουδαία τέχνη, πολύ σημαντική και απαιτεί αφοσίωση. Το πρόβλημα δεν είναι να αμείβονται και να βιοπορίζονται όσοι την ασκούν καλά μέσα σε κόμματα που ανταποκρίνονται στον ρόλο τους. Το πρόβλημα είναι να υπάρχουν τα κόμματα απλώς για να βιοπορίζονται συντηρώντας συγχρόνως έναν στρατό φίλων και συγγενών. Δεν εκπληρώνουν τον σκοπό τους, γίνονται φερέφωνα συντεχνιών, αντανακλάσεις της κοινής γνώμης,

 Έτσι όμως δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Αν θέλουμε μετά από τέτοια κρίση να αλλάξει η χώρα, χρειαζόμαστε κόμματα που θα παίρνουν σοβαρά τον ρόλο τους, θα παράγουν πολιτική που θα κάνει τομές κι όχι αναμόχλευση της παλαιάς σούπας. Στη σούπα αυτή απλά θα φυτοζωούν και μαζί με αυτά, όλοι.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr

Ας μιλήσουμε για σεξ

Τι είναι νορμάλ και τι ακραίο στο κρεβάτι και στην πολιτική;

Κέζα Λώρη 

Ας μιλήσουμε λίγο για πολιτική. Ας μιλήσουμε και για σεξ. Ταυτόχρονα, ένα θέμα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δίνει την αφορμή, με τη διάσημη πλέον δήλωση για τα ζευγάρια του ιδίου φύλου. Σε ερώτηση για τους γάμους ομοφυλόφιλων απάντησε «με προβληματίζει το εάν προσπαθούν να μας πείσουν αν είναι το νορμάλ και το σωστό τα ομόφυλα ζευγάρια». Να αφήσουμε τους γκέι και να πιάσουμε τον κόσμο όλο. Τι ακριβώς νοείται ως νορμάλ στον κόσμο τούτο, δηλαδή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; Τι είναι νορμάλ στο κρεβάτι (ή στον καναπέ ή στο πάτωμα ή στον πάγκο της κουζίνας);

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα δυσκολευόταν πολύ να δώσει έναν ορισμό του «νορμάλ». Δεν θα φτιάξουμε εδώ έναν κατάλογο με παραφιλίες. Αυτά τα ξέρουμε ως ενήλικοι: άλλος θέλει να δένει τη γυναίκα του στα κάγκελα, άλλον θέλει να τον κατουράνε, άλλος τη βρίσκει με το χέρι. Είναι νορμάλ αυτά; Κι όταν γίνονται κατ' ιδίαν, πρέπει να γίνονται γνωστά και δημόσια; Είμαστε άραγε έτοιμοι να αρχίσουμε περιγραφές για το κανονικό, να ορίσουμε τα καθωσπρέπει και να καταδικάσουμε τα «ανώμαλα»;

Εδώ, λοιπόν, τίθενται δύο ζητήματα. Αφενός θα αρχίσουμε την ανάλυση για πρακτικές και προσανατολισμούς, αφετέρου θα κρίνουμε τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που δεν πήραν θέση επί του θέματος. Δεν πήραν θέση οι προστατευμένοι από τις κοινωνικές επιλογές τους (οι νυμφευμένοι που δυνητικά απολαμβάνουν τις 50 αποχρώσεις του γκρι) και οι κρυφοί (που απολαμβάνουν τις 100 αποχρώσεις του ροζ). Ουδείς εξανέστη. Ουδείς βγήκε δημόσια να πει «πρόεδρε, είμαι γκέι και νιώθω πιο νορμάλ από τους νορμάλ».

Να σταθούμε σε ένα δημοσίευμα των ημερών που αναφερόταν σε διάσημο πολιτικό (χωρίς να τον κατονομάζει) γράφοντας ότι έκανε έξαλλη ζωή με άνδρες σε κοσμικό νησί. Να θυμηθούμε επίσης τους υπαινιγμούς για άλλους βουλευτές που έχουν σχέση με άτομα του ιδίου φύλου. Να καταγράψουμε την αποπομπή βουλευτή από τη Νέα Δημοκρατία όταν διακινήθηκε τηλεοπτικό γκέι βίντεο. Αλήθεια, μας ενδιαφέρει τόσο πολύ τι κάνουν τα πολιτικά πρόσωπα στον προσωπικό τους χρόνο; Μας ενδιαφέρει αν ακολουθούν τους κανόνες του Μεϊμαράκη για το νορμάλ και το μη νορμάλ; Να το αντιστρέψουμε: μας ενδιαφέρει η δική τους γνώμη για όσα κάνει καθένας από εμάς;

Η απάντηση είναι σαφής. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη του προέδρου για τα σεξουαλικά των άλλων είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε ετεροφυλόφιλοι. Για αυτόν τον λόγο δεν απαιτούμε να αντιδράσουν βουλευτές οι οποίοι έχουν μια κάποια ζωή που διαφέρει από τη ζωή του Μεϊμαράκη. Το μόνο που μας αφορά είναι αν υπάρχει απόφαση κοινοποίησης ερωτικών δεδομένων. Αν κάποιος αρχηγός ή υπουργός ή βουλευτής είχε σύντροφο του ιδίου φύλου και κυκλοφορούσαν ως ζεύγος, θα τον ελέγχαμε για τα συνήθη: να μην καταχράται δημόσιο χρήμα, να μην προκαλεί με χλιδές, να φορολογείται κανονικά. Ακόμη πιο ακραία, θα θέλαμε να ταιριάζει πολιτικά: ο σύντροφος ενός βουλευτή δεν μπορεί να πάει στην πλατεία Βικτωρίας και να αρχίσει τις κλωτσιές στους πρόσφυγες. Μέχρις εκεί. Αν όμως παίζει συναινετικό ξύλο πάνω στο σεξ με το ταίρι του, με γεια τους, με χαρά τους.

Αν αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει μέσος όρος του νορμάλ και ότι καθένας κάνει ό,τι του αρέσει, μπορούμε να προβληματιστούμε για τις κυβερνητικές επιλογές στην περίπτωση που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης γίνει πρωθυπουργός. Μπορούμε να προβληματιστούμε σε επίπεδο ισονομίας,  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και νομοθεσίας. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι αναγκαίο και δίκαιο. Δεν μπορούμε να αρχίσουμε ξανά μια συζήτηση για τα αυτονόητα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή το τι είναι νορμάλ και τι είναι ακραίο, μπορεί να τα συζητήσει ο πρόεδρος στο καφενείο, πίνοντας «αντρικό καφέ» - όπως ονομάζει τον σκέτο ελληνικό.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

"Τι είναι ηθικό και τι όχι"

Παρέμβαση μέσω facebook έκανε ο ξάδελφος του Αλέξη Τσίπρα και γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών, Γιώργος Τσίπρας, ο οποίος τόνισε πως οι πολίτες με την τωρινή τους ψήφο νομιμοποίησαν πολιτικά το μνημόνιο. "Ο κόσμος είναι που ορίζει πολιτικά τα πράγματα, τι είναι ηθικό και τι όχι, τι είναι επιτρεπτό και τι ανεπίτρεπτο", σημείωσε μεταξύ άλλων.  

thetoc.gr

"Σε τελευταία ανάλυση, είναι ο κόσμος, η μάζα που ορίζει πολιτικά τα πράγματα. Τι είναι ηθικό και τι όχι, τι επιτρεπτό και τι ανεπίτρεπτο". 

Ακούτε ή μάλλον διαβάζετε???

 

 

Η μόνη αντιβίωση στην καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Γιατί κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Παντελάκης 

Από τα αποτελέσματα της κάλπης, το χειρότερο που προκύπτει είναι η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος το οποίο σε απόλυτους αριθμούς, θα πρέπει να είναι το μοναδικό κόμμα (αν εξαιρεθεί ο Λεβέντης), που αύξησε τον αριθμό των ψηφοφόρων του συγκριτικά με τον Ιανουάριο. Αυτό γκρεμίζει οριστικά τον μύθο των «παραπλανημένων ψηφοφόρων» και πιστοποιεί πως ζούμε μαζί μ' έναν αριθμητικά σεβαστό αριθμό ανθρώπων που δεν ντρέπονται να είναι φασίστες. Όσοι τους χάιδευαν τα αυτιά και μιλάνε κατά καιρούς για τον «σοφό λαό», ας το ξανασκεφτούν. Ο ίδιος αυτός λαός, επέλεξε να στείλει στη Βουλή ένα παρακμιακό και γραφικό φαινόμενο της  trash τηλεόρασης. Ας κρατήσουμε αυτά τα δυο ιδιαίτερα αρνητικά δεδομένα και ας πάμε παρακάτω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα ο κερδισμένος των εκλογών αφού παρά τη θεαματική μετεκλογική μεταστροφή του σε σχέση με όσα είχε υποσχεθεί, κατάφερε να διατηρήσει την πρώτη θέση. Ναι, έχασε σημαντικά σε απόλυτο αριθμό ψηφοφόρων (δεδομένης και της αυξημένης αποχής), αλλά άντεξε όχι μόνο την αναντιστοιχία λόγων και έργων αλλά και τη διάσπαση στο εσωτερικό του. Γιατί συνέβη αυτό;

Μια πρώτη σκέψη είναι πως οι ψηφοφόροι του, δεν θεώρησαν ικανοποιητική κάποια άλλη πρόταση, δεν είχαν εναλλακτική πρόταση εξουσίας δηλαδή.

Μια δεύτερη, πως οι ψηφοφόροι του παλαιού ΠΑΣΟΚ (με όσα χαρακτηριστικά αυτοί έχουν), ήρθαν τον περασμένο Ιανουάριο για να μείνουν μόνιμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ψηφοφόροι αυτοί, δεν επηρεάζονται από την ανερμάτιστη πολιτική που ακολούθησε στην οικονομία με δραματικές παρενέργειες, δεν τους πειράζει που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακό κόμμα, δεν ενοχλούνται από τον ακραία δεξιό κυβερνητικό εταίρο που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, δεν έχουν πρόβλημα ούτε καν από τις σκιές που έπεσαν σε ό,τι αφορά τη στάση υπουργών (διορισμοί συγγενών και ημετέρων, εργολαβίες κ.ο.κ.). Αν το καλοσκεφτούμε, την ίδια ανοχή έδειχναν οι ψηφοφόροι και όταν κάτι ανάλογο (και σε μεγαλύτερη έκταση μάλιστα), συνέβαινε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Τα σκάνδαλα διακυβέρνησης τότε, δεν ήταν ικανά να ακυρώσουν την επιθυμία των ψηφοφόρων να το ξαναψηφίζουν.

Μια τρίτη σκέψη είναι, πως οι ψηφοφόροι εκείνοι που παραδοσιακά μετακινούντο από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο, δίνοντας την πρωτιά κάθε φόρα, δεν ήταν έτοιμοι να πάνε προς την ΝΔ. Και αυτό, πιθανότατα επειδή είναι χρονικά πολύ νωπή η διακυβέρνηση της χώρας από αυτήν την οποία αποδοκίμασαν οκτώ μόλις μήνες πριν.

Μια τέταρτη σκέψη, ότι ενδέχεται μια ομάδα ψηφοφόρων να υιοθέτησε τις υποσχέσεις ΣΥΡΙΖΑ, πως θα μπορούσε αυτός ν' αλλάξει κάποιες από τις προβλέψεις του Μνημονίου με ισοδύναμα μέτρα. Παρότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ψήφισαν το ίδιο Μνημόνιο, θεωρούν πως αυτός μπορεί να διεκδικήσει καλύτερους όρους εφαρμογής του. Οι σαφέστατες προειδοποιήσεις των εταίρων για «απαρέγκλιτη εφαρμογή του Μνημονίου» ανεξάρτητα από το ποιος θα εκλεγεί, φαίνεται δεν έφτασαν στα αυτιά πολλών.

Τέλος, μια πέμπτη σκέψη είναι πως ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων είναι διατεθειμένος να πιστέψει οτιδήποτε. Γοητεύεται από τους λαοπλάνους, πιστεύει στα μεγάλα λόγια, ενδεχομένως έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι καλύτερο για τη ζωή του, έστω και αν μέσα του γνωρίζει πως αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί...                       

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon