ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥ MEGA

Ξεσπάθωσαν τα παπαγαλάκια του MEGA και ιδιαίτερα αυτός ο ανεκδιήγητος ο Καψής..
"Οι τζαμπατζήδες" και πάλι τα ίδια.. Είπε μια εξυπνάδα ο Ρέπας, την έπιασαν στον αέρα οι καλοεκπαιδευμένοι...

Δεν καταλαβαίνουν την διαφορά αυτού που δεν πληρώνει για να χρησιμοποιήσει χωρίς κόστος τα ΜΜΜ ή τις εθνικές οδούς, από αυτόν που δεν πληρώνει για να διαμαρτυρηθεί..
Οχι γιατί είναι ηλίθιοι (λέω τώρα, μάλλον...) αλλά γιατί αυτή είναι η δουλειά τους...
Και νομίζουν ότι την κάνουν καλά.. ότι δεν τους έχει καταλάβει κανείς..

Το νόμιμο και ηθικό σε «νέα» εκδοχή

Το νόμιμο και ηθικό σε «νέα» εκδοχή
Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ

Τις τελευταίες ημέρες, με τη «Νομική» και τους μετανάστες, εκδηλώθηκε ένα μεγάλο και ευρύ μέτωπο υπέρ της υπεράσπισης και της εφαρμογής του νόμου. Ο νόμος ήταν αυτός που αναφέρεται στο θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο «είχε καταλυθεί» από τους μετανάστες, κατά τους υπερασπιστές της νομιμότητας.

Και, άρα, όφειλαν οι αρχές (εισαγγελικές, διωκτικές) να τον εφαρμόσουν και να εκδιώξουν τους μετανάστες. Αυτό απαιτεί η νομιμότητα, υποστήριζαν όλοι οι εκφραστές του μετώπου, πολιτικοί από την κυβέρνηση, τη Δεξιά και την ακροδεξιά ώς το χώρο της Αριστεράς -που αυτοπροσδιορίζεται με το επίθετο «δημοκρατική»- και πλείστοι δημοσιογράφοι κυρίως σε τηλεοπτικό και ραδιοφωνικά μέσα, αλλά και σε αρκετές εφημερίδες, καθώς και κάποιοι παράγοντες, από πανεπιστημιακούς έως του κοινωνικού χώρου, ακόμα και του μεταναστευτικού.

Το πρόβλημα ήταν οι μετανάστες, που είχαν μπει στον πανεπιστημιακό χώρο για να κάνουν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσής τους. Ολοι αναγνώριζαν και δέχονταν ότι δεν έγιναν φθορές στο κτήριο, δεν σημειώθηκαν αδικήματα, δεν είχαμε απειλή οποιασδήποτε δραστηριότητας στο χώρο. Και ήταν το πρόβλημα αυτό, επειδή επέλεξαν το συγκεκριμένο χώρο, άρα διέπραξαν αδίκημα.

Ακόμη, όπως είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς, το πρόβλημα ήταν (και είναι) οι ίδιοι οι μετανάστες, αυτοί οι «άθλιοι» κατά την έννοια του Βίκτορος Ουγκό, οι καταφρονεμένοι, οι αδύναμοι και ανυπεράσπιστοι, οι οποίοι όμως είναι εργαζόμενοι, βάναυσα εκμεταλλευόμενοι, χωρίς χαρτιά, χωρίς στον ήλιο μοίρα, άρα εύκολα αποδιοπομπαίοι και διωκόμενοι. Είναι οι παρίες.

Η επίκληση της νομιμότητας εναντίον αυτών που δεν είναι νόμιμοι αλλά και εναντίον αυτών που τους υπερασπίστηκαν -πρύτανης, καθηγητές, φοιτητικός σύλλογος, νεολαίοι, οργανώσεις- στέκεται μόνο στο σκέλος του «νομίμου», δηλαδή ποιο είναι το νόμιμο, η εφαρμογή του νόμου, που σημαίνει έξω από τη Νομική, έξω από το Πανεπιστήμιο οι καταληψίες και καταδίκη των υποστηρικτών, ακόμη και αυτών που προσπάθησαν να βρεθεί λύση χωρίς βία, που έληξε ομαλά, προσωρινά έστω, η κατάληψη με τη μετακίνηση.

Πριν από λίγα χρόνια δέσποσε για ένα διάστημα στην επικαιρότητα η περίφημη επίκληση του Γ. Βουλγαράκη για το νόμιμο και ηθικό: ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Τότε πάρα πολλοί από τους σημερινούς υπερασπιστές της νομιμότητας είχαν κατακεραυνώσει τον πρώην υπουργό για την επίκληση που είχε κάνει, είχαν γραφεί ποταμοί άρθρων και σχολίων και είχαν λεχθεί πάρα πολλά, ακόμα και ειρωνικά, σχετικά με το κατά πόσον το νόμιμο είναι και ηθικό.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θ. Πελεγρίνης τόλμησε, ναι τόλμησε, να αντιδιαστείλει το νόμιμο από το δημόσιο συμφέρον, στο οποίο ενέτασσε και το ηθικό, πέρα από τς συνέπειες που θα είχε η άμεση επέμβαση της Αστυνομίας στη Νομική, συνέπειες εύκολα αντιληπτές, και συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση των ερωτώντων εν είδει ανακριτών δημοσιογράφων από μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό, με την επίπληξη ποιος καθορίζει το νόμιμο και το δημόσιο συμφέρον αν όχι η συντεταγμένη πολιτεία και τα όργανά της.

Το ηθικό στην προκειμένη περίπτωση εμπεριέχεται στο νόμιμο, κατά αυτούς τους πλείστους υπερασπιστές της νομιμότητας. Αρα μόνο η κυβέρνηση, η εισαγγελία και, τελικώς, η Αστυνομία οφείλουν να εφαρμόσουν και να επιβάλουν τη νομιμότητα. Η ηθική και ό,τι έχει σχέση με τους μετανάστες, με την απόγνωσή τους να έχουν στον ήλιο μοίρα, πηγαίνουν περίπατο. Πέρασαν λίγα χρόνια από τον Βουλγαράκη και ξεχάστηκαν οι, τότε, κορόνες.

Είναι όμως, όπως φαίνεται, το βασικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι υπερασπιστές της νομιμότητας. Γι' αυτούς το νόμιμο είναι και ηθικό, είναι η ιδεολογία τους.

Το βλέπουμε, το ακούμε, το διαβάζουμε στα ΜΜΕ. Θεωρούνται δεδομένα τα μέτρα, το Μνημόνιο, η κατεδάφιση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα νέα μέτρα που έρχονται, η εκποίηση δημόσιας περιουσίας, η συνεχής συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Και ακούμε ή διαβάζουμε μόνο για την εφαρμογή των μέτρων. Ή ότι «ο υπουργός ήταν ξεκάθαρος, τους νόμους τούς ψηφίζει η Βουλή» (άρα πρέπει να εφαρμόζονται...). Κι ακόμα ότι, για να ανταποκριθεί στο επιβατικό κοινό ο υπουργός, απέναντι στο ζήτημα με τις απεργίες των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, «φέρνει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος» το νομοσχέδιο στη Βουλή. Αρα είναι και αυτό νόμιμο, αυτό προέχει, όχι οι αντιδράσεις των εργαζομένων, που υπερασπίζονται τη δουλειά τους. Φταίνε αυτοί, όχι η κυβέρνηση που εκπροσωπεί τη νομιμότητα.

Ρίχνουν, ίσως αθέλητα, νερό στο μύλο τής σαφώς αντιλαϊκής πολιτικής. Και παρουσιάζουν αμάσητα τα μέτρα. Κανείς δεν δίνει δωρεάν, τζάμπα, μας λένε για τα δάνεια από ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ, χωρίς έστω μια υπόμνηση ότι καρπούνται π.χ. Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, από την Ελλάδα με τις αγορές που κάνει σε εξοπλισμούς και άλλα προϊόντα.

Με την ιστορία της «Νομικής» έρχεται επιθετικά η κυβέρνηση και προτείνει την εκχώρηση πανεπιστημιακών και ακαδημαϊκών αρμοδιοτήτων σε εξωπανεπιστημιακούς και, καταργώντας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη πλήρη αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ, προτείνει τη διοίκησή τους, στο διοικητικό, διαχειριστικό τομέα, σε διορισμένα εξωπανεπιστημιακά συμβούλια, με επικεφαλής μάνατζερ. Αν αυτό δεν είναι κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου τότε τι είναι; Θα γίνει με νόμο, άρα θα είναι νόμιμο. Εστω και παρά τη σαφέστατη συνταγματική επιταγή.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η κυβέρνηση προβαίνει σε «νόμιμες» (δηλαδή νομοθετημένες από τη Βουλή) πράξεις παρά το Σύνταγμα. Ας θυμηθούμε μόνο την εκχώρηση στον υπουργό Οικονομικών να προβαίνει σε διεθνείς συμφωνίες χωρίς την έγκριση της Βουλής. Η νομιμότητα, όπως την ευαγγελίζονται οι υπερασπιστές της, σ' όλο της το μεγαλείο ακόμη και «πραξικοπηματικά».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αυτά που (δεν) έγιναν...

Αυτά που (δεν) έγιναν...
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ανάγκα και θεοί πείθονται... Απλώς χρειάστηκαν κάποιοι μήνες για να πεισθούν οι Γερμανοί, η Ενωση, το ΔΝΤ και οι δανειστές ότι εκείνα που είχαν επιβάλει στον αμίλητο και υποταγμένο Γ. Παπανδρέου -το δυναστικό Μνημόνιο και το δάνειο με το εξοντωτικό επιτόκιο- δεν αποδίδουν...

Στην Ελλάδα έφεραν την καταστροφή και την οδηγούν στο αδιέξοδο. Αυτά που προτείνει τώρα η Γερμανία και φαίνεται να επικροτεί η Ενωση, όφειλε -και μπορούσε- να τα ζητήσει από την πρώτη στιγμή ο Ελληνας πρωθυπουργός. Οχι με μαγκιές. Ούτε ως καθημαγμένος επαίτης που ζητεί ελεημοσύνη. Αλλά μ' ένα μεγάλο όπλο που είχε στα χέρια του -τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει η χώρα! Είναι βαρετή η επανάληψη, αλλά χρήσιμη η υπόμνηση: θα σκεφτόταν πολύ η Ενωση να απορρίψει το αίτημα του κ. Παπανδρέου για επιμήκυνση του τότε υφιστάμενου χρέους, καθώς και τον δανεισμό της Ελλάδος με ανεκτό επιτόκιο. Πρωτίστως, θα δυσκολεύονταν η Γερμανία και η Γαλλία: σε περίπτωση πτώχευσης, οι τράπεζές τους, που έχουν περίπου το 70% των ελληνικών ομολόγων, θα έχαναν τα λεφτά τους... Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: η έλλειψη τόλμης και σχεδίου εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου, παρουσιάστηκε από την καταιγιστική προπαγάνδα ως μέγα κατόρθωμα. Δήθεν έσωσε τη χώρα από τη χρεωκοπία! Εκτοτε, με το εκβιαστικό αυτό τέχνασμα πορεύτηκε η ελληνική κυβέρνηση, με αρωγό τους προθύμους των μήντια... Οσο για το απαραίτητο συμμάζεμα του κράτους, το οποίο προωθεί εναγωνίως -έστω άτσαλα και χωρίς σχεδιασμό- η κυβέρνηση, προσπαθώντας να άρει τα παθογενή δεκαετιών, δεν χρειαζόταν κανένα Μνημόνιο. Παρά μόνο σχέδιο, ειλικρίνεια και αγνόηση του πολιτικού κόστους...

Ο τύπος των ήλων, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η αφέλειά μας έχει όρια;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Αρουραίοι,

γέμισε ο τόπος

..............

χωρίς να ξέρεις

.............

από πού θα βγουν στην επιφάνεια

Γ. Βουλγαράκης, Αρουραίοι

Για να μην πτωχεύσει η χώρα, ορισμένοι πράττουν τα πάντα για να πτωχεύσουν οι Ελληνες. Κι όταν λέμε «να πτωχεύσουν» δεν εννοούμε μόνον οικονομικά αλλά και συναισθηματικά. Να σπάσουν δηλαδή οι δεσμοί που συνδέουν τον καθένα από μας με τον πλαϊνό μας και με την πατρίδα. Και ιδίως με την αλήθεια. Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν πειθαρχημένους σαν τους Γερμανούς, εργασιομανείς σαν τους Γιαπωνέζους, φλεγματικούς σαν τους Αγγλους, πολιτικά ουδέτερους σαν τους Αμερικανούς, δίχως όμως οι ίδιοι να εμπίπτουν σ' αυτούς τους κανόνες μετάλλαξης. Θέλουν να μας βλέπουν και να μας επιτηρούν χωρίς εμείς να τους βλέπουμε και να τους επιτηρούμε. Θέλουν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται («πολεμάνε») για να επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, ξεχνώντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί οι ίδιοι και ο τρόπος που κυβερνάνε.

Η (ΟΠΟΙΑ) τραγικότητα της κατάστασης και η (όποια) εναπομείνασα καρτερικότητα του λαού δεν μπορεί ούτε να διαρκούν επ' άπειρον ούτε να «ξεγελιούνται» με υποσχέσεις που παρέχονται «με το κομμάτι». Οι λέξεις και οι αριθμοί, τα υπονοούμενα και οι προφητείες, οι ζαριές και οι μαγκιές κινούνται στο ναρκοπέδιο της ύβρεως (απέναντι στην Ιστορία και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά).

ΕΠΙΝΟΟΥΜΕ νέους εχθρούς, αναμιγνύουμε με επικίνδυνο τρόπο την ανελεύθερη ευθύνη με την υπεύθυνη ανελευθερία, ζούμε την καθημερινότητα «με το όπλο στο χέρι» (χωρίς να γνωρίζουμε εξαρχής ποιον τελικά θα «πυροβολήσουμε» ή έστω άξιζε να τον «πυροβολήσουμε») και δίχως προστατευτικά κιγκλιδώματα πέφτουμε στο κενό του άδειου μέλλοντος.

ΜΑΣ τάζουν «μια νέα κάθαρση» που θα επιτευχθεί με όψιμες προσφυγές, αγωγές, διεκδικήσεις (κατά των διαχρονικών φίλων, εταίρων και συμμάχων τους) και μας διατάζουν να διαβάσουμε την πραγματικότητα με τα δικά τους μάτια και να την κατανοήσουμε με τα δικά τους μυαλά.

ΑΥΤΟΙ οι έμπιστοι φρουροί όλων των αυτοκρατόρων (και των αυτοκρατειρών), αυτοί οι εχθροί του λαού και της Συγκλήτου μάς διδάσκουν τηλεοπτικά το φόβο, την απόγνωση, την υποταγή στο κισμέτ μας...

ΚΙ εμείς «οι μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» συνεχίζουμε να τους εμπιστευόμαστε περισσότερο από τον πλαϊνό μας, να τους φοβόμαστε περισσότερο από το νόμο, να τους συγχωρούμε περισσότερο κι από τη Θεία Δίκη και τη Νέμεση.

ΤΑ παλιά πρόσωπα σε νέους ρόλους και τα νέα (open gov) πρόσωπα σε παλιούς ρόλους δεν μπορεί να κρύψουν το γεγονός ότι η δοκιμασμένη χρόνια διαχείριση της εξαπάτησης του λαού (στο όνομα της εθνικής σωτηρίας) έκλεισε τον κύκλο της. Μέσα στους κύκλους έκλεισε και φυλάκισε και τους ίδιους τους χειριστές.

ΥΠΑΡΧΕΙ κάποιος που θέλει να τους ανοίξει την πόρτα για να βγουν;

www.giannispanousis.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΦΡΟΥΤΑΚΙΑ

""" Καλημέρα, καλή βδομάδα

ο Γιωργάκης ο Μικρός, γνωστός κι ως Ψευτοθόδωρος, γεμίζει την επικράτεια «φρουτάκια».

Το θέλει η Ενωση και πάσα αρχή παυσάτω - ποια αρχή όμως; των ανδρεικέλων του Διευθυντηρίου;

Και γιατί φρουτάκια;

Γιατί «η πιο εξαρτησιακή μορφή τζόγου στην ιστορία»; Ακριβώς γι' αυτό! Διότι είναι «η πιο εξαρτησιακή μορφή τζόγου στην ιστορία».

Για να βγάλουν κι άλλα λεφτά ο Rocco και τα αδέλφια του; Για να βγάλει κι ο ΟΠΑΠ τα λεφτά που χρειάζεται ώστε, με κάποια ψίχουλα απ' αυτά, να μεταδίδει μετά κοινωνικά τηλεοπτικά σποτ κατά της ανεργίας, των ναρκωτικών, της βίας!!!

Τρελό; όχι! άκρως καπιταλιστικό.

Αυτοί που θα εμπορεύονται την ηρωίνη του τζόγου, αυτοί που θα ξεπλένουν μαύρο χρήμα με το τσουβάλι, αυτοί που θα ταΐζουν χρυσάφι τους κρατικοδίαιτους ιδιώτες συνεταίρους τους

αυτοί οι ίδιοι θα δίνουν και κανά ψιχουλάκι στη διαφήμιση για να μας πετάει κι αυτή με τη σειρά της τηλεοπτικά σποτάκια για τον... πολιτισμό.

«ΟΠΑΠ, στοίχημα, φρουτάκια = τζόγος! συν ανεργία = εγκληματικότητα», δεν χρειάζεται να 'ναι κανείς Αϊνστάιν για να λύσει αυτή την εξίσωση
στο επίπεδο της χαμηλής διαφθοράς.

Στο επίπεδο όμως της υψηλής διαφθοράς: «Γιωργάκης+Ενωση = φρουτάκια π πολύ χρήμα για τα Κολλητάρια του Κόμματος και του Κράτους ― εθισμός, εξάρτηση, θάνατος για τους χρήστες», τι χρειάζεται να 'ναι κανείς για να κάνει τα στραβά μάτια; Κάθαρμα; ηλίθιος; -τι;"""


"ναυτίλος" ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οχι άλλοι «αντιεξουσιαστές στην εξουσία»

Οχι άλλοι «αντιεξουσιαστές στην εξουσία»

Tου Παντελη Μπουκαλα

Tετάρτη, 7 Οκτωβρίου του 2009. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της νέας κυβέρνησης, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης του μηνός, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, πιθανόν επηρεασμένος και από το γεγονός ότι κατέρριπτε ένα ρεκόρ μάλλον παγκόσμιο (τρίτος πρωθυπουργός από την ίδια οικογένεια, σε ευθεία διαδοχή) και δείχνοντας έτοιμος να ξαναδοξάσει την επαγγελία που είχε συνοψιστεί στο σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», είπε και το εξής παραμυθητικό: «Είμαστε οι ενδιάμεσοι μεταξύ του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας». Κι ο λόγος του, που δικαίωνε όσους επιμένουν ότι στην ιστορία της πολιτικής ρητορικής πρέπει να υπάρξει ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στη σχολή του παπανδρεϊσμού, έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος, αφορμή για δεκάλεπτες «σημειολογικές» αναλύσεις στην τηλεόραση και κυρίως αιτία για να ταραχτούν τα φαντάσματα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν και του Ντουρούτι.

Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του 2010. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο τής μόλις ανασχηματισθείσας κυβέρνησης, το οποίο μάλιστα συνήλθε «για συμβολικούς λόγους» στη Θεσσαλονίκη (άλλο κεφάλαιο αυτό, απέραντο: το ΠΑΣΟΚ και η συμβολολογία), ο κ. Παπανδρέου επανέρχεται στην προσφιλή του διαβεβαίωση. Εχοντας ίσως πληροφορηθεί ότι εν τω μεταξύ ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Ντουρούτι είχαν ξαναβρεί την ηρεμία τους, διατράνωσε ξανά το πιστεύω του: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Είμαστε εκπρόσωποι των πολιτών μας και όχι των υπουργείων μας».

Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά, 20 Ιανουαρίου του 2011, ο κ. Παπανδρέου αποδεικνύει πόσο σταθερός είναι στις πεποιθήσεις του, δηλαδή στις διακηρύξεις του: μιλώντας και πάλι στο Υπουργικό του Συμβούλιο, απηύθυνε προσκλητήριο στους υφισταμένους του «να γίνουν αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και, επιπλέον, «αιρετικοί». Κάπως φθαρμένη ακούστηκε τούτη τη φορά η μαγνητοταινία, αυτό όμως δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των υπουργών για το αρχηγικό κέλευσμα, ο ενθουσιασμός αυτός άλλωστε τυγχάνει καταστατική τους υποχρέωση. Γενικότερα, οι κομματικώς υφιστάμενοι, κι όχι μονάχα στο ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να συναρπάζονται (δηλαδή να δείχνουν ότι συναρπάζονται) όποτε ακούνε τις εντολές του ηγέτη, να βρίσκουν βαθύτατο νόημα και στην πιο ρηχή φράση του και να αναφωνούν με θαυμασμό και συγκίνηση «πρωτάκουστο!» ακόμα κι όταν γίνονται αυτήκοοι μάρτυρες της δέκατης επανάληψης ενός κενολογήματος. Οταν βέβαια ο ηγέτης συνταξιοδοτηθεί, για οποιονδήποτε λόγο, έχουν κάποιο δικαίωμα αναδρομικής κριτικής, υπό την προϋπόθεση ότι, για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί, θα ξεκινούν κάθε δήλωσή τους με το μοτίβο «εγώ τα έλεγα από τότε αλλά δεν με άκουγαν» («προφανώς επειδή τα έλεγα από μέσα μου» θα συμπληρώνουν από μέσα τους).

Καμία αντίρρηση. Οι άνθρωποι είμαστε οι εμμονές μας, τα κλισέ μας, τα τρία-τέσσερα πράγματα που παγιώνονται μέσα μας και μας στοιχειώνουν. Τα κλισέ του κ. Παπανδρέου, οι εμμονές του, είναι τέσσερις, όσο βλέπω: Πρώτη, η «άμεση δημοκρατία», αλλά με αυτήν ξεμπέρδεψε νωρίς, στα συνέδρια του κόμματός του, όταν με το πριγκιπικό δαχτυλίδι ήδη φορεμένο, έδωσε στους οπαδούς του το κορυφαίο δικαίωμα να τον ανακηρύξουν πάραυτα ηγεμόνα, δίχως τη χρονοβόρα μεσολάβηση συζητήσεων, συγκρούσεων με αντίπαλες υποψηφιότητες και λοιπά μη αμεσοδημοκρατικά. Δεύτερη, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ανώτερο στάδιο της οποίας είναι το κυβερνάν διά τηλεδιασκέψεων, ώστε να μην εμποδίζεται η διοίκηση της χώρας από τα αλλεπάλληλα ταξίδια του. Εμμονή τρίτη η «επανάσταση του αυτονόητου», όπου, αυτονοήτως, τα αυτονόητα ορίζονται αυθεντικά από τον ίδιο, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν τις παραστάσεις εκείνες που θα τους επέτρεπαν να πουν κάτι ουσιώδες επί του θέματος, κάτι να συνεισφέρουν. Κλισέ τέταρτο, «η αντιεξουσία στην εξουσία», κατεξοχήν προσωποποιημένη από τον ίδιο (και κατά δεύτερο λόγο από τον κ. Πάγκαλο, αποδεδειγμένα αναρχικής παιδείας και αντιεξουσιαστικής πρακτικής).

Για να επανέρχεται ωστόσο ανά τρίτο ή πέμπτο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός στην ίδια παραίνεση, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν. Ενδεχόμενο πρώτο: οι υπουργοί του δεν τον ακούνε καν, δεν καταγράφουν βαθιά στο μυαλό τους τις εντολές και τις συμβουλές του, άλλωστε η ρουτίνα των υπουργικών συμβουλίων υπό τον κ. Παπανδρέου, όπου μιλάει μόνο αυτός και οι άλλοι παρακολουθούν με ελαφρώς σκυμμένη κεφαλή, δεν ευνοεί ιδιαίτερα την πνευματική συγκέντρωση και την προσεκτική παρακολούθηση. Ενδεχόμενο δεύτερο: οι υπουργοί ακούνε με προσοχή, καταγράφουν αλλά αμέσως μόλις ξαναβρεθούν στα γραφεία και στον θώκο τους ξεγράφουν, σβήνουν, με γομολάστιχα, με διορθωτικό ή με ένα ντιλίτ στον υπολογιστή της μνήμης τους. Και διαγράφουν όσα πατερναλιστικά άκουσαν είτε επειδή αδιαφορούν για το περιεχόμενό τους (πράγμα όχι και τόσο πιθανό, γιατί θα διακινδύνευαν τη θέση τους), είτε επειδή η μικρή ή μεγάλη τους θητεία στα αξιώματα τους έχει πείσει ότι η εξουσία, και η πιο μικρή, δεν μοιράζεται, δεν αυτοϋπονομεύεται, δεν αυτοκρίνεται καν, διότι διαφορετικά χάνει το μεδούλι της, τη νοστιμιά και την ουσία της. Κι απ’ ό, τι θυμάμαι, μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε λάβει κατά γράμμα το μήνυμα του προϊσταμένου του και δήλωνε ότι «και αντιεξουσιαστής είναι και φίλους αντιεξουσιαστές έχει», και τιμήθηκε κατόπιν αυτού με την αναβάθμισή του από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπου ως γνωστόν θριάμβευσε για δεύτερη φορά, στο της Αναπτύξεως, όπου ήδη θριαμβεύει.

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια, τι θα μπορούσε να σημαίνει πολιτικά το δόγμα «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία»; Σε ποιο παραδεισένιο σύστημα διαχείρισης των κοινών μπορεί να υπάρξει αυτό το περίεργο υβριδικό πλάσμα, μισός αντιεξουσιαστής-μισός εξουσιαστής; Πόσο αντιεξουσιαστής μπορεί να γίνει ξαφνικά, στα μισά του βίου του και παραπάνω, κάποιος που, όπως διδάχτηκε παιδιόθεν, συνήθισε να ηγείται αυτονομιμοποιούμενος, να λατρεύεται, να διατάζει, να μην ανέχεται την κριτική ακόμα και στην ηπιότερη εκδοχή της και να εξαντλεί την αυτοκριτική του προθυμία στα τηλεοπτικής καταναλώσεως λογύδρια; Ο «αντιεξουσιαστής στην εξουσία» πρωθυπουργός ηγεμονεύει εξουσιαστικότατα, σαν τυπικός Παπανδρέου, απλώς φροντίζει να επικαλύπτει τον αυταρχισμό του με το χαμόγελο του προσηνούς και του ανοιχτού στον διάλογο (τον ηλεκτρονικό πάντοτε). Αυτό το μοντέλο διδάσκει στους υφισταμένους του, είτε υπουργοί είναι είτε ανθυποδιοικητές σε οποιαδήποτε υπηρεσία. Κι αυτοί το ασπάζονται και το αναπαράγουν εκθύμως στο μικρό πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Τον ακούνε βέβαια να κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο κατά της εξουσίας, αλλά χαμογελάνε, απλώς χαμογελάνε - από μέσα τους πάντοτε. Οι υπόλοιποι, όσοι υφιστάμεθα την αντιεξουσία τους, δεν έχουμε λόγους να χαμογελάμε όταν, προς το παρόν τουλάχιστον, παραμένει αναφαίρετο το δικαίωμα του καγχασμού.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

2046

ΠΑΛΙΑ, όταν οι άνθρωποι είχαν ένα μυστικό, σκαρφάλωναν σε ένα βουνό, έβρισκαν ένα δέντρο που είχε μια τρύπα, ψιθύριζαν το μυστικό μέσα στην τρύπα και μετά την κάλυπταν με λάσπη.

Με αυτό τον τρόπο φυλούσαν το μυστικό για πάντα.

Είδα το δέντρο, κάτασπρο από θυμό. Είχαν να το πλησιάσουν πολλά χρόνια. Με τα εντόσθιά του, σαν ανοιχτά. Κόλλησα το στόμα μου στον χρόνο. Ή ήταν δωμάτιο ξενοδοχείου; Πιστός και κρυμμένος. Σε μια μακρόσυρτη μνήμη. Τέσσερα νούμερα, σαν εποχές.

ΥΠΑΡΧΕΙ μια πόλη που καταφεύγουν οι άνθρωποι για να βρουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Κανείς δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Η ζωή δεν σου φέρνει πολλές αντιρρήσεις αν καταφέρεις και κερδίσεις το παρελθόν σου. Επωμίζεσαι τον από μηχανής χρόνο, επιστρέφοντας σε μια εικόνα.

Κάθε κίνηση προς τα πίσω είναι ανακυκλωμένο αίμα. Τα δάκρυα είναι τα ίχνη του. Στάμπες που μεγαλώνουν ή μικραίνουν στα πίσω δωμάτια. Σαν σκαμμένες φακίδες.

ΤΑ δάχτυλά μου μόνο να σ' αγγίζουν μπορούν. Με μια ερεθισμένη θυσία. Σαν να εξέρχεται το φως από τις χαραμάδες του δέρματος. Απολαμβάνει την αποφυλάκισή του. Πάνω στο προαύλιο των χεριών μου. Μια άσπρη επιδερμίδα. Ολέθρια χαλασμένη.

Πώς είναι όταν σκοτώνεις το φως; Το θάβεις στο στόμα σου και μετά απλώς κάνεις το σταυρό σου;

Κάλυψέ το με λάσπη. Θα βγει.

ΕΚΕΙΝΕΣ οι διεσταλμένες αναπνοές μας. Θα βγουν. Τύλιγαν τα κεφάλια μας, σαν σεντόνι. Στον έρωτα, σε διαλέγει ο θάνατος. Για να τον ζήσεις, πεθαίνεις. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον κοιτάξει στο πρόσωπο.

Αν φυσήξεις το μυστικό του, θα έρθω. Να πανδοχεύσω τη λύπη μέσα σου. Μέσα σ' αυτό το ίδιο αντίσκηνο που κάνει το σώμα τη μνήμη να επιμένει.

Μη βγαίνεις στον ήλιο. Θα χυθεί. Μείνε λυπημένη. Μείνε ανεπανόρθωτα σιωπηλή, αλλά περισσότερη.

ΜΕΤΑ, το τρένο. Από τη λακκούβα των ανθρώπων, κατευθείαν για την κόκκινη θάλασσα. Εγώ, θα επιπλέω εκεί. «Θα λάμπω ανάμεσα στις πληροφορίες»1.

Θυμήθηκα πίσω. Την ασημένια πλατεία που δίπλωνε όνειρα. Τον βούρκο των αγκαλιών. Η μια μέσα στην άλλη, στολισμένη από τον φόβο. Του τέλους. Των στιγμών.

Οι άνθρωποι περπατούν έως ένα σημείο και χάνονται. Σαν τίτλοι παλιάς εφημερίδας που ξεπεράστηκαν απ' τα γεγονότα. Ολες οι ειδήσεις τους, δεμένες από τις ρίζες των δοντιών. Και γυαλίζουν.

ΕΒΓΑΛΕ έναν θαυμασμό και τελείωσε. Εζησε το πολύ για λίγο. Για να αποδείξει ξανά ότι αυτό που λερώνεις το αγαπάς περισσότερο.

ΚΑΠΟΤΕ ερωτεύτηκα μια γυναίκα. Φορούσε μαύρα. Υστερα από λίγο εκείνη με άφησε. Πήγα στο 2046. Πίστευα ότι με περίμενε εκεί. Ομως, ήταν μόνον η μνήμη της.

Κουρέλια.

Την ίδια δεν κατάφερα να τη βρω.

* 2046: Τίτλος από την ομώνυμη ταινία του Kar Wai Wong

1. Γιώργος Χειμωνάς, Ο γιατρός Ινεότης, Κέδρος
Σταύρος Σταυρόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ