Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Δεν έχουμε σάλιο
"Δεν έχουμε σάλιο" Λοβέρδος
Εχουμε όμως "διαβούλευση"
Και αν είμαστε τυχεροί, κάποια στιγμή, μπορεί να έχουμε πρωθυπουργό και κυβέρνηση..
Κύρκο σε ευχαριστούμε για τη προσφορά σου.. ξεκουράσου όμως τώρα...άντε μπράβο...
Εχουμε όμως "διαβούλευση"
Και αν είμαστε τυχεροί, κάποια στιγμή, μπορεί να έχουμε πρωθυπουργό και κυβέρνηση..
Κύρκο σε ευχαριστούμε για τη προσφορά σου.. ξεκουράσου όμως τώρα...άντε μπράβο...
Από τον ένα μπούλη στον άλλο
Είναι σοβαρό θέμα το θέμα με την ιθαγένεια των μεταναστών, και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, δεν μπορεί να είναι 350.000 παιδιά ξεκρέμαστα.
Είναι σοβαρή τομή ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ" και πρέπει να πετύχει.
Είναι σοβαρό θέμα συζήτησης το "γερμανικό μοντέλο".
Αλλά δεν είναι τα θέματα των πρώτων 100 ημερών.
Εχουμε ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα με τα οικονομικά μας.ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ!!
Και έχουμε ερασιτέχνες να το χειριστούν..
Αρρυθμία, έλλειψη επικοινωνίας, έλλειψη σχεδίου, εσωτερικές κόντρες, ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ κλπ...
Γλυτώσαμε από τον ένα μπούλη (Κωστάκης) και πέσαμε στον άλλο (Γιωργάκης)..
Δεν λύνονται τα προβλήματα με εξαγγελίες για πράσινη ανάπτυξη και laptops στα νηπιαγωγεία...
Αν δεν μπορείτε φύγετε... δώστε τη διοίκηση σε μεσαία στελέχη της Ε.Ε (που στο τέλος έτσι θα γίνει) και αφήστε τις μαλακίες για υποβάθμιση υπουργών κλπ.
Πάρτε μέτρα.. Οχι τα εύκολα, αυτά που πνίγουν τους μη έχοντες..
Εχετε αίσθηση πως περνάει ο κόσμος που δεν έχει λεφτά ρε μαλάκες...???
Εχετε εικόνα, αντίληψη???
Θα σταματήσουμε να καπνίζουμε, θα σταματήσουμε να πίνουμε, θα τρώμε ελάχιστα, θα κόψουμε το ρεύμα, δεν θα αγοράζουμε ρούχα, θα κάνουμε οικονομία, να δούμε που θα βρείτε τα λεφτά με τους έμμεσους φόρους σας... που "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"
Μιλάγατε για κόντρες με το κατεστημένο... περιμένουμε να δούμε...
Το ξέρω.. θα περιμένουμε... το τέλος...
Είναι σοβαρή τομή ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ" και πρέπει να πετύχει.
Είναι σοβαρό θέμα συζήτησης το "γερμανικό μοντέλο".
Αλλά δεν είναι τα θέματα των πρώτων 100 ημερών.
Εχουμε ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα με τα οικονομικά μας.ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ!!
Και έχουμε ερασιτέχνες να το χειριστούν..
Αρρυθμία, έλλειψη επικοινωνίας, έλλειψη σχεδίου, εσωτερικές κόντρες, ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ κλπ...
Γλυτώσαμε από τον ένα μπούλη (Κωστάκης) και πέσαμε στον άλλο (Γιωργάκης)..
Δεν λύνονται τα προβλήματα με εξαγγελίες για πράσινη ανάπτυξη και laptops στα νηπιαγωγεία...
Αν δεν μπορείτε φύγετε... δώστε τη διοίκηση σε μεσαία στελέχη της Ε.Ε (που στο τέλος έτσι θα γίνει) και αφήστε τις μαλακίες για υποβάθμιση υπουργών κλπ.
Πάρτε μέτρα.. Οχι τα εύκολα, αυτά που πνίγουν τους μη έχοντες..
Εχετε αίσθηση πως περνάει ο κόσμος που δεν έχει λεφτά ρε μαλάκες...???
Εχετε εικόνα, αντίληψη???
Θα σταματήσουμε να καπνίζουμε, θα σταματήσουμε να πίνουμε, θα τρώμε ελάχιστα, θα κόψουμε το ρεύμα, δεν θα αγοράζουμε ρούχα, θα κάνουμε οικονομία, να δούμε που θα βρείτε τα λεφτά με τους έμμεσους φόρους σας... που "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"
Μιλάγατε για κόντρες με το κατεστημένο... περιμένουμε να δούμε...
Το ξέρω.. θα περιμένουμε... το τέλος...
Πάρε οτι θες
«Οτι μένει,
είναι για να θυμάσαι.
Οπως τώρα μου θυμίζεις»
................................................................
«Πάρε ότι θες. Ετσι κι αλλιώς,
Δεν μπορείς να μείνεις ακίνητη
μια στιγμή
να στηριχτώ επάνω μου.»
Του Ηλία Τασόπουλου
είναι για να θυμάσαι.
Οπως τώρα μου θυμίζεις»
................................................................
«Πάρε ότι θες. Ετσι κι αλλιώς,
Δεν μπορείς να μείνεις ακίνητη
μια στιγμή
να στηριχτώ επάνω μου.»
Του Ηλία Τασόπουλου
«Δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ»
«Δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ»
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
«Αγαπητέ “Υπάρχουμε. Συνυπάρχουμε;”, ήθελα να ανεβάσω το σχόλιο αυτό στο άρθρο σας στα “ΝΕΑ”. Δεν το κατάφερα (ο δαίμων της τεχνολογίας). Αλλά θα ήθελα τόσο να σας πω τι σκέπτομαι, που αποφάσισα να σας το στείλω και να το κάνω επιστολή. Ελπίζω να μη σας ενοχλώ. Θέλω να σας μεταφέρω ιστορίες οικογενειακές (από αυτές που σαν παραμύθια μού έλεγαν οι παππούδες μου όταν ήμουν μικρή, ευτυχώς νόμιζα ότι ήταν παραμύθια και δεν κατάλαβα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν αλήθεια). Οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία, από εκεί διώχθηκαν γιατί ήταν Έλληνες. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα κάποιοι γηγενείς τούς δέχθηκαν σαν Τούρκους (αιώνια ιστορία αυτό), αλλά κάποιοι δεν τους δέχθηκαν καν ως ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω ότι ο παππούς μου είπε πως δούλευε σε ένα χωράφι και του πρόσφεραν φαγητό στο πιάτο του σκύλου! Παρ΄ όλα όσα πέρασε ο παππούς στην Τουρκία και στην Ελλάδα, δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ κανέναν, ούτε λόγω της καταγωγής ούτε λόγω της κακής συμπεριφοράς. Μου έμαθε πως αυτόν που έχει ανάγκη πρέπει να τον βοηθάμε, μου έμαθε πως ο ξένος δεν είναι απαραίτητα εχθρός, αλλά μπορεί να γίνει και ένα παράθυρο στον κόσμο. Ο παππούς όμως διέσχισε το 1922 όλη την Τουρκία με τα πόδια, έμεινε σε προσφυγικό καταυλισμό, κατάφερε να χτίσει ζωή και οικογένεια σε ένα νέο τόπο, συνάντησε εχθρούς και φίλους στον δρόμο του, είχε πατέρα που έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική χωρίς να ξέρει κανείς αν ποτέ θα επιστρέψει.
Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού και να έχουν συνείδηση της επιβίωσης, της ανάγκης για ελευθερία και της ανάγκης να ξέρουν πως προσφέρουν στους γύρω τους (γιατί μπορεί κάποιος κάποτε να πρόσφερε ή να προσφέρει σε έναν δικό του). Τα δικά σας εγγόνια θα έχουν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο για σας, αλλά θα είναι πολύτιμο γι΄ αυτούς... Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν σε μία μόνο χώρα, σε μία μόνο πόλη, με μία μόνο οικογένεια και κάποτε ίσως κάνουν τη δική τους και θα αναπαραγάγουν το ίδιο μοντέλο (το οποίο δεν λέω ότι είναι πάντα κακό). Όταν όμως δεν θέλεις να ξέρεις τι υπάρχει γύρω σου και τι θησαυρό μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος που έχει περπατήσει από την άλλη άκρη της Γης είσαι φτωχός άνθρωπος στο πνεύμα. Τι κι αν κομπάζεις πως είσαι Έλληνας. Έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει υπερήφανο που είσαι Έλληνας, έχεις ξεχάσει τον Ξένιο Δία, έχεις ξεχάσει τον Οδυσσέα που γύρισε τον κόσμο για να φτάσει στην Ιθάκη, έχεις ξεχάσει το πνεύμα το οποίο όλος ο κόσμος έχει θαυμάσει. Για την κάθε Μπέρτα και για τον κάθε παππού, που δεν είναι μια ιστορία όταν ο κόσμος καίγεται, είναι η πορεία του ανθρώπου στη Γη, είναι η ιστορία η ίδια. Αρκεί να μπορεί κανείς να τη δει καθώς εξελίσσεται γύρω του. Αυτά ήθελα να πω, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ντράπηκα διαβάζοντας κάποια από τα σχόλια στα άρθρα και στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Ίσως γιατί θέλω να σας πω ότι δεν έχουμε όλοι φτωχό πνεύμα και ότι το ποιο άσχημο σενάριο θα ήταν το μίσος να γεννήσει μίσος. Χρειάζεται δύναμη, αλλά είναι δυνατό, να αγνοήσουμε το ασήμαντο και το κακό. Με εκτίμηση Δέσποινα Αγαθαγγέλου agathades@gmail.com
LΙΝΚ:
● http://gazikapllani.blogspot.com
"ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
«Αγαπητέ “Υπάρχουμε. Συνυπάρχουμε;”, ήθελα να ανεβάσω το σχόλιο αυτό στο άρθρο σας στα “ΝΕΑ”. Δεν το κατάφερα (ο δαίμων της τεχνολογίας). Αλλά θα ήθελα τόσο να σας πω τι σκέπτομαι, που αποφάσισα να σας το στείλω και να το κάνω επιστολή. Ελπίζω να μη σας ενοχλώ. Θέλω να σας μεταφέρω ιστορίες οικογενειακές (από αυτές που σαν παραμύθια μού έλεγαν οι παππούδες μου όταν ήμουν μικρή, ευτυχώς νόμιζα ότι ήταν παραμύθια και δεν κατάλαβα μέχρι πρόσφατα ότι ήταν αλήθεια). Οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήρθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία, από εκεί διώχθηκαν γιατί ήταν Έλληνες. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα κάποιοι γηγενείς τούς δέχθηκαν σαν Τούρκους (αιώνια ιστορία αυτό), αλλά κάποιοι δεν τους δέχθηκαν καν ως ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω ότι ο παππούς μου είπε πως δούλευε σε ένα χωράφι και του πρόσφεραν φαγητό στο πιάτο του σκύλου! Παρ΄ όλα όσα πέρασε ο παππούς στην Τουρκία και στην Ελλάδα, δεν μου έμαθε ποτέ να μισώ κανέναν, ούτε λόγω της καταγωγής ούτε λόγω της κακής συμπεριφοράς. Μου έμαθε πως αυτόν που έχει ανάγκη πρέπει να τον βοηθάμε, μου έμαθε πως ο ξένος δεν είναι απαραίτητα εχθρός, αλλά μπορεί να γίνει και ένα παράθυρο στον κόσμο. Ο παππούς όμως διέσχισε το 1922 όλη την Τουρκία με τα πόδια, έμεινε σε προσφυγικό καταυλισμό, κατάφερε να χτίσει ζωή και οικογένεια σε ένα νέο τόπο, συνάντησε εχθρούς και φίλους στον δρόμο του, είχε πατέρα που έφυγε για να δουλέψει στην Αμερική χωρίς να ξέρει κανείς αν ποτέ θα επιστρέψει.
Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού και να έχουν συνείδηση της επιβίωσης, της ανάγκης για ελευθερία και της ανάγκης να ξέρουν πως προσφέρουν στους γύρω τους (γιατί μπορεί κάποιος κάποτε να πρόσφερε ή να προσφέρει σε έναν δικό του). Τα δικά σας εγγόνια θα έχουν την ευκαιρία να έχουν έναν τέτοιο παππού. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο για σας, αλλά θα είναι πολύτιμο γι΄ αυτούς... Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν σε μία μόνο χώρα, σε μία μόνο πόλη, με μία μόνο οικογένεια και κάποτε ίσως κάνουν τη δική τους και θα αναπαραγάγουν το ίδιο μοντέλο (το οποίο δεν λέω ότι είναι πάντα κακό). Όταν όμως δεν θέλεις να ξέρεις τι υπάρχει γύρω σου και τι θησαυρό μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος που έχει περπατήσει από την άλλη άκρη της Γης είσαι φτωχός άνθρωπος στο πνεύμα. Τι κι αν κομπάζεις πως είσαι Έλληνας. Έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει υπερήφανο που είσαι Έλληνας, έχεις ξεχάσει τον Ξένιο Δία, έχεις ξεχάσει τον Οδυσσέα που γύρισε τον κόσμο για να φτάσει στην Ιθάκη, έχεις ξεχάσει το πνεύμα το οποίο όλος ο κόσμος έχει θαυμάσει. Για την κάθε Μπέρτα και για τον κάθε παππού, που δεν είναι μια ιστορία όταν ο κόσμος καίγεται, είναι η πορεία του ανθρώπου στη Γη, είναι η ιστορία η ίδια. Αρκεί να μπορεί κανείς να τη δει καθώς εξελίσσεται γύρω του. Αυτά ήθελα να πω, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ντράπηκα διαβάζοντας κάποια από τα σχόλια στα άρθρα και στο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Ίσως γιατί θέλω να σας πω ότι δεν έχουμε όλοι φτωχό πνεύμα και ότι το ποιο άσχημο σενάριο θα ήταν το μίσος να γεννήσει μίσος. Χρειάζεται δύναμη, αλλά είναι δυνατό, να αγνοήσουμε το ασήμαντο και το κακό. Με εκτίμηση Δέσποινα Αγαθαγγέλου agathades@gmail.com
LΙΝΚ:
● http://gazikapllani.blogspot.com
"ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Παπαρήγα, Αλέκα
Αλέκα Παπαρήγα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 12 Ιανουαρίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
(η γραμματέας του ΚΚΕ στο Μega, για τα ανοικτά Υπουργικά Συμβούλια της κυβέρνησης)
«Το μόνο όφελος είναι ότι μπορείς να ακούς και να κάνεις και καμιά δουλειά. Εγώ σκούπιζα... Δεν θα λέγατε ότι είναι κοροϊδία αν σας καλούσαμε στον Περισσό να καλύψετε την ομιλία μου στην Κεντρική Επιτροπή και μετά σας διώχναμε;».
"ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Λέει και κάτι σωστό η Παπαρήγα, καμιά φορά..
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 12 Ιανουαρίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
(η γραμματέας του ΚΚΕ στο Μega, για τα ανοικτά Υπουργικά Συμβούλια της κυβέρνησης)
«Το μόνο όφελος είναι ότι μπορείς να ακούς και να κάνεις και καμιά δουλειά. Εγώ σκούπιζα... Δεν θα λέγατε ότι είναι κοροϊδία αν σας καλούσαμε στον Περισσό να καλύψετε την ομιλία μου στην Κεντρική Επιτροπή και μετά σας διώχναμε;».
"ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Λέει και κάτι σωστό η Παπαρήγα, καμιά φορά..
Πράσινοι
[ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ] Πράσινοι
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 12 Ιανουαρίου 2010
Πρώτα ήταν τα «πράσινα» τέλη κυκλοφορίας. Τώρα το «πράσινο» μπιρμπιλόσημο- μήπως πρέπει να αλλάξουν χρώμα;
Με τιμή Νεόκοπος "ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Τώρα θα υπάρχει και πράσινο πιστοποιητικό για τα σπίτια.
Πάλι οι φτωχοί θα τη πληρώσουν.. Οπως με τα αυτοκίνητα..
Και μετά θα έρθουν και θα πουν, πάλι, σύγνώμη λάθος κάναμε!!
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 12 Ιανουαρίου 2010
Πρώτα ήταν τα «πράσινα» τέλη κυκλοφορίας. Τώρα το «πράσινο» μπιρμπιλόσημο- μήπως πρέπει να αλλάξουν χρώμα;
Με τιμή Νεόκοπος "ΤΑ ΝΕΑ", σήμερα
Τώρα θα υπάρχει και πράσινο πιστοποιητικό για τα σπίτια.
Πάλι οι φτωχοί θα τη πληρώσουν.. Οπως με τα αυτοκίνητα..
Και μετά θα έρθουν και θα πουν, πάλι, σύγνώμη λάθος κάναμε!!
Στο όνομα του Ιπποκράτη
Στο όνομα του Ιπποκράτη
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
«Ορκίζομαι ότι: Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω...
Θα διατηρώ αγνή και άσπιλη και τη ζωή και την τέχνη μου... Σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς και θα απέχω από οποιαδήποτε εσκεμμένη βλάβη και φθορά... Και όσα τυχόν βλέπω ή ακούω κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή και πέρα από τις επαγγελματικές μου ασχολίες στην καθημερινή μου ζωή, αυτά που δεν πρέπει να μαθευτούν παραέξω δεν θα τα κοινοποιώ, θεωρώντας τα θέματα αυτά μυστικά...».
Είναι ορισμένες μόνο από τις ευθύνες που αναλαμβάνουν όσοι ασπάζονται τον όρκο του Ιπποκράτη, που τους δεσμεύει καθ' όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους.
Στην πραγματικότητα: λάθη, κινδυνολογία, υπεροψία, αμέλεια, υποβολή των ασθενών τους σε άσκοπες εξετάσεις και χειρουργεία, παράνομες συνταγογραφήσεις φαρμάκων, «φακελάκια», εκβιασμοί, παραβίαση του απορρήτου, φοροδιαφυγή είναι μόνο κάποια από τα παραπτώματα στα όποια συχνά υποκύπτουν στη χώρα μας όσοι εξασκούν το ιατρικό επάγγελμα. Για ανίατη ασθένεια, μιλάμε, που εδώ και χρόνια ταλαιπωρεί το εγχώριο σύστημα υγείας και μας προβλημάτισε μια ακόμη φορά με αφορμή την καταγγελία συγγενών και φίλων του Νίκου Κακαουνάκη, σύμφωνα με την οποία μια σειρά από ιατρικά λάθη είχε ως αποτέλεσμα να χάσει ο γνωστός δημοσιογράφος τη ζωή του.
Τους είδαμε πάλι, γνωστούς επαγγελματίες, να περιφέρονται στα κανάλια, να παραβιάζουν αυθαίρετα το ιατρικό απόρρητο, να κοκορομαχούν, να προσβάλλουν τον όρκο τους και τον ιατρικό κώδικα δεοντολογίας.
Αναρωτηθήκαμε εκ νέου για το ιατρικό επάγγελμα, που στη χώρα μας μοιάζει να παραμένει ακόμη στο απυρόβλητο.
Η αλήθεια είναι ότι συχνά οι σχέσεις του ασθενή και της οικογένειάς του με τον θεράποντα ιατρό διαμεσολαβούνται από βαθιά ριζωμένους στο ασυνείδητο φόβους, που συνδέονται με την ασθένεια, την ανημπόρια και τον θάνατο. Με αποτέλεσμα, ειδικά στη χώρα μας, να σπανίζουν οι καταγγελίες για ιατρικά λάθη και άλλα παραπτώματα, όταν αυτά δεν οδηγούν στο μοιραίο. Ετσι τα δικαιώματα των ασθενών παραβιάζονται κατ' εξακολούθηση χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια για τους υπευθύνους, και αυτό με την συνέργεια της πολιτείας, άλλες πάλι φορές και των ιδίων των θυμάτων.
Στην περίπτωση του Νίκου Κακαουνάκη εντολή δόθηκε από την υπουργό Υγείας για διενέργεια Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης, ώστε να διαλευκανθεί η υπόθεση. Μια τακτική που θα όφειλε να μετατραπεί σε πάγια, σε περίπτωση υπόνοιας σοβαρών παραπτωμάτων γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού.
Είναι δηλαδή απαραίτητο, στο πλαίσιο του «νοικοκυρέματος» του Εθνικού Συστήματος Υγείας που ευαγγελίζεται το αρμόδιο υπουργείο, να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στη βελτίωση όλων των πτυχών των σχέσεων ανάμεσα σε ασθενείς και γιατρούς, ώστε να αποφευχθούν στο εξής κρούσματα κατάχρησης εξουσίας και παραβίασης του όποιου δικαιώματος του ασθενούς.
Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν γιατροί που κάνουν καλά τη δουλειά τους και αποτελούν πολλές φορές παράδειγμα επαγγελματικής ευσυνειδησίας.
Με λίγα λόγια, πέρα από τα οικονομικά των γιατρών και τη ροπή τους προς τη φοροδιαφυγή, αντικείμενο διερεύνησης από την πολιτεία θα όφειλε να αποτελέσει και το πώς οι κληρονόμοι του Ιπποκράτη εξασκούν, στο όνομα αυτού, το επάγγελμα. Είναι ένα σοβαρότατο θέμα που άπτεται της υγειονομικής πολιτικής και της δημοκρατίας· μας αφορά επίσης όλους.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
«Ορκίζομαι ότι: Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω...
Θα διατηρώ αγνή και άσπιλη και τη ζωή και την τέχνη μου... Σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς και θα απέχω από οποιαδήποτε εσκεμμένη βλάβη και φθορά... Και όσα τυχόν βλέπω ή ακούω κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή και πέρα από τις επαγγελματικές μου ασχολίες στην καθημερινή μου ζωή, αυτά που δεν πρέπει να μαθευτούν παραέξω δεν θα τα κοινοποιώ, θεωρώντας τα θέματα αυτά μυστικά...».
Είναι ορισμένες μόνο από τις ευθύνες που αναλαμβάνουν όσοι ασπάζονται τον όρκο του Ιπποκράτη, που τους δεσμεύει καθ' όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους.
Στην πραγματικότητα: λάθη, κινδυνολογία, υπεροψία, αμέλεια, υποβολή των ασθενών τους σε άσκοπες εξετάσεις και χειρουργεία, παράνομες συνταγογραφήσεις φαρμάκων, «φακελάκια», εκβιασμοί, παραβίαση του απορρήτου, φοροδιαφυγή είναι μόνο κάποια από τα παραπτώματα στα όποια συχνά υποκύπτουν στη χώρα μας όσοι εξασκούν το ιατρικό επάγγελμα. Για ανίατη ασθένεια, μιλάμε, που εδώ και χρόνια ταλαιπωρεί το εγχώριο σύστημα υγείας και μας προβλημάτισε μια ακόμη φορά με αφορμή την καταγγελία συγγενών και φίλων του Νίκου Κακαουνάκη, σύμφωνα με την οποία μια σειρά από ιατρικά λάθη είχε ως αποτέλεσμα να χάσει ο γνωστός δημοσιογράφος τη ζωή του.
Τους είδαμε πάλι, γνωστούς επαγγελματίες, να περιφέρονται στα κανάλια, να παραβιάζουν αυθαίρετα το ιατρικό απόρρητο, να κοκορομαχούν, να προσβάλλουν τον όρκο τους και τον ιατρικό κώδικα δεοντολογίας.
Αναρωτηθήκαμε εκ νέου για το ιατρικό επάγγελμα, που στη χώρα μας μοιάζει να παραμένει ακόμη στο απυρόβλητο.
Η αλήθεια είναι ότι συχνά οι σχέσεις του ασθενή και της οικογένειάς του με τον θεράποντα ιατρό διαμεσολαβούνται από βαθιά ριζωμένους στο ασυνείδητο φόβους, που συνδέονται με την ασθένεια, την ανημπόρια και τον θάνατο. Με αποτέλεσμα, ειδικά στη χώρα μας, να σπανίζουν οι καταγγελίες για ιατρικά λάθη και άλλα παραπτώματα, όταν αυτά δεν οδηγούν στο μοιραίο. Ετσι τα δικαιώματα των ασθενών παραβιάζονται κατ' εξακολούθηση χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια για τους υπευθύνους, και αυτό με την συνέργεια της πολιτείας, άλλες πάλι φορές και των ιδίων των θυμάτων.
Στην περίπτωση του Νίκου Κακαουνάκη εντολή δόθηκε από την υπουργό Υγείας για διενέργεια Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης, ώστε να διαλευκανθεί η υπόθεση. Μια τακτική που θα όφειλε να μετατραπεί σε πάγια, σε περίπτωση υπόνοιας σοβαρών παραπτωμάτων γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού.
Είναι δηλαδή απαραίτητο, στο πλαίσιο του «νοικοκυρέματος» του Εθνικού Συστήματος Υγείας που ευαγγελίζεται το αρμόδιο υπουργείο, να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στη βελτίωση όλων των πτυχών των σχέσεων ανάμεσα σε ασθενείς και γιατρούς, ώστε να αποφευχθούν στο εξής κρούσματα κατάχρησης εξουσίας και παραβίασης του όποιου δικαιώματος του ασθενούς.
Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν γιατροί που κάνουν καλά τη δουλειά τους και αποτελούν πολλές φορές παράδειγμα επαγγελματικής ευσυνειδησίας.
Με λίγα λόγια, πέρα από τα οικονομικά των γιατρών και τη ροπή τους προς τη φοροδιαφυγή, αντικείμενο διερεύνησης από την πολιτεία θα όφειλε να αποτελέσει και το πώς οι κληρονόμοι του Ιπποκράτη εξασκούν, στο όνομα αυτού, το επάγγελμα. Είναι ένα σοβαρότατο θέμα που άπτεται της υγειονομικής πολιτικής και της δημοκρατίας· μας αφορά επίσης όλους.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Ο Τύπος ως όχημα
Ο Τύπος ως όχημα
Για ποιο λόγο επιχειρηματίες επενδύουν στον χώρο του Τύπου, όταν έχει ήδη καταστεί σαφές -ίσως και από τους ίδιους- ότι δεν έχουν επιχειρηματικό μέλλον οι εφημερίδες;
Μήπως θα μπορούσε να απαντήσει η κυβέρνηση ή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, τον οποίο θα έπρεπε να αφορά ο ευτελισμός και η άλωση του Τύπου; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική.
Λαυρεντιάδης - Κυριακίδης: 12,53% στην Πήγασος, 10,14% στη Χ.Κ. Τεγόπουλος και ελέγχουν τα έντυπα: Athens news, Espresso, Espresso Κύπρου, Ισοτιμία, Σφήνα, City Press, Free Sunday.
Βίκτωρ Ρέστης: 18,15% του ΔΟΛ.
ΥΓ. Το θέμα είναι ζόρικο. Αφορά συντάκτες, Ενώσεις, κόμματα και δεν τελειώνει εκεί.
Μ.Τ.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Για ποιο λόγο επιχειρηματίες επενδύουν στον χώρο του Τύπου, όταν έχει ήδη καταστεί σαφές -ίσως και από τους ίδιους- ότι δεν έχουν επιχειρηματικό μέλλον οι εφημερίδες;
Μήπως θα μπορούσε να απαντήσει η κυβέρνηση ή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, τον οποίο θα έπρεπε να αφορά ο ευτελισμός και η άλωση του Τύπου; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική.
Λαυρεντιάδης - Κυριακίδης: 12,53% στην Πήγασος, 10,14% στη Χ.Κ. Τεγόπουλος και ελέγχουν τα έντυπα: Athens news, Espresso, Espresso Κύπρου, Ισοτιμία, Σφήνα, City Press, Free Sunday.
Βίκτωρ Ρέστης: 18,15% του ΔΟΛ.
ΥΓ. Το θέμα είναι ζόρικο. Αφορά συντάκτες, Ενώσεις, κόμματα και δεν τελειώνει εκεί.
Μ.Τ.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
συνιστώσες εναντίον συνισταμένης...
συνιστώσες εναντίον συνισταμένης...
Ε, τον έρμο τον κυρ Πεταλωτή! τη μια μέρα αδειάζει τον έναν, την άλλη τον άλλον, επιβεβαιώνει, διαψεύδει, τα μπαλώνει, θάβει, χώνει κάτω απ' το χαλί, διοχετεύει, πεταλώνει γάτες, καλιγώνει ψύλλους, κάνει ό,τι μπορεί
με κείνη την άχρωμη φωνή και το φλατ ύφος ενός ρόλου από χέρι νεκρού...
.................................................................................Σε Εθνική ενότητα πλην Αριστεράς καλεί ο κ. Λεωνίδας Κύρκος. Μάλιστα καλεί αυτούς που προκάλεσαν όχι μόνον την κρίση, αλλά κυρίως κακομεταχειρίστηκαν τη χώρα 30 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., να μας βγάλουν τώρα αυτοί οι ίδιοι απ' την κρίση, συνθλίβοντας και ταπεινώνοντας ακόμα περισσότερο τις ζωές μας. Σαν να φώναζε δηλαδή ο άλλος Λεωνίδας τότε τους Πέρσες να σώσουν την Ελλάδα απ' την ελευθερία της.
Αντε γεια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.Ι.2010 stathis@enet.gr
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Ε, τον έρμο τον κυρ Πεταλωτή! τη μια μέρα αδειάζει τον έναν, την άλλη τον άλλον, επιβεβαιώνει, διαψεύδει, τα μπαλώνει, θάβει, χώνει κάτω απ' το χαλί, διοχετεύει, πεταλώνει γάτες, καλιγώνει ψύλλους, κάνει ό,τι μπορεί
με κείνη την άχρωμη φωνή και το φλατ ύφος ενός ρόλου από χέρι νεκρού...
.................................................................................Σε Εθνική ενότητα πλην Αριστεράς καλεί ο κ. Λεωνίδας Κύρκος. Μάλιστα καλεί αυτούς που προκάλεσαν όχι μόνον την κρίση, αλλά κυρίως κακομεταχειρίστηκαν τη χώρα 30 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., να μας βγάλουν τώρα αυτοί οι ίδιοι απ' την κρίση, συνθλίβοντας και ταπεινώνοντας ακόμα περισσότερο τις ζωές μας. Σαν να φώναζε δηλαδή ο άλλος Λεωνίδας τότε τους Πέρσες να σώσουν την Ελλάδα απ' την ελευθερία της.
Αντε γεια...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 12.Ι.2010 stathis@enet.gr
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Βουλή ή συντεχνία;
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
Βουλή ή συντεχνία;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Τι είναι τέλος πάντων οι βουλευτές;Ανιδιοτελείς αντιπρόσωποι του έθνους ή επαγγελματική συντεχνία που αποσκοπεί κυρίως στην αναπαραγωγή της; Και ομολογώ ότι δεν έχω καταφέρει να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα.
Τελευταίο παράδειγμα; Οι αντιδράσεις βουλευτών στο νέο σχέδιο για τη διοικητική διάρθρωση της χώρας. Για το σχέδιο μπορεί να έχει κανείς όποια άποψη θέλει. Αλλά αυτοί αντιδρούν όχι επειδή, ας πούμε, είναι πολύ δύσχρηστο ή ελάχιστα λειτουργικό αλλά επειδή καθιστά πανίσχυρο τοπικά τον αιρετό περιφερειάρχη. Και εννοούν, φυσικά, ότι τον καθιστά πανίσχυρο έναντι των ιδίων.
Και λοιπόν; θα ρωτήσω. Από πότε μέτρο των πραγμάτων είναι η τοπική επιρροή του βουλευτή; Από πότε η διοικητική διάρθρωση της χώρας ή η αυτοδιοίκηση ή το εκλογικό σύστημα θα πρέπει να καθορίζονται ανάλογα με το τι διευκολύνει την επανεκλογή εκείνων που καλούνται να τα νομοθετήσουν; Και από πότε το ατομικό συμφέρον αυτών που νομοθετούν υπέρκειται του δημοσίου συμφέροντος, όπως το κρίνει η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία ως πολιτικό σώμα;
Θα θυμίσω ότι το 2000 είχε τεθεί θέμα διαμελισμού της Β΄ Αθηνών σε τέσσερις μικρότερες περιφέρειες. Το αυτονόητο, δηλαδή. Τότε εκδηλώθηκε εξέγερση των βουλευτών της συγκεκριμένης περιφέρειας, οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι και από τον Πρόεδρο της Βουλής, απέτρεψαν ένα μέτρο στοιχειώδους πολιτικής ευρυθμίας. Η λογική τους ήταν πως, «αφού εμείς βγαίνουμε με τα πράγματα όπως έχουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος τα πράγματα να αλλάξουν».
Θα θυμίσω επίσης ότι η μοναδική διάταξη που πέρασε στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση ήταν η κατάργηση του επαγγελματικού ασυμβίβαστου των βουλευτών, για την οποία υπήρξε διακομματική συμφωνία.
Και θα σημειώσω ότι ακόμη και οι ενστάσεις που διατυπώνονται εναντίον ενός εκλογικού συστήματος «γερμανικού τύπου» δεν αφορούν την αντιπροσωπευτικότητα ή τη δημοκρατικότητά του αλλά σχεδόν αποκλειστικά τον τρόπο που θα επιλέγονται οι βουλευτές.
Θα έχουμε ή δεν θα έχουμε βουλευτές δύο ταχυτήτων; Ποιοι θα βγαίνουν με σταυρό και ποιοι χωρίς; Οσοι κατεβαίνουν με σταυρό θα μπορούν να είναι και στη λίστα; Πώς θα υποδεικνύονται αυτοί που θα είναι στη λίστα; Με ποια σειρά; Και ποιους θα στέλνουν στις μονοεδρικές; Με ποια κριτήρια; Το νταραβέρι, δηλαδή, δεν αφορά την ουσία της πολιτικής, όπως προκύπτει από μια μεταβολή των δεδομένων της εκλογικής διαδικασίας, αλλά την ευκολότερη επανεκλογή εκείνων που θα κληθούν να ψηφίσουν τη νέα διαδικασία. Και γι΄ αυτό στο ερώτημα «Βουλή ή συντεχνία» η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή.
jpretenteris@dolnet.gr
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
"Το ΒΗΜΑ", σήμερα
Βουλή ή συντεχνία;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Τι είναι τέλος πάντων οι βουλευτές;Ανιδιοτελείς αντιπρόσωποι του έθνους ή επαγγελματική συντεχνία που αποσκοπεί κυρίως στην αναπαραγωγή της; Και ομολογώ ότι δεν έχω καταφέρει να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα.
Τελευταίο παράδειγμα; Οι αντιδράσεις βουλευτών στο νέο σχέδιο για τη διοικητική διάρθρωση της χώρας. Για το σχέδιο μπορεί να έχει κανείς όποια άποψη θέλει. Αλλά αυτοί αντιδρούν όχι επειδή, ας πούμε, είναι πολύ δύσχρηστο ή ελάχιστα λειτουργικό αλλά επειδή καθιστά πανίσχυρο τοπικά τον αιρετό περιφερειάρχη. Και εννοούν, φυσικά, ότι τον καθιστά πανίσχυρο έναντι των ιδίων.
Και λοιπόν; θα ρωτήσω. Από πότε μέτρο των πραγμάτων είναι η τοπική επιρροή του βουλευτή; Από πότε η διοικητική διάρθρωση της χώρας ή η αυτοδιοίκηση ή το εκλογικό σύστημα θα πρέπει να καθορίζονται ανάλογα με το τι διευκολύνει την επανεκλογή εκείνων που καλούνται να τα νομοθετήσουν; Και από πότε το ατομικό συμφέρον αυτών που νομοθετούν υπέρκειται του δημοσίου συμφέροντος, όπως το κρίνει η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία ως πολιτικό σώμα;
Θα θυμίσω ότι το 2000 είχε τεθεί θέμα διαμελισμού της Β΄ Αθηνών σε τέσσερις μικρότερες περιφέρειες. Το αυτονόητο, δηλαδή. Τότε εκδηλώθηκε εξέγερση των βουλευτών της συγκεκριμένης περιφέρειας, οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι και από τον Πρόεδρο της Βουλής, απέτρεψαν ένα μέτρο στοιχειώδους πολιτικής ευρυθμίας. Η λογική τους ήταν πως, «αφού εμείς βγαίνουμε με τα πράγματα όπως έχουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος τα πράγματα να αλλάξουν».
Θα θυμίσω επίσης ότι η μοναδική διάταξη που πέρασε στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση ήταν η κατάργηση του επαγγελματικού ασυμβίβαστου των βουλευτών, για την οποία υπήρξε διακομματική συμφωνία.
Και θα σημειώσω ότι ακόμη και οι ενστάσεις που διατυπώνονται εναντίον ενός εκλογικού συστήματος «γερμανικού τύπου» δεν αφορούν την αντιπροσωπευτικότητα ή τη δημοκρατικότητά του αλλά σχεδόν αποκλειστικά τον τρόπο που θα επιλέγονται οι βουλευτές.
Θα έχουμε ή δεν θα έχουμε βουλευτές δύο ταχυτήτων; Ποιοι θα βγαίνουν με σταυρό και ποιοι χωρίς; Οσοι κατεβαίνουν με σταυρό θα μπορούν να είναι και στη λίστα; Πώς θα υποδεικνύονται αυτοί που θα είναι στη λίστα; Με ποια σειρά; Και ποιους θα στέλνουν στις μονοεδρικές; Με ποια κριτήρια; Το νταραβέρι, δηλαδή, δεν αφορά την ουσία της πολιτικής, όπως προκύπτει από μια μεταβολή των δεδομένων της εκλογικής διαδικασίας, αλλά την ευκολότερη επανεκλογή εκείνων που θα κληθούν να ψηφίσουν τη νέα διαδικασία. Και γι΄ αυτό στο ερώτημα «Βουλή ή συντεχνία» η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή.
jpretenteris@dolnet.gr
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
"Το ΒΗΜΑ", σήμερα
Αναξιόπιτσοι, έκπαλαι
Αναξιόπιστοι, έκπαλαι
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Δι' επισήμων χειλέων η αποκάλυψη: Η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη στα στατιστικά της στοιχεία εδώ και 14 χρόνια!
Το είπε χθες «ο νέος Αλμούνια», ο Φινλανδός Ολι Ρεν... Ετσι λοιπόν. Από το 1995 άρχισε η εποποιία της «δημιουργικής λογιστικής», με την έλευση του σημιτισμού. Και συνεχίστηκε επί καραμανλισμού... βελτιωμένη. Δηλαδή με περισσότερα ψέματα και παραπειστικά στοιχεία... «Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ με ψευδή στοιχεία», έγραψαν δύο φορές οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ενώ το ίδιο ισχυρίστηκε προσφάτως ένας επιφανής Γερμανός οικονομολόγος (δηλώσεις στον Ρ/Σ «Σκάι»)... Οι δηλώσεις Ρεν δημιουργούν μέγα θέμα πολιτικής και ηθικής τάξεως για τους Ελληνες ιθύνοντες και πρωτίστως για τους δύο πρωθυπουργούς (Σημίτης, Καραμανλής). Θα υπάρξει αντίδραση, έστω για την τιμή των όπλων, ή θα προτιμηθεί η γνωστή ατραπός της ένοχης σιωπής; Κονιορτοποιώντας τον κατασκευασμένο μύθο περί «σοβαρών εκσυγχρονιστών» ο Ρεν συντρίβει και το δίδυμο αδελφάκι του που διακινείται ευρέως. Οτι τάχα η κρίση της οικονομίας και η αναξιοπιστία της χώρας άρχισαν το 2004... Είναι προφανές ότι ο Καραμανλής παρέλαβε μια οικονομία προβληματική, βαθιά πάσχουσα στα βασικά της σημεία (παραγωγική δομή, ανταγωνιστικότητα) και την παρέδωσε ακόμη χειρότερη... Απλώς, οι κατασκευαστές του «εκσυγχρονιστικού» μύθου δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι διεκπεραίωναν εκθύμως ηχηρά ψεύδη. Γι' αυτό θα κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτε για τη δήλωση Ρεν, ειδικά σε ό,τι αφορά τη 14ετία της αναξιοπιστίας (...Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να ερωτηθεί ο Φινλανδός αν υπάρχουν και άλλες χώρες που μπήκαν στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία) *** CUT: Δεν είναι θέμα καλών τρόπων. Τίθεται ζήτημα πολιτικού ήθους με την ακατανόητη -ή μήπως ευεξήγητη;- ενέργεια του Λεωνίδα Κύρκου να μην προσκαλέσει τους Κωνσταντόπουλο, Αλαβάνο και Τσίπρα. Τραγικό ολίσθημα, στο όριο της απρέπειας το οποίο υπονομεύει δραστικά την ύστατη, θεμιτή προσπάθειά του να κλείσει τον κύκλο της πολιτικής παρουσίας του με τον τίτλο του σοφού γέροντα της Αριστεράς *** Ηρθε ο Ρεν και δεν έχει χώρο για τον Ομπάμα, τον «Καλλικράτη», τον Ρομέρ και τους ερασιτέχνες που κυβερνούν. Κι αύριο μέρα είναι...
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Δι' επισήμων χειλέων η αποκάλυψη: Η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη στα στατιστικά της στοιχεία εδώ και 14 χρόνια!
Το είπε χθες «ο νέος Αλμούνια», ο Φινλανδός Ολι Ρεν... Ετσι λοιπόν. Από το 1995 άρχισε η εποποιία της «δημιουργικής λογιστικής», με την έλευση του σημιτισμού. Και συνεχίστηκε επί καραμανλισμού... βελτιωμένη. Δηλαδή με περισσότερα ψέματα και παραπειστικά στοιχεία... «Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ με ψευδή στοιχεία», έγραψαν δύο φορές οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ενώ το ίδιο ισχυρίστηκε προσφάτως ένας επιφανής Γερμανός οικονομολόγος (δηλώσεις στον Ρ/Σ «Σκάι»)... Οι δηλώσεις Ρεν δημιουργούν μέγα θέμα πολιτικής και ηθικής τάξεως για τους Ελληνες ιθύνοντες και πρωτίστως για τους δύο πρωθυπουργούς (Σημίτης, Καραμανλής). Θα υπάρξει αντίδραση, έστω για την τιμή των όπλων, ή θα προτιμηθεί η γνωστή ατραπός της ένοχης σιωπής; Κονιορτοποιώντας τον κατασκευασμένο μύθο περί «σοβαρών εκσυγχρονιστών» ο Ρεν συντρίβει και το δίδυμο αδελφάκι του που διακινείται ευρέως. Οτι τάχα η κρίση της οικονομίας και η αναξιοπιστία της χώρας άρχισαν το 2004... Είναι προφανές ότι ο Καραμανλής παρέλαβε μια οικονομία προβληματική, βαθιά πάσχουσα στα βασικά της σημεία (παραγωγική δομή, ανταγωνιστικότητα) και την παρέδωσε ακόμη χειρότερη... Απλώς, οι κατασκευαστές του «εκσυγχρονιστικού» μύθου δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι διεκπεραίωναν εκθύμως ηχηρά ψεύδη. Γι' αυτό θα κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτε για τη δήλωση Ρεν, ειδικά σε ό,τι αφορά τη 14ετία της αναξιοπιστίας (...Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να ερωτηθεί ο Φινλανδός αν υπάρχουν και άλλες χώρες που μπήκαν στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία) *** CUT: Δεν είναι θέμα καλών τρόπων. Τίθεται ζήτημα πολιτικού ήθους με την ακατανόητη -ή μήπως ευεξήγητη;- ενέργεια του Λεωνίδα Κύρκου να μην προσκαλέσει τους Κωνσταντόπουλο, Αλαβάνο και Τσίπρα. Τραγικό ολίσθημα, στο όριο της απρέπειας το οποίο υπονομεύει δραστικά την ύστατη, θεμιτή προσπάθειά του να κλείσει τον κύκλο της πολιτικής παρουσίας του με τον τίτλο του σοφού γέροντα της Αριστεράς *** Ηρθε ο Ρεν και δεν έχει χώρο για τον Ομπάμα, τον «Καλλικράτη», τον Ρομέρ και τους ερασιτέχνες που κυβερνούν. Κι αύριο μέρα είναι...
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", σήμερα
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Χοιροστάσιο
Χοιροστάσιο
Δημήτρης Δανίκας , ddanikas@dolnet.gr
ΤΟ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ και ακούνητο πρόβλημα αυτού του δύσμοιρου τόπου είναι το Κράτος. Διεφθαρμένο, σπάταλο, διαπλεκόμενο, καθυστερημένο, εχθρικό, παμφάγο, πελατειακό. Σαν το τυμπανιαίο πτώμα Σουλτάνου να έχει μετατρέψει τη χώρα σε προσωπικό του πτυελοδοχείο. Αυτό το παχύδερμο προκαλεί φοροδιαφυγή. Από εκεί η ταφή του πλούτου. Από εκεί το αραλίκι, η πελατεία, ο παρασιτισμός, η καθυστέρηση και η χρεοκοπία. Το στοιχειώδες κάθε κυβερνήτη είναι να ανοίξει χαντάκι και να χώσει στα τάρταρα αυτόν τον ταριχευμένο χοίρο που κοπρίζει ασυστόλως πάνω στους πολίτες. Αυτή η αισιοδοξία μεταδόθηκε από την εκλογική νίκη του Γιώργου. Αυτό το πρώτο, αυθόρμητο χαμόγελο εκατομμυρίων πολιτών. Όμως κάθε μέρα και ένα βήμα όπισθεν στη διαχείριση των ίδιων χωματερών. Η δυσοσμία του χοιροστασίου προκαλεί κοινωνική, οικονομική, υπαρξιακή ασφυξία. Μέχρι στιγμής δεν αλλάζουμε. Δυστυχώς βουλιάζουμε. Επειγόντως το κτήνος πρέπει να πεθάνει εδώ και τώρα!
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 11 Ιανουαρίου 2010, (ΤΑ ΝΕΑ)
Δημήτρης Δανίκας , ddanikas@dolnet.gr
ΤΟ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ και ακούνητο πρόβλημα αυτού του δύσμοιρου τόπου είναι το Κράτος. Διεφθαρμένο, σπάταλο, διαπλεκόμενο, καθυστερημένο, εχθρικό, παμφάγο, πελατειακό. Σαν το τυμπανιαίο πτώμα Σουλτάνου να έχει μετατρέψει τη χώρα σε προσωπικό του πτυελοδοχείο. Αυτό το παχύδερμο προκαλεί φοροδιαφυγή. Από εκεί η ταφή του πλούτου. Από εκεί το αραλίκι, η πελατεία, ο παρασιτισμός, η καθυστέρηση και η χρεοκοπία. Το στοιχειώδες κάθε κυβερνήτη είναι να ανοίξει χαντάκι και να χώσει στα τάρταρα αυτόν τον ταριχευμένο χοίρο που κοπρίζει ασυστόλως πάνω στους πολίτες. Αυτή η αισιοδοξία μεταδόθηκε από την εκλογική νίκη του Γιώργου. Αυτό το πρώτο, αυθόρμητο χαμόγελο εκατομμυρίων πολιτών. Όμως κάθε μέρα και ένα βήμα όπισθεν στη διαχείριση των ίδιων χωματερών. Η δυσοσμία του χοιροστασίου προκαλεί κοινωνική, οικονομική, υπαρξιακή ασφυξία. Μέχρι στιγμής δεν αλλάζουμε. Δυστυχώς βουλιάζουμε. Επειγόντως το κτήνος πρέπει να πεθάνει εδώ και τώρα!
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 11 Ιανουαρίου 2010, (ΤΑ ΝΕΑ)
ο κουτος Γενάρης του 2010
Ευτυχώς που έχουμε Υπουργό Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας του Πολίτη από την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου τον κυρ Χρυσοχοΐδη! Αλλοιώς αντί να σκάνε οι βόμβες που βάζουν
οι Κουταμάρος της εποχής μας στους κάδους της πλατείας Συντάγματος, θα έσκαγαν αλλού - πράγμα πολύ ύποπτον. Οσο λοιπόν θα έχουμε Αρχισκύθη Χωροφύλακα τον εν λόγω ηρωικόν Υπουργό, οι βόμβες θα μπορούν να σκάνε ασφαλώς στα πέριξ του Κοινοβουλίου, αφήνοντας ασφαλή την υπόλοιπη επικράτεια -η πατρίς ευχαριστεί κι ευγνωμονεί!..
..................................
Κι επειδή παρά το γεγονός ότι κατ' αυτές τις εκατό ημέρες ενώ γεννήθηκαν στη Δαλματία τουλάχιστον εκατόν ένας φερώνυμοι σκύλοι, εδώ είκοσι πέντε ακόμα Γραμματείες παραμένουν χωρίς Γραμματέα, το
Παμπούκης system παίζω-και-γελώ-και-τη-χώρα-κυβερνώ σκέφτεται να προχωρήσει σε μια μέθοδο πιο προχωρημένη από τα «ηλεκτρονικά βιογραφικά», στο «ραντεβού στα τυφλά»...
Τσακ, ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις την κυρία Καραχασάν!
Πώς το έλεγαν παλιά; «αγαπάς την Ελλάδα; -απόδειξη!». Ετσι και τώρα: αγαπάς την Ελλάδα; - δέκα δισεκατομμύρια αποδείξεις!
...ώσπου να φθάσει η αγάπη σου στα άστρα!
*****
Μήπως οι «ξένοι σοφοί» που έλεγε ο Γιωργάκης ότι θα φέρει στη χώρα για να τη βοηθήσουν επί παντός του επιστητού, είναι εν τέλει οι κομισάριοι ελεγκτές απ' τις Βρυξέλλες;
Οπως αντιστοίχως και ο «Γερμανικός Εκλογικός Νόμος» που Γερμανικός δεν είναι! Βανδαλικός ίσως, Οστροβησιγοτθικός ίσως, Ουνονεάντερταλ πιθανόν, αλλά όχι Γερμανικός. Πλην όμως το είχε ανέκαθεν και το έχει αυτό το χάρισμα το ΠΑΣΟΚ: παίρνει ας πούμε κάτι το ωραίον απ' τα αριστερά και το εκφυλίζει σε δεξιό• ύστερα παίρνει κάτι το επίσης ωραίον απ' τα δεξιά και το πάει δεξιότερα - όμως έτσι είναι η ζωή: «ένα ραντεβού
στα τυφλά με την επόμενη μέρα», που λέει η θεία Φωτούλα.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.Ι.2010 stathis@enet.gr
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" σήμερα, στο "ναυτίλο"
Ο καιρος
Ο Καιρός
Στο πλαίσιο της συμβολής του καθενός στην οικονομία των δημόσιων δαπανών, αποφασίστηκε να μειωθεί μόνο η αποζημίωση (αμοιβή, επί το ελληνικότερο) των βουλευτών για τη συμμετοχή τους στις επιτροπές του Σώματος και μόνο κατά 15% (δηλαδή θα παίρνουν 255 ευρώ ανά συνεδρίαση αντί για 300).
Γονικές παροχές Επίσης, αποφασίστηκε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής δεν θα χάσουν τον 15ο και 16ο μισθό που παίρνουν (!) αλλά ίσως φορολογηθούν επ' αυτού, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα «δεν».
Εάν οι πρώτοι και κυρίως υπεύθυνοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας (οι βουλευτές) αρνούνται να συνεισφέρουν περισσότερο από τους πολίτες, καταλαβαίνει κανείς γιατί οι πολίτες τούς ψηφίζουν μεν (αφού δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, το οδόφραγμα είναι δύσκολο πράγμα), αλλά δεν τους έχουν σε καμία υπόληψη. Κι αυτό είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία την ίδια.
Πέντε επιτροπές για τις πέντες υποθέσεις, που ταρακούνησαν την πολιτική ζωή της χώρας και τελικά κουκουλώθηκαν, αποφάσισε να συγκροτήσει η Βουλή. Οι υποθέσεις του Χρηματιστηρίου, των τηλεφωνικών υποκλοπών, της Μονής Βατοπεδίου, των ομολόγων και της Ζίμενς, των οποίων τα αδικήματα έχουν παραγραφεί με νομικίστικα τερτίπια, θα ερευνηθούν από το Κοινοβούλιο για να αποκαλυφθούν -λέει- οι πολιτικές ευθύνες.
Για τις οποίες δεν υπάρχει καμιά ποινή και επίπτωση στα πολιτικά πρόσωπα, που ενδεχομένως αποκαλυφθούν.
Η πολιτική ευθύνη είναι μια τρομερή εφεύρεση της πολιτικής ελίτ του τόπου, για να διατυμπανίζεται ότι αναλαμβάνεται κάποια μεγάλη ευθύνη, ενώ στην πραγματικότητα δεν αναλαμβάνεται τίποτε. Αντιθέως, η ελίτ με αυτό τον τρόπο αποφεύγει την ευθύνη.
Δεν είναι αυτό το χειρότερο. Το χειρότερο είναι που οι βουλευτές παίρνουν 300 ευρώ αποζημίωση για τη συμμετοχή τους σε κάθε μία συνεδρίαση των κοινοβουλευτικών επιτροπών.
Εδώ έχουμε, σε εποχή ακραίας λιτότητας και περικοπών των μισθών, μια τρόπον τινά μεγάλη αρπαχτή των εθνοπατέρων, καθένας από τους οποίους θα συμμετάσχει σε μία από τις 5 επιτροπές (5 επιτροπές x 50 βουλευτές η κάθε μία = 250 βουλευτές), που θα συνεδριάζουν επί τουλάχιστον 6 μήνες και επί τέσσερις (4) έως οχτώ (8) φορές το μήνα.
Το συνολικό κονδύλι αυτής της απόλυτα άχρηστης διαδικασίας, που πρόκειται να πληρώσει ο φορολογούμενος, με τις πιο οικονομικές μετρήσεις θα φτάσει τα 2.000.000 ευρώ, και με τις πιο πιθανές, τα 4.000.000 ευρώ για τις αμοιβές των βουλευτών. Που, βεβαίως θα φορολογηθούν με ειδική κλίμακα, χαμηλότερη εκείνης των υπόλοιπων φορολογουμένων.
Για να ξαναδούμε το χιλιοπαιγμένο έργο των διαφορετικών πορισμάτων για τους πολιτικούς εγκληματίες, που μας έκλεψαν στο χρηματιστήριο, που επέτρεψαν στις ξένες υπηρεσίες και τις τηλεφωνίες να παρακολουθούν ό,τι μιλάει στη χώρα, που έκλεψαν τις εισφορές μας στα ταμεία συντάξεων, που δώρισαν λεφτά φορολογουμένων στη Ζίμενς, που έκλεψαν δημόσια γη για τα γένια της Μονής Βατοπεδίου, χωρίς να έχει ερευνηθεί ποτέ ο ρόλος των άλλων μονών, που είναι κράτη εν κράτει με την κινητή και ακίνητη περιουσία του ελληνικού λαού.
Πέντε επιτροπές για τα πολιτικά παιχνίδια των κομμάτων και για να ταϊστούν οι τσέπες των βουλευτών με πρόσθετα έσοδα χαμηλής φορολόγησης. Οι επιτροπές της Ευρωπαϊκής Τράπεζας μας μάραναν, που ελέγχουν από πού θα περιοριστεί το έλλειμμα του Δημοσίου.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" , χτες
Στο πλαίσιο της συμβολής του καθενός στην οικονομία των δημόσιων δαπανών, αποφασίστηκε να μειωθεί μόνο η αποζημίωση (αμοιβή, επί το ελληνικότερο) των βουλευτών για τη συμμετοχή τους στις επιτροπές του Σώματος και μόνο κατά 15% (δηλαδή θα παίρνουν 255 ευρώ ανά συνεδρίαση αντί για 300).
Γονικές παροχές Επίσης, αποφασίστηκε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής δεν θα χάσουν τον 15ο και 16ο μισθό που παίρνουν (!) αλλά ίσως φορολογηθούν επ' αυτού, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα «δεν».
Εάν οι πρώτοι και κυρίως υπεύθυνοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας (οι βουλευτές) αρνούνται να συνεισφέρουν περισσότερο από τους πολίτες, καταλαβαίνει κανείς γιατί οι πολίτες τούς ψηφίζουν μεν (αφού δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, το οδόφραγμα είναι δύσκολο πράγμα), αλλά δεν τους έχουν σε καμία υπόληψη. Κι αυτό είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία την ίδια.
Πέντε επιτροπές για τις πέντες υποθέσεις, που ταρακούνησαν την πολιτική ζωή της χώρας και τελικά κουκουλώθηκαν, αποφάσισε να συγκροτήσει η Βουλή. Οι υποθέσεις του Χρηματιστηρίου, των τηλεφωνικών υποκλοπών, της Μονής Βατοπεδίου, των ομολόγων και της Ζίμενς, των οποίων τα αδικήματα έχουν παραγραφεί με νομικίστικα τερτίπια, θα ερευνηθούν από το Κοινοβούλιο για να αποκαλυφθούν -λέει- οι πολιτικές ευθύνες.
Για τις οποίες δεν υπάρχει καμιά ποινή και επίπτωση στα πολιτικά πρόσωπα, που ενδεχομένως αποκαλυφθούν.
Η πολιτική ευθύνη είναι μια τρομερή εφεύρεση της πολιτικής ελίτ του τόπου, για να διατυμπανίζεται ότι αναλαμβάνεται κάποια μεγάλη ευθύνη, ενώ στην πραγματικότητα δεν αναλαμβάνεται τίποτε. Αντιθέως, η ελίτ με αυτό τον τρόπο αποφεύγει την ευθύνη.
Δεν είναι αυτό το χειρότερο. Το χειρότερο είναι που οι βουλευτές παίρνουν 300 ευρώ αποζημίωση για τη συμμετοχή τους σε κάθε μία συνεδρίαση των κοινοβουλευτικών επιτροπών.
Εδώ έχουμε, σε εποχή ακραίας λιτότητας και περικοπών των μισθών, μια τρόπον τινά μεγάλη αρπαχτή των εθνοπατέρων, καθένας από τους οποίους θα συμμετάσχει σε μία από τις 5 επιτροπές (5 επιτροπές x 50 βουλευτές η κάθε μία = 250 βουλευτές), που θα συνεδριάζουν επί τουλάχιστον 6 μήνες και επί τέσσερις (4) έως οχτώ (8) φορές το μήνα.
Το συνολικό κονδύλι αυτής της απόλυτα άχρηστης διαδικασίας, που πρόκειται να πληρώσει ο φορολογούμενος, με τις πιο οικονομικές μετρήσεις θα φτάσει τα 2.000.000 ευρώ, και με τις πιο πιθανές, τα 4.000.000 ευρώ για τις αμοιβές των βουλευτών. Που, βεβαίως θα φορολογηθούν με ειδική κλίμακα, χαμηλότερη εκείνης των υπόλοιπων φορολογουμένων.
Για να ξαναδούμε το χιλιοπαιγμένο έργο των διαφορετικών πορισμάτων για τους πολιτικούς εγκληματίες, που μας έκλεψαν στο χρηματιστήριο, που επέτρεψαν στις ξένες υπηρεσίες και τις τηλεφωνίες να παρακολουθούν ό,τι μιλάει στη χώρα, που έκλεψαν τις εισφορές μας στα ταμεία συντάξεων, που δώρισαν λεφτά φορολογουμένων στη Ζίμενς, που έκλεψαν δημόσια γη για τα γένια της Μονής Βατοπεδίου, χωρίς να έχει ερευνηθεί ποτέ ο ρόλος των άλλων μονών, που είναι κράτη εν κράτει με την κινητή και ακίνητη περιουσία του ελληνικού λαού.
Πέντε επιτροπές για τα πολιτικά παιχνίδια των κομμάτων και για να ταϊστούν οι τσέπες των βουλευτών με πρόσθετα έσοδα χαμηλής φορολόγησης. Οι επιτροπές της Ευρωπαϊκής Τράπεζας μας μάραναν, που ελέγχουν από πού θα περιοριστεί το έλλειμμα του Δημοσίου.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" , χτες
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Οι ψευδαισθήσεις αντέχουν ακόμη
Οι ψευδαισθήσεις αντέχουν ακόμη
Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός περιέγραψε το πρόβλημα της χώρας με τα αγαπημένα του παστέλ χρώματα: «Η πατρίδα μας είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Με απαράμιλλο πλούτο και με ένα ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες, αν το κράτος, αντί να ταλαιπωρεί, σταθεί δίπλα του, αρωγός στις πρωτοβουλίες του, αν έχει την προστασία και υποστήριξη που απαιτούν οι καιροί, μπορεί να κάνει θαύματα». Σοβαρά;
Διερωτώμαι σε τι άραγε διαφέρει η γλυκανάλατη προσέγγιση του Γιώργου στο πρόβλημα από την περιλάλητη «επανίδρυση του κράτους», που μας είχε τάξει ο προηγούμενος ένοικος του Μαξίμου. Η μόνη που διαπιστώνω είναι ότι εκεί όπου ο Κ. Καραμανλής χρησιμοποιούσε μαγικά ξόρκια (διότι αυτό ήταν τα φληναφήματα περί «επανίδρυσης»...), ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιεί καλοπιάσματα - λες και απευθύνεται σε μικρά παιδιά που προσπαθεί να τα φέρει στο φιλότιμο. Αλλά για την πραγματική φύση του προβλήματος δεν λέει το παραμικρό.
Ομως, η προϋπόθεση για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος είναι η αναγνώρισή του. Το δημοσιονομικό είναι απόρροια της χαοτικής οργάνωσης και του τεράστιου μεγέθους του κράτους. Η γραφειοκρατία αναπαράγεται, επειδή έτσι το κράτος δικαιολογεί το μέγεθός του και, συγχρόνως, εξασφαλίζει τη διαιώνισή του. Τα δε κόμματα εξουσίας δεν τολμούν να περιορίσουν το κράτος, διότι από αυτό αντλούν την εκλογική τους ισχύ. (Θυμάστε, λ.χ., πόσες φορές ακούσαμε ότι για κάθε πέντε δημοσίους υπαλλήλους που θα συνταξιοδοτούνται, θα προσλαμβάνεται μόνον ένας;)
Υποχρεώνονται όμως τώρα να αντιμετωπίσουν το φρικτό φάσμα της περιστολής του κράτους, διότι το κόστος συντήρησης του κράτους έχει υπερβεί προ πολλού τις δυνατότητες της οικονομίας μας.
Αυτός είναι με αδρές γραμμές ο φαύλος κύκλος, τον οποίο η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να θίξει, αφού δεν τολμά ούτε να τον περιγράψει. Ας μην απορούμε, λοιπόν, γιατί οι ψευδαισθήσεις μας -ότι δήθεν μπορούμε να περάσουμε την κρίση χωρίς μείωση του βιοτικού επιπέδου μας- εξακολουθούν να κρατούν καλά. Τις συντηρούν οι πολιτικοί μας, προοδευτικοί και μη...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/01/10
Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός περιέγραψε το πρόβλημα της χώρας με τα αγαπημένα του παστέλ χρώματα: «Η πατρίδα μας είναι μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Με απαράμιλλο πλούτο και με ένα ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο αν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες, αν το κράτος, αντί να ταλαιπωρεί, σταθεί δίπλα του, αρωγός στις πρωτοβουλίες του, αν έχει την προστασία και υποστήριξη που απαιτούν οι καιροί, μπορεί να κάνει θαύματα». Σοβαρά;
Διερωτώμαι σε τι άραγε διαφέρει η γλυκανάλατη προσέγγιση του Γιώργου στο πρόβλημα από την περιλάλητη «επανίδρυση του κράτους», που μας είχε τάξει ο προηγούμενος ένοικος του Μαξίμου. Η μόνη που διαπιστώνω είναι ότι εκεί όπου ο Κ. Καραμανλής χρησιμοποιούσε μαγικά ξόρκια (διότι αυτό ήταν τα φληναφήματα περί «επανίδρυσης»...), ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιεί καλοπιάσματα - λες και απευθύνεται σε μικρά παιδιά που προσπαθεί να τα φέρει στο φιλότιμο. Αλλά για την πραγματική φύση του προβλήματος δεν λέει το παραμικρό.
Ομως, η προϋπόθεση για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος είναι η αναγνώρισή του. Το δημοσιονομικό είναι απόρροια της χαοτικής οργάνωσης και του τεράστιου μεγέθους του κράτους. Η γραφειοκρατία αναπαράγεται, επειδή έτσι το κράτος δικαιολογεί το μέγεθός του και, συγχρόνως, εξασφαλίζει τη διαιώνισή του. Τα δε κόμματα εξουσίας δεν τολμούν να περιορίσουν το κράτος, διότι από αυτό αντλούν την εκλογική τους ισχύ. (Θυμάστε, λ.χ., πόσες φορές ακούσαμε ότι για κάθε πέντε δημοσίους υπαλλήλους που θα συνταξιοδοτούνται, θα προσλαμβάνεται μόνον ένας;)
Υποχρεώνονται όμως τώρα να αντιμετωπίσουν το φρικτό φάσμα της περιστολής του κράτους, διότι το κόστος συντήρησης του κράτους έχει υπερβεί προ πολλού τις δυνατότητες της οικονομίας μας.
Αυτός είναι με αδρές γραμμές ο φαύλος κύκλος, τον οποίο η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να θίξει, αφού δεν τολμά ούτε να τον περιγράψει. Ας μην απορούμε, λοιπόν, γιατί οι ψευδαισθήσεις μας -ότι δήθεν μπορούμε να περάσουμε την κρίση χωρίς μείωση του βιοτικού επιπέδου μας- εξακολουθούν να κρατούν καλά. Τις συντηρούν οι πολιτικοί μας, προοδευτικοί και μη...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/01/10
Αμαρτίαι γονέων...
Αμαρτίαι γονέων...
Tου Αλεξη Παπαχελα
Η Ιστορία έχει μερικές φορές τα παράδοξά της. Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως εμείς οι Νεοέλληνες θεωρούμε κατά μεγάλη πλειοψηφία τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον μεγαλύτερο ηγέτη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με αυτή τη διαπίστωση, δεν έχει μεγάλη σημασία. Το γεγονός είναι πως στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ο Ανδρέας συνεχίζει να βρίσκεται στο βάθρο.
Είναι άλλωστε λογικό. Τη δεκαετία του 1980 μια μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού ένιωσε πως «μπήκε στο σύστημα». Η κατάργηση όλων των έως τότε αναχρονισμών, η διάλυση του κράτους-αστυνόμου κατεγράφησαν ως θετικές εξελίξεις. Το κακό είναι πως το εκκρεμές, όπως συχνά συμβαίνει στην Ιστορία σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων, πήγε πολύ μακριά από την άλλη μεριά. Ο Ελληνας πολίτης δικαιούται να νοσταλγεί τον Ανδρέα γιατί τον ταυτίζει με μια περίοδο κατά την οποία έμαθε να διεκδικεί και να παίρνει χωρίς να νιώθει ότι έχει υποχρεώσεις ή ιδιαίτερη ευθύνη. Ο αγρότης έγινε «άρχοντας» με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ο δημόσιος υπάλληλος βολεύτηκε, όλοι μας μάθαμε πως η διεκδίκηση δεν έχει όρια και ούτε χρειάζεται να μετράμε αν αυτό που ζητάμε είναι εφικτό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τον δρόμο πριν ακόμη το 1981 και κατόπιν δημιούργησε ένα στυλ πολιτικής που θαύμαζε ακόμη και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής. Ποιο είναι το παράδοξο; Οτι τώρα που το σύστημα χρεοκόπησε, το έχει κληρονομήσει ετοιμοθάνατο στα χέρια του ένας άλλος Παπανδρέου. Ο ίδιος νιώθει πολύ έντονα την αντίφαση. Από τη μια έχει τον εκσυγχρονιστικό Παπανδρέου μέσα του που ξέρει καλά ότι πρέπει να πάρει πίσω δεκάδες σκανδαλώδη προνόμια από δημόσιους υπαλλήλους, να τα βάλει με κάστες και συντεχνίες που ανατράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του και να ξαναφέρει το εκκρεμές στη μέση. Από την άλλη ο ίδιος μεγάλωσε σε μια οικογένεια και ένα περιβάλλον που έδινε πολύ μεγαλύτερη σημασία στην ιδέα πως είναι σοσιαλιστής. Γι’ αυτό και δυσκολεύεται να «πάρει μέτρα», εκτός αν αυτά αφορούν τους «πλούσιους» και τους «έχοντες και κατέχοντες». Το θέμα είναι, όμως, πως σοσιαλισμό χωρίς λεφτά δεν μπορείς να μαγειρέψεις, γιατί απλούστατα δεν θα έχεις τίποτα να μοιράσεις. Αν η αγορά «στεγνώσει», οι μεγάλες επιχειρήσεις, που επιβιώνουν με διεθνή παρουσία, αναχωρήσουν για πιο εύκρατα κλίματα και οι «πονηροί» βρουν άλλους φορολογικούς παραδείσους, δεν θα μείνει τίποτα να μοιρασθεί.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο ζήτημα. Είναι σοσιαλιστικό να συνεχίσει να παίρνει δύο μισθούς παραπάνω από οιονδήποτε άλλον ο υπάλληλος και ο αστυνομικός της Βουλής; Είναι σοσιαλιστικό να ακριβοπληρώνεται ο συνδικαλιστής του λιμανιού και ο πιλότος της «Ολυμπιακής» επειδή μπορούσαν και εκβίαζαν για χρόνια το ελληνικό κράτος; Και πώς πρέπει να νιώθουν ο έμπορος, ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο επιχειρηματίας, που αισθάνονται κάθε μέρα την απειλή της πτώχευσης ή της απόλυσης, όταν πηγαίνουν στο ΙΚΑ και έχουν απέναντί τους καμιά πενηνταριά κακόκεφους υπαλλήλους που απλά κάθονται και κοιτάνε το παράθυρο;
Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αποφασίσει τι θέλει και μετά -αν μπορεί- να το επιβάλει. Η δημοσιονομική κατάσταση απαιτεί να πάρει πίσω πολλά από τα παράλογα που έδωσε το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του και οι διάδοχοι μιμητές του την περίοδο 2004-9. Αν δεν το αντέχει ψυχολογικά και πολιτικά, θα του επιβληθεί τελικά αναγκαστικά να το κάνει, από τις αγορές και τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη. Οσο δε πιο αργά το τολμήσει τόσο πιο πολύ θα τον θεωρήσει υπεύθυνο ο μέσος Ελληνας...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/01/10
Tου Αλεξη Παπαχελα
Η Ιστορία έχει μερικές φορές τα παράδοξά της. Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως εμείς οι Νεοέλληνες θεωρούμε κατά μεγάλη πλειοψηφία τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον μεγαλύτερο ηγέτη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με αυτή τη διαπίστωση, δεν έχει μεγάλη σημασία. Το γεγονός είναι πως στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ο Ανδρέας συνεχίζει να βρίσκεται στο βάθρο.
Είναι άλλωστε λογικό. Τη δεκαετία του 1980 μια μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού ένιωσε πως «μπήκε στο σύστημα». Η κατάργηση όλων των έως τότε αναχρονισμών, η διάλυση του κράτους-αστυνόμου κατεγράφησαν ως θετικές εξελίξεις. Το κακό είναι πως το εκκρεμές, όπως συχνά συμβαίνει στην Ιστορία σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων, πήγε πολύ μακριά από την άλλη μεριά. Ο Ελληνας πολίτης δικαιούται να νοσταλγεί τον Ανδρέα γιατί τον ταυτίζει με μια περίοδο κατά την οποία έμαθε να διεκδικεί και να παίρνει χωρίς να νιώθει ότι έχει υποχρεώσεις ή ιδιαίτερη ευθύνη. Ο αγρότης έγινε «άρχοντας» με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ο δημόσιος υπάλληλος βολεύτηκε, όλοι μας μάθαμε πως η διεκδίκηση δεν έχει όρια και ούτε χρειάζεται να μετράμε αν αυτό που ζητάμε είναι εφικτό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τον δρόμο πριν ακόμη το 1981 και κατόπιν δημιούργησε ένα στυλ πολιτικής που θαύμαζε ακόμη και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής. Ποιο είναι το παράδοξο; Οτι τώρα που το σύστημα χρεοκόπησε, το έχει κληρονομήσει ετοιμοθάνατο στα χέρια του ένας άλλος Παπανδρέου. Ο ίδιος νιώθει πολύ έντονα την αντίφαση. Από τη μια έχει τον εκσυγχρονιστικό Παπανδρέου μέσα του που ξέρει καλά ότι πρέπει να πάρει πίσω δεκάδες σκανδαλώδη προνόμια από δημόσιους υπαλλήλους, να τα βάλει με κάστες και συντεχνίες που ανατράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του και να ξαναφέρει το εκκρεμές στη μέση. Από την άλλη ο ίδιος μεγάλωσε σε μια οικογένεια και ένα περιβάλλον που έδινε πολύ μεγαλύτερη σημασία στην ιδέα πως είναι σοσιαλιστής. Γι’ αυτό και δυσκολεύεται να «πάρει μέτρα», εκτός αν αυτά αφορούν τους «πλούσιους» και τους «έχοντες και κατέχοντες». Το θέμα είναι, όμως, πως σοσιαλισμό χωρίς λεφτά δεν μπορείς να μαγειρέψεις, γιατί απλούστατα δεν θα έχεις τίποτα να μοιράσεις. Αν η αγορά «στεγνώσει», οι μεγάλες επιχειρήσεις, που επιβιώνουν με διεθνή παρουσία, αναχωρήσουν για πιο εύκρατα κλίματα και οι «πονηροί» βρουν άλλους φορολογικούς παραδείσους, δεν θα μείνει τίποτα να μοιρασθεί.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο ζήτημα. Είναι σοσιαλιστικό να συνεχίσει να παίρνει δύο μισθούς παραπάνω από οιονδήποτε άλλον ο υπάλληλος και ο αστυνομικός της Βουλής; Είναι σοσιαλιστικό να ακριβοπληρώνεται ο συνδικαλιστής του λιμανιού και ο πιλότος της «Ολυμπιακής» επειδή μπορούσαν και εκβίαζαν για χρόνια το ελληνικό κράτος; Και πώς πρέπει να νιώθουν ο έμπορος, ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο επιχειρηματίας, που αισθάνονται κάθε μέρα την απειλή της πτώχευσης ή της απόλυσης, όταν πηγαίνουν στο ΙΚΑ και έχουν απέναντί τους καμιά πενηνταριά κακόκεφους υπαλλήλους που απλά κάθονται και κοιτάνε το παράθυρο;
Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αποφασίσει τι θέλει και μετά -αν μπορεί- να το επιβάλει. Η δημοσιονομική κατάσταση απαιτεί να πάρει πίσω πολλά από τα παράλογα που έδωσε το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του και οι διάδοχοι μιμητές του την περίοδο 2004-9. Αν δεν το αντέχει ψυχολογικά και πολιτικά, θα του επιβληθεί τελικά αναγκαστικά να το κάνει, από τις αγορές και τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη. Οσο δε πιο αργά το τολμήσει τόσο πιο πολύ θα τον θεωρήσει υπεύθυνο ο μέσος Ελληνας...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/01/10
Το μεγάλο μυστικό
γνώμη
Το μεγάλο μυστικό
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
Η εξελισσόμενη, πολυδιάστατη, οικονομική και κοινωνική κρίση είναι και κρίση του μοντέλου και μαζί της πολιτικής αποφαίνονται πλέον οι περισσότεροι.
Οι επιφανέστεροι της πολιτικής έχουν εδώ και καιρό περιγράψει την ανάγκη μιας συνολικής μεταρρύθμισης και αλλαγής η οποία θα μεταβάλει πλήρως τις δομές σε όλα τα επίπεδα διοίκησης, από τους δήμους και τις περιφέρειες έως και την κεντρική διοίκηση, την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα.
Στη βάση αυτής άλλωστε της κοινής πεποίθησης η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχουν θέσει ως προτεραιότητά τους ταυτόχρονα με την προσπάθεια εξόδου από την οικονομική κρίση και τη θεσμική ανασυγκρότηση και μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.
Εχει διακηρυχθεί ότι η δεύτερη ενοποίηση των δήμων, η κατάργηση των νομαρχιών, η ταυτόχρονη θεσμοθέτηση του αιρετού περιφερειάρχη, οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, όπως και η υιοθέτηση νέων αρχών διαφάνειας στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελούν ψηφίδες ακριβώς μιας μεγάλης μεταρρύθμισης, η οποία έχει ανάγκη το κράτος και συνολικά το πολιτικό σύστημα.
Ουδείς διαφωνεί με τον σκοπό, ούτε αμφισβητεί ότι οι προθέσεις είναι καλές και αγαθές.
Ωστόσο υπάρχει μια κρίσιμη ζώνη που μένει ανέγγιχτη, παρ΄ ότι συγκροτεί τον πυρήνα της πολιτικής στη χώρα μας. Τα ίδια τα κόμματα τα οποία ευαγγελίζονται τη μεταβολή και την πρόοδο ζουν σε «μαύρη τρύπα».
Κατά τρόπο παράδοξο ίσως και μοναδικό στην προηγμένη Δύση τα ελληνικά κόμματα δεν έχουν νομική υπόσταση.
Πρόκειται για ενώσεις προσώπων ειδικού σκοπού, εκφράζονται και εκπροσωπούνται μόνο από τον αρχηγό, δεν δεσμεύονται σχεδόν από τίποτε, εγγυήσεις συνέπειας δεν προσφέρουν, τα οικονομικά τους είναι απολύτως αδιαφανή, το καταστατικό τους παραβιάζεται κατά το δοκούν. Οπως και η δημοκρατική λειτουργία τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπακούει στη βούληση των αρχηγών και μόνο σε αυτήν. Τα περισσότερα μοιάζουν με μικρά φέουδα ηγεμόνων, θυμίζουν συγγενή της μοναρχίας σχήματα, μοιάζουν απομεινάρια μιας άλλης εποχής και γι΄ αυτό δεν δύνανται ούτε τη μεταρρύθμιση ούτε την αλλαγή, που κατά καιρούς ευαγγελίζονται, να φέρουν.
Ισως χρειάζεται η πρώτη μεταρρύθμιση και αλλαγή να αρχίσει από τα κόμματα, δηλαδή από την πηγή, από την κεφαλή του πολιτικού συστήματος, που φιλοδοξεί μεν όλα να τα αλλάξει, μα έχει αποδειχθεί πως δεν μπορεί, επειδή προφανώς το ίδιο είναι προβληματικό, με αποτέλεσμα να δρα ενοχικά και αναποτελεσματικά. Και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μυστικό της κρίσης που τελειωμό δεν έχει...
akarakousis@dolnet.gr
Σάββατο 9/01/10 Το ΒΗΜΑ
Το μεγάλο μυστικό
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
Η εξελισσόμενη, πολυδιάστατη, οικονομική και κοινωνική κρίση είναι και κρίση του μοντέλου και μαζί της πολιτικής αποφαίνονται πλέον οι περισσότεροι.
Οι επιφανέστεροι της πολιτικής έχουν εδώ και καιρό περιγράψει την ανάγκη μιας συνολικής μεταρρύθμισης και αλλαγής η οποία θα μεταβάλει πλήρως τις δομές σε όλα τα επίπεδα διοίκησης, από τους δήμους και τις περιφέρειες έως και την κεντρική διοίκηση, την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα.
Στη βάση αυτής άλλωστε της κοινής πεποίθησης η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχουν θέσει ως προτεραιότητά τους ταυτόχρονα με την προσπάθεια εξόδου από την οικονομική κρίση και τη θεσμική ανασυγκρότηση και μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.
Εχει διακηρυχθεί ότι η δεύτερη ενοποίηση των δήμων, η κατάργηση των νομαρχιών, η ταυτόχρονη θεσμοθέτηση του αιρετού περιφερειάρχη, οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, όπως και η υιοθέτηση νέων αρχών διαφάνειας στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελούν ψηφίδες ακριβώς μιας μεγάλης μεταρρύθμισης, η οποία έχει ανάγκη το κράτος και συνολικά το πολιτικό σύστημα.
Ουδείς διαφωνεί με τον σκοπό, ούτε αμφισβητεί ότι οι προθέσεις είναι καλές και αγαθές.
Ωστόσο υπάρχει μια κρίσιμη ζώνη που μένει ανέγγιχτη, παρ΄ ότι συγκροτεί τον πυρήνα της πολιτικής στη χώρα μας. Τα ίδια τα κόμματα τα οποία ευαγγελίζονται τη μεταβολή και την πρόοδο ζουν σε «μαύρη τρύπα».
Κατά τρόπο παράδοξο ίσως και μοναδικό στην προηγμένη Δύση τα ελληνικά κόμματα δεν έχουν νομική υπόσταση.
Πρόκειται για ενώσεις προσώπων ειδικού σκοπού, εκφράζονται και εκπροσωπούνται μόνο από τον αρχηγό, δεν δεσμεύονται σχεδόν από τίποτε, εγγυήσεις συνέπειας δεν προσφέρουν, τα οικονομικά τους είναι απολύτως αδιαφανή, το καταστατικό τους παραβιάζεται κατά το δοκούν. Οπως και η δημοκρατική λειτουργία τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπακούει στη βούληση των αρχηγών και μόνο σε αυτήν. Τα περισσότερα μοιάζουν με μικρά φέουδα ηγεμόνων, θυμίζουν συγγενή της μοναρχίας σχήματα, μοιάζουν απομεινάρια μιας άλλης εποχής και γι΄ αυτό δεν δύνανται ούτε τη μεταρρύθμιση ούτε την αλλαγή, που κατά καιρούς ευαγγελίζονται, να φέρουν.
Ισως χρειάζεται η πρώτη μεταρρύθμιση και αλλαγή να αρχίσει από τα κόμματα, δηλαδή από την πηγή, από την κεφαλή του πολιτικού συστήματος, που φιλοδοξεί μεν όλα να τα αλλάξει, μα έχει αποδειχθεί πως δεν μπορεί, επειδή προφανώς το ίδιο είναι προβληματικό, με αποτέλεσμα να δρα ενοχικά και αναποτελεσματικά. Και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μυστικό της κρίσης που τελειωμό δεν έχει...
akarakousis@dolnet.gr
Σάββατο 9/01/10 Το ΒΗΜΑ
Κεκτημένο δικαίωμα
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
Κεκτημένο δικαίωμα
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
«Ρωτώντας πας στην Πόλη» έλεγε η γιαγιά μου και για άλλη μία φορά η αείμνηστη επιβεβαιώθηκε πλήρως. Στις 6 Ιανουαρίου σημειώναμε σε αυτή τη στήλη το εξής:
«Κι επειδή άκουσα πρόσφατα τον Πρόεδρο της Βουλής να παραδίδει μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μου γεννήθηκε μια πολύ απλή απορία:οι δεκαέξι μισθοί με τους οποίους αμείβονται ετησίως οι υπάλληλοι της Βουλής είναι προνόμιο ή δικαίωμα; Αν είναι προνόμιο, θα καταργηθεί; Αν είναι δικαίωμα, προτίθεται το ΠαΣοΚ να επεκτείνει το μέτρο και στους υπόλοιπους μισθωτούς;».
Προς τιμήν του, ο Πρόεδρος της Βουλής μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Είπε ότι το σχετικό καθεστώς έχει καθιερωθεί επί Ελευθερίου Βενιζέλου, πράγμα που δεν εξηγεί αν πρόκειται για προνόμιο ή δικαίωμα. Και είπε επίσης ότι ο ίδιος προτίθεται να ζητήσει την υπαγωγή στη φορολογική κλίμακα του 15ου και του 16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής.
Εκεί λοιπόν δικαιώνεται η γιαγιά μου. Διότι ρωτώντας τον Πρόεδρο μπορεί να μη μάθαμε αν οι δεκαέξι μισθοί είναι προνόμιο ή δικαίωμα αλλά πληροφορηθήκαμε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής όχι μόνο παίρνουν δεκαέξι μισθούς ετησίως αλλά και ότι οι δύο εξ αυτών είναι αφορολόγητοι! ΄Η, για να είμαι πιο ακριβής, φορολογούνται αυτοτελώς με ένα ποσοστό πολύ χαμηλότερο της κανονικής φορολογικής κλίμακας.
Δεν ξέρω αν και γι΄ αυτό ευθύνεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πληροφορούμαι όμως πως όταν ετέθη το θέμα στο διευρυμένο Υπουργικό Συμβούλιο προ της κατάθεσης του προϋπολογισμού, ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ κ. Χρ. Παπουτσής υπεραμύνθηκε της μισθολογικής κατάστασης των υπαλλήλων της Βουλής υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά (και πολλά άλλα αντίστοιχα...) εμπίπτουν στην κατηγορία «κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων», τα οποία ουδείς δικαιούται να αμφισβητεί.
Η βασική απορία όμως του γράφοντος παραμένει. Οι δεκαέξι μισθοί (εκ των οποίων οι δύο αφορολόγητοι...) αποτελούν προνόμιο ή δικαίωμα; Από τη στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής και ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ δείχνουν να το θεωρούν δικαίωμα, δικαιούμαι απολύτως να ρωτήσω: Πότε θα κινηθεί το ΠαΣοΚ ώστε το δικαίωμα αυτό να επεκταθεί σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα;
Διότι και οι δύο προαναφερθέντες έχουν ισχυρή αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και θεωρώ απίθανο είτε να προστατεύουν κατηγορίες προνομιούχων είτε να διαφωνούν με την εφαρμογή βασικών δικαιωμάτων σε όλους τους εργαζομένους. Ενώ αποκλείω παντελώς άλλα να λένε στους υπαλλήλους της Βουλής και άλλα σε εμάς, τους υπόλοιπους.
jpretenteris@dolnet.gr
Σάββατο 9/01/10 Το ΒΗΜΑ
Κεκτημένο δικαίωμα
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
«Ρωτώντας πας στην Πόλη» έλεγε η γιαγιά μου και για άλλη μία φορά η αείμνηστη επιβεβαιώθηκε πλήρως. Στις 6 Ιανουαρίου σημειώναμε σε αυτή τη στήλη το εξής:
«Κι επειδή άκουσα πρόσφατα τον Πρόεδρο της Βουλής να παραδίδει μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μου γεννήθηκε μια πολύ απλή απορία:οι δεκαέξι μισθοί με τους οποίους αμείβονται ετησίως οι υπάλληλοι της Βουλής είναι προνόμιο ή δικαίωμα; Αν είναι προνόμιο, θα καταργηθεί; Αν είναι δικαίωμα, προτίθεται το ΠαΣοΚ να επεκτείνει το μέτρο και στους υπόλοιπους μισθωτούς;».
Προς τιμήν του, ο Πρόεδρος της Βουλής μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Είπε ότι το σχετικό καθεστώς έχει καθιερωθεί επί Ελευθερίου Βενιζέλου, πράγμα που δεν εξηγεί αν πρόκειται για προνόμιο ή δικαίωμα. Και είπε επίσης ότι ο ίδιος προτίθεται να ζητήσει την υπαγωγή στη φορολογική κλίμακα του 15ου και του 16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής.
Εκεί λοιπόν δικαιώνεται η γιαγιά μου. Διότι ρωτώντας τον Πρόεδρο μπορεί να μη μάθαμε αν οι δεκαέξι μισθοί είναι προνόμιο ή δικαίωμα αλλά πληροφορηθήκαμε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής όχι μόνο παίρνουν δεκαέξι μισθούς ετησίως αλλά και ότι οι δύο εξ αυτών είναι αφορολόγητοι! ΄Η, για να είμαι πιο ακριβής, φορολογούνται αυτοτελώς με ένα ποσοστό πολύ χαμηλότερο της κανονικής φορολογικής κλίμακας.
Δεν ξέρω αν και γι΄ αυτό ευθύνεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πληροφορούμαι όμως πως όταν ετέθη το θέμα στο διευρυμένο Υπουργικό Συμβούλιο προ της κατάθεσης του προϋπολογισμού, ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ κ. Χρ. Παπουτσής υπεραμύνθηκε της μισθολογικής κατάστασης των υπαλλήλων της Βουλής υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά (και πολλά άλλα αντίστοιχα...) εμπίπτουν στην κατηγορία «κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων», τα οποία ουδείς δικαιούται να αμφισβητεί.
Η βασική απορία όμως του γράφοντος παραμένει. Οι δεκαέξι μισθοί (εκ των οποίων οι δύο αφορολόγητοι...) αποτελούν προνόμιο ή δικαίωμα; Από τη στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής και ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ δείχνουν να το θεωρούν δικαίωμα, δικαιούμαι απολύτως να ρωτήσω: Πότε θα κινηθεί το ΠαΣοΚ ώστε το δικαίωμα αυτό να επεκταθεί σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα;
Διότι και οι δύο προαναφερθέντες έχουν ισχυρή αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και θεωρώ απίθανο είτε να προστατεύουν κατηγορίες προνομιούχων είτε να διαφωνούν με την εφαρμογή βασικών δικαιωμάτων σε όλους τους εργαζομένους. Ενώ αποκλείω παντελώς άλλα να λένε στους υπαλλήλους της Βουλής και άλλα σε εμάς, τους υπόλοιπους.
jpretenteris@dolnet.gr
Σάββατο 9/01/10 Το ΒΗΜΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)