Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Posted by

 dimartblogΔεκεμβρίου 4, 2015

Home

Στις 4 Δεκεμβρίου του 1875 γεννήθηκε στην Πράγα ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Με αφορμή την επέτειο, ένα σονέτο του αγαπημένου ποιητή, σε αδημοσίευτη μετάφραση της Μαρίας Τοπάλη.

* * *

Από τα Σονέτα στον Ορφέα, Πρώτο μέρος, ΧΧ (1922)

Όμως, εσύ, πες μου Κύριε, τί να προσφέρω
σε σένα που ’χεις διδάξει στην πλάση τ’ αυτί;
Τη θύμησή μου μιας ανοιξιάτικης μέρας,
τη βραδιά της, στη Ρωσία-, ένα άλογο…
Ερχόταν πέρα απ’ το χωριό κατάλευκο, μόνο,
μ’ ένα παλούκι στο πόδι του το μπροστινό,
για να ’ναι τη νύχτα μονάχο του μες στα λιβάδια ×
πώς του χτυπούσε η χαίτη σγουρή το λαιμό
στον ρυθμό του αγέρωχου ύφους καθώς
χοντροκομμένο το εμπόδιο στον καλπασμό.
Πώς αναβρύζαν του ευγενικού αίματός του οι πηγές!
Τις εσχατιές, αυτό κι αν τις ένιωθε!
Αυτό τραγουδούσε και άκουγε αυτό-, εντός του
κλεισμένος ο κύκλος σου ο επικός.
Τη δική του εικόνα: προσφέρω.

* * *

Τριών ετών

Στο Rippoldsau (1913)

Στο μπαλκόνι του Château de Muzot (1923)

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: πορτρέτο του Ρίλκε από τον  Helmut Westhoff (1902)

Η ξεχασμένη τέχνη του φλερτ

Ρέα Βιτάλη 

Ταχυδρομείο. Ουρά βαρβάτη. Χαρτάκι νούμερο 78. Εξυπηρετείται το 35. Χέσε μέσα!
Κάθομαι στη δεύτερη σειρά, ακριανή καρέκλα. Μπροστά μου κυρία θαμπή. Μπαίνει κύριος τύπου Κωνσταντάρας. Αφήνει μυρουδιά καθαριότητας και κολόνιας. Πλησιάζει την καρέκλα δίπλα στην κυρία. Άπλετος χώρος, ωστόσο... Κάνει μια κίνηση σαν να τη ζητήσει για χορό, απλώνει το χέρι του μπροστά και το πηγαίνει προς τα πίσω, αλλάζοντας τη φορά της παλάμης κατά τη διαδρομή. «Θα μπορούσα, ωραία μου κυρία;» τη ρωτάει, υπονοώντας «θα μπορούσα να καθίσω δίπλα σας;». Η θαμπή κυρία φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο μόλις το βάζεις σε πρίζα. Συγχρόνως ψηλώνει, αν και καθιστή.

Μετά από λίγο την κατασκοπεύω να τακτοποιεί τα μαλλιά της βάζοντας μια τούφα πίσω από το αφτί της. Βεβαίως πιάνουν μια κουβέντα με ενδιάμεσες στάσεις αμηχανίας από την πλευρά της γυναίκας, βεβαίως του χαμογελάει όταν έρχεται η σειρά της να σηκωθεί και βεβαίως τον αποχαιρετάει, εκείνον προσωπικά, όταν φεύγει, με ένα «Καλή σας μέρα, λοιπόν... ». Το «λοιπόν» με εκκρεμότητα τελείας κάνει τη διαφορά. Κοίτα τι θαύματα κάνει ένα «Ωραία μου κυρία» σ΄ ένα ταχυδρομείο. Η τέχνη του φλερτ. Η υψηλή τέχνη. Ξεχασμένη. Θυμάστε μια φράση της Μερκούρη; «Δεν βγαίνω, πια, τα βράδια γιατί δεν φλερτάρουν οι άνθρωποι. Τι νόημα έχει να βγεις αν δεν φλερτάρεις».

Το φλερτ είναι η μαγεία του μινιμαλισμού στο λόγο και η ετοιμότητα του χιούμορ. Το φλερτ θέλει χρόνο, το φλερτ θέλει μυαλό σπίρτο... Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, θέλει το κλάσμα του δευτερολέπτου που το σπίρτο τρίβεται στο σπιρτόκουτο και κάνει εκείνα τα βεγγαλικά, τα τόσα δα, που δεν γίνονται όμως φωτιά. Και λες, αφελώς, «πτου! Δεν άναψε». Μα θα έχανες τα βεγγαλικά της στιγμής! Μιλάω για σπίρτα σε χρόνια πυρομανών. Δεν «το έχουν» τα χρόνια μας, ούτε «το έχουμε» ως λαός. Έχουμε παραπάνω δόση καχυποψίας απ΄ όση αναλογεί σε φλερτ. Μια καλή κουβέντα και ολόκληρος μηχανισμός τρόμου και πιθανοτήτων μπαίνει μπροστά με τη μια... Και τι θέλει αυτός; Και μήπως πάει να με κλέψει; Και σφίγγεις την τσάντα. Από το «για ποια με πέρασε;» μέχρι του να σφίγγεις την τσάντα μη σε κλέψουν, είναι γενιές δρόμος! Έχουμε και ακραία κτητικότητα. Μεσογειακό ταμπεραμέντο μπορείς και να το πεις για να το εξευμενίσεις.

Το φλερτ δεν διεκδικεί. Είναι ένα γρήγορο τσεκ απ των αισθήσεων. Τι να την κάνεις τη μαγνητική τομογραφία; Είμαστε και πληθωρικοί. Όλα τα πιάτα με τη μια πάνω στο τραπέζι. Το φλερτ είναι η χαρά της διαδικασίας. Έχει ορντέβρ και επιδόρπιο. Όχι κυρίως γεύμα. Και ποτέ δεύτερη μερίδα. Θέλει δοσομετρία ζαχαροπλαστικής, όχι μαγειρικής. Προκύψαμε και αγενείς. Σκοτώνονται να μπούνε, δυο μαζί, σε μια πόρτα και μετά περιμένουν ξεφυσώντας σαν δράκοι γιατί καθυστερούν. Το φλερτ είναι ευγενές σπορ. Το φλερτ, αγαπητοί μου... STOP. Ήρθε η σειρά μου. Κοίτα πόσο εύκολα πέρασε η ώρα! Το φλερτ κλείνει το μάτι στον χρόνο. Τον αναγκάζει να κοντοσταθεί έστω για τόσο δα... Λίγο το έχεις; Το θέμα στη ζωή είναι πώς αντιδράς όταν σου την πέφτει ο χρόνος... Άγαρμπος.  

Protagon.gr

Αλέξης Παπαχελάς ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ Ο χρόνος έχει τελειώσει

Η χώρα για να σταθεί όρθια και να προχωρήσει χρειάζεται μεγάλες ξένες επενδύσεις. Τα νούμερα δεν βγαίνουν αλλιώς. Αυτό το ξέρουν άπαντες. Υποθέτω και ο πρωθυπουργός. Αν, όμως, δεν κάνει κάτι για να τις προσελκύσει σύντομα το παιχνίδι θα χαθεί. Τα λόγια δεν φτάνουν ούτε πείθεται κανείς από τις διαβεβαιώσεις του τύπου «αν θέλετε το τάδε project, θα το κανονίσουμε». Οι επενδυτές θέλουν ένα κανονικό κράτος, χωρίς φορολογικές, δικαστικές, γραφειοκρατικές, πολιτικές εκπλήξεις. Προς το παρόν, έχουμε φτιάξει ένα πολύ κακό brand, της απόλυτα μη κανονικής, απρόβλεπτης χώρας.

Ας πούμε, όμως, ότι δεν έχουμε τον χρόνο να διορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα για να πείσουμε νέους επενδυτές. Τίποτα δεν θα βοηθούσε περισσότερο στη μάχη για επενδύσεις από το να προχωρήσουν απρόσκοπτα όσες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Τα μεταλλεία χρυσού, η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και του λιμανιού του Πειραιά και το Ελληνικό είναι σημαντικές επενδύσεις. Αν γίνουν, όλες ή έστω μία - δύο από αυτές, το σήμα που θα δοθεί θα είναι πολύ ισχυρό. Το μέλλον τους, πάντως, δεν είναι καθόλου βέβαιο. Υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη δεν θέλουν να ακούσουν γι’ αυτές και τις πολεμούν, παρασκηνιακά αλλά και δημόσια. Το Μαξίμου φοβάται να παρέμβει γιατί ξέρει τι έχει να ακούσει από παλαιούς και νυν συντρόφους. Αλλά πώς θα πείσεις νέους επενδυτές όταν διώχνεις, με τον τρόπο σου ή και απροκάλυπτα, εκείνους που θέλουν να τοποθετήσουν τα λεφτά τους στη χώρα μας;

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι «όλα θα γίνουν» και πως χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσουν ο κ. Τσίπρας, οι υπουργοί, το κόμμα, τα στελέχη που επάνδρωσαν το κράτος κ.λπ. Ε, λοιπόν, δεν έχουμε χρόνο. Η κοινωνία βράζει και αν η πραγματική οικονομία δεν πάρει μπρος, θα σκάσει. Λεφτά για ανάπτυξη δεν υπάρχουν παρά μόνον από ξένες επενδύσεις ή τα διαρθρωτικά κονδύλια της Ε.Ε. Οποιος νομίζει ότι είμαστε ένας μοναδικός προορισμός για το παγκόσμιο κεφάλαιο, το οποίο δεν έχει πουθενά αλλού να πάει, ζουν σε μια γυάλα, εκτός πραγματικότητας.

Καταλαβαίνω τη δυσκολία του κ. Τσίπρα να πάει ενάντια στο DNA, το δικό του και του κόμματος. Κτίσθηκαν καριέρες πάνω στη διαμαρτυρία εναντίον κάθε επένδυσης. Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι θα ενοχοποιηθείς για όσα εσύ πολύ εύκολα κατηγορούσες τους άλλους. Αυτός ο φαύλος κύκλος, όμως, πρέπει να σπάσει. Αλλιώς ο τοίχος είναι μπροστά μας.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η σκατοψυχιά της γειτονίτσας - Του Νίκου Ζαχαριάδη

                                

Με αφορμή τα σχόλια που ακολούθησαν μια πολιτική κηδεία

Παρατρεχάμενος λακές πρώην πρωθυπουργού -απ’ αυτούς που έσπρωξαν πολύ κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντάς τον να μοιάζει με διέξοδο- αποφασίζει να ξεράσει, μέσω πληκτρολογίου, σχόλιο για τον Μηνά Χατζησσάβα. Αναμενόμενο. Οταν έχεις μάθει να πουλάς μίσος και φανατισμό, έτσι φουκαριάρικα θα συνεχίσεις την απεγνωσμένη προσπάθεια να ψαρέψεις μερικά likes μέσα από τον κοινωνικό υπόνομο.

Το θέμα όμως δεν είναι η «αξύριστη χήρα» της εξουσίας, που μόλις την είδε να χάνεται, πετιέται σαν πορδή μπας και τον θυμηθούν ξανά. Το θέμα είναι όλοι αυτοί οι επώνυμοι των τηλεοπτικών πάνελ και οι τηλεθεατές τους. Που ξαφνικά «αγανάκτησαν» με τη σκατοψυχιά. Που έπεσαν από τα σύννεφα με τη μισαλοδοξία και τον ταλιμπανισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Λοιπόν, εσείς, υπερ-ευλαβείς τηλεοπτικοί πανελίστες, αφήστε ήσυχο τον Μηνά Χατζησάββα. Δεν δικαιούστε να κουνάτε λυπημένα το κεφάλι και να μιλάτε για απώλεια. Ούτε δικαιούστε να αγανακτείτε με τους εμετούς που αφήνουν διάφοροι κάτω από την είδηση της πολιτικής κηδείας ή του επικήδειου που εκφώνησε ο σύντροφός του.

Δικό σας παιδί είναι όλος αυτός ο βόθρος. Εσείς τους καλοπιάνατε με τις καθημερινές ηθικολογίες σας και τις θρησκοληψίες σας. Με το υψωμένο δάχτυλο ξεσηκώνατε τη μικροαστική γειτονίτσα. Την παίρνατε από το χέρι και πηγαίνατε μαζί να κοιτάξετε μέσα από τις κουρτίνες, τον διπλανό που ήταν «διαφορετικός» Που «προκαλούσε». Και μετά τις σχολιάζατε σα να είναι όλα ΟΚ.

Κάθε φορά που αποθεώνετε έναν λαϊκό τραγουδιστή, επειδή δήλωσε ότι προσεύχεται πριν βγει στη σκηνή του σκυλάδικου και την πέφτατε με ιερή αγανάκτηση σε όποιον επισήμαινε τη γελοιότητα του πράγματος, αυτούς ενισχύατε. Κάθε φορά που υστεριάζετε όταν κάποιος τολμήσει να αντιπαραβάλει ορθολογισμό απέναντι στους Γέροντες-προφήτες επειδή εσείς «πιστεύετε». Κάθε φορά που αγανακτούσατε απέναντι σε ένα δημόσιο πρόσωπο που έκανε κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσατε (ποιος νοιάζεται;), αδειάζατε λίγα ακόμα από αυτά τα  βοθρολύματα της μισαλλοδοξίας ανάμεσά μας. 

Εσείς λοιπόν μάθατε και τους τηλεθεατές σας ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου γουστάρουν. Οπότε με αυτούς θα πορευτείτε τώρα, γιατί αυτός ο βόθρος σας αξίζει. Μη μου παριστάνετε και τους αγανακτισμένους επειδή ξαμολύθηκαν και νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να μιλάνε για το κρεβάτι ή την πίστη του άλλου.

Παλιά, όλος αυτός ο συρφετός είχε κάποιες αναστολές. Λίγη ντροπή. Εσείς τους αποθρασύνατε. Τους δώσατε την ασφάλεια ότι είναι πολλοί. Και γι’ αυτό, δικαιούνται να είναι αγράμματοι. Να είναι φανατισμένοι. Και να κλάνουν τις υβριστικές παρεμβάσεις τους, όπου βρουν. Αποκαλώντας τις μάλιστα με το θράσος του ηλίθιου, «απόψεις».

ΥΓ.: Παρακαλώ τους moderators των σχολίων, να μην επιτρέψουν σε κανένα βοθρόλυμα να εμφανιστεί από κάτω. Δεν χρειάζομαι ούτε τα κλικ τους ούτε τη βρώμα τους. Ναι, υπάρχουν υπόνομοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σηκώνουμε το καπάκι και να αφήνουμε την μπόχα τους να ξεχύνεται. Στην κανονική ζωή, αν ερχόταν κάποιος να αμφισβητήσει μέσα στη μούρη μου τις αξίες της ελευθερίας και της ανοιχτής κοινωνίας, θα έτρωγε μπουνιά. Οπότε, γιατί να του το επιτρέψω στο διαδίκτυο; 

Protagon.gr

Προσπαθώ αλλά δεν ελπίζω

Toυ καθηγητή Aδαμάντιου Πεπελάση


Μα στα σοβαρά πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία έχει βρει διεξόδους από την πολλαπλή κρίση; Είµαστε στην καρδιά της κρίσης και αναρωτιέµαι ποιο θαύµα θα µας βγάλει απ’ αυτήν. Υπάρχει πραγµατική πρόταση από την κυβέρνηση της κυλιόµενης κολακείας και παραπλάνησης του ψηφοφόρου ή από τις αντιπολιτεύσεις που αρνούνται την πραγµατικότητα της µνηµονιακής τους δέσµευσης;

Ασχέτως του τι µας λένε, το τίµηµα θα πληρωθεί. Δεν είναι όµως όλες οι επιλογές ισοδύναµης επίπτωσης, το ίδιο άδικες, το ίδιο υπονοµευτικές της συλλογικής ευηµερίας και της κοινωνικής συνοχής.

Αν, έστω και ελάχιστοι από τους αρµόδιους για τους οικονοµικούς σχεδιασµούς ή κάποιοι από τους δραστήριους βουλευτές, ήθελαν να οµιλούν µε λόγια καθαρά και υπεύθυνα θα φρόντιζαν να ενηµερωθούν οι ίδιοι, να ενηµερώσουν και να προκαλέσουν γόνιµες αντιπαραθέσεις. Ανά τρίµηνο, το Γραφείο Προϋπολογισµού του Κράτους στη Βουλή, δηµοσιοποιεί την Έκθεσή του και προσφέρει εξαιρετική ευκαιρία για αξιολόγηση της αποτελεσµατικότητας της οικονοµικής πολιτικής, για διορθωτικές πρωτοβουλίες, για από-λαϊκισµό της συζήτησης για την Οικονοµία και τις κοινωνικές προκλήσεις. Ενδιαφέρεται κανείς;

Σήµερα η ανεργία, οι συντάξεις, το αγροτικό εισόδηµα, η πρώτη κατοικία, τα κόκκινα επιχειρηµατικά δάνεια, ο αποδηµών ανθρώπινος και υλικός πλούτος, η κατάρρευση της Υγείας και της Παιδείας, αύριο θα προστεθούν άλλα. Στην προχειρότητα των σχεδιασµών, συνεχίζουµε να διακρίνουµε το µέληµα της υπεράσπισης της «συντεχνιακής ιεραρχίας» επαγγελµάτων και επιχειρηµατικών κλάδων. Τη διαιώνιση της αδικίας και των προκλητικών προνοµίων όπως αντιστοιχούν στη συγκριτική επιρροή τους επί της κοµµατικής και κρατικής οργάνωσης.
Αυτό που φαντάζει ως νέο, πρόκειται µάλλον για το παλαιό αναβαπτισµένο, µε νέα ορµή, περισσότερο ενθουσιώδες ανθεκτικό και ευρηµατικό στην παραπλάνηση. Τι µας λένε για τις συντάξεις; Πως µας διαβεβαιώνουν για την πρώτη κατοικία και τους πλειστηριασµούς; Μιλούν λες και διατηρούν τον έλεγχο των τραπεζών και ορίζουν τις ορέξεις των θυγατρικών τους.

Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν προετοιµάζεται γι’ αυτό που έρχεται. Φοβούµαι πως θα είναι τόσο βαρύ, τόσο απογοητευτικό, τόσο απειλητικό που θα προκαλέσει δοµικά, αθεράπευτα τραύµατα στην ατοµική και συλλογική συνείδηση. Αυτά δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόµη, µόνον κάποιες νύξεις καθώς είµαστε αµνήµονες και επιρρεπείς στα ωραία λόγια. Βλέπω το πέρας των ψευδαισθήσεων και της εικονικής πραγµατικότητας να πλησιάζει.

Ο τόπος έχει βρεθεί ξανά αντιµέτωπος µε σκληρές κρίσεις, οικονοµικές και άλλες. Δεν πρέπει να υποτιµούµε τις δυνάµεις που κράτησαν την κοινωνία όρθια σε δύσκολες ώρες. Ήταν κάποιες αξίες, ήταν η πίστη σε ορισµένους θεσµούς, η εµπιστοσύνη σε ανθρώπους που ενέπνεαν και έπρατταν µε ευθύνη.

Η νέα πραγµατικότητα µας καλεί σε περισσότερο εσωτερικές διεργασίες, στην επιδίωξη της αρµονίας σε συνθήκες χάους, στην αναζήτηση νοήµατος σε άλλες αρετές και ιεραρχήσεις στη ζωή. Μας προτρέπει σε διαφορετικές πολιτισµικές διεργασίες, στην αλληλεγγύη, στην οικογένεια και τη συντροφικότητα, σε ανθρωποκεντρικές δραστηριότητες και την αυτό- βελτίωση. Ίσως έτσι αποκτήσουµε ελπίδα. Και πάλι όµως φοβούµαι διότι, το επείγον παραµερίζει το σηµαντικό.

anoixtoparathyro.gr

Τα ανέκδοτα της ελευθερολογίας

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

Γελάσαμε με το παλιό ανέκδοτο για εκείνον που λέει «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι». Αντιθέτως, όμως, παίρνουμε πολύ στα σοβαρά ένα αντίστοιχο ανέκδοτο που λένε άλλοι: «Εγώ είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου, αλλά όχι να λέει κι ο καθένας ό,τι θέλει». Δεν γελάμε, ίσως επειδή το συγκεκριμένο επιχείρημα εκστομίζουν «πατέρες του έθνους» σαν τον κ. Λευτέρη Αυγενάκη.

Ο νεοδημοκράτης βουλευτής, λοιπόν, με πλήρη σοβαροφάνεια έγραψε ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει: «Κλήθηκα και κατέθεσα ως μάρτυρας στην ιστορική δίκη για την “υπόθεση Ρίχτερ” στο Δικαστικό Μέγαρο Ρεθύμνης, και με τη θεσμική μου ιδιότητα του μέλους της Εθνικής Αντιπροσωπείας επανέλαβα ότι ο κάθε ένας, πολύ περισσότερο ο ιστορικός, δικαιούται να ερμηνεύσει και να αξιολογήσει τα γεγονότα όπως νομίζει, αλλά όχι κατά τρόπο που προσβάλλει την ιστορική μνήμη. Αγωνίζομαι χρόνια τώρα, πολύ περισσότερο ως βουλευτής, για την ελευθερία της έκφρασης, όχι όμως μέχρι του σημείου που υβρίζει, συκοφαντεί νεκρούς και προσβάλλει χιλιάδες μέλη οικογενειών τους, κατά τη Μάχης της Κρήτης» («Η ελευθερία της έκφρασης ενώπιον της διαστρέβλωσης της ιστορίας», Cretalive.gr 28.11.2015) Τόσο καλά...

Γράφαμε τις προάλλες («Αντιρατσιστικός μεσαίωνας», Καθημερινή 22.11.2015) ότι «ένας παγκοσμίου φήμης νεοελληνιστής (τιμήθηκε, μάλιστα, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2000), ένας άνθρωπος που εξέδωσε 67 μονογραφίες για τη μελέτη του ελληνισμού, εκδίδει από το 1994 το μοναδικό επιστημονικό περιοδικό “Thetis” με θέματα διεπιστημονικής προσέγγισης του ελληνικού κόσμου από την αρχαιότητα έως σήμερα, κατηγορείται ότι “επιδοκίμασε, ευτέλισε και κακόβουλα αρνήθηκε την ύπαρξη και τη σοβαρότητα αναγνωρισμένων από τη Βουλή των Ελλήνων (σ.σ.: θυμίζει κάτι αυτό;) εγκλημάτων του ναζισμού (...) και η αξιόποινη αυτή συμπεριφορά του στρέφεται κατά του συνόλου των ανθρώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, τη γενεαλογική καταβολή (...) πράττοντας τούτο με τρόπο που στρέφεται κατά του κρητικού λαού και που ενέχει εξυβριστικό χαρακτήρα εις βάρος του” (“Κλητήριο θέσπισμα στον Heinz Richter”, Ρέθυμνο 3.3.2015). Να σημειώσουμε ότι το “εξυβριστικό περιεχόμενο σε βάρος του κρητικού λαού” για το οποίο κατηγορείται ο κ. Ρίχτερ είναι κάποια ξεκομμένα αποσπάσματα του βιβλίου, που αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της εισβολής κάποιοι από τους αμυνόμενους αμάχους προέβησαν σε σκύλευση νεκρών εισβολέων, ότι αντάρτες σφαγίασαν Γερμανούς τραυματίες κ.ά.»

Ετσι λοιπόν το απαύγασμα του φιλελευθερισμού, ο κ. Αυγενάκης, διαπίστωσε ότι «είναι πέρα για πέρα κακόβουλη πράξη η έκδοση ενός βιβλίου με αυτό το περιεχόμενο από έναν έμπειρο και με πλούσια συγγραφική δραστηριότητα ιστορικό, όπως ο κ. Ρίχτερ, το οποίο μπορεί να έχει και προπαγανδιστικό προσανατολισμό». «Κακόβουλη πράξη» η έκδοση ενός βιβλίου; Και γιατί δεν απαντά κάποιος άλλος ιστορικός με μια «καλόβουλη πράξη», δηλαδή την έκδοση ενός άλλου βιβλίου; Επιπλέον, με ποιο τεκμήριο γνώσης ο τοπογράφος μηχανικός του ΤΕΙ Αθηνών πιστοποιεί «παραχάραξη της ιστορίας της Μάχης της Κρήτης», η οποία μάλιστα «δεν είναι ανεκτή»; Και, τέλος, μέχρι πότε θα παίρνουμε τα ανέκδοτα σαν αυτά που μας λέει ο κ. Αυγενάκης στα σοβαρά;

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δ. Νανόπουλος: Για μένα μια εξίσωση είναι πιο ωραία από ένα έργο τέχνης

Τη ζωή του «Στον τρίτο βράχο από τον Ηλιο», δηλαδή στη Γη, περιγράφει ο θεωρητικός φυσικός ∆ηµήτρης Νανόπουλος στο νέο του βιβλίο. Μια ζωή που µέσα σε 67 χρόνια «χώρεσε» τη γενέτειρά του Ελλάδα, την Αγγλία, τη Γενεύη και τις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα πρωτοαγάπησε τη Φυσική, στην Αγγλία σπούδασε στο Πανεπιστήµιο του Sussex, στη Γενεύη εργάστηκε στο CERN, στις ΗΠΑ είναι εδώ και 30 χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Texas A & M. Είναι ένας από τους ελάχιστους εν ζωή Ελληνες που αποδεδειγµένα έβαλαν ένα λιθαράκι για την καλύτερη κατανόηση του σύµπαντος. Η διάσηµη εργασία του για τις φαινοµενολογικές ιδιότητες του µποζονίου Higgs µνηµονεύτηκε από τον ίδιο τον Peter Higgs κατά την οµιλία αποδοχής του βραβείου Νοµπέλ το 2013. Η τροχιά του, λοιπόν, ήταν «επιστηµονικά κοσµοπολίτικη» και η εµπειρία του έχει ενδιαφέρον και ίσως και κάποια χρησιµότητα για τις επόµενες γενιές. Η συνάντησή µας έγινε στο γραφείο του στην Ακαδηµία Αθηνών, όπου διατελεί πρόεδρος έως τα τέλη του 2015, οπότε και θα επιστρέψει στο Τέξας.

Ποιο µπορεί να είναι το νόηµα της ζωής, εάν, όπως φαίνεται να αποδεικνύεται από τη Φυσική, ερχόµαστε από το τίποτα και καταλήγουµε στο τίποτα; 

Το νόηµα είναι αυτό που προσπαθούµε εµείς να δώσουµε στη ζωή µας. Αλλά, όπως έλεγε ο Αλµπέρ Καµί, τη στιγµή που πάµε να της δώσουµε νόηµα γεννιέται το παράλογο.

Πώς µπορεί να ζει κανείς µε το παράλογο;

 Πρέπει να το πάρουµε απόφαση. Είµαστε πολύ τυχεροί που υπάρχουµε, οπότε πρέπει ο καθένας µας να εκµεταλλευτεί αυτή την τύχη και να το ευχαριστηθεί. Είναι νοµίζω τραγικό να αφήνουµε τη ζωή µας να περνάει χωρίς νόηµα, εάν λάβουµε υπ’ όψιν µας ότι η πιθανότητα του να υπάρξουµε είναι σχεδόν µηδενική. Φανταστείτε ότι, για να υπάρξουµε εµείς, έχουν βρεθεί µαζί όλοι οι πρόγονοί µας και στο τέλος οι γονείς µας, µία συγκεκριµένη ώρα και ηµέρα.

Εάν όµως κάποιος πραγµατικά υποφέρει σε αυτήν τη ζωή, γιατί να µην αυτοκτονήσει επιστρέφοντας στο τίποτα; 

Ε, όχι! Η ζωή είναι γλυκιά. Και είναι ξεκάθαρο πως ο φόβος του θανάτου αποτελεί διαχρονικά κινητήρια δύναµη.

Πόσο σίγουρος είστε ότι έχουµε πραγµατικά κατανοήσει το πώς δηµιουργήθηκε ο κόσµος;

  Ηδη από το 600 π.Χ. ο Ηράκλειτος έλεγε ότι αυτόν τον κόσµο δεν τον έχει φτιάξει ούτε χέρι Θεού ούτε χέρι ανθρώπου, αλλά ότι υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει γίνει απίστευτη πρόοδος µε τα δορυφορικά τηλεσκόπια και πειραµατικά στο CERN, και έχουµε φτάσει να έχουµε πάνω στο τραπέζι µοντέλα που ξεκινούν από την αρχή έως το τέλος του σύµπαντος. Είναι ένα πλαίσιο, µέσα στο οποίο µπορούµε να συζητάµε σοβαρά και να µη µας... πετάνε ντοµάτες.

Πότε θα επαληθευτούν τα µοντέλα σας;

 ∆εν µπορώ να γνωρίζω. Μπορεί και αύριο το πρωί.

Το µυστήριο της ζωής είναι, λοιπόν, µια εξίσωση;

 Ο Γαλιλαίος έλεγε ότι το βιβλίο της φύσης είναι γραµµένο µαθηµατικά και πιστεύω ότι ο κόσµος θα άλλαζε προς το καλύτερο εάν όλοι µπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι λένε αυτές οι ρηµάδες οι εξισώσεις. Για µένα µια εξίσωση είναι πιο ωραία από ένα έργο τέχνης ή ένα ωραίο τοπίο. ∆εν εννοώ αισθητικά, αλλά το τι εκφράζει από πίσω.

Πώς θα άλλαζε ο κόσµος εάν όλοι καταλαβαίναµε καλύτερα τους νόµους της Φυσικής;

 Θα άλλαζε ο εσωτερικός µας κώδικας ηθικής. Και δεν αναφέροµαι στις θρησκείες ούτε έχω κάποια διάθεση αντιπαράθεσης.

∆εν θα γινόµασταν όλοι αµοραλιστές χωρίς το φόβο του Θεού; 

Τουλάχιστον θα ξέραµε την αλήθεια. ∆εν µπορεί να ζούµε στον 20ό αιώνα και κάποιοι να επιλέγουν να παραµένουν πνευµατικά τυφλοί και κωφάλαλοι.

Εχετε δει πολλούς πνευµατικά τυφλούς και κωφάλαλους στην Ελλάδα;

 Α... Είµαστε εντελώς στον κόσµο µας.

Tο Higgs ήταν η κορύφωση της καριέρας σας ή ακολούθησαν και άλλες ανακαλύψεις; 

∆εν θέλω να το κάνω σαν τον Χατζιδάκι µε «τα Παιδιά του Πειραιά» ή σαν τον φίλο µου τον Μούτση, που όταν ακούει την «Ελευσίνα» τραβάει πιστόλι. Αλλά η οµάδα µου έχει συνεισφέρει και στις ενοποιηµένες θεωρίες και τώρα προτείνουµε ένα νέο µοντέλο για το σύµπαν.

Σηµαίνει κάτι για εσάς το ότι συνεισφέρατε στην επιστήµη σας; 

Σηµαίνει κάτι όταν, κατά κάποιον τρόπο, αφήνεις το στίγµα σου ότι πέρασες από εδώ και έκανες κάτι.

Και όσοι δεν αφήνουµε το στίγµα µας; 

Ο καθένας αφήνει κάτι στον δικό του κόσµο. Αλλά ας µην ξεχνάµε ότι όλοι είµαστε µια δεξαµενή γενετικού υλικού και, µέσα από αυτή την ποικιλοµορφία, συµβάλλουµε ώστε να πετάγονται κατά καιρούς ένας Ντα Βίντσι ή ένας Μότσαρτ, που κάνουν τον κόσµο να πάει µπροστά.

Με την κατά πολλούς «αραχνιασµένη» Ακαδηµία Αθηνών γιατί µπλέξατε; 

Εκλέχτηκα µέλος για πρώτη φορά το ’97, διότι ήθελα να έχω µια επαφή µε την Ελλάδα. Και φέτος, ως πρόεδρος, προσπάθησα να κάνω ένα άνοιγµα στον κόσµο. Τον Ιούλιο έγινε για πρώτη φορά, στα 90 χρόνια της, εκδήλωση στον κήπο της Ακαδηµίας. Ο καθένας ό,τι µπορεί κάνει.

Είναι αλήθεια ότι το 1998 δεν σας εξέλεξαν καθηγητή στο Τµήµα Φυσικής του Πανεπιστηµίου Αθηνών;

 Ναι. Παρόλο που είχα ήδη εκλεγεί ακαδηµαϊκός. Αυτά µόνο στην Ελλάδα συµβαίνουν. Είναι αυτός ο φθόνος που µας έχει καταστρέψει.

Αρα η επιστήµη δεν προχωράει στην Ελλάδα από νοοτροπία;

 Αυτό πιστεύω και γι’ αυτό διαπρέπουµε όταν πηγαίνουµε έξω και βρίσκουµε ένα ωραίο περιβάλλον, που µας επιτρέπει να αφοσιωθούµε στη δουλειά µας χωρίς να έχουµε ανάγκη τους διαδρόµους. Ο κόσµος δεν µπορεί να καταλάβει τι γίνεται στα πανεπιστήµια - είναι πολύ πιο άµεσο όταν τσακώνονται δύο τραγουδιστές ή βρίζονται δύο πολιτικοί. Γι’ αυτό δίνω συνεντεύξεις και γι’ αυτό έγραψα και το βιβλίο. Για να δει ο κόσµος πώς δουλεύει η επιστήµη, ακαλλώπιστη.

Το Νοµπέλ σάς λείπει πολύ ή λίγο;

 Θα ήταν ευχάριστο, αλλά δεν είναι σκοπός ζωής. Η ευχαρίστηση που σου προσφέρει η ανακάλυψη ή, απλώς, και η ασχολία µε ένα τέτοιο βαθύ θέµα είναι άπειρη. Εγώ ακόµη και χθες το βράδυ σκιζόµουν πάνω από µια εργασία σαν φοιτητής µέχρι τα µεσάνυχτα. Ε, δεν το έκανα για να πάρω κάποιο βραβείο. Ετσι µου βγαίνει.

Θα ήσασταν λιγότερο δηµιουργικός εάν είχατε κάνει παιδιά;

  Οσο µεγαλώνουµε το συζητάµε πολλές φορές αυτό το θέµα µε τη Μυρτώ και έχουµε καταλήξει στο συµπέρασµα ότι η ζωή µας σίγουρα δεν θα ήταν η ίδια. ∆εν µπορείς να τρελάνεις ένα παιδάκι τρεις µήνες στη Γενεύη και µετά στην Αµερική και από εδώ και από εκεί, όπως ζήσαµε εµείς. Αλλά και το να µην αφήνεις παιδιά πίσω σου, πάλι, είναι δύσκολο.

Πηγή: Καθημερινή

Αλέξης Τσίπρας: Ο Ελληνάρας μέσα σου που πρέπει να εξοντώσεις

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.

Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.

Άρης Αλεξανδρής

http://thecurlysue.com

Αμεση ανάλυση: Ο Αλεξης, ο Αχμέτ και η προσβλητική υποχώρηση

Ενας πολιτικός ηγέτης πρέπει να αποφεύγει ανούσιες κινήσεις πρόσκαιρου εντυπωσιασμού γιατι συχνά αυτές γυρίζουν μπούμεραγκ και καταλήγουν σε προσβλητικές και ενίοτε σε εξευτελιστικές, αναδιπλώσεις.

Η αρχή ισχύει τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική. "Μην λες πράγματα που δεν μπορείς να υποστηρίξεις και μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να υλοποιήσεις", θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητο αξίωμα της πολιτικής. Κι, όμως, πολλοί ηγέτες υποκύπτουν στον λαικισμό και παρασύρονται από τον ενθουσιασμό της στιγμής. Στην πορεία όσα έχουν υποσχεθεί και δεν έκαναν, τα βρίσκουν μπροστά τους, καταβάλλοντας και το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Ο Αλέξης Τσίπρας - θα ήλπιζε κανείς ότι επρόκειτο για κάποιους θερμοκέφαλους συνεργάτες του - έσπευσαν, σε μια ανεξήγητη και ερασιτεχνική απόπειρα εντυπωσιασμού, να ανεβάσει στο διαδίκτυο ένα "καυστικό" σχόλιο για τις συχνές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου απο τουρκικά μαχητικά.

Στο λογαριασμό του στο Τwitter όπου γράφει για ευρωπαϊκά θέματα (@tsipras_eu) και αναφερόμενος στην παρέμβασή του στη Σύνοδο Κορυφής, έγραψε τόσο στον ελληνικό όσο και στον ξενόγλωσσο λογαριασμό του: «Προς τον Πρωθυπουργό Νταβούτογλου: Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσο οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους».
Σε ό,τι αφορά την ουσία της επισήμανσης, ο Ελληνας πρωθυπουργός έχει δίκιο. Ομως, άλλο τι νιώθεις και άλλο τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας σου.

Με δηκτικό σχόλιο στον δικό του λογαριασμό ο Αχμέτ Νταβούτογλου τον "επανέφερε στην τάξη" υπογραμμίζοντας πως οι αναφορές του δεν συνάδουν με ττην εν εξελίξει προσπαθεια Ευρωπαίων και Τούρκων να συνεργασθούν. Συγκεκριμένα, έγραψε ότι "τα σχόλια για τους πιλότους από τον @atsipras δεν αρμόζουν στο κλίμα της ημέρας. Αλέξη: ας συγκεντρωθούμε στα θετικά”, αναγκάζοντας τον Ελληνα ομόλογό του να σβήσει τα επίμαχα tweets στον ξενόγλωσσο λογαριασμό και να περιορισθεί στην ορθή μεν, αλλά πλέον ανεπαρκή μετά τα προηγηθέντα, επισήμανση ότι: «είμαστε στην ίδια γειτονιά και πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε λύσεις».

Η κίνηση του κ. Τσίπρα ήταν άκαιρη και εθνικά επιζήμια. Οχι μόνο δεν εντυπωσιασθήκαμε, αλλά τελικά, ως Ελληνες, νιώσαμε στην πορεία, αν όχι ταπεινωμένοι, σίγουρα προσβεβλημένοι.
Θες να κερδίσεις για τη χώρα σου κάποια πράγματα σε διενέξεις όπως αυτή που βιώνουμε στο Αιγαίο; Κάνε τη σωστή προεργασία, αξιοποίησε τα όποια πλεονεκτήματα διαθέτεις, οικοδόμησε τις χρηστικές και όσο το δυνατόν πιο ισχυρές συμμαχίες, και μετά προχώρησε σε μετρημένες και καλά ζυγισμένες κινήσεις, ώστε μα μην αναγκασθείς να τις αναιρέσεις.

Για έναν δήθεν "τσαμπουκά" ολίγων ωρών στο διαδίκτυο, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να "σβήσει"  ακόμη και την λεκτική κριτική στην Τουρκία για ένα μείζον ζήτημα που για δεκαετίες εγείρει επίσημα η Ελλαδα στη γειτονική χώρα, στους "ισχυρούς" της διεθνούς κοινότητας, όπως και σε διεθνή φόρα. Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του Αλέξη Τσίπρα.

 
Online Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Υπομονή, το παλαιό καταρρέει - Του Χρήστου Γιανναρά

Δ​​ίκην Κάτωνος του πρεσβυτέρου, η εδώ επιφυλλίδα κάθε Κυριακή επαναλαμβάνει μονότονα (επομένως και κουραστικά) ότι: Το λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» έχει στην Ελλάδα σήμερα καταρρεύσει, η ελλαδική κοινωνία συντηρεί μόνο πλασματικά υποκατάστατα «κομμάτων» – συντεχνίες που διαγκωνίζονται να διαχειριστούν (αυτό μόνο) την εξουσία.

Πότε καταρρέει σε μια χώρα το πολιτικό σύστημα; Οταν αδυνατεί πια, ολοφάνερα, να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας, ακόμα και τις στοιχειωδέστερες. Οταν τα κόμματα δεν έχουν πολιτική ραχοκοκαλιά, αναζητούν ταυτότητα και ειδοποιό διαφορά σε χιλιοφθαρμένα ιδεολογικά ρητορεύματα, σε κενολογίες ψυχολογικού εντυπωσιασμού των αφελών.

Η τέλεια απουσία πολιτικής ραχοκοκαλιάς (άρα και κοινωνικής εντιμότητας) αποκαλύφθηκε χειροπιαστά, όταν οι δύο, επί δεκαετίες αντίπαλοι πρωταγωνιστές της πολιτικής παντομίμας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., συγκρότησαν «κυβέρνηση συνεργασίας» (Σαμαρά - Βενιζέλου). Στην πρώτη φάση της συγκυβέρνησης μετείχε και η «Αριστερά», (Κουβέλης) οπότε η ολοκληρωτική απουσία πολιτικών διαφοροποιήσεων κατέστη «κραγμένη» και αδιάντροπη, συγκεφαλαιωμένη στη διαβόητη «ποσόστωση» της μοιρασιάς των ρουσφετιών: 4-3-1.

Από αγανάκτηση και οργή για την πολύχρονη εξαπάτησή τους οι Ελλαδίτες ψηφοφόροι χάρισαν αιφνίδια την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να αποκαλυφθεί πολιτικά ασπόνδυλο και αυτό το με τεχνητές συγκολλήσεις συνονθύλευμα των «ριζοσπαστών» της Αριστεράς. Μια ευφάνταστη «παρεούλα» ευφυών οικονομολόγων ξεκίνησε, με παιδαριώδη δονκιχωτισμό και πατώντας στον παντελώς διαβρωμένο από τη σήψη ελλαδικό κρατικό ερειπιώνα, να αντιπαλαίψει την παγκοσμιοποιημένη πια παντοδυναμία του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Η πολιτική νηπιότητα του εγχειρήματος ήταν κραυγαλέα. Απέδειξε και τον ΣΥΡΙΖΑ απολύτως ταυτισμένο με τη διαχειριστική τής εξουσίας εκδοχή της πολιτικής, δηλαδή εξίσου στερημένου τη ραχοκοκαλιά ρεαλιστικών κοινωνικών στοχεύσεων.

Πιο συγκεκριμένα: Δεν διανοήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ όπως δεν είχε διανοηθεί και η πρασινογάλαζη Πασοκαρία, ότι το ζητούμενο της ανάκαμψης από την εφιαλτική καταστροφή δεν ήταν συνάρτηση παλικαρισμών στην αναμέτρηση με τους δανειστές, αλλά συνάρτηση τολμηρών ανατάξεων του κρατικού μηχανισμού, των δομών, των θεσμών, των λειτουργιών ενός δημόσιου βίου ολοκληρωτικά και εξευτελιστικά υποταγμένου στο πελατειακό κατεστημένο της κομματοκρατίας.

Η αυτοαναίρεση της Αριστεράς είναι ο αυτοηδονισμός της με ρητορεύματα. Οπως και η αυτοαναίρεση της πολιτικής είναι ο αυτοηδονισμός με τη διαχείριση της εξουσίας. Οταν μιλάμε για πολιτική «ραχοκοκαλιά» ενός κόμματος ή ενός αρχηγού, αναφερόμαστε σε καίριους στόχους εξυπηρέτησης κοινωνικών αναγκών, δημιουργίας θεσμών ή πραγματοποίησης έργων που βελτιώνουν το συνολικό επίπεδο (την ποιότητα) ζωής του κοινωνικού σώματος. Και με εναργείς παραδειγματικές εικόνες: Πολιτική ραχοκοκαλιά είχε ο Χαρίλαος Τρικούπης, που έφτιαξε σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που πέτυχε τον εξηλεκτρισμό ολόκληρης της χώρας. Ο Ελεύθεριος Βενιζέλος, που ίδρυσε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Ιωάννης Μεταξάς, που ίδρυσε το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, κ.ά.τ.

Η διαφορά ανάμεσα στη διαχείριση της εξουσίας και στην άσκηση πολιτικής είναι θεμελιώδης, ουσιωδέστατη και καθοριστική της ποιότητας ζωής σε μια κοινωνία. Κατά κανόνα, τα κόμματα και οι κομματάρχες που δεν έχουν ακόμα γευθεί την εξουσία διακυβέρνησης, εκφέρουν λόγο με προφανείς πιστοποιήσεις, κοινότοπες επισημάνσεις συμπτωμάτων: κακοδιοίκησης, φαυλότητας, διαπλοκής, διαφθοράς, παραλυτικής του κράτους ανικανότητας ή ασυδοσίας. Ποτέ βέβαια ο λόγος τους δεν προδίδει σοβαρή, επιτελική μελέτη αυτών των συμπτωμάτων, γι’ αυτό και ποτέ δεν αντιτάσσει συγκεκριμένες επαγγελίες πολιτικών ενεργημάτων για τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Ο τάχα και πολιτικός λόγος έχει ως καθοριστικό γνώρισμα τις γενικότητες. Τόσο επιδερμικές και αοριστόλογες γενικότητες, ώστε να συνιστούν προσβολή και διασυρμό της κοινής λογικής και της συλλογικής αξιοπρέπειας.

Η περίπτωση της λεγόμενης Αριστεράς είναι κατεξοχήν προκλητική και δραματικά αποκαρδιωτική: Η λέξη, στη διεθνή χρήση της, χαρακτηρίζει εκείνη την πολιτική που δίνει προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες, όχι στα ατομικά συμφέροντα. Εξασφαλίζει η Αριστερά την ελευθερία της επιχειρηματικής δημιουργικής δραστηριότητας, αλλά ελέγχει τυχόν ασυδοσία των κεφαλαιούχων, την υπέρμετρη εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Επιδιώκει να χαλιναγωγεί, με θεσμούς και νόμους, την κοινωνική αδικία, καλλιεργεί, ως πολιτισμική αξία, την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, τη δυνατότητα πρόσβασης όλων σε ιατρο-φαρμακευτική περίθαλψη, σε σύνταξη κατασφάλισης των γηρατειών, σε Παιδεία οποιασδήποτε βαθμίδας.

Στην Ελλάδα αυτά τα στοιχεία ταυτότητας της Αριστεράς είναι μόνο ρητορικά δολώματα για υποκλοπή της ψήφου των αφελών. Πρώτο μέλημα της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι να θωρακίσει συνδικαλιστικά τις μάζες όσων πουλήθηκαν στα κόμματα για να εξαγοράσουν διορισμό στο Δημόσιο. Οπλα «αγώνων» της ελλαδικής Αριστεράς είναι οι «απεργίες κοινωνικού κόστους» της παρασιτικής δημοσιοϋπαλληλίας, οι «πορείες», οι «καταλήψεις», ο τραμπουκισμός, που μεταβάλλουν σε κόλαση την καθημερινότητα όχι των εύπορων, αλλά της φτωχολογιάς, των ανήμπορων.

Υπερασπιστής εδώ η Αριστερά όχι των αδικημένων και στερημένων, αλλά των ψυχανώμαλων του κοινωνικού περιθωρίου, της προκλητικής σε χυδαιότητα αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Και «χόμπυ» της Αριστεράς, η ανεξήγητη φανατισμένη αρνησιπατρία, η κατασυκοφάντηση της ιστορίας και της παράδοσης πολιτισμού των Ελλήνων, η άρνηση, με πείσμα και μένος, της γλωσσικής συνέχειας, η φανατισμένη υπεράσπιση εξωφρενικών, σε βάρος της Ελλάδας, διεκδικήσεων των γειτόνων της.

Συμπτώματα παρακμής σε τελικό στάδιο. Διότι, εναλλακτικό πολιτικό ενδεχόμενο είναι ο αφασικός χυλός της Ν.Δ.: τα «αναστήματα» Μεϊμαράκη, Αδωνι, Τζιτζικώστα, ή τα έσχατα λύματα του κόμματος των πρωτουργών της καταστροφής, προεδρευόμενου σήμερα από την κυρία Φώφη. Ισως να είναι ίχνος παρηγοριάς η παράδοξη, δυσεξήγητη σύνεση (σχεδόν σοφία) του πολλαπλά ευτελισμένου λαού μας, που ξέρει ακόμα να φιδοπερπατάει στο ναρκοπέδιο του πολιτικού μας σκηνικού: Τόλμησε, με απίστευτη αξιοπρέπεια, ένα «όχι» στον χυδαίο εκβιασμό (Τράπεζες κλειστές - καταιγισμός απειλών) από την «Ευρώπη των φώτων». Εμπιστεύτηκε ξανά το ανύπαρκτο φιλότιμο της εκτρωματικής «Αριστεράς» που παραπάνω περιγράψαμε, ίσως για να δηλώσει, με ρίσκο ζωής ή θανάτου, πόσο ανυπόφορη τού είναι πια η γαλαζοπράσινη πεθαμενίλα.

Ακόμα και στην επιθανάτια φάση, ένας λαός με ιστορία μπορεί να εκπλήξει.

Έντυπη

Η Καθημερινή

Συντριπτική ήττα για Ελλάδα - Κύπρο

Της Κύρας Αδάμ

Η Αθήνα αλλά και η Λευκωσία οδηγήθηκαν μετά την χθεσινή Σύνοδο Κορυφής ΕΕ -Τουρκίας στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό, σε μια συντριπτική ήττα της ακολουθουμένης επί δεκαετίες ευρωπαϊκής πολιτικής τους απέναντι στην Άγκυρα.

Η Αθήνα υποχρεώνεται τώρα να παρακολουθήσει την τουρκική «επέλαση» στις Βρυξέλες χωρίς να έχει διασφαλιστεί προηγουμένως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο σεβασμός κυριαρχικών δικαιωμάτων και διεθνών αρμοδιοτήτων της Ελλάδας που αμφισβητούνται από την Άγκυρα, (ακρογωνιαίοι λίθοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι τώρα), χωρίς να παραβλέπεται ότι οι «ιδέες» της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, πήγαν κατευθείαν στο καλάθι στων αχρήστων.

Πιο συγκεκριμένα.

Υπό τον φόβο και τον πανικό των ανεξέλεγκτων προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, οι ισχυροί εταίροι, με πρωταγωνιστή τον αυτονομημένο -ή ανεξέλεγκτο- πρόεδρο της Κομισιόν κ. Γιούνκερ μετέτρεψαν εν ψυχρώ την χθεσινή Σύνοδο Κορυφής σε μια παράδοση τους άνευ όρων στην Τουρκία του κ Ερντογάν, ικανοποιώντας όλες τις απαιτήσεις του για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

Απολύτως ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι η ίδια η Δήλωση των αρχηγών των κρατών μελών της Ε.Ε., η οποία μόνον στην 5η παράγραφο (!!) του κειμένου αρχίζει να ασχολείται με το προσφυγικό, ενώ προηγουμένως έχει διασφαλίσει την πανηγυρική επανενεργοποίηση της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις της Άγκυρας.

Έτσι ανακοινώθηκε ότι από δω και πέρα θα υπάρχουν δυο ετήσιες Σύνοδοι Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, ώστε να «εξερευνηθούν οι πελώριες δυνατότητες των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας» μέσω της επιτάχυνσης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Προς τούτο, στις 14 Δεκεμβρίου θα γίνει η πρώτη Διακυβερνητική Διάσκεψη των κρατών μελών της ΕΕ ώστε να ανοίξει το πρώτο από τα 5 παγωμένα κεφάλαια της ενταξιακής διαδικασίας, ήτοι το κεφάλαιο Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής, το οποίο είχε παγώσει στο παρελθόν και η Γαλλία.

Στη Δήλωση αναφέρεται ρητώς η δέσμευση της Κομισιόν, δηλαδή του κ. Γιούνκερ να έχει ολοκληρώσει μέχρι τον Μάρτιο του 2016 την προεργασία «για το άνοιγμα άλλων κεφαλαίων, χωρίς να προκαταλαμβάνει τη θέση κρατών μελών..»

Είναι απολύτως χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Γιούνκερ στη συνέντευξη τύπου, ο οποίος μέσα στον τουρκικό «στροβιλισμό» του ανέφερε «..το Κυπριακό θα λυθεί στους επόμενους μήνες,.. πρέπει να ανοίξουν τα κεφάλαια..να ξεπεραστούν οι διαφορές απόψεων..»

Αυτή η τροπή των πραγμάτων ανατρέπει την σύμφωνη μέχρι τώρα πολιτική της Αθήνας και της Λευκωσίας να διατηρηθεί το βέτο στο άνοιγμα των 5 κεφαλαίων στην ενταξιακή διαπραγμάτευση της Τουρκίας έως ότου αυτή αναγνωρίσει την Κύπρο ως ανεξάρτητο κράτος και επομένως ως πλήρες μέλος της Ε.Ε.

Σημειώνεται ότι ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα έδωσε το δικό του πράσινο φως στην επανέναρξη της ενταξιακής διαπραγμάτευσης της Τουρκίας, θέση την οποία επανέλαβε μετ’ επιτάσεως και χθες προσερχόμενος στο Συμβούλιο χωρίς μια έστω και τυπική υπενθύμιση του ισχύοντος κυπριακού βέτο….

Το παρασκήνιο της Συνόδου επιμένει ότι η Λευκωσία αντιστάθηκε μόνη της (σ.σ. άγνωστη η συνδρομή ή όχι της Αθήνας) στην δεσμευτική ονομαστική αναφορά των κεφαλαίων του κυπριακού βέτο στην επίσημη Δήλωση, προκειμένου να περισώσει την μέχρι τώρα πολιτική της.

Η Αθήνα επιπροσθέτως αναγκάστηκε να αποδεχθεί την πλήρη και άμεση εφαρμογή του «Σχεδίου Δράσης ΕΕ- Τουρκίας» με το οποίο, όπως έχει αναφέρει εκτενώς το liberal.gr, η Άγκυρα μπορεί να εκτελεί ανεξέλεγκτα έρευνα και διάσωση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, παρακάμπτοντας πλήρως την Αθήνα.

Επίσης αποκρίθηκε μετ’ επαίνων στην ελληνική πρόταση για δημιουργία hot spot στην Τουρκία, με την δηλητηριώδη δήλωση του Προέδρου του Συμβουλίου κ Τουσκ «..ας μην είμαστε αφελείς… Η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ είναι δική μας υπόθεση και δεν μπορεί να ανατεθεί σε τρίτη χώρα… Χωρίς έλεγχο των εξωτερικών συνόρων, το Σένγκεν θα είναι σε λίγο παρελθόν..»

Άγνωστο ακόμα παραμένει πως θα ενεργοποιηθεί, στην περίπτωση της Ελλάδας ο μηχανισμός επαναπροωθησης «παρανόμων μεταναστών» από την Ευρώπη στην Τουρκία και πως θα ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος οι άνθρωποι αυτοί να παραμένουν στην Ελλάδα περιμένοντας ματαίως την επαναπροώθησή τους στην Τουρκία..

Σε ό,τι αφορά στο καθαρά προσφυγικό μέρος της Συνόδου ΕΕ-Τουρκίας, η Άγκυρα δέσμευσε τους εταίρους να δώσουν «αρχικώς» το ποσό των 3 δισ. ευρώ για τους ίδιους τους πρόσφυγες, χωρίς έχει ξεκαθαριστεί από πού θα προέλθει αυτό το ποσό.

Επιπροσθέτως δεσμεύτηκε να ξεκινήσει την εφαρμογή της συμφωνίας επανεισδοχής από τον Ιούνιο του 2016, ώστε να διασφαλίσει ότι το καθεστώς απελευθέρωσης βίζας των τούρκων πολιτών θα εφαρμοστεί από τον Οκτώβριο του 2016

liberal.gr

Αλλού η Ευρώπη, αλλού εμείς - Της Μαρίας Κατσουνάκη

Και η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μεγάλα διλήμματα. Διακυβεύεται πολλαπλώς το μέλλον της Ενωσης, παρά τις εκκλήσεις για αλληλεγγύη και συνοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Χθες, ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ μίλησε για «μίνι Σένγκεν», αποτελούμενη από λίγες χώρες που θα αναλάβουν να διασφαλίσουν καλύτερα τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, αλλά και τα κεκτημένα των κοινωνιών τους. Και η Ευρώπη έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει, με την τρομοκρατία και το προσφυγικό να κυριαρχούν, ενώ οι όποιες λύσεις δεν γίνεται να εφαρμοστούν χωρίς κόστος και συνέπειες.

Ομως, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μάλλον από τ’ άγραφα. Οπου και να γυρίσει να κοιτάξει κανείς βλέπει τον ορίζοντα εμποδισμένο. Είτε πρόκειται για τη λειτουργία της αγοράς είτε για τη διευθέτηση ή την εξυγίανση θεμελιωδών ζητημάτων, όπως η Παιδεία ή το Ασφαλιστικό, εμφανίζονται λύσεις άκαιρες, αν όχι καταστροφικές. Ολα μοιάζουν παλιοκαιρινά, φθαρμένα, ανάρμοστα στην κρισιμότητα της κατάστασης.

Με τερτίπια και επικοινωνιακούς ελιγμούς δεν ρυθμίζεται ούτε το εργασιακό ούτε η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Και ασφαλώς, όταν προτάσσεται η κομματοκρατία και γνώμονας για κάθε επιλογή προσώπου είναι η πίστη του στο κυβερνών κόμμα (εν προκειμένω στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρόκειται για διαιώνιση ενός «κεκτημένου»), κανείς δεν μπορεί να περιμένει άσπρη μέρα.

Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη συντονίζεται σε άλλες ταχύτητες, αναπτύσσοντας άμυνες και μηχανισμούς αυτοπροστασίας, αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, αλλάζει όμως. Εμείς, εδώ, μοιάζουμε σταματημένοι όταν ο κόσμος γύρω μας κινείται. Ανακυκλώνουμε την αδυναμία συναίνεσης, εθνικής συνεννόησης, μεταρρυθμίσεων, διαλύουμε και ανασυνθέτουμε επιτροπές με διαφορετικά ονόματα, προσπαθώντας να εμφανίσουμε τη χειρότερη εκδοχή ως επόμενο βήμα. Εν ολίγοις: μανατζάρουμε την ασημαντότητα εμφανίζοντάς την ως πολιτική προοπτική.

Προφανώς, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Λύνουν, όμως, κάποια ή διαμορφώνουν συνθήκες ώστε να βοηθήσουν στη λύση τους. Επικοινωνούν με το παρόν και έχουν κοινές αναφορές στο μέλλον. Ο δικός μας ετεροχρονισμός υπόσχεται μόνο απομονωτισμό, αδιέξοδα και κινδύνους.

Έντυπη

Η Καθημερινή