Χαρούλα Αλεξίου ♫ Ο άνθρωπος του κάβου

                                Για όλους μας υπάρχουν κάποια βράδια που είμαστε κάπως.. 

                                Καλό Σαββατόβραδο να έχετε..

Charlie Chaplin

Συγχώρεσα λάθη ασυγχώρητα, προσπάθησα να αντικαταστήσω πρόσωπα αναντικατάστατα και να ξεχάσω ανθρώπους που δεν ξεχνιόντουσαν.

 Ενήργησα παρορμητικά, απογοητεύτηκα από άτομα που δεν περίμενα, αλλά και εγώ απογοήτευσα άλλους.

Αγκάλιασα ανθρώπους για να τους προστατέψω, έκανα φίλους για την αιωνιότητα.

Γέλασα όταν δεν έπρεπε, αγάπησα και αγαπήθηκα, αλλά και απορρίφθηκα. Αγαπήθηκα και δεν ανταπέδωσα την αγάπη.

Φώναξα και πήδηξα από πολλές χαρές. Έζησα με την αγάπη και έδωσα υποσχέσεις αγάπης, αλλά πληγώθηκε η καρδιά μου πολλές φορές !

Έκλαψα ακούγοντας μουσική ή κοιτάζοντας φωτογραφίες. Τηλεφώνησα για να ακούσω μια φωνή. Ένα χαμόγελο με έκανε να ερωτευτώ και πάλι.

Πίστεψα πως θα πέθαινα από νοσταλγία και...φοβήθηκα μην χάσω πάλι κάποιο πρόσωπο πολύ ειδικό...αλλά επέζησα !

Και ζω ακόμη ! Και η ζωή δεν με κουράζει...και εσένα δεν πρέπει να σε κουράζει η ζωή. 

Ζήσε !               

Είναι πραγματικά όμορφο και καλό να μάχεσαι με σθένος , να αγκαλιάζεις την ζωή και να ζεις με πάθος , να χάνεις με αξιοπρέπεια και να νικάς τολμώντας, γιατί ο κόσμος ανήκει σε όποιον τολμά.

Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη για να είναι ασήμαντη !

-- Charlie Chaplin --

 

Ξετσίπωτο...

                                              Τελείως ξετσίπωτο!!!!! Αδίστακτοι.. Τελείως.. 

                                               #πανελλαδικές #πάμε_καλπη #εκλογικό_κέντρο #ξετσιπωσιά

Επέτειος Μαρφίν: 13 -αδικαίωτα- χρόνια μετά

 Γιατί η μνήμη είναι γειτόνισσα των τύψεων, όπως έλεγε ο Βίκτορ Ουγκώ

 

Στις επετείους έχουμε συνηθίσει να μνημονεύουμε γεγονότα και να τιμούμε τους νεκρούς.

Συνάμα χορταίνουμε ταυτίσεις με το σήμερα, καθώς και παραινέσεις για αξιακό μιμητισμό των πρωταγωνιστών.

Οι νεκροί των εκάστοτε αγώνων τους οποίους τιμάμε στις επετείους, μας αντικρίζουν αδιάφορα όντες πλέον αγάλματα σε πλατείες. Ζωντανεύουν για λίγο στις εορταστικές αφηγήσεις και επιστρέφουν στη περίοπτη θέση τους σε βάθρα ή ιστορικά καταφύγια εθνικής μνήμης. Γνωρίζουν πως με την θυσία τους άφησαν κάποια παρακαταθήκη.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι νεκροί από εκείνους που δεν διδάσκονται στα σχολεία και λησμονούμε να τους μνημονεύσουμε. Γιατί η μνήμη είναι γειτόνισσα των τύψεων, όπως έλεγε ο Βίκτορ Ουγκώ.

Τέσσερις εξ αυτών των νεκρών τιμούμε σήμερα. Πριν από 13 χρόνια ακριβώς, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης στην Αθήνα είχαμε «πόλεμο».

Αμέτρητος κόσμος-όχι γιατί το είπαν τα συνδικάτα ή επειδή το παραδέχτηκε το ραπόρτο της αστυνομίας- κατέβηκε στους δρόμους ενάντια στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης. Για την ιστορία το πρώτο μνημόνιο ψηφίστηκε σαν αύριο, στις 6 Μαΐου του 2010.

Η τελευταία ίσως μαζική και αυθόρμητη αντίδραση του ελληνικού λαού κόντρα στο σύνδρομο της αιώνιας παθητικότητας κάηκε εκείνη την ημέρα και ενταφιάστηκε μαζί με τους νεκρούς της Μαρφίν. Νεκροί που δεν υπήρξαν λεφτεριάς λίπασμα.

Ποιος θυμήθηκε άραγε σήμερα από τον πολιτικό κόσμο που οδεύει προς εκλογάς, την 35χρονη Παρασκευή Ζούλια, την 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου (και το αγέννητο παιδί της) και τον 36χρονο Επαμεινώνδα Τσακάλη;

Η δολοφονία τους ήταν από εκείνα τα ανομήματα που καμιά κουκούλα δεν θα έπρεπε να είχε κρύψει.

Αυτό όμως που θα στοιχειώνει όλους όσοι βρεθήκαμε εκεί την συγκεκριμένη ημέρα στην Σταδίου ήταν οι κραυγές του πλήθους: «να καούν». Ακούστηκαν σαν «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Σίγουρα όμως αποδεικνύουν με ποιον τρόπο η μακιαβελική τακτική κάθε εξουσιαστή, που χρησιμοποιεί την μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, δημιουργεί λυσσαλέα απάνθρωπα κτήνη.

Δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο, όλοι εκείνοι που περνώντας την Σταδίου φώναζαν «να καεί» με το χέρι να δείχνει το φλεγόμενο κτίριο της τράπεζας, κι ας υπήρχαν μέσα άνθρωποι. Δεν ήταν ένας, δεν ήταν δύο εκείνοι που εμπόδισαν τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν εγκαίρως.

Χρόνια μετά οι δράστες δεν έχουν βρεθεί. Όσοι συνελήφθησαν απαλλάχτηκαν στα δικαστήρια. Το 2013 στελέχη της τράπεζας καταδικάστηκαν για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Κάποιοι είπαν πως έφταιγε η αστυνομία, άλλοι επέρριψαν ευθύνες στην πυροσβεστική, αλλά τον μπουρλοτιέρη της Μαρφίν δεν τον βρήκαμε ποτέ.  

Μόνο που κάποιοι δεν ξεχνάμε όσα συνέβησαν όσα χρόνια κι αν περάσουν, επειδή απλούστατα ήμασταν παρόντες. Και η ιστορία έχει πάντα δύο παιδιά: τα γεγονότα και τις μαρτυρίες.

Κι οδεύει στη λήθη για τους περισσότερους μια από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

 

Μάνος Χατζηγιάννης 

LIFO

Σάρκινος λόγος, Γιάννης Ρίτσος

                                             ....................
                                             Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
                                             Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

                             

                                              Ἀθήνα 18.11.80

                                                

Τασία Ηλιοπούλου

                                          Αγαπημένη, καλόκαρδη, γελαστή, καθαρή.. Τελείως καθαρή..

                                          Καλό ταξίδι να έχεις!!!!

                                         Έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς..

                                         Αφού είχε ξεπεράσει τα 8.000 μέτρα, στις αναρριχήσεις της, 

                                         στα Ιμαλάια.

                                         Το πλήρωσε, το γλέντησε με την αξία της. Μαγκάκι!

                                         Της το χρώσταγα, της το χρωστάγαμε όσοι την αγαπούσαμε.

                                         Μια ζεστή αγκαλιά. Μια βαθιά αγκαλιά.  

                                         Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές που μας χάρισες

                                         στα φοιτητικά μας χρόνια και για το χνάρι 

                                         που άφησες στις ζωές μας. 

                                         Και μια μεγάλη συγνώμη γατί θεωρούσαμε 

                                         πως αυτά είναι αυτονόητα. 

                                         Δεν στο είπαμε ποτέ όσο ήσουν εδώ..

                                         Να είσαι καλά κοπέλα μου, εκεί στις κορυφές.. 

                                         Μαζί θα είμαστε αν μας το επιτρέψεις... 

                                         
 

Τα ερωτικά, Γιάννης Ρίτσος

 

«Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου

ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-σκοτεινὸ δάσος.

Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν καί τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω..

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα»

 

"Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον"

Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα

                                    " Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα
                                      κι εγώ ο πολύς ο σπουδαίος
                                     θα φύγω απ’ την πίσω πόρτα
                                     σκυφτός, σιωπηλός, τελευταίος"

                                     Έτσι το έζησα, έτσι το ζω..

                                     Από νωρίς κατάλαβα πως είναι δική σας η παράσταση..

                                     Κι αυτό προσπάθησα.

                                     Έτσι το έζησα... Κι έτσι το χάρηκα.

                                     Και με αυτό έμαθα να φεύγω από την πίσω πόρτα.. Με χαρά!

                                      π.ρ

                                    

                            

Γιώργος Μαρίνος - Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα

 

                                               Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα
                                               η νύχτα θα βρει την πλατεία
                                              μα σαν θα διαβείτε την πόρτα
                                              μη πείτε πως το `λεγα αστεία.

                                             Δεν ξέρετε τι είναι σκιά και σκοτάδι
                                             μετά απ’ τον ήλιο μετά από το χάδι.
                                            Δεν ξέρετε αλήθεια πόσο είναι φτωχοί
                                            αυτοί που τα φώτα τους δίνουν ψυχή.

Νίκος Καζαντζάκης - Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

 

"Αυτό θα πει ελευτερία, συλλογιζόμουν. Να ΄χεις ένα πάθος, να μαζεύεις χρυσές λίρες, και ξαφνικά να νικάς το πάθος και να σκορπάς όλο το έχει σου στον αγέρα!

Να λευτερωθείς από ένα πάθος, υπακούοντας σ΄ένα άλλο υψηλότερο... Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά; Να θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα, για τη ράτσα σου, για το Θεό; 

Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας, πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι, πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του, κι αυτό το λέμε ελευτερία;"

 

Νίκος Καζαντζάκης - Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά