Ο γελαστός ανυπάκουος
Του Παύλου Τσίμα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 29 Ιανουαρίου 2010
«Αν οι άνθρωποι από καιρό σε καιρό δεν έλεγαν ένα “όχι”, αν δεν αποφάσιζαν να μην υπακούσουν σε νόμους που είχαν πάψει να θεωρούν δίκαιους, η δημοκρατία δεν θα ήταν ζωντανή. Η ανυπακοή είναι η προϋπόθεση της δημοκρατίας, όχι η τυφλή υπακοή. Η ανυπακοή είναι η ατμομηχανή της ανθρώπινης προόδου».
Για πολλά χρόνια θυμόμουν τη φράση, την οποία είχα διαβάσει παλιά σε άρθρο ενός περιοδικού που κάποιος φίλος είχε φέρει από την Αμερική, χωρίς να θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα. Τον άκουσα να την επαναλαμβάνει ο ίδιος ο συγγραφέας της τον περασμένο Μάιο στην Αθήνα, στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου, στην οδό Σίνα. Και ακούγοντάς τον κατάλαβα γιατί ο Χάουαρντ Ζιν υπήρξε επί δεκαετίες ολόκληρες ο φάρος της προοδευτικής Αμερικής, ο ήρωας τόσων ηρώων μου. Όχι μόνο γιατί είχε γράψει την πιο ανορθόδοξη, ανατρεπτική και εικονοκλαστική (και γι΄ αυτό πιο πολυδιαβασμένη) ιστορία της Αμερικής. Ούτε μόνο γιατί έμεινε σε όλο το διάβα της ζωής του συγκινητικά πιστός σε μια στάση ζωής ανυπότακτου ενεργού πολίτη. Αλλά και γιατί αντιπροσώπευε, όταν μιλούσε, ένα ανεπανάληπτα και ακαταμάχητα γοητευτικό μείγμα ακαδημαϊκού λόγιου και λαϊκού αγκιτάτορα, σοφού γέρου και φλογερού ακτιβιστή, πολεμικού λόγου και χιούμορ. «Ήθελα πάντα», έγραψε κάποτε, «οι μαθητές μου να φεύγουν από το μάθημα όχι απλώς καλύτερα ενημερωμένοι, αλλά και περισσότερο έτοιμοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της σιωπής, να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στην αδικία, όπου την έβλεπαν». Στα 87 του, ένιωσα ακούγοντάς τον στην Αθήνα ότι εξακολουθούσε να επιδιώκει το ίδιο, κάθε φορά που μιλούσε. Και ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο ο ακροατής του να του αντισταθεί.
Κάποιος τον ρώτησε εκείνο το βράδυ πώς μπορεί να δηλώνει αισιόδοξος ύστερα από όλα όσα έχουν συμβεί στον κόσμο. «Η ζωή είναι παιχνίδι», είπε. «Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα κερδίσεις. Αν όμως δεν παίξεις, δεν έχεις και καμιά πιθανότητα να κερδίσεις. Αν δεν το παλέψεις, αποκλείεται να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Πρέπει να μένεις στο παιχνίδι μέχρι να μοιραστεί και το τελευταίο χαρτί».
Θα τον θυμόμαστε για να μας θυμίζει ότι το τελευταίο χαρτί ακόμη δεν έχει μοιραστεί...
TA NEA, σήμερα
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Τα καλόπαιδα
Κατά τα άλλα..
Απεργούν οι εφοριακοί, και οι τελωνειακοί, και οι γιατροί...
Τα καλόπαιδα της ελληνικής κοινωνίας..
Οι συμπαθέστατοι.. οι αγαπητοί...
Οι άλλοι, οι πολεοδόμοι ας πούμε ή οι δικηγόροι που είναι???
Απεργούν οι εφοριακοί, και οι τελωνειακοί, και οι γιατροί...
Τα καλόπαιδα της ελληνικής κοινωνίας..
Οι συμπαθέστατοι.. οι αγαπητοί...
Οι άλλοι, οι πολεοδόμοι ας πούμε ή οι δικηγόροι που είναι???
Επιστροφή στον Μεσαίωνα
Επιστροφή στον Μεσαίωνα
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ | Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Είμαστε καχύποπτοι. Ηταν άραγε τυχαία η πρόγνωση του υπουργού Εργασίας για την ανεργία; Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος τρομοκράτησε το πανελλήνιο λέγοντας ότι του χρόνου ένας στους πέντε θα ξεμείνει από δουλειά. Αφησε να κυλήσει μία εβδομάδα και μετά παρουσίασε το νομοσχέδιο για τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας. Τι αντίκτυπο έχουν αυτά στην καθημερινότητα, ας πούμε, μιας κοπέλας που δουλεύει σε τυροπιτάδικο; Στο άκουσμα των δυσοίωνων εξελίξεων, προφανώς σταυροκοπήθηκε. Να έχει τη δουλίτσα της διότι χωρίς τα 700 ευρώ δεν θα έχει να φάει (παρ΄ εκτός από τις τυρόπιτες του καταστήματος). Οταν λοιπόν ο μαγαζάτορας επιβάλει το δεκάωρο, το μόνο που θα σκεφτεί η εν λόγω κοπέλα είναι να φιλήσει τα χέρια του. Δεν θα διαπραγματευτεί το άκαμπτο οκτάωρο όταν τρέμει το φυλλοκάρδι της.
Προκύπτει κανένα καλό για τους εργαζομένους από τις προτάσεις Λοβέρδου; Ασφαλώς. Οσοι δουλεύουν Σάββατο θα παίρνουν διπλό μεροκάματο, όπως ισχύει και τις Κυριακές. Κατά τα άλλα ο υπουργός απλώς νομιμοποιεί πρακτικές που υποβαθμίζουν τη δουλειά σε χόμπι. Λαμβάνει υπόψη την ιστορική συγκυρία: αν δεν στηρίξει τους εργοδότες, πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν. Ετσι λοιπόν νομιμοποιείται το σκλαβοπάζαρο, ήτοι η ενοικίαση ανθρώπων.
Οποιος δεν θέλει μπελάδες με προσλήψεις απευθύνεται στον διακινητή εργαζομένων και δίνει πακέτα παραγωγής, πακέτα υπηρεσιών.
Ετσι καλύπτονται τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μεγάλες εταιρείες, που δουλεύουν με δανεικό προσωπικό. Το νομοσχέδιο βάζει ρήτρα: οι σκλάβοι θα αμείβονται όπως και οι εργαζόμενοι του έμμεσου εργοδότη. Θα έχουν ΙΚΑ και όλα τα παρελκόμενα. Θα έχουν τα ίδια ωράρια. Αφελές ερώτημα: Τι κέρδος θα έχουν οι μεσάζοντες; Αν ο κ. Λοβέρδος προτίθεται να τους χτυπήσει έτσι, πλαγιομετωπικά, απορούμε: Γιατί δεν τους καταργεί μια και καλή;
Μία ακόμη πρόταση τίθεται εν αμφιβόλω. Οταν ο εργοδότης περιορίζει τη δραστηριότητά του, θα μπορεί να επιβάλει εκ περιτροπής απασχόληση αντί να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας. Εν ολίγοις μπορεί να φάει τα λεφτά της αποζημίωσης των απολυμένων. Αντί να τους διώξει, τους υποχρεώνει τη μία ημέρα να δουλεύουν και την άλλη να κάθονται. Αναλόγως μειώνονται και οι αποδοχές. Η πρακτική αυτή ήδη εφαρμόζεται σε ορισμένους κλάδους, όπως σε αυτόν του μετάλλου, όπου είναι διαδεδομένο το τετραήμερο. Είκοσι πέντε μεγάλες επιχειρήσεις έχουν υιοθετήσει αυτό το εργασιακό μοντέλο. Οι τσέπες των βιομηχάνων φουσκώνουν, οι εργάτες ψωμολυσσάνε και η σοσιαλιστική κυβέρνηση έρχεται να υποστηρίξει την εκ περιτροπής εργασία και να συμβάλει στη διάδοσή της. Ας μην αρχίσουν τις συγκρίσεις, ότι τάχα μου και στη Γερμανία ή στην Ολλανδία γίνονται τα ίδια σε κλάδους που είναι σε κρίση ή σε επιχειρήσεις που βλέπουν τον τζίρο να μειώνεται κατά 30%. Στα σοβαρά κράτη επιδοτείται η πέμπτη ημέρα εργασίας και οι ρυθμίσεις αφορούν όσους βλέπουν τον κύκλο εργασιών να συρρικνώνεται. Στα καθ΄ ημάς προχωρούν σε περικοπές ελεύθερα κι ωραία ακόμη και υγιείς επιχειρήσεις. Η δε επιδότηση (κρίνοντας από παραδείγματα της κλωστοϋφαντουργίας) πάει υπέρ ανεγέρσεως επαύλεων.
Ας επανέλθουμε στο παράδειγμα της κοπέλας στο τυροπιτάδικο. Αν δουλεύει οκτάωρο, ο εργοδότης μπορεί να σπάσει τη βάρδια σε δύο κομμάτια. Θα πάει σαν άνθρωπος να κάνει τη σιέστα της και το απόγευμα ξανά στο πόστο. Δηλαδή θα είναι όλη μέρα στο πόδι. Και τι να κάνει, να ζητήσει μειωμένη εργασία; Για όσους δουλεύουν parttime δεν επιτρέπεται το σπαστό ωράριο. Για να αντεπεξέλθει στη σκληρότητα, η εν λόγω κοπέλα είχε βάλει στον τοίχο μια καρτ ποστάλ από το χωριό της. Ο μήνας των διακοπών λειτουργούσε σαν φάρμακο νηπενθές. Πάνε και οι διακοπές, κόβονται. Ο μαγαζάτορας δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει την άδεια σερί. Μπορεί να τη σπάσει σε δεκαήμερα. Το μόνο που δεν προβλέπεται με το νομοσχέδιο είναι κάτι ανάλογο με το κατ΄ εξοχήν φεουδαρχικό δικαίωμα: Η εργαζόμενη να περνά την πρώτη νύχτα του γάμου της με το αφεντικό αντί του συζύγου της.
ΤΟ ΒΗΜΑ, σήμερα
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ | Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Είμαστε καχύποπτοι. Ηταν άραγε τυχαία η πρόγνωση του υπουργού Εργασίας για την ανεργία; Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος τρομοκράτησε το πανελλήνιο λέγοντας ότι του χρόνου ένας στους πέντε θα ξεμείνει από δουλειά. Αφησε να κυλήσει μία εβδομάδα και μετά παρουσίασε το νομοσχέδιο για τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας. Τι αντίκτυπο έχουν αυτά στην καθημερινότητα, ας πούμε, μιας κοπέλας που δουλεύει σε τυροπιτάδικο; Στο άκουσμα των δυσοίωνων εξελίξεων, προφανώς σταυροκοπήθηκε. Να έχει τη δουλίτσα της διότι χωρίς τα 700 ευρώ δεν θα έχει να φάει (παρ΄ εκτός από τις τυρόπιτες του καταστήματος). Οταν λοιπόν ο μαγαζάτορας επιβάλει το δεκάωρο, το μόνο που θα σκεφτεί η εν λόγω κοπέλα είναι να φιλήσει τα χέρια του. Δεν θα διαπραγματευτεί το άκαμπτο οκτάωρο όταν τρέμει το φυλλοκάρδι της.
Προκύπτει κανένα καλό για τους εργαζομένους από τις προτάσεις Λοβέρδου; Ασφαλώς. Οσοι δουλεύουν Σάββατο θα παίρνουν διπλό μεροκάματο, όπως ισχύει και τις Κυριακές. Κατά τα άλλα ο υπουργός απλώς νομιμοποιεί πρακτικές που υποβαθμίζουν τη δουλειά σε χόμπι. Λαμβάνει υπόψη την ιστορική συγκυρία: αν δεν στηρίξει τους εργοδότες, πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν. Ετσι λοιπόν νομιμοποιείται το σκλαβοπάζαρο, ήτοι η ενοικίαση ανθρώπων.
Οποιος δεν θέλει μπελάδες με προσλήψεις απευθύνεται στον διακινητή εργαζομένων και δίνει πακέτα παραγωγής, πακέτα υπηρεσιών.
Ετσι καλύπτονται τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μεγάλες εταιρείες, που δουλεύουν με δανεικό προσωπικό. Το νομοσχέδιο βάζει ρήτρα: οι σκλάβοι θα αμείβονται όπως και οι εργαζόμενοι του έμμεσου εργοδότη. Θα έχουν ΙΚΑ και όλα τα παρελκόμενα. Θα έχουν τα ίδια ωράρια. Αφελές ερώτημα: Τι κέρδος θα έχουν οι μεσάζοντες; Αν ο κ. Λοβέρδος προτίθεται να τους χτυπήσει έτσι, πλαγιομετωπικά, απορούμε: Γιατί δεν τους καταργεί μια και καλή;
Μία ακόμη πρόταση τίθεται εν αμφιβόλω. Οταν ο εργοδότης περιορίζει τη δραστηριότητά του, θα μπορεί να επιβάλει εκ περιτροπής απασχόληση αντί να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας. Εν ολίγοις μπορεί να φάει τα λεφτά της αποζημίωσης των απολυμένων. Αντί να τους διώξει, τους υποχρεώνει τη μία ημέρα να δουλεύουν και την άλλη να κάθονται. Αναλόγως μειώνονται και οι αποδοχές. Η πρακτική αυτή ήδη εφαρμόζεται σε ορισμένους κλάδους, όπως σε αυτόν του μετάλλου, όπου είναι διαδεδομένο το τετραήμερο. Είκοσι πέντε μεγάλες επιχειρήσεις έχουν υιοθετήσει αυτό το εργασιακό μοντέλο. Οι τσέπες των βιομηχάνων φουσκώνουν, οι εργάτες ψωμολυσσάνε και η σοσιαλιστική κυβέρνηση έρχεται να υποστηρίξει την εκ περιτροπής εργασία και να συμβάλει στη διάδοσή της. Ας μην αρχίσουν τις συγκρίσεις, ότι τάχα μου και στη Γερμανία ή στην Ολλανδία γίνονται τα ίδια σε κλάδους που είναι σε κρίση ή σε επιχειρήσεις που βλέπουν τον τζίρο να μειώνεται κατά 30%. Στα σοβαρά κράτη επιδοτείται η πέμπτη ημέρα εργασίας και οι ρυθμίσεις αφορούν όσους βλέπουν τον κύκλο εργασιών να συρρικνώνεται. Στα καθ΄ ημάς προχωρούν σε περικοπές ελεύθερα κι ωραία ακόμη και υγιείς επιχειρήσεις. Η δε επιδότηση (κρίνοντας από παραδείγματα της κλωστοϋφαντουργίας) πάει υπέρ ανεγέρσεως επαύλεων.
Ας επανέλθουμε στο παράδειγμα της κοπέλας στο τυροπιτάδικο. Αν δουλεύει οκτάωρο, ο εργοδότης μπορεί να σπάσει τη βάρδια σε δύο κομμάτια. Θα πάει σαν άνθρωπος να κάνει τη σιέστα της και το απόγευμα ξανά στο πόστο. Δηλαδή θα είναι όλη μέρα στο πόδι. Και τι να κάνει, να ζητήσει μειωμένη εργασία; Για όσους δουλεύουν parttime δεν επιτρέπεται το σπαστό ωράριο. Για να αντεπεξέλθει στη σκληρότητα, η εν λόγω κοπέλα είχε βάλει στον τοίχο μια καρτ ποστάλ από το χωριό της. Ο μήνας των διακοπών λειτουργούσε σαν φάρμακο νηπενθές. Πάνε και οι διακοπές, κόβονται. Ο μαγαζάτορας δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει την άδεια σερί. Μπορεί να τη σπάσει σε δεκαήμερα. Το μόνο που δεν προβλέπεται με το νομοσχέδιο είναι κάτι ανάλογο με το κατ΄ εξοχήν φεουδαρχικό δικαίωμα: Η εργαζόμενη να περνά την πρώτη νύχτα του γάμου της με το αφεντικό αντί του συζύγου της.
ΤΟ ΒΗΜΑ, σήμερα
Δυο γαϊδουριών άχυρα
Δυο γαϊδουριών άχυρα δεν μπορούν να μοιράσουνε. Ξεσυνήθισαν να εργάζονται
ούτε το στοιχειώδες μπορούν να οργανώσουν. Μόνο λόγια να λένε, ρουσφέτια να κάνουν, φαφλατάδες της δεκάρας,σκαιοί με τον λαό,
περιδεείς μπροστά στους εργολάβους και τα άλλα τους αφεντικά...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.Ι.2010 stathis@enet.gr
ΕΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα
ούτε το στοιχειώδες μπορούν να οργανώσουν. Μόνο λόγια να λένε, ρουσφέτια να κάνουν, φαφλατάδες της δεκάρας,σκαιοί με τον λαό,
περιδεείς μπροστά στους εργολάβους και τα άλλα τους αφεντικά...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.Ι.2010 stathis@enet.gr
ΕΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
Απλή, αγνή, ανόθευτη ξετσιπωσιά...
... μόλις είχαν τελειώσει τα ρεπορτάζ από τα μπλόκα των αγροτών στην τηλεόραση και η αφεντιά μου γύρναγε αμήχανα στα δάχτυλά της τον κ. Πρωτόπαπα σαν μπάμπουσκα, σαν μια κλεψύδρα που τη φέρνεις τούμπα κι αλλάζει κασέτα.
Πέρσι στα οδοφράγματα των αγροτών οι Πασόκιοι ως αντιπολίτευση έλεγαν τα αντίθετα απ' όσα λένε τώρα.
Τι απλή ξετσιπωσιά!
Απλή, αγνή, ανόθευτη ξετσιπωσιά...
Με αυτήν αγκαλιά φθάσαμε ώς εδώ. Ημουνα νιος και γέρασα, η ίδια κουβέντα τριάντα χρόνια τώρα: μια δραχμή στο χωράφι, πέντε στο ράφι.
Τριάντα ολόκληρα χρόνια ακίνητοι όλοι μας. Αγρότες πέθαναν στο μεταξύ, η αγροτιά αποψιλώθηκε, παιδιά γέννησαν αγγόνια και ο κάθε κυρ Πρωτόπαπας ή Μαρκογιαννάκης, Γιωργάκης ή Κωστάκης, Σημίτης ή Μητσοτάκης να τους φέρνεις τούμπα και να αλλάξουν τροπάρι, σαν κούφιες μπάμπουσκες και άψυχες κλεψύδρες, τη μια να λένε τα αντίθετα απ' την άλλη, πάντα ψέμματα, πάντα υπεκφυγές,
η ίδια απλή, αγνή κι ανόθευτη ξετσιπωσιά.
*****
Η Ελλάδα έχει ζήσει από το 1949 και μετά την πιο μακρά περίοδο ειρήνης της ιστορίας της. Εστω με χούντα, έστω με βάσανα, έστω με τραγωδίες όπως της Κύπρου, η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, πρόκοψε.
Εφθασε να 'ναι μέσα στις τριάντα-τριάντα πέντε πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Πλούτος που παρήχθη απ' την εργασία και το επιχειρείν σε γη, θάλασσα και αέρα.
Ποιος καρπώθηκε αυτόν τον πλούτο, όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως ο λαός; αποκτώντας πανεπιστήμια ανάμεσα στα τριάντα-τριάντα πέντε καλύτερα του κόσμου; δρόμους και νοσοκομεία ανάλογα της τριακοστής θέσης της χώρας ανάμεσα στις αναπτυγμένες;
Απολαμβάνει ο λαός επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία; Πρωτοπορούμε στις επιστήμες και τις νέες τεχνολογίες; Διακρινόμαστε στις τέχνες με νέους Ρίτσους, Κατράκηδες, Τσαρούχηδες, Καβάφηδες και Χατζηδάκηδες;
Εχουμε υπερήφανους αγρότες; Αξιοπρεπείς εργάτες; Τίμιους επιχειρηματίες; Φιλοπάτριδες πολιτικούς; Μας υπολήπτεται η διεθνής κοινότης; Τρέχουν οι νέοι απ' όλον τον κόσμο να σπουδάσουν στη χώρα μας; Λάμπουν από αρχιτεκτονικά ευρήματα πνιγμένες μες στο πράσινο οι πόλεις μας;
Τι έγινε όλος αυτός ο πλούτος που παρήγαγε 70 κοντά χρόνια ο λαός; Ποιος τον έφαγε και πτωχεύσαμε;
Τα δύο κόμματα που κυβερνούν τη χώρα απ' το 1974 μετέτρεψαν σιγά σιγά το κράτος σε χάρβαλο, ένα αντιλαϊκό εργαλείο καταστολής, πονηριάς κι ανικανότητας.
Η δημόσια περιουσία εκποιήθηκε με τη συνενοχή πολιτών που μεταλλάχθηκαν σε πελάτες, συνδικάτων που εκφυλίσθηκαν σε συντεχνίες -χιλιάδες ρουσφετολογικοί διορισμοί, εκμαυλισμός συνειδήσεων, ραγιαδισμός και ιδιώτευση, αιτίες και συμπτώματα και συμπτώματα που με τη σειρά τους έγιναν αιτίες, καθαίρεση
της αξιοπρέπειας των καθηγητών, των γιατρών, των μηχανικών, των εργατών, γύρω τους μίζες παντού, παπαγαλάκια και νταβατζήδες, το νέο λάιφ στάιλ, η γενική αποκολοκύνθωση με τις διαφημίσεις ένας νέος θαυμαστός καινούργιος κόσμος αναδύθηκε, ο κόσμος των γκόλντεν μπόυς, των κυνικών, των ιδιωτών, αυτός ο κόσμος που ζούμε τώρα
περίτρομοι, πτωχευμένοι, ραγιάδες, απελπισμένοι. Με όλο και πιο λίγους να αντιστέκονται, με όλο και πιο πολλούς να ξεπουλιούνται.
Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα: το έπος της δημιουργικής λογιστικής, τα κολλητάρια των Σημιτιδομητσοτάκηδων, πουλητάρια, φίδια γεμάτα μαύρο δηλητήριο για τον λαό, τον μουζίκο που πρέπει διαρκώς να περιπαίζουν, μην τυχόν σηκώσει κεφάλι,
αλλά αντιθέτως να το κρατάει κατεβασμένο και κλούβιο. Και κυρίως ανιστόρητο. Να ξεχάσει, να μη θυμάται τη χαμένη του αρχοντιά, να μην τη δει όνειρο απ' το μέλλον και ξυπνήσει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.Ι.2010 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος
Πέρσι στα οδοφράγματα των αγροτών οι Πασόκιοι ως αντιπολίτευση έλεγαν τα αντίθετα απ' όσα λένε τώρα.
Τι απλή ξετσιπωσιά!
Απλή, αγνή, ανόθευτη ξετσιπωσιά...
Με αυτήν αγκαλιά φθάσαμε ώς εδώ. Ημουνα νιος και γέρασα, η ίδια κουβέντα τριάντα χρόνια τώρα: μια δραχμή στο χωράφι, πέντε στο ράφι.
Τριάντα ολόκληρα χρόνια ακίνητοι όλοι μας. Αγρότες πέθαναν στο μεταξύ, η αγροτιά αποψιλώθηκε, παιδιά γέννησαν αγγόνια και ο κάθε κυρ Πρωτόπαπας ή Μαρκογιαννάκης, Γιωργάκης ή Κωστάκης, Σημίτης ή Μητσοτάκης να τους φέρνεις τούμπα και να αλλάξουν τροπάρι, σαν κούφιες μπάμπουσκες και άψυχες κλεψύδρες, τη μια να λένε τα αντίθετα απ' την άλλη, πάντα ψέμματα, πάντα υπεκφυγές,
η ίδια απλή, αγνή κι ανόθευτη ξετσιπωσιά.
*****
Η Ελλάδα έχει ζήσει από το 1949 και μετά την πιο μακρά περίοδο ειρήνης της ιστορίας της. Εστω με χούντα, έστω με βάσανα, έστω με τραγωδίες όπως της Κύπρου, η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, πρόκοψε.
Εφθασε να 'ναι μέσα στις τριάντα-τριάντα πέντε πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Πλούτος που παρήχθη απ' την εργασία και το επιχειρείν σε γη, θάλασσα και αέρα.
Ποιος καρπώθηκε αυτόν τον πλούτο, όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως ο λαός; αποκτώντας πανεπιστήμια ανάμεσα στα τριάντα-τριάντα πέντε καλύτερα του κόσμου; δρόμους και νοσοκομεία ανάλογα της τριακοστής θέσης της χώρας ανάμεσα στις αναπτυγμένες;
Απολαμβάνει ο λαός επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία; Πρωτοπορούμε στις επιστήμες και τις νέες τεχνολογίες; Διακρινόμαστε στις τέχνες με νέους Ρίτσους, Κατράκηδες, Τσαρούχηδες, Καβάφηδες και Χατζηδάκηδες;
Εχουμε υπερήφανους αγρότες; Αξιοπρεπείς εργάτες; Τίμιους επιχειρηματίες; Φιλοπάτριδες πολιτικούς; Μας υπολήπτεται η διεθνής κοινότης; Τρέχουν οι νέοι απ' όλον τον κόσμο να σπουδάσουν στη χώρα μας; Λάμπουν από αρχιτεκτονικά ευρήματα πνιγμένες μες στο πράσινο οι πόλεις μας;
Τι έγινε όλος αυτός ο πλούτος που παρήγαγε 70 κοντά χρόνια ο λαός; Ποιος τον έφαγε και πτωχεύσαμε;
Τα δύο κόμματα που κυβερνούν τη χώρα απ' το 1974 μετέτρεψαν σιγά σιγά το κράτος σε χάρβαλο, ένα αντιλαϊκό εργαλείο καταστολής, πονηριάς κι ανικανότητας.
Η δημόσια περιουσία εκποιήθηκε με τη συνενοχή πολιτών που μεταλλάχθηκαν σε πελάτες, συνδικάτων που εκφυλίσθηκαν σε συντεχνίες -χιλιάδες ρουσφετολογικοί διορισμοί, εκμαυλισμός συνειδήσεων, ραγιαδισμός και ιδιώτευση, αιτίες και συμπτώματα και συμπτώματα που με τη σειρά τους έγιναν αιτίες, καθαίρεση
της αξιοπρέπειας των καθηγητών, των γιατρών, των μηχανικών, των εργατών, γύρω τους μίζες παντού, παπαγαλάκια και νταβατζήδες, το νέο λάιφ στάιλ, η γενική αποκολοκύνθωση με τις διαφημίσεις ένας νέος θαυμαστός καινούργιος κόσμος αναδύθηκε, ο κόσμος των γκόλντεν μπόυς, των κυνικών, των ιδιωτών, αυτός ο κόσμος που ζούμε τώρα
περίτρομοι, πτωχευμένοι, ραγιάδες, απελπισμένοι. Με όλο και πιο λίγους να αντιστέκονται, με όλο και πιο πολλούς να ξεπουλιούνται.
Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα: το έπος της δημιουργικής λογιστικής, τα κολλητάρια των Σημιτιδομητσοτάκηδων, πουλητάρια, φίδια γεμάτα μαύρο δηλητήριο για τον λαό, τον μουζίκο που πρέπει διαρκώς να περιπαίζουν, μην τυχόν σηκώσει κεφάλι,
αλλά αντιθέτως να το κρατάει κατεβασμένο και κλούβιο. Και κυρίως ανιστόρητο. Να ξεχάσει, να μη θυμάται τη χαμένη του αρχοντιά, να μην τη δει όνειρο απ' το μέλλον και ξυπνήσει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.Ι.2010 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος
Παιχνίδια με τη φωτιά
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
Παιχνίδια με τη φωτιά
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Για το νομοσχέδιο περί μετανάστευσης (το οποίο είναι ουσιαστικά ένα νομοσχέδιο για την ιθαγένεια...) ειπώθηκαν σχεδόν όσα είχαν να ειπωθούν. Η περίφημη διαβούλευση διεξήχθη δημοσίως και μεγαλοφώνως. Ετσι, λοιπόν, ερωτώ: Μήπως ήλθε η ώρα να ξαναδούμε το πράγμα από την αρχή και από μηδενική βάση;
Και αυτό επειδή φοβούμαι ότι όπως εξελίσσεται η κατάσταση ελλοχεύει ένας διπλός σοβαρός κίνδυνος.
Πρώτον, να διχαστεί και να πολωθεί η ελληνική κοινωνία τόσο πολύ πάνω σε ένα κοινωνικό ζήτημα ώστε να καταστεί εντελώς αδύνατη η αντιμετώπισή του. Και αυτή την αδυναμία λύσης θα την πληρώσουν πρώτοι απ΄ όλους εκείνοι που τη χρειάζονται περισσότερο. Δηλαδή, οι ίδιοι οι μετανάστες.
Δεύτερον, να χρησιμοποιηθεί το θέμα ως προνομιακό πεδίο ζύμωσης και ανάδειξης μιας ξενόφοβης Ακροδεξιάς- το έργο το έχουμε ξαναδεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ηδη, μέσω Διαδικτύου, εκδηλώνεται μια κινητοποίηση των πιο ακραίων πολιτικών ρευμάτων και απόψεων με συλλογές υπογραφών, υβριστικές εκστρατείες και συκοφαντικές επιθέσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα ακραία στοιχεία έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης μέσα από τις φοβίες και τις προκαταλήψεις που ενεργοποιεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας το θέμα της πολιτογράφησης. Με άλλα λόγια, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, κινδυνεύουμε και να μη λυθεί το πρόβλημα και να προσφερθεί στην ακροδεξιά ένα πολυάριθμο ακροατήριο.
Από την άλλη πλευρά, έχω τη σαφή αίσθηση ότι όλες σχεδόν οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις συμπίπτουν σε τρία σημεία τα οποία μπορούν να αποτελέσουν επαρκή βάση για συζήτηση. Συμφωνούν, πρώτον, στη διαπίστωση του προβλήματος.
Συμφωνούν, δεύτερον, στην ανάγκη αντιμετώπισής του.
Συμφωνούν, τρίτον, ότι η αντιμετώπιση αυτή περνάει μέσα από την καθιέρωση κανόνων και ρυθμίσεων στο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτείας μας.
Ποιοι θα είναι αυτοί οι κανόνες; Νομίζω ότι με στοιχειώδη λογική και επαρκή πολιτική βούληση, είναι εύκολο να βρεθούν. Υπό μία προϋπόθεση: ότι η συζήτηση θα διεξαχθεί χωρίς πολιτική υστεροβουλία και ιδεολογική προκατάληψη. Διότι αν το ζητούμενο για τους διαλεγόμενους είναι να αποδείξουν ότι οι μεν έχουν μειωμένη εθνική συνείδηση και οι δε μειωμένη δημοκρατική ευαισθησία, τότε καλύτερα να μη συζητήσουν καθόλου.
Αντιθέτως αν συνειδητοποιήσουν ότι το πλέγμα μετανάστευση και ιθαγένεια είναι κοινωνικά εμπρηστικό, τότε δεν θα είναι δύσκολο να συμφωνήσουν πως τα παιχνίδια με τη φωτιά δεν βοηθούν κανέναν.
jpretenteris@dolnet.gr
TO BHMA
Παιχνίδια με τη φωτιά
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Για το νομοσχέδιο περί μετανάστευσης (το οποίο είναι ουσιαστικά ένα νομοσχέδιο για την ιθαγένεια...) ειπώθηκαν σχεδόν όσα είχαν να ειπωθούν. Η περίφημη διαβούλευση διεξήχθη δημοσίως και μεγαλοφώνως. Ετσι, λοιπόν, ερωτώ: Μήπως ήλθε η ώρα να ξαναδούμε το πράγμα από την αρχή και από μηδενική βάση;
Και αυτό επειδή φοβούμαι ότι όπως εξελίσσεται η κατάσταση ελλοχεύει ένας διπλός σοβαρός κίνδυνος.
Πρώτον, να διχαστεί και να πολωθεί η ελληνική κοινωνία τόσο πολύ πάνω σε ένα κοινωνικό ζήτημα ώστε να καταστεί εντελώς αδύνατη η αντιμετώπισή του. Και αυτή την αδυναμία λύσης θα την πληρώσουν πρώτοι απ΄ όλους εκείνοι που τη χρειάζονται περισσότερο. Δηλαδή, οι ίδιοι οι μετανάστες.
Δεύτερον, να χρησιμοποιηθεί το θέμα ως προνομιακό πεδίο ζύμωσης και ανάδειξης μιας ξενόφοβης Ακροδεξιάς- το έργο το έχουμε ξαναδεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ηδη, μέσω Διαδικτύου, εκδηλώνεται μια κινητοποίηση των πιο ακραίων πολιτικών ρευμάτων και απόψεων με συλλογές υπογραφών, υβριστικές εκστρατείες και συκοφαντικές επιθέσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα ακραία στοιχεία έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης μέσα από τις φοβίες και τις προκαταλήψεις που ενεργοποιεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας το θέμα της πολιτογράφησης. Με άλλα λόγια, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, κινδυνεύουμε και να μη λυθεί το πρόβλημα και να προσφερθεί στην ακροδεξιά ένα πολυάριθμο ακροατήριο.
Από την άλλη πλευρά, έχω τη σαφή αίσθηση ότι όλες σχεδόν οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις συμπίπτουν σε τρία σημεία τα οποία μπορούν να αποτελέσουν επαρκή βάση για συζήτηση. Συμφωνούν, πρώτον, στη διαπίστωση του προβλήματος.
Συμφωνούν, δεύτερον, στην ανάγκη αντιμετώπισής του.
Συμφωνούν, τρίτον, ότι η αντιμετώπιση αυτή περνάει μέσα από την καθιέρωση κανόνων και ρυθμίσεων στο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτείας μας.
Ποιοι θα είναι αυτοί οι κανόνες; Νομίζω ότι με στοιχειώδη λογική και επαρκή πολιτική βούληση, είναι εύκολο να βρεθούν. Υπό μία προϋπόθεση: ότι η συζήτηση θα διεξαχθεί χωρίς πολιτική υστεροβουλία και ιδεολογική προκατάληψη. Διότι αν το ζητούμενο για τους διαλεγόμενους είναι να αποδείξουν ότι οι μεν έχουν μειωμένη εθνική συνείδηση και οι δε μειωμένη δημοκρατική ευαισθησία, τότε καλύτερα να μη συζητήσουν καθόλου.
Αντιθέτως αν συνειδητοποιήσουν ότι το πλέγμα μετανάστευση και ιθαγένεια είναι κοινωνικά εμπρηστικό, τότε δεν θα είναι δύσκολο να συμφωνήσουν πως τα παιχνίδια με τη φωτιά δεν βοηθούν κανέναν.
jpretenteris@dolnet.gr
TO BHMA
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)