Καβάλα στο άλογο (ήταν)

Τι τα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας κι ανακατεύτηκε με τη διακυβέρνηση; Πιο ωραία ήταν στην αντιπολίτευση. Ελεγε ό,τι ήθελε, έκανε κριτική, γινόταν συμπαθής σε όλους, έκανε συνελεύσεις με τα συντρόφια, ομφαλοσκοπούσε, σχεδίαζε επί χάρτου. Μήπως θέλει να το ξαναζήσει; Μήπως κατά βάθος πάσχει από το Σύνδρομο του Δεκαπενταμελούς και πνίγεται μέσα στο Μαξίμου;

Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει το κόμμα του να διαλύεται. Κορυφαία, προβεβλημένα στελέχη κατεβαίνουν με δικό τους κόμμα. Βουλευτές και υπουργοί διστάζουν να θέσουν υποψηφιότητα παρά την ευκολία που παρέχει η λίστα στις επόμενες εκλογές. Η μισή Κεντρική Επιτροπή έχει πάρει θέση εναντίον του λόγω της συμφωνίας με τους εταίρους. Οι ειδήσεις για αποχωρήσεις είναι τόσες ώστε να μην αποτελούν πλέον είδηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Ο πρωθυπουργός γίνεται μέρα με τη μέρα ένας αποσυνάγωγος μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Τον εγκαταλείπουν οι άνθρωποι που συνέβαλαν στην επιτυχία του, στην ανάδειξή του. Δεν υπήρξε πολιτικά συνεπής, δεν τήρησε το πρόγραμμά του, δεν αντιστάθηκε όσο είχε υποσχεθεί. Ο Τσίπρας επέλεξε να τοποθετήσει το όνομά του ανάμεσα σε εκείνα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά, του Βενιζέλου. Υιοθέτησε τη ρητορική των αντιπάλων του, υπηρέτησε το σύστημα που επέκρινε όλη του τη ζωή. Υπάρχει άραγε λόγος για να ψηφιστεί ξανά ευκαιριακά;

 Οι δραχμιστές ψηφοφόροι δεν έχουν κανένα λόγο να τον στηρίξουν. Μπορούν να ακολουθήσουν τη σύμπραξη Λαφαζάνη, μπορούν να στραφούν στην ξεκάθαρη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούν να στηρίξουν την Κωνσταντοπούλου σε τυχόν πρωτοβουλία της.

Οι πασοκογενείς ψηφοφόροι που απογοητεύτηκαν από το ΠαΣοΚ, απογοητεύτηκαν και από τη συντηρητική μεταστροφή της κυβέρνησης Τσίπρα. Εάν ήθελαν νέα συμφωνία με απεχθείς όρους, μπορούσαν να μείνουν εκεί που βρίσκονταν.

Οι νεοδημοκράτες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν μετακινηθεί, σύμφωνα με τους Financial Times, ως διαμαρτυρία στο φόρο ακινήτων και τις περικοπές μισθών. Οι φόροι ενισχύθηκαν, οι περικοπές παραμένουν. Προοπτική βελτίωσης καμία.

Εχει καταγραφεί ότι τον Ιανουάριο υπήρξαν διαρροές από όλα τα κόμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό ήταν, αφού έδινε μια νέα προοπτική. Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα, το ποσοστό που πάει με το γκουβέρνο. Οποιος έχει μαζί του τον αέρα της νίκης, κερδίζει εκείνους που αμφιταλαντεύονται μεταξύ δυο επιλογών. Ο Αλέξης Τσίπρας στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν εγγυάται την πρωτιά.
Ενόσω λοιπόν παρακολουθούμε τις αποχωρήσεις ιστορικών προσώπων από το κυβερνητικό κόμμα, ξέρουμε ότι η ίδια κινητικότητα υπάρχει μεταξύ ψηφοφόρων. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά αλλά κάθε μέρα που περνάει είναι σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα. Στην αρχή του καλοκαιριού ήταν καβάλα στο άλογο. Τώρα ξεπέζεψε και προχωρά πεζή. (Την άλλη εικόνα, από τη μυθολογία, να σέρνουν κάποιον τα άλογα πίσω από το άρμα, απλά την αποσιωπούμε).

ΤΟ ΒΗΜΑ

Χωρίς ένσημα

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Είναι εξοργιστικό να εξαρτάται η δουλειά σου και το αν θα την έχεις από ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Ακουγα τους παλαιότερους που έλεγαν ότι είναι πολύ βασικό να έχει κολλήσει ένσημα κάποιος προτού αναλάβει μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Εχουν δίκιο.

Σήμερα μας κυβερνούν, ως επί το πλείστον, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αγορά, πιάτσα. Ποτέ δεν αξιολογήθηκαν, ποτέ δεν ένιωσαν τον κίνδυνο της απόλυσης. Το σχολείο και το πανεπιστήμιο ήταν χώρος πολιτικής δράσης. Το «κίνημα» έγινε επάγγελμα και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφονται κινούνται στο περιβάλλον μιας σίγουρης θέσης στο Δημόσιο ή το Πανεπιστήμιο. Γι’ αυτούς προέχουν κάποιες ιδεολογικές εμμονές και το τι θα πει ο «χώρος». Το αν χάνουν από μία απόφασή τους τη δουλειά δέκα ή εκατό άνθρωποι λίγο τους αφορά.

Προσωπικά κατάλαβα πλήρως το μεγαλείο της ασχετοσύνης τους με την υπόθεση των capital controls. Οι άνθρωποι που γνώριζαν εξήγησαν σε όλους τους αρμοδίους τις επιπτώσεις τους. Συνάντησαν άρνηση ή αδυναμία κατανόησης. Οι κυβερνώντες πίστευαν ότι κανείς δεν θα επηρεασθεί, με το περίφημο επιχείρημα «και ποιος έχει τη δυνατότητα να τραβάει τόσα μετρητά τον μήνα. Σίγουρα όχι κάποιος από τους ψηφοφόρους μας». Ολα περνούν μέσα από την πολιτική. Υπάρχει απέχθεια για νούμερα, για τεχνοκρατικές αναλύσεις. Το πιο ανησυχητικό; Το μυαλό τους δεν μπορούσε να συλλάβει την καταστροφή που θα επέφεραν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στους εξαγωγείς, στις τράπεζες, παντού.

Θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτό που περιγράφω δεν συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά. Και άλλες κυβερνήσεις είχαν υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους οι οποίοι έκαναν καριέρα πηγαίνοντας πολύ γρήγορα από τα αμφιθέατρα στα κομματικά γραφεία, χωρίς να περάσουν ποτέ από το «πεζοδρόμιο». Απλώς τώρα υπάρχει η ιδεολογική εμμονή, το –σχεδόν– μίσος για το επιχειρείν και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εχουμε σε υπεύθυνες θέσεις πολιτικούς και κομματικά στελέχη που θεωρούν ότι οι περισσότεροι θα έπρεπε να εργάζονται για το Δημόσιο και οι υπόλοιποι να φορολογούνται αφόρητα για να μπορεί το σύστημα να στέκεται όρθιο. Η κοινωνία στην απόγνωσή της τους εμπιστεύθηκε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, ο κόσμος θέλει δουλειές, δουλειές, δουλειές. Και επειδή βλέπει ότι αποκλείεται να διορίσει ποτέ τα παιδιά του στο Δημόσιο, θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι ανάπτυξη με πολιτικούς σαν τους σημερινούς δεν πρόκειται να έλθει ποτέ. Αυτή την ώρα, το πιο πειστικό αφήγημα που θα άκουγε ο Ελληνας πολίτης θα ήταν αυτό ενός αυτοδημιούργητου, μη «βρώμικου», μη κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, που θα εξηγούσε πώς ξεκίνησε ο ίδιος από το μηδέν και θα έπειθε ότι και η χώρα μπορεί να κάνει το ίδιο. Οι Ελληνες δεν δίνουν δεκάρα για κόμματα και ιδεολογίες, δουλειές θέλουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Έντυπη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τέσσερις απαντήσεις στα τέσσερα ερωτήματα του Τσίπρα

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω

Μιλώντας χθες στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εξήγησε ότι τα ερωτήματα στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες είναι τέσσερα:
1.
Σωστό ή λάθος ότι έγινε τόσο σκληρή και τόσο πολύμηνη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές; 
Απάντηση: ήταν τραγικό λάθος. Η συμφωνία έπρεπε να κλείσει πολύ σύντομα μετά τις εκλογές. Η καθυστέρηση είναι ευθύνη, σε μεγάλο βαθμό, των ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ (εκφράστηκαν με τις κατά καιρούς «κόκκινες γραμμές») και της ανύπαρκτης διάθεσης (και προετοιμασίας) για ουσιαστικές, φιλολαϊκές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Σημαντικός παράγοντας για την καθυστέρηση ήταν οι δυνάμεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που σαμποτάρησαν όσο μπόρεσαν τη συμφωνία και τελικά έριξαν την κυβέρνησή τους.
2.
Έπρεπε ή όχι να γίνει τελικά συμφωνία στο νέο τριετές πρόγραμμα για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας; 
Απάντηση: έπρεπε, αλλά με την προσθήκη «εκεί που φτάσαμε», καθώς όλες οι εναλλακτικές λύσεις θα ήταν από χειρότερες έως καταστροφικές για τη χώρα, την οικονομία και τα νοικοκυριά.
3.
Μπορούσε άλλος να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα με δεδομένους τους συσχετισμούς στην ευρωζώνη; 
Απάντηση: ίσως, αλλά αυτή είναι μια υποθετική ερώτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς δεν υπήρχε άλλος. Οι προηγούμενοι είχαν ήδη αποτύχει – και γι’ αυτό ναυάγησαν πολιτικά – και οι επόμενοι δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή.
4.
Ποιος μπορεί να καταφέρει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα αποτέλεσμα στη διαπραγμάτευση για το χρέος στο τέλος του έτους;
Απάντηση: κανένας μόνος του. Ούτε ο Τσίπρας με όσον ΣΥΡΙΖΑ απομείνει μαζί του. Η εθνική συνεννόηση παραμένει μονόδρομος (και πολιτικά αναπόφευκτη), ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου.

ακόμα σ' αγαπώ