Η χώρα της «γκρίζας» ζώνης

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στα ερείπια της νέας κοινωνίας που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να στήσει τα νέα δίκτυα διαπλοκής, θα επικρατεί ο ασφυκτικός κλοιός αλληλεξάρτησης. Ο νέος «ιδιωτικός» χώρος στο τηλεοπτικό τοπίο θα είναι μια νέα ενδοχώρα για τον κρατικό έλεγχο, αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο στάδιο της υπόγειας δικτύωσης της νέας απολυταρχίας.

Σε όσους απέχουν λίγο πολύ από τα πολιτικά πράγματα, ή σε όσους συνεχίζουν να ζουν δύσπιστοι απέναντι σε οτιδήποτε κινείται στον πολιτικό χώρο, οι προειδοποιήσεις και οι φόβοι για την εγκαθίδρυση ενός μεταβατικού καθεστώτος με κατεύθυνση ένα είδος ημι-ολοκληρωτισμού ακούγονται ως υπερβολές και κινδυνολογίες. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι κωμικοτραγικοί χειρισμοί των δικτατορίσκων ερασιτεχνών που συνθέτουν την κυβέρνηση είναι ότι εκτυλίσσονται σαν καθημερινό χάπενινγκ σε μια στιγμή δραματικών διεθνών εξελίξεων.

Και είναι απολύτως ασφυκτική η αίσθηση που προκαλείται στον πολίτη όταν, ευρισκόμενος παγιδευμένος σε μία οικονομική κατάρρευση, έχει να σταθμίσει και τις τεράστιες επιπτώσεις που προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα. Η αναξιοπιστία της Ελλάδος ως συνομιλητή, με την απώλεια διπλωματικού κύρους, με σωρεία εγκληματικών παραλείψεων και πάνω από όλα με την εγγενή αδυναμία της κυβέρνησης να διαγνώσει, να κατανοήσει και να αναλύσει τις διεθνείς παραμέτρους, έχει οδηγήσει τη χώρα σε έναν άνευ προηγουμένου διασυρμό και αλλεπάλληλους ατυχείς χειρισμούς. Διεθνώς η φωνή της Ελλάδος δεν είναι υπολογίσιμη, διότι ο λόγος της είναι ξεπερασμένος, θεωρητικός και εκτός θέματος. Και εσωτερικά η κυβέρνηση έχει την επιπλέον υποχρέωση να καταστείλει τις αυξανόμενες εκδηλώσεις ακραίου λαϊκισμού που η ίδια καλλιέργησε από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση.

Πλέον, οι λαϊκιστικές επιδείξεις αυταρχισμού, στο ύφος του πρωθυπουργού και του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, λίγη σημασία θα έχουν. Τα κουτοπόνηρα παιχνίδια με τις άδειες απλώς θα εκθέσουν τη χώρα διεθνώς, αλλά τα πραγματικά προβλήματα με τη διεθνή απομόνωση θα γιγαντώνονται κάθε μέρα. Η επινόηση αυτής της «γκρίζας» ζώνης, την οποία η κυβέρνηση ταύτισε με το μέλλον της Ελλάδος ως μιας χώρας που αποσύρεται κατακρημνιζόμενη από τον φυσικό της χώρο, θα είναι το επιμύθιο της αυριανής Ιστορίας για τους χρόνους που ζούμε.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Λ. Ρακιντζής: Τη διαφθορά στην Ελλάδα δεν μπορεί να τη νικήσει ούτε ο Χριστός

Ο απερχόμενος Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης μας μιλά από καρδιάς για την εντεκάχρονη θητεία του στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της διαφθοράς 

Ιωάννα Μπρατσιάκου

Φεβρουάριος 06 2016 08:09

Λίγες φορές ένα πρόσωπο έχει συνδεθεί σε τέτοιο βαθμό με ένα θεσμό, όπως ο Λέανδρος Ρακιντζής με το θεσμό του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Αρεοπαγίτης ε.τ., διορίστηκε το Σεπτέμβριο του 2004, σε μια εποχή που -όπως σημειώνει ο ίδιος- ο έλεγχος στον δημόσιο τομέα ήταν άγνωστη λέξη και η ομερτά για τα αδικήματα των δημόσιων λειτουργών αδιάρρηκτη. Την περασμένη Δευτέρα του ανακοινώθηκε η αντικατάστασή του. «Δεν έχω καμία πίκρα. Έκατσα έξι χρόνια παραπάνω από τη θητεία μου, δεν έχω κάνει καμιά χοντρή πατάτα, οπότε φεύγω με το κεφάλι ψηλά» λέει χαμογελώντας, λίγο πριν αποχωρήσει από το πάντα ανοιχτό για τους δημοσιογράφους γραφείο του στην οδό Κηφισίας 1. «Έντεκα χρόνια είναι πολλά, με βοήθησαν πολύ και τα μίντια, σιγά σιγά έγινε γνωστός ο θεσμός κι άρχισε ο κόσμος να λέει "θα σε πάω στον Ρακιντζή". Έγινα Γιαγκούλας, καταλάβατε;».

Δεν χάνει ποτέ το χιούμορ του. Ο χώρος γύρω μας είναι γεμάτος γελοιογραφίες, δικές του. Του ζητώ να γυρίσει έντεκα χρόνια πίσω, να θυμηθεί τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που είχε όταν κάθισε για πρώτη φορά πίσω από αυτό το γραφείο. «Όταν ξεκινούσα δεν ήξερα καν τι είναι όλο αυτό που πάω να κάνω, δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε αυτή η υπηρεσία. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι χρειάζεται κι άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει έλεγχος. Διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε στην Ελλάδα η έννοια του ελέγχου. Υπήρχαν κάποιες υπηρεσίες ελέγχου οι οποίες ήταν αλληλένδετες αλλά δεν συνεργαζόντουσαν καθόλου μεταξύ τους και είχαμε αποσπασματικά πορίσματα που δεν ήταν υποχρεωτικά για τη διοίκηση. Τα έπαιρνε ο υπουργός, τα έβαζε στο συρτάρι. Δεν υπήρχε καν διαδικασία να ξέρουμε αν ένας υπάλληλος έχει τιμωρηθεί. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση υπαλλήλου που είχε στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα, άρα έπρεπε να έχει απολυθεί, και το ανακαλύψανε όταν πήρε σύνταξη! Σιγά σιγά αυτά λύθηκαν. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία επί υπουργίας Παυλόπουλου και μπορέσαμε να στελεχώσουμε την υπηρεσία, να την οργανώσουμε και να πάρουμε και το νομικό οπλοστάσιο που ήταν απαραίτητο, να γίνουν δηλαδή υποχρεωτικές οι διαπιστώσεις ενός πορίσματος για τη διοίκηση, να αναπτυχθεί το πειθαρχικό και από εκεί και πέρα να μπορώ να παρακολουθώ την ποινική διαδικασία κάθε υπόθεσης».

«Τους στόχους που είχατε βάλει τους εκπληρώσατε ή υπάρχουν πράγματα που δεν προλάβατε να ολοκληρώσετε;» ρωτάω. «Δεν βάζεις στόχους» απαντά. «Απλώς κάνεις μια διαχείριση και προσπαθείς ό,τι βλέπεις να το βελτιώσεις. Τι στόχο να βάλω; Να μην υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτό είναι ουτοπία. Η Ελλάδα για να φτιάξει χρειάζονται πολλά πράγματα, κυρίως χρειάζεται να φτιάξει η Δικαιοσύνη. Εκεί πάσχουμε, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το οικονομικό, ούτε το κοινωνικό, είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης. Η καθυστέρηση είναι στα όρια της αρνησιδικίας και η ποιότητα των αποφάσεων… Ήμουν 38 χρόνια δικαστής και ορισμένες αποφάσεις δεν μπορώ να τις αιτιολογήσω».

Η ταμπέλα, η γριά και ο Μπάμπης

Ενώ συζητάμε, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ. Κάτι λένε για μια ταμπέλα… «Για να δεις τι τρελοκομείο είναι η Ελλάδα. Στο Λαϊκό Νοσοκομείο υπάρχει ένα γραφείο του ΕΟΠΠΥ που εγκρίνει τα νοσηλεία. Στην πόρτα η ταμπέλα γράφει: "ιατρός του ΕΟΠΠΥ 10:00-12:00". Τις προάλλες ήρθε εδώ κόσμος διαμαρτυρόμενος ότι περιμένει δύο ώρες και ο γιατρός δεν εμφανίζεται. Στείλαμε λοιπόν έγγραφο στον ΕΟΠΠΥ και μόλις μίλησα με τον Διοικητή ο οποίος μου λέει: “'Έχει καταργηθεί ο γιατρός, απλά δεν έχουμε βγάλει ακόμα την ταμπέλα”. Μα είναι δυνατόν; Βγάλε την ταμπέλα! Γιατί να κάθεται ο κόσμος να περιμένει; Και μου λέει "ειδοποιώ τις υπηρεσίες να πάνε να τη βγάλουνε και δεν πάνε". Αυτό το χάος είναι η Ελλάδα. Στην Ελλάδα πρέπει να παλεύεις για τα αυτονόητα».

Θα μπορούσε να περιγράφει τραγελαφικά περιστατικά με τις ώρες. Δύο όμως είναι αυτά που ξεχωρίζει. «Θυμάμαι κάποτε προσπαθούσαμε να κατεδαφίσουμε μια τουαλέτα αυθαίρετη έξω από ένα σπίτι στην Πάργα, διότι μπλόκαρε το δρόμο. Κάθε μέρα, έμπαινε μέσα μια γριά και καθόταν εκεί μέχρι το βράδυ για να μην μπορούμε να την κατεδαφίσουμε. Η τουαλέτα είναι ακόμα εκεί. Μετά, είχαμε τον Μπάμπη, έναν υπάλληλο που μάζευε τα αποκόμματα των διοδίων από το δρόμο και τα πουλούσε στους επιθεωρητές του υπουργείου Δημοσίων Έργων για να δικαιολογούσαν τα εκτός έδρας. Χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, αποδεικνύανε ότι κάνανε επιθεωρήσεις και πληρωνόντουσαν και τα εκτός έδρας».

 

90% λαμόγια

Εδώ έχουμε μίζες, διεφθαρμένους πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες, δημόσια έργα που χρυσοπληρώνονται και δεν ολοκληρώνονται ποτέ, κι εσείς συζητάτε για τον Μπάμπη; Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Ο Λέανδρος Ρακιντζής όμως είναι πεπεισμένος ότι η λεγόμενη μικρή διαφθορά έχει την ίδια -αν όχι μεγαλύτερη- βαρύτητα από τη μεγάλη διαφθορά. «Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ο κλητήρας της πολεοδομίας έβγαζε περισσότερα χρήματα από το διευθυντή διότι έπαιρνε ένα πενηντάρικο τη φορά για να φέρει ένα φάκελο από το υπόγειο κι αυτό το έκανε 100 φορές. Ο διευθυντής μπορεί να έπαιρνε 5000, αλλά με κίνδυνο να διασυρθεί να πάει φυλακή. Ο κλητήρας με το "γρηγορόσημο" δεν πάθαινε τίποτα. Άλλωστε, η μικρή διαφθορά γεννάει και τη μεγάλη, διότι διαφθείρει τους πάντες. Μια κοινωνία μπορεί να διαχειριστεί ένα 10% λαμόγια, αν όμως το 90% της κοινωνίας είναι λαμόγια, δεν γίνεται τίποτα, η μειοψηφία δεν μπορεί να κάνει τίποτα».

Θυμάται με απογοήτευση τη διάταξη του νόμου Ρουπακιώτη το 2012 που αποποινικοποιούσε την απλή παροχή σε δημόσιους λειτουργούς ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. «Είχα επισημάνει τότε ότι ο νόμος αυτός ήταν ανασταλτικός στην καταπολέμηση της διαφθοράς διότι σήμανε ποινική ατιμωρησία της μικρής δωροδοκίας και δυσκόλεψε το έργο μας. Βγήκα στις τηλεοράσεις, διαμαρτυρήθηκα, πίεσα, καταργήθηκε η διάταξη. Όμως όλες οι υποθέσεις είχαν μπει ήδη στο αρχείο. Αυτό συμβαίνει κάθε 10 χρόνια. Περνάει ένας νόμος περί παραγραφής και παραγράφονται πάρα πολλά αδικήματα. Ο άλλος γιατί να μην παρανομήσει; Αφού θα κάνει 8 χρόνια να δικαστεί η απόφαση, θα βγει και μια παραγραφή, θα μπει η υπόθεση στο αρχείο και δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για την παρανομία του».

Στο μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας, ο κύριος Ρακιντζής μιλά για πράγματα που δεν κατάφερε να κάνει. Προς το τέλος, τον ρωτώ αν υπάρχει κάτι για το οποίο νιώθει περήφανος.

«Έφερα στην Ελλάδα την έννοια της διαφθοράς, της διαπλοκής, της κακοδιοίκησης καθώς και τη αναγκαιότητα του ελέγχου. Πριν όλα αυτά ήταν θεωρητικές ιδέες. Τώρα σιγά σιγά έχουμε περάσει στην πράξη. Φτιάξαμε ελεγκτικούς μηχανισμούς και κυρίως ο κόσμος έμαθε να καταγγέλλει. Δεν υπάρχει αυτή η ομερτά που υπήρχε παλιά. Παραμένει βεβαίως το κώλυμα της εντοπιότητας, ειδικά στην επαρχία. Δεν μπορείς να κάνεις το δικαστή, τον αστυνόμο, το χωροφύλακα στον τόπο καταγωγής σου, έχεις βαρίδια, αναγκάζεσαι να μην κάνεις καλά τη δουλειά σου. Επιπλέον, έχεις προσέξει ότι ο κόσμος προτιμά να πηγαίνει σε δικηγόρους που είναι παιδιά δικαστών γιατί θεωρεί πώς θα έχει ευνοϊκή μεταχείριση; Έχεις σκεφτεί γιατί δεν υπάρχει περίπτωση γιατρός στο ΕΣΥ να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος και να μην βγει;» με ρωτά και καταλήγει: «Όλα αυτά τα κάνει η εντοπιότητα. Σημαίνουν ότι δεν λειτουργεί καλά η δημοκρατία, υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός. Όλα αυτά πρέπει να φτιάξουν».

- Πώς θα φτιάξουν;

«Δεν ξέρω»

- Αν δεν ξέρετε εσείς που είστε σε αυτή τη θέση 11, 5 χρόνια ποιος ξέρει;

«Θα σου πω ένα ωραίο ανέκδοτο. Σε ένα μπαρ είναι διάφοροι και εμφανίζεται ο Χριστός. Του λέει ο Γάλλος, "Χριστέ μου είμαι κουτσός, δεν με κάνεις καλά;" Τον ακουμπά ο Χριστός και αμέσως γίνεται καλά. Του λέει ο Γερμανός, "Χριστέ μου είμαι καμπούρης", τον ακουμπά με το χέρι, λαμπάδα ο τύπος. Πλησιάζει έναν Έλληνα, ανάπηρο, και τι του λέει ο Έλληνας; "Μακριά γιατί είδα κι έπαθα να πάρω αναπηρική σύνταξη!" Ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να μας φτιάξει αν δεν θέλουμε οι ίδιοι. Για να φτιάξει η Ελλάδα πρέπει εμείς οι ίδιοι να έχουμε συνεχή θέληση».

news247.gr

Η Ευρώπη μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Οποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται.
Η Ευρώπη γερνάει, κυριολεκτικά. Οι εκτιμήσεις των πλέον έγκυρων διεθνών οργανισμών, όπως θα διαβάσετε και σε άλλη σελίδα της «Κ» σήμερα, είναι ότι ο πληθυσμός της θα μειωθεί από τα 450 εκατομμύρια σε 310 το 2050. Το νούμερο και η εκτίμηση είναι συγκλονιστικά.

Η Γηραιά Ηπειρος και ιδιαιτέρως χώρες όπως η Γερμανία χρειάζονται επειγόντως «νέο αίμα» για να ισορροπήσουν τη δημογραφική αυτή εξέλιξη. Το έχουν επίσης ανάγκη γιατί τους λείπουν εργατικά χέρια, αλλά και εκπαιδευμένο προσωπικό. Θα μπορούσε, συνεπώς, η κρίση στη Συρία και στην υπόλοιπη Μέση Ανατολή να αποδειχθεί θεόσταλτη ευκαιρία. Δεν είναι, όμως, τόσο απλό το ζήτημα, γιατί, όπως έγραφε πρόσφατα στο περιοδικό Foreign Affairs ο Αλεξάντερ Μπετς, υπάρχει και ο «ελέφαντας στο δωμάτιο»...

Η Ευρώπη φοβάται το Ισλάμ και δεν θέλει να ενσωματώσει μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Σίγουρα δεν είναι έτοιμη να το κάνει. Για κάποιους οι ατελείωτες ουρές μουσουλμάνων προσφύγων είναι περίπου σαν να βλέπουν για δεύτερη φορά τους Οθωμανούς στις πύλες της Βιέννης.

Η Αγκελα Μέρκελ τόλμησε, για πρώτη ίσως φορά, να πάει κόντρα στο ρεύμα όταν δήλωσε πως οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι στη Γερμανία. Μέχρι στιγμής, φαίνεται να το πληρώνει ακριβά. Η παρουσία χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων στις γερμανικές πόλεις έχει ξυπνήσει όλα τα ξενοφοβικά στερεότυπα και τα ρήγματα ανάμεσα στον δυτικό τρόπο ζωής και το Ισλάμ. Ξαφνικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού νιώθει ότι απειλείται. Οι συμπεριφορές ορισμένων προσφύγων σίγουρα δεν βοήθησαν στην κατάσταση και επέτειναν την αίσθηση της απειλής. Ταυτόχρονα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι έχουν δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας, με συνέπεια κάθε μουσουλμάνος να εμφανίζεται περίπου ως ύποπτος.

Κανείς δεν μπορεί να μας πει πού θα καταλήξει αυτή η κρίση. Η Ευρώπη αποσταθεροποιείται πολιτικά και τα άκρα παίρνουν το πάνω χέρι. Τα σύνορα κλείνουν ή θα κλείσουν, αν δεν βρεθούν άμεσες λύσεις. Το ευρωπαϊκό φιλελεύθερο Κέντρο αποδυναμώνεται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ μοιάζουν να τα έχουν χαμένα μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις.

Η Ευρώπη, όμως, δεν θα ξεφύγει από την πραγματικότητα. Είναι ανέφικτο στην εποχή μας να χτίσεις ξύλινα τείχη που θα τη διατηρήσουν ως ένα φαντασιακό χριστιανικό φρούριο. Από την άλλη είναι φανερό πως το Ισλάμ δεν είναι σε μεγάλο βαθμό συμβατό με τις ευρωπαϊκές αξίες και ότι υπάρχει πραγματική δυσκολία αφομοίωσης των μουσουλμάνων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Η Ευρώπη είτε θα λειτουργήσει όπως πάντα με μικρά βήματα, με συμβιβασμούς, αλλά σαν ένα μεγάλο χωνευτήρι αντιθέσεων και τριβών, είτε θα κάνει βήματα προς τα πίσω, καθώς μεμονωμένες χώρες θα μπαίνουν σε πορείες απομονωτισμού και εθνικισμού που θα διαλύσουν στο τέλος το ευρωπαϊκό πρότζεκτ.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ