Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022
Αυτός.....
Πρόταση μομφής.....
Με αφορμή τους χειρισμούς της "Ελπίδας" ..
Αυτός που θα έπρεπε να κάνει χαρακίρι για τους ξενδιάντροπους χειρισμούς του στο Μάτι με όλους αυτούς του νεκρούς..
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2022
Ευτυχία δεν είναι να είμαστε καλά, να έχουμε τη υγειά μας.. Αυτό είναι προϋπόθεση.
Ευτυχία δεν είναι να είμαστε καλά, να έχουμε τη υγειά μας..
Αυτό είναι προϋπόθεση.
Ευτυχία είναι να γελάς με τους αγαπημένους σου,
να χαίρεσαι ένα καλοκαιρινό δειλινό,
ένα χειμωνιάτικο, ξημέρωμα,
ένα άγγιγμα,
μια ζεστή αγκαλιά,
να ζεσταίνετε τα πόδια σας στο κρεβάτι,
να ψήνεις με τα παιδιά σου και τους φίλους τους,
ένα χάδι,
να περπατάς στο βουνό με ομίχλη,
να σε βρίσκει το ξημέρωμα στην εθνική,
να είσαι στη φύση μούσκεμα από μια ήρεμη βροχή,
μια άδολη καλή σου πράξη,
ένα απρόσμενο φιλί,
ένα όμορφο βιβλίο,
ο ήχος από τα παγάκια στο ποτήρι σου,
ο ήχος της φωτιάς στο τζάκι σου,
ένα χαμόγελο από κάτι αναπάντεχο,
η αναπνοή του κρύου αέρα,
να κατεβάζεις ταχύτητα στα 130 για να επιταχύνεις,
το συναίσθημα ενός στίχου που αγαπάς,
να βλέπεις τους αγαπημένους σου αγαπημένους,
η ματιά του σκύλου σου,
όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου σιγοτραγουδώντας,
όταν μετά από ένα καυγά τα ξαναβρίσκεις με τα παιδιά σου..
Η επιτυχία μετά από ένα σφίξιμο στο στομάχι σου..
Ευτυχία είναι η κάθε στιγμή που πραγματικά ζεις..
Και, για ευνόητους λόγους, όταν βλέπεις μια όμορφη φωτογραφία...
Θάνος Ανεστόπουλος - «Χωρίς Εσένα»
Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση.
Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο.
Χωρίς εσένα που τέμνεις τα νερά με τη φωτιά
δε μένει ούτε ήλιος ούτε γη να καρποφορεί.
Χωρίς εσένα μόνο οι γλουτοί,το στήθος και το στόμα σου
μένουν οφθαλμαπάτες σε αποδεκατισμένο επίλογο.
Χωρίς εσύ να είσαι εδώ
μένουν μονάχα το κρύο ή το ζεστό σώμα της απουσίας σου.
Μένουν όλα όσα δεν έβλεπα τις ώρες που σε κοίταζα...
Μένει το άδειο βάθος της καρδιάς μου
να το ρυπαίνει ο κόσμος.
Χωρίς εσένα ο κόσμος στέλνει μόνο αρνήσεις
κι είμαι ανέτοιμος για αυτά τα κομμάτια της ψυχής μου από κενό εκμαγείο.
Και δεν αντέχει χωρίς εσένα καμιά πραγματικότητα.
Γιατί ό,τι και να σκεφτούμε, εσύ και εγώ, τ'ανθρώπινα, το τώρα, τα κανονικά.
Όχι δεν είναι αυτά ποτέ το βάθος του κόσμου.
Βάθος του κόσμου είσαι εσύ, που ξέρεις να συγχωρείς έναν ερωτευμένο!
Και μοιάζουμε. Μοιάζουμε σ'ότι δε φαίνεται.