Καλή αντάμωση στην κόλαση σύντροφοι...

Του Κώστα Στούπα

Το πρώτο μνημόνιο βασιζόταν κατά 75% στους φόρους, το δεύτερο λίγο πάνω από το 50% και το τρίτο βασίζεται στους φόρους κατά ένα ποσοστό πάνω από το 90%.

Καμιά οικονομία ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να αναζωογονηθεί λύνοντας τα προβλήματα με την επιβολή φόρων. Μοιραία η Ελλάδα οδηγείται με τις ευλογίες των εταίρων της Ευρώπης σε μια συνολική καταστροφή, τα πρώτα συμπτώματα της οποίας μετά τα capital controls έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται με εκθετικούς ρυθμούς...

Με αυτούς τους ρυθμούς τα κακά μαντάτα φέτος θα προλάβουν τα Χριστούγεννα.

Φορολογία σημαίνει σοσιαλισμός με την έννοια της αναδιανομής του πλούτου με όρους που θέτουν ευκαιριακές πλειοψηφίες. Ο σοσιαλισμός μακροημερεύει όταν έχει προηγηθεί συσσώρευση πλούτου που μπορεί να αναδιανεμηθεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, μην σας εκπλήσσει που οι καταθέσεις έχουν κάνει φτερά. Αποτελούσαν το μόνο ανταλλάξιμο περιουσιακό στοιχείο που θα μπορούσαν να αναδιανείμουν οι καίσαρες της πελατειακής κομματοκρατίας προς άγραν ψήφων και ισχύος.

Με λίγα λόγια από το 2010 το μεταπολιτευτικό ελληνικό μοντέλο που χρεοκόπησε κατάφερε να παρατείνει τη ζωή του φορολογώντας τις καταθέσεις των προηγούμενων δεκαετιών, καθώς το φορολογητέο εισόδημα έβαινε μειούμενο και ανεπαρκές να καλύψει τις ανάγκες του δημοσίου και των συντάξεων.

Όποιος έβλεπε πού πάνε τα πράγματα φυγάδευε τις καταθέσεις στο εξωτερικό ή κάτω από το στρώμα. Από το 2010 μέχρι σήμερα οι καταθέσεις έχουν μειωθεί κατά 120 δισ. ευρώ, περίπου καθιστώντας τις τράπεζες σκελετούς δίχως σάρκα.

Όσοι ρευστοποίησαν περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, επιχειρήσεις κλπ και φυγάδευσαν τα μετρητά στο εξωτερικό, είναι οι μόνοι που δικαιώνονται μέχρι στιγμής από τις εξελίξεις.

Δυστυχώς η Ελλάδα συνεχίζει να κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Η πορεία της χώρας συνεχίζει να επιβεβαιώνει κάθε μέρα και περισσότερο πως η κατάρρευσή της θα μοιάζει με την κατάρρευση του τελευταίου σοβιετικού καθεστώτος στην Ευρώπη.

Η μοναδική διαφορά έγκειται στο γεγονός πως οι Έλληνες σε αντίθεση με τους λαούς των σοβιετικών καθεστώτων έχουν μερικές δεκάδες δισ. ευρώ στα στρώματα ή στο εξωτερικό, γεγονός που την επόμενη της κατάρρευσης θα διευκολύνει την μετάβαση...

Αυτό δεν σημαίνει πως το σύνολο του πληθυσμού θα καταφέρει να αποφύγει τις συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης που βίωσαν οι λαοί τα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση της σοβιετίας με αιχμές την υψηλή εγκληματικότητα, την πορνεία κλπ. Οι επιλογές των ανθρώπων καθορίζονται πάντα από ένα συνδυασμό ρίσκου, απολαβών και ευκαιριών που προσφέρει η αντικειμενική πραγματικότητα.

Είναι απίθανο η Ελλάδα τους επόμενους μήνες να καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους του νέου μνημονίου, με αποτέλεσμα τα σενάρια περί grexit να αναζωπυρωθούν.

Όπως σε όλες τις εποχές παρακμής οι λαοί επιλέγουν "παλαβούς" και ακραίο λόγο να τους βγάλουν κατά μαγικό τρόπο από το αδιέξοδο, έτσι και στην περίπτωσή μας μετά την αποτυχία των "μάγων" Τσίπρα, Βαρουφάκη αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν άλλοι περισσότερο ακραίοι και καταστροφικότεροι.

Οι φωνές της λογικής και των ριζικών μεταρρυθμίσεων χάνονται στην οχλοβοή που δημιουργεί το πλήθος που δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι και των βολεμένων που προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα.

Όποιος πολιτικός θέλει να επιβιώσει αναγκάζεται να λέει και να πράττει ασυναρτησίες.

Την καλύτερη περιγραφή της κατάστασης με αυστηρά οικονομική ορολογία την διάβασα πριν λίγες μέρες στο διάλογο των αναγνωστών της στήλης μου από αναγνώστη που υπογράφει με το nickname Von Falkenheyn:

"Υπάρχει σωτηρία; Για να δούμε:

    Έχουμε αρνητική αποταμίευση

    Έχουμε εκθετική αύξηση της αποθησαύρισης

    Έχουμε αρνητική επενδυτική ροή (αποεπένδυση)

    Έχουμε αρνητική πιστωτική επέκταση

    Έχουμε αύξηση των επισφαλών δανείων

    Έχουμε ολοσχερώς τραυματισμένη την τραπεζική πίστη

    Έχουμε capital controls τα οποία έχουν ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας

    Έχουμε τερατώδη δομική ανεργία

    Έχουμε πολύ μεγάλο ύψος ανελαστικών δαπανών του δημοσίου τις οποίες δεν μπορούμε να περικόψουμε απότομα.

    Έχουμε ταχύτατα γηρασκόμενο πληθυσμό το οποίο θα προκαλέσει εκθετική αύξηση των δαπανών για συντάξεις και περίθαλψη.

    Έχουμε μεταναστευτική ροή η οποία όμως δεν είναι όπως αυτές του παρελθόντος. Οι συμπατριώτες μας που φεύγουν δεν πάνε για να δουλέψουν λάντζα. Φεύγουν νέοι επιστήμονες ή άνθρωποι με τεχνική κατάρτιση. Κοινώς αποχωρεί το ανθρώπινο κεφάλαιο που μπορεί να προσφέρει υπεραξία στην οικονομία….

Το πρόβλημα μας δεν είναι ούτε το ύψος του δημοσίου χρέους ούτε το ύψος των τόκων που πληρώνουμε. Ακόμα και αν δεν υπήρχε χρέος ή πληρωμή τόκων και είχαμε να χειριστούμε μόνο τις πρωτογενείς μας δαπάνες, πάλι δε θα έβγαινε ο λογαριασμός.

Όλα τα χρήματα πάνε για μισθούς, συντάξεις και επιχορηγήσεις. Όλοι περιμένουν το δημόσιο για να κινηθούν και ελάχιστοι παράγουν πλούτο πρωτογενώς. Για να αντιληφθούμε πόσο χειροπόδαρα είμαστε δεμένοι, ακόμα και αν απολύσουμε μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, η απότομη κάμψη της ζήτησης και η πτώση στα φορολογικά έσοδα θα υπερκεράσει την όποια περικοπή στη δαπάνη.

Το κυριότερο πρόβλημά μας όμως είναι ότι ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τη φύση του προβλήματος και όλοι περιμένουν το μάννα εξ ουρανού. Η κοινωνία είναι αντιδραστική, συντηρητική και αποστρέφεται τις αλλαγές. Δεν υπάρχει η διαλεκτική ικανότητα ούτε η ευελιξία για να γίνουν αποδεκτές και να αγκαλιαστούν από το σύνολο οι απαραίτητες αλλαγές.

Επίσης θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η γενιά των 30άρηδων και των 40άρηδων θα είναι μια χαμένη γενιά. Το καράβι δε πρόκειται να ορθοποδήσει πριν περάσουν 20-25 χρόνια και αυτά εφόσον όλα δουλέψουν ρολόι μέχρι τότε χωρίς άλλες αναταράξεις. Ή το αποδεχόμαστε αυτό και δουλεύουμε για το μέλλον ή μαζεύουμε τα κουβαδάκια μας και σε άλλη παραλία...". 

Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα περισσότερο.

Συναντώ ανθρώπους στο δρόμο και μου λένε μη μας λες απαισιόδοξα πράγματα. Ακόμη και αν τα πράγματα είναι τόσο άσχημα δεν θέλουμε να το ξέρουμε. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, δεν χρειάζεται να το ξέρουμε...

Η γνώση είναι αποτρεπτική. Το ίδιον που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν κατά τον Αριστοτέλη είναι το προωράν και σχεδιάζειν. Αυτό ακριβώς συνιστά και το θεμέλιο λίθο της ελευθερίας. Ο περιορισμός του τυχαίου στη ζωή μας.

Δυστυχώς συνεχίζουμε να πηγαίνουμε κατά διαβόλου με επιταχυνόμενο ρυθμό...

capital.gr

Ελενα Ακρίτα στον Λαφαζάνη: «Πού είναι το...»

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει ένα κείμενο της έλενας Ακρίτα. Οργισμένη επιτίθεται στον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Με το παρακάτω κείμενο της κατακεραυνώνει τον επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας:

"Κύριε Λαφαζάνη κι οι υπόλοιποι της Αριστερής πλατφόρμας,
Κατ' αρχάς να σας ευχαριστήσουμε από καρδιάς για τις άοκνες προσπάθειες σας να βρείτε εναλλακτικές λύσεις για να επιβιώσει αυτή η χρεοκοπημένη χώρα.
Δεύτερον, να σας εκφράσουμε την βαθιά ευγνωμοσύνη μας για τις σούπερ εναλλακτικές που βρήκατε.
Προφανώς.
Προφανέστατα.
Έτσι μας είπατε τουλάχιστον:
«Εναλλακτικές υπάρχουν.»
(Όπως: Λεφτά υπάρχουν.)
Άρα το λύσαμε το θεματάκι. Το 'χουμε εμείς αυτό τώρα. Στο τσεπάκι μας. Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν κερατά: Κάποια κρυφή και μυστηριώδης χρηματοδοτική πηγή έχει ήδη δεσμευτεί ότι, οσονούπω θα κολυμπάμε στο χρήμα.

Εν ολίγοις, θα χεστούμε στο τάλιρο, κύριε Λαφαζάνη. Ασχέτως που δεν μας λέτε ακόμα λεπτομέρειες... Έτσι για να κορυφωθεί το σασπένς, πριν κάνουμε μπρέικ για διαφημίσεις.
Δεν θέλω να σας πιέσω, πάρτε τον χρόνο σας, δε μας κυνηγάει κανείς. Οκ, μπορεί οι τράπεζες να είναι κλειστές αλλά καλή καρδιά μωρέ. Όλο και κάποιο χρυσό δόντι μας περισσεύει ν' ακουμπήσουμε στα ενεχυροδανειστήρια του Ριχάρδου.
Χαλαρά δε λέω, κύριε Λαφαζάνη μου - αλλά στο περίπου για πότε το υπολογίζετε; Πότε λέτε να μας 'ξεφανερώσετε' αυτή τη γαμάτη εναλλακτική που θα μας βγάλει απ' το οικονομικό αδιέξοδο;
ΠΟτε;
ΠοτΕ;
Κι επειδή επικαλείστε το ΟΧΙ...
Σας έχω νέα, κύριε Λαφαζάνη.
Το ΟΧΙ δεν το φέρατε προίκα απ' το σπίτι σας. Δεν το κέντησε πανωσέντονο με τα αρχικά σας η μανούλα σας. Το ΟΧΙ δικό μας είναι και δεν το εκποιούμε. Ούτε σε σας, ούτε σε κανέναν.
Αν χάθηκε η μάχη;
Ναι, χάθηκε η μάχη.
Αλλά τουλάχιστον δόθηκε η μάχη.
Κάποιος την έδωσε την μάχη αυτή.
Κι αυτός ο 'κάποιος' δεν ήσασταν ούτε εσείς, ούτε ο Στρατούλης, ούτε οι αριστερές πλατφόρμες, κύριε Λαφαζάνη.
Ο Τσιπρας την έδωσε. Κι ο Τσίπρας σηκώνει την ευθύνη στους ώμους του.
Εσείς απλώς παρακολουθούσατε αμέτοχος.
Ή όχι;
Ή δουλεύατε ακούραστα για την εναλλακτική λύση;
Την οποία και βρήκατε, απ' ό,τι μας είπατε.
Συγχαρητήρια βρε. Θερμά.
Μια ερωτησούλα μόνο, αν δεν σας κάνει κόπο.
Έξη μήνες τώρα το επτασφράγιστο σας μυστικό, καλή μου κοντέσα Βαλέραινα, γιατί δεν το μοιράζεστε μαζί μας - να φύγει κι ένα βάρος από πάνω σας;
Όλο αυτό τον καιρό που έλιωνε η διαπραγματευτική ομάδα γιατί δεν τους λέγατε «μπάστα, παίδες, εδώ χρήμα ζεστό και τραγανό απ' το φούρνο»;
Γιατί - δεν μπορεί - το είπατε στον Πρωθυπουργό;
Προφανώς και το είπατε στον Πρωθυπουργό.
Ως οφείλατε, άλλωστε!
Τότε όμως, βοηθήστε μας να καταλάβουμε:
Γιατί, κύριε Λαφαζάνη μου, ξεροστάλιαζε ο άνθρωπος στις Βρυξέλλες στου τραπεζιού τη γωνίτσα σαν τον λεπρό;
Αφού ο Τσιπρας ήξερε την εναλλακτική με τον πακτωλό χρημάτων, γιατί τσάκισε και τον τσάκισαν 17 ώρες ασταμάτητα;
Γιατί έβγαλε έρπη;
Γιατί έφαγε στη μάπα όλη την σκατίλα της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας;
Γιατί υπέστη τα μαρτύρια του Ταντάλου;
Γιατί, κύριε Λαφαζάνη, δεν τους τράβαγε μια μούντζα ξεγυρισμένη να παν στον διάολο κι ακόμα παραπέρα;
Αφού σίγουρα ήξερε την εναλλακτική σας, γιατί δεν τα βρόνταγε να πάρει την αξιοπρέπεια του - και την δική μας - και να φύγει;
Ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, ακόμα κι αυτή τη στιγμή:
Ποια είναι η εναλλακτική, κύριε Λαφαζάνη;
Τι περιμένετε για να μας την πείτε, κύριε Λαφαζάνη;
Γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε χωρίς να ανοίξετε το στοματάκι σας, κύριε Λαφαζάνη;
Ποιο ήταν το plan B σας, κύριε Λαφαζάνη;
Μήπως το plan B σας ήταν ότι δεν είχατε plan B;
Πέσαν οι μάσκες, κύριοι της αριστερής πλατφόρμας.
Κι αποδείχτηκε περίτρανα αυτό που δεν θέλαμε να πιστέψουμε:
Πως οι δικοί σας τζάμπα μάγκες δεν διαφέρουν σε τίποτα με αυτούς του ΚΚΕ.
Σε τίποτα απολύτως.
Πέσαν οι μάσκες, πέσαν τα προσωπεία...
Μείνανε τα πρόσωπα.
Πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα.
Αλλά δεν θα τον βρουν. Ποτέ.
Γιατί κανένας συγγραφέας δεν εμπνέεται από μια 'εκ του ασφαλούς' υστεροφημία.
Πέσαν οι μάσκες, πέσαν τα προσωπεία…
Μείνανε τα πρόσωπα.
Πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα…
Αλλά δεν θα τον βρουν ποτέ".

ο φίλαθλος online

Η αναπόφευκτη ήττα του «όχι» και η υποτιμημένη νίκη του «ναι»

Το δημοψήφισμα του Ιουλίου δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί σωστά σε όλο του το εύρος. Και ίσως πράγματι να είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Βέβαιο είναι όμως το εξής: συμβολικά μιλώντας, οι νικητές έχασαν και οι χαμένοι κέρδισαν. Ολοι δε μαζί ηττηθήκαμε μεγαλοπρεπώς – υλικά μιλώντας. Κι όμως, αν ο ξαφνικός επισκέπτης από τον πλανήτη Αρη πάρει μια γεύση από τον δημόσιο διάλογο, θα μείνει με την εντύπωση ότι το τρομερό και ανέλπιστο γεγονός του δημοψηφίσματος ήταν το μεγάλο ποσοστό του «όχι». Το 61% μοιάζει όντως υπερβολικά υψηλό. Είναι όμως έτσι;

Οσον αφορά τον υποψιασμένο γηγενή, τα στοιχεία πρέπει να τον οδηγήσουν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Το «όχι» του Ιουλίου βασίστηκε πρώτον σε ένα τέχνασμα της τότε εξουσίας και δεύτερον σ’ ένα διαχρονικό μοτίβο του ιστορικού έθους της ελληνικής κοινωνίας. Το τέχνασμα ήταν η ίδια η διατύπωση του ερωτήματος που ρωτούσε ουσιαστικά (με δυσνόητο τρόπο, μάλιστα) αν επιθυμούμε κι άλλη λιτότητα. «Εϊ εσύ άρρωστε, θες να συνεχίσεις να είσαι άρρωστος;». Ποιος θέλει άραγε να υποφέρει; Το δε διαχρονικό αντανακλαστικό που ενεργοποίησε είναι η «αντίσταση» στους κακούς και ισχυρούς ξένους που μας επιβουλεύονται, από τότε που σηκώσαμε κεφάλι ως έθνος.
Δυνατό χαρτί, αναμφισβήτητα, καθότι ο ναρκισσισμός και η άλλη όψη του, ο αυτο-οικτιρμός είναι συνήθως η καλύτερη ψυχική υπεραναπλήρωση για τον αδύναμο και χρεοκοπημένο. Υπήρξε και κάτι ακόμη που έκανε την επικράτηση του «όχι» αναπόφευκτη. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός έγινε απροκάλυπτα ο φανατικός παραταξιάρχης του, υπαινισσόμενος έτσι ότι όποιος δεν συντασσόταν μαζί του, κάτι κακό μάλλον έκανε στην πατρίδα του. Με όλα αυτά λοιπόν, δεν χρειαζόταν και μεγάλη τόλμη να πει κανείς «όχι». Κανονικά, όλοι αυτό έπρεπε να πούμε.

Η στιγμή της χειραφέτησης

Πραγματικά δύσκολη και ανέλπιστη ήταν η συγκρότηση του «ναι». Διότι απαιτούσε τόλμη να αποδεχτεί κανείς τη συνέχιση ενός σκληρού μνημονίου, διότι χρειαζόταν να υπερασπιστεί μια ευρωπαϊκότητα που πλήττεται από παντού, διότι δεν είχε αρχηγό για να ταυτιστεί και να το οργανώσει και διότι δεν είχε να περιμένει καμία επιβράβευση από κανέναν. Κι όμως, αυτά δεν το εμπόδισαν να συγκροτηθεί. Αυθόρμητα, χωρίς προβεβλημένο ηγέτη, πέρα από τα κόμματα και την οργανωτική τους υποστήριξη. Και κατάφερε να φθάσει σχεδόν το 40%. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο χειραφετητική στιγμή για την εθισμένη στον πατερναλισμό ελληνική κοινωνία από αυτή, σε όλη τη μεταπολίτευση. Δεν έγινε για το τίποτα, φυσικά. Τούτο το φιλοευρωπαϊκό 40% είδε εντέλει την άποψή του να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τις εξελίξεις, αλλά όπως προείπαμε, λίγοι το αναγνώρισαν αυτό δημοσίως. Ακόμη χειρότερα –και αυτό είναι το κρισιμότερο όλων– έμεινε πολιτικά στα αζήτητα. Τα λεγόμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα αδιαφόρησαν για την ύπαρξή του, ορισμένοι ίσως να το είδαν και καχύποπτα. Ενα συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο, με πολύ ενδιαφέροντα, σχετικά καινούργια και δυναμικά χαρακτηριστικά είναι εκεί, είναι έτοιμο αλλά δεν δείχνει να αφορά τα διάφορα κομματικά μαγαζιά της αντιπολίτευσης παρότι τα ίδια επικαλούνται την «Ευρώπη» και τον εξευρωπαϊσμό σε κάθε δεύτερη κουβέντα τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η καταφανέστατη ανάγκη ενιαίας εκπροσώπησης των διάσπαρτων αυτών δυνάμεων ενώπιον μιας απολύτως καταστροφικής κυβέρνησης, δεν συζητήθηκε ποτέ ως ενδεχόμενο, καίτοι το Grexit δεν έχει φύγει τελείως από το τραπέζι, καίτοι η συγκυρία των εκλογών με λίστα ήταν παραπάνω από ευνοϊκή. Στις επερχόμενες εκλογές αυτές οι δυνάμεις θα κατακερματιστούν φυσικά σε 4-5 κόμματα. Κι έτσι κατακερματισμένες όπως θα είναι, θα χαθεί η δυνατότητα για τη χώρα να ωφεληθεί από το μεγάλο ειδικό τους βάρος.

Ισως φυσικά όλα αυτά να γίνονται για το καλό. Για να πέσει και η τελευταία μάσκα που κρύβει ότι η μεταρρύθμιση της δημοκρατίας μας εμποδίζεται εδώ και καιρό από τη μικρο-ιδιοτέλεια απάντων των κομμάτων.
Αυτά τα οποία θα ψηφίσουμε και πάλι κλείνοντας τη μύτη μας πάνω από την κάλπη.
* Ο κ. Δ.Π. Σωτηρόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας και γραμματέας Σύνταξης της ΝΕΑΣ ΕΣΤΙΑΣ.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κι αυτό το "γιατί" κάπου ξέμεινε...

                  Ανεπαρκής, η ζωή,
                  για να σε αποτρέψει, μαζέψει, προφυλάξει, προστατεύσει
                  από κάποιες βραδιές.
                  Παίζει μαζί σου, ετσι το χει 'δει, παιχνίδι 
                                                                                                    Η ζωή....