Γιατί συνεχίζεται η βαρβαρότητα;

Του Γιάννη Παντελάκη

Δεν διεκδικώ την απόλυτη γνώση για το μεγάλο αυτό πρόβλημα της εποχής μας που λέγεται προσφυγικό. Γνωρίζω, περίπου όσα και ο μέσος πολίτης. Και με βάση αυτά τα λίγα έστω, αναρωτιέμαι: ως πότε θα χάνονται με αυτόν τον τρόπο ζωές στο Αιγαίο, στις πόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες,  κάποιοι αποφασίζουν πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί;

Οι άνθρωποι οι οποίοι αναζητώντας μια καλύτερη ζωή (θύματα πολέμου ή οικονομικής ανέχειας) πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, πολλαπλασιάζονται. Είναι τόσο μεγάλη πια η συχνότητα ναυαγίων, που τα ΜΜΕ έχουν πάψει να τα προβάλλουν με την ένταση που ταιριάζει σε μια τέτοια τραγωδία. Το έχουν κατατάξει σ’ αυτό που λέμε «συνήθεις ειδήσεις».  Η καταγραφή τους, γίνεται με τον κλισέ τίτλο «μια νέα τραγωδία…» και η συνέχεια είναι  γνωστή. Η «νέα τραγωδία», θα αντικατασταθεί σε μερικά εικοσιτετράωρα από μια άλλη «νέα τραγωδία».  Και αυτό διαρκεί μήνες ολόκληρους. Όλα δείχνουν πως θα έχει ακόμα μεγαλύτερη χρονική διάρκεια.

Σε μια μόνο ημέρα (την Παρασκευή), σ' ένα διπλό ναυάγιο σε Καλόλιμνο και Φαρμακονήσι, χάθηκαν 42 άνθρωποι. Προχθές άλλο ναυάγιο, μερικές ημέρες πριν, ένα ακόμα. Ακριβή στοιχεία, δεν υπάρχουν. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Οι παράνομες μετακινήσεις μέσω δουλέμπορων (κυρίως) της Τουρκίας, δεν επιτρέπουν μια καταγραφή. Άλλωστε, κάθε τόσο ακούμε και για μερικά πτώματα που εκβράστηκαν σε κάποιο νησί ή βραχονησίδα. Πώς να τα καταγράψεις όλα αυτά, όταν δεν υπάρχει τέλος;

Στα τέλη του Δεκεμβρίου, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ανέφεραν πως περισσότεροι από 3.600 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους μέσα στο 2015, προσπαθώντας να υλοποιήσουν το όνειρο ζωής, μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Υπολογίζεται, ότι ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών που έφθασαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πέρυσι, ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο. Από αυτούς, η μεγάλη πλειονότητα (πάνω από 816.000), πέρασαν μέσω της χώρας μας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πήρε αποφάσεις για να περιοριστεί το πρόβλημα. Ανάμεσα σε αυτές, η οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας για να ελέγξει τα σύνορα. Είναι φανερό, πως αυτό δεν συμβαίνει, το δουλεμπόριο συνεχίζεται. Και με βάσει όλα αυτά τα λίγα που γνωρίζω, αναρωτιέμαι: γιατί δεν υλοποιείται μια παλαιότερη ιδέα που έχει ακουστεί και από υπουργικά χείλη;  Γιατί δεν στέλνει η χώρα μας πλοία στην Τουρκία για να τους μεταφέρει με ασφάλεια; Αφού έτσι κι αλλιώς, θα έρθουν. Γιατί κάποιοι να χάσουν την ζωή του με αυτό τον άγριο τρόπο, γιατί να συνεχιστεί αυτή η βαρβαρότητα;

liberal.gr

Στο καλό Μαρία Κυρτζάκη

                     Tι μοναξιά Θεέ μου και πού μας έσπειρες
                     και δεν μας ελυπήθης.

                     Μαρία Κυρτζάκη

Καλό ταξίδι Μαρία Κυρτζάκη..

Το φαράγγι, Ιωάννα Καρυστιάνη

«Οταν έκλεισα τα εξήντα είπα: "Αυτό ήτανε, ούτε επανάσταση ούτε ανάσα ούτε τίποτα. Ο,τι έγινε, έγινε". Και κατέβασα μισό μπουκάλι τσικουδιά! Στις 8 Σεπτεμβρίου, που έκλεισα τα εξήντα τρία, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: "Aν καταφέρουν και σταματήσει τουλάχιστον αυτή η ταπείνωση των ηλικιωμένων στις ουρές, μπορεί και να το εκλάβω ως επανάσταση, να το γιορτάσω» είπε με έναν μελαγχολικό αυτοσαρκασμό η Ιωάννα Καρυστιάνη και άφησε τον καπνό ενός ακόμη τσιγάρου να αρωματίσει την ατμόσφαιρα του καθιστικού της. Το βλέμμα της πάντοτε στυλωμένο στη «στενόχωρη εποχή», στον «ωμό ρεαλισμό του παρόντος».

 Η χανιώτισσα συγγραφέας, μία από τις κορυφαίες φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, υποδέχθηκε «Το Βήμα» στο σπίτι της και με αφορμή την έκδοση του νέου της μυθιστορήματος Το φαράγγι (Καστανιώτης) είχε μια μακρά συνομιλία μαζί μας.

Το βιβλίο της, ένα έργο λογοτεχνικής ωριμότητας, σφιχτοδεμένο και ισορροπημένο, διαδραματίζεται την Κυριακή 11 Μαΐου 2014 (παραμονές εκλογών) στο Ασφεντιανό φαράγγι της περιοχής των Σφακίων, «στο δέος των Λευκών Ορέων» της Κρήτης. Σε αυτό πρωταγωνιστούν επτά αδέλφια, οι Λιόδηδες, «από πενήντα δύο έως εβδομήντα δύο χρονών», τέσσερις άνδρες και τρεις γυναίκες που με καθυστέρηση 17 ετών αποφασίζουν «να εκπληρώσουν επιτέλους εν σώματι τον παλιό όρκο». Αυτή την υπόσχεση είχαν δώσει άπαντες το 1997, στο τραπέζι μετά την κηδεία του πατέρα τους, παρουσία της μάνας τους, να κάνουν «το τάμα στα κατσάβραχα», να κάνουν το «σαφάρι στην ερημιά», δίχως συζύγους και παιδιά μες στα πόδια τους.

Η άσπιλη φύση, το φαράγγι, «μέρος όπου ο καθένας σκέφτεται ό,τι θέλει κι ό,τι δεν θέλει», μετουσιώνεται από την Ιωάννα Καρυστιάνη σε ένα πεδίο συμβολικής επανένωσης και οικογενειακής ζεστασιάς, σε έναν τόπο εν τέλει αγαπητικό. Αλλωστε, όπως γράφει η ίδια, «η αδελφική επανασύνδεση αποκτά άλλο βάθος στις ώριμες ηλικίες». Πλην όμως εκεί πεζοπορούν συζητώντας και αναπολώντας το παρελθόν τους άνθρωποι που έχουν το ίδιο αίμα αλλά που χάραξαν διαφορετικές  πορείες στη ζωή. Ο πρωτότοκος Βαρδής, ο φούρναρης, ανέκαθεν λάτρευε τα βουνά και ήταν πάντοτε έτοιμος να βοηθήσει τους υπολοίπους. Ο Αργύρης, ο μικρότερος και «ορκισμένος εργένης», κατέληξε με το «μαύρο μυστικό» του στην Αλεξανδρούπολη που έγινε «η εξορία και η τιμωρία του». Ο Γεράσιμος, ο περίλυπος αριστερός της οικογένειας, έβαλε λουκέτο στο μαγαζί με τα κατεψυγμένα που διατηρούσε στο Ρέθυμνο και πήγε «πρόσφυγας στην Αθήνα» για να δουλέψει ως ταξιτζής. Είναι και ο ομοφυλόφιλος Ελισαίος, ο επιστήμων του φαρμάκου,  που ζει με τον σύντροφό του Μάουρο στη Φεράρα της Ιταλίας. Είναι και η Ινώ που «όλα γύρω τής έδιναν ιδέες για κεντήματα». Είναι και η Ευδοκία, η μαυροφορεμένη χήρα που μετά τον χαμό του συζύγου της φλερτάρει με την εκδίκηση, σκέφτεται «να γίνει Κουφοντίνας» η ίδια. Είναι και η «γεροντοκοπελιά» Θεώνη, η ζωγράφος που ζει στην Καστοριά και περνάει σταδιακά και επίπονα από τις εικόνες των τοπίων σε αυτές των σωμάτων.

..............................



Το μυθιστόρημα εμπεριέχει την ηλικία μου, είμαι στην ηλικία των Λιόδηδων, μεγάλη δηλαδή, και επιπλέον με αφορά πολύ η τελευταία φράση του: "Από σήμερα γερνάμε όλοι μαζί". Εχω την αίσθηση ότι είναι από τα βιβλία μου το πιο νοσταλγικό. Οχι με την έννοια της διακόσμησης, είναι ακριβώς ο νόστος για ανθρωπιά και για πιο βαθιές, από καρδιάς, σχέσεις. Είπατε όμως και για τη μοναξιά. Εγώ δεν γράφω για την πολυτελή μοναξιά που ώρες-ώρες αναζητά ο καθένας, να μείνει λίγο ήσυχος. Γράφω για ένα άλλο είδος μοναξιάς: μια συνθήκη όπου ο άνθρωπος πρέπει να επινοήσει τρόπους, να δώσει τα ρέστα του για να μην πάει χαμένη και η μοναξιά του. Γιατί και η μοναξιά είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσεις να πάει χαράμι ακόμη κι όταν σου επιβάλλεται. Φιλοδοξώ με τη δουλειά μου να ακουμπήσω περισσότερο την ανθρώπινη μικροκλίμακα.

.....................................

Απόσπασμα από συνέντευξη της Ιωάννας Καρυστιάνη. 
Μπέκος Γρηγόρης
http://www.tovima.gr/books-ideas

ΑΣΕΠ

Ο Εμφύλιος του μυαλού τους

Ο γραμμματέας Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να δικαιολογήσει τις αποκαλύψεις για διορισμούς μελών της οικογένειάς του – Παντελώς ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει στη ζωή έξω από τα δωμάτια που ζυμώνονται οι σημερινοί κυβερνώντες νομίζει ότι η απλή επίκληση του αριστερού ηρωικού παρελθόντος είναι η απάντηση

Ανδρέας Πετρουλάκης

Από μικρό κι από τρελό. Ο νεαρός γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, εν τη αφελεία του, λέει αυτά που σκέφτονται και οι πιο ψημένοι σύντροφοί του αλλά ξέρουν ότι δεν πρέπει να τα πουν. Oτι ήρθαν να κυβερνήσουν στο όνομα των μισών Ελλήνων. Αυτά λένε μεταξύ τους και με αυτόν τον ιδεασμό κατέκτησαν την εξουσία, απλώς ο άπειρος σύντροφος δεν είχε καταλάβει ότι αυτά δεν λέγονται δημοσίως. Μπορεί να έχει ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, στις κλειστές αίθουσες που δενόταν το ατσάλι, ότι ο αγώνας τους είναι καθαγιασμένος από το αίμα των ηττημένων του Εμφυλίου και η εξουσία θα είναι η δικαίωσή του, αλλά ο καημένος αυτός δεν ειδοποιήθηκε ότι τώρα λέμε ότι είμαστε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Για αυτό, ο φτωχός, παντελώς ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει στη ζωή έξω από τα δωμάτια που ζυμώνονται οι αγωνιστές ακούγοντας «Αξιον Εστί», μακριά από τα πεζοδρόμια των αγώνων που περνούν τις δεκαετίες τους οι σύντροφοι, παρασάγγας από τον Εμφύλιο που κατοικεί στο μυαλό του, νομίζει ότι η απλή επίκληση του αριστερού ηρωικού παρελθόντος της οικογενείας του είναι η απάντηση που εξουδετερώνει κάθε ερώτηση. Προφανώς δεν έχει ακούσει ότι ζούμε σε ένα πολίτευμα που ονομάζεται κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, στην οποία κάθε κυβέρνηση  καλείται να εκπροσωπήσει όλους τους πολίτες, δηλαδή και τους κατιόντες της άλλης πλευράς του Εμφυλίου, τους απογόνους των εχθρών της οικογενείας του πριν από αρκετές δεκαετίες. Και πως όλα αυτά τα χρόνια η χώρα έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά και έχει καταφέρει να σβήσει τις πληγές αυτές και καλά θα κάνει και ο ίδιος να τις διαβάζει σαν ιστορία και όχι σαν προσόντα του ΑΣΕΠ.

Βουτηγμένος στο ιερό δίκιο του ο γραμματέας δεν υποψιάζεται καν ότι η μόνη αποδεκτή απάντηση θα ήταν πως τα μέλη της οικογενείας του που προσελήφθησαν είχαν τυπικά προσόντα καλύτερα από των συνυποψηφίων τους για τις ίδιες θέσεις

Γιατί εκεί έξω επιπλέον, υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και φορολογούνται βάναυσα και δικαιούνται να γνωρίζουν αν οι κρατικοί υπάλληλοι που πληρώνονται από τα χρήματά τους έχουν στο βιογραφικό τους κάτι περισσότερο από αδελφό που πέρασε τη ζωή του στις καταλήψεις  και παππού που δίκαζε στον Εμφύλιο τους αντιπάλους του (που μπορεί να ήσαν οι δικοί τους παππούδες). Βουτηγμένος στο ιερό δίκιο του ο γραμματέας δεν υποψιάζεται καν ότι η μόνη αποδεκτή απάντηση θα ήταν πως τα μέλη της οικογενείας του που προσελήφθησαν είχαν τυπικά προσόντα καλύτερα από των συνυποψηφίων  τους για τις ίδιες θέσεις. Και ότι μπορεί στο κόμμα τους να τους ζητάνε «να βάλουν πλάτη» και «να συνεχίσουν να προσφέρουν», αλλά αυτό είναι μια χαρά για την Κουμουνδούρου. Προκειμένου για θέσεις που αμείβονται από δημόσιο χρήμα, ο φορολογούμενος απαιτεί απλώς να προσλαμβάνονται αξιοκρατικά, ασχέτως αγωνιστικών περγαμηνών. Το ηθικό πλεονέκτημα μπορούν όσο θέλουν να το καταναλώνουν οι ίδιοι αλλά δεν μετρά πουθενά έξω για μεταπτυχιακό.

Και κάτι άλλο που προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ο νέος, αλλά δεν φταίει και πολύ γιατί έτσι έχει διαπαιδαγωγηθεί. Στη Δημοκρατία μας υπάρχει ελευθερία του Τύπου. Για αυτό οι αποκαλύψεις του δεν θεωρούνται ρουφιανιά.

protagon.gr

Ηθελημένη σχιζοφρένεια

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑ

Κ​​​​άθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να συμφωνήσει με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου», είπε η αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου στην αντιπροσωπεία των Δικηγορικών Συλλόγων, που την επισκέφθηκε μετά τη πανδικηγορική διαδήλωση κατά του ασφαλιστικού για να της επιδώσει ψήφισμα. «Το καλό είναι ότι υπάρχει η αντίδραση του κόσμου», σημείωσε.

Είναι αναπόφευκτο ώς ένα βαθμό, σε περιόδους κρίσης, αδιεξόδων και ιδεολογικών μεταπτώσεων, να ενδύεται η –έξω από τα υπεσχημένα– πράξη με μια φρασεολογία ρήξης. Αυτή η μη σύμπτωση ιδεολογικού προσανατολισμού και ειλημμένων αποφάσεων χαρακτηρίζει πλέον σχεδόν όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης. Στην αρχή το «δεν συμφωνούμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι» έμοιαζε με μια παρορμητική, ανεπεξέργαστη κίνηση για απολογία, με μια σπασμωδική προσπάθεια να γεφυρωθούν τα αγεφύρωτα και να περιοριστεί το πολιτικό κόστος. Ομως σιγά σιγά διαφάνηκε ότι δεν πρόκειται για μια αλλοπρόσαλλη πρόσκαιρη στάση. Η συνεχής, ηθελημένη, αποκάλυψη της διάστασης ανάμεσα σε κυβέρνηση και κόμμα, ακόμη και μεταξύ υπουργών, που δείχνουν να «μένουν μαζί αλλά να κοιμούνται χώρια», αποτελεί μια πάγια πολιτική επιλογή. Κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να εφαρμόσει τους όρους του μνημονίου, το κόμμα, ως αριστερή συνείδηση, κινητοποιεί τους πολίτες εναντίον αυτής της προσπάθειας. Κάθε φορά που πολίτες βγαίνουν στους δρόμους κατά των κυβερνητικών μέτρων, κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, βουλευτές τούς στηρίζουν δημόσια. Η «πολιτική σχιζοφρένεια» έχει εξελιχθεί σε μόνιμη πολιτική καταφυγή.

Με στόχο, όχι τόσο την άμβλυνση των εσωκομματικών εντάσεων όσο την άσκηση μιας έμμεσης πίεσης στην Ε.Ε. για τα δύσκολα, σχεδόν ανεφάρμοστα, αν και συμφωνηθέντα σημεία του μνημονίου. Δηλαδή η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κοινωνική αντίδραση κατά της πολιτικής της, ως μοχλό πίεσης στους δανειστές, για ηπιότερα μέτρα...

Ομως αυτή είναι μια τακτική με μικρή αποτελεσματικότητα, τουλάχιστον προς το παρόν. Το κουαρτέτο δείχνει αμετακίνητο. Από την άλλη, αυτός ο ανορθολογικός τρόπος πολιτικής επιβίωσης, δηλαδή η ταυτόχρονη διατήρηση δύο ρόλων, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, της φλύαρης θεωρητικολογίας και της «υπομονής μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες», αφαιρεί σταδιακά από την κοινωνία κάθε ίχνος μέτρου και λογικής, αμβλύνει την ικανότητα του πολίτη να διαμορφώνει με ψυχραιμία μια ξεκάθαρη άποψη.
Οι όροι του μνημονίου λίγο λίγο εφαρμόζονται, παράλληλα με τις υποσχέσεις για ισοδύναμα και υπαναχωρήσεις, οι οποίες παγιώνονται ως σταθερός πολιτικός λόγος. Που γίνεται πιο σημαντικός από το έργο και επισκιάζει το ερώτημα για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Διότι ο λόγος –κατασκευές άρτιες, με ή χωρίς άλας– είναι μια μορφή εξουσίας. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις.
Πόσο, όμως, το φαίνεσθαι αντέχει να είναι σημαντικότερο από το είναι; Πόσο το ανίατο, μια βιοτεχνία αγωνιών, μπορεί να παραμένει ως σύστημα; Η συγκυβέρνηση κινδυνεύει από τον παραχαραγμένο εαυτό της, από τη διπλής όψεως πολιτική που εφαρμόζει για να διατηρεί την πολιτική παρουσία – και εξουσία. Από τη διανοητική αποσύνθεση που εμποδίζει μια μικρή έστω εκτίναξη, ικανή να διαταράξει τη γνώριμη όψη των τελματωμένων κόσμων.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ