Σαλαμίνα ξανά

…………
Προσπαθώ να περιγράψω το εσωτερικό μου με εξωτερικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να νικήσει τη νύχτα. Οι σκέψεις που κάνει χάνονται, σαν να τις ρουφούν τα φαντάσματα. Και μετά. Δεν υπάρχουν ίχνη. Μόνο απολεσθέντα κοσμήματα.

Κουράστηκα να κουβαλάω το ίδιο νερό από το βουνό και πριν φτάσω στη πόλη να χύνεται. Θα τελειώσει το νερό κι εγώ θα είμαι ακόμη διψασμένος. Μια λύση είναι να σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Οσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο περισσότερο διψάς. Η δίψα είναι χαρακτηριστικό όσων τους έχει αρπάξει απ' τα μαλλιά το μη πραγματοποιήσιμο. Οσων έχουν στοιχηματίσει τη ζωή τους υπέρ της φαντασίας. Η ουτοπία του χρόνου μεγαλώνει μαζί τους. Αν μπορούσα θα τον σταματούσα. Μόνο κακά φέρνει. Αν μπορούσα.
Δεν μπορώ όμως.

……………………….
Σταύρος Σταυρόπουλος
Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, σήμερα

Οι νεκροί και το πένθος προηγούνται

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ

Οι νεκροί προηγούνται. Μπροστά σε ζωές που χάνονται, όλα τ' άλλα πρέπει να υποκλίνονται με σιωπή. Ετσι ήταν πάντα ο πολιτισμός μας: πολιτισμός πένθους. Αλίμονο σ' αυτούς που δεν συλλογιούνται μπροστά σε νεκρούς. Αλίμονο σε πολιτισμούς που δεν έχουν χρόνο και ψυχή να πενθήσουν.

Η διαφορά ανάμεσα στον νεκρό των Εξαρχείων του προπέρσινου Δεκέμβρη και τους προχθεσινούς νεκρούς της Μαρφίν ήταν ότι ο πρώτος χτυπήθηκε από αστυνομικό, άρα, εξ ορισμού, ήταν από την «άλλη πλευρά». Οι προχθεσινοί νεκροί, εμφανώς δεν ήταν από καμιά πλευρά. Ηταν μόνον από την πλευρά των εργαζομένων, που δέχτηκαν απρόσμενη επίθεση μολότοφ στον χώρο της εργασίας τους, προσπάθησαν να σωθούν, αλλά δεν πρόλαβαν.

Δεν ήταν από καμιά πλευρά, δεν τους επιτέθηκε καμιά πλευρά. Δέχτηκαν τυφλό χτύπημα θανάτου από «εποστρακισμένη» μολότοφ. Την έριξαν στα τυφλά -μέσα σ' ένα «σύμβολο του συστήματος», μια τράπεζα- προσωπιδοφόροι που γενικώς «εναντιώνονται στο σύστημα» και μοίρασαν θάνατο. Από προχθές κυκλοφορούν ανάμεσά μας νέοι άνθρωποι, που ξέρουν (δεν ξέρουν γιατί, αλλά ξέρουν) ότι σκότωσαν ανθρώπους που δεν είδαν ποτέ στη ζωή τους. Προπαντός, στέρησαν από ανθρώπους το ύψιστο δικαίωμα, την τιμή του θανάτου: Να γνωρίζεις για ποιο λόγο πεθαίνεις.

Και αυτόν τον αποτρόπαιο θάνατο, τον... ατυχή θάνατο που δεν καταγράφεται στο χρονικό μιας διαδήλωσης με ηρωισμό και πάνδημο πένθος, που έθεσε στο... περιθώριο το μέγα γεγονός του θανάτου, αυτόν τον μοίρασαν νέοι άνθρωποι. Τους είχα δει λίγο πρωτύτερα, στα Χαυτεία, να κραδαίνουν ρόπαλα, να διαλύουν με τσεκούρι ρολό σούπερ μάρκετ («σύμβολο» κι αυτό!) και να ρίχνουν μέσα μολότοφ. Οχι, δεν ήταν ειρηνική η προχθεσινή, πολύ μεγάλη διαδήλωση. Αλίμονό μας, αν την νομίσουμε ειρηνική. Αλίμονο στον πολιτισμό μας, αν δεν πενθήσουμε τους νεκρούς της!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

«Το θέμα είναι τώρα τι λες»...

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΞΥΔΑΚΗ Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

«...«Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε./ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ./ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας./ Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Μαν. Αναγνωστάκης, Στόχος 1970).
Τώρα τι λες... Τι λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή, θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια, κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους στη Σικελία: "Ανδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί". Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα. Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι. Εχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα, η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;
Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος. Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες, ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες. Είμαστε υπερμοντέρνοι, στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία.
Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας, την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το 'φερε, δύο φορές σε δύο χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του '08 και την άνοιξη του '10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον».

Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Για πολλούς απ' όσους βλέπουν απολύτως ψυχρά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, που μετέτρεψε το δημόσιο χρέος των 25 δισ. ευρώ, που είχε η χώρα, σε 350 δισ. με τις απανωτές δανειοδοτήσεις με υψηλούς τόκους και με τη μορφή βούρκου που σε καταπίνει, η πιο λογική απάντηση της Ελλάδας σ' αυτό που ωραιοποιημένα λέγεται αγορές -αλλά είναι εγκληματίες- θα έπρεπε να ήταν η στάση πληρωμών με παράλληλη εθνικοποίηση των τραπεζών.
Εκεί να δεις σοκ και δέος. Μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να ζημιώνονταν με 60 δισ. ευρώ περίπου και οι πολίτες να καλούνταν να τα βγάλουν πέρα με αιματηρές περικοπές, αλλά θα το έκαναν για την Ελλάδα ρε γαμώτο και όχι για να τοκογλυφήσει ακόμα περισσότερο η κυρία Μέρκελ και η παρέα της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τώρα, η χώρα θα φεσωθεί άλλα 120 δισ., επιπλέον των 350 δισ., και θα μείνει υποθηκευμένη για την επόμενη 15ετία. Ούτε 3ετία, ούτε 5ετία.
Τι παράγει η χώρα για να γεννήσει χρήμα και να αποπληρώσει το χρέος; Τίποτε. Ολίγον τουρισμό και τ' αγόρι της. Τι θα παράγει αύριο; Ούτε τουρισμό, και τ' αγόρια όλο και λιγοστεύουν ως είδος.
Τι θα κέρδιζε με τη στάση πληρωμών; Αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τα 350 δισ. θα γίνονταν 240 δισ. και θα έτρεχε η Γερμανία και η Γαλλία να μας σώσουν παρακαλετά για να μη μείνουν οι τράπεζές τους με 120 δισ. ελληνικών ομολόγων, που θα άξιζαν πια 80 και αν. Δεν είναι τόσο απλό όπως το γράφω. Αλλά αυτό είναι το ρεζουμέ.
Ας κέρδιζε ο κύριος Πόλσον και οι συμμορίτες του είδους, που ποντάρουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Θα γέμιζε σκουπίδια ομόλογα η παγκόσμια αγορά, που θα έτρεχε να σώσει την τοκογλυφία της μαζί με το μέλλον της Ελλάδας. Ενώ τώρα, τρέχει η Ελλάδα παρακαλετά και αυτομαστιγωνόμενη, ζητώντας συγγνώμη, που ήταν μια πρόστυχη, μια ψεύτρα, μια αλανιάρα. Ζητώντας συγγνώμη από τις πουτάνες πολυτελείας, που την προστυχιά τους, την ψευτιά τους, την αλανιά τους, την πουλάνε στους επαρχιώτες -σαν την Ελλάδα- για τίτλους ευγενείας.
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να μην έχει ούτε ηγέτη, ούτε στελέχη, ούτε οικονομικούς παράγοντες, που να μπορούν να κάνουν και να διαχειριστούν μια τέτοια κίνηση, που απαιτεί θράσος, γενναιότητα, οικονομική ευελιξία καθόλου δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και, κυρίως, διεθνή στηρίγματα.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει η Ελλάδα. Αντιθέτως, έχει στρατιές ρουσφετολογικά αργόμισθων, που όχι μόνο τρώνε τα σπλάχνα της οικονομίας, αλλά και κάθε προόδου.
Εχει στρατιές από κλέφτες και φοροφυγάδες στον ιδιωτικό τομέα, που συσσωρεύουν πλούτο, ενώ στερούν πλούτο από το δημόσιο ταμείο, χάριν του οποίου σιτίζονται.
Εχει στρατιές από αργοκίνητους μηχανισμούς, εργάτες και υπαλλήλους, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα και εμποδίζουν κάθε εξέλιξη.
Εχει στρατιές από εξουσιαστές στους δήμους, τις κοινότητες, τις νομαρχίες, τις περιφέρειες και στη Βουλή, που όχι μόνο σπαταλάνε χρόνο, χρήμα, ιδέες, ανθρώπους για τα μικροσυμφέροντά τους, αλλά χειρίζονται το δημόσιο χρήμα λες και το βρήκαν στο δρόμο.
Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι το κατώτερο στάδιο, όπως θέλει να λέει ο πρωθυπουργός. Το κατώτερο στάδιο είναι η ηθική χρεοκοπία της χώρας, που έχει ήδη συντελεστεί. Και στην οποία συμμετέχει και ο πρωθυπουργός εδώ και 35 χρόνια.
Αυτή η ηθική χρεοκοπία είναι που θα εμποδίσει και τώρα τη χώρα να πάρει ανάσα, όσα δισ. και αν της δανείσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Μέχρι να χρεοκοπήσει πλήρως κλαίγοντας.
Θα αρκούσε οι φοροφυγάδες να πληρώσουν τους φόρους τους. Τα 30 δισ. βεβαιωμένα και τα εκατοντάδες άγνωστα από τους κάθε λογής επαγγελματίες, αεριτζήδες και κεφαλαιούχους της παραοικονομίας. Αυτό θα αρκούσε. Στην πιο φτωχή χώρα των πιο πλούσιων κατοίκων!
Ποιος θα μαζέψει αυτό το διαφεύγον χρήμα; Ποιος θα βάλει κανόνες ανταγωνισμού παροχής ποιότητας υπηρεσιών στο λησταρχείο του τουρισμού; Ποιος θα μαζέψει, επιτέλους, τη χρυσοφόρο ναυτιλία στα εργαστήρια και τις υπηρεσίες της πατρίδας της; Ποιος θα κυνηγήσει τις διαρκείς κερδοσκοπικές αυξήσεις στα είδη διατροφής και τα πωλήματα του πανάκριβου ελληνικού εμπορίου; Ποιος θα βάλει τάξη στους ανεκμετάλλευτους γεωργικούς θησαυρούς της ελληνικής γης;
Τελικά, ποιος θα πει στους πολίτες «εντάξει, σας διαφθείραμε. Δεν συμφέρει. Κομμένο».
Η κυβέρνηση που, ανίκανη να συλλάβει τους κλέφτες, μειώνει τις συντάξεις των πιο ανυπεράσπιστων πολιτών της;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΔΕΥΤΕΡΗ πέννα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Ελλάδα-ανοχύρωτη πόλη

* Αυτοί που έκλεψαν (με το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα, τις μίζες, τη φοροδιαφυγή) δεν τιμωρούνται.

* Αυτοί που δεν έκλεψαν καλούνται τώρα να πληρώσουν (διά βίου) τα σπασμένα (από τα ξεπουλημένα τιμαλφή) με το αίμα τους.

* Τους καλούν προς τούτο οι ίδιοι οι κλέφτες.

* Και τα τσιράκια τους: στην κυβέρνηση, στον δικομματισμό και στα ΜΜΕ.

* Ηδη οι δημόσιοι υπάλληλοι οδηγήθηκαν σε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης.

* Ηδη οι ιδιωτικοί υπάλληλοι οδηγούνται στην Ιερά Εξέταση - ποιος ζει - πώς; - και ποιος πεθαίνει. Οδηγούνται στον πιο φρικτό εργασιακό μεσαίωνα, από το 1917.

* Για τους νέους Ελληνες ουκ έστιν πλέον οδός και απέσβετο λάλον ύδωρ.

* Οι κλέφτες -φοροφυγάδες και νταβατζήδες- θα συνεχίσουν να κλέβουν, μάλιστα όσον ποτέ άλλοτε. Τόσα πολλά, από τόσον πολλούς, για τόσο πολύ...

Η διεθνής κρίση που άρχισε το 2008 θεραπεύεται με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές των δυνάμεων που την προκάλεσαν.
Αυτό σημαίνει ότι η ανακύκλωση αυτής της κρίσης, η επανεμφάνισή της, ή η εμφάνιση μιας νέας και σφοδρότερης είναι άκρως πιθανή.
Αν μάλιστα ένας τέτοιος κύκλος οικονομικών κρίσεων καθιερωθεί ως πολιτικά αποδεκτός από τις (υπόδουλες στις εταιρείες) κυβερνήσεις, τότε θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού
που θα αναστρέφει την κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου προς τα πίσω: σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, συνοδευόμενο απ' την καθαίρεση της δημοκρατίας• σε ένα τιμοκρατικό ολιγαρχικό πολίτευμα και την πλήρη απελευθέρωση της μιντιακής τυραννίδας• σε οργουελικά επίπεδα χειραγώγησης (αλλά και τιμωρίας, με ιδεολογικές προγραφές, των αντιρρησιών).

Στα απόνερα αυτής της κρίσης που σοβεί, αλλά και στο τσουνάμι μιας κρίσης που πιθανόν έρχεται, η Ελλάδα του φιλελευθερισμού (των τάχα σοσιαλιστικών δηλαδή «εκσυγχρονισμών» του ΠΑΣΟΚ και των κάργα αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» της Ν.Δ.) ήταν και είναι από χέρι χαμένη και καμένη.
Το status της χώρας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μπορούσε ήδη να αναγνωσθεί απ' το γεγονός, φέρ' ειπείν, ότι το 65% των συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω απ' τα 600 ευρώ. Οτι, επίσης στον ιδιωτικό τομέα, τα ημερομίσθια και οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι των αντιστοίχων τους στην ευρωζώνη και ισάξιοι -κάποιοι λίγοι- μόνον με της Πορτογαλίας.
Η Ελλάδα, με τον μόχθο του λαού της κι ανεξαρτήτως δημιουργικής λογιστικής, έφθασε να είναι ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου -στην πραγματικότητα όμως φτωχή.
Λόγω ληστείας.
Διότι όλος αυτός ο πλούτος που τόσα χρόνια παρήχθη απ' τους φιλόπονους Ελληνες, επιχειρηματίες, επιστήμονες και εργάτες
λεηλατήθηκε! Από τον δικομματισμό. Εως δεκάρας! Χάριν των οικογενειών που απομυζούν το κράτος, χάριν της συντήρησης του κομματισμού παντού, εκμαυλίζοντας, δωροδοκώντας, εξαγοράζοντας. Η διαφθορά, υψηλή των κυβερνητών και χαμηλή των πελατών τους παντού -στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις μίζες με τις διεθνείς εταιρείες, στις τέχνες, στα ΜΜΕ, επτώχευσαν τη χώρα.
Διότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει.
Οχι μόνον οικονομικά. Αλλά κυρίως πολιτικά και ηθικά.
Τώρα καλούνται αυτοί που δεν έκλεψαν να πληρώσουν τα έργα αυτών που έκλεψαν.
Για να συνεχίζουν να κλέβουν.
Μάλιστα με τον πιο ιταμό και δόλιο τρόπο.
«Πηγαίνετε στο ΔΝΤ να τα πείτε αυτά», δήλωσε ο Πρωθυπουργός-ανδρείκελο, σε εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ, όταν οι τελευταίοι προσπάθησαν να γλυτώσουν έστω μια τρίχα απ' το κομμένο κεφάλι.
Καλούνται σήμερα οι εργαζόμενοι -με τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και με άλλα χειρότερα που θα ανακοινωθούν στο εγγύς μέλλον- καλούνται λοιπόν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τη λέζα για τους φοροφυγάδες, τους νταβατζήδες και τα λαμόγια.
Ποιων η κυβέρνηση θα ζητούσε κάτι τέτοιο; του λαού ή των λαμόγιων.
Κι όχι μόνον.
Δανειζόμαστε κι άλλο -μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο, κυρίως
για να διασφαλίσουν την είσπραξη των δανείων τους (και των εξοντωτικών τόκων τους) οι δανειστές μας.
Αυτό είναι το κυρίως μέλημα των
ΔυΝασΤών μας. Οπως και το κυρίως μέλημα των Δυνατών είναι η καθιέρωση του εργασιακού μεσαίωνα.
Για αυτό και το πιο επαχθές μέρος αυτών των μέτρων είναι εκείνο που αποδομεί το Ασφαλιστικό και εξαγριώνει την ευελιξία της εργασίας -έως εξαχρείωσης των εργαζομένων. Αυτή είναι η κόλαση: οι νέοι όροι απασχόλησης. Από την εξαθλίωση θα παραχθεί ο φόβος που χρειάζεται για την υποταγή (στη διαιώνιση αυτής της εξαθλίωσης)...
Ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε -του έφαγαν τα λεφτά και εξαπατήθηκε -«υπάρχουν τα λεφτά». Ζουν οι Ελληνες εδώ και πολλά χρόνια με άθλια εκπαίδευση, άθλια δημόσια διοίκηση, άθλια περίθαλψη.
Τώρα του ζητούν να πληρώσει για ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 3.V.2010 stathis@enet.gr «ναυτίλος»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Ο ασκός του Αιόλου

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Πρόγευση για το εγγύς μέλλον ήταν η περιπέτεια του Απόστολου Κακλαμάνη στο κέντρο της Αθήνας και οι έντονες αποδοκιμασίες εναντίον του Γ. Αλογοσκούφη από Ελληνες φοιτητές στο Λονδίνο. Φορείς και σύμβολα μιας εξουσίας που καταρράκωσε τη χώρα, οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων θα είναι οι πρώτοι αποδέκτες της νέας, ευεξήγητης βίας που θα ξεσπάσει συντόμως... Πέρασε ο καιρός της τιμωρητικής συμπεριφοράς διά της ψήφου.
Ο συσσωρευμένος θυμός, η ταπείνωση και η απελπισία συνιστούν εκρηκτικό υλικό. Σε λίγο δεν θα τολμούν να κυκλοφορήσουν δημοσίως οι πολιτικοί των δύο «μεγάλων», ανεξαρτήτως προσωπικών ευθυνών. Οι αποδοκιμασίες, τα γιούχα -ακόμη και η πιθανότητα λιντσαρίσματος- σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας, σκληρής περιόδου για τους πολιτικούς, αλλά πιθανώς και για τους δημοσιογράφους. Η βία, λεκτική και άλλη, θα είναι τυφλή, ανέλεγκτη και πανταχού παρούσα. Χωρίς διακρίσεις μεταξύ δικαίων και αδίκων... Οπως συνέβη με τον Απόστολο Κακλαμάνη, ο οποίος ούτε σε σκάνδαλα εμπλέκεται, ούτε προκάλεσε ποτέ την κοινή γνώμη. Απεναντίας, υπήρξε -ιδία τα τελευταία χρόνια- αυστηρός έναντι της διαπλοκής και των μήντια... Προσφάτως, εμφανίστηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή τρεις πολιτικοί που είχαν χρηματίσει υπουργοί Εθνικής Οικονομίας. Σε άλλες εποχές αυτό θα περνούσε απαρατήρητο ή θα προκαλούσε κάποια χλιαρά απαξιωτικά σχόλια. Τώρα, όμως,η εμφάνισή τους προκάλεσε θυμηδία και οργή, ανεξαρτήτως του βαθμού ευθύνης καθενός για το κατάντημα της χώρας... Και ιδού, μιας και το 'φερε ο λόγος περί προκλήσεως, η εμφάνιση του ανεκδιήγητου Κ. Σημίτη, με άρθρο του στην «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Το τίμημα της πελατειακής πολιτικής»! Με θρασύτατη άνεση μιλάει για ένα «πρωτόγνωρο οικονομικό επίπεδο» στο οποίο «είχε φτάσει η Ελλάδα στις αρχές του 2004», ανακυκλώνοντας όλα τα ψεύδη και τις μισές αλήθειες που είχε σπείρει επί χρόνια η καταιγιστική προπαγάνδα του... Η πρόκληση, όμως, φτάνει στο όριό της, όταν ο υπερεκτιμημένος αυτός λογιστής μιλάει για «θεσμικές αλλαγές που προώθησαν τον εκσυγχρονισμό» (!) και συνεχίζει αχαλίνωτος να προβαίνει σε επισημάνσεις, λες και δεν υπήρξε ο ίδιος πρωθυπουργός της χώρας. Ιδού δείγμα: «Κύριος υπεύθυνος για τα προβλήματα της χώρας ήταν η κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία, οι παροχές, το εύκολο χρήμα, η αποφυγή δυσάρεστων περιορισμών, οι χωρίς μέτρο απαιτήσεις των πελατών-ψηφοφόρων»... Φαίνεται πως κάποιοι δεν πήραν το μήνυμα. Και συνεχίζουν να προκαλούν...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα