Morrissey - Spent the Day in Bed

Κος Κ - Ξένη

Τσίπρας

Καραγκιοζλίκια, 
Οταν, χωρίς ντροπή,  θέλεις να χειριστείς καταστάσεις!!

Όταν ευτέλισες τα δημοψηφίσματα, όταν είπες ναι σε όλα, όταν πούλησες τα πάντα, όταν έκανες ότι μπορούσες για να τρυπώσεις στην εξουσία, όταν έχεις πει ασύστολα ψέματα.

Όταν πουλάς και την ψυχή σου στον διάβολο για να γίνεις επιτέλους συστημικός, με τον κόσμο να πληρώνει για τις δικές σου φιλοδοξίες!

Ο Αντρέας, που αντιγράφεις,  έπαιζε με το ζιβάγκο, εσύ με την γραβάτα..

Είναι θέμα χρόνου.. Γραβάτα κάθε χρώματος και γλείψιμο σε οτιδήποτε και σε όσους, υποτίθεται, κατακεραύνωνες!!!  Τώρα γλεντάτε μαζί, με τα νταούλια να παίζουν!!

Το οτιδήποτε αρκεί να γίνεις σύστημα. Τα κατάφερες!!

Καλώς ήλθες!!!

Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποιος άλλος.

Η χώρα, ο κόσμος είναι γεμάτος από εσάς..

Όταν γλείψεις και εμένα, μπορεί και να έρθω μαζί σου!!!! Αλλά να το κάνεις καλά!!

Rory Gallagher - A Million Miles Away

Warhaus - Lovesick (Lindstrøm & Christabelle cover)

In the Mood for Love - Shigeru Umebayashi

The Rolling Stones - (I Can't Get No) Satisfaction

                                         my mood now...

dust in the wind

Kovacs - My Love

The Doors - People Are Strange

                                                                       Καληνύχτα!

pink floyd - another brick in the wall

                                      
                                                                  

The Rolling Stones - Paint It, Black

Steppenwolf. My mood now..

...........................

Πόσες λέξεις ξοδεύουμε, προκειμένου να μην πούμε αυτό που θέλουμε.

Μια «τρύπα στο νερό»;

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

 O​ταν καμιά φορά κοιτάζω προς τα πίσω, στα χρόνια από την αρχή της κρίσης έως σήμερα, νιώθω ότι κάναμε μια «τρύπα στο νερό». Και ίσως νιώθω και λίγο αφελής. Γιατί πίστεψα ότι θα αλλάζαμε πραγματικά.

Δεν είχα, όμως, υπολογίσει ότι μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν. Το πολιτικό μας προσωπικό ανατράφηκε μέσα στη φαυλότητα, στην κυριαρχία των κομμάτων και του συνδικαλισμού, και στην αναξιοκρατία. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το DNA του. Είχαμε από τη μία τη Διαύγεια και από την άλλη το παλιό καλό βαθύ ΠΑΣΟΚ να μάχεται κάθε μεταρρύθμιση που αφορούσε το Δημόσιο. Το ίδιο συνεχίσθηκε με τη Ν.Δ. που ζούσε σε έναν διπολισμό, από τη μια ψήφιζε και εφάρμοζε τα μνημόνια και από την άλλη κυβερνούσε όπως... παλιά. Αφήνω, βεβαίως, την απουσία συναίνεσης, που, όπως πάντα, απέβη μοιραία για τον τόπο. Και μετά ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της μάχης κατά της φαυλότητος των παλαιών πολιτικών. Ηταν σαν να έβαλε κανείς στο μπλέντερ τα συστατικά του βαθύτερου από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και της πιο κακής εκδοχής ρουσφετολογικής παλαιοκομματικής Δεξιάς. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα καθώς η χώρα πάει ολοταχώς προς τα πίσω, σαν να θέλει να συναντήσει τον παλιό κακό της εαυτό της δεκαετίας του 1980.

Δεν είχα, επίσης, υπολογίσει ότι η δήθεν ιθύνουσα τάξη αυτής της χώρας δεν υπάρχει ή απλώς βολεύεται, κάνοντας τη δουλειά της με όποιον κυβερνά. Ούτε επίσης μπορούσα να φαντασθώ ότι η ελληνική κρίση θα συνέπιπτε με την άνθηση των Fake News, τα οποία ψέκασαν το μυαλό του απελπισμένου Ελληνα με θεωρίες συνωμοσίας και ψεύτικες ελπίδες για δήθεν μαγικές λύσεις.

Εκατομμύρια Ελληνες πέρασαν άπειρες ώρες παρακολουθώντας «after TV» τις μεταμεσονύκτιες ώρες και με ανεξάντλητες περιηγήσεις στο σκοτεινό και αταυτοποίητο Διαδίκτυο της εποχής.
Και δεν μπορούσα, βεβαίως, να υπολογίσω την τρομερή ικανότητα όλων των ελληνικών θεσμών, από τη Δικαιοσύνη έως τη δημόσια διοίκηση, να αντιστρατευθούν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Τι άλλαξε, λοιπόν; Οσα έκοψε με βία η «τανάλια» των μνημονίων. Επεσαν οι μισθοί και οι συντάξεις. «Λύθηκε» το ασφαλιστικό. Οι τράπεζες λειτουργούν πολύ διαφορετικά και έσπασαν μερικά πολύ ώριμα και εμφανή καρκινώματα διαφθοράς και διαπλοκής. Ξέρουμε, ως κράτος, πόσα εισπράττουμε και πόσα ξοδεύουμε.

Φοβάμαι, όμως, το αύριο. Μπορεί να καταφέραμε με πολύ κόπο και πόνο μια δημοσιονομική ισορροπία. Τα θεμέλια όμως της χώρας, οι θεσμοί της δηλαδή, είναι ακόμη σάπια. Η κουλτούρα του 80% του πολιτικού προσωπικού δεν έχει αλλάξει και δύσκολα ένας κούκος θα φέρει την άνοιξη. Η συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης ακόμη δεν ξέρει γιατί χρεοκοπήσαμε. Οι έξω δεν δίνουν δεκάρα γιατί μας βαρέθηκαν ως «πρόβλημα», αρκεί να μην τους ζητήσουμε άλλα δανεικά.

Ενας βαθύτατα συντηρητικός φίλος με προτρέπει συχνά να εγκαταλείψω τις υπερβολικές προσδοκίες και να συμβιβασθώ με την ιδέα πως η Ελλάδα πάντοτε έτσι ήταν και έτσι θα πορευθεί ή θα συρθεί. Αρνούμαι να πιστέψω ότι έχει δίκιο, γιατί αυτός ο τόπος διαθέτει τόσο δυναμικό και έχει τόσες δυνατότητες!

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/04/2018

Κάτι παράξενο..

                                        Γαϊδούρι που παλιώνει, μα παρπατησιά δεν στρώνει..

το μπλουζ της άγριας νιότης

Ζηλεύω..

ζήλια, ζήλια, αδυσώπητη ζήλια, που δεν έχω γράψει εγώ αυτόν τον στίχο.
(από το ολόφρεσκο -και υπέροχο- βιβλίο του Θάνου Σταθόπουλου, “Η Ώρα”, εκδόσεις Ίκαρος)

ατομικη μου ενεργεια

Rory Gallaher - Moonchild

                                             
                                                   και με αυτό, καλό ξημέρωμα..

Για τις παλιες αγαπες μη μιλας

Ο ΑΜΛΕΤ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Συλλαλητήριο για το Μακεδονικό

Έχω διαβάσει τα απίστευτα, όλες αυτές τις μέρες, από όλες τις πλευρές, για το σημερινό συλλαλητήριο για το Μεκαδονικό και επέλεξα συνειδητά να μην μπω σε αυτό το τριπάκι, όχι γιατί δεν έχω θέση και άποψη, αλλά γιατί πιστεύω βαθιά ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση της δημοκρατίας είναι να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα και χωρίς φόβο τη γνώμη του!

Κρατάει χρόνια αυτό το bulling, το να μην μπορεί κάποιος να εκφράσει ελεύθερα αυτό που πιστεύει, χωρίς να δέχεται άγριες επιθέσεις και υβριστικούς χαρακτηρισμούς!
Τα ίδια και τώρα… 

Νομίζω πως αυτό δεν είναι απλά λυπηρό, είναι επικίνδυνο και εμετικό!
Ας σκοτώσουμε το φασίστα που κρύβει ο καθένας μας μέσα του!!
Δικαίωμα μας είναι να εκφράζουμε τις απόψεις μας, να σχολιάζουμε κιόλας, αλλά ανθρώπινα.. 

Αυτό μόνο!

Τα ίδια και για τα χολερικά σχόλια για την παρουσία και την ομιλία του Μίκη.

Δεν φέρνεις πίσω την πέτρα που έριξες

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Ο​​​​χι δημοψήφισμα για το Μακεδονικό». Σε αυτό πολλοί συμφωνούν, και από το κυβερνητικό και από το αντιπολιτευόμενο στρατόπεδο. Κάποιοι το εξέφρασαν χοντροκομμένα και αφοριστικά, όπως ο πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος: «Ενας λαός ηλιθίων δεν μπορεί να κάνει δημοψήφισμα για την ονομασία της ΠΓΔΜ». Η κυβέρνηση: «Δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα» (Κοτζιάς). «Στη Βουλή θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις επίλυσης του Μακεδονικού» (Βούτσης). Πλήθος άλλοι: «Παγίδα το δημοψήφισμα για ένα εθνικό θέμα, άλυτο επί δεκαετίες», «σύνθετα θέματα δεν λύνονται από συναισθηματικά φορτισμένους θερμοκέφαλους γνώστες του κάθε επιστητού».

Και αναθερμάνθηκε η συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά των δημοψηφισμάτων. Με εκείνους που τα αμφισβητούν να επιμένουν ότι συχνά οι πολίτες αγνοούν τις οικονομικές, διεθνοπολιτικές συνέπειες της ψήφου τους (βλ. δημοψήφισμα του 1920). Οτι συμβαίνει να αδυνατούν να αναπτύξουν τα απαραίτητα κριτήρια, ότι μπορεί να λάβουν αποφάσεις που έχουν βασιστεί σε συγκυριακές επιλογές ή να απαντήσουν αρνητικά, αποκλειστικά και μόνο για να εκφράσουν μια γενική αποδοκιμασία. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί που θα αποτρέψουν τον κίνδυνο να επικρατήσουν συντεχνιακά συμφέροντα επί του γενικού καλού. Οτι ζητήματα που εμπίπτουν στο κράτος δικαίου δεν γίνεται να αποτελούν ύλη δημοψηφίσματος (η πλειοψηφία είναι εχθρική απέναντι στις μειονότητες και το διαφορετικό). Οτι ακόμη και οι ωριμότεροι λαοί ενδίδουν στον λαϊκισμό. Το δημοψήφισμα, σημειώνουν, αποτελεί τακτικισμό και εργαλείο πολιτικής συσπείρωσης ηγετών που ενδιαφέρονται μόνο για την άρση των προσωπικών τους αδιεξόδων, θέτοντας ερωτήματα προσχηματικά που αποκρύπτουν ιδιοτελείς στοχεύσεις.

Ομως για τους υποστηρικτές τους είναι, ως πράξη άμεση, το θεσμικό αντίβαρο στην έμμεση αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ο ορισμός είναι το θεμέλιο κάθε πίστης). Οπως τονίζουν, συμβάλλουν στην υπέρβαση κοινωνικοπολιτικών αγκυλώσεων, διευκολύνουν την απεμπλοκή της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος από κάποιο αδιέξοδο, ακόμη και αποτρέπουν κοινωνικές συγκρούσεις, ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά του πολίτη. Η λογική, η αντικειμενικότητα, ο προσανατολισμός στο γενικό συμφέρον, η πολιτική ευθύνη δεν αποτελούν πάγια χαρακτηριστικά του αντιπροσωπευτικού συστήματος, ούτε η άμεση δημοκρατία συνδέεται απαραίτητα με τον ανορθολογισμό, την επικυριαρχία του θυμικού, τη λειψή ευθύνη, σημειώνουν. Τα συχνά δημοψηφίσματα στην Ελβετία, υποστηρίζουν, μείωσαν την ισχύ των πολιτικών κομμάτων δίνοντας περισσότερα όπλα στον πολίτη.

Οσοι τα αμφισβητούν, από την άλλη, αντικρούουν ότι η άμεση ψηφοφορία απαιτεί περίσκεψη, ιδίως αν δεν έχεις τρόπο να ζυγίζεις καθημερινά τις δάφνες ή τις στάχτες σου. Καλείσαι να απαντήσεις με ένα «ναι» ή ένα «όχι», μάλλον σε περίπλοκα ζητήματα, που έχουν λειανθεί από τις πολιτικές σκοπιμότητες ή έχουν καταστεί απειλητικά από τον φόβο. Πόσο ανόθευτο μπορεί να είναι ένα δημοψήφισμα σε συνθήκες ισχυρού επηρεασμού της κοινής γνώμης;
Τα δημοψηφίσματα συνήθως οργανώνουν αυτοί που πιστεύουν ότι θα τα κερδίσουν, όπως δείχνει και η ελληνική εμπειρία. Στη νεότερη ιστορία έχουν καταγραφεί, πλην εκείνο της 5ης Ιουλίου 2015 για το σχέδιο συμφωνίας Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ, επτά δημοψηφίσματα (τα έξι για το πολιτειακό ζήτημα, τρία κατέληξαν υπέρ και τρία κατά της βασιλείας), τα τρία από δικτατορικές κυβερνήσεις, μόνο ένα (1974) γνήσιο και ελεύθερο. Ενώ πολλά άλλα δεν επιχειρήθηκαν –Κυπριακό, ένταξη στην ΕΟΚ, Μακεδονικό, ένταξη στην ΟΝΕ, ευρωπαϊκό σύνταγμα...

Δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Απαιτεί φειδώ – ακόμη κι αν μπορούμε να φέρουμε πίσω την πέτρα που ρίξαμε, όπως στη Δανία το 1993 («ναι» στο δεύτερο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ).
Δεν είναι ένας αναστεναγμός ανακούφισης που απομακρύνει δεινά, που καταργεί ερωτήματα, μια σωτηρία που πέφτει σαν κεραυνός, μια διαδικασία που ψιλοκοσκινίζει τα μυστικά μας και τα μασκαρεύει σε εθελούσια αποτελέσματα.
Τα ίχνη τους μένουν ανεξίτηλα στην εθνική μας πορεία.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ζουράρις

Ο Ζουράρις δεν παραιτείται για τις αισχρές δηλώσεις που κατά καιρούς έχει κάνει...
αλλά για αυτές που αφορούν στον Άρη και τον Ολυμπιακό.

Το πολιτικό κατεστημένο που σφυρίζει αδιάφορα για τα όσα γίνονται, με απίστευτη αναισθησία όταν πρέπει να παραιτηθεί ή να ζητήσει παραιτήσεις για πραγματικά σοβαρά θέματα, ταράχτηκε για τα ποδοσφαιρικά.....



  

Τρόμος και Φόβος

 

Στο Τρόμος και Φόβος ο Κιρκεγκαρντ ξεχωρίζει δύο είδη απελπισίας.Η πρώτη είναι απελπισία που την ονομάζει απελπισία της θηλυκότητας ή της αδυναμίας.Είναι η απελπισία για τον εαυτό μας ,η «απελπισία του να μη θέλεις να είσαι ο εαυτός σου» όταν δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας ,όταν νιώθουμε «ξένοι»προς τον ίδιο μας τον εαυτό.Είναι η απελπισία του να μην μπορείς να είσαι κάποιος άλλος,και για τον Κιρκεγκαρντ αυτό το είδος της απελπισίας είναι αποτέλεσμα αδυναμίας.

Υπάρχει κι ένα άλλο είδος απελπισίας που ο Κιρκεγκαρντ την ονομάζει  απελπισία του ανδρισμού: «το να θέλεις απελπισμένα να είσαι ο εαυτός σου» Η απελπισία για το ότι δεν μπορούμε να είμαστε εντελώς ο εαυτός μας.Αυτή την απελπισία ο Καμύ την έμαθε από τον Κιρκεγκαρντ.Ο κόσμος θέλει να είμαι κάποιος άλλος,επομένως για να μείνω ο εαυτός μου πρέπει να απορρίψω τον κόσμο.Ζώ σε ένα χρόνο που με εξοντώνει,λοιπόν για να μπορέσω να παραμείνω ο εαυτός μου πρέπει να πιστεψω ότι αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει.Είναι μια απόγνωση χωρίς ελπίδα ,αγιάτρευτη και απόλυτα μοναχική..

JAN KOTT,  ΘΕΟΦΑΓΙΑ

Αίας ο τριπλοαπατημένος ή ο ηρωισμός του παραλόγου

Μτφρ:Αγγέλα-Βερυκοκάκη-Αρτέμη

Εκδ:Εξάντας

Κανείς δεν μασάει πια, Λάκη

 

 Ο Λαζόπουλος δήλωσε ότι ζει πια σε σπίτι 40 τ.μ. Ας αφήσει τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις και τις κλάψες. Δεν ψυχοθεραπεύουν. Ο καθένας και ο καναπές του. Εκμεταλλεύτηκε τα ρηχά των ανθρώπων. Τώρα, Λάκη μου, στα βαθιά

 

Ρέα Βιτάλη 10 Ιανουαριου 2018, 10:21 

 

 Α ρε Λάκη! Το’ χασες προ πολλού. Και με τις δηλώσεις σου, ότι κατοικείς σε 40 τετραγωνικά και το προβάρισμα του νέου σου θεατρικού ρόλου, του «κακομοίρη», είδα και το σημείο που χάθηκες.

 

Τι να ζεις σε 40 τ.μ, τι σε 1040 τ.μ… Αν έχεις χάσει εσένα. Τον μόνο χώρο που ορίζουμε, έρμε, (στην ηλικία μας πρέπει να το έχουμε εμπεδώσει) είναι όσο το ύψος μας, το πλάτος μας, το βάρος μας. Εμείς, μετά ψυχής και κοκάλων. Χωρίς καν τον ίσκιο μας. Γιατί κοροϊδεύεις έτσι τον εαυτό σου;

 

 Τίποτα πιο γελοίο από τον πλούσιο που υποδύεται τον φτωχό και τον φτωχό που υποδύεται τον πλούσιο. Ο δεύτερος έχει δικαιολογητικό ένα ανθρώπινο «Για το έτσι ρε αδελφέ! Θέλω και ‘γω».

 

Αλλά ο πλούσιος; Καταθέσεις εκατομμυρίων στο εξωτερικό, ο Λάκης. Με στράβωσε ο λογαριασμός σου. Για να τα έχεις «εύκαιρα» είχες πει, για ταινία. Τι λες ρε Λάκη; Ολοι τα εύκαιρα τα είχαμε μια ζωή, «μην και μας βρει κανέναν κακό» και εννοούσαμε υγεία. Και δεν έμεινε σε κανέναν «εύκαιρο» για εύκαιρο. Τι έγινε άραγε η ταινία; Εδώ έπρεπε να τα έχεις Λάκη. Εδώ παίζεται το έργο. Αλλού η κάμερα, αλλού το έργο; Στον τόπο σου. Να τα παραδώσεις μάλιστα στα χέρια της κυβέρνησης που στήριξες με νύχια και με δόντια, λυσσαλέα. Να τα εμπιστευτείς για τους καλούς τους σκοπούς. Φαντάζομαι σου έκοψα τα πόδια και μόνο που το διάβασες! Πλάκα σου κάνω. Ερμε των 40 τ.μ διαμονής.

 

Ενα μόνο θα σου θυμίσω. Τότε που ανάδευες τις σημαίες της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Και έκλαιγες για τους μετανάστες της Αυστραλίας. Πόσο έπαιζες μια ζωή με το συναίσθημα! Πόσο ξεπούλησες δράμα! Ο πιο κωμικά δραματικός ηθοποιός στήριξε τον πιο σαρκαστικά ψεύτη Πρωθυπουργό. Αν την έκλαψες την Ολυμπιακή των παχυλών μισθών και αποζημιώσεων! Την ταβέρνα-παραμάγαζο της εκάστοτε εξουσίας. Τεφτέρια και τεφτέρια… Γράψε χρέη. «Πωλείται και μια δραχμή» είχε πει ο Χατζηδάκης. Τον έσπασαν στο ξύλο. Προστάτης ο Λάκης του λαού, δακρύζων για την Ολυμπιακή. Και μετά πιάσαμε καθαρίστριες. Καμάρωσε τώρα μια ελληνική εταιρεία, υγιή, που δεν χρηματοδοτούμε Λάκη και που σαρώνει τα διεθνή βραβεία. Εννοώ την Aegean.

 

Ποτέ δεν πρόλαβες αυτοκριτική. Γιατί δεν ήταν ψευδαισθήσεις, ούτε σε οδηγούσαν ιδέες, για να είναι εύκολα τα πράγματα. Εσύ, ακολουθούσες στυγνά το συμφέρον του νταραβεριού με την εξουσία με την πνιγηρή νοοτροπία «επαρχίας», να είσαι «από κοντά». Και τώρα μπορεί γι’ αυτό να θρηνείς. Δεν ξέρεις από ποιο χέρι να πιαστείς. Είναι αυτά τα άτιμα μεσοδιαστήματα. Πνίγηκες στην ανασφάλεια. Ποιο το επόμενο χέρι;

 

Διαπόμπευσες κόσμο, χλεύασες μέχρι αναπήρους, έκλασες (προσφιλέστατες οι πορδές στο λεξιλόγιό σου) κάθε έστω «μήπως;» στα μούτρα, «ιεροκήρυκας» άνευ θρησκείας, καθοδηγητής χαμένος ο ίδιος. Εκμεταλλεύτηκες τα ρηχά των ανθρώπων. Τώρα Λάκη στα βαθιά. Ασε τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις και τις κλάψες. Δεν ψυχοθεραπεύουν. Ο καθένας και ο καναπές του. Εχει δουλίτσα. Τι σε 40 τ.μ., τι σε 1040τμ… Οσο το ύψος μας, όσο το πλάτος μας, όσο το βάρος μας. Αναζητώντας μακάρι το «ειδικό» μας βάρος.

 

Λάκη και ψεύδεσαι και τρως. Αλλά κανείς δεν μασάει πια… Λάκη!

 

protagon.gr