εγώ έχω το όνειρο, μιλάμε..

“τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα, τους λέω... αφού δεν με θέλει... δεν μιλάει.. ποτέ δεν μίλησε.. ποτέ!!! έπαιξε μόνο... έντιμα..

εγώ έχω τ‘όνειρο, μιλάμε..“ έντιμα...

-Τάσος Λειβαδίτης-

αναιδής πράφραση...

Eduardo Galeano

"δεν καταφέρνω να κοιμηθώ.έχω μια γυναίκα σφηνωμένη στα βλέφαρα.αν μπορούσα, θα της έλεγα να φύγει.μα έχω μια γυναίκα σφηνωμένη στο λαιμό"

Eduardo Galeano

Βαρουφάκης vs Βαρουφάκη

Βαρουφάκης vs Βαρουφάκη: Διαψεύδει και το email που έστειλε στους δανειστές!

Κωστής Πλάντζος02/04/201514:52

Ομολογεί πως ούτε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών δεν πιστεύει ότι θα εισπράξει τα έσοδα που προβλέπονται στη λίστα των 26 σελίδων και δεν στηρίζεται σε αυτά - «Επιστρέφει» στο 1,5% ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος - Αντιγνωμία και με Βαλαβάνη για τον ΦΠΑ στα νησιά

Στην αποδόμηση των προτάσεων που υπέβαλε στους θεσμούς ο Γιάνης Βαρουφάκης, προχωρά ο ίδιος ο... Γιάνης Βαρουφάκης, δικαιώνοντας την κριτική των δανειστών ότι «δεν έλαβαν λίστα μέτρων» ή «δεν υπάρχει βάση συζήτησης» με την κυβέρνηση.



Με ανακοίνωσή του, το υπουργείο Οικονομικών δείχνει πώς αντιμετωπίζει τα κείμενα της διαπραγμάτευσης: φάσκει και αντιφάσκει, ενώ εκπέμπει το μήνυμα «μην πιστεύετε ότι θα πιάσουμε πλεόνασμα 3,1%-3,9% του ΑΕΠ», που έλεγε η λίστα Βαρουφάκη.

Λέει δηλαδή ότι π.χ. η κατάργηση των φοροαπαλλαγών ή η αύξηση των φορολογικών συντελεστών δεν θα αποδώσουν τίποτε, αφού ο στόχος του 1,2% (που υποστηρίζει πως θα έπιανε, χωρίς καν να πάρει έξι δισ. μέτρα) δεν αλλάζει.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, σχετικά με τη λίστα Βαρουφάκη που διέρρευσε στους Financial Times, το υπουργείο Οικονομικών:

- υποστηρίζει ότι, για την κυβέρνηση, στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα φέτος είναι 1,2% και όχι 3,1%-3,9% που παρουσίασαν στους δανειστές.

Προφανώς, θεωρεί ότι τα επιπλέον έσοδα που λέει το χθεσινό email της ομάδας Βαρουφάκη, δεν πρέπει να ενδιαφέρουν τους δανειστές, δεν αποτελούν αντικείμενο συμφωνίας, αλλά η κυβέρνηση θα πετύχει υπερείσπραξη, χωρίς να χρειάζεται, για δικούς της σκοπούς (πχ κοινωνικές παροχές), άσχετους με τις δανειακές υποχρεώσεις.

- δηλώνει ότι... δεν θέλει τόσο μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα σε μια περίοδο κρίσης, γιατί υπονομεύουν την ανάκαμψη!

- ομολογεί πως ούτε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών δεν πιστεύει ότι θα εισπράξει αυτά τα έσοδα και δεν στηρίζεται σε αυτά! Υποστηρίζει ότι έχει στόχο το πλεόνασμα 1,2%, σαν να μην είχε πάρει καν νέα μέτρα, παρότι υποτίθεται ότι με τα μέτρα ύψους 5,036-6,563 δισ. θα «έπιανε» πλεόνασμα 3,1%-3,9%.


ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ


Η γνωστή τακτική: Προτείνουμε αυτό που προτείνουμε αλλά ισχυριζόμαστε πως λέμε ασάφειες που δεν τις εννοούμε. Δηλαδή λέμε και καμιά μαλακία για να τους κοροϊδέψουμε...Εσείς μην τα πιστεύετε, για χαμηλό πλεόνασμα πάμε...
Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται....

Η διαλεκτική της κριτικής

Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση στις ακόμα και βιτριολικές κριτικές που γίνονται για τα πολλαπλά φαινόμενα της κυβερνητικής κουλαμάρας, καθώς αυτά εκδηλώνονται καθημερινά και μάλιστα με αμείωτη ένταση;

Πάντως όχι η καλύβα και ο γράφων αυτά τα σχόλια.
Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να εντοπίζουμε το κύριο πολιτικό διακύβευμα και να μη το χάνουμε από την οπτική μας μετά από κάθε λαφαζανιά ή κάθε νέα κωσταντοπουλιάδα.

Γιατί η ουσία βρίσκεται αλλού.
Και όλοι καταλαβαίνουμε που.
Ακόμα και όσοι, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της καλύβας* πριν τις εκλογές, επέμεναν να τοποθετούν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών τους και τώρα κλαίνε και οδύρονται επικαλούμενοι τις «προδομένες» αριστερές τους ονειρώξεις.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό, 2/4/2015

Οι Εξεταστικές που συσκοτίζουν

Η Στέλλα Παπαμιχαήλ γράφει στα “Υστερόγραφα”: Οι Εξεταστικές που συσκοτίζουν

Posted By: Στέλλα Παπαμιχαήλon: April 01, 2015In: homeapopseis, Πολιτική

 

Η εμπειρία αυτής της χώρας από τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών έχει να επιδείξει μάλλον πενιχρά αποτελέσματα ως προς το τι πραγματικά συνέβη σε μια υπόθεση και ποιος πραγματικά φταίει.
Η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα είναι συνήθως αυτή που κρίνει και καθορίζει την εξέλιξη μιας εξεταστικής, ενώ τα διαφορετικά πορίσματα που συντάσσονται διανθίζουν με κομματικές αποχρώσεις το όποιο αποτέλεσμα.
Σε γενικές γραμμές έχει αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν εξεταστικές επιτροπές κυρίως για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν από πραγματικά προβλήματα και άλλοτε για να συντηρήσουν ατμόσφαιρα πολιτικής οξύτητας και να αποδώσουν ευθύνες σε κομματικούς αντιπάλους.
Κάποιες φορές η σύνθεση των εν λόγω επιτροπών μπορεί να βγάλει “λάδι” όσους παραπέμπονται, σε κάποιες άλλες, σπανιότερα, οι βουλευτές- δικαστές φθάνουν στο σημείο να άρουν τις ασυλίες των πολιτικών και ανοίγουν το δρόμο σε δικαστική διερεύνηση, όπως θα έπρεπε εξαρχής να γίνεται.
Τελευταίο παράδειγμα η δίκη του Γιώργου Παπακωνσταντίνου,στο Ειδικό Δικαστήριο, που έριξε αυλαία με μια δικαστική απόφαση στην ουσία απαλλακτική για τον πρώην Υπουργό Οικονομικών από τις βαρύτατες κατηγορίες που του είχε επιρρίψει το πόρισμα της βουλής.
Οι ανώτατοι δικαστές μετέτρεψαν το ένα κακούργημα σε πλημμέλημα και τον αθώωσαν για το δεύτερο, ενώ στην ουσία “άδειασαν” τους πολιτικούς της εξεταστικής που έψαχναν προφανώς ένα εξιλαστήριο θύμα για να πάρει στους ώμους του τις ευθύνες ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που ποτέ δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή.
“Άνθρακας” δηλαδή ο θησαυρός για μια υπόθεση, της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ, που συγκλόνισε πριν από τρία χρόνια, το πανελλήνιο. Η κάθαρση έπρεπε με κάποιο τρόπο να προκύψει, ο Παπακωνσταντίνου ήταν δυνητικά αυτός που μπορούσε να παραπεμφθεί, αλλά τελικά χωρίς σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία δεν μπορούσε και να καταδικαστεί.
Το κυριότερο, οι ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας έπεσαν αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο απαλλάσσοντας άλλα, ενώ τρία χρόνια μετά, από τη λίστα των 2062 μεγαλοκαταθετών έχουν ελεγχθεί μόνο οι 50, επιβεβαιώνοντας την δυστοκία μηχανισμών και άλλων κέντρων να διερευνήσουν σε βάθος την σκοτεινή υπόθεση.
Η εξεταστική για το πώς μπήκαμε στα μνημόνια ήταν κάτι που είχε όντως προαναγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την θέση του στην αντιπολίτευση, αλλά ο χρόνος της ανακοίνωσης σε συνδυασμό με την επιλογή να ανέβουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, όπως φάνηκε από την χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στη βουλή είναι κάτι που ευλόγως προβληματίζει για την σκοπιμότητα της.
Αρκεί μόνο να αναρωτηθεί κανείς πόσες εξεταστικές οδήγησαν τελικά στο να χυθεί άπλετο φως σε ένα σκάνδαλο και τι πραγματικά εξυπηρέτησαν στην προκειμένη συγκυρία.
Είναι όντως η αποκάλυψη της αλήθειας και η τιμωρία των υπευθύνων ο στόχος ή απλώς θα συσκοτιστούν και πάλι στα γεγονότα και θα συγκαλυφθούν όλοι οι υπαίτοι, όπως περίτρανα απέδειξε η υπόθεση Παπακωσανσταντίνου….

Υστερογραφα

Λιλή Ζωγράφου: Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.

Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.

Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.

Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.

Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.

Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.

Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. 

Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. 

Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. 

Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας». 

Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "Επάγγελμα Πόρνη", Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998

Η τελευταία συνέντευξη της Λιλής Ζωγράφου στον Ανδρέα Ρουμελιώτη

enallaktikos.gr 31/03/2015, 22.55

Παίδων αγωγή

Πάνος Θεοδωρίδης | 01.04.2015 | 01:50

 

Πάντα το ξεχνούσα, πάντα την πατούσα.

 

Μια φορά το χρόνο,επί δέκα χρόνια, από τα τρία ως τα δεκατρία, με ξυπνούσε ο πατέρας μου προσωπικά. Μήτε ξυπνητήρι, μήτε μάνα στον ορίζοντα.

 

Επιπλέον, χαμογελούσε εγκάρδια.

 

Μου έλεγε «σου έχω μια έκπληξη. Σε περιμένει στην αυλή το ποδήλατό σου».

 

Πεταγόμουνα άνιφτος και  ξυπόλητος και ορμούσα στην έξοδο.

 

Στην αυλή του Τσιρέλη, έφτανα ως τη βραγιά με τους κρίνους.

 

Στην αυλή της Σαμολαδούς, έβγαινα από την πόρτα της κουζίνας και κοίταζα τα κρεμμυδάκια.

 

Στην αυλή του Σαρμπάνη, επιθεωρούσα το ταρατσάκι, πίσω από το σπίτι του Τσαϊρίδη.

 

Πουθενά ποδήλατο.

 

Έστρεφα με αγωνία το κεφάλι προς τον πατέρα μου που γελούσε και τον κοίταζα με έκπληξη.

 

Κάθε χρόνο, από το 1951 ώς το 1961, η ίδια χαρούμενη ανταπόκριση.

 

«Πρωταπριλιά!» μου ανακοίνωνε.

 

Ήταν ωσάν εφιάλτης. Πάντα το ξεχνούσα, πάντα την πατούσα.

 

Ώσπου βρήκα την απάντηση. Μια φορά το μήνα ,είχαμε κότα βραστή. Δεν υπήρχαν πτηνοτροφεία, αλλά υπήρχαν κοσάρες. Ενίοτε αυγωμένες. Και η σούπα ήταν φιδές. Φαγητό για ασθενείς, να δυναμώνουν.

 

Και η τελετουργία του «γιάντες».

 

Εκεί, τα ίδια.

 

Ο πατέρας μου έβγαζε το δίχαλο κοκκαλάκι, το καθάριζε και το έτεινε με πρόκληση μπροστά μου.

 

Έσπαζα το δίχαλο και ξεκινούσε το γιάντες.

 

 Έπρεπε, έως το τέλος του φαγητού και κατά την ώρα ώς την μεσημεριανή σιέστα, να του δώσω ή να μου δώσει κάτι, και να το πάρω ή να το πάρει, χωρις να πω  ή να ειπεί «το ξέρω».

 

Τότε αυτός που έδινε χωρίς απάντηση, έλεγε «γιάντες» και κέρδιζε.

 

Όλα αυτά τα χρόνια, το ξεχνούσα και την πατούσα.

 

Από το 1951 , έως το 1961.

Είτε μου έδινε μιά κόρα από το κάτω μέρος του χάσικου ψωμιού, είτε ένα ποτήρι νερό.

 

Μετά άκουγα το «γιάντες».

 

Ο ίδιος υποστήριζε ότι το γιάντες και το δήθεν ποδήλατο της πρωταπριλιάς  τα έμαθε στη Σιβηρία και πάντα τον νικούσε ο πατέρας του.

 

Στο Ιρκούτσκι είχε ποδηλατοδρόμιο και παγοδρόμιο, είχε προσωπικό έλκηθρο, αλλά ποτέ ποδήλατο.

 

 Πάντα ο πατέρας του τον ξεγελούσε.

 

Το 1962 οργανώθηκα, έβαλα σημάδια, έδεσα κλωστή στο δάχτυλο και όταν με ξύπνησε, δεν βγήκα στην αυλή, μόνο είπα «πρωταπριλιά» και γύρισα πλευρό.

 

Και στην πρώτη κότα του Απριλίου,είχα βάλει τη «Μακεδονία» ανάμεσα στην καρέκλα και στο μπούτι μου και όταν σπάσαμε το κοκκαλάκι του την πάσαρα λέγοντας «μπαμπά, εδώ γράφει για το Ιρκούτσκι, κοίτα!»

 

 Άρπαξε την εφημερίδα, οπότε του φώναξα «γιάντες!».

 

Δεν ξαναπαίξαμε ποτέ ξανά ,μήτε με αιφνιδίαζε.

 

Μου έμαθε πάντως τάβλι, πινάκλ, πόκερ και ντόμινο, ντάμα και σκάκι.

 

Πάλευε να μου μάθει το ρώσικο αλφάβητο και μερικές λέξεις.

 

Βλαστημάω έκτοτε που δεν τον άφησα να με κοροϊδεύει ώσπου να φύγει από τη ζωή.

   

CLOUD

GENERATOR - AGGREGATOR

ΘΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ,? ΤΙ ΘΕΤΕ?

Δέκα σπουδαίες ταινίες δρόμου και περιπλάνησης

 

«Στον δρόμο, στον δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο» λέει το σύνθημα, και με έναν τρόπο οι ταινίες αυτές το κάνουν πράξη. Ταξίδια αναψυχής, περιπλανήσεις στο πουθενά, κυνηγημένοι στην παρανομία, ψάχνοντας ταυτότητα, ελπίδα, ή κάποιον αγαπημένο… τα ταξίδια μας αλλάζουν, μας πάνε κάπου, ακόμα και αν είναι στο πουθενά.

Ή όπως έγραφε ο Φόρστερ κάποτε…»Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι οι πύλες μας για το ένδοξο και το άγνωστο. Μέσα απ’ αυτούς περνάμε στην περιπέτεια και στο φως του ήλιου, και σ’ αυτούς -αλίμονο- επιστρέφουμε.»

The last detail (Το τελευταίο απόσμασμα) του Hal Ashby

Αφού πιάστηκε προσπαθόντας να κλέψει  χρήματα από το φιλανθρωπικό ταμείο που χρηματοδοτείται από τη σύζυγό του ναυάρχου, ο Larry Meadows (Ράντι Κουέιντ) συνοδεύεται  από τον Buddusky (Τζακ Νίκολσον) και τον Mule (Ότις Γιανγκ) στην στρατιωτική φυλακή στο Νιου Χαμσάιρ.  Καθώς ο νεαρός (18 χρονών) Meadows πρόκειται να μείνει φυλακισμένος για τα επόμενα οκτώ χρόνια, οι δύο άνδρες νοιώθουν την ανάγκη  να του προσφέρουν ένα τελευταίο Σαββατοκύριακο γεμάτο καταχρήσεις και κάθε είδους «αμαρτία» και «απόλαυση», για να ανακαλύψουν τελικά ότι είναι όλοι τους φυλακισμένοι στο σύστημα..
Μια εξαιρετική σάτιρα από τον Hal Ashby, έναν από τους πιο ανατρεπτικούς σκηνοθέτες της Αμερικής και ενας αριστουργηματικός Τζακ Νίκολσον.

Bring me the head of Alfredo Garcia (Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία)  Sam Peckinpah

 

Συγκλονιστικό όπως όλες οι ταινίες του Σαμ Πέκινπα.
Για την ταινία είχε γράψει ο Β. Ραφαηλίδης:
«Θέμα της ταινίας ο θάνατος – νέτα σκέτα και χωρίς προεκτάσεις. Πρωταγωνιστεί ένα κομμένο κεφάλι σκεπασμένο διαρκώς με λινάτσα και γαρνιρισμένο με παγάκια! Το κεφάλι αυτό οι κυνηγοί κεφαλών μπορούν να το πουλήσουν προς ένα εκατομμύριο δολάρια στον εκατομμυριούχο πατέρα της ατιμασμένης κόρης. Κι αρχίζει το κυνήγι απ’ τους ντεσπεράντος κάπου στο Μεξικό -ένα Μεξικό επιδεικτικά αντιφολκλορικό, θανατερό, βρώμικο. Όπου οι περί την κεφαλήν του μακαρίτη Αλφρέντο Γκαρσία (που ήταν μεγάλος γόης) σκοτώνονται σαν μύγες. Πάντα σε ρελαντί α- λά Πέκινπα. (Θυμηθείτε την Άγρια συμμορία). Ένα ρελαντί σαδιστικό και μακάβριο.
Η ταινία έχει έναν παράξενο, πολύ αργό ρυθμό σαν το βηματισμό των συνοδών μιας κηδείας. Τίποτα δεν διακόπτει αυτή τη μακάβρια αταραξία εκτός από ισόχρονα μοιρασμένους σκοτωμούς. Βλέπουμε, λοιπόν, πως το ρελαντί έχει κι ένα δεύτερο (αισθητικό) λόγο ύπαρξης. Η ιδιότητα του θανάτου δεν είναι επαρκής λόγος για να διαταραχτεί η νεκρική ατμόσφαιρα που διαποτίζει τα πάντα. Καημένε Σαμ! Γρήγορα σε βλέπουμε μακαρίτη! Την απελπισία σου την είδαμε και στις άλλες ταινίες σου. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, όμως, ότι είναι τόσο βαθιά και τόσο απόλυτη».

Sans Toit, Ni Loi (Δίχως στέγη δίχως νόμο)- Agnes Varda

 

Η σπουδαία Ανιές Βαρντά δημιουργεί ένα καθηλωτικό πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας που ζει μη γνωρίζοντας που και πότε θα κοιμηθεί ή που και τι θα φάει, που θα πάει και που θα γυρίσει… Η Σαντρίν Μπονέρ παίζει την Μόνα Μπερζερόν, της οποίας το σώμα βρέθηκε παγωμένο σε ένα χαντάκι στην εναρκτήρια σκηνή, κάπου στη γαλλική εξοχή. Η ταινία είναι η περιπλάνηση των τελευταίων εβδομάδων της Μόνα, μέσα από τους ανθρώπους που συνάντησε.
Με τη διερεύνηση της ζωής μιας γυναίκας που υπάρχει έξω από τα συνηθισμένα όρια της σταθερότητας και την άνεση της οικογενειακής, μικροαστικής ζωής, η Βαρντά δείχνει το θάρρος και την επιμονή της Μόνα που ζει τη ζωή της με τους δικούς της όρους της ως μια ισχυρή, ανεξάρτητη, περιπλανώμενη, χωρίς κοινωνικούς περιορισμούς γυναίκα.

Bonnie and Clyde (Μπόνι και Κλάιντ) Arthur Penn

 Μια ριζοσπαστική ματιά στη ζωή των δύο πραγματικών ληστών τραπεζών, της Μπόνι Πάρκερ και του Κλάιντ Μπάροουζ από τον Άρθουρ Πενν. Οι περιπλανήσεις τους, οι σχέσεις τους, ο δρόμος, η βία, η καταστολή, η συντροφικότητα…Μια ταινία που τάραξε τα νερά την εποχή που πρωτοπροβλήθηκε, και που ακόμα και σήμερα θεωρείται σταθμός τόσο στο πολιτικό-κοινωνικό σινεμά, όσο και ως ταινία που σημάδεψε το νέο Αμερικάνικο σινεμά της δεκαετίας του 70.

Scarecrow (Το σκιάχτρο) - Jerry Schatzberg

Το Σκιάχτρο, μια κλασσική πλέον ταινία δρόμου, είναι μια ταινία που δεν βασίζεται στην πλοκή, αλλά στην διερεύνηση των χαρακτήρων. Ο Αλ Πατσίνο ως Φράνσις Λάιον, και ο Τζην Χάκμαν ως Μάξ, ενσαρκώνουν δύο άνδρες που προσπαθούν να ξανακερδίσουν τις ζωές τους. Το «σκιάχτρο» του τίτλου, προέρχεται από μια ιστορία που λέει ο Λάιον στον Μάξ.
Τα σκιάχτρα πάντα αντιπροσώπευαν έντονα συναισθήματα και σκέψεις, και προκαλούσαν  αισθήματα ανησυχίας και φόβου, πράγματα που βιώνουν και παίζουν σημαντικό ρόλο σε ο,τι κάνουν οι χαρακτήρες της ταινίας.

My Own Private Idaho( Το δικό μου Αιντάχο) -Gus Van Sant

 

«Είμαι γνώστης των δρόμων. Όλη η ζωή μου έχει την γεύση του δρόμου… », λέει ο ναρκοληπτικός Μάικ Γουότερς τον οποίο ενσαρκώνει ο Ρίβερ Φοίνιξ, ακριβώς πριν αποκοιμηθεί στον ανοικτό δρόμο στη μέση του πουθενά στο Άινταχο. Ο Μάικ, ο οποίος είχε εγκαταλειφθεί σε νεαρή ηλικία από τη μητέρα του, είναι χωρίς ρίζες και χωρίς μόνιμη κατοικία. Για το λόγο αυτό βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση της αγάπης, της φιλίας και της οικογένειας.
Ο Κιάνου Ριβς παίζει τον Σκότ, τον πλούσιο γιο ενός δημάρχου. Ο Μάικ και ο Σκότ είναι φίλοι, και ταξιδεύοντας από το Σιάτλ στο Πόρτλαντ στο Αϊντάχο και, στη συνέχεια,στη Ρώμη,  η ταινία αποτίει φόρο τιμής σε αυτούς που υπάρχουν στις παρυφές της κοινωνίας και ψάχνουν κάπου να ανοίκουν.
Μια σημαντική ταινία και στον άξονα του νέου Queer Cinema, το My own private Idaho του Γκας Βαν Σαντ άνοιξε την πόρτα και σε άλλες λιγότερο εμπορικές ταινίες ταινίες δρόμου.

It Happened One Night (Συνέβη μια νύχτα)- Frank Capra

 Μια τρελή κωμωδία του μεγάλου σκηνοθέτη Φρανκ Κάπρα  με πρωταγωνιστή τον Κλαρκ Γκέιμπλ, ως Πήτερ και την Κλωντέτ Κόλμπερτ ως Ελεν. Ο Πήτερ προσπαθεί να κάνει ενα αποκλειστικό ρεπορτάζ πάνω στην Έλεν, μια πλούσια κακομαθημένη σελέμπριτι της εποχής, που το έχει σκάσει από το σύζυγό της και κρύβεται. Ο πατέρας της ψάχνει να την βρει και οι δημοσιογράφοι όπως ο Πήτερ ελπίζουν να την βρουν πρώτη και να αποκαλύψουν το σκάνδαλο.
Όταν ο Πέτρος και η Έλεν καταλήγουν να ταξιδεύουν σε ένα λεωφορείο μαζί, στην αρχή τσακώνονται, αλλά τελικά ερωτεύονται.

Οι σκηνές στο λεωφορείο δείχνουν μια εξιδανικευμένη αίσθηση της κοινότητας, όπου όλοι τραγουδούν, γελούν, και μοιράζονται το πνεύμα του ταξιδιού.

Il Sorpasso (Ο φανφαρόνος) Dino Risi 

 Δεκαπενταύγουστος στην έρημη Pώμη, και ο 40χρονος Mπρούνο συναντά τον νεαρό και ντροπαλό Pομπέρτο και τον παρασύρει σε μια ξαφνική περιπλάνηση.Περνούν το βράδι στο παραθαλάσσιο σπίτι όπου παραθερίζουν η πρώην σύζυγος του Mπρούνο και η κόρη τους. Tην άλλη μέρα ξεκινούν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο στην Ιταλική ύπαιθρο να βρουν την θεία του Μπρούνο, και την κοπέλα που είναι κρυφά ερωτευμένος ο Ρομπέρτο. Ενα ταξίδι ενός σαββατοκύριακου όπου οι εξαιρετικές ερμηνείες του Βιτόριο Γκασμαν, του Ζαν Λουί Τρεντινιάν, μαζί με το απολαυστικό και γλυκόπικρο σενάριο του Ρίζι μαζί με τους Ρουτζέρο Μακάρι και Ετορε Σκόλα  αποτυπώνουν με φυσικότητα στιγμές χαράς, μελαγχολίας και κωμικών εκρήξεων, κρατώντας για το τέλος τη βαριά σκιά του τραγικού. 

Στα μέσα του φιλμ, ο Ρομπέρτο εξομολογείται στον Μπρούνο, «Τώρα βλέπω ότι είναι πιο εύκολο να γίνω φίλος με έναν τελείως ξένο,» Μια ταινία που εκτός των άλλων, ήταν και η βασική επιρροή του Αλεξάντερ Πέιν όταν έκανε το sideways.

Badlands (1973)- Terrence Malick

 

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Καρόλου Στάρκγουέδερ και τις Κάριλ Αν Φουγκέιτ, το badlands αποθέωσε τους  Μάρτιν Σιν (κιτ) και Σίσι Σπέισεκ (Holly) και εισήγαγε στον κόσμο του κινηματογράφου τον μεγάλο «ποιητή» της εικόνας, Τέρενς Μάλικ.
Αντί να μείνει σε μια πιστή αναπαράσταση της ιστορίας των δολοφονιών που έγιναν στη Νεμπράσκα κατά τη διάρκεια του 1958, ο Μάλικ επιλέγει μια πιο λυρική αφήγηση και σκηνοθεσία. Οι μαγικές εικόνες της φύσης και των «νεκρών χρόνων» που κάνει και συνέχισε να κάνει με εξαιρετικό τρόπο στις ταινίες του, η αφαίρεση αλλά ταυτόχρονα και η βαθιά συγκίνηση που αποπνέει η ταινία και οι ερμηνείες των Σιν και Σπέισεκ την καθιστούν μοναδική και αξεπέραστη ακόμα και σήμερα.

Paris Texas (Παρίσι-Τέξας) Wim Wenders

 

Η πιο κλασσική ταινία δρόμου, ή τουλάχιστον αυτή που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων όταν μιλάμε γι αυτό το είδος ταινιών.
Ενας εξαιρετικός σιωπηλός Χάρι Ντιν Στάντον, υποδειώμενος τον Τράβις Χέντερσον, οδηγείται από τον αδελφό του στο σπίτι του όπου προσπαθεί να ξαναχτίσει την σχέση του με τον οκτάχρονο γιο του. Μαζί, ξεκινούν ενα ταξίδι περιπλάνησης ψάχνοντας την εξαφανισμένη γυναίκα του, την μοναδική Ναστάζια Κίνσκι. Η σκηνή με το τηλέφωνο έχει χαρακτεί στη μνήμη όσων έχουν δει την ταινία, μαζί η μουσική του Ράι Κούντερ και οι πονεμένες χαρακιές στο πρόσωπο του Στάντον. 
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα ήταν τόσο δυνατό, χωρίς το σενάριο του Σαμ Σέπαρντ που στα θέματα της Δύσης, της αποξένωσης και της ανδρικής συμπεριφοράς έχει κάνει αριστουργήματα. 

Hit & Run

 

 

Ν. Ξυδάκης

Ν. Ξυδάκης: «Θυμήθηκα τα τραβήγματά μου στα ποινικά, γιατί οι αγωγές πέφτουν βροχή»

• 

«Στις πλείστες των περιπτώσεων, οι μηνύσεις και οι αγωγές για δημοσιεύματα, δεν είναι παραγωγικές, ούτε ιδιαίτερα παιδαγωγικές. Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, η διαμάχη μπορεί να λυθεί με επανόρθωση ή εξωδικαστική διευθέτηση ή ακόμη καλύτερα με ανταλλαγή επιχειρημάτων», γράφει ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού, κ. Νίκος Ξυδάκης σε κείμενο που ανήρτησε σε προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς εναντίον της λογικής των αγωγών που έχουν καταθέσει πολιτικοί κατά δημοσιογράφων.
Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας κ. Πάνος Καμμένος ζητά με αγωγή του εναντίον του Ανδρέα Πετρουλάκη, σκιτσογράφου της "Καθημερινής" και αρθρογράφου του protagon.gr. ένα εκατ. ευρώ για το άρθρο με τίτλο  "Π. Καμμένος. Εχουν αρχίζει και του μοιάζουν". Ο κ. Καμμένος άσκησε αγωγή ζητώντας το ίδιο ποσό και εναντίον του επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο χαρακτηρίζει "ιδιοκτήτη" της πολυμετοχικής ιστοσελίδας γνώμης  protagon.gr. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Γ. Κατρούγκαλος που έχει καταθέσει αγωγή κατά του ΔΟΛ.
Ακολουθεί το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
Πώς νιώθεις που τώρα δεν δημοσιογραφείς; Με ρώτησαν πρόσφατα.
Χωρίς να το σκεφτώ, απάντησα χωρίς δισταγμό: «Για πρώτη φορά φοβάμαι τους δημοσιογράφους, τι θα γράψουν για μένα. Και για πρώτη φορά δεν το παίρνω κατάκαρδα όταν γράφουν κάτι αρνητικό για μένα. Ο πραγματισμός της πρακτικής πολιτικής διασκεδάζει τον ναρκισσισμό».
Κατόπιν σκέφτηκα πόσες φορές βρέθηκα σε δίκες για αδικήματα τύπου. Πολλές. Πολλές φορές μάρτυρας υπεράσπισης σε ποινικά και αστικά δικαστήρια. Θυμάμαι μια ποινική δίκη, όπου ήμουν μάρτυρας, με κατηγορούμενο τον Αριστείδη Μπαλτά, όταν αρθρογράφησε στην Καθημερινή υπέρ του Στέφανου Τραχανά των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης και εναντίον των απηνών διωκτών του, όταν απεκάλυψε το φαύλο κύκλωμα των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Ο Αριστείδης αθωώθηκε με 3-2 ψήφους, οριακά.
Κατηγορούμενος «τύπου» βρέθηκα δύο φορές. Μία φορά για συκοφαντική δυσφήμιση, προ 25ετίας, για ρεπορτάζ μου στον Ταχυδρόμο. Επετεύχθη συμβιβασμός έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου. Δεύτερη φορά κατηγορούμενος το 1994, για άσεμνα δημοσιεύματα, ως εκδότης της εφημερίδας Μυκονιάτικη. Τα «άσεμνα» ήταν σκωπτικά-ερωτικά δημοτικά τραγούδια παρελθόντων αιώνων... Είχαμε συνήγορο τότε τους αείμνηστους Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη και Μάκη Φρέρη, παρουσιαστήκαμε στην αίθουσα Καϊρη του μεγάρου Τσίλερ στην Ερμούπολη, αλλά δυστυχώς η δίκη δεν διεξήχθη, διότι το αδίκημα τύπου είχε εν τω μεταξύ παραγραφεί.
Δύο φορές κατηγορούμενος λοιπόν, για αδικήματα τύπου, ενώπιον ποινικών δικαστηρίων. Αγωγή δεν «έφαγα» ποτέ. Σκέφτομαι όμως ότι στις πλείστες των περιπτώσεων, οι μηνύσεις και οι αγωγές για δημοσιεύματα, δεν είναι παραγωγικές, ούτε ιδιαίτερα παιδαγωγικές. Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, η διαμάχη μπορεί να λυθεί με επανόρθωση ή εξωδικαστική διευθέτηση ή ακόμη καλύτερα με ανταλλαγή επιχειρημάτων.
Θυμήθηκα τα τραβήγματά μου στα ποινικά, γιατί βλέπω ότι οι αγωγές πέφτουν βροχή. Και βρέχονται όλοι, βρεχόμαστε όλοι εντέλει, κι είναι κρίμα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ 30/03/2015

Ο Έρωτας… “ανακρίνεται” κι έχει άλλοθι

Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών

Στην Ασφάλεια Λογικής κρατείται και ανακρίνεται από χθες το βράδυ φερόμενος δράστης με την ονομασία Έρωτας, θεϊκής καταγωγής, που αναζητούνταν ως ύποπτος για την αποπλάνηση – θρίλερ πολιτών πάσης ηλικίας. Ο Έρωτας συνελήφθη από αστυνομικούς του τμήματος Εγκλημάτων και Ποινικών Αδικημάτων κατά ζωής και διάθεσης… η σύλληψή του έγινε αργά το βράδυ, στο μπαρ Ναυάγιο, ύστερα από τηλεφώνημα αγνώστου, ο οποίος υπέδειξε τα μέρη στα οποία ο ύποπτος φερόταν ως θαμώνας. Ο δράστης αναζητούνταν από την κατά τόπου Ασφάλεια, καθώς το τελευταίο διάστημα είχαν πληθύνει οι καταγγελίες για ανεύρεση θυμάτων, εξαφανισμένα από την οδό Λογικής… Το μυστήριο παραμένει άλυτο, καθώς στον τόπο εγκλήματος δεν έχουν βρεθεί πειστήρια.

Αυτή την ώρα η ανάκριση βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ μέχρι στιγμής ο ύποπτος δηλώνει αθώος.

Ενδεικτικό είναι και το απόσπασμα στο πλαίσιο της ανάκρισης, που ακολουθεί:

Ασφάλεια Λογικής: Τώρα που σε συλλάβαμε θα τα ξεράσεις όλα. Λέγε, πόσες ταυτότητες έχεις;

Ύποπτος: … δεν έχει ταυτότητες ο Έρωτας.

Ασφάλεια Λογικής: Καλό το χιούμορ αλλά δεν θα σε βγάλει πουθενά. Γιατί πετάς;

Ύποπτος: Οι άνθρωποι ονόμασαν τον Έρωτα φτερωτό, γιατί έχει φτερά. Οι Θεοί τον ονόμασαν έτσι, γιατί έχει τη δύναμη να δίνει φτερά.

Ασφάλεια Λογικής: Μάλιστα. Τι γεύση έχουν τα “βέλη” σου;

Ύποπτος: Είναι μίγμα από μέλι και χολή. Μερικές φορές είναι γλυκό, αλλά τις πιο πολλές φαρμάκι.

Ασφάλεια Λογικής: Ποιες είναι οι κρυψώνες σου;

Ύποπτος: Παντού… στα μάτια, τα χείλη, τα λόγια… το τυχαίο, το μοιραίο… παντού! Ο έρωτας μοιάζει με τον αέρα. Δεν γνωρίζεις ποτέ από πού μπορεί να σου έρθει.

Ασφάλεια Λογικής: Μην παίζεις με τα νεύρα μας και την υπομονή μας…

Ύποπτος: Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου… ο έρωτας μοιάζει και με τον ατμό. Όσο πιέζεται, τόσο πιο δυνατός γίνεται.

Ασφάλεια Λογικής: Ομολογείς δηλαδή ότι είσαι τυφλός, τρελός κι ανώριμος;

Ύποπτος: Ο έρωτας δεν είναι τυφλός. Βλέπει πολλά κι όχι λίγα. Αλλά, επειδή βλέπει πολλά, αποφασίζει να δει λιγότερα.

Ασφάλεια Λογικής: Πώς γίνεται να “γνωρίζεις” τα απωθημένα του καθενός; Λέγε.

Ύποπτος: Πρόκειται για επινόηση! Όλοι μας έχουμε κρυφά ταλέντα.

Ασφάλεια Λογικής: Έχεις άλλοθι;

Ύποπτος: Τι ερώτηση είναι αυτή;… Πάντα μου δίνουν.

…κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.

Σας αρέσουν τα παιχνίδια των ερωτήσεων και απαντήσεων;

Αν ναι, τότε υπάρχει τρόπος να μυηθείτε στον κώδικά του. Αν όχι, μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα. Σε κάθε περίπτωση το παιχνίδι παίζεται όπως εσείς επιλέξετε.

Ποιος είναι ο έρωτας;

Το (φιλοσοφικό) ζεύγος Ζαν Πολ Σαρτρ και Σιμόν ντε Μποβουάρ δίνουν τη δική τους απάντηση: “Ένας κοινός τόπος, βαθιά εδραιωμένος, είναι ότι έρωτας και φιλοσοφία αποτελούν αταίριαστο ζευγάρι. Τόσο αταίριαστο, που κοιμούνται σε χωριστές κρεβατοκάμαρες, τουλάχιστον στους νεότερους χρόνους”, έτσι ξεκινά η εισαγωγή του βιβλίου “Οι φιλόσοφοι και ο έρωτας”, των Γαλλίδων Οντ Λανσλέν και Μαρί Λεμονιέ. “Ο έρωτας μοιάζει να αντιστέκεται σε κάθε είδους εκλογίκευση”, σημειώνουν οι δυο συγγραφείς.

Γιατί παλεύει να παραμείνει αμφίσημος;

Αυτόν τον “Δαίμονα”, κατά τον Σωκράτη, όπως μας τον παραδίδει ο Πλάτων στο “Συμπόσιο”, οι φιλόσοφοι δεν τόλμησαν να τον προσεγγίσουν. Ο έρωτας – όπως αποδίδεται από τον Καζανόβα – είναι ένα είδος μανίας, “είναι βίωμα, μη λόγος, θεότητα, πένης, δαίμονας, παγίδα. Κι όλες αυτές οι ιδιότητες ουδεμία σχέση έχουν με το φιλοσοφικό ορθολογισμό…” (Γ. Σταματόπουλος, Έρωτας- ανθρώπου μύησις, Καστανιώτης).

Ερωτευόμαστε τους “ίδιους”; “Επιτρέπεται” να μας παρασύρει; Πόσο “απαγορεύεται” να ερωτευτούμε εκείνον – εκείνη;

Κι αν η καρδιά έχει τους λόγους της που τους αγνοεί η λογική, μία απλή εφαρμογή είναι αρκετή για του λόγου του αληθές. Άνθρωποι που ένιωσαν και δεν αφέθηκαν κυριευμένοι από το φόβο μιας πιθανής αποτυχίας, έχουν γνώση. Εκείνοι που έκαναν το βήμα και το μετάνιωσαν γιατί δεν είχαν “διαβάσει” από πριν τα ψιλά γράμματα έχουν μνήμη κι όσοι ζουν τον έρωτα και τον απολαμβάνουν στις αποδράσεις τους… όλοι, μα όλοι, έχουν ράμματα για τη γούνα του.

Χωρά σε πρότυπα, προδιαγραφές, κοινωνικές συμβάσεις και σχηματοποιήσεις;

Όπως δηλώνει ο ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: “Ο Έρωτας δεν είναι αναζήτηση της δικής μας μυστικής υποκειμενικότητας, που δεν κατορθώσαμε να βρούμε στον κοινωνικό μας βίο. Ο Έρωτας είναι μάλλον η απαλλοτρίωση της υποκειμενικότητας… Τι είναι αυτή η αμοιβαία επιθυμία των εραστών, που γυρεύουν και αγγίζουν ο ένας τον άλλον, αν όχι μια απόπειρα να υπερβούν το “είναι” τους με την ελπίδα ότι θα φτάσουν σε κείνη την ηθική κορυφή που είναι η αληθινή επικοινωνία; Ο Έρωτας δεν μπορεί να είναι η αναζήτηση του εαυτού που περνάει μέσα από την εργαλειοποίηση του άλλου. Πρέπει να είναι η άνευ όρων παράδοση του εαυτού μας στην ετερότητα που προκαλεί ρωγμές στην ταυτότητά μας, όχι για να ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας, αλλά για να ανοίξουμε την ταυτότητά μας σε αυτό που εμείς δεν είμαστε”.

Ένοχος ή αθώος ο κατηγορούμενος;

Ας μην αφήνουμε τον Έρωτα γυμνό και απροστάτευτο.

Ας παραχωρήσουμε στον Έρωτα αυτό που του αναλογεί στην κάθε του στιγμή…

Εξάλλου, αν απουσιάζει το ανεξήγητο… Έρωτα δεν το λες.

Αν και μετά από αυτή την εξομολόγηση δεν έχετε αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του, μην ψάχνετε για το τέλειο άλλοθι…

---

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

Τζόυς Μακ Ντούγκαλ. (2001). Τα χίλια και ένα πρόσωπα του έρωτα. Εκδόσεις Νεφέλη.

Αλαίν Ντε Μποττόν. (2003). Μικρή φιλοσοφία του έρωτα. Εκδόσεις Πατάκης.

Liao J. (2010). Εκείνη κι Εκείνος. Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες.

Μάρκες Γκαμπριέλ Γκαρσία. (1994). Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων. Eκδόσεις Λιβάνη.

Μπαρτ Ρολάντ. (2012). Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου. Εκδόσεις Κέδρος-Ράππα.

Πασκάλ Μπρυκνέρ. (2013). Το παράδοξο του έρωτα, Εκδόσεις Πατάκη.

Πάμπλο Νερούδα. (2006). Τα 100 ερωτικά σονέτα. Εκδόσεις Γνώση, Φυτράκης Α.Ε..

Παπαδάκη Γ. (2003). Ανθολογία αρχαίας ελληνικής ερωτικής ποίησης, Εκδόσεις Ροές.

Τσαρλς Μπωντλαίρ. (2000). Αποφθέγματα παρηγοριάς για τον έρωτα. Εκδόσεις Ερατώ.

Williams, J. (2007). Ερωτικά Πορτρέτα. Κεστός.

ANIMARTISTS, 30/03/2015, ΤΕΧΝΗ

Όταν πρέπει να κάνεις την πάπια...

Τα success stories ήταν ιστορίες της πλάκας. Ολοι πλην (ολίγων) Μεσσηνίων το γνωρίζαμε. Οταν ανέλαβε καθήκοντα η κυβέρνηση, η χώρα ήταν παγιδευμένη λόγω του βραχύτατου της παράτασης που είχε επιδιωχθεί, η οικονομία σε διαδικασία αποεπένδυσης, το πρωτογενές πλεόνασμα εν πολλοίς λογιστικό και φθίνον, ενώ το κράτος ήταν σε αποσύνθεση, οι διεθνείς αγορές κλειδωμένες, η αδυναμία πληρωμής μιας δόσης στους πιστωτές ή μισθών και συντάξεων στους δικαιούχους ήταν ο άμεσος κίνδυνος. Η σύναψη συμφωνίας με τους εταίρους ήταν επιτακτικά αναγκαία. Βεβαίως, η διαπραγμάτευση θα γινόταν με μια ευρωπαϊκή ηγεσία που ζει στην εποχή του νεοσυντηρητικού παγετώνα.

Τούτων δοθέντων, σε συνθήκες πραγματικής, μεγάλης αδυναμίας, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, τι ΔΕΝ κάνεις;

Δεν επιδίδεσαι σε ρητορείες ότι η επιτυχία σου θα πυροδοτήσει το τέλος του «μερκελισμού» στην Ευρώπη και ριζικές ανατροπές σε Ισπανία, Ιρλανδία κ.λπ. ηρωικά. Φροντίζεις τα του οίκου σου – μόνο. Γιατί, αν τις απειλείς, το καλύτερο που μπορείς να προσδοκείς είναι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να σε αγνοήσουν. Διότι, αν σε πάρουν σοβαρά, δεν θα περιμένουν με σταυρωμένα χέρια την ανατροπή τους. Προφανώς, θα αντιδράσουν.

Δεν διακηρύσσεις στα funds στο Λονδίνο ότι με τη μείωση του χρέους σου θα ανοίξει ο δρόμος για τη μείωση του (τεράστιου) χρέους της Ιταλίας κι άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Αν το κάνεις, το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να σε αγνοήσουν. Γιατί, αν σε πάρουν σοβαρά, οι ισχυροί δανειστές θα βρεθούν απέναντί σου. Θα έχεις δυσχεράνει την επίλυση του προβλήματός σου.

Δεν διακηρύσσεις ότι είσαι χρεοκοπημένο κράτος, που ανασαίνει επειδή οι τράπεζές του δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να αγοράζουν έντοκα γραμμάτια, διότι αυτός είναι ο ορισμός της νομισματικής χρηματοδότησης, που απαγορεύεται από τις Συνθήκες. Κι αν το διακηρύξεις, φροντίζεις να το μαζέψεις, αντί να στοχοποιείς τον Ντράγκι. Διαφορετικά, το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να σε αγνοήσει. Γιατί, αν σε πάρει σοβαρά, θα εισπράξεις πλαφόν στον ELA και περιορισμούς.

Τι κάνεις, λοιπόν, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο; Κοινώς (αλλά σύμφωνα και με τις διδαχές του Β.Ι. Λένιν...) κάνεις την πάπια, δηλαδή κάτι σαν κι αυτό: Καταπίνεις τα παχιά λόγια, επικεντρώνεσαι στη σωτηρία της χώρας σου (διότι η επιτυχία σου θα επιταχύνει την αλλαγή στην Ευρώπη και όχι το αντίστροφο), αποσαφηνίζεις τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις, λες την αλήθεια στον λαό (όχι παραμύθια ότι η λιτότητα έληξε...) και σπεύδεις να κλείσεις μια συμφωνία για να σταθείς στα πόδια σου και να έχεις την ευκαιρία να προχωρήσεις. Συμφωνία με υποχωρήσεις, ακόμα και επώδυνες, για να κερδίσεις το μείζον: (α) Σταθεροποίηση της χώρας εντός της Ευρωζώνης και (β) ρευστότητα για να κινηθεί η οικονομία και να σταματήσει η καταστροφή θέσεων εργασίας. Τώρα - τον Ιούνιο θα είναι αργά.

Διότι άνευ τούτων, ανεργία και λιτότητα θα εντείνονται, η κοινωνία θα απειλείται με ρήξη συνδέσμων, η κλεπτοκρατία θα σαρκάζει τις βροντερές απειλές, η κατάρρευση θα συνεχίζεται δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/03/2015

Ναι...

Kατά βάθος αυτό πιστεύω. Αγάπη είναι το δικαίωμα που δίνουμε στον άλλον από τη ζωή μας. Γι' αυτό δεν πρόκειται να πάρω ποτέ στα σοβαρά, εκείνους που το εκποιούν, κάνοντάς το παντιέρα σε όλες τους τις συνάφειες.

Χαριτίνη Ξύδη