Δεν είμαι με το ΠΑΜΕ.
Δεν θα μπορούσα να ήμουν με καθοδηγούμενο συνδικαλισμό.
Δεν τους γουστάρω, τους θεωρώ κομματόσκυλα..
Αλλά σήμερα ήμουν μαζί τους..
Αρκετά με τους κουκουλοφόρους..
Παρακρατικοί? Ανεγκέφαλα τσογλάνια που προσπαθούν να λύσουν τα υπαρξιακά τους προβλήματα? Κάτι από τα δύο? Σίγουρα όχι σοβαροί αναρχικοί, αντεξουσιαστές..
Αρκετά όμως, δεν μπορούν να γαμάνε κάθε προσπάθεια του κόσμου να διαδηλώσει!!!!
Θα μας βρίσκουν μπροστά τους από εδώ και πέρα!!!!
Κρίμα στον άνθρωπο που έφυγε!! ΚΡΙΜΑ!!!!
Στα πολιτικά τώρα..
Για «επόμενη νύχτα» μίλησε ο Βενιζέλος, που είναι χειρότερη από «επόμενη μέρα»..
Μια για ποια μέρα μιλάει?? Στην νύχτα το πάνε σιγά σιγά.. Στο απόλυτο σκοτάδι!!
Αλλά δεν τον συμφέρει η νύχτα.. φαντάζεται την φυγή του…
Και εξακολουθεί να λέει πως με την ψήφιση, θα μπορέσουν να διαπραγματευτούν.. όσο διαπραγματεύτηκαν μέχρι τώρα..
«Να πατήσουμε γκάζι» είπε ο Ραγκούσης..
Ποιο γκάζι?? Μόνο εισπρακτικά μέτρα καταφέρατε να πάρετε.. ποιο γκάζι??
Σε ποια σοβαρή μεταρρύθμιση πατήσατε γκάζι?
Ποια σοβαρή έγινε στα φορολογικά??
Που???
«Να μην πάμε κομμάτια και θρύψαλα» είπε η Διαμαντοπούλου..
Μα κομμάτια και θρύψαλα πάμε, δεν το έχει καταλάβει???
Και τέλος ο Τσίπρας..
Ναι, τσάμπα μάγκας, συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό που του έδωσε ο Μπένυ..
Τελείως τσάμπα!!
Αλλά να το λέει ο Βενιζέλος, ο επί πληρωμή μάγκας τόσα χρόνια???
ΟΥΣΤ σε όλους σας!!!!!
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΡΤ
«H Η ΕΡΤ δεν είναι ελλειμματική και δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αγωνιζόμαστε και απεργούμε για να υπάρχει σε πείσμα κάποιων»
Βλέπω στις οθόνες σήμερα, από την ΠΟΣΠΕΡΤ..
Τόσα χρόνια όμως είχατε χρηματοδότηση..
Και το ότι δεν χρηματοδοτείστε σημαίνει πως δεν γίνονται και σπατάλες??
Μια χαρά όμως..
Αφού δεν χρηματοδοτείστε από τον κρατικό προϋπολογισμό, βάλτε στις οθόνες σας να σταματήσει, επιτέλους το ΧΑΡΑΤΣΙ, που πληρώνουμε στην ΔΕΗ για εσάς…
Αίτημα για το οποίο θα σας υποστηρίξουμε!!!!!!!
Αντ’ αυτού αγωνιζόσαστε για να υπάρχει η ΕΡΤ, σε πείσμα κάποιων…
Ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται…
Να και τα πείσματα τώρα…
Εμείς δεν αγωνιζόμαστε για ένα πείσμα..
Αγωνιζόμαστε γιατί δεν βγαίνουμε..
Αγωνιζόμαστε γιατί απεργία ξε-απεργία, πρέπει να βρούμε τρόπο να πάμε στην δουλειά μας γιατί θα απολυθούμε!!!
Αγωνιζόμαστε γιατί δουλεύουμε με 500 ευρώ μόνο και δεν βγαίνουμε..
Αγωνιζόμαστε γιατί δεν είμαστε στο βρέξει – χιονίσει, εμείς στο βόλεμα.
Αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε τετράωροι…
Αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε άνεργοι!!!!!!!!!!!!
Αγωνιζόμαστε γιατί εμείς δουλεύουμε παραπάνω χωρίς υπερωρίες..
Αγωνιζόμαστε γιατί αρκετά μας πήδηξαν οι βολεμένοι και οι ημέτεροι!!!!!!!!!!!!!!!
Όχι από πείσμα..
Απλά δεν έχετε επαφή με την πραγματικότητα!!!!!!!!!!!
Βγάλτε το από τις οθόνες σας το γαμημένο το κείμενο..
Αγωνιζόμαστε γιατί εμείς δεν έχουμε οθόνες…
Αγωνιζόμαστε και απεργούμε για να υπάρχει σε πείσμα κάποιων»
Βλέπω στις οθόνες σήμερα, από την ΠΟΣΠΕΡΤ..
Τόσα χρόνια όμως είχατε χρηματοδότηση..
Και το ότι δεν χρηματοδοτείστε σημαίνει πως δεν γίνονται και σπατάλες??
Μια χαρά όμως..
Αφού δεν χρηματοδοτείστε από τον κρατικό προϋπολογισμό, βάλτε στις οθόνες σας να σταματήσει, επιτέλους το ΧΑΡΑΤΣΙ, που πληρώνουμε στην ΔΕΗ για εσάς…
Αίτημα για το οποίο θα σας υποστηρίξουμε!!!!!!!
Αντ’ αυτού αγωνιζόσαστε για να υπάρχει η ΕΡΤ, σε πείσμα κάποιων…
Ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται…
Να και τα πείσματα τώρα…
Εμείς δεν αγωνιζόμαστε για ένα πείσμα..
Αγωνιζόμαστε γιατί δεν βγαίνουμε..
Αγωνιζόμαστε γιατί απεργία ξε-απεργία, πρέπει να βρούμε τρόπο να πάμε στην δουλειά μας γιατί θα απολυθούμε!!!
Αγωνιζόμαστε γιατί δουλεύουμε με 500 ευρώ μόνο και δεν βγαίνουμε..
Αγωνιζόμαστε γιατί δεν είμαστε στο βρέξει – χιονίσει, εμείς στο βόλεμα.
Αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε τετράωροι…
Αγωνιζόμαστε γιατί είμαστε άνεργοι!!!!!!!!!!!!
Αγωνιζόμαστε γιατί εμείς δουλεύουμε παραπάνω χωρίς υπερωρίες..
Αγωνιζόμαστε γιατί αρκετά μας πήδηξαν οι βολεμένοι και οι ημέτεροι!!!!!!!!!!!!!!!
Όχι από πείσμα..
Απλά δεν έχετε επαφή με την πραγματικότητα!!!!!!!!!!!
Βγάλτε το από τις οθόνες σας το γαμημένο το κείμενο..
Αγωνιζόμαστε γιατί εμείς δεν έχουμε οθόνες…
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
GAP, ΣΑΜΑΡΑΣ, ΠΑΠΑΡΗΓΑ, ΤΣΙΠΡΑΣ
Τον άλλον, τον κωλοτούμπα, τον ΛΑΟΣ, ας τον αφήσουμε στις πιρουέτες του...
Πολύς ο κόσμος σήμερα!!!
Και πολύ καλά έκανε!!!!
ΑΡΚΕΤΑ, οι ερασιτεχνισμοί, οι κουτοπονηριές, οι εύκολες, για τους ανίκανους(?) λύσεις της μείωσης των δηλωμένων εισοδημάτων..
Αρκετά η ατιμωρησία, η ανικανότητα λήψης έστω και ενός μέτρου σοβαρής αλλαγής στα πολιτικά, δημοσιονομικά, οικονομικά, φορολογικά πράγματα..
Αρκετά οι εισπρακτικές και μόνο πρακτικές...
Και οι των δύο μεγάλων κομμάτων, στα πολιτικά παιχνίδια τους!!!!
Απρόθυμοι να βρουν ένα ελάχιστο σημείο επαφής…
Με παιχνιδάκια για καραγκιόζηδες...
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ!!!!!!!!
Η Παπαρήγα το βιολί της, στις ηλιθιότητες και τις ανευθυνότητές της..
Εχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη!!!!!!ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΗΝ, εκεί στο σπίτι του Λαού, κάποιος που λυπάται τον τόπο...
Και ο Τσίπρας, εκλογές..
Αργά ή γρήγορα θα γίνουν.. Να τον δούμε τον Τσίπρα τότε..
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ!!! ΟΛΟΙ!!!
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ!!
ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ!!!
Και όχι για λίγο, για τέσσερα ή οχτώ χρόνια…
Δεν θα φύγουν..
Οι συντεχνίες δεν θα κάνουν πίσω..
Και η ζωή θα δώσει τη λύση της!!!!
Κουράγιο!!!!
Πολύς ο κόσμος σήμερα!!!
Και πολύ καλά έκανε!!!!
ΑΡΚΕΤΑ, οι ερασιτεχνισμοί, οι κουτοπονηριές, οι εύκολες, για τους ανίκανους(?) λύσεις της μείωσης των δηλωμένων εισοδημάτων..
Αρκετά η ατιμωρησία, η ανικανότητα λήψης έστω και ενός μέτρου σοβαρής αλλαγής στα πολιτικά, δημοσιονομικά, οικονομικά, φορολογικά πράγματα..
Αρκετά οι εισπρακτικές και μόνο πρακτικές...
Και οι των δύο μεγάλων κομμάτων, στα πολιτικά παιχνίδια τους!!!!
Απρόθυμοι να βρουν ένα ελάχιστο σημείο επαφής…
Με παιχνιδάκια για καραγκιόζηδες...
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ!!!!!!!!
Η Παπαρήγα το βιολί της, στις ηλιθιότητες και τις ανευθυνότητές της..
Εχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη!!!!!!ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΗΝ, εκεί στο σπίτι του Λαού, κάποιος που λυπάται τον τόπο...
Και ο Τσίπρας, εκλογές..
Αργά ή γρήγορα θα γίνουν.. Να τον δούμε τον Τσίπρα τότε..
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ!!! ΟΛΟΙ!!!
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ!!
ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ!!!
Και όχι για λίγο, για τέσσερα ή οχτώ χρόνια…
Δεν θα φύγουν..
Οι συντεχνίες δεν θα κάνουν πίσω..
Και η ζωή θα δώσει τη λύση της!!!!
Κουράγιο!!!!
ΕΡΤ - ΑΠΕΡΓΙΑ Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ
Θέλουμε να υπάρχει η κρατική Τηλεόραση και Ραδιοφωνία..
Θέλουμε να υπάρχει ποιότητα, που να φτάνει σε όλα τα μέρη της Ελλάδας..
Θα θέλαμε να υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα μαζικής ενημέρωσης..
Ανεξάρτητα όμως.. Όχι κυβερνητικά.. Και μέχρι τώρα αυτό υπήρξατε!!!
Κυβερνητικά, της εκάστοτε Κυβέρνησης, μέσα…
Δεν θέλουμε επιδοτούμενους χαραμοφάηδες.. δεν θέλουμε .. «δημόσιους» υπάλληλους.. με τις άπειρες αργίες και τα άπειρα προνόμια…
Δεν θέλουμε να βαφτίζεται επιτυχία, η μειωμένη πληρωμή φέτος για το ποδόσφαιρο, που και αυτό βαφτίστηκε ποιοτικό πρόγραμμα..
Δεν θέλουμε να μας λέτε πως τώρα βγάζετε πλεόνασμα, όταν τα προηγούμενα χρόνια κάνατε το κορόιδο με τα ελλείμματα και βολευόσασταν..
Δεν θέλουμε ημέτερους… Πόσοι αλήθεια είναι χωρίς μέσον, πλάτη εκεί???
Πόσοι και πόσες δεν έχουν βάλει τον δικό τους υπουργό ή όποιον, για κάτι που θέλανε???
Δεν θέλουμε κολλητούς, να κερδίζουν παραγωγές και θέσεις και άλλοι να μη μιλάνε γιατί κάτι έχουν πάρει και αυτοί...
Δεν θέλουμε ειδικό χαράτσι για εσάς στους λογαριασμούς μας.. Πληρώνουμε φόρους…
Αρκετά δεν είναι???
Θέλουμε αξιολόγηση του προσωπικού σας..
Θέλουμε ανοικτή πληροφόρηση για το τι κοστίζει πόσο..
Θέλουμε συμμάζεμα των οικονομικών σας όπως και για όλους μας..
Θέλουμε λιγότερο προσωπικό και πιο οικονομικές λειτουργίες..
Γιατί είναι τα λεφτά μας!!!!!! Ζείτε και υπάρχετε με τα λεφτά μας…
Και δεν γουστάρουμε να τα σπαταλάμε, όταν εμείς ζοριζόμαστε!!!!!!
ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ!!!!
ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣ!!!!
Διαφορετικά, κλείστε!!!!!! ή βγάλτε τα προς το ζειν σας μόνοι σας!!!
Εμείς ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε!!!!! Δεν έχουμε άλλα!!!!!
Θέλουμε να υπάρχει ποιότητα, που να φτάνει σε όλα τα μέρη της Ελλάδας..
Θα θέλαμε να υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα μαζικής ενημέρωσης..
Ανεξάρτητα όμως.. Όχι κυβερνητικά.. Και μέχρι τώρα αυτό υπήρξατε!!!
Κυβερνητικά, της εκάστοτε Κυβέρνησης, μέσα…
Δεν θέλουμε επιδοτούμενους χαραμοφάηδες.. δεν θέλουμε .. «δημόσιους» υπάλληλους.. με τις άπειρες αργίες και τα άπειρα προνόμια…
Δεν θέλουμε να βαφτίζεται επιτυχία, η μειωμένη πληρωμή φέτος για το ποδόσφαιρο, που και αυτό βαφτίστηκε ποιοτικό πρόγραμμα..
Δεν θέλουμε να μας λέτε πως τώρα βγάζετε πλεόνασμα, όταν τα προηγούμενα χρόνια κάνατε το κορόιδο με τα ελλείμματα και βολευόσασταν..
Δεν θέλουμε ημέτερους… Πόσοι αλήθεια είναι χωρίς μέσον, πλάτη εκεί???
Πόσοι και πόσες δεν έχουν βάλει τον δικό τους υπουργό ή όποιον, για κάτι που θέλανε???
Δεν θέλουμε κολλητούς, να κερδίζουν παραγωγές και θέσεις και άλλοι να μη μιλάνε γιατί κάτι έχουν πάρει και αυτοί...
Δεν θέλουμε ειδικό χαράτσι για εσάς στους λογαριασμούς μας.. Πληρώνουμε φόρους…
Αρκετά δεν είναι???
Θέλουμε αξιολόγηση του προσωπικού σας..
Θέλουμε ανοικτή πληροφόρηση για το τι κοστίζει πόσο..
Θέλουμε συμμάζεμα των οικονομικών σας όπως και για όλους μας..
Θέλουμε λιγότερο προσωπικό και πιο οικονομικές λειτουργίες..
Γιατί είναι τα λεφτά μας!!!!!! Ζείτε και υπάρχετε με τα λεφτά μας…
Και δεν γουστάρουμε να τα σπαταλάμε, όταν εμείς ζοριζόμαστε!!!!!!
ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ!!!!
ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣ!!!!
Διαφορετικά, κλείστε!!!!!! ή βγάλτε τα προς το ζειν σας μόνοι σας!!!
Εμείς ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε!!!!! Δεν έχουμε άλλα!!!!!
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
ΤΡΟΪΚΑ
.................................................
Ομως από την Τρόικα Διαμαντοπούλου - Λοβέρδου - Ραγκούση (με αυτήν τη σειρά;) πιο Τροϊκανοί είναι οι Μπενύτο και Καστανίδης. Των οποίων -και των δύο- οι τελευταίες αγορεύσεις στη Βουλή
όχι μόνον αυτά που λένε, αλλά κυρίως ο τρόπος που τα λένε, θα έφερνε δάκρυα στα μάτια κάθε νοσταλγού των Ιταλών κολονέλων όπως τους αποτύπωσαν οι Ιταλικές ταινίες του '60! Τέτοιος στόμφος, τέτοιος ναρκισσισμός, ούτε ο Βιτόριο Γκάσμαν στον «Φανφαρόνο».
Αυτοί οι άνθρωποι που όσον αποσυντίθενται, τόσον ξεφτιλίζουν τις λέξεις (ονόμασαν εισφορά αλληλεγγύης το πιο αισχρό χαράτσι), δεν μπορούν πια ούτε να διαχειριστούν τον φόβο που οι ίδιοι παράγουν.
Τους υποστηρίζουν πλέον μόνον τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι που πλούτισαν απ' τη δυαρχία του δικομματισμού, αυτοί που αποσιώπησαν λόγου χάριν τη δήλωση Πεπελάση (με όλο το ειδικό βάρος που έχει ένα τέτοιο πρόσωπο) για τη θλίψη του περί την «αήθη» συμπεριφορά Παπανδρέου, την «περιφρόνησή του προς τον λαό».
Τελειώνουν τα ψέματά (τους)...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.Χ.2011 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ομως από την Τρόικα Διαμαντοπούλου - Λοβέρδου - Ραγκούση (με αυτήν τη σειρά;) πιο Τροϊκανοί είναι οι Μπενύτο και Καστανίδης. Των οποίων -και των δύο- οι τελευταίες αγορεύσεις στη Βουλή
όχι μόνον αυτά που λένε, αλλά κυρίως ο τρόπος που τα λένε, θα έφερνε δάκρυα στα μάτια κάθε νοσταλγού των Ιταλών κολονέλων όπως τους αποτύπωσαν οι Ιταλικές ταινίες του '60! Τέτοιος στόμφος, τέτοιος ναρκισσισμός, ούτε ο Βιτόριο Γκάσμαν στον «Φανφαρόνο».
Αυτοί οι άνθρωποι που όσον αποσυντίθενται, τόσον ξεφτιλίζουν τις λέξεις (ονόμασαν εισφορά αλληλεγγύης το πιο αισχρό χαράτσι), δεν μπορούν πια ούτε να διαχειριστούν τον φόβο που οι ίδιοι παράγουν.
Τους υποστηρίζουν πλέον μόνον τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι που πλούτισαν απ' τη δυαρχία του δικομματισμού, αυτοί που αποσιώπησαν λόγου χάριν τη δήλωση Πεπελάση (με όλο το ειδικό βάρος που έχει ένα τέτοιο πρόσωπο) για τη θλίψη του περί την «αήθη» συμπεριφορά Παπανδρέου, την «περιφρόνησή του προς τον λαό».
Τελειώνουν τα ψέματά (τους)...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.Χ.2011 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
Οι αμέτοχοι υπουργοί...
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Δεν θα σταθούμε στη σκοπιμότητα του κοινού άρθρου τριών υπουργών (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος), που δημοσιοποιήθηκε χθες. Αλλωστε, είναι πασιφανής αυτή ακόμα και αν στο Μαξίμου προσποιούνται πως δεν συμβαίνει τίποτα.
Οι τρεις γράφουν υποθήκη για την επόμενη ημέρα στην ηγεσία του κόμματος, η οποία προφανώς εκτιμούν πως είναι κοντά. Δεν αξίζει να σταθούμε ούτε καν στο «ηθικό» μέρος της ιστορίας αυτής, αφού υπάρχει και τέτοιο. Η χώρα βυθίζεται και τρεις πρωτοκλασάτοι υπουργοί κάνουν ασκήσεις μελλοντικής κατάληψης της κομματικής εξουσίας.
Αξίζει, ωστόσο, να μείνουμε στο περιεχόμενο της επιστολής το οποίο χρησιμοποιούν ως όχημα για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αναφέρονται σε μια σειρά από παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και με έμμεσο τρόπο προτείνουν μια σειρά από λύσεις. Χωρίς όμως να βρουν μερικές μόνο λέξεις αυτοκριτικής αφού και οι τρεις έχουν συμβάλει από θέσεις εξουσίας στη δημιουργία της κατάστασης αυτής που περιγράφουν.
Και οι τρεις δεν αποτελούν προϊόν παρθενογένεσης. Μετέχουν στον δημόσιο βίο εδώ και αρκετά χρόνια και έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το αρρωστημένο πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, αυτό το σύστημα εκμεταλλεύτηκαν για ν' αναρριχηθούν στα αξιώματα τα οποία κατέχουν. Και ο «συντεχνιασμός» και η «ανομία», τα οποία επικαλούνται οι τρεις υπουργοί, υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία όταν οι ίδιοι έχτιζαν το πολιτικό τους προφίλ και ανέβαιναν τα σκαλιά της κομματικής και πολιτικής εξουσίας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα εκμεταλλεύτηκαν για τις επιδιώξεις τους...
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν θα σταθούμε στη σκοπιμότητα του κοινού άρθρου τριών υπουργών (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος), που δημοσιοποιήθηκε χθες. Αλλωστε, είναι πασιφανής αυτή ακόμα και αν στο Μαξίμου προσποιούνται πως δεν συμβαίνει τίποτα.
Οι τρεις γράφουν υποθήκη για την επόμενη ημέρα στην ηγεσία του κόμματος, η οποία προφανώς εκτιμούν πως είναι κοντά. Δεν αξίζει να σταθούμε ούτε καν στο «ηθικό» μέρος της ιστορίας αυτής, αφού υπάρχει και τέτοιο. Η χώρα βυθίζεται και τρεις πρωτοκλασάτοι υπουργοί κάνουν ασκήσεις μελλοντικής κατάληψης της κομματικής εξουσίας.
Αξίζει, ωστόσο, να μείνουμε στο περιεχόμενο της επιστολής το οποίο χρησιμοποιούν ως όχημα για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αναφέρονται σε μια σειρά από παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και με έμμεσο τρόπο προτείνουν μια σειρά από λύσεις. Χωρίς όμως να βρουν μερικές μόνο λέξεις αυτοκριτικής αφού και οι τρεις έχουν συμβάλει από θέσεις εξουσίας στη δημιουργία της κατάστασης αυτής που περιγράφουν.
Και οι τρεις δεν αποτελούν προϊόν παρθενογένεσης. Μετέχουν στον δημόσιο βίο εδώ και αρκετά χρόνια και έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το αρρωστημένο πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, αυτό το σύστημα εκμεταλλεύτηκαν για ν' αναρριχηθούν στα αξιώματα τα οποία κατέχουν. Και ο «συντεχνιασμός» και η «ανομία», τα οποία επικαλούνται οι τρεις υπουργοί, υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία όταν οι ίδιοι έχτιζαν το πολιτικό τους προφίλ και ανέβαιναν τα σκαλιά της κομματικής και πολιτικής εξουσίας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα εκμεταλλεύτηκαν για τις επιδιώξεις τους...
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Α ΜΑΝ HAS ΤΟ DO WHAT ΗΕ HAS ΤΟ DO
Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Α ΜΑΝ HAS ΤΟ DO WHAT ΗΕ HAS ΤΟ DO
ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ
Ο ατυχής Αρης Σπηλιωτόπουλος υπέπεσε στο σφάλμα να προφέρει ΤΡΙΣ τη λέξη «νοοτροπία» ενώπιον του Γιάννη Πρετεντέρη· συγκεκριμένα, την τρίτη φορά, ξεστόμισε ολόκληρη την παρακάτω φράση «[...]μπορώ να συμφωνήσω... [μ' αυτούς που το υποστηρίζουν] ότι είναι απαραίτητη η αλλαγή της νοοτροπίας».
Ακολούθησε το αναμενόμενο ξέσπασμα του ευέξαπτου οικοδεσπότη, όχι εντελώς αταίριαστο με το εισαγγελικό ήθος που απορρέει εθιμικά από τη μεγαλοπρεπή τηλεοπτική πρωτοκαθεδρία, αλλά σίγουρα προσβλητικό.
Για κάποιους ανθρώπους, η τιμή να προσκαλούνται στην Ανατροπή του Γ. Πρετεντέρη, στο Mega, εξακολουθεί, περιέργως, να απέχει από την πλήρη και ολοκληρωμένη ευτυχία, κι έτσι παρασύρονται να ζητούν περισσότερα, φτάνοντας ενίοτε να ερωτοτροπούν με τα όρια της αναίδειας. Τέτοιας τάξεως κρούσμα, η προφανής αχαριστία του βουλευτή της Β' Αθηνών οδήγησε στο ιερόσυλο ολίσθημα για το οποίο μιλάμε και που, επί παραδείγματι, στο πλαίσιο πάντοτε της αγέρωχης πρετεντερικής προεδρίας, οι συμπαριστάμενοι Ανδρέας Λοβέρδος και Μάκης Βορίδης θα απέφευγαν αβίαστα, ο μεν πρώτος χάρη στα γρήγορα ανακλαστικά του, ο δε άλλος επειδή ακριβώς θεωρούσε τα περί νοοτροπίας αυτονόητα και, άρα, προς παράλειψη. Ο Πρετεντέρης, άλλωστε, δεν διάλεγε τους καλεσμένους στο πάνελ του ανοίγοντας στην τύχη τον τηλεφωνικό κατάλογο.
Εν πάση περιπτώσει, η επίμαχη εκπομπή είναι ό,τι πιο επιμορφωτικό αν ενδιαφέρεται κανείς να διαπιστώσει την αδιαπραγμάτευτη βαναυσότητα με την οποία οι αριθμοί εισβάλλουν στη σφαίρα της σύγχρονης σκέψης, δημοσιογραφικής και όχι μόνον, προκειμένου να διώξουν κάθε στοχαστική ή εμπειρική εντύπωση της κατάστασης. Ο διατυμπανιζόμενος και κάπως κωμικός πρετεντερικός φετιχισμός των ποσοστών και των κάθε είδους στατιστικών αποτελεσμάτων, με τους αλλεπάλληλους πίνακες να ανεβοκατεβαίνουν σαν έργα τέχνης σε δημοπρασία και με τον ίδιο τον Γιάννη να ξεναγεί το κοινό του στις πιο αξιοσημείωτες κατά τη γνώμη του ιδιοτροπίες των σφυγμομετρήσεων, ορισμένες εκ των οποίων είναι ομολογουμένως εξωτικές1 -ο φετιχισμός αυτός δεν διαγιγνώσκεται ουσιαστικά παρά σαν μια στεντόρεια έκκληση, προς όλους, να αποφύγουν τη σκέψη ως τέτοια. Η προσπάθεια να αναχθούν οι αριθμοί στη μόνη εγγυημένη, και συνεπώς «έντιμη», προσέγγιση της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, τουτέστιν, με σημερινούς όρους, απλώς της (στενά) οικονομικής, είναι εδώ απαλλαγμένη από προσχήματα, σε βαθμό ώστε να υποθέτει κανείς εύλογα ότι τα προσχήματα υποβαθμολογούνται εκ των προτέρων απ' τους μηχανισμούς των παρασκηνίων. Ενα ένα, τα καημένα τα προσχήματα πέφτουν κάτω από τη βάση του 10 και μας αποχαιρετούν ως πολύκλαυστοι παρονομαστές, κάθε άλλο παρά κοινοί πλέον, ενός τύπου δημόσιας ζωής που παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Σε πείσμα της υποβολής που ασκεί ο τηλεοπτικός μυστικισμός των ειδημόνων, όλων φορτωμένων με «στοιχεία», η αλήθεια της Ανατροπής δεν είναι κάτι που βεβαιώνεται με τη χρήση κάποιων αντικειμενικών κριτηρίων - η αλήθεια είναι, κυριολεκτικά, οι αριθμοί, ΟΠΟΙΟΙΔΗΠΟΤΕ αριθμοί: η αλήθεια συμπίπτει, για να το πούμε απλά και αλγεβρικά, με οτιδήποτε μπορεί να υποστεί αύξηση, μείωση ή σύγκριση. Το ίδιο το ύφος της ακραίας μεροληψίας που χαρακτηρίζει τη διεύθυνση της επίδικης εκπομπής δείχνει ανάγλυφα το αδιαφιλονίκητο πλεονέκτημα των στατιστικών επί των αντιλήψεων, εφόσον αυτό ενσαρκωθεί. Αν είσαι πρόθυμος να καταλάβεις ότι το 81,3% του 27% των μελών του Ταμείου Εμπόρων ψηφίζει υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, καταλαβαίνεις επίσης από την έκφραση ευχαρίστησης στο πρόσωπο του Γιάννη ότι δεν θα αδικηθείς σε τηλεοπτικό χρόνο.
Ετσι ο τελευταίος, στο άκουσμα του όρου «νοοτροπία», έσπευσε να ξιφουλκήσει μ' έναν τρόπο ελάχιστα ιπποτικό ή σαν να δέχτηκε ηλεκτροπληξία, κοκκίνισε ελαφρά, χαλιναγώγησε όπως όπως μια σειρά μυϊκών συσπάσεων αμφίβολης κοσμιότητας και διέκοψε τον καλεσμένο επιπλήττοντάς τον με αυστηρότητα δύστροπου γυμνασιάρχη, τόσο ώστε να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο το θύμα της επίπληξης αμέλησε μοιρολατρικά να προστατέψει τον εαυτό του. Ασφαλώς, το να είσαι βουλευτής παραμένει η τέχνη του εφικτού, αλλά και πάλι, όταν ακούς τον Πρετεντέρη να ωρύεται: «ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ: ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΕΚΦΥΓΗ!!!», έχεις ακόμη το δικαίωμα να υπολογίσεις το κόστος μιας αντίδρασης για την τιμή των όπλων. Στο μεταξύ, με το τραπέζι να λικνίζεται στο κύμα αυτής της αμήχανης έντασης, ο Λοβέρδος έμοιαζε όλο και πιο συμπαθής, όλο και πιο μικροκαμωμένος.
Οι τηλεθεατές κρατούσαν τώρα την αναπνοή τους. Πλέον, το ερώτημα που στοίχειωνε τον μολυσμένο ηλεκτρονικό αέρα σ' εκείνο το φθορίζον και απόκοσμο τηλεοπτικό περιβάλλον ήταν το εξής: Θα κατόρθωνε άραγε ο οικοδεσπότης να αντεπεξέλθει σε μια τόσο κυνική υπενθύμιση του γεγονότος ότι το υπό εξέταση ζήτημα αφορούσε ανθρώπινα όντα, επομένως και «νοοτροπίες»; Θα κατόρθωνε να συνέλθει απ' το σοκ τη στιγμή που η λέξη «νοοτροπία» έφερνε πανηγυρικά στην επιφάνεια τη διάσταση του ψυχισμού και των ψυχολογικών εκτιμήσεων και παραδοχών; Αν επρόκειτο έστω για την ψυχολογία της αγοράς, θα μπορούσε να συγχωρεθεί· όμως ο βουλευτής αναφερόταν καταφανώς στα πρωτεία της ψυχολογίας κατά την ανάγνωση της συμπεριφοράς ενός ολόκληρου λαού. Συνειδητοποιώντας ότι η συζήτηση απομακρυνόταν αλματωδώς απ' τις εκκλήσεις για εμπράγματες αποφάσεις κατάργησης δημοσίων οργανισμών, ο Γιάννης παραλίγο να χάσει τον έλεγχο.
Απεναντίας, έδειξε ανεξήγητη ψυχραιμία όταν ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο τελευταίος απ' τους προσκεκλημένους της εκπομπής, έκανε λόγο, και πολύ σωστά, για την ελλείπουσα «εθνική αφήγηση», έννοια που -θυμίζω- είναι επίσης διπλά διαγεγραμμένη από το πρετεντερικό λεξιλόγιο, αφ' ενός ως άνευ νοήματος, αφ' ετέρου ως βδελυρό κατάλοιπο της εποχής που οι διανοούμενοι προσυπέγραφαν αόριστες ή αινιγματικές μεταφορές, ικανές να βραχυκυκλώσουν την ομαλή διάδοση του ευαγγελίου των ποσοστιαίων μονάδων. Μολονότι ο Θεοδωρόπουλος αναφέρθηκε δύο φορές στην εθνική αφήγηση, ως προαπαιτούμενο της περιπόθητης σύγκλισης της κοινής γνώμης προς μία δυναμική εξόδου από την κρίση, και μολονότι ήταν φανερό πως η μνεία του ελλείμματος αφήγησης υπονοούσε σαφώς ότι η κρίση ήταν πρωτίστως ιστορική, ηθική και συναισθηματική, ο Γιάννης περιορίστηκε στο να συνοφρυωθεί υπομειδιώντας -ενδεχομένως γιατί είχε ήδη προλάβει να αφαιρέσει αρκετό χρόνο απ' την παρέμβαση του συγγραφέα με το αιτιολογικό παροχής περιθωρίου σε μια δευτερεύουσα διένεξη Σπηλιωτόπουλου και Λοβέρδου η οποία αργούσε δυστυχώς να τελεσιδικήσει.
Ετσι ο Θεοδωρόπουλος απέφυγε άθελά του τον κίνδυνο να βεβηλώσει τα ιερά και τα όσια της Ανατροπής εξηγώντας ποια ακριβώς εθνική αφήγηση είχε κατά νου, ένα τόλμημα που θα εγκυμονούσε άγνωστες συνέπειες, αφού και η παραμικρή σκιαγράφηση της αφήγησης θα ενέπλεκε αναπόφευκτα στην ημερήσια διάταξη τον ψυχικό της υποδοχέα. Οπότε ο Γιάννης θα ήταν με τη σειρά του αναγκασμένος να διακόψει τη ροή των συνειρμών, ρίχνοντας στο προσκήνιο εφεδρικούς πίνακες με ποσοστά -και, άλλωστε, ίσως να μην είχε διαθέσιμους πίνακες εκείνο το βράδυ. Δεν βρίσκεις πάντοτε ποσοστά και δη πρώτης ποιότητας· υπάρχουν μάλιστα νύχτες που ολόκληρη η πιάτσα στενάζει. Πιθανόν οι γκριμάτσες του Γιάννη στο καθημερινό δελτίο της κ. Τρέμη να μην είναι παρά σπασμοί στερητικών συμπτωμάτων από την έλλειψη στατιστικών στοιχείων, καθώς αυτά, τουλάχιστον στο δελτίο, σπανίζουν. Για να μην πούμε και για τη μαρτυρική υποχρέωση να αυξάνεις κάθε φορά τη δόση, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι ο χρήστης ελαφρών στατιστικών στοιχείων καταλήγει στα βαριά - έκτοτε, πρέπει να έχει «άκρη» στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει, εικάζω, όταν ο Γιάννης αναγνωρίζει δάκτυλο του άλφα ή βήτα φορέα πίσω από τις αποδοκιμασίες των πολιτικών· υπενθυμίζω ότι, σε κατάσταση στέρησης, όλα τα ερεθίσματα από τον έξω κόσμο, υλικό και αιθερικό, οξύνονται στο έπακρο, μέχρι διαστρεβλώσεως - φαντασματικές παρουσίες, οσφρητικές παραισθήσεις, ακρόαση εντολών από το επέκεινα, φωνές που υπαγορεύουν λογιστικές μεθόδους άμεσης απεμπλοκής από την κρίση, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί...
1. Οπως το: «Ποιος απ' τους δύο είναι καταλληλότερος...»· απάντηση: «Κανείς»!
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Α ΜΑΝ HAS ΤΟ DO WHAT ΗΕ HAS ΤΟ DO
ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ
Ο ατυχής Αρης Σπηλιωτόπουλος υπέπεσε στο σφάλμα να προφέρει ΤΡΙΣ τη λέξη «νοοτροπία» ενώπιον του Γιάννη Πρετεντέρη· συγκεκριμένα, την τρίτη φορά, ξεστόμισε ολόκληρη την παρακάτω φράση «[...]μπορώ να συμφωνήσω... [μ' αυτούς που το υποστηρίζουν] ότι είναι απαραίτητη η αλλαγή της νοοτροπίας».
Ακολούθησε το αναμενόμενο ξέσπασμα του ευέξαπτου οικοδεσπότη, όχι εντελώς αταίριαστο με το εισαγγελικό ήθος που απορρέει εθιμικά από τη μεγαλοπρεπή τηλεοπτική πρωτοκαθεδρία, αλλά σίγουρα προσβλητικό.
Για κάποιους ανθρώπους, η τιμή να προσκαλούνται στην Ανατροπή του Γ. Πρετεντέρη, στο Mega, εξακολουθεί, περιέργως, να απέχει από την πλήρη και ολοκληρωμένη ευτυχία, κι έτσι παρασύρονται να ζητούν περισσότερα, φτάνοντας ενίοτε να ερωτοτροπούν με τα όρια της αναίδειας. Τέτοιας τάξεως κρούσμα, η προφανής αχαριστία του βουλευτή της Β' Αθηνών οδήγησε στο ιερόσυλο ολίσθημα για το οποίο μιλάμε και που, επί παραδείγματι, στο πλαίσιο πάντοτε της αγέρωχης πρετεντερικής προεδρίας, οι συμπαριστάμενοι Ανδρέας Λοβέρδος και Μάκης Βορίδης θα απέφευγαν αβίαστα, ο μεν πρώτος χάρη στα γρήγορα ανακλαστικά του, ο δε άλλος επειδή ακριβώς θεωρούσε τα περί νοοτροπίας αυτονόητα και, άρα, προς παράλειψη. Ο Πρετεντέρης, άλλωστε, δεν διάλεγε τους καλεσμένους στο πάνελ του ανοίγοντας στην τύχη τον τηλεφωνικό κατάλογο.
Εν πάση περιπτώσει, η επίμαχη εκπομπή είναι ό,τι πιο επιμορφωτικό αν ενδιαφέρεται κανείς να διαπιστώσει την αδιαπραγμάτευτη βαναυσότητα με την οποία οι αριθμοί εισβάλλουν στη σφαίρα της σύγχρονης σκέψης, δημοσιογραφικής και όχι μόνον, προκειμένου να διώξουν κάθε στοχαστική ή εμπειρική εντύπωση της κατάστασης. Ο διατυμπανιζόμενος και κάπως κωμικός πρετεντερικός φετιχισμός των ποσοστών και των κάθε είδους στατιστικών αποτελεσμάτων, με τους αλλεπάλληλους πίνακες να ανεβοκατεβαίνουν σαν έργα τέχνης σε δημοπρασία και με τον ίδιο τον Γιάννη να ξεναγεί το κοινό του στις πιο αξιοσημείωτες κατά τη γνώμη του ιδιοτροπίες των σφυγμομετρήσεων, ορισμένες εκ των οποίων είναι ομολογουμένως εξωτικές1 -ο φετιχισμός αυτός δεν διαγιγνώσκεται ουσιαστικά παρά σαν μια στεντόρεια έκκληση, προς όλους, να αποφύγουν τη σκέψη ως τέτοια. Η προσπάθεια να αναχθούν οι αριθμοί στη μόνη εγγυημένη, και συνεπώς «έντιμη», προσέγγιση της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, τουτέστιν, με σημερινούς όρους, απλώς της (στενά) οικονομικής, είναι εδώ απαλλαγμένη από προσχήματα, σε βαθμό ώστε να υποθέτει κανείς εύλογα ότι τα προσχήματα υποβαθμολογούνται εκ των προτέρων απ' τους μηχανισμούς των παρασκηνίων. Ενα ένα, τα καημένα τα προσχήματα πέφτουν κάτω από τη βάση του 10 και μας αποχαιρετούν ως πολύκλαυστοι παρονομαστές, κάθε άλλο παρά κοινοί πλέον, ενός τύπου δημόσιας ζωής που παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Σε πείσμα της υποβολής που ασκεί ο τηλεοπτικός μυστικισμός των ειδημόνων, όλων φορτωμένων με «στοιχεία», η αλήθεια της Ανατροπής δεν είναι κάτι που βεβαιώνεται με τη χρήση κάποιων αντικειμενικών κριτηρίων - η αλήθεια είναι, κυριολεκτικά, οι αριθμοί, ΟΠΟΙΟΙΔΗΠΟΤΕ αριθμοί: η αλήθεια συμπίπτει, για να το πούμε απλά και αλγεβρικά, με οτιδήποτε μπορεί να υποστεί αύξηση, μείωση ή σύγκριση. Το ίδιο το ύφος της ακραίας μεροληψίας που χαρακτηρίζει τη διεύθυνση της επίδικης εκπομπής δείχνει ανάγλυφα το αδιαφιλονίκητο πλεονέκτημα των στατιστικών επί των αντιλήψεων, εφόσον αυτό ενσαρκωθεί. Αν είσαι πρόθυμος να καταλάβεις ότι το 81,3% του 27% των μελών του Ταμείου Εμπόρων ψηφίζει υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, καταλαβαίνεις επίσης από την έκφραση ευχαρίστησης στο πρόσωπο του Γιάννη ότι δεν θα αδικηθείς σε τηλεοπτικό χρόνο.
Ετσι ο τελευταίος, στο άκουσμα του όρου «νοοτροπία», έσπευσε να ξιφουλκήσει μ' έναν τρόπο ελάχιστα ιπποτικό ή σαν να δέχτηκε ηλεκτροπληξία, κοκκίνισε ελαφρά, χαλιναγώγησε όπως όπως μια σειρά μυϊκών συσπάσεων αμφίβολης κοσμιότητας και διέκοψε τον καλεσμένο επιπλήττοντάς τον με αυστηρότητα δύστροπου γυμνασιάρχη, τόσο ώστε να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο το θύμα της επίπληξης αμέλησε μοιρολατρικά να προστατέψει τον εαυτό του. Ασφαλώς, το να είσαι βουλευτής παραμένει η τέχνη του εφικτού, αλλά και πάλι, όταν ακούς τον Πρετεντέρη να ωρύεται: «ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ: ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΕΚΦΥΓΗ!!!», έχεις ακόμη το δικαίωμα να υπολογίσεις το κόστος μιας αντίδρασης για την τιμή των όπλων. Στο μεταξύ, με το τραπέζι να λικνίζεται στο κύμα αυτής της αμήχανης έντασης, ο Λοβέρδος έμοιαζε όλο και πιο συμπαθής, όλο και πιο μικροκαμωμένος.
Οι τηλεθεατές κρατούσαν τώρα την αναπνοή τους. Πλέον, το ερώτημα που στοίχειωνε τον μολυσμένο ηλεκτρονικό αέρα σ' εκείνο το φθορίζον και απόκοσμο τηλεοπτικό περιβάλλον ήταν το εξής: Θα κατόρθωνε άραγε ο οικοδεσπότης να αντεπεξέλθει σε μια τόσο κυνική υπενθύμιση του γεγονότος ότι το υπό εξέταση ζήτημα αφορούσε ανθρώπινα όντα, επομένως και «νοοτροπίες»; Θα κατόρθωνε να συνέλθει απ' το σοκ τη στιγμή που η λέξη «νοοτροπία» έφερνε πανηγυρικά στην επιφάνεια τη διάσταση του ψυχισμού και των ψυχολογικών εκτιμήσεων και παραδοχών; Αν επρόκειτο έστω για την ψυχολογία της αγοράς, θα μπορούσε να συγχωρεθεί· όμως ο βουλευτής αναφερόταν καταφανώς στα πρωτεία της ψυχολογίας κατά την ανάγνωση της συμπεριφοράς ενός ολόκληρου λαού. Συνειδητοποιώντας ότι η συζήτηση απομακρυνόταν αλματωδώς απ' τις εκκλήσεις για εμπράγματες αποφάσεις κατάργησης δημοσίων οργανισμών, ο Γιάννης παραλίγο να χάσει τον έλεγχο.
Απεναντίας, έδειξε ανεξήγητη ψυχραιμία όταν ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο τελευταίος απ' τους προσκεκλημένους της εκπομπής, έκανε λόγο, και πολύ σωστά, για την ελλείπουσα «εθνική αφήγηση», έννοια που -θυμίζω- είναι επίσης διπλά διαγεγραμμένη από το πρετεντερικό λεξιλόγιο, αφ' ενός ως άνευ νοήματος, αφ' ετέρου ως βδελυρό κατάλοιπο της εποχής που οι διανοούμενοι προσυπέγραφαν αόριστες ή αινιγματικές μεταφορές, ικανές να βραχυκυκλώσουν την ομαλή διάδοση του ευαγγελίου των ποσοστιαίων μονάδων. Μολονότι ο Θεοδωρόπουλος αναφέρθηκε δύο φορές στην εθνική αφήγηση, ως προαπαιτούμενο της περιπόθητης σύγκλισης της κοινής γνώμης προς μία δυναμική εξόδου από την κρίση, και μολονότι ήταν φανερό πως η μνεία του ελλείμματος αφήγησης υπονοούσε σαφώς ότι η κρίση ήταν πρωτίστως ιστορική, ηθική και συναισθηματική, ο Γιάννης περιορίστηκε στο να συνοφρυωθεί υπομειδιώντας -ενδεχομένως γιατί είχε ήδη προλάβει να αφαιρέσει αρκετό χρόνο απ' την παρέμβαση του συγγραφέα με το αιτιολογικό παροχής περιθωρίου σε μια δευτερεύουσα διένεξη Σπηλιωτόπουλου και Λοβέρδου η οποία αργούσε δυστυχώς να τελεσιδικήσει.
Ετσι ο Θεοδωρόπουλος απέφυγε άθελά του τον κίνδυνο να βεβηλώσει τα ιερά και τα όσια της Ανατροπής εξηγώντας ποια ακριβώς εθνική αφήγηση είχε κατά νου, ένα τόλμημα που θα εγκυμονούσε άγνωστες συνέπειες, αφού και η παραμικρή σκιαγράφηση της αφήγησης θα ενέπλεκε αναπόφευκτα στην ημερήσια διάταξη τον ψυχικό της υποδοχέα. Οπότε ο Γιάννης θα ήταν με τη σειρά του αναγκασμένος να διακόψει τη ροή των συνειρμών, ρίχνοντας στο προσκήνιο εφεδρικούς πίνακες με ποσοστά -και, άλλωστε, ίσως να μην είχε διαθέσιμους πίνακες εκείνο το βράδυ. Δεν βρίσκεις πάντοτε ποσοστά και δη πρώτης ποιότητας· υπάρχουν μάλιστα νύχτες που ολόκληρη η πιάτσα στενάζει. Πιθανόν οι γκριμάτσες του Γιάννη στο καθημερινό δελτίο της κ. Τρέμη να μην είναι παρά σπασμοί στερητικών συμπτωμάτων από την έλλειψη στατιστικών στοιχείων, καθώς αυτά, τουλάχιστον στο δελτίο, σπανίζουν. Για να μην πούμε και για τη μαρτυρική υποχρέωση να αυξάνεις κάθε φορά τη δόση, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι ο χρήστης ελαφρών στατιστικών στοιχείων καταλήγει στα βαριά - έκτοτε, πρέπει να έχει «άκρη» στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει, εικάζω, όταν ο Γιάννης αναγνωρίζει δάκτυλο του άλφα ή βήτα φορέα πίσω από τις αποδοκιμασίες των πολιτικών· υπενθυμίζω ότι, σε κατάσταση στέρησης, όλα τα ερεθίσματα από τον έξω κόσμο, υλικό και αιθερικό, οξύνονται στο έπακρο, μέχρι διαστρεβλώσεως - φαντασματικές παρουσίες, οσφρητικές παραισθήσεις, ακρόαση εντολών από το επέκεινα, φωνές που υπαγορεύουν λογιστικές μεθόδους άμεσης απεμπλοκής από την κρίση, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί...
1. Οπως το: «Ποιος απ' τους δύο είναι καταλληλότερος...»· απάντηση: «Κανείς»!
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Τα πρόσωπα του Παλαιού Καθεστώτος
Τα πρόσωπα του Παλαιού Καθεστώτος
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Οι κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων τον τελευταίο καιρό έκαναν γνωστό τον πρόεδρό τους Θύμιο Λυμπερόπουλο και το άκρως επιθετικό του στυλ, με τις αποστροφές «θα πεθάνουμε όλοι», «θα τον λιώσω» κ.ο.κ. Αυτό που δεν γνώριζε ο πολύς κόσμος είναι ότι ο κ. Λυμπερόπουλος, τον οποίο διέγραψε προχθές από τη Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν αναπληρωτής τομεάρχης Μεταφορών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η παρουσία αυτού του ανθρώπου, με το συγκεκριμένο πολιτικό ήθος, μας δείχνει ανάγλυφα μία από τις όψεις του τρομακτικού πολιτικού προβλήματος που συγκλονίζει τη χώρα: την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Υπάρχουν πολλοί σαν τον κ. Λυμπερόπουλο στα κόμματα, και εκατοντάδες άλλοι πολύ χειρότεροί του, είτε κατά την ποιότητα λόγου, σκέψης και πράξεων είτε κατά τον βαθμό εξάρτησής τους από εξωθεσμικά κέντρα είτε κατά τη φαυλότητα και ανικανότητα. Το διαπιστώνει εύκολα κανείς, παρατηρώντας ποιοι συνθέτουν τις κοινοβουλευτικές ομάδες, κι ακόμη περισσότερο όταν ακούσεις προσεκτικά τι λένε, στη Βουλή ή στα μήντια: αφόρητες κοινοτοπίες, ξύλινα λόγια, κενολογία, στόμφος, ατάκες, ευφυολογήματα, θραύσματα παροιμιών, ασυναρτησίες.
Σε μια μεγάλη παρέα πρόσφατα, αφού ακούσαμε λόγους πολιτικών ηγετών, αναρωτηθήκαμε: Υπάρχει Ελληνας πολιτικός σήμερα που να γνωρίζει ποιος είναι ο Νίκος Καρούζος, ο Χρήστος Καρούζος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, ο Τάκης Παπατσώνης; Δύο απ’ αυτούς μάλιστα υπήρξαν κορυφαίοι δημόσιοι λειτουργοί. Μελαγχολικά καταλήξαμε ότι μάλλον ελάχιστοι τους έχουν ακούσει σαν ονόματα, σίγουρα κανείς δεν τους έχει διαβάσει. Συνάγεται αβίαστα από την ποιότητα του λόγου, από την ανυπαρξία αναφορών, λες κι ένα τεράστιο ρήγμα χωρίζει τους σημερινούς πολιτικούς άνδρες από όλη τη λόγια και δημώδη παράδοση του νεότερου ελληνισμού. Εξ ου και η έκπληξη (αλλά και η χλεύη!) των δημοσιολογούντων όταν ακούστηκαν στίχοι του Αρ. Βαλαωρίτη από τον βουλευτή Π. Κουρουμπλή και στίχοι του Οδ. Ελύτη από τον Αντώνη Σαμαρά.
H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διασώζονται, κι αυτοί δεν είναι αρκετοί να αλλάξουν τη συνολική εικόνα ή να αλλάξουν τον ρουν των εξελίξεων. Το ζήτημα όμως τώρα δεν είναι να ελεεινολογήσουμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά να αναρωτηθούμε, αφενός, γιατί τους εξέλεγε επιμόνως ο ελληνικός λαός, τόσα χρόνια, αφετέρου, ποια είναι η προοπτική εφεξής, τι μπορεί να ανοικοδομηθεί επί των ερειπίων του παλιού κόσμου.
Η απάντηση αναπόφευκτα στρέφεται στην πελατειακή σχέση ψηφοφόρου-πολιτικού, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από καταβολής του ελληνικού κράτους. Είναι μια ισχυρή εξήγηση, αλλά δεν είναι αρκετή. Η πελατειακή σχέση ισχύει και σε άλλες χώρες, με άλλες μορφές, και πάντως είναι σύμφυτη του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Υπό μία έννοια μάλιστα είναι και φυσιολογική: ο εντολέας περιμένει συνέπεια από τον εντολοδόχο, συνέπεια λόγων και πράξεων, εκπλήρωση υποσχέσεων. Το προέχον είναι η ποιότητα των εντολοδόχων και η ποιότητα των συνομολογήσεων.
Στον πολιτικό βίο της Μεταπολίτευσης παρατηρήσαμε μια σταθερά αυξανόμενη εξαχρείωση των προσώπων και των συνομολογήσεων, που έφτασε στη διάλυση του κράτους και στη διάχυση μιας πολιτικής κουλτούρας παρασιτισμού, απαξίωσης του δημόσιου χώρου, εκχώρησης της πολιτικής ισχύος σε εξωθεσμικά κέντρα και σε φαύλους διαμεσολαβητές. Την πρώτη ευθύνη τη φέρουν ασφαλώς οι εντολοδόχοι, οι αιρετοί, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παραθεσμικοί παράγοντες, όπως επίσης και οι ίδιοι οι πολίτες που εθελουσίως έθεσαν εαυτούς σε ένα ιδιότυπο status πολιτικού ανδραπόδου. Η καθυστέρηση των παραγωγικών δομών και η παρασιτική οικονομία ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της αμοιβαίας εξαχρείωσης: οι πολιτικοί και οι κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι εσκεμμένως δεν προήγαγαν τον ουσιώδη εκσυγχρονισμό της οικονομίας· οι φεουδαρχικές δομές υπηρετούσαν πολύ πιο αποτελεσματικά τις επιδιώξεις κυριαρχίας τους επί των πολιτών-πληβείων. Οι πληβειοποιημένοι, με τη σειρά τους, επέλεγαν την ευκολία ενός διορισμού και όχι τη δοκιμασία μιας εργασίας, κι αν δεν συμμετείχαν σε αυτό το σπιράλ δεν είχαν πολλές δυνατότητες να ενταχθούν αλλιώς στην παραγωγή.
Μεγάλο μέρος του μικρομεσαίου πλήθους δεν βολεύτηκε σε αυτή την εξαχρειωτική δομή. Δημιούργησε εργασίες, επιστήμη, τέχνη, συχνά εναντίον ενός κατάφωρα εχθρικού περιβάλλοντος. Δεν μπόρεσε όμως να αλλάξει τη δομή εξαχρείωσης, δεν μπόρεσε να εισχωρήσει στον ιστό εξουσίας, ακριβώς διότι οι κυβερνώντες αναπαρήγαγαν τους εαυτούς τους και φύλαγαν σθεναρά τις θέσεις. Και στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας η είσοδος, η μύηση, η αναρρίχηση ξεκινούσαν από πολύ νωρίς, από το οικογενειακό περιβάλλον ή απ’ τα σχολικά χρόνια, και εν συνεχεία υπήρχαν ισχυρά φίλτρα καθ’ οδόν προς την κορυφή. Τα κόμματα που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο είχαν προ πολλού μετατραπεί σε μηχανισμούς νομέων εξουσίας, οι οποίοι κατανοούσαν την κοινωνία μόνο ως δεξαμενή ψήφων και των οποίων το μόνο μέλημα ήταν η παντί τρόπω πολιτική επιβίωση και ο προσωπικός πλουτισμός - και είναι ακόμη και αυτή τη στιγμή της καταστροφής.
Τι μπορεί να γίνει; Γνωρίζουμε τι δεν πρέπει να γίνει. Τι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι του Ancien Regime θα εξαφανιστούν. Από κει και πέρα, όλα είναι ανοιχτά. Σύμφωνα με το αισιόδοξο σενάριο, νέα πρόσωπα, νέα υποκείμενα, νέες δυνάμεις θα αναδυθούν. Δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Οι κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων τον τελευταίο καιρό έκαναν γνωστό τον πρόεδρό τους Θύμιο Λυμπερόπουλο και το άκρως επιθετικό του στυλ, με τις αποστροφές «θα πεθάνουμε όλοι», «θα τον λιώσω» κ.ο.κ. Αυτό που δεν γνώριζε ο πολύς κόσμος είναι ότι ο κ. Λυμπερόπουλος, τον οποίο διέγραψε προχθές από τη Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν αναπληρωτής τομεάρχης Μεταφορών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η παρουσία αυτού του ανθρώπου, με το συγκεκριμένο πολιτικό ήθος, μας δείχνει ανάγλυφα μία από τις όψεις του τρομακτικού πολιτικού προβλήματος που συγκλονίζει τη χώρα: την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Υπάρχουν πολλοί σαν τον κ. Λυμπερόπουλο στα κόμματα, και εκατοντάδες άλλοι πολύ χειρότεροί του, είτε κατά την ποιότητα λόγου, σκέψης και πράξεων είτε κατά τον βαθμό εξάρτησής τους από εξωθεσμικά κέντρα είτε κατά τη φαυλότητα και ανικανότητα. Το διαπιστώνει εύκολα κανείς, παρατηρώντας ποιοι συνθέτουν τις κοινοβουλευτικές ομάδες, κι ακόμη περισσότερο όταν ακούσεις προσεκτικά τι λένε, στη Βουλή ή στα μήντια: αφόρητες κοινοτοπίες, ξύλινα λόγια, κενολογία, στόμφος, ατάκες, ευφυολογήματα, θραύσματα παροιμιών, ασυναρτησίες.
Σε μια μεγάλη παρέα πρόσφατα, αφού ακούσαμε λόγους πολιτικών ηγετών, αναρωτηθήκαμε: Υπάρχει Ελληνας πολιτικός σήμερα που να γνωρίζει ποιος είναι ο Νίκος Καρούζος, ο Χρήστος Καρούζος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, ο Τάκης Παπατσώνης; Δύο απ’ αυτούς μάλιστα υπήρξαν κορυφαίοι δημόσιοι λειτουργοί. Μελαγχολικά καταλήξαμε ότι μάλλον ελάχιστοι τους έχουν ακούσει σαν ονόματα, σίγουρα κανείς δεν τους έχει διαβάσει. Συνάγεται αβίαστα από την ποιότητα του λόγου, από την ανυπαρξία αναφορών, λες κι ένα τεράστιο ρήγμα χωρίζει τους σημερινούς πολιτικούς άνδρες από όλη τη λόγια και δημώδη παράδοση του νεότερου ελληνισμού. Εξ ου και η έκπληξη (αλλά και η χλεύη!) των δημοσιολογούντων όταν ακούστηκαν στίχοι του Αρ. Βαλαωρίτη από τον βουλευτή Π. Κουρουμπλή και στίχοι του Οδ. Ελύτη από τον Αντώνη Σαμαρά.
H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διασώζονται, κι αυτοί δεν είναι αρκετοί να αλλάξουν τη συνολική εικόνα ή να αλλάξουν τον ρουν των εξελίξεων. Το ζήτημα όμως τώρα δεν είναι να ελεεινολογήσουμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά να αναρωτηθούμε, αφενός, γιατί τους εξέλεγε επιμόνως ο ελληνικός λαός, τόσα χρόνια, αφετέρου, ποια είναι η προοπτική εφεξής, τι μπορεί να ανοικοδομηθεί επί των ερειπίων του παλιού κόσμου.
Η απάντηση αναπόφευκτα στρέφεται στην πελατειακή σχέση ψηφοφόρου-πολιτικού, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από καταβολής του ελληνικού κράτους. Είναι μια ισχυρή εξήγηση, αλλά δεν είναι αρκετή. Η πελατειακή σχέση ισχύει και σε άλλες χώρες, με άλλες μορφές, και πάντως είναι σύμφυτη του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Υπό μία έννοια μάλιστα είναι και φυσιολογική: ο εντολέας περιμένει συνέπεια από τον εντολοδόχο, συνέπεια λόγων και πράξεων, εκπλήρωση υποσχέσεων. Το προέχον είναι η ποιότητα των εντολοδόχων και η ποιότητα των συνομολογήσεων.
Στον πολιτικό βίο της Μεταπολίτευσης παρατηρήσαμε μια σταθερά αυξανόμενη εξαχρείωση των προσώπων και των συνομολογήσεων, που έφτασε στη διάλυση του κράτους και στη διάχυση μιας πολιτικής κουλτούρας παρασιτισμού, απαξίωσης του δημόσιου χώρου, εκχώρησης της πολιτικής ισχύος σε εξωθεσμικά κέντρα και σε φαύλους διαμεσολαβητές. Την πρώτη ευθύνη τη φέρουν ασφαλώς οι εντολοδόχοι, οι αιρετοί, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παραθεσμικοί παράγοντες, όπως επίσης και οι ίδιοι οι πολίτες που εθελουσίως έθεσαν εαυτούς σε ένα ιδιότυπο status πολιτικού ανδραπόδου. Η καθυστέρηση των παραγωγικών δομών και η παρασιτική οικονομία ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της αμοιβαίας εξαχρείωσης: οι πολιτικοί και οι κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι εσκεμμένως δεν προήγαγαν τον ουσιώδη εκσυγχρονισμό της οικονομίας· οι φεουδαρχικές δομές υπηρετούσαν πολύ πιο αποτελεσματικά τις επιδιώξεις κυριαρχίας τους επί των πολιτών-πληβείων. Οι πληβειοποιημένοι, με τη σειρά τους, επέλεγαν την ευκολία ενός διορισμού και όχι τη δοκιμασία μιας εργασίας, κι αν δεν συμμετείχαν σε αυτό το σπιράλ δεν είχαν πολλές δυνατότητες να ενταχθούν αλλιώς στην παραγωγή.
Μεγάλο μέρος του μικρομεσαίου πλήθους δεν βολεύτηκε σε αυτή την εξαχρειωτική δομή. Δημιούργησε εργασίες, επιστήμη, τέχνη, συχνά εναντίον ενός κατάφωρα εχθρικού περιβάλλοντος. Δεν μπόρεσε όμως να αλλάξει τη δομή εξαχρείωσης, δεν μπόρεσε να εισχωρήσει στον ιστό εξουσίας, ακριβώς διότι οι κυβερνώντες αναπαρήγαγαν τους εαυτούς τους και φύλαγαν σθεναρά τις θέσεις. Και στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας η είσοδος, η μύηση, η αναρρίχηση ξεκινούσαν από πολύ νωρίς, από το οικογενειακό περιβάλλον ή απ’ τα σχολικά χρόνια, και εν συνεχεία υπήρχαν ισχυρά φίλτρα καθ’ οδόν προς την κορυφή. Τα κόμματα που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο είχαν προ πολλού μετατραπεί σε μηχανισμούς νομέων εξουσίας, οι οποίοι κατανοούσαν την κοινωνία μόνο ως δεξαμενή ψήφων και των οποίων το μόνο μέλημα ήταν η παντί τρόπω πολιτική επιβίωση και ο προσωπικός πλουτισμός - και είναι ακόμη και αυτή τη στιγμή της καταστροφής.
Τι μπορεί να γίνει; Γνωρίζουμε τι δεν πρέπει να γίνει. Τι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι του Ancien Regime θα εξαφανιστούν. Από κει και πέρα, όλα είναι ανοιχτά. Σύμφωνα με το αισιόδοξο σενάριο, νέα πρόσωπα, νέα υποκείμενα, νέες δυνάμεις θα αναδυθούν. Δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)